ေဇာ္သစ္ - လူနဲ႔တူေသာ ေၾကာင္ (၀တၳဳတုိ)
(မုိးမခ) မတ္ ၂၇၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) မတ္ ၂၇၊ ၂၀၁၆
က်ဳပ္က ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေပါ့…
ေၾကာင္ရဲ႕သေဘာကေတာ့ အိမ္မသာရင္ မေနဘူးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ပဲ လူေတြက ေၾကာင္ေတြကုိ ေခြးေတြေလာက္ သစၥာမရွိဘူးလုိ႔ ေျပာတတ္ၾကတာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ေၾကာင္ေတြဟာ ေခြးေတြလုိ လူကခုိင္းတုိင္းလည္း လုိက္မလုပ္တတ္ၾကဘူး။ ဒီအေပၚ မွာလည္း တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက က်ဳပ္တုိ႔လုိေၾကာင္ေတြကုိ သိပ္အျမင္မၾကည္ၾကဘူး။ ေၾကာင္ေတြဟာ ေခြးေတြလုိ လူနဲ႔အေန မနီးဘူး။ လူစကား နားမလည္ဘူးလုိ႔ သူတုိ႔က သတ္မွတ္ၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္တုိ႔ေၾကာင္ေတြဟာ လူစကားကုိ နားမလည္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူစကားနားလည္ လုိက္သမွ ေခြးေတြ ထက္ေတာင္ ပုိေသးတယ္။ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လူေတြ ေျပာသမွ်၊ လုပ္သမွ် အရိပ္အကဲကုိ သိတဲ့ေနရာမွာ က်ဳပ္တုိ႔လုိ ေၾကာင္ေတြကုိ ဘယ္တိရိစၦာန္မွ လုိက္မမီဘူး။
လူေတြ က်န္းမာေရးမေကာင္းတာ။ စီးပြားေရးမေကာင္းတာ။ အိမ္တြင္းေရး အဆင္မေျပတာ။ က်ဳပ္တုိ႔က အားလုံးသိတယ္။ ဘဝရဲ႕ အခက္အခဲအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အိမ္ပူလာၿပီလားဆုိမွ ျဖင့္ အဲဒီအိမ္ကုိ ဘယ္ေၾကာင္မွ မေနခ်င္ဘူး။ ဒါဟာ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ သဘာဝပဲ။
ဒီလုိ ကာလံ၊ ေဒသံ၊ အကၠံဓနံဆုိတဲ့ သေဘာကုိ သိၿပီး စားက်က္ေျပာင္းႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာက လူစကားကုိ နားလည္မွ ျဖစ္တဲ့ကိစၥ။ လူေတြ ေျပာသမွ်၊ လုပ္သမွ်၊ သူတုိ႔ရဲ႕အေျခအေနမွန္သမွ်ကုိ နားမလည္ပဲ အိမ္တစ္အိမ္ ေနလုိ႔သင့္မသင့္ ဘယ္လုိ ဆုံးျဖတ္လုိ႔ရမလဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေၾကာင္ေတြဟာ လူစကားကုိ မေျပာတတ္ေပမဲ့ နားလည္တယ္။
လူေတြခုိင္းတာကုိ လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္လည္း စဥ္းစားတတ္တယ္။ ေၾကာင္ဆုိတာ ကုိယ့္အသက္ေမြး ဝမ္းေၾကာင္းနဲ႔ မစပ္ ယွဥ္တာမွန္သမွ် ဘယ္အရာမွ မလုပ္ဘူး။ ေခြးေတြလုိ (ေပါေတာေတာနဲ႔) လူသင္ေပးသမွ်၊ လူေတြခုိင္းသမွ် လုိက္လုပ္ တတ္တဲ့တိရိစၦာန္ထဲမွာ က်ဳပ္တုိ႔ေၾကာင္ေတြ မပါဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔လုပ္သမွ် ကိစၥတုိင္းဟာ က်ဳပ္တုိ႔ဘဝအက်ိဳးအတြက္ပဲလုိ႔သာမွတ္။
