သာထက္ေအာင္ ● လူေရာင္စံု၊ ဘဝေရာင္စံု၊ ဒုကၡေရာင္စံု (၇)

သာထက္ေအာင္ ● လူေရာင္စံု၊ ဘဝေရာင္စံု၊ ဒုကၡေရာင္စံု (၇)
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၅၊ ၂ဝ၁၉

ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတေယာက္ ရန္ကုန္ကိုအလည္ေရာက္ၿပီး ေရႊတိဂုံဘုရား မေရာက္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ရန္ကုန္ေရာက္ရ က်ဳိးမနပ္သလို မန္းတေလးေရာက္ၿပီး မဟာျမတ္မုနိဘုရားႀကီးကိုမဖူးခဲ့ရဘူးဆိုရင္လည္း ေဆာင္ရြက္စရာဝတၱရားႀကီးတခုက်န္ေနသလိုမ်ဳိး ခံစားၾကရမွာအမွန္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားႀကီးလိုက္ပုိ႔ေပးဖုိ႔ ေမာင္သန္းဝင္းကို ပူဆာရပါတယ္။ ဟိုတုန္းကနဲ႔ စာရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးသပ္သပ္ယပ္ယပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းရွိတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘုရားအာ႐ုံျပဳ ဘုရားပရဝုဏ္အတြင္း တပတ္ေလ်ာက္ၾကည့္၊ ဓါတ္ပံုေလးဘာေလးအမွတ္တရရိုက္ၿပီး ျပန္ဖုိ႔ျပင္ေတာ့ တေနရာသြားဖုိ႔က်န္ေသးမွန္း စိတ္ကသိေန တယ္။ အာ႐ံုရိပ္ထဲမွာ ေတာင္သမန္အင္း၊ ဦးပိန္တံတား  မယ္ဇယ္ပင္ရိပ္၊ ေတာင္ေလးလံုးေက်ာင္း  ဆရာေတာ္ဦးပညာ......အစီအရီ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။

၁၉၉၃ ခုနွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာ၂၉ ေတာင္ေလးလံုးေက်ာင္းမွာက်င္းပတဲ့ လူထုေဒၚေဒၚမာ ေမြးေန႔ပြဲကို ေနဝင္းျမင့္၊ ကိုယဥ္မင္းပိုက္တုိ႔နဲ႔ အတူႏႊဲၿပီးကတည္းက တခါမွျပန္မေရာက္ေတာ့။ ဦးပိန္တံတားေရွ႕ ကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက စိတ္႐ႈပ္စရာ။ ေစ်းသည္ေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ လူေတြ။ တံတားထိပ္ထိေအာင္ဆိုင္ခန္းႀကီးးေတြခင္းေရာင္းေနတာရွိသလို တံတားေပၚ လူ သြားလမ္းေပၚထိ တက္ေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္ေလးေတြလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ စားဝတ္ေနေရးျပႆနာကိုေျဖရွင္းရာမွာ အ လြယ္ဆုံးနဲ႔ ေငြေပၚအျမန္ဆံုးက ေစ်းေရာင္းတာဆိုေတာ့ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ တခါ တခါ စိတ္ညစ္ဖုိ႔လည္းေကာင္း သနားဖုိ႔ လည္းေကာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ျပႆနာပါပဲ။ ဥပမာ ... ကားႀကိဳ ကားၾကားထဲဝင္ၿပီး စပယ္ပန္းကုံးေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္ေတြ၊ ယာဥ္ေမာင္းေရာ ေစ်းေရာင္းတဲ့ကေလးေရာ အႏၱရာယ္သိပ္မ်ားပါတယ္။ ေနာက္...ဘုရားေတြမွာ ဘုရားဖူးေတြစိတ္အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ပန္းစည္းေတြ အတင္းထိုးေရာင္းတဲ့ကိစၥ။ သာမန္ၾကည့္ရင္ အေသးအဖြဲေတြလုိ႔ထင္ရေပမယ့္ တိုင္းျပည္ရဲ့ စီးပြာေရးခြၽတ္ျခံဳက်မႈနဲ႔ စားဝတ္ေနေရးၾကပ္တည္းမႈေတြက ဘာစည္း ဘာဥပေဒကိုမွ သိပ္ဂရုစိုက္ေနမွာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ခုလည္း ဦးပိန္တံတားဝန္းက်င္မွာ ေစ်းသည္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနပါၿပီ။ ဟိုတုန္းက ေဒၚေဒၚေမြးေန႔ပြဲႂကြေရာက္လာတဲ့ စာ ေရးဆရာႀကီးငယ္ေတြ အစက္က်ရာ မယ္ဇယ္ပင္တန္းကလည္း ေစ်းသည္ေတြနဲ႔ အညာရနံ႔ မသင္းေတာ့။ ဦးပိန္တံတားကို လူသြားလူလာမ်ားလာေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္သန္႔ရွင္းဖုိ႔၊ သဘာဝအလွမပ်က္ဖုိ႔ တာဝန္ရိွသူေတြ ဂ႐ုျပဳသင့္ပါတယ္။ တံတား အလွနဲ႔ အင္းအလွေၾကာင့္ လူေတြလာၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ ဦးပိန္တံတားမွာ သမိုင္းတန္ဖိုး၊ ယဥ္ေက်းမႈတန္ဖိုးေတြ စိမ့္ဝင္ ေနတယ္ဆိုတာလည္း သတိထားဖုိ႔လိုပါတယ္။ ေတာင္ေလးလံုးဆရာေတာ္သာရွိေသးရင္ ဝင္ကန္ေတာ့ၿပီး ေရွးေဟာင္း ေနွာင္းျဖစ္ေလးေတြ ေျပာျဖစ္မွာ။ ခုေတာ့ စိတ္နဲ႔ပဲ လွမ္းလက္အုပ္ခ်ီရပါေတာ့တယ္။

