ေက်ာေပါက္ႀကီး
ထူးေအာင္
ၾသဂုတ္ ၆၊ ၂၀၁၁
(၁)
က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ သတၱမတန္း ေက်ာင္းသားေလာက္ကျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ တေန႔ေသာ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၊ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း သံုးေလးေယာက္အုပ္စုသည္ အျခားသူမ်ားႏွင့္ေရာေႏွာ၍ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ ေက်ာင္းခန္းတြင္းမွ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေက်ာင္းဝင္းအျပင္ကိုပင္ မေရာက္ေသး။ မိုးကေလးက တဖဲြဖြဲက်ေနသည္။ ဘယ္ကေန စကားဆက္သြားသည္ မသိ၊ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေကာင္မေလးတေယာက္ သူရဲေျခာက္ခံရပံုကို ေျပာျပေတာ့သည္။
“အခုလို ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေပါ့၊ ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္ဟာ ေက်ာင္းနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ကြန္ပါဗူးက်န္ခဲ့တာကို သတိရတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔အေဖာ္ေတြကို လမ္းမွာပဲေစာင့္ခိုင္းၿပီး သူက ခ်က္ျခင္း လွည့္ျပန္ယူတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းကလည္း ဒို႔ ေက်ာင္းလိုပဲ ႏွစ္ထပ္ေက်ာင္းႀကီး တဲ့။ ေကာင္မေလးအခန္းက အေပၚထပ္မွာ။ ေက်ာင္းဆင္းတာ မၾကာေသးေတာ့ ေက်ာင္းဝင္းတံခါးမႀကီးလည္း မပိတ္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ လူက ရွင္းေနၿပီ။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြေတာင္ ျပန္ကုန္ၿပီ။ သူ ေအာက္ထပ္ ေလွကားရင္းနားေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရးက ခပ္ရြယ္ရြယ္ ဦးေလးတေယာက္ကို တံျမက္စည္း လွဲမလို႔ ျပင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ သူလည္း အဲဒိဦးေလးကို ကြန္ပါဗူးက်န္ခဲ့လို႔ ျပန္တက္ယူမယ့္အေၾကာင္း ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ပဲ ေလွကားကို ခပ္သြက္သြက္တက္ခဲ့တယ္။
အေပၚထပ္ ေရာက္၊ အခန္းထဲ ဝင္။ ေရွ႕ဆံုးအတန္းက သူ႔ခံုဆီ အသြား … အဲဒီမွာ ...။ အခန္းဝကေနၾကည့္တုန္းက အခန္းထဲမွာ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွမေတြ႔ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ သူ႔ ခံုေဘးက ခံုတလံုးမွာ… လူတေယာက္၊ ေက်ာကုန္းမွာ အေပါက္ႀကီးနဲ႔ …၊ ေသြးေတြနဲ႔ … လူတေယာက္။ သူ႔ကို ေနာက္ေက်ာေပးၿပီး ထိုင္ေနတာကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဗဳန္းခနဲ ေတြ႔လိုက္ရတယ္ တဲ့။
