နယ္စပ္လမ္းက ဝမ္းတထြာ ၂၁
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ
ဧျပီ ၉၊ ၂၀၁၀
အာရ္အက္ဖ္ေအ ေရဒီယို ပင္တိုင္အစီအစဥ္က ကူးယူေဖာ္ျပသည္
အိႏိၵယ-ျမန္မာနယ္စပ္က မိုးေရးၿမိဳ႔နဲ႔ ယွဥ္တြဲေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ နယ္စပ္ၿမိဳ႔ကေတာ့ စစ္ကိုင္းတိုင္းက တမူးၿမိဳ႔ပါ။ တမူးနဲ႔ မိုးေရးကို အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္လို လူးလာေခါက္တုံ႔ ေျပးလႊား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ေနၾကသူေတြကေတာ့ တမူးၿမိဳ႔ စြန္ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ေခါင္းရြက္ျဗတ္ထိုး ေစ်းသည္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တမူးၿမိဳ႔စြန္က ေခါင္းရြက္ျဗတ္ထိုး ေစ်းသည္ေတြဟာ မိုးေရးကို စက္ဘီးေဟာင္းေလးေတြနဲ႔ ေစ်းေရာင္း၊ ေစ်းျပန္လုပ္ ၾကသလို တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္လာၾကၿပီး မိုးေရးၿမိဳ႔ေလးထဲမွာ တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္၊ တအိမ္ဝင္ တအိမ္ထြက္ တေနကုန္ ေစ်းလည္ေရာင္းၾကပါတယ္။
စက္ဘီးေဟာင္းေတြနဲ႔ ေစ်းေရာင္းထြက္တဲ့ ေစ်းသည္ေတြဟာ မိုးေရးကိုေရာက္တာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႔ စက္ဘီးေလးေတြကို မိုးေရးၿမိဳ႔စြန္က ကကၠိဳတန္းမွာ စီးတန္းထားခဲ့ၾကၿပီး မိုးေရးရဲ႔ မနက္ခင္းေစ်းမွာ ပါလာတဲ့ ေရာင္းကုန္ေတြကို ျဖန္႔ခင္းေရာင္း ခ်ၾကပါတယ္။
မိုးေရး မနက္ခင္းေစ်းမွာ တမူးေစ်းသည္ေတြ ေရာင္းခ်ၾကတာက မုန္လာ၊ ခ်ည္ေပါင္၊ နံနံ၊ ပဲေတာင့္၊ ငရုပ္သီး၊ ခရမ္းသီး၊ ဗူးသီး၊ ဖရံုသီး၊ ရံုးပတီသီးစတဲ့ စိမ္းစိုလတ္ဆတ္တဲ့ အသီးအႏွံေတြ။ တမူးေခ်ာင္းက ရွာလို႔ရတဲ့ ခရု၊ ပုဇြန္၊ ငါးၾကင္း၊ ငါးသိုင္းစတဲ့ လတ္ဆတ္တဲ့ ငါးမ်ဳိးစံုနဲ႔ တမူး ေစ်းႀကီးကေန ေဖာက္သည္ေစ်းနဲ႔ ဝယ္ယူလာတဲ့ ၾကက္၊ ဝက္၊ ဆိတ္၊ ဘဲ၊ အမဲစတဲ့ အသားမ်ဳိးစံုပါ။
မနက္ခင္းေစ်းမွာ တမူးေစ်းသည္ေတြကို အမာခံ ဝယ္ယူအားေပးသူေတြကေတာ့ မိုးေရးၿမိဳ႔ခံေတြျဖစ္တဲ့ ကူကီး၊ နာဂ၊ ကသည္း၊ ဟိႏၵဴ၊ တမီးလ္ေတြနဲ႔ မိုးေရးက လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တမူး-မိုးေရး နယ္စပ္ေစ်းမွာ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာ၊ စကား ဘယ္လိုပဲ ကြဲျပားျခားနား။ သူပုန္၊ စစ္သား၊ အရပ္သား ဘယ္လိုပဲ ျခားနားျခားနား။ ေရာင္းသူနဲ႔ ဝယ္သူ နားလည္ၾက။ ေစ်းသည္နဲ႔ ေစ်းဝယ္ ေဖာက္သည္ေတြ ျဖစ္ၾက။ ရင္းႏွီးကြၽမ္း ဝင္ၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ရျမင္ရပါတယ္။
ေစ်းသည္တဦးကို သူပုန္တေယာက္က ‘ေနာက္ေန႔ လာရင္ ငါးပိ တပိႆာေလာက္ ပါေအာင္ယူခဲ့ပါ’လို႔ မွာသလို အဲ့ဒီေစ်းသည္ကိုပဲ စစ္သားတဦးက ‘မနက္ျဖန္လာရင္ ငါးေျခာက္ငါးျခမ္းေလးေတြ ယူခဲ့ပါဦး’လို႔မွာတာကလည္း တမူး-မိုးေရး နယ္စပ္ေစ်းက ျမင္ကြင္းေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
တနယ္တေက်းကလူေတြအတြက္ ဒီျမင္ကြင္း၊ ဒီအသံေတြဟာ ထူးျခားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ တေန႔လုပ္မွ တေန႔ စားရတဲ့ တမူးက ေစ်းသည္ေတြ၊ ေစ်းေရာင္းမွ မိသားစု ဝမ္းေရးအဆင္ေျပမယ့္ တမူးေစ်းသည္ေတြအဖို႔ေတာ့ နိစၥဓူဝ ကိစၥေတြ ပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။