ေနာက္ဆုံး ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ၾကြက္ခုတ္တယ္ဆုိတာေတာင္ လူေတြအတြက္ ဒါမွမဟုတ္ ေၾကြးေမြးေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ သခင္ေတြအတြက္လုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္ေလနဲ႔။ တစ္ခါတစ္ေလ က်ဳပ္တုိ႔ဝမ္းေရး။ တစ္ခါတစ္ေလ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ႕ ညစ္ညဴးေနတဲ့စိတ္အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈတစ္ခုပါပဲ။ ဒီ့ထက္ ဘာမွမပုိဘူး။
ခင္ဗ်ား သိထားရမွာက…
ေၾကာင္ဆုိတာ လူစကားမေျပာတတ္ေပမဲ့ လူစကားကုိ အၾကြင္းမဲ့နားလည္ၿပီး၊ အမိန္႔မနာခံတတ္တဲ့ ကုိယ္က်ိဳးၾကည့္ သတၱဝါဆုိတာပါပဲ။
ဒါကုိသာ လက္ခံႏုိင္ရင္ ခင္ဗ်ား ေၾကာင္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံလုိ႔ ရပါၿပီ…။
*** *** ***
က်ဳပ္တုိ႔ ေၾကာင္သားအမိ ဒီအိမ္ကုိ စေရာက္ေတာ့ ဂ်ီးေဒၚေထြးရဲ႕ေယာက္်ား ဦးေလးပြ ဆုံးၿပီးကာစ။ ေျခာက္လေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီထင္ပါရဲ႕။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲရွိဦးမယ့္ တစ္ဦးတည္းေသာသားေတာ္ေမာင္ မင္းဦးနဲ႔ဂ်ီးေတာ္ေထြး ႏွစ္ေယာက္ တည္း။
က်ဳပ္တုိ႔ကလည္း သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း။ အေမက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ သုံးေကာင္ေမြးေပမယ့္ က်န္တဲ့အေကာင္ေတြကုိ ေၾကာင္စုန္းႀကီးက လာလာကုိက္လုိက္တာ တစ္ေကာင္မွမက်န္ဘူး။ ေနာက္ဆုံး က်ဳပ္တစ္ေကာင္တည္း က်န္ေတာ့မွ အေမလည္း မျဖစ္ေခ်ဘူးဆုိၿပီး အိမ္ေျပာင္းဖုိ႔ စဥ္းစားရေတာ့တယ္။
အေမက မီးတြင္းထဲကမထြက္ေသးေတာ့ အားကသိပ္မရွိ။ က်ဳပ္ကလည္း ေမြးၿပီးကာစ၊ မ်က္လုံးေတာင္ မပြင့္ေသးေတာ့ အေဝးႀကီးေတာ့ ဘယ္ေျပာင္းႏုိင္မလဲ။ က်ဳပ္တုိ႔အရင္ေနတဲ့အိမ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္လွ်က္ ဂ်ီးေတာ္ေေထြးရဲ႕ အိမ္ကုိပဲ ေျပာင္းၾကရတာေပါ့။
တကယ္ဆုိ က်ဳပ္တုိ႔ေနခဲ့တဲ့ အရင္အိမ္က စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အားလုံးအဆင္ ေျပတယ္။ ေၾကာင္စုန္းႀကီးရဲ႕ ရန္သာမရွိရင္ အေတာ္ေနလုိ႔ေကာင္းတဲ့အိမ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာင္စုန္းႀကီးက ေမြးကာစ ေၾကာင္ေလးေတြကုိ ႂကြက္လုိသေဘာထားၿပီး ဇာတ္တူ သားစားေလေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ မလုံၿခံဳေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဝမ္းေရးအဆင္ေျပေျပ ကုိယ့္အတြက္ လုံၿခဳံမႈမရွိတဲ့ အိမ္ဟာလည္း အိမ္သာတယ္လုိ႔ မဆုိႏုိင္ဘူးေလ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တုိ႔သားအမိ ဂ်ီးေတာ္ေထြးအိမ္ကုိ ေျပာင္းခဲ့ရတာေပါ့။
ေၾကာင္တစ္ေကာင္က အိမ္တစ္အိမ္ကေန တစ္အိမ္ကုိ ေျပာင္းၿပီဆုိရင္ လြယ္လြယ္ေတာ့ မေျပာင္းတတ္ၾကဘူး။ အေမဟာ ဂ်ီးေဒၚေထြးအိမ္ကုိ မေျပာင္းခင္ ႏွစ္ရက္တန္သည္၊ သုံးရက္တန္သည္ သြား သြားၿပီး စနည္းနာတယ္။ စုံစမ္းတယ္။
