မိုးမခ၀င္း - မုတ္ဆိတ္ေမၾး အေရးေတာ္ပုံ ဴပဇာတ္ - ၁

The Ballad Of Hairy Joe - by Sol Panitz
မုတ္ဆိတ္ေမြး အေရးေတာ္ပုံ ျပဇာတ္ - ၁
မုိးမခ ၀င္း (ဘာသာျပန္သည္)
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၈၊ ၂၀၀၈

Sol Panitz ၏နိဒါန္း

ထုိေခတ္က ဂ်ဴိပါးလ္မားသည္ နယူးအဂၤလန္တြင္ ေလွာင္ေျပာင္မူအခံရဆုံး လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ သမုတ္ျခင္းခံရသူျဖစ္သည္။ ၁၈၃၀တြင္ ဂ်ဴိးဇက္ပါးလ္မားသည္ အရြယ္ေရာက္သူ အမ်ဳိဳးသားတိုင္း လြတ္လပ္စြာ မုတ္္ဆိတ္ေမြးထားခြင့္ရွိသည့္ အခြင့္အေရး အတြက္ တုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့သူျဖစ္သည္။

၁၇၂၀ ကတည္းက အေမရိကန္တြင္ ႏႈတ္ခမ္းေမြး၊ မုတ္ဆိတ္ေမြးထားျခင္းအေလ့ ေခတ္မစားခဲ့သည္မွာ အဲဒီ ဂ်ဴိတို႔ ေခတ္တ္ုိင္ေအာင္ ျဖစ္သည္။ထုိအခါက လြတ္လပ္ေရးေၾကျငာစာတမ္း လက္မွတ္ထုိ္းၾကသည့္ ပန္းခ်ီမွတ္တမ္းမ်ား၊ ဓာတ္ပုံမွတ္တမ္းမ်ားအရ အမ်ဳိူးသား ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားႏွင့္အတူ လူတုိင္းလူတုိ္ငး္မွာ ေမးေစ့ေျပာင္ေျပာင္မ်ားသာရွိေၾကာင္း သတိထားမိၾကေပမည္။

ဂ်ဴိက သူမ်ားႏွင့္ မတူပါ။ သူက မုတ္ဆိတ္ေမြး အရွည္ထားသည္။ ပါးလ္မားက ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းက ဘုန္းေတာ္ၾကီး၏အမိိန္႕ကုိ ဆန္႕က်င္သည္။ သူ႕မိတ္ေဆြမ်ားက သူ႕ကို ဖယ္က်ဥ္ခဲ့ၾကသည္။ စကားေတာင္ အဖက္လုပ္ မေျပာၾက ေတာ့ပါ။ ထုိသို႔ သူမ်ားႏွင့္မတူ တမူထူျခား မုတ္ဆိတ္ေမြး အရွည္ထားမိသျဖင့္၊ တႏွစ္ပတ္လုံး ေထာင္နန္းစံခဲ့ရသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္သူ႕အေၾကာင္းကုိ သူကိုယ္တိုင္ စာမ်ား ေရးသား၍ သတင္းစာမ်ားသို႔ ပို႔သည္။ သတင္းစာမ်ားကလည္း မုတ္ဆိတ္ေမြး တဆုပ္ေၾကာင့္ ေထာင္လုံးလုံးက်ရသည့္ အေၾကာင္းကို သတင္းလုပ္ေဖာ္ျပၾကသည္။

သို႔ႏွင့္ ပါးလ္မားသည္ လူတဦးခ်င္းစီ၏ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုခြင့္အတြက္ သူရဲေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူ႕မုတ္ဆိတ္ေတြ ရွည္လွ်ားလာသည္ကုိ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရျပီးသာမက မ်က္ႏွာတြင္ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးမထားဘူး၊ မေမြးျမဴသူမ်ားကုိ ေခတ္မမီေသာသူ မယဥ္ေက်းေသာသူအျဖစ္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္က သတ္မွတ္လာၾကသည္အထိ သူ႔အျဖစ္က ေရပန္းစား မွတ္တိုင္တြင္ခဲ့ရသည္။

သူသည္ ၁၈၇၆ခုႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီး သူ၏ အုတ္ဂူမွတ္တိုင္တြင္ သူ၏ ရုပ္တုကို သမိုင္း၀င္ မုတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားႏွင့္ တြဲဖက္ျပီး ထြင္းထုထားခဲ့ေပသည္။

