ငွက္ေပ်ာေတာတန္း
လွည္းလမ္းေၾကာင္း ႏွင့္ ႐ိုးေပၚက ေလညႇင္း
ျငိမ္းေ၀၊
ေအာက္တိုဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၁
(က)
ရိုးထဲတြင္ေရမရွိေတာ့သည့္တိုင္
ကိုင္းပင္၊ ၿခံဳပင္မ်ားမွာ ထူထပ္္လ်က္ရွိေနေသး၏။ ရိုးအလယ္သို႔ ေရာက္သည္အထိ
၀ါးတံတားထိုးဆက္သြယ္ထားသည့္ “ေရသိမ္” ကေလးမွာ အကာအရံမရွိ။ ၀ါးတံတားေလးေပၚမွၾကည့္လ်င္ ေလးဖက္ေလးတန္
၀န္းက်င္ကို ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရ၏။ အထူးသျဖင့္ “ေခ်ာင္းက်ိဳး”’ ရြာကေလးဆီမွ
ေကြ႕၀ိုက္ၿပီး လာေနသည့္ ကုကၠိဳပင္တန္းႏွင့္ ငွက္ေပ်ာပင္တန္းကို
အစအဆံုးလွမ္းျမင္ေနရ၏။ ၀ါးတံတားထိပ္သည္ လွည္းလမ္းေဘးတြင္ေမးတင္လ်က္ရွိ၏။ လွည္းလမ္းႏွင့္
မလွမ္းမကမ္းတြင္ “ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း” ရွိေနေလသည္။
“ေရသိမ္”ေလးႏွင့္ဆက္သြယ္ထားရာ၊
၀ါးတံတားေပၚတြင္ တဦးတည္းထိုင္ေနစဥ္ ကုကၠိဳပင္တန္း၊ ငွက္ေပ်ာေတာတန္းကေလးဆီ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။
ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ (သို ့မ ဟုတ္) တနာရီခန္႔ရွိလွ်င္ ထိုကုကၠိဳပင္တန္းႏွင့္ငွက္ေပ်ာေတာတန္းကေလးအတိုင္း
လမ္းေလွ်ာက္္လာေနသည့္ “မေဒ၀ီ” ကိုက်ေနာ္ေတြ႕ရမည္။ ထိုအခါ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားမ်ား
ရုတ္တရက္ စိမ္းစိုလန္းဆန္း လာကာ လွည္းလမ္းကေလးဆီႀကဳိိၿပီးၾကည့္ေနမိမည္။
ငွက္ေပ်ာေတာတန္းအလြန္
ေတာအုပ္ ကေလးထိပ္၊ ေခါင္းျပဴၿပီးထြက္လာသည့္ လွည္းလမ္းကေလးေပၚတြင္ ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ၿပီး
ေလွ်ာက္လာေနသည့္ ‘မေဒ၀ီ’ ကိုက်ေနာ္ေတြ႕ရမည္။ ေျခေထာက္တြဲေလာင္းခ်ၿပီး ထိုင္ေနသည့္္
က်ေနာ့္ဆီသို႔ ၀ါးတံတားေလးအတိုင္း သူေလွ်ာက္လာလိမ့္မည္။ ၿပီးေတာ့
သူသည္လည္းက်ေနာ့္ေဘးတြင္ ေျခေထာက္တြဲေလာင္းခ်ထိုင္ကာ သူ႔ဘ၀ တေန႔တာ အေတြ႕အႀကဳံံတခ်ိဳ႕ကိုေျပာျပေနဦးမည္။
၀ါးတံတားေလးေပၚတြင္တဦးတည္းထိုင္ေနရင္း
မေန႔တေန႔က ‘မေဒ၀ီ’ ႏွင့္စကားလက္ဆံု က်ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းကိုျဖတ္ကနဲေတြးမိေတာ့
က်ေနာ့္မွာ အလိုလိုၿပံဳးမိလ်က္သားျဖစ္သြားရ၏။
ဒီတခါ ‘အုတ္တြင္း’ျပန္
တက္ၿပီး ၿမဳိ႕နယ္ရံုးတြြင္ ‘ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္’ ႏွင့္ေတြ႕ခြင့္ရသည့္္အခါ ‘မေဒ၀ီ’သိခ်င္သည့္္ေမးခြန္းတခိ်ဳ႕ကို
ေမးျဖစ္ေအာင္ ေမးၾကည့္္ဖို႔ က်ေနာ္ပိုင္းျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ‘မေဒ၀ီ’
ကိုယ္တိုင္က ‘ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္’ႏွင့္ေတြ႕ဆံုၿပီးသူသိခ်င္သည့္၊ သူေမးခ်င္သည့္ေမးခြန္းကို
ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေမးခြင့္ရေအာင္ ႀကဳိိးစားၿပီး ဖန္တီးေပးရန္ က်ေနာ္စဥ္းစားထားခဲ့၏။
ကုကၠိဳပင္္တန္းေအာက္တြင္
လူတေယာက္လမ္းေလွ်ာက္လာေနသည္ကို သစ္ပင္မ်ားၾကားမွ ေပ်ာက္လိုက္ ေပၚလိုက္ေတြ႕ေနရ၏။၊
ငွက္ေပ်ာေတာတန္းကေလးႏွင့္ ကုကၠိဳပင္တန္းအကူးတြင္မူ ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ကာ လွည္းလမ္းအတိုင္း
လမ္းေလွ်ာက္လာေနသည့္္‘မေဒ၀ီ’ကို က်ေနာ္ေတြ႕ရေလေတာ့သည္။
(ခ)
“ဘယ္လိုလဲေစ်းသည္ႀကီး
ဆန္နီရဲ႕၊ ေနပူေတာ့မယ္ေလကြာ အခုထက္ထိ
မသြားႏိုင္ေသးဘူးလား”
“ရြာထဲ
ခဏသြားလိုက္တာပါေမာင္ရယ္ ကိစၥရွိလို႔ ... ဟဲ ...ဟဲ...”
က်ေနာ္က
ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္္ျဖစ္ေနသည့့္ ‘မေဒ၀ီ’ ၏ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ စိတ္၀င္စားမိသည္။
“ဘာကိစၥလဲ
ခ်ဲဂဏန္းသြားေတာင္းတာလား”
“အိုး
မဟုတ္တာေမာင္ရယ္၊ ရြာထဲမွာအသုဘကူေငြလိုက္ေကာက္တာပါ”
“ဘာ၊
အသုဘကူေငြ၊ ဘယ္သူ႕အတြက္လဲကြ၊ ဘယ္သူဆံုးတာလဲ”
“ေအာ္၊
ညတုန္းကေမာင့္ကိုေျပာျပထားတဲ့ ‘ဇရပ္ႀကီး’ကအဘိုးႀကီးအသုဘအတြက္ပါေမာင္ရဲ႕၊
ရြာထဲမွာက်မနဲ႔နားလည္မႈရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုက္ေျပာၿပီးစုတာ၊
ႏွစ္ရာေက်ာ္ေတာင္ရတယ္ေမာင္”
ညတုန္းကအိပ္ရာမ၀င္ခင္
‘မေဒ၀ီ’ေျပာခဲ့သည့္ ‘ဇရပ္ႀကီး’ရြာကအသက္ (၆၀) အရြယ္ လူ တေယာက္၏
အသုဘကိစၥကိုက်ေနာ္သတိရသြား၏။ စစ္ေတာင္းျမစ္ဟုိဖက္ကမ္း ကားလမ္းသစ္ ေဖာက္လုပ္ေရး
လုပ္အားလာေပးရင္းက ရုတ္တရက္ေသဆံုးသြားရသည့္ ‘ဇရပ္ႀကီး’ရြာက အဘိုးအို တဦးအေၾကာင္းကို
‘မေဒ၀ီ’ကက်ေနာ့္ကို စီကာပက္ကံုးေျပာျပခဲ့၏။
ရြာတြင္
ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံမရွိသည့္အျပင္ သူႏွင့္အတူ လုပ္အားလာေပးေနၾကရသည့္ ဇရပ္ႀကီးရြာသားမ်ားလည္း
တလကိုးသီတင္း ရြာႏွင့္ေ၀းလံသည့္ေနရာတြင္ လုပ္အားေပးေနၾကရသျဖင့္ ‘အသုဘ’ကိစၥကို တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ျျဖစ္ေအာင္
မစီစဥ္ႏိုင္ၾက။ တာေဘးကၿခံဳံပုတ္အစပ္ ေနပူကြင္းႀကီးထဲတြင္
၀ါးစင္ေပၚဖ်ာႏွင့္လိပ္ၿပီး အေလာင္းစင္ျပင္ခဲ့ၾကရ၏။ လုပ္အားေပးအခ်င္းခ်င္း
တက်ပ္တန္သည္ ႏွစ္က်ပ္တန္သည္စုကာ၊ အနီးဆံုးရြာက ဓါတ္စက္ငွားၿပီးဖြင့္ရ၏။ ‘မေဒ၀ီ’က လုပ္အားေပးမ်ားကို
ေစ်းေတာင္းေခါင္းရြက္ မုန္႔လိုက္ေရာင္းရင္းက အသုဘကိစၥကိုေတြ႕ၿပီး
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိဟန္တူေလသည္။
“
ကဲ ဒါဆိုရင္လည္းထြက္ေတာ့ ေနပူလိမ့္မယ္ ”
“
ေနအံုးေမာင္၊ ေမာင့္ကိုလည္း က်မက ေျပာစရာရွိေသးလို႔ ”
“
ဘာျပဳတယ္”
“
ေမာင့္ကို ေျပာစရာနည္းနည္းရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတာပါေမာင္ရယ္ တကတဲ မ်က္လံုး
မ်က္ဆန္ျပဴးၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ ”
