ကုိသန္းလြင္ ● သစ္ပင္စိုက္သူ

 

ကုိသန္းလြင္ ● သစ္ပင္စိုက္သူ
(မုိးမခ) မတ္လ ၁၁၊ ၂ဝ၁၉

(၁)
၁၉၇၂ ခုႏွစ္က ကြၽန္ေတာ္သည္ တစ္ျပည္လံုးစာမတတ္သူပေပ်ာက္ေရး “အ” သံုးလံုးစီမံကိန္းအရ လုပ္အားေပးဖို႔ “ကုန္း ႀကီး” ဆိုေသာရြာကေလးကိုေရာက္သြားစဥ္ကျဖစ္ပါသည္။ ရြာသားေတြမွာ ႐ိုးသားၾကသည္။ ေက်ာင္းဆရာ ဆိုသည္ကို သူတို႔ရြာမွာ မေပ်ာ္လ်င္ ေပ်ာ္ေအာင္ ျမတ္ျမတ္ႏိုးျပဳစုၾကသည္။ သူတို႔ခင္မင္ယံုၾကည္မႈကိုရရန္ ဘာမွမၾကာလိုက္ပါ။ ရက္ အနည္းငယ္ၾကာသည္ႏွင့္ ငယ္ေပါင္းေတြလိုျဖစ္သြားၾကသည္။

ထိုႏွစ္က သၾကၤန္ရက္မွာ ကြၽန္ေတာ္အိမ္သို႔ မျပန္ေတာ့ပါ။ ရြာမွာဘဲေနမည္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေရွာက္သြားမည္ဟု ေျပာမိသည္။ ထိုအခါမွ ဦးေက်ာ္လြင္ဆိုသူ ေတာထဲမွာရွိေၾကာင္း၊ တစ္ေယာက္ထဲေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားလာရသည္။ သူေနသည့္ေနရာကိုေရာက္ဘူးသလားဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွတိတိက်က်မသိ။ အေရွ႕ဘက္ ဧရာဝတီ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာလိုလို၊ ေျမာက္ဘက္က ဧရာဝတီျမစ္ထဲကို စီးဝင္သည့္ ေခ်ာင္းအနီးမွာရွိသလိုလိုေျပာၾကသည္။

အမွန္က ထိုလူ၏အမည္သည္ ပံုျပင္သဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။ ဦးေက်ာ္လြင္အေၾကာင္းကို ေသခ်ာသိသူမရွိေသာ္လည္း တျဖည္း ျဖည္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားလာပါသည္။ ထိုဦးေက်ာ္လြင္ကို ေတြ႔ေအာင္ရွာရမည္။ ေတာထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲေန သူဆိုေတာ့ အခက္အခဲေတြ ဘယ္လိုေျဖရွင္းတယ္ဆိုတာကို ေမးလိုသည္။

ခ်ိန္းထားေသာရက္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စခန္းခ်ရာ သမဝါယမအေရာင္းဆိုင္သို႔ ေက်ာင္းသားေတြေရာက္လာသည္မွာ ေတာ္ ေတာ္ေစာပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိပ္ရာက မထၾကေသး။ ကြၽန္ေတာ္က ႏိုးေနပါျပီ။ သၾကၤန္ တြင္း ကြၽန္ေတာ့္ခရီးစဥ္စရမည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုျမဴးဆိုသူက လိုက္ပို႔မည္။ ထားပါေတာ့။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ခရီးသြားဖို႔ အစီအစဥ္မရွိပါဘဲလ်က္သြားဖို႔ ျဖစ္လာေတာ့ ရမိရရာပစၥည္းေတြကို စုရသည္။ ေရဗူးပါသည္။ ဦးထုပ္ ပါသည္။ မုန္႔ႂကြပ္ထုတ္၊ အာလူးေၾကာ္ေတြပါသည္။  က်န္တဲ့ျပႆနာေတြေတာ့ ဦးေက်ာ္လြင္ႏွင့္ေတြ႔မွ ၾကည့္လုပ္တာေပါ့။

ကုန္းႀကီးရြာကထြက္ေတာ့ ေနေရာင္ပင္ ေကာင္းေကာင္းမလာေသးပါ။ ခဏၾကာလွ်င္ေနပူေတာ့မွာမို႔ ေစာေစာ ထြက္ဖို႔လို သည္ဟု ကိုျမဴးကေျပာသည္။ ရြာအျပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ လူသြားလမ္းကို မေတြ႔ရေတာ့။ အနီးဆံုးရြာက “ရြာစဥ္ရြာ” ဟုေခၚ ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ရွိေနရာမွ အေနာက္ဘက္က်သည္။ ကြၽန္ေတာ္သြားမည့္ေနရာသည္လူေတြ တစ္ခါမွမသြားဘူးေသာေနရာျဖစ္ သည္။