ေအာက္ေျခမွာေတာ့ အခုလုိ ေရးထားပါသည္။

“ ဂ်ဴိးဇက္ပါးလ္မား - မုတ္ဆိတ္ေမြးထားလို႔ ေထာင္က်ခဲ့သူ” … တဲ့

(စာတည္းမွတ္ခ်က္ - ဒီျပဇာတ္ကို မိုးမခမွာ အပတ္စဥ္ အခန္းဆက္အျဖစ္ တင္ဆက္မယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူ ဆႏၵခံယူပြဲၾကီး မီေကာင္းပါရဲ႔)

ဇာတ္ေဆာင္မ်ား

ဂ်ိဴ(ေခၚ)ဂ်ိဴးဇက္ပါလ္းမား ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕သား၊ အဓိကဇာတ္ေဆာင္
ရက္ဘက္ကာ ဂ်ိဴ၏ ဇနီး
စေလတာ ဖစ္ခ်္ျမိဳ႕မွ စတိုးဆုိင္ပုိင္ရွင္
ဒါဗီပရီရာ(ေဒးဗစ္) အသက္ ၁၁-၁၃ႏွစ္ အရြယ္ ဆမ္ပရီရာ၏သား
ဆမ္ပရီရာ ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕သားတစ္ဦး
ဘရားသားထရပ္စ္ ဖစ္ခ်္ျမိဳ႕မွဘုန္းေတာ္ၾကီး

အခန္း - ၁

ဂ်ဴိ။ ။ ငါ့လက္ေတြမတည္ျငိမ္ပါလား။ဒါေပမယ့္ၾကိဳးစားျပီးရိတ္ရမွာေပါ့။ အုိး ကုိယ့္လက္ကုိ ဓါးရွမိျပန္ျပီ။ ဒီေတာ့ လုပ္စရာတစ္ခုပဲ ရွိေတာ့တယ္။ မုတ္ဆိတ္ေတြ ရွည္ေပေလ့ေစေတာ့။ ဒါဟာ ျပႆနာရဲ႕အစပဲလား။

(သီခ်င္းသံ၊ ဂီတာသံ ထြက္ေပၚလာ၊ ထုိဂီတာသံေပၚလာမွ အစီအစဥ္ေၾကညာသူ႕အသံ)

ေနာက္ခံဇာတ္ေၾကာင္းေျပာသူ ။ ။ ဇာတ္လမ္းစပါျပီ။ မက္ဆက္ခ်ဴးဆက္ ျပည္နယ္တစ္ခုမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ေက်ာ္ ေလာက္ကေပါ့...

(သီခ်င္းသ၊ ဂီတာသံ က်ယ္လာ)

ဇာတ္ေၾကာင္း ေျပာသူ။ ။ အဲဒီေန႕ကေပါ့။တစုံတရာျဖစ္ေတာ့မယ့္ အနံ႕အသက္ေတြ ထြက္လာပါျပီ..

( သီခ်င္းသံ၊ ဂီတာသံ မွိန္သြား.. )

ဇာတ္ေၾကာင္း ေျပာသူ။ ။ ဟုိး...ေရွ႕မွာ

စိမ္းနီျပာျဖဴ ေရာင္စုံျပန္႕က်ဲေနပါလား..

ေတာင္ကတုံးေတြလို ရွင္းလင္းျပန္႕ျပဴးလုိ႕

ပန္းေရာင္ခ်ယ္ အရိပ္မ်ားက

မင္းရဲ႕လယ္ကြင္းထဲမွာထင္ဟပ္လုိ႕

ျမင္ကြင္းနဲ႕ရနံ႕က

အာရုံက လိုက္ႏိုင္တာထက္

ခံစားမူေတြ ပုိေနျပီ။

(သီခ်င္းသံ၊ ဂီတာသံ အင္ထရုိေလး ျပန္၀င္လာ..)

ရက္ဘက္ကာ။ ။ (ႏူးည႕ံစြာ)... ရွင္က ဘာကို ေျပာခ်င္တာလဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ မင္းက အခုတေလာကုိ ျငိမ္ေနလုိက္တာ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဘယ္သူက ဒါကို လွတယ္လုိ႕ ေျပာလုိက္သလဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ မသိဘူးေလ။ လယ္သမား ယာသမားဆိုတာ စကားတုိတိုပဲ ေျပာတတ္တယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင္ဟာေလ၊ သူမ်ားတခြန္းဆုိ ရွင္ကဆယ္ခြန္းေျပာတတ္တယ္။ က်မက ဒါကို ` ဂရုမစုိက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခု တခါေတာ့ မတူဘူးရွင့္။

ဂ်ဴိ။ ။အုိး .. ၾကည္႕ရတာ မင္းစိတ္ထဲမွာ သီခ်င္းေကာင္းေကာင္းေလး ရွိပုံရတယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ နာၾကင္စရာ သီခ်င္းေပါ့ရွင္။

