ေက်ာ္ေမာင္ (တိုင္းတာေရး) – လက္ပတ္နာရီ

Art - Than Htay Maung

ေက်ာ္ေမာင္ (တိုင္းတာေရး) – လက္ပတ္နာရီ
(မိုးမခ) မတ္ ၆၊ ၂၀၁၉
“ဆရာမ ဆရာမ”

ေနာက္နားဆီကေန တိုးတုိးေလးေခၚသံၾကားတယ္။ သူမတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ေနရာကေန ေနာက္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညာဘက္ေနာက္ဆုံးခုံက တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီတေယာက္ လွမ္းေခၚတာမ်ားလား။ ဘယ္ဘက္က ကေလးမေလးကေတာ့ ဦးေခါင္းငုံ႔ၿပီး ေျဖလႊာေပၚမွာ ျမန္ျမန္သြက္သြက္ေရးေနတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။

“ဆရာမ ဆရာမ”

ဟုတ္တယ္။ ညာဘက္ဆုံးက ေကာင္ေလးလွမ္းေခၚတာ။ လွမ္းေခၚတဲ့အခါ ဘယ္သူေခၚတာမွန္းသိေအာင္ လက္ညွိဳးေလးေတာ့ ေထာင္ၿပီး ေခၚသင့္တာေပါ႔။ အခန္းေစာင့္ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ကလြဲၿပီး တခန္းလုံး စာေျဖေနသူေတြခ်ည္းျဖစ္လုိ႔ စာေမးပြဲစည္းကမ္းကို လိုက္နာတဲ့အေနနဲ႔ အသံကို အုပ္ၿပီး ေခၚတဲ့အသံ။ စာေျဖခန္းကလည္း သိပ္မက်ယ္လွတဲ့အတြက္ သူက အခန္းအလယ္ေလာက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတာျဖစ္လို႔ ေျခလွမ္းေျခာက္လွမ္းေလာက္ေလွ်ာက္လိုက္တာနဲ႔ အနားကို ေရာက္သြားတယ္။

“ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ ဆရာမ။ ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္သြားၿပီလား ခင္ဗ်”

“ခြဲေလာက္ၿပီ ထင္တယ္”

“ခင္ဗ်ာ။ ေသခ်ာေအာင္ ဆရာမမွာ ဟို ဟို လက္ပတ္နာရီ”

ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ဆရာမမွာ လက္ပတ္နာရီတဲ့။ သူ႔မွာ လက္ပတ္နာရီေလးတစ္လုံး ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အင္း အခုထိ ရွိတုန္းပဲလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္။ သူ အလယ္တန္းျပဆရာမအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခါစက ေက်ာင္းစတက္မယ့္ေန႔ မနက္မွာပဲ အေမက ေခၚၿပီး အတင္း၀တ္ခိုင္းခဲ့တာ။ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ဆြဲႀကိဳးေတြ လက္ေကာက္ေတြ လက္စြပ္ေတြ မ၀တ္ရင္ေနပါေအ၊ ဒါေလးေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမဆိုတာေလးနဲ႔ လိုက္ေအာင္ ၀တ္သြားလိုက္ပါ သမီးရယ္ဆိုလို႔ အဲဒီတရက္ပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ အေမ့ကို မရမက ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္သိမ္းထားခဲ့တာ။

အမွန္တကယ္က သူ႔မွာ နာရီပတ္ေလ့ပတ္ထမရွိ။ တကၠသိုလ္တက္တုန္းကလည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းအားလုံးက ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္သမားေတြ မဟုတ္ၾကေပမယ့္ နာရီတလုံးေလာက္ေတာ့ ပတ္ထားၾက ၀တ္ထားၾကသူမ်ားျဖစ္တာကို သူသတိျပဳမိတာပဲ။ လက္ပတ္နာရီမပတ္တဲ့ သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အထူးအဆန္းလို သေဘာမထား။ ဘာေၾကာင့္ဆို ခ်မ္းသာတဲ့ တခ်ိဳ႕သူေတြလည္း တတ္ႏုိင္ရဲ႕သားနဲ႔ စတိုင္ထြင္တာလား ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘဲ နာရီမ၀တ္ၾကတာေတြ ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူဘာျဖစ္လို႔ လက္ပတ္နာရီ မပတ္သလဲဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မေမးၾကဘူး။

