က်ေနာ္ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ျခင္း
ဖုိးထက္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇၊ ၂၀၁၂
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇၊ ၂၀၁၂
ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ရတာ အရာရာမွာ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္စရာေတြ မနည္းမေနာ ရိွမည္ထင္သည္။ က်ေနာ္တို႔လို ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ထြက္လုပ္သူေတြအတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား Passport အနီေလးကိုကိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္စရာေတြ မ်ား လွသည္။
သံယံဇာတမ်ားတယ္ကြ..က်ေနာ္ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္တယ္။ ေမတၱာတရားနဲ႔ ၿပီးၿပည္႔စံုတဲ႔ ဗုဒၵဘာသာႏိုင္ငံဘဲ..စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္တယ္။ ဘုရားေစတီ ေက်ာင္းကန္ေတြနဲ႔ ခင္မင္တတ္တဲ႔ လူမ်ိဳးေတြ ေနတဲ႔ ႏိုင္ငံကြ..က်ေနာ္ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္တယ္..ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ငါတို႔သြားလည္ရင္ စိတ္ခ်ရပါ႔မလားလို႔ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ လာေမးရင္ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္တယ္။
က်ေနာ္ သီးမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ဆံုးက ျမန္မာႏိုင္ငံသားတစ္ခ်ိဳ႕ ျပဳမူေနထိုင္ပံုေတြ။ ဒီမယ္ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည္႔ ဘယ္ႏိုင္ငံသားမဆို သူ႔ႏိုင္ငံသူ ခ်စ္ၾကတဲ႔သူခ်ည္းဘဲ။ ဒါေလာက နိယာမဘဲမို႔လား။ သဘာ၀လဲ က်တယ္။
က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံကို ညွပ္ထားတာ တရုတ္ၾကီးနဲ႔ ကုလားၾကီး။ တရုတ္ၾကီးကလဲ တရုတ္ေတြ ေကာင္းစားဖုိ႔ က်ေနာ္တို႔ဆီကေန ဘာရႏိုင္သလဲ ၾကည္႔မွာဘဲ မုိ႔လား။ ဒါကို သြားၿပီး က်ေနာ္တို႔က အျပစ္ေျပာလဲ အရူးေပါ႔ဗ်ာ။ ၾကားထဲကမွ ယန္းကီးေတြ လာလာၿပီး ကယ္တင္မွာလိုလို၊ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပလုပ္မွာလိုလို လုပ္တာလဲ ေစ႔ေစ႔ၾကည္႔ၿပီး ေမးခ်င္တယ္။ ရိုးသားလားလို႔။ က်ေနာ္ကေတာ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံကမွာ သူမ်ားႏိုင္ငံကို အခြင္႔အေရး၊ အခြင္႔အလမ္းမရဘဲ အကူအညီ အမ်ားၾကီး မေပးႏိုင္ဘူး။ မေပးဘူး။ အက်ိဳးလိုလို႔ ေညာင္ေရေလာင္းတဲ႔ သူခ်ည္းဘဲ။
ႏိုင္ငံသားတိုင္း ႏိုင္ငံသားတိုင္းက ကိုယ္႔တာ၀န္ ကိုယ္ယူရမွာ။ က်ေနာ္ ဒီလိုေျပာလို႔ ေသာက္ၾကီးေသာက္က်ယ္ကြာလို႔ ခင္ဗ်ား ထင္ခ်င္ ထင္မယ္။ ဒီမယ္..က်ေနာ္ ေျပာတာက လမ္းဆံုေလးခြထြက္ၿပီး အစိုးရဆန္႔က်င္ျပဖုိ႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ အနည္းဆံုး ႏိုင္ငံသား တာ၀န္ျဖစ္တဲ႔ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံ ဘာျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူေကာင္းတယ္၊ ဘယ္သူမေကာင္းဘူး ဆိုတဲ႔ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာတတ္တဲ႔ ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ကေတာ႔ ခင္ဗ်ား အျမဲျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးကို ၾကိဳးစားေနရမွာ။ ဒါဆို မင္းကေတာ႔ သိတယ္ေပါ႔လို႔ ခင္ဗ်ားက အေငၚတူးခ်င္ တူးမယ္။ က်ေနာ္သိေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္။ အဲဒီလို ၾကိဳးစားေနဖုိ႔က ခင္ဗ်ားတို႔ က်ေနာ္တို႔ တာ၀န္မို႔လား။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံက ဘာျဖစ္ေနတယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြက ဘယ္လို ဆိုတာ စိတ္မ၀င္စားလဲ ၀င္ကို ၀င္စားရမယ္။ ဒါ ႏိုင္ငံသားတုိင္း တာ၀န္ဘဲလုိ႔ က်ေနာ္ ယူဆတယ္ဗ်ာ။