ဂ်ဴိ။ ။ မနက္ခင္းရဲ႕ျပတင္းေပါက္ကေလးဟာ ေရႊလုိပဲတဲ့။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ရွင ္မွန္တာပဲ လုပ္စမ္းပါ။

ဂ်ဴိ။ ။ ငါ့မွာ အခု ဘာတာ၀န္မွ မရွိဘူးဆုိရင္ ေန၀င္သြားတာေလးကုိ ထုိင္ၾကည္႕ေနေတာ့မယ္ကြယ္။ ကဲ - မေကာင္းဘူးလား။

ရက္ဘက္ကာ။ ။အုိ..က်မက လူစိမ္းတေယာက္နဲ႕ ေန၀င္သြားတာကုိ ၾကည္႕ရမယ္ေပါ့။ တကယ္လား ရွင္။ ဒါဆုိ က်မေယာကၤ်ားက ဘယ္လုိထင္မလဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ ငါက မင္း ေယာကၤ်ား မဟုတ္လားကြဲ႕။ ဘယ္လုိလုပ္ျပီ.း....

ရက္ဘက္ကာ။ ။(ေခါင္းမာစြာ) ရွင္က? ကၽြန္မေယာကၤ်ား ? ဟုတ္လား။ (ရယ္ေမာလ်က္) ရွင္က အေယာင္ေဆာင္ပဲ။ ရွင္က ဂ်ဴိးဇက္ပါးလ္မား မဟုတ္ဘူး။ ရွင္ကသူနဲ႕မတူေပါင္။ အရပ္ကေတာ့...တူပါရဲ႕။ဒါေပမယ့္......

ဂ်ဴိ။ ။သူ႕မွာ မ်က္လုံးျပာေတြရိွရဲ႕လား။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွိတာေပါ့ရွင္။

ဂ်ဴိ။ ။ ငါ့မွာလည္းမ်က္လုံးျပာျပာေတြရွိတယ္ေလ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင့္မွာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ရွိသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒါနဲ႕ေတာ့ ဂ်ဴိးဇက္ပါးလ္မားလုိ႕ မေျပာႏိုင္ ဘူးရွင့္။

ဂ်ဴိ။ ။ ကုိယ္ကမင္းကုိခ်စ္တယ္ေလ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဒါကအံံ့ၾသစရာမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္မက လွတယ္ေလ။ ကၽြန္မေယာကၤ်ားကဆုိ ကၽြန္မကို ကမာၻေပၚမွာအလွဆုံးမိန္းမလုိ႕ ေျပာတာရွင့္။

ဂ်ဴိ။ ။ သူက အမွန္တရားကုိ ေျပာတတ္သူပဲ။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဒီမွာရွင့္။ ဒါ ေနာက္ေျပာင္ေနတဲ့ စကားေတြလုိ႕ကၽြန္မယူဆထားပါတယ္ရွင္။ ကၽြန္မ ေယာကၤ်ားသာၾကားရင္ မလြယ္ဘူး။ ရွင္ပုန္းစရာေနရာသာ ရွာထားေပေတာ့။ သူက မနာလုိတတ္ဘူးရွင့္။

ဂ်ဴိ။ ။ငါ့ကုိေသခ်ာၾကည္႕စမ္းပါ။နဲနဲေလးေတာင္မမွတ္မိဘူးလား။

ရက္ဘက္ကာ။ ။အင္း....ကၽြန္မ စဥ္းစားေနတာက...

ဂ်ဴိး။ ။စဥ္းစားပါကြယ္...

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကၽြန္မနဲ႕ အလြန္ရင္းႏွီးတဲ့သူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ တူသလုိလုိ..။ ကၽြန္မအကုိ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ... အင္း...အခ်က္တစ္ခ်က္ကလြဲလုိ႕...

ဂ်ဴိ။ ။သူက ေခ်ာတယ္ မဟုတ္လား။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင့္ရဲ႕မုတ္္ဆ္ိတ္ေမႊးေတြ။ ရွင္သာ တျခားေသာယဥ္ေက်းတဲ့ ေယာကၤ်ားေတြလုိ အဲဒီဟာ ကုိဖယ္လုိက္ရင္ေတာ့...ဒါဆုိရင္ေတာ့...