ဒီအိမ္ဟာ ေၾကာင္ခ်စ္တတ္ရဲ႕လား။ စီးပြားေရး အဆင္ေျပလား။ အိမ္သားေတြ က်န္းမာေရး ေကာင္းၾကရဲ႕လား။ စသျဖင့္ ေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔ သားအမိအတြက္ လုံလုံၿခဳံၿခဳံသက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ ဘဝေနထုိင္မႈ အဆင္ေျပႏုိင္၊ မေျပႏုိင္ ေသခ်ာေအာင္ ေစ့ငုရတာေပါ့။
ဂ်ီေဒၚေထြးက မုဆုိးမသက္တမ္း ေျခာက္လေလာက္ေရာက္ၿပီဆုိေတာ့ ေသသြားတဲ့သူ႕ေယာက္်ားအတြက္ အပူက ၿငိမ္းစ ျပဳၿပီ။ လယ္ကေလး၊ ေျမကေလးကလည္း ဧကႏွစ္ဆယ္ေလာက္က်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလယ္ဧကႏွစ္ဆယ္ကုိ ဦးေလးပြ မေသ ခင္ကတည္းက သားျဖစ္သူမင္းဦးက ဦးစီးလုပ္ကုိင္ေနတာဆုိေတာ့ စီးပြားေရးကလည္း ေတာင္သာတယ္ေျပာပါေတာ့။ သား အမိႏွစ္ေယာက္တည္းလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ေဆြးမ်ိဳးနီးစပ္ကလည္း နဲျပန္ဆုိေတာ့ အိမ္တြင္းေရးကလည္း သာယာတယ္။ ဒီအိမ္မ်ိဳး မွမႀကိဳက္ က်ဳပ္တုိ႔ ေၾကာင္မုိက္ျဖစ္သြားမွာေပါ့။
အေမဟာ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ၊ ေဒတာေတြ ျပည္႕စုံလုိ႔ ေျပာင္းသင့္တာ ေသခ်ာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း က်ဳပ္ရဲ႕လည္ ဂုတ္သားေလးကုိ ဖြဖြကုိက္ၿပီး ဂ်ီးေတာ္ေထြးတုိ႔ အိမ္ဝန္းထဲက စပါးက်ီထဲကုိ ခ်ီသြားေတာ့တာပဲ။
လူေတြ အိမ္ေျပာင္းသလုိ က်ဳပ္တုိ႔ ေၾကာင္ေတြက ဝန္စည္စလြယ္ မပါဘူး။ ကုိယ္ေျပာင္းခ်င္တဲ့အိမ္ အခ်ိန္မေရြး ေကာက္ေရႊ႕ လုိက္ရုံပဲ။ က်ဳပ္တုိ႔လုိ သာတဲ့ဘက္ကုိ ကူးတတ္တဲ့ေၾကာင္ေတြအတြက္ လူေတြလုိ အဝတ္အစားေတြ၊ အုိးခြက္ပန္းကန္ေတြ၊ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခပ္ေနလုိ႔လည္း ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ေနာက္ဆုံး ကုိယ္စားတဲ့စားခြက္ေတာင္ သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနလုိ႔ မရဘူး။ သားပါရင္သား၊ သမီးပါရင္သမီး။ ဝတ္လစ္စလစ္ ကုိက္ခ်ီၿပီး ေရႊ႕ရတာပဲ။ ဒါမွလည္း ေၾကာင္သဘာဝနဲ႔ ကုိက္ေတာ့မေပါ့။
က်ဳပ္ရဲ႕ဘဝကုိ က်ဳပ္ေက်နပ္တာ အဲဒီအခ်က္လည္းပါတယ္။
*** *** ***
က်ဳပ္အစက က်ဳပ္အေမေၾကာင္မႀကီးကုိ နားမလည္ဘူး။ ဂ်ီးေတာ္ေထြးတုိ႔အိမ္ကုိ စေရႊ႕ေရႊ႕ခ်င္း ဘာလုိ႔ အိမ္မႀကီးထဲကုိ မသြားလဲေပါ့။ က်ဳပ္က မ်က္လုံးသာမပြင့္ေသးေပမဲ့ နားကၾကားႏုိင္ေနၿပီ။ ႏွာေခါင္းက အနံ႔ရေနၿပီ။ အေမေရႊ႕တာ အိမ္မ ဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ေအာက္ကလည္း လမ္းေလွ်ာက္လုိက္တုိင္း ျဗဳပ္စိျဗဳပ္စိနဲ႔။ ေျမႀကီးမဟုတ္၊ တမံသလင္းမဟုတ္။ ဘယ္လုိ ဟာႀကီးလဲေပါ့။ က်ဳပ္နားမလည္ဘူး။
