 |
| ပန္းခ်ီ မုတ္သုံ |
ခက္ဦး - စေနတစ္ေန႔ ဆရာျမႏွင့္ စာဖတ္သံမ်ား
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၉၊ ၂၀၁၆
ဆရာျမသန္းတင့္ရဲ႕ပုံတစ္ပုံ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚမွာေတြ႕လိုက္ရသည္ ဆရာျမသန္းတင့္ခ်စ္သူမ်ားဆိုတဲ့ ဂ႐ုတစ္ခု ဆက္ေတြ႕ရျပန္သည္ ။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၈ႏွစ္ခန္႔က မထင္မ႐ွား႐ွိခဲ့သည့္ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အတိတ္က ရက္စြဲတစ္ခု၊ စာမ်က္ႏွာတရြက္၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖတ္႐ႈသြားခဲ့ဖူးေသာ စာမ်က္ႏွာတရြက္။
အခု ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖုန္မႈန္႔ကေလးမ်ား ခပ္ရြရြမႈတ္ထုတ္ၿပီး ျပန္လည္လွန္ေလွာ ဖတ္႐ႈခံေနရသလို ခံစားလိုက္ရျပန္ပါသည္ ။
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၈ ႏွစ္ခန္႔က ရက္စြဲတစ္ခု၏ တေန႔ေသာ စေန တရက္တြင္ျဖစ္ပါသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္က ထိုေန႔တြင္ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ ေရတာ႐ွည္၊ ေဇယ်ဝတီ၊ ၾကံလုပ္ငန္း ႐ုံးတစ္႐ုံးတြင္ တယ္လီဖုန္းေစာင့္ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးဘဝႏွင့္ ႐ုံးအခ်ိန္ပိုဆင္းေနခဲ့ရပါသည္ ၊ ထိုေန႔က ႐ုံးပိတ္ရက္အခ်ိန္ပိုဆင္းရသူက ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲသာျဖစ္သျဖင့္ ႐ုံးတြင္အထက္အရာ႐ွိလည္းတစ္ဦးတစ္ေယာက္မ်ွ႐ွိမေန ဘဝတူဝန္ထမ္းမ်ားလည္း ႐ုံးမတက္ၾကရဘဲ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲသာ ၿမိဳ႕လယ္က အိမ္တစ္လုံး၏ အေပၚထပ္တစ္ခုကို ငွားဖြင့္ထားေသာ ႐ုံးခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုထက္ဝယ္ တယ္လီဖုန္းတစ္လုံးႏွင့္ သၾကားစက္ႏွစ္လုံးမွ ေပးပို႔ေရာက္႐ွိလာေသာ ႐ုံးခ်ဳပ္သို႔ပို႔ရန္စာရင္းဇယားမ်ား ေစာင့္ယူ တဆင့္ေပးပို႔ဖို႔ ႐ုံးေစာင့္သာသာ တယ္လီဖုန္းေစာင့္ဝန္ထမ္းငယ္ေလးအျဖစ္ တစ္ေယာက္ထဲ႐ွိေနခဲ့ဖူးခ်ိန္လည္းျဖစ္ပါသည္။
မွတ္မွတ္ရရေျပာရလ်ွင္ ေန႔လည္စာထမင္းဘူးကေလး ဖြင့္စားၿပီးကာစ မြန္းလြဲ ၁နာရီဝန္းက်င္ခန္႔က ျဖစ္ပါသည္ ၊ ႐ုံးေ႐ွ႕သို႔ ၊ တီအီးအမ်ိဳးအစား ခပ္စုတ္စုတ္႐ုံးကားႀကီးတစ္စီး ဆိုက္ေရာက္လာပါသည္ ၊ ကြၽန္ေတာ္ျပတင္းေပါက္က ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေရတာ႐ွည္သၾကားစက္ကား ၊ ႐ုံးမွအေရးႀကီးစာရင္းမ်ား လာပို႔ေသာကားျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိသျဖင့္ စာရင္းမ်ားတယ္လီဖုန္းႏွင့္ပို႔ေပးရန္ ကြၽန္ေတာ့္အခ်ိန္ပိုတာဝန္ထမ္းေဖာ္ တယ္လီဖုန္း ျဖဴေရာ္ေရာ္ညဳိေရာင္သမ္းကေလးနား အသာကပ္ မတ္တတ္ရပ္၍ အသင့္အေနအထားႏွင့္ မတ္တတ္ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္မိသည္။