ဂ်ဴိ။ ။ကုိယ္ ဒါကုိ မေမ့ပါဘူး ရက္ဘက္ကာရယ္။ ကုိယ္ကတိ ေပးပါတယ္ကြယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ရွင္က အခုမွ ေျပာတယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ကုိယ္ သိပါတယ္ကြယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ႏွစ္ေယာက္ တူသြားျပီ။ ကၽြန္မရဲ႕ကပ္ေက်းေလးနဲ႕သာဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္လဲ ရွင့္ရဲ႕ မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့ ဓါးရယ္နဲ႕သာဆုိရင္ ကၽြန္မရဲ႕ သံဒယ္အုိးေလးလို ေျပာင္သြားမွာပဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ ကုိ္ယ္အခုပဲ ေဟာဒီ ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕ရ႕ဲ မုတ္ဆိတ္ရိတ္သမားဆီ သြားလုိက္ပါ့မယ္။ ဒါ့အျပင္ ကုိယ့္တုိ႕အိ္မ္မွာ သံေတြလည္း ကုန္ေနေတာ့...

ရက္ဘက္ကာ။ ။ရွင့္မ်က္ႏွာကို ေကာင္းေကာင္း သ ထားေနာ္။

ဂ်ဴိ။ ။ အခုလည္း ေကာင္းေနသားပဲကြယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကၽြန္မ ရွင္နဲ႕ အတူလိုက္ခဲ့မယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ ကုိယ္ လမ္းသိပါတယ္။

ရက္ဘက္ကာ။ ။အဲဒါက...(ရယ္လ်က္) ရွင္က လူ၀ုိင္းၾကည္႕ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနျပီရွင့္။ ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ ဘယ္သူ႕မွာမွ မုတ္ဆိတ္မရွိဘူးေလ။ ရွင္မုတ္ဆိတ္မရိတ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ႏွစ္ေပါင္း တစ္ ရာ....

ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင္က ညာဖုိ႕ ျပင္ေနျပီ။ သူတုိ႕က ရွင့္ကုိ မွတ္ေတာင္မွတ္မိၾကပါ့မလားပဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ရက္ဘက္ကာ..မင္းက ေဟာဒီကမာၻမွာ ပုံၾကီးခ်ဲ႕တတ္ဆုံး လူပါပဲကြယ္။ မင္း ေဟာဒီမွာ ထုိင္ျပီး ငါ မုတ္ဆိတ္ရိတ္သမားဆီသြားေနတုန္းေလးေစာင့္ရင္း ကေလးေတြထိန္းေနေပါ့။ မုတ္ဆိတ္ရိတ္သမားေတာ့ ငါနဲ႕ေတြ႕ရမွာ စိတ္လွဴပ္ရွားစရာပဲ။ သူ ေတာ္ေတာ္ကုိ ရိတ္ေပးခ်င္ရွာမွာ။ ငါေပးမယ့္ အဖုိးအခထက္ေတာင္ လုပ္ေပးခ်င္ရွာမွာ ျမင္ေယာင္မိေသး။

(သီခ်င္းသံ၊ဂီတာသံ၀င္လာ)

သီခ်င္းဆုိသူ။ ။ ပုံျပင္ေဟာင္းေပမယ့္ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ပါကြယ္

အမွန္တရားအတြက္ သူရပ္တည္ခဲ့တယ္

မတူညီမူေတြက သူ႕ဂုဏ္သိကၡာကုိ ထိခိုက္သတဲ့ကြယ္

သူက ဦးေခါင္းမေရြ႕ ေနာက္မဆုတ္ပါတယ္။

ခုႏွစ္ကေတာ့ ၁၈၃၀ ပါကြယ္

ေဟာဒီျမိဳ႕ထဲကုိ သူ၀င္လာပါတယ္

သူ႕ကုိညစ္ပတ္ ယုတ္ညံ့သူလို႕ေအာ္ၾကပါသတဲ့

ကေလးေတြကုိ သူတုိ႕ကေအာ္ခုိင္းပါသတဲ့။

(သီခ်င္းသံ၊ဂီတာသံက်ယ္လာ)

(အသံ၊ လမ္းေလ်ာက္သံ)

အခန္း -၂

ဂ်ဴိ။ ။ လမ္းေပၚမွာ ဘယ္သူမွ မေတြ႕ပါလား။ မာတင္စေလတာရဲ႕ စတုိးဆိုင္ အရင္ေက်ာ္ရမယ္။ ျပီးရင္ နိဗၺာန္ဆိုင္၊ ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕ဘဏ္တုိက္၊ ေကဆီစတုန္းရဲ႕ အက်ီဆုိင္၊ ျပီးရင္ေတာ့ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဆုိင္ ေပါ့။ အိမ္အတြက္ သံ နည္းနည္း၀ယ္ရမယ္။ ရက္ဘက္ကာ့ မီးဖုိေခ်ာင္သုံး လက္သုတ္ပ၀ါ၀ယ္ရမယ္ ဆုိေတာ့............ မာတင္စေလတာ က သူ႕ဆုိင္ေရွ႕မွာ ထုိင္ေနပါလား။ ဒီေတာ့...ႏွဴတ္ဆက္ဦးမွ။

