စိုးခိုင္ညိန္း ● ေရပြက္ပမာ

စိုးခိုင္ညိန္း ● ေရပြက္ပမာ
(မုိးမခ) မတ္လ ၂၂၊ ၂၀၁၉

ၿပီးခ့ဲေသာ နာရီ၀က္ေလာက္က စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြ ေတြးေတာ ခံစားေနမိခဲ့သလဲ စဥ္းစား မရေတာ့သလို ျဖစ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ စဥ္းစားမရတဲ့ အေၾကာင္းကိုလည္း စဥ္းစားမေနခ်င္ေတာ့ေပ။ ေငးရီၾကည့္ေနမိေသာ ေနေရာင္ျခည္ထဲမွာ ဖုန္မႈန္႔ေတြ လြင့္၀ဲေနတာ ျမင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖုန္မႈန္႔မ်ား၏ ေနာက္ကြယ္မွ ႀကီးမားေသာ အရာ၀တၳဳမ်ားကိုေတာ့ မျမင္မိျပန္ေပ။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ျမင္ရေသာ အရာမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း မႈန္၀ါးေပ်ာက္ကြယ္ သြားျပန္ကာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လူတစ္ေယာက္၏ ေနထိုင္မႈပုံရိပ္သည္ ေ၀၀ါးေနေသာ ျမင္ကြင္းမွ အရိပ္ထင္ကာ ေပၚလာျပန္သည္။ မၾကာခင္မွာပင္ ထိုပုံရိပ္သည္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္ဦးမည္ဟု သူ အေသအခ်ာ သိေနသည္။ ထိုပုံရိပ္သည္ သူကိုယ္တိုင္ပဲလား၊ အျခားသူတစ္ေယာက္ပဲလား သူ မေ၀ခြဲႏိုင္ေပ။ အေသအခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထိုပုံရိပ္သည္ တစ္စုံတစ္ရာကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာက် ရယ္ေမာေနသည္ ထင္ရသည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ထိုပုံရိပ္သည္ တျခားသူတစ္ ေယာက္ျဖစ္ရမည္။ သူသည္ မရယ္ေမာျဖစ္ခဲ့တာ လ အတန္ၾကာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ မရယ္ခဲ့မိပါလိမ့္ဟု ေတြးမိရင္းက ရယ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ကာ တစ္ေယာက္တည္း ၿပံဳးလိုက္မိသည္။

အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ပဲလား၊ မ်က္လုံးေၾကာင့္လား အရာရာသည္ မႈန္မႈန္၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည္လင္ျပတ္သားမည့္ေန႔ကို ေစာင့္စားရင္း ဘ၀၏ အလ်ားကို ရွည္လ်ားလာဖို႔ ဆြဲဆန္႔ေနရသည္။ မေသမခ်ာ၊ ဇေ၀ဇ၀ါ မႈန္၀ါး၀ါးျဖစ္စဥ္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေစာင့္ေမွ်ာျခင္းတစ္ခ်ိဳ႕ျဖင့္ ဘ၀ကို ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနရသည္။ အမွန္တရားသည္ မွန္ကန္သင့္ေတာ္ေသာ အခ်ိန္မွာပဲ ေရာက္လာဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ အမွန္တရားသည္ ေနာက္က်သည္မည္ သည္ မရွိဟု ဆိုေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕အမွန္တရားသည္ ေနာက္က်လြန္းမွ ေရာက္လာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အသုံးမ၀င္ေတာ့တာ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ဘူးသည္။ အမွန္တရားအတြက္ အဆိပ္ခြက္ကို မဆိုင္းမတြ ေမာ့ေသာက္ခဲ့ ေသာ ဆိုကေရးတီးကို သူ အားက်စိတ္ မ၀င္ခဲ့မိေပ။ အမွန္တရားေရာက္လာခ်ိန္မွာ ကယ္တင္ဖို႔အသက္ မမွီေတာ့ေသာ အသက္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနမလဲဟု ေတြးေနမိသည္။