က်ဳပ္တုိ႔ ေရႊ႕ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ က်ီထဲက စပါးေတြကုိ ဝယ္သူလာလုိ႔ ဂ်ီေဒၚေထြးကုိယ္တုိင္ စပါးက်ီထဲလာၾကည့္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ အေမ့ရဲ႕အႀကံအစည္ကုိ က်ဳပ္သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔က စပါးက်ီထဲက က်ဳပ္တုိ႔သားအမိကုိလည္း ျမင္သြားေရာ ဂ်ီးေဒၚေထြးခမ်ာ ဝမ္းသာအဲလဲနဲ႔ သူ႔သားမင္းဦးကုိ ေအာ္ေျပာလုိက္တဲ့အသံႀကီး က်ဳပ္ အခုထိ နားထဲက မထြက္ဘူး။
“ေမာင္ဦးေရ… ေမာင္ဦး… သား… လူေလး… လာၾကည့္စမ္းေဟ့။ တုိ႔စပါးက်ီထဲမွာ ဟုိဘက္အိမ္က ေၾကာင္မႀကီး သားေပါက္ ေနတယ္ေဟ့။ အင္း… ငါ့ ထင္ေတာ့… ထင္သား။ ဟုိရက္က ေစ်းေကာင္းမရလုိ႔ မေရာင္းလုိက္တဲ့စပါးေတြ ဒီေန႔မွ ႀကိဳက္ ေစ်းေပး လာဝယ္တာ။ ထူးေတာ့ ထူးပါတယ္လုိ႔”
*** *** ***
က်ဳပ္တုိ႔ေၾကာင္ေတြဟာ လူစကားနဲ႔ လူ႔အရိပ္အကဲကုိ နားလည္ရုံမက အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔အမွ် ေရွ႕ျဖစ္မဲ့ကိစၥေတြကုိ လည္း ႀကိဳတင္သိႏုိင္ၾကတယ္။ အေမဟာ ဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕ စပါးေတြ ေစ်းေကာင္းရေတာ့မွာကုိ သိတယ္။ ဂ်ီးေတာ္ေထြးက က်ဳပ္တုိ႔သားအမိကုိ စပါးက်ီထဲမွာသာ ေတြ႔လုိက္ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔စပါးေတြ ေစ်းေကာင္းရတယ္ဆုိတဲ့ အစြဲဝင္သြား ေတာ့မွာကုိလည္း အေမက သိတယ္။ အဲဒီအစြဲနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ ေစာင့္ေရွာက္ေတာ့ မယ္ဆုိတာကုိလည္း သိတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ က်ဳပ္တုိ႔ဟာ ဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ ေၾကာင္သားအမိ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။
ေျပာရရင္ ဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕အိမ္မွာ က်ဳပ္တုိ႔သားအမိ အေတာ္စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရပါတယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ေၾကာင္စုန္းႀကီးကလည္း မေႏွာက္ယွက္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာင္စုန္းႀကီးက ဘယ္လုိကေန၊ ဘယ္လုိ သိသြားတယ္မသိဘူး။ က်ဳပ္တုိ႔ ဂ်ီးေတာ္ေထြးအိမ္ ေရာက္ကာစက တစ္ခါႏွစ္ခါေတာ့ လာေခ်ာင္းေသးတယ္ဗ်။
ဂ်ီးေတာ္ေထြးက ေၾကာင္စုန္းႀကီးကုိ ျမင္တာနဲ႔ တံခါးၾကားက တံျမက္စီးကုိ ဆြဲတဲ့ၿပီး “ဟဲ့… ဇာတ္တူသားစားတဲ့ ေၾကာင္ယုတ္။ ငါ့အိမ္ထဲ မဝင္ခဲ့နဲ႔။ သြားစမ္း… သြား… သြား…”ဆုိၿပီး ေမာင္းထုတ္ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕တံျမက္စီးရုိးကုိ ေၾကာက္လုိ႔ထင္ပါ့။ ေၾကာင္စုန္းႀကီး ေပၚမလာေတာ့ဘူး။