ကိုျမဴးမွာ ေက်းရြာက သမဝါယမစာေရးျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က သြားခ်င္သည္ဆို၍သာ လိုက္လာရသည္။ သူကလည္း သြားရမည့္လမ္းကိုမသိ။ နံနက္ ဆယ္နာရီေလာက္မွာ ေနပူရွိန္က တတ္လာသည္။ သူျပန္ေတာ့မည္။ “ဆရာတစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ပါ့မလား” ဟုေမးေတာ့ ဤခရီးကိုသြားခ်င္၍ လာခဲ့ျခင္းမွန္သည္ “ကြၽန္ေတာ္ သံုးရက္ေလာက္ၾကာမယ္” ဟုရြာကိုေျပာ လိုက္ဖို႔ မွာသည္။

ခဏေနေတာ့ လမ္းကပိုဆိုးလာသည္။ ေတာင္တက္လမ္းက စလာျပီ။ ေနပူလာသည္ႏွင့္ ေရကလိုလာသည္။ ခရီးက အ ဘယ္မွ်ေဝးဦးမည္မသိေသး။ တခ်ိန္ကေတာ့ ဒီေနရာေတြမွာ ေရစီးခဲ့ဟန္တူသည္။ သဲျဖင့္ျပည့္ေနေသာ သဲေခ်ာင္း အေခ်ာက္ေတြကို ေတြ႔ရသည္။ ေရကမရွိ။ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီေလွ်ာက္မိသည္ႏွင့္ လူသူမေရာက္ဖူးေသာေနရာ၊ လူတို႔ျပဳျပင္ျခင္းမခံရေသာေနရာေတြ႔၏  အလယ္ကိုေရာက္႐ွိေနေၾကာင္း သတိျပဳမိရသည္။ ညေန ၅ နာရီပင္ထိုးေတာ့မည္။ ကိုျမဴးျပန္သြားသည္မွာပင္ၾကာလွျပီ။ ပထမေတာ့တိုင္လိုလို ခပ္ျမင့္ျမင့္တိုင္ကို အရိပ္သဖြယ္သာျမင္ရသည္။ အိမ္လိုလိုအေဆာက္အဦးကိုဝိုးတဝါးအရိပ္ကိုသာျမင္လာရသည္။ ဘာဘဲ ေျပာေျပာ ထိုေနရာသို႔ ဦးတည္၍သာ သြားလိုက္ပါသည္။ တကယ္ကေတာ့ သိုးအေကာင္ ၃ဝ ရွိရာအရပ္ ျဖစ္သည္။ ဦးေက်ာ္လြင္ကို အားကစားေဘာင္းဘီႏွင့္ အမႈိက္လွဲေနတာကိုေတြ႔ရသည္။

သူက ကြၽန္ေတာ္ကို ေရတိုက္ပါသည္။ သူ႔တြင္ ေရတြင္းရွိသည္။ အလြန္နက္ျပီး တြင္းေပၚမွာ ေနာ္နီေနာ္နဲ႔လုပ္ထားေသာ ေရငင္ပံုးရွိသည္။ ေရကၾကည္ျပီး ေအးေနေလသည္။ ေရဗူးကို အျပည့္ျဖည့္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္က “ဦးေက်ာ္လြင္ရွိသည္ကိုသိေၾကာင္း” ကုန္းၾကီးရြာ တရြာလံုးက ေျပာေနၾကေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

ကုန္းၾကီးတြင္ သူၾကီးဆီကို ခဏဝင္ေတြ႔ခဲ့ပံုေျပာျပသည္။ “ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိျပီ” ဟု ေျပာပါသည္။ “ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာ ေနတယ္ဆိုတာကို အသိေပးရုံဘဲ” ဟုဆိုသည္။ စကားေျပာခ်င္ပံုမရ။ တခြန္းေမးမွ တခြန္းေျပာသည္။ စကားကိုေျပာတတ္ ေသာ္လည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့္စကားမေျပာရသည္မွာ ၾကာလွျပီဟုထင္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဘာစကားမွ မေျပာ ႏိုင္ဘဲငိုင္ေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတြ႔လိုသည့္အာသီသေၾကာင့္ အေရာက္လာရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပသည္။

