ႀကယ္စင္အလင္းတန္း အႏွစ္ ၆၀
ေဟမန္သဇင္
ဒီဇင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၀၈ (ျပန္လည္ဆန္းသစ္ျခင္း)
နို၀င္ဘာလ ေနာက္ဆံုးပတ္ရဲ့ ၾကာသပေတးေန႔ကို ေက်းဇူးေတာ္ေန႔လို႔ အေမရိကန္မွာ သတ္မွတ္ထားတယ္။ ေနရာအႏွံ႔ ျပန္႕က်ဲေနတဲ႕ မိသားစုေတြဟာ ကိုယ့္မိသားစု၀င္တေယာက္ရဲ႕အိႏိုင္ငံက က်ယ္ျပန္႔လြန္းၿပီး ကိုယ္နဲ႔သင့္ေတာ္မယ့္ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ အလုပ္အကိုင္ေတြအတြက္ ကိုယ့္ရဲ့ေမြးရပ္ေျမကို စြန္႔၊ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာမွာ ေရြ႔ေၿပာင္း ေနထိုင္တတ္ၾကတာ ရာစုႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ရိွေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူတို႔ေတြရဲ့ အေလ့အထတခုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တႏွစ္မွာ ဒီ တရက္ကိုေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ အေလးအနက္ထားၿပီး မိသားစုေတြနဲ႔ ျပန္ဆံုစည္းဖို႔ အားထုတ္ ၾကပါတယ္။
ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ အစိတ္ ေလာက္တု
ကိုယ္တို႔ဆီမွာဆို မိဘေတြ၊ ဘုိုးဘြားေတြနဲ႔ ေသတပန္ သက္တဆုံး ေနေလ့ရိွတာ မဟုတ္လား။ ရုပ္ပစၥည္း အျခံအရံႀကားမွာ အထီးက်န္ဆန္၊ ေၿခာက္ေသြ႔လြန္းတဲ့ အဖိုးအို အဖြားအိုေတြအေႀကာင္း ဖတ္ခဲ့ရတိုင္း ကိုယ္ႀကီးၿပင္းခဲ့ရတဲ့ လူေနမႈွဘ၀ကို အားရ ေက်နပ္ေနမိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါအခါေပါ့။
အခုေတာ့ … … …
ကိုယ္ၿမတ္ႏိုးတဲ့ သစၥာနဲ႔ အမွန္တရားအတြက္ ခ်ိနဲ႔ေနတဲ့ မိအို ဖအိုေတြ၊ ႏုနယ္လြန္းတဲ့ လူမမယ္ကေလးေတြကို ရုပ္ပစၥည္း၊ အေျခြအရံမဲ့ ဟင္းလင္းၿပင္ထဲမွာ ရင္နာနာနဲ႔ ထားခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ေတြ …
ဘ၀ရပ္တည္ေရးေတြအတြက္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာေတြမွာ ေျမစမ္း ခရမ္းပ်ိဳး ဘ၀ေတြ … ေျမစမ္း ခရမ္းပ်ဳိးရင္း ေၾကြပ်က္သြားရတဲ့ ဘ၀ေတြ … … …
မတတ္ႏိုင္လြန္းလုိ႔ ဥပကၡာျပဳေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ … … …
ေတြေ၀မႈေတြ သံသယေတြ အလိုမက်မႈေတြနဲ႔ ေဖာ္စပ္ထားတဲ့ ဘ၀ေတြ … … …
စီစဥ္တက် မဟုတ္ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ဒီ ဘ၀ေတြ …
တႏွစ္မွာ တရက္ေလးေလာက္ပဲ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ အမိအဘေတြဆီ ဘ၀အေမာေတြ ေ၀ငွဖို႔၊ ေပ်ာ္စရာေတြ အတူ ရယ္ေမာၾကဖို႔၊ မၿပီးေသးတဲ့ ဘ၀ ခရီးေတြ ဆက္ေလ်ွာက္ဖို႔၊ လက္ေတြ တင္းတင္းဆုပ္၊ ႏႈတ္ဆက္စကား ဆိုဖို႔ … တႏွစ္မွာ
တခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္တိုင္ အားရေက်နပ္မိရတဲ့ လူမႈဘ၀ေလးဟာ အိပ္ရာ၀င္ ပံုၿပင္ေလး ျဖစ္သြားေလၿပီလား။
ဒီႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔ … လူ႔အခြင့္အေရး အထိမ္းအမွတ္ေန႔ … အႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ တဲ့။