*** ***
တစ္ေန႔ေတာ့ ဂ်ီးေတာ္ေထြးနဲ႔မင္းဦး သားအမိႏွစ္ဦးၾကားမွာ ျပႆနာတစ္ခု ဝင္လာတယ္။ တစ္ျခားေတာ့ ဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္မင္းဦးက ႏုိင္ငံျခားသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္သတဲ့ေလ။ သူၿမိဳ႕တက္ၿပီး စုိက္ပ်ိဳးေရးပစၥည္း သြားဝယ္ေတာ့ ႏုိင္ငံျခားက ျပန္လာတဲ့သူ႔သူငယ္ခ်င္း၊ စုိက္ပ်ိဳးေရးပစၥည္းအေရာင္းဆုိင္ ပုိင္ရွင္ရဲ႕သားနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့သတဲ့။ ႏုိင္ငံျခားက ျပန္လာတဲ့ သူ႔သူ ငယ္ခ်င္းဟာ အလုပ္အကုိင္ အေတာ္ေနရာက်လာဆုိပဲ။
ႏုိင္ငံျခားမွာ ေငြရွာရ အလြန္လြယ္ကူတဲ့အေၾကာင္း။ လုပ္ရကုိင္ရတဲ့အလုပ္ေတြကလည္း စက္ေတြနဲ႔ခ်ည္းမုိ႔ ဘာမွမပင္ ပန္းတဲ့အေၾကာင္း။ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ေနရာေတြကလည္း ေလေအးေပးစက္ေတြ တပ္ထားတဲ့ အခန္းေတြထဲမွာဆုိေတာ့ ေခြၽး ပင္ထြက္ခ်ိန္မရေၾကာင္း။ ႏုိင္ငံျခားမွာ လူျဖစ္ရတာ အင္မတန္ လူျဖစ္ႀကိဳးနပ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိ ေမာင္မင္းဦးသိေအာင္ မစားရဝခမန္း ေျပာျပလုိက္တယ္ဆုိပဲ။
ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္မင္းဦးဟာ သူတစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ႀကီး တစ္ျပည္အေၾကာင္းကုိ သူ႔အေမဂ်ီး ေတာ္ေထြးသိေအာင္ ေျပာေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူ ရြာမွာ လယ္လုပ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းတဲ့အေၾကာင္း။ ရတဲ့ ဝင္ေငြကလည္း မျဖစ္စေလာက္။ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ေကာက္စုိက္ခ၊ ပ်ိဳးႏုတ္ခ၊ ဓာတ္ေျမၾသဇာနဲ႔ ပုိးသတ္ေဆးဖုိးေတြကုိ ႏုတ္ လုိက္ရင္ စပါးေကာက္ပဲသီးႏွံ ေရာင္းရတဲ့ေငြဟာ သားအမိႏွစ္ေယာက္အတြက္ စားေလာက္ရုံသာရေၾကာင္း။ ဘဝႀကီးပြား တုိးတက္တာကုိ လုိခ်င္ရင္ ဒီလုိ လယ္ထဲ၊ ယာထဲ ရႊံ႕ထဲ၊ ဗြက္ထဲမွာ ႏြားနဲ႔ဖက္ရုန္းေနရုံနဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္းေတြကုိ ေျပာ ပါေတာ့တယ္။
ဂ်ီးေတာ္ေထြးက အတန္းေက်ာင္း မေနခဲ့ရလုိ႔ စာတစ္လုံးမွ မတတ္ေပမဲ့ ေမာင္မင္းဦးလုိေတာ့ အယုံမလြယ္တတ္ဘူး။ ေမာင္မင္းဦးရဲ႕ ဘဝတုိးတက္ေၾကာင္းတရားေတြကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ လက္မခံခဲ့ဘူး။
“ဒီမွာ လူေလး။ ေျပးၾကည့္မွ မင္းနဲ႔အေမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိေတာ့တာ။ မင္းကႏုိင္ငံျခားသြား အလုပ္လုပ္ေတာ့ ရြာမွာ အေမတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မွာေပါ့ သားရဲ႕။ မသြားခ်င္ပါနဲ႔ သားရယ္။ ေနာက္ၿပီး တစ္ျပည္ရပ္ျခားဆုိတာ မင္းလည္း ေရာက္ဖူး၊ သြားဖူးတဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူး။ အလုပ္အကုိင္ဆုိတာမ်ိဳးကလည္း သူမ်ားေတြ အဆင္ေျပလုိ႔ ကုိယ္သြားလုပ္ေပမဲ့ အဆင္ေျပခ်င္မွ ေျပတာမ်ိဳး။ အကယ္၍ ထင္တစ္လုံးနဲ႔ သြားလုပ္ၿပီးမွ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အဆင္မေျပခဲ့ရင္ ဘယ္ ႏွယ့္လုပ္မလဲ။ သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ ဒုကၡေရာက္လုိ႔မွ အကူအညီေတာင္းစရာ ေဆြးမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမရွိနဲ႔။ မသြားခ်င္ပါနဲ႔ သားရယ္။ ေနာက္ၿပီး ဒီက လယ္ေတြကလည္း မင္းရွိမွ ျဖစ္မွာ။ အေမက အသက္ႀကီးၿပီ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး”
“ဟာဗ်ာ အေမကလည္း မပူရမဲ့ဟာေတြ ေတြးပူေန။ အေမတုိ႔လုိ ေရွးရုိးစြဲလူႀကီးေတြေၾကာင့္ ဒီတုိင္းျပည္ မတုိးတက္တာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ မေနႏုိင္ဘူး။ သြားမွာပဲ။ တကယ္လုိ႔ လုိတဲ့ေငြကုိ အေမထုတ္မေပးရင္ ဒီလယ္ေတြ၊ ဒီေျမေတြလည္း က်ဳပ္ ဘာမွ ဦးစီးၿပီး လုပ္မေပးေတာ့ဘူး။ အေမ့ဟာအေမ စာရင္းငွားေတြနဲ႔သာ လုပ္ေပေတာ့…”
*** *** ***
အဲဒီေန႔က ေမာင္မင္းဦးဟာ အေမကုိ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးနဲ႔ ေျပာဆုိၿပီး ထြက္သြားလုိက္တာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္နဲ႔ ျပန္မလာဘူး။ ဟုိဘက္ရြာက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ သြားၿပီး စတည္းခ်ေန ဆုိလား။
တစ္ေယာက္တည္း ရွိတဲ့သား သတင္းမၾကား၊ ဘာမၾကားနဲ႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ေပ်ာက္ေနေတာ့ ဂ်ီးေတာ္ေထြးခမ်ာ မေနသာ ေတာ့ဘူး။ သူ႔သားရွိမယ္ထင္တဲ့ ရြာေတြကုိ လူႀကံဳနဲ႔ သတင္းေပးရေတာ့တာေပါ့။ “ငါ့သား မင္းဦးကုိေတြ႕ရင္ ေျပာလုိက္ၾက စမ္းပါကြယ္။ အေမေထြးက သူျဖစ္ခ်င္တာေတြ အားလုံးလုပ္ေပးပါ့မယ္။ ရြာကုိသာ ျပန္လာခဲ့ပါလုိ႔”
ေနာက္ေတာ့ မၾကာပါဘူး။ သူျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ရေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ေမာင္မင္းဦး ရြာျပန္လာတယ္။ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး စုိက္ပ်ိဳးေရး ပစၥည္းဆုိင္ ပုိင္ရွင္ရဲ႕သား သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႕တယ္။ ႏုိင္ငံျခားထြက္ဖုိ႔ လုိအပ္တာေတြ စီမံၾကတယ္။ အဲလုိ စီမံတာကုိက ေျခာက္လေလာက္ၾကာတယ္။
ႏုိင္ငံျခားသြားရေတာ့မယ္ဆုိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း မင္းဦးဟာ သူလုပ္ေနက် လယ္ဧကႏွစ္ဆယ္ကုိ လုံးဝလွည့္မၾကည့္ေတာ့ ဘူး။ ဂ်ီးေတာ္ေထြးခမ်ာ အသက္အရြယ္ကႀကီး မိန္းမသားကလည္း ျဖစ္ျပန္ဆုိေတာ့ လယ္ဧကႏွစ္ဆယ္ကုိ သူ႔သားမင္းဦးမရွိပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မဦးစီးႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ အဲဒီႏွစ္က က်ဳပ္တုိ႔ေနတဲ့ဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕ အိမ္ဟာ သီးႏွံအထြက္နည္းၿပီး၊ စီးပြားက်တယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့ဗ်ာ။