(အသံ၊ေပ်ာက္သြား)

ဂ်ဴိ။ ။မဂၤလာပါ မစၥတာ စေလတာ။

စေလတာ။ ။ အဟမ္း …

ဂ်ဴိ။ ။ ေနေကာင္းရဲ႕လား ခင္ဗ်။ (အသံက်ယ္ျဖင့္) အား… ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဇနီးေရာ… ေနေကာင္းရဲ႕လား ခင္ဗ်။

စေလတာ။ ။ အဟမ္း …

ဂ်ဴိ။ ။ က်ေနာ္… က်ေနာ္ ၁၀ ပဲနီတန္ သံ ၀ယ္ခ်င္လုိ႕ခင္ဗ်၊ မစၥတာစေလတာ။ က်ေနာ့္

ျခံစည္းရုိးက ယုိင္ေနျပီဆုိေတာ့ ... သံႏွစ္ဆယ္သားေလာက္…

စေလတာ။ ။ ဘာ သံ မွ မရွိဘူး။

ဂ်ဴိ။ ။ အာ … မႏွစ္က ၀ါယာၾကိဳးေတြ၀ယ္ခဲ့တာ မွတ္မိမွာေပါ့ေနာ္။....(အံ့ၾသသံ) သံ တေခ်ာင္းမွ မရွိတာလား ခင္ဗ်။

စေလတာ။ ။ အားလုံးကုန္ျပီ။

ဂ်ဴိ။ ။ခ်က္ခ်င္းၾကီး ကုန္သြားသလားခင္ဗ်။

စေလတာ။ ။ ဘာထူးလုိ႕လဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ စေနေန႕ကေတာင္ တြန္စတစ္ကီတစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္သြားတုန္းက သူ႕လွည္းထဲမွာ သံေတြ တေပြ႕ၾကီး ေတြ႕လုိက္ပါေသးတယ္။ သူ ဘယ္က ရသလဲခင္ဗ်။

စေလတာ။ ။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ဘာဆုိင္သလဲ။ က်ဴပ္ဘာသာက်ဴပ္ ဘယ္သူ႕ေရာင္းေရာင္းေပါ့။ ဒါက်ဴပ္ကိစၥ။

ဂ်ဴိ။ ။ ဒီမနက္ ခင္ဗ်ား တစ္ခုခ ုျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခုမ်ား လုပ္မိလုိ႕လားဗ်ာ။

စေလတာ။ ။ အဟမ္း …

(အသံ၊ ေျခသံခပ္သုတ္သုတ္)

စေလတာ။ ။ (ေအာ္ေျပာ) ခင္ဗ်ား ဆိုင္ထဲ ၀င္မလုိ႕လား။

ဂ်ဴိ။ ။ (၀င္သြား) ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ၾကည္႕မလုိ႕ေလ။ ခင္ဗ်ား သံ ထားတဲ့ေနရာမ်ား ေမ့ေနသလားလုိ႕။

စေလတာ။ ။ ခင္ဗ်ားအထဲကုိ တစ္လွမ္း၀င္တာနဲ႕ က်ဴပ္ ရဲ ေခၚလုိက္မယ္။

(အသံ၊ ေျခသံေနာက္ဆုတ္သံ)

ဂ်ဴိ။ ။ (စိတ္ဆုိးလာ) မာတင္..ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္တာလဲဗ်ာ။ အထဲမွာ သံေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။

စေလတာ။ ။ ခင္ဗ်ား က်ဴပ္ကုိ ျခိမ္းေျခာက္ေနတာလား ဂ်ဴိပါးလ္မား။

ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားဆီက ပုိက္ဆံေခ်းဖူးသလား။

စေလတာ။ ။ အဟမ္း …

ဂ်ဴိ။ ။ ေခ်းဖူးသလား ခင္ဗ်ာ။ (အသံက်ယ္) ခင္ဗ်ား ျပန္ေျပာေလ။ အ ေနသလား။

စေလတာ။ ။မ အ ပါဘူး။

ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္က လူဆုိး မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္လုိလူကို ဒီလုိဆက္ဆံစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူးဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေျပာစမ္းပါ..ဘာျဖစ္ေနသလဲလုိ႕။

စေလတာ။ ။ (ေၾကာက္ရြ႕ံထိတ္လန္႔စြာ) ငါ့ကုိ မထိနဲ႕။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ထရပ္စ္က ခင္ဗ်ားဟာ လူရမ္းကား...