မေမးဘဲ ေျပာရရင္ သူကိုယ္တိုင္ကိုယ္က နာရီဆို မပတ္ခ်င္တဲ့သူ။ စတိုင္ထြင္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းကကို နာရီပတ္ေပးရင္ ျပန္ခၽြတ္ပစ္တဲ့သူတဲ့။ အေမက ဒီလိုမွတ္ခ်က္ခ်ဖူးတယ္။ နာရီမ၀တ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အရင္ဘ၀ေတြက ဘယ္လိုေတြမ်ား စိတ္နာခဲ့လို႔တုန္းမွ မသိတာတဲ့။ အဲဒီေတာ့ အေဖက ၿပံဳးၿပီး ေျပာတယ္။ သူ မပတ္တာ သူ႔လြတ္လပ္ခြင့္ပဲကြာ၊ အခ်ိန္သိခ်င္ရင္ သူမ်ားေမးမွာေပါ႔တဲ့။ လက္ပတ္နာရီမပတ္ေပမယ့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အခ်ိန္ေမးျမန္းျခင္း သူ မျပဳလုပ္ခဲ့။ အခ်ိန္ကာလႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္က်တာတို႔ မမီတာတို႔ မျဖစ္ခဲ့။

လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ ကိုင္ၾကတဲ့ ကာလေရာက္လာေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ေျပာတာကို သူမွတ္ထားမိတယ္။ အဲဒီတေယာက္က ေျပာတာ ဖုန္းရွိေနမွေတာ့ အခ်ိန္သိခ်င္ ဖုန္းေကာက္ကိုင္ၾကည့္လိုက္တာပဲတဲ့။ အမွန္က အဲဒီတေယာက္ၾကေတာ့ တမ်ိဳး။ သူက ထီးေဆာင္ေလ့မရွိတဲ့အတြက္ တရက္မွာ မိုးမိသြားၿပီး နာရီထဲေရ၀င္သြားတယ္။ အဲဒါကို ျပင္ဖို႔မအားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဖုန္းနဲ႔အစားထိုးသုံးေနရတာကို ဖုံးဖိလိုလို႔ျဖစ္ပုံရတယ္။ ဒီလိုပဲ သူက ျဖည့္ေတြးမိတယ္။

“ဆရာမ ဆရာမ”

အေတြးေတြကို ကပ်ာကယာဖယ္ထုတ္လုိက္ရတယ္။

“ဟိုဆရာမကို နာရီေမးေပးပါလား ခင္ဗ်ာ။ စာစီစာကုံးေရးဖို႔ အခ်ိန္ေလာက္မေလာက္ သိခ်င္လို႔”

ဒါနဲ႔ပဲ အခန္းရဲ႕ တဖက္ေထာင့္မွာ ရွိေနတဲ့ ဆရာမကို လက္ျပလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ဘယ္ဘက္လက္ေကာက္၀တ္ကို ညာဘက္လက္ညွိဳးနဲ႔ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ထိျပလုိက္ၿပီး အခ်ိန္ေမးလိုက္တယ္။ ဟိုတေယာက္က သူရဲ႕ အမူအရာကို လြယ္ကူစြာပဲ နားလည္ၿပီး နာရီပတ္ထားတဲ့ လက္ရဲ႕ တံေတာင္ဆစ္ေကြးကို ဟန္ပါပါနဲ႔ ေျမွာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေခါင္းငုံ႔ၾကည့္လုိက္တာေတြ႔တယ္။

“ကဲ အခ်ိန္ေစ့ဖို႔ နာရီ၀က္တိတိပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ ျမန္ျမန္ေလးေျဖၾကေနာ္”

ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ သူ လက္မေထာင္ျပလိုက္တယ္။

ေက်ာင္းသားေလးလည္း နာရီ၀က္က်န္ေသးတာကို ေသခ်ာစြာသိရတဲ့အတြက္ စာစီစာကုံးကို စိတ္တိုင္းက်ေရးေတာ့မယ့္ဟန္ ျပင္ေနတယ္။ သူ႔တုန္းကေရာ။ သူ႔တုန္းကလည္း ေျဖေနတုန္းမွာ အခ်ိန္ေစ့ ေခါင္းေလာင္းတီးသံ ၾကားရမွာကို စိုးရြံ႕ခဲ့ဖူးလား။ အခုလို ျမန္မာစာ စေျဖတဲ့ ေန႔မွာ စာစီစာကုံးအတြက္ အခ်ိန္သိရဖို႔ဆိုတာ စာေျဖသူတုိင္းအတြက္ အေရးပါခဲ့တာ အမွန္ပဲ။ က်န္ရွိေနေသးတဲ့ မိနစ္ေတြ စကၠန္႔ေတြကို ပုိင္းျဖတ္ၿပီး နိဒါန္း စာကိုယ္ နိဂုံး ဘယ္လိုေရးမယ္ဆိုတာ၊ စာမ်က္ႏွာ ဘယ္ေလာက္ ေရးရမယ္ဆိုတာေတြကို ခ်က္ခ်င္းဆုံးျဖတ္ရတာ။ ေခါင္းေလာင္းတီးမွ ကမန္းကတန္း နိဂုံးခ်ဳပ္ၾကရတာဆိုတဲ့ အေလ့အထကို သူမုန္းတယ္။

တကၠသိုလ္၀င္တန္း စတက္ကတည္းက စာေတာ္တဲ့ သူ႔ကို ဆရာ ဆရာမေတြက ကူညီၾကတာ။ နာရီတလုံး ပတ္ထားဖို႔ သူ႔ကို တုိက္တြန္းၾကတာလည္း ဒီဆရာ ဆရာမေတြပါပဲ။ သမီးရယ္ နာရီမ၀တ္ထားရင္ စာေျဖတဲ့အခါ အခ်ိန္ကို ဘယ္လိုစီမံခန္႔ခြဲႏုိင္ပါ႔မလဲတဲ့။ စာေျဖတဲ့ ေန႔ေတြမွာေတာ့ ပတ္ထားပါေနာ္လို႔ ၀ုိင္း၀န္းေဖ်ာင္းဖ်ၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ မပတ္ေရးမွ မပတ္ေရး၊ မ၀တ္ေရးမွ မ၀တ္ေရးဆိုတာကို က်င့္သုံးေနခဲ့တာ။

နာရီပတ္ဖို႔ ေခါင္းမာခဲ့လို႔ စာေမးပြဲႀကီးေျဖရာမွာ အခ်ိန္စီမံခန္႔ခြဲမွဳ ကေမာက္ကမျဖစ္ၿပီး အခုလို ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္လာတာလို႔ ဘယ္သူမွ မဆိုရဲဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဆို တကၠသိုလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲကို ဘာသာစုံဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ့ၿပီး သူျဖစ္ခ်င္တဲ့ သူ၀ါသနာပါတဲ့ ဆရာမအလုပ္ကို လုပ္ႏုိင္ဖို႔ သူႏွစ္သက္ရာတကၠသိုလ္ကိုသာ ေလွ်ာက္ခဲ့ တက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း အမ်ားသိၾကတာ။ နာရီမပတ္ဘဲ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရခဲ့သူထဲတြင္ တဦးအပါအ၀င္ျဖစ္သည္လို႔ သူ႔ကို မွတ္တမ္းတင္ၾကတာေတာ့ မၾကားမိခဲ့။ ဒါကို ျပန္ေတြးမိၿပီး ခုနက ေက်ာင္းသားေလးကို အနည္းငယ္စိတ္ဆိုးမိတယ္။ အမွန္ဆို နာရီေမးစရာမလိုေအာင္ သူ႔လို ေလ့က်င့္ခဲ့ရမွာ။ အခ်ိန္အေမးခံရတုန္းက ဆယ့္တစ္နာရီခြဲေလာက္ရွိၿပီဆိုတာကို မွန္းေပးႏုိင္ခဲ့တာပဲ။