“ဒီမွာ အဖြဲ႔အားလံုးက လက္နက္ကိုင္ေနတာဆိုေတာ့ ဘယ္ဟာသူပုန္၊ ဘယ္ဟာ စစ္သားဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ မခြဲ တတ္ဘူး။ တမူးနဲ႔ မိုးေရးကို ေစ်းေရာင္းေစ်းျပန္ လုပ္ေနရတဲ့ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ အားလံုးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းရတယ္။ ေစ်းသည္ဆိုတာ ေစ်းေရာင္းရမွ ေငြေပၚတာဆိုေတာ့ တန္ရာတန္ေၾကးေပးရင္ ဘယ္သူ ဝယ္ဝယ္ ေရာင္းတာပဲ”လို႔ ေစ်းသည္ အမ်ဳိးသားတဦးက သူတို႔ေဒသနဲ႔ သူတို႔ဘဝကို ေျပာပါတယ္။
ေစ်းသည္အမ်ားစုဟာ ေစ်းကြဲရင္ တမူးဘက္ကို ျပန္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကုန္မွ ရူးပီးေငြ ၆ဝ၊ ၇ဝ၊ အျမတ္ရမယ့္၊ မိသားစု ေန႔ဖို႔ညစာ အဆင္ေျပမယ့္၊ ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ ေစ်းကြဲသြားေပမယ့္လည္း တမူးကို မျပန္ႏိုင္ ေသးဘဲ သယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ မကုန္ကုန္ေအာင္ လည္ေရာင္းဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္ရပါတယ္။
“အေျခာက္အျခမ္းေတြ မကုန္တာက ကိစၥမရွိဘူး။ အသီးအရြက္နဲ႔ သားငါးေတြ မကုန္ရင္ အိမ္စရိတ္ အတြက္ေရာ ေနာက္ေန႔ ေစ်းျပန္ရင္းဖို႔အတြက္ပါ အခက္ေတြ႔မွာ။ ‘ ဒီေတာ့ ရပ္ကြက္တကာ လွည့္ေရာင္းရတာပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲ လွည့္ေရာင္း လို႔ အဆင္ေျပေျပနဲ႔ ကုန္သြားတဲ့ေန႔ေတြရိွသလို မကုန္ကုန္ေအာင္ အေၾကြးေပးၿပီး ေရာင္းရတာေတြလည္းရွိတယ္”
လို႔ ေစ်း သည္ အမ်ဳိးသမီးတဦးက ေျပာပါတယ္။
ေရာင္းသူဝယ္သူ အဆင္ေျပေအာင္ ဒီလို ေရာင္းေနၾက၊ ဝယ္ၾကလို႔လည္း ‘ဒီေန႔ေတာ့ ေငြမလည္ေသးလို႔ ေနာက္ေန႔ မွ ယူပါ’။ ‘ငါးေျခာက္ တဆယ္သားေလာက္ အေၾကြးထားခဲ့ပါဦး’ ‘ေၾကြးေဟာင္းေတြ ေၾကၿပီေနာ္၊ ေၾကြးသစ္ေတာ့ ခဏေစာင့္ ဦး’ ဆိုတဲ့ ေစ်းစကား ေၾကြးစကားေတြ တမူးေစ်းသည္နဲ႔ မိုးေရးေစ်းဝယ္ေတြၾကားမွာ ေရပန္းစားလာပါတယ္။
တကယ္တမ္းၾကေတာ့ တမူးက ေခါင္းရြက္ျဗတ္ထိုးေစ်းသည္ အမ်ားစုဟာ ေန႔ျပန္တိုးနဲ႔ ေစ်းေရာင္းသူေတြ၊ ေခါက္ျပန္ ေပးနဲ႔ ဝမ္းေၾကာင္းေနၾကသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ‘မနက္ခင္း ေစ်းသည္၊ ညခင္း ေၾကြးသည္’ဆိုတဲ့ စကားကလည္း တမူးက ေစ်း သည္ေတြၾကားမွာ ေရပန္းစားတာပါပဲ။
သူတို႔ကလည္း ေန႔ျပန္တိုးေပးစားသူေတြ၊ ေခါက္ျပန္ေပးသမားေတြကို ေၾကြးေဟာင္းဆပ္၊ ေၾကြးသစ္ယူၾကရတဲ့ အေၾကြးသံသရာထဲမွာ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေစ်းသည္ေတြျဖစ္ပါတယ္။
ကန္ဇင္းရိုး တေခ်ာင္းသာျခားတဲ့ တမူး-မိုးေရး နယ္စပ္လမ္းမွာ ေစ်းေရာင္းထြက္ သူေတြ၊ ေၾကြးေတာင္းထြက္သူေတြ ေျချခင္းလိမ္ေနၾကသလို တစ္ဝမ္းတစ္ခါး၊ ဝမ္းစာ ရွာသူေတြ။ ဆံုၾက၊ ေတြ႔ၾက၊ ခ်စ္ႀကိဳက္ၾက။ ညားၾက၊ ကြဲၾက၊ ျပန္ေပါင္းၾကတဲ့ အခ်စ္အလြမ္းဇာတ္လမ္းေတြကလည္း တမူး-မိုးေရး နယ္စပ္လမ္းက သမရိုးက် ဇာတ္လမ္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
Comments