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ေကာင္မေလးလည္း လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ေအာ္ၿပီး လွည့္ေျပးေတာ့တာေပါ့။ ေလွကားထစ္ေတြကို ဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးဆင္းခဲ့သလဲ မသိဘူး၊ ေအာက္ေရာက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့ကြာ။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးခမ်ာ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ၊ သိပ္ေၾကာက္ေနၿပီ။ တကိုယ္လံုး တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ အသက္ကိုေတာင္ မနည္း လု႐ႈေနရၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အတက္တုန္းကေတြ႔ခဲ့တဲ့ တံျမက္စည္းလွည္းေနတဲ့သူ ရွိေနေသးတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္ တဲ့။ ဒါဟာ ေကာင္မေလးအတြက္ေတာ့ ကယ္တင္ရွင္ကို ေတြ႔လိုက္ရတာပဲေလ၊ အဲဒီေတာ့ ေကာင္မေလးလည္း တအားတက္ၿပီး အဲဒီလူကို သူ အေပၚထပ္မွာ သူရဲေျခာက္ခံရေၾကာင္း အေမာဆို႔မတတ္ျဖစ္ေနရင္းက အားကိုးတႀကီးနဲ႔ ေျပာျပေတာ့တာေပါ့။ ဟိုပုဂၢိဳလ္က ေကာင္မေလး စကားဆံုးတဲ့အထိ ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္တယ္။ ဘာစကားမွ ျဖတ္မေမးဘူး၊ ျဖတ္လည္း မေျပာဘူး။ ၿပီးမွ… ေကာင္မေလး စကားဆံုးေတာ့မွ … ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ရင္း ေဟာဒီလိုမ်ဳိးႀကီးလား ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ သူ႔ေနာက္ေက်ာကုန္းကို လွည့္ျပလိုက္တယ္။ ေအး … သူ႔ ေက်ာကုန္းမွာလည္း အေပါက္ႀကီးနဲ႔ …၊ ေသြးေတြနဲ႔ပဲ တဲ့။”
ပံုျပင္ထဲက ေကာင္မေလးေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲ မသိေတာ့ပါ။ ေနရာမွာတင္ မ်က္ျဖဴလန္ၿပီး အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ေေခြက်သြားသလား … ေက်ာက္႐ုပ္တ႐ုပ္လိုျဖစ္သြားသလား။ ေပါက္ကြဲလြင့္စင္ …။ အမႈံျဖစ္ …။ အေငြ႔ပ်ံ …။ ဒါမွမဟုတ္ ဦးတည္ရာမဲ့ ေလွ်ာက္ေျပးေနမလား၊ ဆက္မေတြးျဖစ္။ သူ႔အျဖစ္ကိုၾကားရသည့္ မဆီမဆိုင္ က်ေနာ္ပင္ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြ ထ၊ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားရ၏။
အခုပဲဆင္းလာသည့္ ကိုယ့္ေက်ာင္းကို ကိုယ္္ေယာင္ေယာင္ကန္းကန္း ျပန္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဝင္းအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ေအာက္ထပ္က အုတ္ေဖာင္ေဒးရွင္း ထူထူျမင့္ျမင့္ႏွင့္ အခန္းမ်ား။ အေပၚထပ္က သစ္၊ ေရနံ ဝဝ။ အုတ္ႂကြပ္မိုးနီနီႏွင့္ ၿမိဳ႕ဂုဏ္ေဆာင္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းေဟာင္းႀကီး။ မိုးဖဲြဖဲြေအာက္ အံု႔မိႈင္းမိႈင္း ညေနခင္းေနာက္ခံမွာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထီးထီးမားမားႀကီး။ က်ေနာ္တို႔လက္ထက္ၾကေတာ့ အလက(၁)၊ က်ဳိက္လတ္ ျဖစ္ေနၿပီ။
နံေဘးက ဆူညံသံမ်ားၾကား၌ က်ေနာ္တို႔ေတြ အသံတိတ္ေနၾကသည္။ အေတြးကိုယ္စီ၊ အေၾကာက္ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္မည္။ ထိုစဥ္ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔စကားကိုဆက္သည္။
“ အဲဒီ သူရဲေတြက ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ တဲ့။ ဆဲဗင္းဇူလိုင္တုန္းက ဆႏၵျပပြဲဲ အၿပီးမွာ ေမာေမာပန္းပန္းနဲမို႔ ေက်ာင္းနံရံကိုမွီထုိင္ၿပီး နားေနၾကတဲ့အခ်ိန္၊ မေမ်ွာ္လင့္ဘဲ သူတို႔ ေနာက္ေက်ာကေန စစ္တပ္က ဘက္နက္နဲ႔ထိုးသတ္တာခံလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ တဲ့။”