ဂ်ဴိ။ ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ထရပ္စ္က ဟုတ္လား။ ဒါ ဘာျဖစ္တာလဲခင္ဗ်။

စေလတာ။ ။ငါ့နားက သြားစမ္း။ (ေအာ္ဟစ္) ကယ္ၾကပါ ကယ္ၾကပါ ကယ္ၾကပါဦး....

ဂ်ဴိ။ ။ ခင္ဗ်ား ရူးေနျပီ စေလတာ။ ဘာလုိ႕ ေအာ္ရတာလဲ။

စေလတာ။ ။ က်ဴပ္ ခင္ဗ်ားကုိ ေထာင္ထဲထည္႕မယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို လက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္ မတုိ႕ရပါလား။

စေလတာ။ ။ အရင္တစ္ပတ္ ၀တ္ရြတ္ပဲြမွာ သူက ခင္ဗ်ားကိုယ္ထဲ မေကာင္းဆုိး၀ါး၀င္ပူးေနတယ္ လုိ႕ေျပာတယ္ဗ်။

ဂ်ဴိ။ ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကုိ ၀တ္ရြတ္တဲ့အထဲ ထည္႕ေျပာတယ္ဟုတ္လား။ ဘရားသား ထရပ္စ္က ဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္မတက္ျဖစ္တဲ့ေန႕မွာ သူက အဲဒီလုိလုပ္တယ္လုိ႕ မစဥ္းစားမိပါဘူးဗ်ာ။

စေလတာ။ ။ေဟာဒီျမိဳ႕ကေလးရွိေနသ၍ ခင္ဗ်ားဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းကုိ ဘယ္ေတာ့မွမလာရင္ ေကာင္းမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားကုိ အလုိမရွိဘူး။ နားလည္လား။

ဂ်ဴိ။ ။ (အသက္ျပင္းျပင္းရူလုိက္ရင္း) ကုိင္း… စေလတာ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဆိုးပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္လုိ႕ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့၃ပတ္က ခင္ဗ်ားနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့တယ္။ ခင္ၤဗ်ားနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕စတုိးဆုိင္ထဲ ခ်က္စ္ေတာင္ ကစားလုိက္ၾကေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အခ်ဴိ ရည္တစ္ခြက္စီ ေသာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့အတြက္ေတာင္ ပုိက္ဆံမယူခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။

စေလတာ။ ။ အဟမ္း …

ဂ်ဴိ။ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႕ေတာ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းကေတာင္ အလုိမရွိ ေတာ့ဘူးလုိ႕ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုိခ်င္တာေတြလညး္ မေရာင္းဘူး။ ဘုရားစာရြတ္ဖတ္တဲ့ထဲလည္း ကၽြန္ေတာ့္မေကာငး္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ေထာင္ခ်ပစ္မယ္လုိ႕လည္း ျခိမ္းေျခာက္တယ္။ လြန္ ခဲ့တဲ့ ၃ပတ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က အခုကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူတူပါပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကုိ ထပ္ေမးမယ္ … ခင္ဗ်ားေရာ ေနေကာငး္ရဲ႕လား ခင္ဗ်ာ။

စေလတာ။ ။မင္းကုိယ္မင္း ၾကည္႕စမ္း။ၾကည္႕စမ္းပါ။

ဂ်ဴိ။ ။ကၽြန္ေတာ္ ဘာပုံဆုိတာ သိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

စေလတာ။ ။ခင္ဗ်ားက ျပႆနာမီးထြန္းရွာတဲ့သူ။

ဂ်ဴိ။ ။ ဘာ ခင္ဗ်ားကသာ စျပီး မီးေမႊးတာ။

စေလတာ။ ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မ်က္ႏွာ။

ဂ်ဴိ။ ။ အဲဒါဘုရားသခင္ရဲ႕ အလုိေတာ္အတုိင္းပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီအတြက္ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ အဲဒါ ခ်က္ခ်င္းၾကီး အရုပ္ဆိုးသြားစရာ ရွိသလား..

စေလတာ။ ။ ဘုရားကုိ ေစာ္ကားတဲ့သူ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အေမႊးအမွ်င္ေတြဟာ မေကာင္းဆိုး၀ါး ၀င္စားေနတာပဲ..

ဂ်ဴိ။ ။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြ? (ယခုမွသေဘာေပါက္လာ) ခင္ဗ်ားဆိုလုိတာက… (အလြန္ရယ္ရေသာ ဟာသတစ္ခုကို ယခုမွျမင္ေတြ႕မိပုံ) ခင္ဗ်ား ဒါ အေလးအနက္ေတာ့ ဟုတ္ပုံမရပါဘူး … (အလြန္ထိမ္းမရစြာရယ္) ျပီးေတာ့ ဘရားသား ထရပ္စ္...

