ဒဂုန္တာရာ။ ဧျပီ ၁၅၊ ၂ဝဝ၇
(မိုုးမခသၾကၤန္ ၂၀၀၇ အစီအစဥ္ကေန ျပန္လည္ဆန္းသစ္ပါတယ္)
အို … လွလိုက္တာ
ကိုင္းငိုက္ယိုယီး၊ တဲြေလာင္းစီး၍
ေရႊသီးဝါေသြး၊ ျပြတ္သိပ္ေလးေအာင္
ညြတ္ေကြးရြရြ၊ လွ … လွ … လွ … သည္
ပထမ ပိေတာက္ ပြင့္စဥ္က။
"ေဟာ … ေဟာ … ပြင့္ျပီ"
ကူ်းရင့္ေအာ္ျက၊ တံခါးဝမွ
လွစ္ဟဆိုကာ၊ ေျပးထြက္လာျပီး
ဝင္းဝါပိေတာက္၊ သစ္ပင္ေအာက္ဝယ္
လုေကာက္ ေျကြသည့္ ပြင့္မ်ားကို။
ငမ္းငမ္းတက္၍
လုယက္ခုန္တက္၊ ဓားလက္နက္ျဖင့္
ခို်းဖ်က္ရြက္ကိုင္း၊ ခုတ္ထစ္စိုင္း၍
ပိုင္းပိုင္းျဖတ္ေျခြ၊ ယူျကေလေသာ္
ေရာေထြ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္တည္း။
လုဖ်က္မႈန္းေျကာင့္
ေျကျပုန္းလဲက်၊ ဒဏ္ရာရနွင့္
ရြက္ျမျပာညို၊ သစ္ငုတ္တိုသာ
ဖရိုဖရဲ က်န္ရစ္၏။
ငါ့စိတ္တြင္ကား
ေမခင္နွမ၊ ဆံေကျမထက္
လွလွကေလး၊ ကိုယ္တိုင္ေရြး၍
ဆင္ေပး ထံုးခ်င္လွေသာေျကာင့္။
ကို်းပဲ့ေနေသာ
ပင္ေျခေအာက္တည့္၊ ငါ ရပ္ျကည့္၍
ျကြင္းသည့္တစ္ပြင့္၊ ေကာက္မည္လင့္ေသာ္
"အို … ရွင့္ … ကြ်န္မ
ဗုဒၶျမတ္ထံ၊ လွဴကပ္ရန္ " ဟု
လုျပန္အတင္း၊ ဆိုကာခ်ဥ္းေသာ္
လက္ခ်င္းဆံု၍ ေနသတည္း။ ။
၁၉၄၇ ခုနွစ္အတြင္း တာရာမဂၢဇင္း ၌ ေဖာ္ျပခဲ့ျပီး ၂ဝဝ၅ ခုနွစ္ ဇန္နဝါရီလထုတ္ "ဒဂုန္တာရာ ကဗ်ာေပါင္းခု်ပ္" စာအုပ္မွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။
ပန္းခ်ီ သရုုပ္ေဖာ္ - သန္းေဌးေမာင္ (ထံက ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္)