က်ဳပ္က အရြယ္ေရာက္စ ေၾကာင္ေပါက္စ။ အေမ့လုိ ေရွ႕ေရးကုိ ႀကိဳမျမင္ႏုိင္ေသးသလုိ၊ လူေတြရဲ႕ အရိပ္အကဲကုိလည္း သိပ္မသိေသးဘူး။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ဉာဏ္မီသေလာက္ကေလးနဲ႔ ဂ်ီေတာ္ေထြးတုိ႔သားအမိရဲ႕ အိမ္တြင္းေရးျပႆနာကုိ အေမနဲ႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။
“ေမေမေရ…။ တစ္သက္လုံး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနလာခဲ့တဲ့ ဂ်ီးေတာ္ေထြးတုိ႔ သားအမိေတာ့ ျပႆနာတက္ေနၿပီ။ ဒီႏွစ္ လယ္ကလည္း အထြက္ႏႈန္းက်ေတာ့ အိမ္ဝင္ေငြလည္း သိပ္မေကာင္းဘူး။ ဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕အိမ္ကေတာ့ အိမ္ပူစ ျပဳၿပီထင္ တယ္ အေမေရ…။ သားတုိ႔ တစ္ျခားအိမ္ ေျပာင္းၾကမလား။”
အေမဟာ က်ဳပ္အေမးကုိ ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖပဲ “ဝမ့္… ေအာင္…”လုိ႔ အသံထြက္ သမ္းေဝလုိက္တယ္။ သမ္းလုိ႔အားရေတာ့မွ….
“သားေရ… အေမတုိ႔က အိမ္ပူရင္မေနတတ္တဲ့ ေၾကာင္ေတြဆုိေပမယ့္ လြယ္လြယ္နဲ႔လည္း ေျပာင္းလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး ကြဲ႕။ ေနာက္ၿပီး ဂ်ီးေတာ္ေထြးတုိ႔ အခုႀကံဳေနရတဲ့ ျပႆနာေတြဟာ ဘာမွမဟုတ္ေသးဘူး။ သူ႔သားသာ ႏုိင္ငံျခားသြားရင္ လုိတဲ့ေငြအတြက္ လက္ရွိလယ္ဧက ႏွစ္ဆယ္ထဲက ဆယ့္ငါးဧကကုိ ေရာင္းေပးရလိမ့္ဦးမယ္။ ဒါလည္း ျပႆနာမ ဟုတ္ေသးဘူး။ သူ႔သား ႏုိင္ငံျခားေရာက္လုိ႔ အလုပ္အကုိင္အဆင္ေျပတဲ့အခါ ဂ်ီးေတာ္ေထြးကုိ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေထာက္ပံ့ လိမ့္ဦးမယ္။ ေနာက္ေတာ့ သားက ႏုိင္ငံျခားမွာ တစ္ျပည္သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သူ႔အေမ ဂ်ီးေတာ္ေထြးကုိ ေထာက္ပံေပး ေနတဲ့ေငြေလး ရပ္သြားလိမ့္မယ္။ ဒါလည္း ျပႆနာမဟုတ္ေသးဘူး။ ဂ်ီးေတာ္ေထြးမွာ လယ္ငါးဧက က်န္ေသးေတာ့ သူ႔ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးနဲ႔ တုိ႔ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္အတြက္ေတာ့ ပူစရာမရွိပါဘူး”
“ဒါဆုိ သားတုိ႔သားအမိက ဂ်ီးေတာ္ေထြးတုိ႔အိမ္မွာ တစ္သက္လုံးအတူေနႏုိင္မွာေပါ့။ ဟုတ္လား ေမေမ…”
က်ဳပ္ရဲ႕ ေမးခြန္းအဆုံးမွာ အေမဟာ သက္ျပင္းတစ္ခုကုိ ဟူးကနဲ မႈတ္ထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိယ္လုံး ပြပြႀကီးကုိ လွ်ာနဲ႔လ်က္ေနျပန္ေသးတယ္။ က်ဳပ္လည္း အေမ့အမူအရာကုိ ၾကည့္ၿပီး စိတ္မရွည္ႏုိင္တာနဲ႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေမးလုိက္တယ္။
“ေျပာပါ့ဦး ေမေမရဲ႕။ သားတုိ႔က ဂ်ီးေတာ္ေထြးအိမ္မွာ တစ္သက္လုံးအတူတူ ေနရမွာလားဟင္”