အေမွာင္ထု ထူထူေအာက္ ေၿခရာ ဖ်က္ထားတဲ့ ေခတ္၊ လြတ္လပ္ဟန္ ပံုဖမ္း သႀကားျဖဴးထားတဲ့ ေခတ္၊ ပံုစံခြက္ေခတ္ထဲမွာ ေရွးလူၾကီးသူမေတြထံက သူတို႔ငယ္စဥ္က စားသံုးခဲ့ဖူးတဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြ၊ မတူညီ ကဲြၿပားတဲ့ အလွတရားေတြ ကြန္႔ျမဳးခြင့္၊ ေတြးေတာခြင့္၊ က်ယ္ေျပာမႈေတြအေႀကာင္းကို ႀကားရတုန္းက အိ္ပ္ရာ၀င္ပံုၿပင္လို႔ ထင္ခဲ့မိပါရဲ့။
တစထက္ တစ ပိုၿပီး ထူထပ္ သိပ္သည္းလာတဲ့ အေမွာင္ေအာက္မွာ ျမင္ရ ႀကားရတာေတြ၊ မေျပာမိေစဖို႔၊ အာေစး ထိထားတဲ့ ပါးစပ၊္ မျမင္ရဲ မႀကားရဲေလာက္တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေတြကို ျမင္ရက္နဲ႔ မျမင္ေယာင္ေဆာင္ေနရတဲ့ ေၾကာင္ေတာင္ကန္း မ်က္လံုးတစံု၊ ႀကားခ်င္တာ မႀကားရဘဲဲ မႀကားခ်င္တာေတြ ဒလေဟာ ႀကားေနရလြန္းလို႔ ထံုေနတဲ့ နားတစံုနဲ႔ ယံုႀကည္ရမႈေတြ ပ်က္သုန္း၊ အသက္ရႈေနရတဲ့ ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုး တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔နဲ႔ ဆိုေတာ့ တခါ တခါ လူလား က်ီးလား အေတြးေတာင္ မွားရဲ့။
ဒီအေၿခအေနမွာ က်ီးတေကာင္ရဲ့ အခြင့္အေရးေလာက္ ရိွေသးရဲ့လား လို႔ေတာင္ မေတြးမိရဲတဲ့ အခ်ိန္။ ကိုယ္တို႔ေတြရဲ့ဘ၀ဟာ အလင္းမရိွတဲ့ အေမွာင္ထုေအာက္မွာ မေသရံုတမယ္ အသက္မွ်ဥ္းးမွ်ဥ္းေလး ရႈရင္း လင္းလက္လာမယ့္ အလင္းတန္းကို အားတင္းၿပီး ေစာင့္ေနႀကရတယ္။
ေလာကပါလ တရားကို ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔၊ ေလာကကို ေကာင္းက်ဳိး ျပဳလိုစိတ္ေ
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ရဲ့ အင္အားႀကီးမားတဲ့ အလင္းတန္းေတြ၊ ဦး၀င္းတင္ရဲ့ ရဲရဲေတာက္အလင္းတန္းေတြကစလို႔ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ နီလာသိန္း၊ မီးမီး စတဲ့ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဇာဂနာ၊ ေနဘုန္းလတ္၊ ေဇယ်ာေသာ္စတဲ့ အႏုပညာသည္ေတြရဲ့ အလင္းတန္းေတြ ႀကယ္စင္တန္းေတြဟာ ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ အေမွာင္ထုကို ေဖာ
ဒီအခိ်န္မွာ …
ကိုယ္တို႔အားလုံးဟာ အေမွာင္ထုက အားတင္းထၿပီး ဒီအလင္းတန္းေတြကို ႀကိဳၾကရလိမ့္မယ္။
အဲဒီ အခါမွာ …
ကိုယ္တို႔အားလံုး ႀကယ္စင္ေသးေလးေတြ ျဖစ္လာၿပီး တမိုးလံုး လင္းလက္ လာလိမ့္မယ္။
အဲဒီ အခါမွာ …
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ပန္းေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးမွာ မိအိုဘအိုေတြ မိသားစုေတြ စုံစံုညီညီနဲ႔ ရယ္ေမာသံေတြ အသက္၀င္လာလိမ့္မယ္။
အဲဒီ အလင္းတန္းေအာက္မွာ ကိုယ္တို႔အားလံုးရဲ့ မိသားစုေတြ ျပန္ ဆုံေတြႀကလိမ့္မယ္။
အဲဒီ အတြက္ …
ကိုယ္တို႔ကိုယ္တိုင္ အလင္းတန္းေတြ၊ ၾကယ္စင္တန္းေတြ ျဖစ္လာၾကမွ ျဖစ္မယ္။
(ျမန္မာျပည္တြင္းက သူရဲေကာင္းအားလုံးကို ဦးညြတ္ရင္း … )
(picture - Human Rights Day 2007 Illustration, UN)
Comments