သစၥာမရွိဘူး၊ သစၥာမရွိဘူးဟု ေသြးရူးေသြးတန္း ေအာ္ဟစ္ကာ ကားတစ္စီးစီးေရွ႕ ေခါင္းထိုးလိုက္ မယ္ဆိုၿပီး ေျပးထြက္သြားေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အခ်ိန္မွီ ဆြဲထားလိုက္ကာ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ကယ္တင္ခဲ့ဘူးသည္။ ကားလမ္းေဘးက သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္မွာ ႏွစ္သိမ့္ေဖ်ာင္းျဖသည့္အခါမွာ ၀မ္းနည္း ဆို႔နင့္စြာ ငိုေနခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ အခုအခါမွာေတာ့ သစၥာတရားဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း သစၥာ ရွိေနလို႔ေတာ့ အလကားပဲဟု ဆိုေနေလၿပီ။

သူတည္းတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ၊ သူတစ္ေယာက္မွာ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာတည္း တဲ့ကြ၊ မွတ္ထားတယ္၊ အေသအခ်ာကို မွတ္ထားတယ္၊ ငါ့ေၾကာင့္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မပ်က္ဆီးေသးဘူး၊ ငါပဲ ပ်က္ဆီးေနတာဟု ေျပာရင္း သူငယ္ခ်င္းသည္ အရက္ခြက္ကို တရွိန္ထိုးေမာ့ခ်လိုက္တာ မွတ္မိေနခဲ့သည္။ စကားလုံးမ်ားသည္ သူ႔နားထဲသို႔ ၾကမ္းရွစြာ ၀င္ေရာက္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အသံတို႔သည္ မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္ျဖစ္ကာ အသိစိတ္ကို ဇက္သပ္ထိန္းခ်ဳပ္ေနခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။

အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ေနရေသာ သူတစ္ေယာက္အဖို႔ တစ္ရက္နဲ႔ တစ္ရက္ အခန္းထဲကေန ၀င္လိုက္ ထြက္လုိက္ လုပ္ေနရင္းျဖင့္ အသက္က ကုန္မွန္းမသိ ကုန္ဆုံးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းကို ဘယ္ေလာက္ပင္ ဆြဲဆန္႔ ဆြဲဆန္႔ ေန႔ရက္အခ်ိန္တို႔သည္ တျဖည္းျဖည္း တိုသထက္ တိုလာေနသည္။ ႏွာေခါင္းထဲမွ ၀င္ေလ ထြက္ေလတို႔၏ ၾကာခ်ိန္သည္ တစ္စကၠန္႔ေလာက္သာပဲ ၾကာလိမ့္မည္ထင္သည္။ ခဏေလးပဲ ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္တို႔သည္ သြားရင္း၊ လာရင္း စားရင္း၊ ေသာက္ရင္း၊ ေနရင္း ထိုင္ရင္း၊ ေျပာရင္း ဆိုရင္း၊ ရယ္ရင္း ေမာရင္း၊ ငိုရင္းေၾကြးရင္းျဖစ္ပင္ ကုန္ဆုံးသြားေနျခင္း ျဖစ္သည္။

မနက္လင္းတာနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း၏ အျဖစ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားကာ ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ မ်က္ႏွာကို အသစ္လုပ္ရသည္။ လူသစ္စိတ္သစ္နဲ႔ ေန႔သစ္တစ္ခုစတင္ရမည္ဟု ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ႀကိဳးစား ေတြးယူကာ စိတ္သက္သာရာ ရွာယူရသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္းထဲမွာ သူမက ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနမွာပဲလို႔ ဇြန္းသံ ပန္းကန္သံကို ၾကားေယာင္ကာ သူသည္ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ျဖစ္ေနေသးသည္။ ဘ၀၏ အေဆာင္အေယာင္ကို ဒီလိုပဲ ထင္ေယာင္ထင္မွားနဲ႔ တံလ်ပ္ကို ေရထင္ကာ မ်က္ႏွာျပင္မွာ ပြက္ထေသာ ေရပူေဖာင္းေလးပမာ ေအးျမမႈကို ရွာယူရသည္။