နာရီအေၾကာင္းေတြ ေတြးမိေနရင္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေျပာျပဖူးတာကို အမွတ္ရမိတယ္။ တခါမွာတဲ့ စာေမးပြဲတခုေျဖေတာ့ ခုံရွည္တခုံတည္းမွာထိုင္ၿပီး သူ႔ေဘးနားမွာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ေျဖေနတဲ့ အတန္းေဖာ္က အခ်ိန္ ခဏခဏေမးသတဲ့။ သူကလည္း အစမွာ ရိုးရိုးေမးတယ္လို႔ ထင္တာ။ လက္ပတ္နာရီၾကည့္ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲဆိုတာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာျပရင္း စာလည္း ေျဖေနရင္းေပါ႔။ သုံးေလးငါးခါထက္ပိုလာတဲ့အခါမွာေတာ့ စာေျဖေနတာ စိတ္ပ်က္သလိုေတာင္ ျဖစ္မိသြားတယ္ ဆိုပဲ။ အဲဒီေန႔ ေျဖရတဲ့ ဘာသာကလည္း ေမးခြန္းခက္ေတာ့ မရမက ညွစ္ထုတ္ေျဖေနရတဲ့အထဲ ဘယ္ႏွစ္နာရီရွိၿပီလဲလို႔ မၾကာမၾကာ အေမးခံရေတာ့ ၾကာလာတဲ့အခါ ဟိုတေယာက္ေမးတာကို မၾကားေယာင္ေဆာင္ေနရေတာ့သတဲ့။

ေနာက္တရက္ေျဖေတာ့ အခ်ိန္ေမးတဲ့ အဲဒီတေယာက္က စားပြဲတင္နာရီတလုံးယူလာၿပီး စာေျဖခုံမွာ ခ်ထားတာေတြ႔တယ္။ ဒါေလးကို ျပန္ေျပာျပခ်ိန္ တျခားသူေတြ ရယ္ေမာၾကေပမယ့္ ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ သူကေတာ့ ဒီလိုျပန္ေမးမိခဲ့တယ္။

“ဟဲ့ နင့္ဟာကလည္း၊ အဲဒီ စားပြဲတင္နာရီကို သူက ဘယ္လိုလုပ္ စာေမးပြဲအခန္းထဲ ရေအာင္ ယူလာတာတုန္း”

အဲဒီအခါမွ ရယ္ေနၾကတဲ့သူေတြလည္း အရယ္ရပ္ၿပီး သူေမးတဲ့ ေမးခြန္းကိုပဲ ၀ိုင္းေမးၾကတယ္။

“ဟာ အဲဒါ ငါလည္း မသိဘူးဟ၊ မွန္းၾကည့္ရတာ အဲဒီတေယာက္ကလည္း နင့္လိုပဲ နာရီမပတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အခန္းေစာင့္တာ၀န္က် ဆရာ ဆရာမေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး နာရီယူခြင့္ရတာ ျဖစ္မွာေပါ႔။ နင္လည္း နာရီမပတ္ေတာ့ စာေမးပြဲေျဖရင္ သူ႔လိုပဲ စားပြဲတင္နာရီတလုံးေလာက္ ယူသြားေပါ႔။ နင္မ၀ယ္ခ်င္ရင္လည္း တို႔တေတြ အားလုံး တေယာက္ နည္းနည္းခ်င္းစီ ေပါင္းလုိက္ရင္ နာရီေကာင္းေကာင္းတလုံးေလာက္ေတာ့ရႏိုင္ပါတယ္ေလ”

ဒီလိုမ်ိဳး သူအေျပာခံခဲ့ရ အေနာက္ခံခဲ့ရေသာ္လည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေျပာသလို စားပြဲတင္နာရီတလုံး စာေမးပြဲခန္းအတြင္းကို ဘယ္ေသာအခါမွ မယူခဲ့။

“ဆရာမ အပိုစာရြက္” “ေအး ေအး လာၿပီ” စာရြက္အပိုေတာင္းေသာ ေက်ာင္းသူကို စာရြက္အပိုေပး၊ ခုံနံပါတ္တပ္ဖို႔ေနရာကို လက္ညွိဳးနဲ႔ေထာက္ျပလုိက္ၿပီး သူ႔အေတြးကို ဆက္ျပန္တယ္။