ဟိုတစ္ေန႔က က်ေနာ္ စိတ္ထဲ ေထာင္းခနဲ႔ကို လူတစ္ဖက္သားကို ေဒါသေတြ ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီေကာင္ေလးက အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ရၿပီးသား။ အညာသား။ ေနပံုထိုင္ပံု ရိုးပံုရိုးလက္ပါ။ လူမွဳဆက္ဆံေရး အေနနဲ႔ က်ေနာ္(တို႔) အတြက္ ဘာအဆိပ္မွ မရိွတဲ႔ ေကာင္ေလးပါ။ ဒါေပမယ္႔ ဟိုတစ္ေန႔က ဘယ္ကေန ဘယ္လို ဆက္စပ္တယ္ မသိ။ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ ႏိုင္ငံေတြ အေၾကာင္းဆက္စပ္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ္က ငါတို႔ အားရင္ ပိုက္ဆံလဲ ပိုရင္ ဘာလီကၽြန္းကိုသြားလည္ၾကရေအာင္ကြာလုိ႔ ေျပာမိတယ္။ သူက အဲဒီကၽြန္းက ဘယ္မွာလဲဆိုလို႔ အင္ဒိုနီးရွားမွာလို႔ က်ေနာ္ ေအးေအး ေဆးေဆးေျဖပါတယ္။ ေႀသာ္ အင္ဒိုနီးရွားက ႏိုင္ငံအေတာ္ေသးေတာ္ေနာ္ အစ္ကို ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာေတာ႔ က်ေနာ္ စိတ္ေပါက္ၿပီဗ်ာ။
ဒီမယ္ဗ်..ခင္ဗ်ား က်ေနာ္႔ကို ေျပာခ်င္ေျပာမယ္။ သူ႔ဘာသာ မသိတာ အျပစ္လား။ သူ႔ထမင္းသူစားၿပီး နင္႔အပူလား ဆိုၿပီး က်ေနာ္႔ကို အျပစ္ေျပာခ်င္ ေျပာမယ္။ က်ေနာ္ လက္ခံတယ္။ ဒါ သူ႔အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ဘာလီကၽြန္းဆိုတာ ဘယ္မွာမွန္းမသိ။ အင္ဒိုနီးရွားဆိုတာ အေရွ႕ေတာင္ အာရွမွာ အၾကီးဆံုးဆိုတာ အေရွ႕ေတာင္ အာရွသားအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္ၿပီး မသိတာၾကေတာ႔ က်ေနာ္႔ဘာသာ လြတ္လပ္စြာ စိတ္ေပါက္မိတယ္ဗ်ာ။
သူ၀ါသနာပါတာဘဲ သူသိေတာ႔မေပါ႔လို႔ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္႔ကို ေျဖသိမ္႔ရင္လဲ က်ေနာ္လက္ခံပါ႔မယ္။ ဒါေပမယ္႔ဗ်ာ သိသင္႔သိထိုက္တဲ႔ ဗဟုသု တဆိုတာ ဘယ္သူမဆိုရိွသင္႔တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားလဲ လက္ခံဗ်ာ။ အဲဒီေကာင္ေလးဆို အသက္က ၂၆ ေက်ာ္ေနၿပီ။ အင္တာနက္ ေကာင္းေကာင္းသံုးတတ္တယ္။ Wikipedia ကိုေတာ႔ သံုးတတ္တဲ႔သူ ျဖစ္ရမယ္လို႔ က်ေနာ္ ယူဆတယ္ဗ်ာ။
ဆိုပါေတာ႔ …စာေရးဆရာႀကီးေတြ၊ လူၾကီးသူမေတြ ခဏ ခဏ ေျပာ ေျပာေနတဲ႔ စာဖတ္က်၊ စာဖတ္က်ဖို႔။ ဘာစာေတြ ဖတ္ရမလဲ ။ စာဖတ္ ေတာ႔ ဘာရမလဲေမးတဲ႔ သူေတြကို က်ေနာ္ဘယ္လို မ်က္လံုးမ်ိဳးနဲ႔ ျပန္ၾကည္႔ရေကာင္းမွန္းေတာင္မသိ။ ဒီလို အင္တာနက္ေခတ္ၾကီးထဲမွာ အင္တာနက္ထဲမွာ တစ္ရက္ကို ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ေလာက္၊ ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ေပးဖတ္ရတာ နာရီ၀က္မၾကာပါဘူးဗ်ာ။
ေနာက္ဗ်ာ..က်ေနာ္႔မွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရိွတယ္။ တစ္ရက္မွာ က်ေနာ္တို႔ တစ္ေတြ မေကာင္းရာ မေကာင္းေၾကာင္းလုပ္ဖို႔သြားၾကရင္းနဲ႔ ဆိုင္က ေကာင္မေလးကို (ကန္ေတာ႔ပါရဲ႕ ဆရာ) မင္း ဆရာဦးေအာင္သင္းသိလား လို႔ သူက ေမးလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးက ဦးေအာင္သင္းေတာ႔ မသိဘူး အိမ္ေဘးက ေရစည္လွည္းတြန္းတဲ႔ ေအာင္၀င္းေတာ႔ရိွတယ္ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာလို႔ စိတ္ေတြဆိုး၊ ေအာင္သင္းေတာင္ မသိတဲ႔ ေကာင္မ ဘာညာဆိုၿပီး ျပသနာေတြ ရွာလို႔ က်ေနာ္တို႔ ျပန္လာခဲ႔ၾကဘူးတယ္။