“ကြၽန္ေတာ္က ထန္းပင္ တစ္သိန္းေလာက္စိုက္ခ်င္တယ္” သူ၏ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ေျပာျပသည္။ သူ႔ျခံပတ္ဝန္းက်င္ ကိုၾကည့္မိ သည္။ ဝန္းထရံေသခ်ာခပ္မထားေသာစည္းရုိးတေလွ်ာက္မွာ ထန္းပင္ပ်ိဳးမ်ားကိုျမင္သည္။ အစီအရီစိုက္ပ်ိဳးထားသည္မွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးအရာရွိၾကပ္မတ္၍ စိုက္ထားသလားထင္ရသည္။ ျခံထဲမွာခြဲထားေသာ ထန္းသီးမ်ားကိုလည္း ပံုလ်က္ေတြ႔ရသည္။

“အခုေတာ့ အခြင့္ရတိုင္းစိုက္ေနတာဘဲ၊ ရြာအနီးနားဆိုေတာ့ လယ္ကန္သင္းေတြမွာ စိုက္ရမွာေပါ့၊ အခုရွိေနရာမွာေတာ့ ေနရာလပ္ေတြ႔တိုင္း စိုက္ေနတာဘဲ”

ထန္းပင္စိုက္ရန္ ထန္းသီးကိုအရင္အပင္ပ်ိဳးရသည္။ ထန္းသီးတလံုးမွာ အေစ့ႏွစ္ေစ့၊ တစ္ခါတရံ ေလးေစ့ပါ တာ ေတြရွိသည္။ ထန္းဖို၊ ထန္းမဆိုျပီး ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္၊ ထန္းသီးမ်ိဳးခြဲပံုေတြကိုေျပာသည္။

“ထန္းပင္တစ္ပင္ႀကီးလာေအာင္ အေတာ္ေစာင့္ရမွာဘဲေနာ္” ကြၽန္ေတာ္က ေစာတကတက္လိုသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ မ ေျပာလိုက္ပါ။ ထိုထန္းပင္ေတြႀကီးလာပါကသူ႔အတြက္အက်ိဳးတစ္စံုတစ္ရာမပါ။ ထိုထန္းပင္မ်ားအရြယ္ ေရာက္ခ်ိန္ဆို ေလာ ကႀကီးမွာ သူမရွိႏိုင္ျပီ။

အခုထိကေတာ့ တစ္ေသာင္းႏွစ္ေသာင္းစိုက္ျပီးပါျပီ။ တခ်ိန္မွာ တစ္သိန္းျပည့္ရမယ္၊ သူကေျပာမွ ပုန္းညက္ပင္၊ မဲဥာဏ္ပင္၊ ကြ်န္းပင္ ေတြကို ေတြ႔သည္။ မန္းက်ည္းပင္၊ တမာပင္ စသည္ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ကြၽန္ေတာ္အမည္ မေဖာ္တတ္ေသာအပင္ေတြကို ေတြ႔သည္။ ၾကည့္ေလရာ မ်က္စိတဆံုး စိုက္ထားေသာ အပင္မ်ားကိုေတြ႔သည္။

ကြၽန္ေတာ္မွာ သည္ညဥ့္အိပ္ဖို႔ကို မစီစဥ္ရေသး။ ယခင္ထြက္လာတံုးက သံုးရက္ခန္႔ ေတာထဲမွာသြား ျဖစ္သလိုစား၍ ျဖစ္ သလိုအိပ္မည္ဟုသာ ေတြးခဲ့သည္။ အခု ဦးေက်ာ္လြင္ကို ေတြ႔ျပီ။

“ဒီတညေတာ့ဒီမွာဘဲကြၽန္ေတာ္အိပ္ရမယ္ထင္တယ္” အားနာနာႏွင့္ေျပာရသည္။ အိမ္ထဲကိုၾကည့္ေတာ့ အိပ္ရာက တစ္ခု ဘဲရွိသည္။ ဒါက အေရးမၾကီး အမိုးအကာေတြေအာက္မွာအိပ္ရလ်င္ေတာ္ျပီ။ သူက လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ အိပ္ဖို႔ကိုဖိတ္ေခၚပါ သည္။ ဦးေက်ာ္လြင္ကိုၾကည့္ရသည္မွာေရာက္စကေတာ့ မသင္ကာေသာမ်က္လံုးေတြႏွင့္ ၾကည့္သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဗဟုသုတရွာေဖြသူတစ္ေယာက္ဟု သေဘာေပါက္သြားပံုရသည္။