ဒီဇင္ဘာ ၁၆၊ မနက္ေစာေစာႏိုးေနတယ္။ စိတ္ကေစာလုိ႔ထင္ပါရဲ့ ညကလည္း ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္။ ဒီမနက္ ဆင္ျဖဴကြၽန္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္း စိုးဝင္းနဲ႔ေက်ာ္လင္းလာလိမ့္မယ္။ သူတုိ႔ကားနဲ႔ ပုဂံမွာတညအိပ္ ေနာက္ေန႔ ဆင္ျဖဴကြၽန္း သြား။ မနက္ ၆ နာရီခြဲေတာ့ သူတုိ႔ေရာက္လာတယ္။ လမ္းကြၽမ္းတဲ့ယာဥ္ေမာင္းတေယာက္လည္း ပါလာတယ္။ ည နာရီျပန္ တခ်က္ခြဲေလာက္ ဆင္ျဖဴကြၽန္းကထြက္လာတဲ့ကား မန္းတေလးကို မနက္ ၆ နာရီမွာေရာက္လာျပီ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာယုံေတာင္ မယုံနိုင္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားဘဝ ေခ်ာက္ကေန ညေန ၄ နာရီထြက္တဲ့ ျမသံုးလံုးကားနဲ႔လိုက္တာ မန္းတေလးကို မိုးစင္စင္လင္းမွေရာက္ပါတယ္။ ခုေတာ့ ေျမေၾကာရၿပီ။ ကမၻာေက်ာ္ က်ည္ဆံရထားဆိုတာႀကီးေတြမ်ားသံုးနိုင္ခဲ့ရင္ ဘရိတ္ ဖတ္စ္ရန္ကုန္မွာစားၿပီး ေန႔လည္စာမန္းတေလးမွာစားလုိ႔ရၿပီ။ ခက္တာက တိုင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ အေရး ထက္ တိုင္းျပည္ၿငိမ္သက္ေအာင္၊ တနယ္တဗိုလ္ တမင္းမျဖစ္ေအာင္၊ လက္နက္ကိုင္သူေတြ ေသနတ္မေပါက္ေအာင္ စစ္ အာဏာရွင္အျမစ္ျပဳတ္ေအာင္၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးက ပ်ပ်ေလးေတာင္မျမင္ရေသးေတာ့ သူမ်ားေတြေရွ႕တန္းေရာက္သြားတာကိုပဲ အေငးသားၾကည့္ေနရတဲ့ဘဝကို။ ထားပါေတာ့ ဒါေတြ။