မီးဖိုေခ်ာင္းထဲမွ ၾကြတစ္ေကာင္၏ ျဖတ္ေျပးသြားသံ ၾကားလိုက္ရမွ တကယ့္ အသံအျဖစ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ေရက်ေနသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သူမပဲ ဟု အထင္ျဖင့္ ေဟ့ မၿပီးေသးဘူးလား၊ အေအးပတ္မယ္ဟု ေအာ္ေျပာလိုက္မည္ဟု စိတ္က ျဖစ္သြားလိုက္ေသးသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရဘဲဟာ ပြင့္က်လွ်က္ ေစာေစာက သူမ်က္ႏွာသစ္တုန္းက ေမ့ၿပီး မပိတ္ခဲ့တာပဲ ျဖစ္မည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အရာမ်ားသည္ ဘ၀မွာ ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ ခက္ခဲေနတတ္ျပန္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ မေမ့မေပ်ာက္ သတိရေနျခင္းသည္ပင္ ဘ၀၏ အလွတရားဟု ခံယူထားေနမိျပန္ေသးသည္။

ေအာက္ေမ့တတ္သူ

ညည
အိမ္အျပင္ဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တယ္
ဘယ္ဘ၀ရဲ႕ အဆက္အသြယ္လဲ မသိဘူး။

မိုးအလင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွာ
စီးကရက္ေလးဖြာၿပီး
ျပန္မလာေသးသူအေၾကာင္းေမးတယ္။

ေရေႏြးတစ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ငွဲ႔
ျပန္မေရာက္ႏိုင္သူအေၾကာင္း ေျပာတယ္။

ၿပီးမွ
အေမွာင္ကို တြန္႔တိုသလိုၾကည့္
တေစၧသရဲေတြ႔မိသလို အိမ္ကို ထျပန္တယ္။

အိပ္မက္ထဲ လမ္းထေလွ်ာက္သူတစ္ေယာက္
မနက္ေရာက္ေတာ့
ညက ဘာမွ မသိေၾကာင္းေျပာျပန္ေရာ။။

ခိုင္ၿမဲေက်ာ္စြာ

သူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ အနည္းငယ္ ေမွာင္စ ျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ထဲမွာ လူသိပ္မရွိေသး၊ ခပ္က်ဲက်ဲပဲ ရွိေသးသည္။ စားပြဲထိုးေလးသည္ သူေသာက္ေနက် က်ဆိမ့္တစ္ခြက္နဲ႔ စီးကရက္တစ္ပြဲ လာခ်ေပးသည္။ သူသည္ လက္ဖက္ရည္ကို တစ္ႀကိဳက္ႀကိဳက္ကာ စီးကရက္တစ္လိပ္ ေကာက္ယူၿပီး မီးညွိဖြားရွိဳက္လိုက္သည္။ ေဆာင္းေဘာက္မွ အငဲ၏ သီခ်င္းသံသည္ ဟိုအေ၀းမွ လာေနသလို သဲ့သဲ့ေလး ၾကားေနရသည္။

"ငါ အေတြးမ်ားလည္း မီးခိုးေတြအူ…. ေလးဖက္ေလးတန္ အခန္းငယ္ထဲ…. ငါေစာင့္စားခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္တို႔ နံရံေတြေပၚ ျဖတ္သြား….. ဒီမ်က္ႏွာၾကက္ေပၚကေန တြဲခိုေန မီးအိမ္တစ္လုံး….. ငါ့ဘ၀အတြက္ ဒီဒဏ္ရာေတြကို ၾကည့္ေနသလား….. ကိုယ္ခႏၶာေၾကြမွာကိုစိုး အိုး ဟိုးဟို…… နင္းထားတဲ့ ၾကမ္းျပင္ကြ်ံသြားမလား…… ရင္ခုန္သံကို တိုးတိုးေမးၾကည့္ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ဘယ္မွာလဲ….. ရင္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းရဲ႕ သစ္သီးတစ္လုံး ႏွလုံးသားငွက္က ကိုက္ေျခြကာဖ်က္ဆီးသြား….. ေႏြလြင္ျပင္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ လာသူ ေလညွင္းေလး အိမ္ထဲၾကြပါ…… ငါ တံခါးရြက္ေတြကို ဖြင့္ထားၿပီး သီခ်င္းေဟာင္းတစ္ပုဒ္ကို ညီးညဴရင္း ထိုင္ခုံေပၚထိုင္ေနဆဲ လာပါ သူငယ္ခ်င္း ခံစားခ်က္ကေလးမ်ား ကုန္ၿပီ ကုန္ခမ္းၿပီ၊ နံရံမ်က္ႏွာၾကက္နဲ႔ ၾကမ္းျပင္အၾကား ဒီအခန္းထဲက အျပင္မထြက္လိုဘူး… ကိုယ္ခႏၶာ ေၾကြမွာကိုစိုး….အိုး ဟိုဟိုး…နင္းထားတဲ့ ၾကမ္းျပင္ ကြ်ံသြားမလား…''