ကြၽန္ေတာ္က ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ အေမရိကားမွာ ဟင္နရီ သိုးရူး (Henry David Thoreau) အေၾကာင္းကို ေျပာျပရ ပါသည္။ ေရကန္ေဘး ေတာထဲမွာေကဘင္တလံုးႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာေအာင္ တစ္ဦးထဲေနခဲ့သူတဦးျဖစ္သည္။ “သူက တစ္ ေယာက္ထဲေနရတာ စဥ္းစားၾကည့္ေလေလ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေလပါဘဲ၊ ကိုယ္ခႏၶာမွာရွိတဲ့ အေပါက္ကေလးေတြကအစ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟာ စီးထြက္ေနတယ္” ဟုေျပာဘူးသည္။

အခု သိုးရူးႏွင့္တူသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔ေနရျပီ။ “သူ႔လိုဘဲေဘးမွာအကူအညီမပါဘဲ တစ္ေယာက္ထဲေနျခင္းျဖင့္ ဘယ္လိုအက်ိဳးေက်းဇူးေတြရွိလို႔လဲ” ဟုေမးမိပါသည္။

“ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုဘက္ ၅ မိုင္ေလာက္မွာ အိမ္ေျခေလး ငါးလံုးရွိတယ္။ ဒီလိုဘဲ သူတို႔က ေတာ့ ေျပာင္းေတြစိုက္လယ္ေတြစိုက္ေနၾကတာဘဲ။ သူတို႔က ျမိဳ႕နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိၾကတယ္။ အဓိက မီးေသြးဖုတ္ၾက တာေပါ့။ မီးေသြးကိုပို႔ရင္ ျမိဳ႕ကိုေရာက္တာဘဲ သူတို႕နဲ႔လိုတဲ့ ပစၥည္းေတြမွာရတယ္”

အျပင္ကလူေတြက မေႏွာင့္ယွက္ၾကေၾကာင္းေျပာသည္။ စားဖို႔ကို သူတို႔ဆီကရတယ္၊ သိုးေတြအတြက္ စားဖို႔ကလည္း လို ေသးတာကိုး၊ သူက သူ႔ဂိုေဒါင္ကိုျပသည္။ စားစရာအလံုအေလာက္ေတြ႔ရသည္။

အျပင္ကိုထြက္သြားျပီး ခဏၾကာမွ ျပန္၍လာသည္။ အိပ္တစ္အိပ္ပါလာသည္။ အိပ္ကိုသြန္ခ်လိုက္ေသာအခါ (Acorns) ေစ့မ်ားပါလာသည္။ အရြယ္စား အၾကီးအေသး အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ႔ရသည္။ ထိုအထဲမွ ေကာင္းေသာ အေစ့ကို ေရြးခ်ယ္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကူလုပ္ေပးရမလား ေမးေသာအခါ “ဒါလုပ္ေနက်အလုပ္ေတြပါ” ဟုေျပာသည္။

ေနာက္တေန႔ နံနက္ေစာေစာ သစ္ပင္စိုက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ သံတူရြင္းတခုပါသည္။ ေခြး လည္း ပါလာသည္။ ေတာင္ေစာင္းေပၚေရာက္ေသာအခါ ေတာင္ေစာင္းတစ္ေလွ်ာက္ သံတူရြင္းျဖင့္ တူးသည္။ ျပီးမွ မေန႔ကေရြးထားေသာ သူ႔ အေစ့ေတြကို စိုက္သည္။ ဝက္သစ္ခ်ပင္ ဒီအရပ္မွာ စိုက္လို႔ရမလားလို႔စမ္းၾကည့္တာပါဟု ဆိုသည္။ အပင္ေတြေပါက္လာ ရင္ေတာ့ အရိပ္ရမွာဘဲဟု ေျပာသည္။

“ဒီေျမၾကီးက ဦးေက်ာ္လြင္ပိုင္တာလား” ဆိုေတာ့ “မပိုင္ပါဘူး” ဟုေျပာသည္။ “ပိုင္ရွင္ရွိမွာကိုေရာ၊ ေႏွာင့္ယွက္မွာကိုေရာ မစိုးရိမ္ဘူးလား” ဆိုေတာ့ သူ႔အၾကည့္မွာ မေမးသင့္ မေမးထိုက္ေသာ ေမးခြန္းကို ေမးလိုက္သလို အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ျငိမ္ေနလိုက္ရပါသည္။