ကြၽန္ေတာ္ေက်ာေပးထားေသာနံရံေနာက္ေလွကားထစ္သို႔တက္လာေသာ ခပ္ျပင္းျပင္းေျခသံတစ္ခု၊ ေလးေလးပင္ပင္ တစ္လွမ္းခ်င္း ဖိတက္လာဟန္႐ွိေသာ ေျခသံ ေနာက္ထပ္တစ္စုံႏွင့္ ခပ္ရႊပ္ရႊပ္အသံေပး၍ ေနာက္မွပါလာေသာ ေျခသံ ေနာက္တစ္စုံ၏ အသံကိုၾကားလိုက္ရပါသည္ ။
႐ုံးေပၚသို႔ပထမဦးဆုံး မ်က္မွန္ငယ္တစ္လက္တပ္လ်က္အေနအထား ကြမ္းေတြဝါး၍ ဝင္လာေသာ ခပ္ဝဝ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ၊ သူ႔ေနာက္မွ မီးခိုးေရာင္တိုက္ပုံျဖင့္ ခပ္ဝဝကိုယ္ခႏၱာႏွင့္ပင္ အေတာ္ထူထူမ်က္မွန္မႈန္မႈန္ျဖင့္ နဖူးက်ယ္က်ယ္ မ်က္ႏွာပိုင္႐ွင္ႀကီးကတစ္ဦး၊ ေနာက္ေတာ္ပါးမွ လိုက္ပါလာသူက နံ႔သာေရာင္ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းတိုက္ပုံ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ နီညိဳေရာင္အဆင္အေသြးျဖင့္ ရခိုင္လုံခ်ည္ႏြမ္း မ်က္မွန္ထူမႈိင္းမႈိင္းျဖင့္ စာအုပ္အနီေရာင္ ပါးပါးတစ္အုပ္ကို လက္ဖဝါးထဲရြရြကိုင္၍ နဖူးျမင့္ျမင့္က်ဥ္းက်ဥ္း မ်က္နာႏွင့္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတို႔ဝင္လာၾကပါသည္။
ထိုစဥ္က လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းမ်ား မလြတ္တမ္းဖတ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္ သည္လူေတြကိုျမင္႐ုံႏွင့္ ဘယ္သူေတြလဲဆိုတာ တန္းသိခဲ့ပါသည္။ ေ႐ွ႕ဆုံးမွပုဂၢိဳလ္သည္ ဆရာရဲျမလြင္၊ ဒုတိယပုဂၢိဳလ္ကား ဆရာပါရဂူ ၊ တတိယမွာမူ ဆရာျမသန္းတင့္တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္အလြန္အံ့ၾသသြားခဲ့မိပါသည္။
႐ုတ္တရက္မို႔ ကြၽန္ေတာ့္ေပစုတ္စုတ္ ႐ုံးခန္းအိုေလးထက္ အဆိုပါဆရာႀကီးမ်ားဝင္လာၾကျခင္းကို ကြၽန္ေတာ္အံ့ၾသသြားခဲ့မိသည္ ။ ဆရာ ရဲျမလြင္က ကြၽန္ေတာ္မတ္တတ္ထမိလ်က္သား ခုံတန္းေ႐ွ႕ စားပြဲက်ယ္တစ္ဘက္က ဖင္ထိုင္ခုံ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕တစ္လုံးကို တယ္လီဖုန္းႏွင့္ တည့္တည့္ေနရာကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးႏွင့္ ကြၽီကြၽီအသံျမည္ေအာင္ ထိုင္ခ် လိုက္သည္။ ျပတင္းေပါက္ကို ေခါင္းျပဴ ေဘာင္ေပၚလက္ေထာက္၍ ေအာက္ထပ္ အဖီ သြပ္ေခါင္မိုးညစ္ေထးေထးေပၚ ကြမ္းေသြးေတြ ျဗဳန္းကနဲ အသံျမည္ေအာင္ ေထြးခ်သည္ ။ ျပန္ထိုင္သည္ ။ ပတၱာျပဳတ္လ်က္သား သစ္သားခြက္ႏွင့္ တယ္လီဖုန္းကို ဂြၽိကနဲ ဆြဲယူၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ "ညီေလး ဖုန္းဆက္ဦးမယ္" ဆိုကာ စတင္ဖုန္းဆက္ပါေတာ့သည္။
ဘယ္ကို ဆက္တာလဲေတာ့ မသိ။ ျဖစ္ႏိုင္တာက ရန္ကုန္က မိတ္ေဆြတစ္ဦးဦးဆီျဖစ္မည္။ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ အခုဘာေၾကာင့္ေရာက္လာၾကသည္ကို တမင္စပ္စုေနစရာမလို သူေျပာေနတဲ့စကားထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္ေနတဲ့ အေျဖမ်ားပါေလသည္။ သူႏွင့္အတူ ဆရာပါရဂူ ဆရာျမသန္းတင့္ တို႔ပါေၾကာင္း ၊ သူတို႔မေန႔ညက ေရတာ႐ွည္သၾကားစက္တြင္ စာေပေဟာေျပာပြဲေဟာေျပာလာၾကေၾကာင္း၊ ယခု ေတာင္ငူမွာေရာက္ေနၾကေၾကာင္းႏွင့္ ရန္ကုန္ကို ျပန္ရန္အတြက္ ေရတာ႐ွည္သၾကားစက္မွ ရထားလက္မွတ္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားေပးခဲ့ပါေသာ္လည္း ဘူတာသြားေသာအခါ အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ရထားလက္မွတ္ ညဘက္ရရန္ မေသမခ်ာျဖစ္ေနသျဖင့္ ေတာင္ငူမွာ ေန႔ခင္းဘက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းရေတာ့မလို ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ေရတာ႐ွည္ဝန္ထမ္းမ်ားမွ ဆက္လက္၍ ဘူတာတြင္ႀကိဳးပမ္းေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သူတို႔ေန႔လည္စာစားၿပီးၾကေၾကာင္းအထိ ပါ ပါပါသည္ ။
သူ စိတ္နည္းနည္းညစ္ေနပုံ ရေနသည္။ မ်က္ခုံးအနည္းငယ္ ႐ႈံ႕ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ သုံးသပ္မိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ထပ္စိတ္ဝင္စားမိေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအေၾကာင္းဆီ ဆက္ပါမည္။ ဆရာပါရဂူ ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ဆရာရဲျမလြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္႐ွိရာ စားပြဲေနာက္တြင္ ေရတာ႐ွည္စက္႐ုံအရာ႐ွိထိုင္ စားပြဲ၌ ဆရာပါ ႐ွိေနသည္ ။ ဆရာပါသည္ ႀကိမ္ခင္း သစ္သား လက္ရမ္းပါ ကုလားထိုင္တြင္ အနည္းငယ္ဝသည္ဟု ဆိုရမည့္ သူ႔ကိုယ္ကို ေနရာခ်သည္။ မီးခိုးေရာင္တိုက္ပုံကို ၾကယ္သီးျဖဳတ္ပါသည္။ ဆရာရဲျမလြင္ ဖုန္းဆက္သည္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ဖက္ လွည့္ၾကည့္၊ စားပြဲေပၚလက္တင္ထိုင္ၿပီး၊ အတန္ငယ္သုန္မႈန္ေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ အစမွအဆုံးတိုင္ နားေထာင္ေနပါသည္။ မ်က္ခုံး ၊ ဟုတ္ကဲ့ ... သူလည္း အနည္းငယ္႐ႈံ႕ေနတာကို သူ႔မ်က္မွန္မႈန္မႈန္ထူထူႀကီးအထက္မွာ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ သက္ျပင္းခ်မခ်ကိုေတာ့ မလွမ္းမကမ္းမွသာ ၾကည့္ေနမိေသာ ကြၽန္ေတာ့္အေနႏွင့္ တပ္အပ္မေျပာတတ္ပါ။ ဆရာရဲျမလြင္ မွသူ႔အား မည္သူ႔ကို ဖုန္းဆက္ေၾကာင္း ဖုန္းခ်ၿပီးေျပာပါသည္။ ယခုျပန္စဥ္းစားေတာ့ ဘယ္သူ႔နာမည္ေျပာသည္ဟုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္မရင္းႏွီးေသာနာမည္ျဖစ္သျဖင့္ မမွတ္မိေတာ့ျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။
ဆရာပါ ဘာစကားမွဆက္မေျပာေတာ့ပါ ဆရာရဲ က ဘယ္တုန္းက ထပ္ဝါးထားမွန္းမသိေသာ ကြမ္းတံေတြးေတြ ခုနကအတိုင္း ေအာက္က သြပ္ေခါင္မိုးေပၚ ျဗဳန္းကနဲ အသံျမည္ေအာင္ ထပ္ေထြးျပန္သည္ ။ ထိုင္ခုံေပၚျပန္ထိုင္သည္ ေနာက္ထပ္ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကို တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္အသံျမည္ေအာင္ ထပ္ႏိွပ္ျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္မေတာင္းေတာ့ပါ။ သူ႔တပည့္ (သူက ဂ်ပန္စာသင္ေတာ့ သူ႔ဂ်ပန္စာသင္ တပည့္တစ္ဦးလားေတာ့မသိ) ဆီ ဆက္ျပန္ပါသည္။ " အလုပ္ရေနၿပီဆို ... အဆင္ေျပလား ... ေအး ဆရာလား - ဒီလိုပါပဲ ...." ။တခါတခါ ရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ စကားေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ေျပာသည္။ အေရးတႀကီးေတာ့ဟုတ္ဟန္မတူ အလႅာပ သလႅာပမ်ားသာျဖစ္သည္ ၊ ကြၽန္ေတာ္သတိျပဳမိသည္မွာ စကားေျပာၾကာလာေလေလ ဆရာရဲ့ မ်က္ခုံးအ႐ႈံ႕ေျပ သြားေလေလျဖစ္သည္ဆိုတာ ကိုပင္ ။
ထိုစဥ္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ... စာပိုဒ္မ်ားကို အသံထြက္ဖတ္ခ်လိုက္ေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရပါသည္။ ဆရာပါ စားပြဲတြင္ ခပ္ငိုက္ငိုက္ထိုင္ေနရာမွ အနည္းငယ္႐ႈံ႕ထားလ်က္သား မ်က္ခုံးျဖင့္ မႈန္တုန္တုန္မ်က္မွန္ႀကီးထဲမွ မ်က္လုံးအနည္းငယ္ျပဴးလ်က္ အေနအထားျဖင့္ ဝင့္ၾကည့္လိုက္တာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဆရာရဲ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ခႏၱာကိုယ္ႀကီး တစ္ခုလုံး ေဘးလွည့္ေတာ့မတတ္ ၾကည့္၍ မ်က္မွန္ေသးေနာက္မွ မ်က္ဝန္းမ်ား အနည္းငယ္ျပဴး၍ ေသေသခ်ာခ်ာ လွမ္းၾကည့္သည္ ။
ဟုတ္ကဲ့ - စာဖတ္ခ်လိုက္ေသာ အသံ႐ွင္သည္ ဆရာျမ ဟု ကြၽန္ေတာ္အမွတ္သညာျပဳမိေသာ ဆရာျမသန္းတင့္ ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္ကာလၾကာၿပီျဖစ္ပါသျဖင့္ သူဖတ္ခ်လိုက္ေသာစာကိုေတာ့ စာသားအတိအက် ခုေနခါ ျပန္မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ကိုေတာ့ ေရးေတးေတး မွတ္မိေနပါေသးသည္။ သိပ္အေကာင္းစား ေစ်းႀကီးေပးဝယ္ရေသာ စာအုပ္မ်ိဳးကား မဟုတ္ပါေခ်။
ယခုအခ်ိန္တြင္ပင္ လမ္းေဘးမွာ အလြယ္တကူ ေစ်းေပါေပါျဖင့္ ဝယ္ယူ၍ရေနႏိုင္ေသးေသာ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္း၏ လူငယ္မ်ားဖတ္ဖို႔ရာ ေရးသားသည့္ တက္က်မ္းတစ္ေစာင္ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာျမသည္ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ၾကသည့္ ဆရာပါ ၊ ဆရာရဲ ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၃ ဦးသားကို စိတ္ပင္ဝင္စားဟန္ မတူပါ။ မတိုးမက်ယ္ အသံအေနအထားျဖင့္ ထပ္ ရြတ္ဖတ္ေနေတာ့ျပန္ပါသည္။
စာပိုဒ္တစ္ခုကို ထပ္ဖတ္အၿပီးမွာ - သူက သူ႔တစ္ေယာက္ထဲေျပာဟန္ျဖင့္ "ေကာင္းထာဗ်ာ။ ဆရာႀကီး ေတာ္ေတာ္လုပ္ခဲ့တာပဲ၊" ဒီလို သူထပ္ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ဖ်ားကို လ်ွာျဖင့္သပ္၍ သူ႔ နံ႔သာေရာင္တိုက္ပုံႏြမ္းေလးကို ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ အေနအထားရေအာင္ အသာအယာေခါက္လိုက္ကာ သူထိုင္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းမွ စားပြဲေနာက္ဘက္က ၾကံစိုက္ေတာင္သူမ်ား လွဴဒါန္းပါသည္ဟု ကမၺည္းထိုးထားေသာ တန္းလ်ား႐ွည္ႀကီး၏ လက္ရမ္းေပၚတင္ သူ႔ဦးေခါင္းကိုအသာခ်ဖို႔ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလုံးကို လွဲခ်ေတာ့မည့္ဟန္ ျပင္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ေသခ်ာသည္။ သူ စာကို ကိုယ္တေစာင္းကေလးလွဲ၍ ဖတ္ေတာ့မည္ ။