ထိုအခ်ိန္မွာပဲ သူငယ္ခ်င္းက ေရာက္လာပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းသည္ တစ္စုံတစ္ရာကို စိတ္ပ်က္ေန ေသာ ပုံစံေပါက္ေနသည္ ထင္သည္။ "ကိုယ္နဲ႔ေတာ့ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနတာေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက အေတာ္စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ" ဟု စကားကို စပါသည္။ ဒါေပါ့ဗ်ာ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ဘ၀မွာ ဒီလိုပါပဲဟု သူက အလိုက္သင့္ စီးေမွ်ာေပးလိုက္ရပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းသည္ စကားကို ဒီလိုပဲ အဆက္အစပ္မဲ့စြာ ေျပာတတ္သည္။ တစ္ခါတရံမွာေတာ့ စိတ္ညစ္စရာအေၾကာင္းေတြ ေျပာေနရတာကိုပဲ သေဘာက်ခ်င္ က်ေနတတ္သူ ျဖစ္သည္။

"ခင္ဗ်ားပဲ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ၊ ဘယ္သူဆိုးသလဲဆိုတာ၊ ႏွစ္ေယာက္လုံးကေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥမွာေတာ့ ဒီေကာင္ဆိုးတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိတယ္။ မျဖစ္ခင္က ကြ်န္ေတာ္ထိန္းပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရဘူးဗ်ာ ၊ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ေဟာ အခုေတာ့ ကြဲၾကၿပီ၊ ဒီမွာ ေကာင္မေလးက ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ က်န္ခဲ့ရၿပီ။ ဟိုေကာင္ကေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ စိတ္ပ်က္ပါတယ္ဗ်ာ" ဟု ေျပာေနေသာအခါ သူသည္ အလိုက္သင့္ အင္း အဲ လုပ္ကာ ေခါင္းညိတ္ ေခါင္းခါ လုပ္ေနရသည္။

အျပင္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူသည္ လက္က်န္ လက္ဖရည္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး မီးခိုးေတြကို ရွိဳက္သြင္းလိုက္ကာ ဟူးခနဲ႔ ျပန္မႈတ္ထုတ္လိုက္မိသည္။ စိတ္ထဲမွာ ေပါ့ပါးသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ လမ္းမီးတိုင္မွ မီးမ်ား လင္းလာၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ထဲမွာ လူေတြက ၀င္လာလိုက္၊ ထြက္သြားၾကလိုက္နဲ႔ ေျပာင္းလဲေနေပမဲ့ သူတို႔ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာင္းမလဲ ရွိေနေသးသည္။ ေျပာေနေသာ စကားမ်ားသည္ ဟိုေရာက္သြားလိုက္ ဒီေရာက္သြားလိုက္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာအစုံ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္၊ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ေအးစက္သြားလိုက္နဲ႔ အေမွာင္ကို မသိသလိုဥေပကၡာျပဳေနေန ရသည္။

သူအိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညဥ့္နက္လွၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ၏ အခန္းသည္ ထုံးစံအတိုင္း ေအးစက္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ကာ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ေလေအးေအးသည္ ပူေႏြးေနေသာ အခန္းထဲသို႔ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ျပတင္းေပါက္မွ ျမင္ရေသာ ေကာင္းကင္သည္ ၾကည္လင္ ေနသည္။ တစ္ေနကုန္ အိပ္ေရး၀၀ အိပ္ထားေသာ ၾကယ္မ်ားသည္ ေတာက္ပလွ်က္ရွိသည္။ သူလည္း တစ္ညတာ အိပ္ရဦးမည္။ မအိပ္ခင္ စာတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရဦးမည္။ သတၱ၀ါအားလုံးအေပၚ ေမတၱာပို႔ရဦးမည္။ ဘုရားရွိခိုးရဦးမည္။ အိပ္စက္ၿပီးလို႔ ေနာက္တစ္ရက္မိုးလင္းတဲ့အခါ ဒီေန႔က အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ မ်ားသည္ ဘာမွ မဟုတ္သလို ေမ့ေပ်ာက္သြားေပလိမ့္ဦးမည္။ ။

စိုးခိုင္ညိန္း