ေန႔လည္စာကေတာ့ ထမင္းႏွင့္ ကန္ဇြန္းရြက္ေၾကာ္ျဖစ္သည္။ ေန႔လည္စာ စားျပီးေသာအခါ သစ္ပင္စိုက္ျခင္းအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ပါသည္။ သူသည္လြန္ခဲ့ေသာ ၃ ႏွစ္ခန္႔ကစ၍ သစ္ပင္ေတြစိုက္ခဲ့ေၾကာင္း ထန္းပင္ကေတာ့ အစြဲေပါ့ေလ။ တျခား အပင္ေတြလည္းအမ်ားၾကီးဘဲ စုစုေပါင္းတစ္သိန္းေလာက္ရွိမယ္။ ဒီအထဲမွ တစ္ေသာင္း ႏွစ္ေသာင္းေတာ့ ေပါက္ရမွာ ေပါ့ဟုေျပာသည္။

စိုက္ေသာအေစ့တိုင္းအပင္ျဖစ္မလာ။ ႂကြက္ႏွင့္ အျခားသတၱဝါေတြကလည္း စားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အျခား ဘာပင္မွမစိုက္ပ်ိဳး ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ စိုက္ရတဲ့အတြက္ ေပါက္လာရင္ေတာ့ အျမတ္ဘဲဟုေျပာသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာသူ႔အသက္ကို ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲဟု ခ်ိန္ဆၾကည့္ပါသည္။ သူသည္ အသက္ ၅ဝ ေက်ာ္ ၆ဝ အနီးရွိေတာ့မည္။ သူ႔တြင္ ဇနီးရွိသည္။ သားကေလးတစ္ေယာက္ေမြးဖြားျပီး သားမွာကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ဇနီးကလည္းမရွိေတာ့ျပီ။ ေက်ာင္း ဆရာလုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ အထက္တန္းျပဆရာ အသက္အရြယ္ရလာသည္ႏွင့္အမွ် တစ္ေယာက္ထဲေနခ်င္လာေသာေၾကာင့္ ျပင္ပေလာကၾကီးကို စြန္႔ခြာခဲ့သည္။ သူက “အသက္ ၇၅ ႏွစ္ေလာက္ဘဲေနခ်င္တာ” ဟုေျပာသည္။ အခုအထိ တစ္ ေယာက္ထဲေနဘို႔ ဘာမွအခက္အခဲမရွိပါဘူးဟု ေျပာသည္။ သူကၾကံ႕ခိုင္တုန္း၊ ျဖတ္ျဖတ္လတ္လတ္ တက္တက္ႂကြႂကြ ရွိတုန္းျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့ပါသည္။

(၂)
ေနာက္ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္၊ စက္မႈတကၠသိုလ္တြင္ေက်ာင္းတက္၊ ေနာက္ထပ္ ၅ ႏွစ္ေလာက္မအားခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အခြင့္ အေရးရရင္ေတာ့ ျပန္သြားခ်င္သည္။ “အ” သံုးလံုးတုန္းကတပည့္ေတြႏွင့္လည္းေတြ႔ခ်င္သည္။  ဦးေက်ာ္လြင္ ကိုေတြ႔ဖို႔ လည္းပါသည္။ သစ္ပင္စိုက္ျခင္းကို သူ႔ဘဝတစ္သတ္တာလံုး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္အျဖစ္ ထားခဲ့သူ။ ေက်ာင္းမွာ စဥ္းစားၾကည့္ ေတာ့လည္း သစ္ပင္စိုက္ျခင္းမွာ ဘာမွအေရးမၾကီးသလို ခံစားရပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ တျခားဝါသနာမ်ားကို လိုက္စား ရင္း သစ္ပင္စိုက္ျခင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့မိပါသည္။

အခြင့္အေရးရသည္ႏွင့္ဦးေက်ာ္လြင္ရွိရာေနရာသို႔ ကြၽန္ေတာ္အေရာက္လာရပါသည္။ ေျမႏွင့္ေနရာသည္ေျပာင္း လဲမႈမရွိပါ။ ဟိုအေဝးမွ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့မဲျပာေရာင္ေကာင္းကင္ၾကီးကေတာင္ေတြကိုေကာ္ေဇာတစ္ခ်ပ္သဘြယ္ ရံအုပ္ထားသလိုျမင္ရ သည္။ ဦးေက်ာ္လြင္မွာသိုးအုပ္လည္းမရွိေတာ့ျပီ။ သံုးေလးေကာင္သာက်န္သည္။ သိုးမ်ားမွာ သူ႔သစ္ပင္မ်ားကို ေႏွာင့္ယွက္ဟန္တူသည္။ ထိုငါးႏွစ္တာကာလအတြင္းကမၻာၾကီးကသူ႔ကိုအေႏွာင့္အယွက္ ေပးဟန္မတူ။ သူကလည္း သူ႔ဘဝကိုသူ ထိန္းေက်ာင္း၍ေနရသည္။