အကယ္၍မ်ား စာေမးပြဲခန္းအတြင္းမွာ တုိင္ကပ္နာရီတလုံးေလာက္ရွိမယ္ဆုိရင္။ ဟုတ္တယ္။ စာေမးပြဲခန္းေတြမွာ တိုင္ကပ္နာရီတလုံးေလာက္ရွိဖို႔လိုတာပဲ။ စာသင္ခန္းေတြမွာလည္း တိုင္ကပ္နာရီေတြ ရွိသင့္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတိုင္းရဲ႕ စာသင္ခန္းေတြမွာ တိုင္ကပ္နာရီဆိုတာ ရွိခဲ့ဖူးသလား ဆိုတာ ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းဆရာမဘ၀နဲ႔ တေက်ာင္းၿပီး တေက်ာင္းေျပာင္းခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာ စာသင္ခဲ့တုန္းကေရာ။ ေသာက္ေရအိုးေတြေနရာမွာ ေရသန္႔ဗူးႀကီးေတြသာ အစားထိုးလာတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ တုိင္ကပ္နာရီဆိုတာ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းနံရံေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္ထားတာ အခုထက္ထိ မေက်ေသးလို႔ထင္ပ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးတို႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးတို႔ ရုံးခန္းအတြင္းမွာပဲ တုိင္ကပ္နာရီရွိတာ သူျမင္ခဲ့ဖူးတာ။

စာေမးပြဲခန္းေတြမွာ တိုင္ကပ္နာရီတလုံးေလာက္ျဖစ္ျဖစ္၊ စားပြဲတင္နာရီတလုံးေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ထားႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ။ စာေမးပြဲကာလမွာ နာရီငွားတဲ့၀န္ေဆာင္မွဳလုပ္ငန္းေတြ ရွိၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ေက်ာင္းေတြကို ခဏငွားထား၊ စာေမးပြဲေတြၿပီးတဲ့အခါ ျပန္လာသိမ္းသြားၾက။ ဒါဆို ငွားတဲ့သူေတြလည္း အလုပ္ျဖစ္၊ စာေျဖသူေတြအတြက္လဲ အလုပ္ျဖစ္နဲ႔ အေတာ္ကို အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္။ ငွားထားတဲ့ နာရီေတြကလည္း အခ်ိန္မွန္ဖို႔ေတာ့ လိုမွာေပါ႔။

“အခ်ိန္ေစ့ဖို႔ ငါးမိနစ္ပဲ လိုေတာ့တယ္။ သားတို႔ သမီးတို႔ ကုိယ့္ေျဖလႊာေလးေတြကို ကိုယ္ျပန္စစ္ၾကေတာ့။ ငါးမိနစ္ပဲေနာ္” အခန္းေစာင့္တာ၀န္ တြဲဖက္က်သည့္ ဆရာမက သူ႔ရဲ႕ေရႊေရာင္နာရီလွလွေလးကို ၾကည့္ရင္း သတိေပးေျပာဆိုသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ တခန္းလုံး လွဳပ္လွဳပ္ရွားရွားျဖစ္သြားၾကတယ္။

နာရီမပတ္ခ်င္သည့္ သူ႔ဘ၀ကို ဒီတခါမွာ အျပစ္တင္မိသြားတယ္။ သူသာ နာရီပတ္ခဲ့ရင္ ငါးမိနစ္မဟုတ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္အလိုကတည္းက ဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲ လိုေတာ့ေၾကာင္းကို အသိေပးမိမွာ။ မနက္ျဖန္မွာေတာ့ အေမပတ္ခိုင္းတဲ့ နာရီေလးကို ျပန္၀တ္ျဖစ္မယ္ ထင္တာပါပဲ။ တရက္ပဲပတ္ခဲ့တဲ့ နာရီေလးကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆို အေရာင္နည္းနည္းေတာင္ လြင့္ေနေလာက္မွာေပါ႔ေလ။