“
ေအာ္ ၊ ေစ်းေရာင္းထြက္ခါနီးၾကကာမွ ဘာမေျပာညာမေျပာ စကားေျပာစရာရွိတယ္ဆိုေတာ့၊
အံံ့ၾသသြားလို႔ပါကြာ...၊ ကဲ-ေျပာ ဘာေျပာမလို႔လဲ”
မေဒ၀ီ
က တဲေပါက္၀တြင္ပင္ ေျခေထာက္တြဲေလာင္းခ်ထိုင္ရင္း က်ေနာ့္ကို ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနသည္။
“
ေမာ္စီတုန္းတို႔ ဟိုခ်ီမင္းတို႔က ကဗ်ာေရးၾကတယ္ေနာ္ေမာင္
...”
က်ေနာ္က
သဲသဲကြဲကြဲၾကားလိုက္သည့္တိုင္ နားကိုမယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသျဖင့္ သူ႕ကို ေၾကာင္ၿပီး
ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ရုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းပင္မသိ။
“ေအာ္
... ဒီလိုပါေမာင္ရဲ႕ ၊ ဗီယက္နမ္က ဟိုခ်ီမင္းတို႔ တရုတ္ျပည္က ေမာ္စီတုန္းတို႔က ကဗ်ာေရးၾကတယ္ေနာ္
ေမာင္”
“အင္း ...
ဟုတ္တယ္၊ ေရးတယ္ေလ၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ၊ မင္းဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ”
“
က်မ၊ ဒါကိုစဥ္းစားေနတာၾကာၿပီေမာင္ရဲ႕၊ ဗီယက္နမ္ေခါင္းေဆာင္၊ တရုတ္ေခါင္းေဆာင္ ေတြက
ကဗ်ာေရးတယ္၊ ကဗ်ာကိုခံစားတတ္တယ္ဆိုေတာ့ အကယ္၍မ်ား က်မတို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ကလည္း
ကဗ်ာေရးတတ္ရင္၊ ကဗ်ာကိုခံစားတတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိမ့္မလဲလို႔ေပါ့၊ က်မက
က်မတို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကို ကဗ်ာေရးတတ္ေစခ်င္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာေတြကို
ေကာင္းေကာင္းခံစားတတ္ေစခ်င္လိုက္တာ အရမ္းပဲ ေမာင္ရယ္ တကယ္ပဲ”
မေဒ၀ီကို
က်ေနာ္ ၾသခ်ယူရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားရ၏။
“
အဲဒီေတာ့ ”
“
အဲဒါ ...၊ ေနာက္ ႏွစ္ရက္ရွိရင္ ေမာင္အုတ္တြင္းကို သြားရမယ္မို႔လား၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က
မႏၱေေလးကအျပန္ အုတ္တြင္းရံုးကို ၀င္အံုးမွာပဲမို႔လား၊ အဲဒါ ဒီတခါ ေမာင္အုတ္တြင္း
သြားရင္ က်မလိုက္ခ်င္တယ္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ေတြ႕ခ်င္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို
ကဗ်ာေရးတတ္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာဖတ္သလား၊ ကဗ်ာခံစားတတ္သလားဆိုတာ ေမးမယ္၊ အဲဒါ
က်မေတြးေနတာၾကာၿပီ၊ က်မ ဒီကိစၥ အရမ္းသိခ်င္တာပဲေမာင္ရယ္၊ ေမာင္ဒီတခါ အုတ္တြင္းကိုသြားရင္
က်မလိုက္လို႔ရမလားဟင္ေမာင္၊ က်မလိုက္ခ်င္တယ္၊ လိုက္ပါရေစေမာင္ရယ္ ”
ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး
က်ေနာ္ႏွင့္ေဆြးေႏြးညိွႏႈိင္း ေက်နပ္ကာမွ ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚတင္ကာ
ေစ်းေရာင္းထြက္သည့္ မေဒ၀ီ၏ ေက်ာျပင္ကိုေငးၾကည့္ကာ က်ေနာ့္မွာ သက္ျပင္းခ်မိေလသည္။
(ဂ)
ေတာအုပ္ကေလးထဲမွလမ္းေလွ်ာက္ၿပီးထြက္လာေနသည့္
‘မေဒ၀ီ’ ကို က်ေနာ္ေငးၾကည့္ေနရင္းက ‘မေဒ၀ီ’ ႏွင့္ေျပာရဆိုရမည့္စကားလံုးမ်ားကို ႀကိဳတင္စဥ္းစားေနရျပန္သည္။
အမွန္စင္စစ္၊
မေဒ၀ီကိုယ္တိုင္၊ အုတ္တြင္းရုုံးကို လိုက္လာႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းေလစြဟူ၍လည္းေတြးမိသည္။
အခုေတာ့ အုတ္တြင္းရံံုးကိုမလိုက္လာႏိုင္ခဲ့သည့္ မေဒ၀ီအဖို႔ သူသိခ်င္သည့္္ ေမးခြန္းမ်ားကိုဘယ္ေလာက္အထိ
စိတ္လႈပ္ရွားစြာ သိခ်င္ေနခဲ့မည္ကို က်ေနာ္ခန္႔မွန္းမိသည္။ သူ႔ကို က်ေနာ္နားလည္သည္။
ထိုေန႔ကအုတ္တြင္းၿမိဳ႕
အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ၿမိဳ႕နယ္ရံံုးကို မေဒ၀ီ မလိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အငယ္ဆံုးသားျဖစ္သူက
ထုိေန႔ၾကကာမွ အထက္လွန္ေအာက္ေလွ်ာျဖစ္ကာ ရုုတ္တရက္ေနမေကာင္းသျဖင့္ သူ႔ခမ်ာ
က်ေနာ္ႏွင့္အတူ အုတ္တြင္းရံံုးကိုမလိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူသိခ်င္သည့္ ေမးခြန္းမ်ားကိုသာ
ေဒၚေအာင္ဆန္း ဆုၾကည္ႏွင့္ ေတြ႕သည့္အခါ ေမးျဖစ္ေအာင္ေမးခဲ့ဖို႔ က်ေနာ့္ကို အတန္တန္မွာရင္း
ရြာတြင္က်န္ေနရစ္ခဲ့၏။
ရြာမွထြက္ၿပီးေနာက္တေန႔တြင္
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔အဖြဲ႕ ကၽြဲဲပြဲ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရံံုးကို
၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾက၏။ အမွန္စင္စစ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္အဖြဲ႕မွာ ကၽြဲဲပြဲကို ၀င္ေရာက္ဖို႔ရန္အစီစဥ္မရွိ။
က်ေနာ္သည္ပင္ကံေကာင္ေထာက္မစြာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေတြ႕ လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔၏
မူလအစီစဥ္က အုတ္တြင္းၿမိဳ႕နယ္ရံံုးတြင္သာ ေခတၱ ၀င္ေရာက္ရန္စီစဥ္ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
မူလအစီအစဥ္က အုတ္တြင္းရံံုးကို ညေနပိုင္းတြင္ေရာက္မည္ဟု အေၾကာင္းၾကားရာက၊
မေမွ်ာ္္လင့္ဘဲ မနက္ခင္းတြင္ေရာက္လာခဲ့သျဖင့္၊ ထိုစဥ္က ကၽြဲဲပြဲရုုံးတြင္ကင္ရွိေနေသး
သည့္္ က်ေနာ္မွာ အုတ္တြင္းသို႔သြားကာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ေတြ႕ဖို႔
အခြင့္မသာခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္တို႔အဖြဲ႕ကို ကၽြဲပြဲရံံုးမွသာထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့ရ၏။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္အဖြဲ႕သည္
ကၽြဲပြဲရုုံးတြင္ (၅) မိနစ္မွ်သာ ကားရပ္ၿပီးေနာက္ ခရီးဆက္ ၾကရ၏။