နံနက္ေစာစာကို မန္းတေလးေရာက္ရင္ မစားမျဖစ္ မုန္႔တီနဲ႔လဖက္ရည္ သံုးေဆာင္ၿပီး ျမင္းျခံလမ္းအတိုင္း ပုဂံေညာင္ဦးကို ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ထန္းပင္ေတြက အစီအရီ။ တကယ့္အညာ႐ႈခင္း။ တေနရာမွာေတာ့ ထန္း ရည္ရၿပီဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ခေနာ္ခနဲ႔ေလးတခု ထန္းပလက္တဲတခုမွာ ခ်ိတ္ထားတာ ေမာင္ေက်ာ္လင္းက အကိုႀကီး  ဝင္တြယ္မ လားတဲ့။ မလုပ္ပါနဲ႔ေမာင္ရာ..ထန္းရည္က အဆင္မသင့္ရင္ ခ်က္ခ်င္းေဝါရွင္းတာ။ ေညာင္ဦးကိုမြနု္းမတည့္မီေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္လင္းက ပခုကၠဴဘက္သြားၾကေအာင္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္အမွတ္သညာထဲမွာ ပခုကၠဴဆိုတာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးအလြန္ခက္တဲ့ၿမိဳ႕။ တခါမွလည္းမေရာက္ဖူး။ အခ်ိန္နည္းေနၿပီ။ မသြားပါနဲ႔ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ နာရီဝက္ဆို ပခုကၠဴေရာက္ၿပီ တဲ့။ ေဟ.... ဒီလိုဆိုလည္းသြားၾကတာေပါ့ေမာင္ရာ..ဆိုေတာ့ သူတုိ႔ေျပာတဲ့အတိုင္း ဧရာဝတီျမစ္ကူးတံတားထဲမွာ အရွည္ ဆံုးျဖစ္တဲ့ (အေနာ္ရထာတံတား) ေညာင္ဦး ပခုကၠဴျမစ္ကူးတံတားကို နာရီဝက္အတြင္းျဖတ္သန္းၿပီး မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ပခုကၠဴအေတြ႕အၾကံဳကို ကံေကာင္းစြာရလိုက္ပါတယ္။

ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းနဲ႔ႀကီးပြားေနတဲ့ ေမာင္ေက်ာ္လင္းညီတည္ခင္းတဲ့ ေန႔လည္စာစားၿပီး ပုဂံကိုျပန္လာၾကပါတယ္။ ဟိုတယ္ မွာခဏနား၊ ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ပုဂံကိုတပတ္ပတ္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ ေနေတာင္ေစာင္းခ်င္ေနၿပီ။ ပုဂံကိုကြၽမ္းတဲ့ယာဥ္ေမာင္းမို႔ အခ်ိန္ တိုတိုအတြင္းမွာ ဘုရားစံုကို ပုဆိန္ေပါက္ဖူးခဲ့ရပါတယ္။ ဒါက ေရႊစည္းခုံ၊ ဒါက ေလာကနႏၵာ၊ ဒါက ေရႊဂူႀကီး၊ ဒါက မႏူဟာ ဘုရား၊ ဒါက ျမေစတီ.... ပန္းခင္းကို ျမင္းစီးၾကည့္တာကမွ အပြင့္ အရြက္ အခက္ စံုစံုလင္လင္ျမင္ရဦးမယ္။ ခုေတာ့ ပုဂံလို ေစတီပုထိုးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာကို ရသမွ်အခ်ိန္တိုအတြင္း တက္သုတ္႐ိုက္ရေတာ့  အားမလိုအားမရျဖစ္ရပါတယ္။