ဂ်ဴိ။ ။ အမေလး...ရက္ဘက္ကာေတာ့ ယုံမွာမဟုတ္ဘူး ... (ရယ္လ်က္) ငါ့ျမင္းေတာင္ ယုံမွာမဟုတ္ဘူး။ သူက လူေတြ ဒီလုိပဲဆုိတာ ေတြးမိမွာေတာင္ မဟုတ္ …

ဒါဗီ။ ။ (အသက္ ၁၁-၁၃ ႏွစ္ အရြယ္ကေလး၊ အသံံ ၀င္လာ) ေ၀း ေဟး ေဟး။ ညစ္ပတ္တဲ့ လူၾကီးေဟ့။ ေ၀း ေဟး ေဟး …

ဂ်ဴိ။ ။(ရယ္ေမာေနဆဲ) ...ဒါဗီေလးေရ.... ဘယ္နွယ့္လဲကြယ့္ ဒါဗီ ပရီရာ…

ဒါဗီ။ ။ ေ၀း ေဟး ေဟး …

ဂ်ဴိ။ ။ လာ … ဒီကုိလာ … ဒါဗီ။

စေလတာ။ ။ မလာနဲ႕ ဒါဗီ၊ သူ မင္းကုိ ရုိက္လိမ့္မယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ငါတုိ႕က သူငယ္ခ်င္းၾကီးေတြေလကြယ္။ မဟုတ္လား ဒါဗီရဲ႕။

ဒါဗီ။ ။ လူညစ္ပတ္ၾကီး လူညစ္ပတ္ၾကီး။

ဂ်ဴိ။ ။ (စူးရွစြာ)… မင္းကု ိဒီလိုေအာ္ဖုိ႕ ဘယ္သူခုိင္းတာလဲ။

ဒါဗီ။ ။ကၽြန္ေတာ္ ဒါပဲသိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းေလးရတယ္။

စေလတာ။ ။ရဲသြားျပီး ေခၚေခ်။ မင္းအေဖကုိ သြားေခၚေခ် ဒါဗီ။

ဂ်ဴိ။ ။ ခင္ဗ်ား ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္းပါ မာတင္။ ဒါဗီ သားကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က သင္ေပးတာမဟုတ္လား။

ဒါဗီ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်။ တျမိဳ႕လုံးက ဆိုေနၾကတယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ ဆုိျပစမ္းပါဦး။ ဘယ္သူ႕အေၾကာင္းလဲကြဲ႕။

ဒါဗီ။ ။ ဦးေလး အေၾကာင္းေပါ့။

ဂ်ဴိ။ ။ကဲ ဒါဆုိ ဦးေလးက ၾကားသင့္တာေပါ့ကြယ္။

ဒါဗီ။ ။ဟင့္အင္း။

ဂ်ဴိ။ ။ဒါေပမယ့္ သားက ရတယ္မဟုတ္လား။ ဆုိျပမွေပါ့။

ဒါဗီ။ ။ သားမဆုိခ်င္ဘူး။

ဂ်ဴိ။ ။ သားေဖေဖ သင္ေပးတာ မဟုတ္လား။

ဒါဗီ။ ။ဟုိ … ဟုိ ...

ဂ်ဴိ။ ။ ေအာ္ ေအာ္..မင္းသိေတာင္ မသိဘူးေပါ့။

ဒါဗီ။ ။သိပါတယ္ ခင္ဗ်႕။

ဂ်ဴိ။ ။ မင္းမဆုိပါဘူးလုိ႕ ငါ့ကုိ ေျပာမယ္ေပါ့။

ဒါဗီ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ ခင္ဗ်။

ဂ်ဴိ။ ။ ဒါေပမယ့္ ငါ ဘာမွ မသိပါလား။ ဒါဗီ။

ဒါဗီ။ ။အုိး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လႊတ္ပါ။

ဂ်ဴိ။ ။ ဒီ သီခ်င္းကို မင္းအေဖက သင္ေပးတာမဟုတ္ရင္ မင္းဘာသာဆုိတာ ျဖစ္ရမယ္။

ဒါဗီ။ ။အဖုိးၾကီးဒန္တာကာ တဲ့ ။ သီခ်င္းနံမယ္က။ ကဲလႊတ္ပါေတာ့။

ဂ်ဴိ။ ။ ကဲ … ဆုိျပစမ္း ။

စေလတာ။ ။ ဒါဗီ ရဲကုိ သြားေခၚေလ။ ဘာလုိ႕ သြားမေခၚေသးတာလဲ။

ဂ်ဴိ။ ။ သူ႕ကုိဂရုမစုိက္နဲ႕ ဒါဗီ။ ကဲ … ဆုိစမ္းပါ။

(”အဖုိးၾကီး ဒန္ကာတာ”အမည္ရွိေသာ သီခ်င္းညီးသံထြက္ေပၚလာ)