စုၿပံဳ၀ိုင္းအံုလာသည့္ လူထုကိုေက်နပ္ေအာင္ အနည္းဆံုး စကားတစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာေပးပါဟု
အခမ္း အနားမွဴးလုပ္သူ က်ေနာ္က ေတာင္းပန္သျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ကားေဘးတြင္ရပ္ကာ စကား တခြန္းႏွစ္ခြန္းမွ်သာ လူထုကို
ေျပာဆိုၿပီး ခရီးဆက္ၾကရျခင္းျဖစ္ေလသည္။
တိုေတာင္းလွသည့္္
ေတြ႕ဆံုပြဲကေလးထဲတြင္၊ မေဒ၀ီသိခ်င္ သည့္္ ေမးခြန္းကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား
ေမးျမန္းဖို႔ရာ အေျခအေနမေပးခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မွာ မေဒ၀ီအတြက္
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရ၏။
မေဒ၀ီ
သိခ်င္သည့္ေမးခြန္းမ်ားကို ေမးခြင့္မရခဲ့သည့္္တိုင္ သူ ေက်နပ္ေစမည့္ပစၥည္းတခုကိုမူ
က်ေနာ္ယူလာႏိုင္ခဲ့သည္ဟုဆိုရပါမည္။ ရြာသို႔ျပန္လာသည့္ က်ေနာ့္လက္ထဲတြင္၊
မေဒ၀ီႏွစ္သက္မည္ ထင္သည့္္ လက္ကမ္းစာေစာင္တခု ပါရွိလာခဲ့၏။ ထုိစာေစာင္ထဲတြင္
ကဗ်ာတပုဒ္ ပါလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထုိကဗ်ာကိုျပကာ မေဒ၀ီကို စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖာင့္ဖ်ရမည္ဟု
က်ေနာ္ေတြးထားခဲ့၏။
“ေဟး
... ဘာေငးေနတာလဲ၊ လူကိုမျမင္ဘူးလား”
“ေအာ္၊
ဟုတ္သားဘဲ၊ အေ၀းႀကီးကတည္းက ျမင္ပါတယ္ကြာ၊ အေတြးလြန္သြားလို႔ပါ။”
မေဒ၀ီက
ေတာင္းအလြတ္ကို ခါးတြင္လက္တဖက္ျဖင့္ခ်ိတ္ကာ ၀ါးတံတားအတိုင္း ေလွ်ာက္လာ၏။
“ကဲ
ေျပာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဘယ္လိုေျဖလိုက္သလဲ”
“အို
အေမာေျပေအာင္ထုိင္စမ္းပါအုန္းေလ၊ ေျပာတာေပါ့ကြာ၊ လာဒီမွာ ထုိင္အုံး”
“ေမာင့္ကို
ဟုိးအေ၀းၾကီးကတည္းကလွမ္းျမင္ေနတာပဲ က်မအေမာေျပၿပီးသား၊ ေျပာမွာသာေျပာစမ္းကြာ၊ ဘာလဲ
၊ က်မသိခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ ေမာင္က ေစ်းတင္ေနတာလား”
“မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ”
“ကဲ
ဒါျဖင့္ေျပာေလ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တယ္မို႔လား”
“ေတြ႕တယ္
အင္း ... ေတြ႕ေတာ့ေတြ႕တယ္”
က်ေနာ္က
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ေျပာျပေနစဥ္ က်ေနာ့္ေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္စဥ္က ရႊင္္လန္းတက္ ၾကြေနသည့္
မေဒ၀ီမွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ နားေထာင္ေနေလေတာ့သည္။
“ေအးကြာ၊
က်မအရမ္းသိခ်င္တယ္ဆိုကာမွ ေနာက္တေခါက္ေတြ႕မွေမးမယ္ဆိုရင္ သူက ဘယ္ေတာ့မွ
ေနာက္တေခါက္လာမွာလဲဟင္”
“ဒါေတာ့
မသိဘူးေပါ့၊ မင္းသိခ်င္တဲ့ေမးခြန္းကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ကိုယ္တိုင္ကအေျဖမေပးလိုက္ႏိုင္ေပမယ့္၊ မင္းစိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္အေျဖေပးမယ့္ စာေစာင္
