business with the oil carrier in Rangoon

ေရလယ္မွာ ဆီသယ္ၾကသူမ်ား
၀င္းျမတ္၊ ရန္ကုန္
ၾသဂုတ္ ၂၉၊ ၂၀၀၉

ရန္ကုန္ျမစ္အတြင္း သေဘၤာႀကီး ေက်ာက္ခ် ရပ္နားရာ ေနရာ အလံုေက်ာက္ခ်စခန္း။

အလံုဆိပ္ကမ္းမွာ စားအုန္းဆီေတြ ခ်ခဲ့ၿပီး ပင္လယ္ျပင္ကို ျပန္လည္ထြက္ခြာမယ့္ စားအုန္းဆီတင္ သေဘၤာႀကီး တစ္စင္းက ေရတက္ခ်ိန္ကိုေစာင့္ဆိုင္းဖို႔ ေက်ာက္ခ် ရပ္နားမယ့္ေနရာကို တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေနာက္ျပန္ ေမာင္းလာတယ္။

ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းတြင္ ဆိုက္ကပ္ထားေသာ ႏိုင္ငံျခား သေဘၤာတစီး

သေဘၤာႀကီးကို လိုအပ္ရင္ ကူတြန္းေပးဖို႔ တြန္းသေဘၤာတစ္စင္းနဲ႔ ေရလမ္းေၾကာင္းရွင္းဖို႔ သေဘၤာငယ္တစ္စီး နဲ႔အတူ အျခား သေဘၤာငယ္ေလးေတြကလည္း သေဘၤာႀကီးရဲ႕ ေဘးမွာ ၀ိုင္းေနၾကတယ္။

အလံုေက်ာက္လိုင္းမွာ သေဘၤာႀကီး ေက်ာက္ခ်လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သေဘၤာငယ္ေပၚကို ထန္းလ်က္ခဲကို ပုရြက္ဆိပ္ အံုသလို လူေတြ တစ္ျပံဳတစ္မႀကီး တက္ပါေတာ့တယ္။ သူတို႔လက္ထဲမွာေတာ့ ၁၅ ဂါလံ၀င္ ပလတ္စတစ္ပံုး ကိုယ္စီ ပါၾကပါတယ္။

သည္လို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကုိထိုက္တို႔လို စားအုန္းဆီ သေဘၤာကို ကန္ထရိုက္ ဆြဲထားတဲ့ ဆီပြဲစားေတြကလည္း သေဘၤာႀကီးေပၚမွာ ေယာက္ယက္ ခပ္ေနၾကတာေပါ့။

သေဘၤာေပၚမွာပါရွိတဲ့ သေဘၤာအရာရွိရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီဆိုတာနဲ႔ ဆီေလွာင္ကန္ကိုဖြင့္ၿပီး ကန္ေအာက္ေျခကို ဆင္းၾကပါေတာ့တယ္။

သေဘၤာဆီေလွာင္ကန္က အနည္းဆံုး ၁၅ ေပေလာက္ အနက္ ရွိေလေတာ့ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ျပဳတ္က်ရင္ အသက္ကိုပါ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ အေနအထားပါပဲ။ သေဘၤာ၀မ္းထဲမွာ က်န္ေနေသးတဲ့ ဆီေတြကို ပါလာတဲ့ ပံုးထဲကို ခပ္ထည့္၊ သေဘၤာ ကုန္းပတ္ေပၚ မွာက်န္ေနတဲ့လူက ၾကိဳးနဲ႔ဆြဲတင္၊ ေဘးနားက သေဘၤာေလးေပၚကို ၾကိဳးနဲ႔ပဲ ျပန္ခ်ေပးရတယ္။

`ဆီကန္ဆိုေတာ့ ေခ်ာေနတာေပါ့။ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားၿပီး ဆင္းရတယ္။ ကန္ထဲမွာ ေျခမ်က္စိ ျမဳပ္ေလာက္ ေအာင္ေတာ့ ဆီေတြက က်န္ေနေသးတယ္။ ပထမ ေတာ့ ခြက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ခပ္ထည့္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဆပ္ျပာခြက္နဲ႔ပါ ခပ္ထုတ္ရတယ္´ လို႔ ကိုထိုက္ေျပာတယ္။