ကြၽန္ေတာ္ ႐ုတ္တရက္ ထိုင္ရမလို၊ ထရမလို သူ႔အနား သြားရမလို ျဖစ္သြားသည္ ။
သူကေတာ့ လွဲလိုက္ၿပီ၊ ေဘးတေစာင္းအေနအထားႏွင့္ ။
ပါလစ္ တစ္ခ်က္ သုတ္မထား၊ ေခြၽးဆီေၾကာင့္သာ အေရာင္ေျပာင္ေနဟန္႐ွိေသာ အခင္းသစ္ေခ်ာင္း ၾကဲမ်ွသာ႐ွိသည့္ ညိဳညစ္ညစ္ တန္းလ်ား႐ွည္သည္ ႏိူင္ငံေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦး၏ ေခတၱလဲေလ်ာင္းရာ ျဖစ္ေတာ့မည္။ လက္တင္စရာ သစ္သားလက္ရမ္း မာၾကမ္းၾကမ္းသည္ ႏိူင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးတစ္ဦး၏ ဦးေခါင္း ဖိတင္စရာ ေနရာျဖစ္ေတာ့မည္။ ကပိုက႐ုိ ေခါက္တင္ထားေသာ တိုက္ပုံႏြမ္းသည္ ဆရာ့ဦးေခါင္းနဲ႔ လက္ရမ္းၾကား ႐ွိမေနအပ္ေသာအရာဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ အဲ့လိုသုံးသပ္မိလိုက္ေသာအခ်ိန္မွာ ေျခလွမ္း ၄ လွမ္းစာမ်ွ လွမ္းၿပီးလ်က္သား သူ႔အနား ေရာက္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနမိၿပီ။ အခုမွ စဥ္းစားမိေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္မ်ား သူ႔အတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားသျဖင့္ အၿငိဳအျငင္ခံရေလမလား။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ လူက သူ႔အနား ေရာက္ေနမိၿပီျဖစ္သျဖင့္၊ သူလွဲေနရာ အေနာက္ တစ္ဆင့္နိမ့္ေသာၾကမ္းခင္းမွ ၾကံအေရာင္းကတၱားစာေရးမ်ားအိပ္ေသာ အိပ္ရာမွ ေခါင္းအုံးတစ္လုံးရရန္ အျမန္ႀကိဳးစားမိသည္။ ထိုအခါမွ စိတ္ ပိုညစ္သြား၊ ေယာက္ယက္ခတ္ သြားရပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၾကံ ကတၱားစာေရးဝန္ထမ္းမ်ား၏ ေခါင္းအုံးအားလုံးက အစြပ္တစ္ခုမွ မပါ။ အစြပ္မပါသည္က ထားပါဦး၊ အစြပ္မပါသည့္ ေခါင္းအုံးထက္တြင္ ဦးေခါင္းမ်ားမွ ထင္စြဲက်န္ေနခဲ့ေသာ ဆီဂ်ီးေတြ မည္းခ်ိပ္ညစ္ေထးေနၿပီး၊ ေအာက္သိုးသိုးအနံ႔က သဲ့သဲ့စြဲေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္ရအံ့နည္း ၊ ေဘးနားက ႀကိဳးတန္းေပၚလႊားတင္ထားေသာ ခပ္လတ္လတ္အေနအထား ပုဆိုးတစ္ထည္ႏွင့္ အနည္းငယ္သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိသည့္ ေခါင္းအုံးတစ္လုံးကို ဆန္႔ဆန္႔ရန္႔ရန္႔ျဖစ္ေအာင္ ပတ္လိုက္ပါေတာ့သည္ ။
အသာယို႔ယို႔အနားသြားရပ္ေတာ့ မ်က္ႏွာထက္ စာအုပ္အပ္လ်က္ အေနအထားႏွင့္ ဆရာျမက စာအုပ္ကိုဖယ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမေျပာရေသးခင္မွာဘဲ ဆရာျမက အနည္းငယ္ျပဳံး၍ စကားဆိုပါသည္။ "ေက်းဇူးပါ ခင္ဗ်" တဲ့ေလ ။
ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္ကေလးကိုင္း လမ္းေလ်ွာက္ၿပီး ကိုယ့္မူလေနရာ ကိုယ္ျပန္ေလ်ွာက္လာခဲ့ပါသည္။ ဆရာရဲ က ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ထပ္ဖုန္းဆက္ေနျပန္ပါၿပီ။ ရယ္ကာေမာကာႏွင့္ ...