တခုကို ေမာင္ယူလာခ့ဲပါတယ္ကြာ၊ ဒီစာေစာင္ထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္စုၾကည္ဘာသာျပန္ထားတဲ့
ကဗ်ာတပုဒ္ပါတယ္၊ မူရင္းကဗ်ာဆရာက အဂၤလိပ္စာေရးဆရာ `ရူးဒီးယက္ ကစ္ပလင္း´တဲ့၊ ဒါကို
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဘာသာျပန္ထားတာ၊ ကဲ ... မင္းသိခ်င္တဲ့၊ မင္းျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵကို
အေျဖ ေပးလိုက္တဲ့သေဘာ ျဖစ္မယ္လို႔ေမာင္ထင္တယ္၊ ဖတ္ၾကည့္ပါ”
ရိုးထဲသို႔ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီးငံု႔ေနသည့္္
မေဒ၀ီ၏ေခါင္းမွာ ရုတ္တရက္ေမာ့လာကာ၊ က်ေနာ့္ လက္ထဲမွ စာေစာင္ကိုျဖတ္ကနဲဆြဲယူလိုက္၏။
စာေစာင္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖန္႕ၾကည့္ေလသည္။
“ဒီ...ဒီလိုလုပ္ပါလားေမာင္ရယ္၊
က် ...က်မစိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔၊ ေမာင္ကပဲအသံထြက္ၿပီး ဖတ္ျပပါလားဟင္၊
က်မနားေထာင္မယ္၊ ေျဖး ...ေျဖးေျဖးဖတ္ေနာ္ေမာင္၊ ေအာင္မယ္ေလး၊ အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ
က်မဘယ္လို နားလည္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးေမာင္ရယ္၊ ၾကည့္စမ္းပါဦး ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကလည္း
“အကယ္၍” တဲ့ ေမာင္ဖတ္ျပေနာ္၊ ေရာ့… ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္၊ က်မနားေထာင္ မယ္”
က်ေနာ္က
လည္ေခ်ာင္းကို တခ်က္ရွင္းၿပီး အသက္ဝေအာင္ရွဴကာ “အကယ္၍” ကဗ်ာကိုဖတ္သည္။
ရိိုးထဲတြင္
ကဗ်ာဖတ္သည့္ က်ေနာ့္အသံမွာ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေန၏။ ရြာႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ ျဖစ္သျဖင့္
လူသြားလူလာလည္းမရွိ။ ရိိုးထဲသုိ႔ ေခါင္းထိုးၿပီး၀င္လာသည့္ေဆာင္းေလမွာ ကဗ်ာရြတ္သံေနာက္က
ကပ္ၿပီးလိုက္ေန၏။
အကယ္၍
မင္းအသိုင္းအ၀ိုင္းက
တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားၿပီး
ဒါေတြဟာ
မင္းေၾကာင့္လို႔ ၀ိုင္း၀န္းအျပစ္တင္ၾကတဲ့အခါ
မင္းဟာ
ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ရင္ဆိုင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ...
ကဗ်ာဖတ္ေနရင္းက
မေဒ၀ီကို က်ေနာ္မသိမသာအကဲခတ္သည္။ မေဒ၀ီ၏ခႏၵာကုိယ္မွာ က်ေနာ့္ ခႏၵာကိုယ္ႏွင့္ပိုမိုထိကပ္လာေနသည္ကို
က်ေနာ္သတိျပဳမိခဲ့သည္။
အကယ္၍
ေစာင့္သင့္တဲ့အခ်ိန္ကိုေစာင့္ႏိုင္ၿပီး
အဲဒီအတြက္လည္း
မေမာမပမ္းေနႏိုင္မယ္ဆိုရင္
ဒါမွမဟုတ္
မင္းရဲ႕အေၾကာင္း
မဟုတ္တရား မုသားစကားၾကားရတဲ့အခါ
မင္းကလည္း
အလိမ္အညာေတြနဲ႔ မတုန္႔ျပန္ဘူးဆိုရင္ ...