ကန္ေအာက္ေျခက ဆီေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အနည္အႏွစ္ေတြ သေဘၤာ၀မ္းသံျပားက အညွိေတြပါ ေရာေႏွာေနတယ္။ ေအာက္ေျခကို ဆင္းၿပီး ခပ္တဲ့သူေတြကလည္း အလုပ္သမားေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ေျခေထာက္မွာ ရႊံ႕ဗြက္ေတြ စက္ဆီေတြ ေပေနတဲ့ သူေတြလည္းပါပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ညစ္ပတ္ေနပါေစ အဓိကက်တာ စားအုန္းဆီလို႔ အမည္ တပ္လို႔ရတဲ့ ဆီေတြကို ရႏုိင္သေလာက္ မ်ားမ်ား ခပ္ယူႏုိင္ဖို႔ပဲ လိုတယ္လို႔ သည္အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ဆီပြဲစားေတြက လက္ခံထားၾကပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံမွာ စားအုန္းဆီေပပါ အလံုး ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေလာက္ အထိ ရတတ္တယ္လို႔ ဆိပ္ကမ္း အလုပ္သမား တစ္ဦးျဖစ္သူ ကိုႏိုင္ႀကီးက ေျပာပါတယ္။

`သေဘၤာေပၚမွာပါတဲ့ ကန္ေတြကို အကုန္ခပ္ခြင့္ ေပးရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရတယ္။ တစ္ခါတုန္းက ေပပါ အစိတ္ေလာက္ အထိရဖူးတယ္´ လို႔ ကိုႏုိင္ႀကီးက ေျပာပါတယ္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ေစ်းတေစ်းတြင္ စားအုန္းဆီ ပီပါမွ ဆီကို ငွဲ႔ထုတ္ေနသူတဦး။
စားအုန္းဆီေစ်းမွာ ေျမပဲဆီေစ်းထက္ တပိသာလ်င္ က်ပ္ ၁ေထာင္၀န္းက်င္ ေစ်းခ်ိဳသည့္ အတြက္ အမ်ားစုမွာ စားအုန္းဆီကို သံုးၿပီးခ်က္ျပဳတ္ေရာင္းခ်ၾကသည္။

တစ္ေပပါကို ဂါလံ ငါးဆယ္ ဆံ႔ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ စားအုန္းဆီထည့္ဖုိ႔ ပံုး မေလာက္ေတာ့တဲ့အခါ သေဘၤာမွာ ပါတဲ့ ဒီဇယ္ဆီပုန္းကို ေရေဆးၿပီး စားအုန္းဆီ ထည့္ၾကတယ္ရပါတယ္။

သည္လုိျပဳလုုပ္ႏိုင္ဖို႔ ငံျပာရည္နဲ႔ ဆပ္ျပာမႈန္႔ေတြကို အရံသင့္ ေဆာင္ထားရတယ္ပါတယ္။ ဒီဇယ္ဆီပုံုးထဲကို ငံျပာရည္နဲ႔ ဆပ္ျပာမႈန္႔ ေရာထည့္ၿပီး ပံုးကို ေဆးရပါတယ္။ ၿပီးရင္ ေရနဲ႔ ဆပ္ျပာမႈန္႔နဲ႔ တစ္ေခါက္ ထပ္ၿပီး ေဆးရတယ္။ အဲသည့္ အခ်ိန္မွာ ေပါေပါေလာေလာ အျမန္ဆံုး ရႏိုင္တဲ့ ေရကေတာ့ ျမစ္ထဲကေရပါပဲ။

ျမန္မာႏုိင္ငံကို စားအုန္းဆီ တင္သေဘၤာႀကီးေတြဟာ ပံုမွန္အားျဖင့္ တန္ခ်ိန္ ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာ ၀န္းက်င္ တင္ေဆာင္လာ တတ္ၾကတဲ့ ထုိင္းႏိုင္ငံက သေဘၤာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