ဆရာပါကေကာ တိုက္ပုံခြၽတ္ၿပီးသြားပါၿပီ။ ႀကိမ္ခင္းေနာက္မီွပါ လက္ရမ္းပါ သစ္သားကုလားထိုင္ေပၚသို႔ ေက်ာမွီလ်က္ အေနအထားႏွင့္ မ်က္ခုံးအနည္းငယ္႐ႈံ႕လ်က္ အေနအထားႏွင့္ ဆက္ထိုင္ေနပါသည္။ ခြၽတ္ထားေသာတိုက္ပုံကေတာ့ လက္ရမ္းေပၚတင္ထားၿပီးသြားၿပီ ။
သြပ္မိုးထားသျဖင့္ အတန္ငယ္ပူေသာ ႐ုံးခန္းက်ဥ္းသည္ ပူလွသည္။ ပူလွ၍ထင့္ ဆရာပါသည္ မ်က္ခုံးဆက္၍ စိုးစဥ္းမ်ွ ႐ႈံ႕ထားဆဲျဖစ္ပါသည္ ။ ေခြၽးတစီစီျဖင့္ ဖုန္းဆက္ေနဆဲ ဆရာရဲလည္း ဘာေတြေျပာရသည္မသိ၊ စကားေကာင္းေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ဆရာျမကေတာ့ သူ႔ဟာသူ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္း၏စာသားေတြ ခပ္က်ယ္က်ယ္ထရြတ္လိုက္၊ ဝတ္ထားေသာ ရခိုင္လုံခ်ည္ႏြမ္းေလးေအာက္မွ ခပ္ပိန္ပိန္ေျခေထာက္ကေလးႏွစ္ဘက္ကို ခပ္စုစု ဆန္႔လ်က္အေနအထားျဖင့္ ပိုသက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိသြားဟန္ျဖင့္ "ေကာင္းထာဗ်ာ၊ ဆရာႀကီးက ......." စသျဖင့္ ဆက္၍ သူ႔တစ္ေယာက္ထဲ အသံက်ယ္ျဖင့္ေျပာလိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ႐ွိေနၾကပါေတာ့သည္။
ရထားလက္မွတ္ကိစၥကေတာ့ အေၾကာင္းထူးေသးဟန္မတူ။ ႐ုံးေ႐ွ႕မွာရပ္ထားေသာ တီအီးကားအိုႀကီးက ေနပူထဲ ရပ္လ်က္သား။ သူတို႔ ေရတာ႐ွည္သၾကားစက္မွ တာဝန္က်ဝန္ထမ္းလည္း တစ္ဦးတစ္ေလမွ ႐ုံးေပၚျပန္တက္မလာၾကေသးပါ ။
သို႔ႏွင့္ ... သို႔ႏွင့္ ... ရက္အတန္ၾကာသြားခဲ့ၿပီးေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ ထိုျဖစ္ရပ္ကေလးကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားမိပါသည္။
သို႔ပါေသာ္လည္း တစ္ညတြင္ ဘီဘီစီေရဒီယိုအသံမွ သတင္းဆိုးတစ္ခုက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ မိုးႀကိဳးဝင္ပစ္ခဲ့ပါသည္ ၊ ဆရာျမသန္းတင့္ ဆုံးၿပီဟူေသာသတင္းျဖစ္ပါသည္ ။