တုရင္ေတာင္စြယ္ေတာ္ျမတ္ေစတီေတာ္ကိုဖူးၿပီး ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚကေနျမင္ရတဲ့႐ႈခင္းအလွက ၾကည့္မဝနိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ေနဝင္ဖ်ဳိးဖ်အခ်ိန္ ဝင္လုလုေနမင္းႀကီး ဧရာဝတီျမစ္ေပၚေမးတင္လုိ႔၊ တန္ၾကည့္ေတာင္နဲ႔ ျမစ္အေနာက္ဖက္က ေတာင္တန္း ေတြကို ဗူးဘုရားေပၚကျမင္ရတဲ့ သဘာဝအလွကိုၾကည့္ၿပီး လြမ္းခ်င္သလိုလို၊ ဘယ္လြမ္းရမွန္းလည္းမသိ။ ၇၆ ခု ပုဂံငလ်င္ တုန္းက ဗူးဘုရားထီးေတာ္ ဧရာဝတီျမစ္ထဲက်ၿပီးခါစက တေခါက္ေရာက္ၿပီး ခုမွဖူးခြင့္တခါၾကံဳရျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပုဂံကို တရက္တမနက္ေလာက္နဲ႔ ဘယ္လိုမွႏွံ႔ေအာင္ေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး။ အနည္းဆံုး တပတ္တန္သည္ ဆယ္ရက္တန္ သည္ေနရမွာ။ ေနာက္တေခါက္ေပါ့  ပုဂံရယ္။

ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အေမာေျပ တခြက္တဖလားခ်မလုိ႔ၾကံကာရွိေသး  ဖုန္းကျမည္လာပါတယ္။ ဖုံးေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တိုးျမင့္။ မင္းဘယ္ေရာက္ေနတုန္းဆိုေတာ့ ငါပုဂံမွာ။ ေအး ေအး က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ေနာ္..သတိ ရလုိ႔ဆက္တာပါ.. ဒါပဲ။ ေၾသာ္... သူငယ္ခ်င္းတိုးျမင့္.. ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္အႀကီးရွာသား။ သူနဲ႔ ကြၽန္ ေတာ္ ကုန္းေဇာင္းေက်ာင္းမွာ ေလးတန္းအထိအတူေနခဲ့ဖူးတယ္။ ၄ တန္းေအာင္လုိ႔ ဆင္ျဖဴကြၽန္းေျပာင္းသြားကတည္းက သူနဲ႔ျပန္မေတြ႕ေတာ့။ ဘယ္ေရာက္လုိ႔ ဘယ္မွာေနမွန္းလည္းမသိ။ တေန႔.. ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ေဟာေျပာပြဲဂုရုႀကီး မန္းတေလး မွာႀကီးပြားခ်မ္းသာေနတဲ့ ေနဝင္းျမင့္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္ေတာ့မွ တိုးျမင့္ေရႊဘိုေနေၾကာင္း၊ အစိုးရေရွ႕ေနက ပင္စင္သြားၿပီး၊ ခု ေရွ႕ ေနလိုက္ေနေၾကာင္း မၾကာ မၾကာ မန္းတေလးကိုလာတတ္ေၾကာင္းသိရၿပီး၊ သူ႔ဆီကဖုံးနံပါတ္ရတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဆက္ လိုက္တာ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူနဲ႔တိုက္ရိုက္ေတြ႕ပါတယ္။ ရီေတာ့ ရီရတယ္။ အသက္ ၇ဝ နားနီးမွ ေဟ့ေကာင္ မင္းငါနဲ႔ အေျပာခံရေတာ့ သူလည္း ေၾကာင္စီစီျဖစ္ေနပုံရတယ္။ ငါဘယ္သူပါလုိ႔ ေက်ာင္းနာမည္ေျပာေတာ့လည္း သိသလို မသိ သလို၊ ကေလာင္နံမည္ေျပာေတာ့လည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္..။ ဒါနဲ႔မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး ငယ္နာမည္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ဝမ္း ေခါင္းသံႀကီးနဲ႔... ဟာ သူငယ္ခ်င္း ဝမ္းသာလိုက္တာကြာ။ မင္း အခုရန္ကုန္မွာလား ... ငါဆင္းလာခဲ့မယ္လုပ္ေနလုိ႔ မဟုတ္ ဘူး ငါ အခုၾသစေၾတးလ်ကဆက္ေနတာ။ ဒီဇင္ဘာမွ ငါအလည္ျပန္ဦးမွာဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ဖုုန္းဆက္လိုက္ ငါ ဆင္းလာေတြ႕မယ္တဲ့။ မန္းတေလးေရာက္လုိ႔ ဖုန္းဆက္လိုက္ေတာ့ သူခ်က္ျခင္း ေရႊဘိုကဆင္းလာပါတယ္။ ငယ္သူငယ္ ခ်င္း ၂ ေယာက္ေတြ႕ဆံုပံုက စစ္အတြင္းကြဲကြာသြားတဲ့ ေတာင္ ..ေျမာက္ကိုရီးယားအမ်ဳိးေတြဆုံပုံထက္ ဆိုးပါတယ္။ က ေလးဘဝကကြဲသြားတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ အသက္ ၇ဝ နားနီး အဘိုးႀကီးျဖစ္မွျပန္ဆံုၾကမွာဆိုေတာ့ ခ်ိန္းမထားပဲ လမ္းမွာ မ်ား မေတာ္တဆေတြ႕ခဲ့ရင္ မွတ္မိၾကမယ္မထင္။ ခုလည္း ကြၽန္ေတာ္တည္းခိုရာ ၈၄ လမ္းကို သူ႔သားကားနဲ႔လိုက္ပုိ႔ေပးမယ္ဆိုလုိ႔ တိုက္ခန္းေပၚကဆင္း သူ႔ကိုေမွ်ာ္ေနတုန္း တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကားေပၚက အသားညိဳညိဳ အညာသား႐ုပ္ လုံခ်ည္ဘိုသီဘတ္သီနဲ႔ အဖိုးႀကီးတေယာက္ ကားလမ္းကိုျဖတ္ကူးလာတာေတြ႕ရပါတယ္။