အလံုဆိပ္ကမ္းေပၚမွာရွိတဲ့ စားအုန္းဆီ ကန္ေတြထဲကို ပန္႔ေတြနဲ႔ ေမာင္းတင္ၾကတယ္။ သေဘၤာေပၚမွာ ပါရွိတဲ့ ဆီကန္ထဲက ဆီေတြကို ဆီပန္႔ေတြက အကုန္မစုပ္ယူ ႏုိင္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆိပ္ကမ္းမွာ စားအုန္းဆီေတြကို ခ်ၿပီး တဲ့အခါ သေဘၤာမွာပါရွိတဲ့ ဆီကန္ရဲ႕ေအာက္ေျခမွာ ဆီေတြ က်န္ေနပါေသးတယ္။

ဒါေတြကို ကိုထုိက္တို႔လို စားအုန္းဆီ ပြဲစားေတြနဲ႔ သေဘၤာ ၀န္ထမ္းေတြက သေဘၤာႀကီး ေက်ာက္ခ်ရပ္နားတဲ့အခါမွာ သေဘၤာႀကီးေပၚကို တက္ၿပီး ခပ္ယူေလ့ရွိၾကတယ္။ သည္လုိ သေဘၤာႀကီးေပၚကို တက္ေရာက္ ဆီခပ္ႏုိင္ဖုိ႔ သေဘၤာေပၚမွာ ပါရိွတဲ့ သေဘၤာအရာရွိေတြ သေဘၤာသားေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းသင္းထားရတယ္။

ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းကို စားအုန္းဆီသေဘၤာေတြ ဘယ္အခ်ိန္၀င္မယ္ ထြက္မယ္ဆုိတာကို ကိုထုိက္တို႔က နားစြင့္ထားၾကတယ္။ သေဘၤာ၀င္လာၿပီး ဆိပ္ကမ္းကပ္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ သေဘၤာအတြက္ လိုအပ္တဲ့ အစားအေသာက္ အသီးအႏွံေတြကို ၀ယ္ယူၿပီး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးၾကရတယ္။

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သေဘၤာသားေတြ သြားခ်င္တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အႏွံ႔က အႏွိပ္ခန္းေတြ ဇိမ္ခန္းေတြကို ကိုထုိက္တို႔က လိုက္ပါ ပို႔ေဆာင္ေပးရတယ္။ သည္လုိ ကုန္က်စရိတ္ေတြကို ကိုထုိက္တို႔က က်ခံေပးရေလ့ရွိၿပီး တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သေဘၤာသားေတြက ေပးေလ့ရွိပါတယ္။

သည္လုိ ကုန္က်စရိတ္ထက္ သေဘၤာႀကီးေပၚက ရရွိမယ့္ ဆီလက္က်န္ေတြကို ျပန္ေရာင္းရင္ ရမယ့္ေငြက အဆမ်ားစြာ သာေနေလေတာ့ ကိုထုိက္တုိ႔ကလည္း မညည္းမညဴ ဧည့္ခံေလ့ ရိွၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ သည္လုိလုပ္စားရတဲ့ အေနအထားကို သိလာၾကတာေၾကာင့္ အရင္ကလို သိပ္ၿပီး အဆင္ မေျပၾကေတာ့ဘူးလို႔ ပြဲစားေတြနဲ႔ ဆိပ္ကမ္း အလုပ္သမား ေတြက ေျပာဆို ၾကပါတယ္။

ဆိပ္ကမ္းကို ၀င္ေရာက္ရင္ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ က်န္းမာေရး စစ္ေဆးေပးတဲ့ ဆိပ္ကမ္းက်န္းမာေရးအဖြဲ႕၊ အေကာက္ခြန္၊ ဆိပ္ကမ္းရဲ၊ ေရတပ္ ေထာက္လွမ္းေရး၊ ပိုင္းေလာ့နဲ႔ ဆိပ္ကမ္း သေဘၤာ၀န္ထမ္း စတာေတြကိုလည္း သေဘၤာ အရာရွိေတြက ေ၀မွ်ၿပီး ေပးရတာေၾကာင့္ လို႔ဆုိပါတယ္။