ဝက္သစ္ခ်ပင္ ငါးႏွစ္သားအရြယ္ေလးေတြေပါက္ေနတာကို ေတြ႔ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ တစ္ေနကုန္ သူစိုက္ထားေသာ သစ္ပင္မ်ားအၾကားတြင္ ေရွာက္ၾကည့္ၾကသည္။ ဤသစ္ပင္မ်ားသည္ လူတစ္ေယာက္ထဲ၏ လက္ကေပါက္ဖြားလာ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ စက္မႈပညာ၏ စြမ္းအားမပါ။ သူ၏စြမ္းေဆာင္ရည္ႏွင့္လုပ္အား၏အသီး အပြင့္ ကိုေပါက္ေနေသာ သစ္ပင္ မ်ားတြင္ ျမင္ရသည္။

ထူးျခားသည္မွာ စမ္းေခ်ာင္းေတြထဲတြင္ ေရစီးေနျခင္းပင္ သစ္ပင္၏အရိပ္မ်ားေၾကာင့္ ေရမ်ားေပၚလာျခင္းျဖစ္ပါ သည္။ ဤသည္မွာ သစ္ပင္မ်ားေၾကာင့္ေျမစီေျမေသြးေျပာင္းလဲသြားရျခင္းျဖစ္သည္။ သစ္ပင္အုပ္အုပ္သစ္ေတာ ညိဳ႕ညိဳ႕ကိုေတြ႔ေနရ သည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက သဲေခ်ာင္းေလးသာ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ေရျပန္စီးလာ ေန သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သစ္ပင္ရွိေတာ့ေရေနတာေတာ့မွန္ပါတယ္။ “ဒါေပမဲ့ ဒီေရေတြဘယ္လိုစီးလာသလဲ ဆိုတာေတာ့ ရွင္းမျပတတ္ဖူး”

ေလကလည္း သစ္ပင္မ်ားျပန္႔ပြားျခင္းကို အကူအညီေပးပါသည္။ ေရကျပန္ေပၚလာသည္။ ထို႔အတူသစ္ပင္ ငယ္ ပန္းပင္ ငယ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာၾကသည္။ အျဖစ္အပ်က္မွာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အခ်ိန္ယူေသာေၾကာင့္အ ေျပာင္း အလဲကို ခ်က္ခ်င္း မသိႏိုင္ျခင္းသာျဖစ္သည္။

(၃)
၁၉၇၇ မွာသစ္ေတာအရာရွိတစ္ေယာက္ ဦးေက်ာ္လြင္ ထံသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ေတာထဲမွာလူေတြက မီးေသြး ဖုတ္ေနၾကတာေတြ တရားမဝင္ေၾကာင္း၊ မလုပ္ၾကဖို႔ လာေရာက္သတိေပးတာျဖစ္ပါသည္။ မီးကို အျပင္မွာ မရႈိ႕ ဖို႔ေျပာသည္။ မီးေသြးက လူတိုင္းဖုတ္ေနၾကသည္၊ သည္ဘက္ပိုင္းကို မေရာက္လာျခင္းမွာ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ ေရးခက္ခဲေသာေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ သူကသစ္ေတာၾကီးတစ္ခုလံုးရုတ္တရက္ေပါက္လာတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူးဟု ေျပာသြားသည္။ ေျပာသာေျပာသြားေသာ္လည္း တကယ့္သစ္ေတာၾကီးကိုေတြ႔ေနရသည္မွာသူ႔ မ်က္ ျမင္ ပင္ျဖစ္သည္။ ဦးေက်ာ္လြင္ကအေဝးဆံုးေနရာမွာ သစ္ပင္စိုက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ၁၂ ကီလိုမီတာ ေလာက္ေဝးသည္။ ထိုစဥ္ကခရီးကိုအေဝးၾကီးသြားလိုက္ျပန္လိုက္ျဖစ္ေနမွာမို႔ သစ္လံုးေဆာင္တစ္ခု ေဆာက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ႏွစ္မွာထိုတဲကေလးကို အျပီးသတ္ႏိုင္ခဲ့သည္ဟုဆိုသည္။

၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွာ သစ္ေတာဌာနက ေလ့လာေရးအဖြဲ႔ ေရာက္လာသည္။ ျမင္သူတိုင္းက သူ၏သစ္ေတာအုပ္ကို အံ့ၾသေနၾကသည္။ ေျပာၾက၊ ဆိုၾက၊ ဘာလုပ္မည္ ဘာကိုင္မည္ေတြ တသီၾကီးေျပာၾကျပီး ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္လိုက္ ၾကပါ။ ဦးေက်ာ္လြင္ အဖို႔ကေတာ့ ျပင္ပမွအေႏွာင့္အယွက္အေပးမခံရတာ အေကာင္းဆံုးဘဲျဖစ္သည္။

 ထိုသစ္ေတာအဖြဲ႔ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမိဳ႕ကလူေတြပါလာသည္။ သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္က အရင္ကအေျခအေနႏွင့္ လက္ေတြ႔အေျခအေနတို႔ကို ရွင္းျပပါသည္။ ေရမရွိေသာ လြင္ထီးေခါင္ေနရာမွာ မန္းက်ည္းပင္ေတြ အုပ္ဆိုင္း ေနေသာ ေနရာ၊ ထန္းပင္ေတြက တစီတတန္းၾကီး စိုက္ပ်ိဳးထားရာကိုျပရသည္။ ဝက္သစ္ခ်ပင္ဆိုသည္မွာ ဤ အရပ္မွာမေပါက္ႏိုင္ဘူးဆိုရာ ေပါက္လာပံုတို႔ကို အေသးစိတ္ရွင္းျပရပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္ယူလာေသာ ၾကက္ဥေတြကို ဦးေက်ာ္လြင္စားဖို႔ေပးျပီးသည့္ေနာက္ စားပြဲဝိုင္းမွာ ထိုင္မိၾကသည္။ ေတာင္ကုန္းတေလွ်ာက္ သစ္ပင္ေတြ အျမင့္ ၂ဝေပ ၂၅ေပခန္႔ ရွိပါလိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမွာလည္း ျငိမ္းခ်မ္းေသာဘဝ၊ အျမဲတေစ အလုပ္ႏွင့္ လက္နဲ႔မပ်က္ တစိုက္မတ္မတ္အလုပ္လုပ္သူ၊ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ ေသာေလ ရႈရိႈက္ျပီး က်န္းမာေနေသာ ထိုအဘိုး၏ဘဝကိုသံုးသပ္မိျပီထင္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကမူ ဘယ္ႏွစ္ ဧကေလာက္မ်ားထပ္ျပီး အပင္ေတြစိုက္ဦးမွာလဲဟု ေတြးေနမိသည္။

ကြၽန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းသစ္ေတာအရာရွိက ဤေျမ ဤေရ ဤရာသီေတြႏွင့္လိုက္မည့္ စိုက္သင့္ေသာ အပင္မ်ား ကို အၾကံေပးပါသည္။ သူကအၾကံေပးသည္ဆိုေသာ္လည္း ျငင္ျငင္သာသာ သာေျပာပါသည္။  ဤအဘိုးအိုကို အားအင္သံုး၍ အၾကံ ေပး၍မရပါ။ သူက “သူတို႔ထက္ပိုျပီးဒီေဒသအေၾကာင္းသိတာေပါ့” ဟု ေျပာသည္။

ဤသစ္ေတာအရာရွိ၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္လြင္မွာ ဤေဒသ ဤေနရာဝယ္ တရားဝင္ေနထိုင္ခြင့္၊ တရားဝင္ သစ္ပင္စိုက္ပ်ိဳးခြင့္တို႔ကို ရရွိသြားသည္ထင္ပါသည္။ သူက ဤဧရိယာကို သစ္ေတာဌာနက အကာအကြယ္ ဧရိယာ အျဖစ္ေျပာင္းလဲပစ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာပါသည္။ “ဒါဘာသေဘာလဲ” ဟုေမးေသာအခါ “ဦးေက်ာ္လြင္ အဖို႔ ဘာမွမေျပာင္းပါဘူး” ဟုသာ ေျပာပါသည္။