က်ေနာ့္လက္ကို
ဆုတ္ကိုင္လာသည့္ မေဒ၀ီ၏လက္တဖက္မွာ ပိုမိုတင္းက်ပ္လာေနသည္ဟု ထင္မိသည္။ က်ေနာ္က
က်န္ကဗ်ာပိုဒ္မ်ားကို အာရံုျမွင့္ၿပီးမွ ဖတ္၏။
အကယ္၍
ေအာင္ျမင္မႈသုခႏွင့္
ဆံုးရႈံးမႈဒုကၡေတြကို ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့အခါ
တူညီေသာေလာကဓံတရားေတြပါလားရယ္လို႔
ခံယူထားႏိုင္မယ္ဆိုရင္
...
ကဗ်ာဖတ္ေနရင္းက၊
က်ေနာ့္မွာအသက္ရွွဴၾကပ္သလိုျဖစ္လာရသည္။ ကဗ်ာစာသားမ်ားမွာ က်ေနာ့္ႏွလံုးသားအေပၚ
နင္းဖိၿပီးတက္လာၾက၏။
အကယ္၍
တိုေတာင္းလွတဲ့
မပစ္ပယ္ႏိုင္တဲ့ တမိနစ္အတြင္းမွာ
အဓိပၸါယ္္ရွိလွတဲ့
စကၠန္႔ေျခာက္ဆယ္အျဖစ္ အသံုးခ်ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ...
ေနာက္ဆံုးကဗ်ာပိုဒ္
ကိုဆက္လက္ရြတ္ဆိုရန္ က်ေနာ္သည္အသက္ကိုျပင္းျပင္းရွွဴၿပီး အားယူလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့မွ
ေနာက္ဆံုးကဗ်ာပုိဒ္ကိုရြတ္သည္။ ကဗ်ာပိုဒ္အဆံုးတြင္ မေဒ၀ီ၏ အေျခအေနကို အကဲခတ္ရန္
ေခါင္းကိုငဲ့လိုက္မိ၏။
“ေဟး
...”
“ဟ
...ဟ၊ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲကြာ၊ ဘာျပဳလို႔ ေတာင္းကိုပစ္ခ်လိုက္တာလဲ၊ ဒုကၡပါပဲ တကတည္းမွပဲ
ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္ရသလားကြာ၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ ’
မေဒ၀ီက
ရိုးထဲသို႔ လြင့္က်သြားေနသည့္ ေခါင္းခုပုဆိုးႏွင့္ ေတာင္းအလြတ္ကိုၾကည့္ကာ
တေဟးေဟးႏွင့္ ေအာ္ေနေသး၏။
“က်မ
အရမ္း၀မ္းသာတာပဲေမာင္ရယ္ တကယ့္ကိုအံၾသစရာပဲ၊ ဒီကဗ်ာကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဘာသာျပန္တာ၊
ဟုတ္လားေမာင္၊ က်မ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ရုတ္တရက္ စိတ္မထိမ္းႏိုင္လို႔
ေတာင္းကိုလႊင့္ပစ္လိုက္မိတာပါ၊ အံၾသစရာပဲ ... အံၾသစရာပဲ ”
ရိုးထဲသို႔ခုန္ခ်ၿပီးေနာက္
ၿခံဳပုတ္မ်ားေပၚ လြင့္က်သြားသည့္ ေတာင္းႏွင့္ပုဆိုးကို လိုက္ေကာက္ရင္းက
၀ါးတံတားေပၚကို က်ေနာ္ေမာ့ၾကည့္မိသည္။
မေဒ၀ီကမူ
ကဗ်ာစာရြက္ကေလးကို ကိုင္ကာ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေအာ္ဟစ္ေနဆဲ ...။
ဝမ္းေျမာက္ရႊင္ျမဴးစြာ
ေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္ မေဒဝီ၏ အသံမွာ ရုိးကေလးတေလွ်ာက္ ေကြ႔ဝိုက္ၿပီး ေျပးေနေလသည္။ ။
(လတ္ဆတ္စိမ္းလန္း ေမႊးျမေသာ ေန႔ရက္မ်ားသို႔…)
Comments