စားအုန္းဆီ တစ္ပိႆာကို ဆိပ္ကမ္းအေရာက္ ပြဲစားေစ်းက တစ္ပိႆာ ၁၄၀၀ က်ပ္ရပါတယ္။ ၀ယ္မယ့္သူက ဆိပ္ကမ္းမွာ အသင့္ ေစာင့္ေနေလ့ရွိတယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။

`တယ္လီဖုန္း ဆက္လိုက္တာနဲ႔ ၀ယ္မယ့္သူက ေငြထုပ္ပိုက္ၿပီး ဆိပ္ကမ္းကေန အဆင္သင့္ လာေစာင့္ေနတာ´ လို႔ ကိုႏိုင္ႀကီးကသူ႔အေတြ႕အၾကံဳကို ေျပာျပတယ္။

ေျမပဲဆီငွဲ႕ထည့္ေနပုံ။

ဒီဇယ္ပံုးထဲ ထည့္ယူလာလို႔ စားအုန္းဆီေတြက ဒီဇယ္ဆီအန႔ံ ထြက္ေနရင္ေတာင္ လႊင့္ပစ္စရာ မလိုဘဲ စားအုန္းဆီကုိ ဒီဇယ္ဆီေစ်းနဲ႔ ျပန္ေရာင္းလို႔ ရႏုိင္ပါေသးတယ္။ ေရာင္းသူေစ်းကြက္လို႔ ဆုိရမလို ဘာပဲပါလာလာ ၀ယ္လက္က ရွိၿပီးသားပါပဲ။

တစ္ဂါလံကို စားအုန္းဆီ ႏွစ္ပိႆာနဲ႔ ညီတယ္လို႔ ကမ္းနားက ဆီအေရာင္းအ၀ယ္ ေလာကမွာ သတ္မွတ္ပါတယ္။ စားအုန္းဆီ တစ္ဂါလံကို ေငြက်ပ္ ၂၈၀၀ ရရွိမွာျဖစ္ေပမယ့္ ဒီဇယ္ဆီနံ႔ ထြက္လို႔ ဒီဇယ္ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းရတဲ့အခါ ကမ္းနားဒီဇယ္ဆီ ေပါက္ေစ်းက တစ္ဂါလံကို ၁၈၀၀ က်ပ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ စားအုန္းဆီ ႏွစ္ပိႆာ ေရာင္းတုိင္း တစ္ေထာင္က်ပ္ နစ္နာပါတယ္။

သည္လို ကမ္းနားက ရရွိလာတဲ့ဆီေတြဟာ ေညာင္ပင္ေလးေစ်း၊ ပုန္ဇြန္ေတာင္ေစ်း၊ ဘိုကေလးေစ်း စတဲ့ ကမ္းနားနဲ႔ နီးတဲ့ ေစ်းေတြကို ေရာက္ရွိသြားၾကပါတယ္။ ေစ်းေတြက ဆီေရာင္းတဲ့သူေတြက ကန္ဆီလို႔ေခၚတဲ့ ျပည္ပက တင္သြင္းလာတဲ့ စားအုန္းဆီေတြနဲ႔ ျပန္လည္ ေရာေႏွာၿပီး ေရာင္းခ်ၾကတယ္။

သေဘၤာ၀မ္းထဲက ခပ္လို႔ရတဲ့ ဆီေတြဟာ ေနာက္က်ိေနတတ္ၿပီး အမႈန္ေတြ အနည္ေတြ ေရာေႏွာ ပါ၀င္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကန္ဆီေတြနဲ႔ ေရာလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သိပ္ၿပီး မသိသာေတာ့ဘူးလို႔ ဆုိပါတယ္။

ကိုထုိက္တို႔ ကိုႏိုင္ႀကီးတို႔ကေတာ့ ဆီသန္႔တာ မသန္႔တာ၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္ မညြတ္တာေတြကို သိပ္ၿပီး စိတ္ပူၾကသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ စားအုန္းဆီ သေဘၤာ ေရာက္လာရင္ ရႏုိင္သေလာက္မ်ားမ်ား ခပ္ယူႏုိင္ဖုိ႔နဲ႔ သည့္ထက္ပိုၿပီး ေစ်းေကာင္းေပးမယ့္ ၀ယ္လက္ေတြကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနၾကသူေတြပါ။ ။