သတင္းဆိုးႀကီး ရင္ဝ၊ နားဝမွာ အေမႊခံလိုက္ရခ်ိန္မွာပင္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းထဲ ဆရာျမ ေစာင္းေစာင္းကေလး တန္းလ်ားညစ္ေထးေလးေပၚလွဲအိပ္ေနပုံ၊ နံ႔သာေရာင္ တိုက္ပုံႏြမ္းေလး ကပိုက႐ုိေခါက္လိုက္ပုံ ၊ အနီေရာင္စာအုပ္ပါးေလး ဖြင့္၍ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္း၏ စာသားမ်ား ခပ္က်ယ္က်ယ္ရြတ္လုိက္၊ မတိုးမက်ယ္ရြတ္လိုက္ႏွင့္ သူ႔ဟာသူ တစ္ေယာက္ထဲ "ေကာင္းထာဗ်ာ.... ဆရာႀကီး အေတာ္လုပ္သြားခဲ့တာပဲ" အစ႐ွိသျဖင့္ ေရရြတ္ေျပာဆိုေနပုံတို႔ကို ျပန္ျမင္ျပန္ၾကားမိခဲ့ပါသည္။
မေသခ်ာေသာ ရထားလက္မွတ္ကို ေစာင့္ရင္း အေသအခ်ာကို ၾကံေတာင္သူမ်ား လွဴဒါန္းပါသည္ဟူေသာ ကမၺည္းပါတန္းလ်ားေပၚ ဆရာျမလွဲအိပ္၍ စာေတြ အေသအခ်ာ ရြတ္ေအာ္ ဖတ္ဖူးသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။
သို႔ႏွင့္ သို႔ႏွင့္ပင္ အခ်ိန္ေတြလည္း အေတာ္ၾကာခဲ့ရျပန္ပါသည္။ အမွန္အတိုင္းပဲ ႐ုိးသားစြာေျပာလိုပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သည္ပင္လ်င္ ဆရာျမသန္းတင့္ဆိုသည္ကို စိတ္မွာ စြဲမထင္မိပဲ ေနလာသည္မွာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ အထက္တြင္ ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဆရာတစ္ေယာက္ ေရးဆြဲထားေသာ လက္ရာေျမာက္တစ္ေၾကာင္းဆြဲ ဆရာျမ႐ုပ္ပုံလႊာေလးကိုေတြ႕မွ အတိတ္က အဆိုပါ သၾကားစက္႐ုံးခန္းေလးထက္မွ ဆရာျမလွဲအိပ္ေနပုံ၊ စာေတြ အသံထြက္ရြတ္ၿပီး မက္မက္စက္စက္ ဖတ္ခ်လိုက္ပုံ၊ ႐ုပ္သံပါ စာမ်က္ႏွာေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခါျပန္ လွန္အေလွာ အဖတ္ခံလိုက္ရျပန္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္ ။
ေဟာ ...
စာ႐ႈသူ
နား စိုက္ေထာင္ၾကည့္လွည့္ပါ
ရင္ဘတ္ စိုက္ေထာင္ၾကည့္လွည့္ပါ
ဆရာျမ
ပုဆိုးႏွင့္ ပတ္ထားေသာေခါင္းအုံးေလးကို တန္းလ်ားညစ္လက္ရမ္းေပၚတင္ ေခါင္းအုံး၍
ေဘးတေစာင္း အိပ္လ်က္
တိုက္ပုံ နံ႔သာေရာင္ႏြမ္းေလး
ကပိုက႐ုိ ရင္ထဲေပြ႕လ်က္ အေနအထားနင့္
ဆရာႀကီးပီမိုးနင္း၏
လူငယ္တက္က်မ္းစာအုပ္ အနီေရာင္ပါးေလးကို
အသံက်ယ္က်ယ္ အေနအထားႏွင့္
ေကာင္းထာဗ်ာ ေကာင္းထာဗ်ာ ဆိုစကားနင့္
ျပန္လည္ရြတ္ဖတ္
ေနျပန္ပါၿပီ ။
ခက္ဦး
၁၈ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၁၆