အင္း.. ဒါတိုးျမင့္ပဲျဖစ္မွာပဲ။ မလွမ္းမကမ္းေရာက္ေတာ့ ငယ္႐ုပ္ကိုဖမ္းလုိ႔ရၿပီ။ ေသခ်ာတယ္။ ဒါတိုးျမင့္ပဲ။ ႏႈတ္မဆက္ေသးပဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေတာ့ သူ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္လုပ္ေနေတာ့ ရီခ်င္စိတ္ကို ထိန္းၿပီး ေဟ့ေကာင္  ဘာၾကည့္ေနတာလဲ ငါဒီမွာဆိုေတာ့မွ နွစ္ေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ ကြဲကြာခဲ့ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အားရပါးရ ေပြ႕ဖက္ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ၾကပါေတာ့ တယ္။

မနက္လင္းေတာ ့ဟိုတယ္ကေကြၽးတဲ့ဘရိတ္ဖတ္ကို ကေသာကေမ်ာစား၊ ရသမ်အခ်ိန္ေလးလုၿပီး မေန႔ကမေရာက္ခဲ့ရတဲ့  ပုဂံနန္းေတာ္ဆီသြားၾကပါတယ္။ ေသေသသပ္သပ္ေဆာက္ထားတဲ့ ဒီနန္းေတာ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္အေတြးေတြပြား ေနမိပါတယ္။ ဒီနန္းေတာ္ႀကီးက နဂိုကတည္းကရွိခဲ့တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ အေဟာင္းၿပိဳလုိ႔ အသစ္နဲ႔အစားထိုးတာလား။ ဒါမွ မဟုတ္ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈတန္ဖိုးကို နားမလည္သူတစုရဲ့ စိတ္ကူးတည့္ရာေတြလား။ ေမးစရာလူလည္းမရွိ၊ ဖတ္စရာ ကိုးကားစရာလည္းမေတြ႕၊ စိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါ မရွင္းမလင္းနဲ႔ နန္းေတာ္ေပၚတက္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္စစ္သားဝတ္စံု၊ မဏိ စႏၵာမင္းသမီးဝတ္စံုနဲ႔ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခ်င္ရင္လည္း ဝတ္စံုငွားလုိ႔ရပါသတဲ့။ နန္းေတာ္တပတ္ျမင္းရထားနဲ႔ပတ္ၿပီး နန္းေတာ္ထဲက ကမ႓ာ့အႀကီးဆံုး ဆြမ္းအုပ္ႀကီးေရွ႕မွာလည္း ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီဆြမ္းအုပ္ႀကီးကေရာ ပုဂံေခတ္က ဆြမ္းအုပ္ ဟုတ္ရဲ့လား။ မေန႔တေန႔ကမွလုပ္ထားတာဆိုရင္ေတာ့ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈအေမြအနွစ္ကိုျမတ္နိုးသူေတြကေတာ့ ဘယ္ ေလာက္ႀကီးႀကီး တန္ဖိုးထားလိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ပုဂံကိုလာၾကတဲ့ဧည့္သည္အမ်ားစုဟာ နားလည္သည္ျဖစ္ ေစ နားမလည္သည္ျဖစ္ေစ အေဟာင္းကိုတန္ဖိုးထားၿပီး တအံတၾသၾကည့္ခ်င္လုိ႔လာတာ။ ဒါကုိနားမလည္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ တစုက ပ်က္ရင္ျပင္ရမွာေပါ့ဆိုၿပီး ေရွးေဟာင္းဘုရားေတြကို အဂၤေတျပန္ကိုင္ ထံုးသုတ္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေတာ့ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈတန္ဖိုးေတြက်ၿပီး ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္ခန္းနားခဲ့တဲ့ပုဂံ ခုထိ ကမ႓ာ့ေရွးေဟာင္းအေမြအနွစ္စာရင္း မဝင္နိုင္ေသး ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ သမိုင္းပညာရွင္ႀကီးတေယာက္က ပုဂံ ဘယ္အခ်ိန္စတည္တာ အတိအက်မေျပာ နိုင္ေပမယ့္ ပုဂံဘယ္အခ်ိန္မွာစပ်က္တယ္ဆိုတာ ငါအတိအက်သိတယ္လုိ႔ ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္းေျပာတယ္လုိ႔ မွတ္သားခဲ့ရဖူးပါ တယ္။

"ကိုင္း...ခရီးဆက္ၾကစို႔၊ ေအာက္ဆိပ္ကတပည့္ မေအးကလည္း ဆရာဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ.. ဖံုးတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ေနၿပီ။ ေခ်ာက္ေရာက္မွပဲ ေန႔လည္စာစားၾကမယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ ပုဂံေညာင္ဦးေရာက္လုိ႔မွ ပုန္းရည္ႀကီးမဝယ္ရင္ တာဝန္မ ေၾကရာက်ေပမေပါ့။ ပုန္းရည္ႀကီးနဲ႔ သံုးထပ္သားဆီျပန္ကို အတုိ႔အျမႇဳပ္ေလး၊ ျငဳတ္သီးဆားေထာင္းေလးနဲ႔မ်ား စားလိုက္ရ ရင္ ဘယ္အညာသားမွ ေခါင္းမေဖၚနိုင္ဘူး။ ေခ်ာက္ေရာက္ေတာ့ မြန္းတည့္ၿပီ။ ခု အေမရိကားေရာက္ေနတဲ့ ေအာက္ဆိပ္ ေက်ာင္းမွာ အတူေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းခင္ေမာင္ေအး နွမမ်ားနဲ႔ သူ့သားသမီးေတြ ခဏဝင္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထမင္းဆိုင္ေကာင္းေကာင္းရွာပံုေတာ္ဖြင့္ၾကပါေတာ့တယ္။

ဆက္ပါဦးမည္။

သာထက္ေအာင္
၂၅၊ ၃၊ ၂၀၁၉