ဒါဗီ။ ။ ရြံ႕စရာ လူ႕ညစ္ပတ္ၾကီး

မုတ္ဆိတ္ေမႊးထူတဲ့ မေကာင္းဆုိး၀ါး

ဘယ္လုိမွ ရိုေသခ်င္စရာ မေကာင္း ျပႆနာရွာသူရယ္

ေဟာဒီလို အရုပ္ဆ္္ိုးျပီး အက်ည္းတန္တဲ့သူ မျမင္ဘူးေပါင္ကြယ္

ငါတုိ႕မင္းကိ ုၾကိဳးကြင္းမစြပ္ခင္ ဒီျမိဳ႕က ထြက္သြားပါေတာ့ကြယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ (လက္ခုတ္တီး) အိုး … ေတာ္လုိက္တဲ့ ဒါဗီ။ (ေျခာက္ကပ္စြာ) ကေလးကေတာ့ ဒီသီခ်င္း ဘာအဓိပၸါယ္လည္းဆိုတာ သိမွာ မဟုတ္ရွာဘူး။ ကဲ … ကဲ … ေနာက္တခါ ဒီထက္ေကာင္းေကာင္း ဆိုဲႏိုိင္ ေအာင္ သြားေလ့က်င့္ေခ်ေတာ့။ မင္းအေဖကုိ ေျပာလုိက္ပါ။ သူကုိယ္တုိင္ ငါ့ကုိဆ္ုိျပတာ နားေထာင္ခ်င္ လုိ႕ပါ။ မင္းေျပာေပးမယ္ မဟုတ္လား ဒါဗီ။

ဒါဗီ။ ။ (ထြက္သြား) ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေပးမယ္ခင္ဗ်။ ေ၀း ေဟး ေဟး …

ဂ်ဴိ။ ။ ဒါဗီကေလး ကေတာ့ ကေလးမုိ႕ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ခင္ဗ်ား … မာတင္

ခင္ဗ်ားကေတာ့ လူၾကီးလူေကာင္း မဟုတ္လားဗ်ာ။

စေလတာ။ ။ က်ဴပ္ တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေနပါရေစ။

ဂ်ဴိ။ ။ ခင္ဗ်ားလည္း ဒီသီခ်င္းကုိ သိေနတာပဲ။ ကဲ … ခင္ဗ်ားက က်ဴပ္ကို သီခ်င္းေလး ညည္း ျပစမ္းပါဦး။

(ေနာက္ခံအသံ၊ ဒါဗီ၏ သီခ်င္းညည္းသံက ေနာက္ခံတြင္ ေပၚလာေန)

စေလတာ။ ။ က်ဴပ္စတုိးဆုိင္ထဲ သြားေတာ့မယ္

ဂ်ဴိ။ ။ခင္ဗ်ား ဒီမွာ ေနဦး။

စေလတာ။ ။ ခင္ဗ်ား က်ဴပ္ကုိ ထိမယ္ေပါ့။ က်ဴပ္မွာ သက္ေသ ဒါဗီပရီရာ ရွိတယ္။ ဒါ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေစာ္ကားမူပဲ။ ခင္ဗ်ား ေပးဆပ္ရမယ္။

ဂ်ဴိ။ ။ ဆုိေလ ဆ္ိုစမ္းပါ။ မာတင္ က်ယ္က်ယ္ဆုိ။

စေလတာ။ ။က်ဴပ္ က်ဴပ္ ဘယ္လုိ ဆုိရမွန္း မသိဘူးဗ်။

ဂ်ဴိ။ ။ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ သင္ေပးမယ္။ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ဆုိတဲ့အတုိင္း လုိက္ဆ္ုိေလ။

(ထုိအခ်ိန္တြင္ ျမိဳ႔၏ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဘရာသား ထရပ္စ္ ဇာတ္ခုံေထာင့္မွ ၀င္ေရာက္လာ)

ထရပ္္စ္။ ။ (ထြက္လာ) ဟိတ္ .. ခင္ဗ်ားတုိ႕... ေဒးဗစ္...ဘာေတြ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနတာလဲ။

(ေရွ႔အပတ္ ဆက္ဖတ္ပါ)