ဦးေက်ာ္လြင္ကို ေနာက္ဆံုး ၂ဝဝ၅ခုႏွစ္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ ရပါသည္။ သူ႔အသက္ ၈၇ႏွစ္ရွိျပီ။ ထိုအခ်ိန္ မွာ ေျမျပင္အေနအထားမွာအေျပာင္းအလဲအမ်ားၾကီးေတြ႔ရပါသည္။ ေလထုကစ၍ေျပာင္းလဲသည္။ ေလေၾကာင့္ ေရေငြ႔မပါေသာ ေလေခ်ာက္မ်ားသာ တိုက္ခိုက္ရာမွ ေရေငြ႔အျပည့္ပါေသာ ေလေအးေအးေလး တိုက္ခိုက္ေန သည္။ တကယ္ေလတိုက္ေတာ့ ေတာေတာင္မ်ားက ေရသံေတြပါၾကားရသည္။ သစ္ေတာကိုျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလျဖစ္ပါသည္။ တကယ္အံ့ၾသစရာေကာင္းသည္မွာ ေရကန္ကဲ့သို႔ ေရစီးက်သံလို ၾကားရျခင္းျဖစ္ပါ သည္။

သစ္ပင္အသီးအရြက္တို႔ျဖင့္ ေျမျပင္တခုလံုးစိမ္းစိုေနသည္။ ဆလပ္ရြက္မ်ား၊ ႏွင္းဆီပန္းမ်ား၊ ၾကက္သြန္ပန္းခင္း မ်ား၊ မံုလာထုပ္မ်ားကို ေတြ႔ေနရသည္။ ထိုသို႔ေျပာင္းလဲေသာကာလမွာဘာမွမၾကာလိုက္ပါ။ ဤေနရာ သည္ ယခင္ကလြင္တီးေခါင္ျဖစ္သည္။ ၾကပ္တီးကုန္းေနရာျဖစ္သည္။ ယခုလိုစိမ္းစိမ္းစိုစိုေတြ႔ရေတာ့ရင္ထဲမွာခ်မ္းေျမ႕ ျခင္းျဖစ္မိသည္။

ဤေနရာေလးကိုတစစ တျဖည္းျဖည္းတည္ေဆာက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ျမိဳ႕မွာ လူမ်ားကလည္း သစ္ပင္စိုက္ ပ်ိဳး၍ ျဖစ္ထြန္းေသာ ဤေနရာကို ၾကိဳက္၍လာၾကသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ျမိဳ႕မွာ ေျမေစ်းၾကီးလာသည္။ ေျမက ရွားလာသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မိန္းမ ေယာက်္ား လူၾကီးလူငယ္မ်ားကို ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားတေျပာ ေျပာႏွင့္ သြားၾကလာၾကေပ်ာ္ရႊင္ ေနတာကိုျမင္သည္။

ဤေနရာကိုလူတစ္ေယာက္ထဲကသူ၏ရုပ္ခႏၶာႏွင့္စိတ္ဓာတ္အင္အားတခုတည္းကိုသာအသံုးခ်၍ တည္ေဆာက္ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ လြင္တီးေခါင္ၾကပ္တီးကုန္းေျမဟာ စိမ္းလန္းစိုေျပေသာ ေနခ်င္စဖြယ္ေကာင္း ေသာ ေနရာ ေလးျဖစ္လာ ရပါသည္။ အရင္က လူတစ္ေယာက္မွမရွိရာမွ အခုဆိုလွ်င္လူေပါင္းတစ္ေသာင္းေက်ာ္မွ် ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း ေနလို႔ရပါျပီ။ သူတို႔သည္ အဖိုးအို ဦးေက်ာ္လြင္ ေက်းဇူးကို ေမ႔ႏိုင္ၾကမည္မဟုတ္ပါ။

ေလာကတြင္အရာခပ္သိမ္း ဆိုးရြားပါေစ လူသားတို႔၏ အျပဳအမႈမ်ားမွာ ခင္မင္ေလးစားဖြယ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဤ ကဲ့သို႔ ေသာအေျခအေနေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ခဲ့ေသာ လူ၏စိတ္ဓာတ္၊ မျဖစ္မေနၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေသာ စိတ္ဓာတ္ တို႔ေၾကာင့္ ဤေအာင္ျမင္မႈကို ရရွိချ့ဲခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဦးေက်ာ္လြင္သည္ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္တြင္ ခင္ဦးေဆးရုံ၌ ေအးခ်မ္းစြာကြယ္လြန္သြားပါသည္။

ကိုသန္းလြင္
Ref: The man who planted trees, Jean Giono