ထားပါေတာ႔။ အဲဒီလို ဆုိင္မွာ ေယာက္က်ားေလး ဧည္႔သည္ေတြကို လက္ခံေတြ႔ရတဲ႔ ေကာင္မေလးက ဆရာဦးေအာင္သင္းမသိတာ အျပစ္လားဗ်ာ။ က်ေနာ္႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ရိွပါတယ္။ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ရာထူး မေသးတဲ႔ အမွဳေဆာင္ အယ္ဒီတာပါ။ ခင္မင္ဖုိ႔ ခ်စ္ဖုိ႔လဲ အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သူ က်ေနာ္အလုပ္ လုပ္ေနတဲ႔ ႏိုင္ငံကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ အိမ္ကိုေခၚၿပီး ဧည္႔ခံၿပီး စကားစျမည္ေျပာၾကရင္းနဲ႔ က်ေနာ္တို႔က ဖတ္စရာ စာအုပ္ ငတ္ေနတဲ႔ သူေတြဆိုေတာ႔ ခင္ဗ်ား ျပန္ရင္ ဖတ္ဖို႔ပါလာတဲ႔ စာအုပ္ေတြ ထားခဲ႔ဗ်ာလုိ႔ တစ္ေယာက္က ေျပာလုိက္တယ္။ သူက ဘာဖတ္စရာမွ မယူလာျဖစ္ပါဘူးဗ်ာတဲ႔။ အင္းေလ ေလာေလာ၊ ေလာေလာ ထြက္လာရတယ္ ထင္ပါတယ္လို႔ က်ေနာ္ ေဖာ႔ေတြးရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ဖတ္လက္စ ဆရာသိန္းေဖျမင္႔ရဲ႕ အေရွ႕က ေန၀န္းထြက္သည္႔ပမာ စာအုပ္ကို လွမ္းၾကည္႔ၿပီး ဟာ သိန္းေဖျမင္႔ဆိုတာ ဘယ္သူလဲဗ်ဆိုလို႔ စကားလမ္းေၾကာင္း ဇြတ္လႊဲခဲ႔ရပါတယ္။
ဂ်ာနယ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔သူက သိန္းေဖျမင္႔မသိတာက စားေသာက္ဆိုင္က ေကာင္မေလး ဆရာဦးေအာင္သင္းမသိတာထက္ ပိုအျပစ္ၾကီးတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ လြတ္လပ္စြာယူဆတယ္ဗ်ာ။
အခု ေနာက္ဆံုးေတြ႔တဲ႔ တစ္ေယာက္က်ေတာ႔ က်ေနာ္ ေဒါသထြက္တာ လြန္လား ခင္ဗ်ားဘဲ ဆံုးျဖတ္ေပေတာ႔။ အဲဒီတစ္ေယာက္က်ေတာ႔ က်ေနာ္တဲ႔ တိုက္ရိုက္စကားေျပာေနတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ခရီးသြားဟန္လႊဲ ဘယ္သူမွန္းမသိ က်ေနာ္ ၾကားရတာပါ။ က်ေနာ္ ဒီစာေရးေနတဲ႔ အခ်ိန္က ၀၂၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၁ ဗ်ာ။ ဦးသိန္းစိန္က ဧရာ၀တီ ပေရာဂ်က္ကို ရပ္ထားမယ္လို႔ ေျပာၿပီးသြားၿပီ။ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည္႔ ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဧရာ၀တီ အေရးျဖစ္ေနတာ သံုးလေက်ာ္ၾကာသြားၿပီ။ အင္တာနက္မွာ၊ အျပင္မွာ ပလူပ်ံေနေအာင္ ျမင္ရ၊ သိေနရတယ္မုိ႔လား။
အဲဒီတစ္ေယာက္က မေန႔က သူ႔သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ဟန္တူသူကို ေမးေနတာ က်ေနာ္ ၾကားရတာ။ ဧရာ၀တီဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ဆည္ေဆာက္ေတာ႔ ဘာျဖစ္မွာလို႔လဲ၊ မေကာင္းဘူးလား။ ေအး ငါသိေတာင္ မသိဘူး ဟီး ဟီး ဟီး ဆိုၿပီး သူ႔ရီသံကို က်ေနာ္ ဆက္မၾကားလိုေတာ႔လို႔ ထြက္ေျပးလာခဲ႔တယ္။ ကိုင္း..က်ေနာ္လြန္သလား။ အဲဒီလို ႏိုင္ငံသားေတြရိွေနတဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ျဖစ္ေနတဲ႔ က်ေနာ္မွားသလားဗ်ာ။ က်ေနာ္႔ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ေတြအခ်ဥ္ေပါက္လို႔….
Comments
The intelectuals/media have no freedom. Their main responsibility is to brainwash the people.
Now media changes,the intellectuals are alerted. they now have the historical assignment to disperse more information, to debate more, ao that the next generation should not be so dumb and coward as our generation.