(၂)
ပံုျပင္ၾကားခဲ့ရသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သံုးဆယ္ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ ရင္ထဲ ခုထိေျခာက္ခံေနရတုန္း။ ထိုအခ်ိန္က ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘာမွ သိပ္မသိေသးေပမယ့္ နင့္နင့္နဲနဲ စဲြက်န္ခဲ့သည္။ မေမ့။ အရြယ္ကေလးရလာသည္ႏွင့္အမွ် ဤပံုျပင္ ကို က်ေနာ့္လိုပင္ အျခားသူမ်ားလည္း ၾကားဖူးေၾကာင္း သိလာရသည္။ သူတို႔ေတြထဲက အခ်ဳိ႕ႏွင့္ လူခ်င္းေတြ႔လာရသည္။ သူတို႔ၾကားရပံုႏွင့္ က်ေနာ္ၾကားခဲ့ရပံုခ်င္း မတူ၊ ၾကားရသည့္ အရပ္ေဒသခ်င္း၊ အခ်ိန္ကာလခ်င္း ကြာျခားေၾကာင္းလည္း ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဇာတ္လမ္း ေက်ာ႐ုိုးကေတာ့ျဖင့္ တူၾကသည္။ အျခားတူသည့္ အခ်က္မ်ားထဲမွ ထူးျခားသည္မွာ ႏွစ္စဥ္လိုလို ဟိုၿမိဳ႕မွာ ေျခာက္ခံလိုက္ရသည္။ ဒီေက်ာင္းမွာ ေျခာက္ခံလိုက္ရသည္ဟု ၾကားသိရေသာ္လည္း ေက်ာေပါက္ႀကီးေျခာက္သျဖင့္ လက္ေတြ႔ဘဝတြင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား တဦးတေယာက္မွ် ဒုကၡေရာက္သြားရသည္ဟု မၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ေက်ာေပါက္ႀကီးသည္ ေက်ာင္းအေစာင့္တို႔ႏွင့္ ၎တို႔၏ မိသားစုမ်ား၊ ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားအား မေျခာက္၊ မလွန္႔ျခင္းကလည္း အံ့ၾသစရာေကာင္းလွသည္။
သို႔ဆိုလွ်င္ ထိုဝိဉာဥ္တို႔သည္ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦမ်ား၌ အျမဲရွိေနပံု မရ။ ေက်ာင္းသားထု၏ရင္၌သာ ကိန္းေအာင္းေနပံုေပၚသည္။ ေက်ာင္းသားထုတြင္း၌သာ မ်ဳိးဆက္ တဆက္ၿပီးတဆက္ သမိုင္းေပးအသိျဖင့္ ထံုကူး၍ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ၾကျခင္းျဖစ္မည္။
တနည္းအားျဖင့္ ခါးခါးသီးသီး နာက်ည္းေၾကကြဲရမႈမ်ားကို မေမ့ရန္၊ ထြန္းေျပာင္ခဲ့သည့္ တိုက္ပြဲဝင္ ေက်ာင္းသားသမိုင္းအား သတိရေနေစရန္ႏွင့္ မိမိတို႔ပုခံုးေပၚ က်ေရာက္လာသည့္ သမိုင္းေပးတာဝန္မ်ားကို ဂုဏ္ယူစြာ ထမ္းေဆာင္ၾကေစရန္အတြက္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား တပ္လွန္႔ေပးၾကျခင္းသာ ျဖစ္မည္။
… … …
စနစ္ဆိုးတိုင္းကို ခြပ္ေဒါင္းပီပီ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကသည့္၊ ရက္ရက္စက္စက္လည္း ႏွိပ္ကြပ္ခံခဲ့ၾကရသည့္ ေက်ာင္းသားတို႔၏ အ႐ိုးတြန္သံဟူသည္မွာ ဤအရာမ်ဳိးကိုေခၚျခင္း ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။
ေက်ာေပါက္ႀကီးကား … ဆက္ေျခာက္ေနဆဲ။
ဝမ္းနည္းစရာပင္ …၊ ျပည္သူေတြ မလြတ္ေျမာက္ေသးသ၍ သူတို႔ မကၽြတ္ႏိုင္ၾကေသး။
(၃)
က်ေနာ္လည္း ထိုစဥ္ကတည္းက အပမီခဲ့တာ ျဖစ္မည္။ ၈၈၊ ေနာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ …။
… … …
ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္(၆၀)ေက်ာ္ ခ်ခံထားရသည့္ သူငယ္ခ်င္း ေအးမင္းႏိုင္ႏွင့္တကြ မလြတ္မကၽြတ္ေသးသူမ်ား အျမန္လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ဆႏၵျပဳဆုမြန္ေတာင္းလွ်က္ …
ထူးေအာင္
၇. ၇. ၂၀၀၁
Comments