“အခ်ိန္ေတြ၊ ေနရာေတြ၊ ဟင္းလင္းျပင္ေတြဆုိတာ အမွန္ေတာ့ တကယ္မရွိဘူး ငါ့သား။ ဒါ့ေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ တုိ႔ေၾကာင္ေတြဟာ ေခြးေတြလုိ အိမ္စြဲ၊ ေနရာစြဲ၊ သခင္စြဲ မထားတာေပါ့။ ဒီသေဘာတရားကုိ သိပၸံပညာရွင္ႀကီး အုိင္စတုိင္းကလည္း တုိ႔ ေၾကာင္ ေတြကေနတစ္ဆင့္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တယ္။
မင္းက ငယ္ေသးေတာ့ အရာရာကုိ အေမ့လုိ ႀကိဳမျမင္ႏုိင္ဘူး။ ကုိယ္ႀကိဳသိေနတဲ့အရာတုိင္းကုိလည္း သူတစ္ပါးကုိ ဖြင့္မ ေျပာသင့္ဘူး။ ေျပာသင့္တဲ့အရာမွ ေျပာရတယ္။ ဒါေတြ မင္း တစ္ေန႔ နားလည္လာမွာပါ။ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ေနရမယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ စြန္႔ခြာ၊ ေရႊ႕ေျပာင္းရမယ္ဆုိတာကုိလည္း မင္း တစ္ေန႔ သိလာမွာပါ ငါ့သားရယ္…”
*** *** ***
အဲဒီအခ်ိန္က အေမေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကုိ က်ဳပ္ သိပ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း က်ဳပ္ကုိတုိင္ အရြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔အမွ် ေရွ႕ေရးေတြကုိ ႀကိဳျမင္လာခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ ေၾကာင္ေတြဟာ လူစကားမေျပာတတ္လုိ႔သာ၊ လူစကားသာ ေျပာတတ္ရင္ လူပညာရွိေတြ ေျပာတဲ့အေတြးအေခၚစကားေတြဟာ က်ဳပ္တုိ႔လုိ ေၾကာင္ေတြအတြက္ ထမင္း စား၊ ေရေသာက္ အေတြးအေခၚေတြဆုိတာ က်ဳပ္ သိလာခဲ့ရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အေတြးအေခၚေကာင္းတဲ့ ပညာရွိေတြကုိ လူေတြက “ေၾကာင္လုိက္တာ”လုိ႔ ေထာပနာ ျပဳၾကတာေနမွာဗ်။
က်ဳပ္ကုိယ္ပုိင္ ေၾကာင္ဒႆနေတြလည္း ထုတ္ႏုိင္လာခဲ့တယ္။ ဥပမာ။ လူမိသားစုေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး “မိေကာင္းဖခင္ရဲ႕ သားသမီးျဖစ္ရတာဟာ၊ ဘဝမွာ ငါးဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္း ေအာင္ျမင္ၿပီးသားပဲ” ဆုိတာမ်ိဳး။ “ခုန္တယ္ဆုိတာ အျမင့္ကုိ စမ္းသပ္ ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ”ဆုိတာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ကံၾကမၼာ၊ အေမ့ရဲ႕ကံၾကမၼာေတြကုိလည္း က်ဳပ္ႀကိဳျမင္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ သိလုိက္ရတာက ကံၾကမၼာ ဆုိတာ ႀကိဳသိရရင္ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းၿပီး၊ ဘဝကလည္း ပ်င္းစရာ အေတာ္ေကာင္းသြားတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္တုိ႔ေၾကာင္ေတြကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ လမ္းေလွ်ာက္ပုံကအစ အၿမဲတမ္း ေလးတိေလးကန္နဲ႔ တဝါးဝါးသမ္းေနတာကုိပဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတြ႔ရတာေပါ့။ တကယ္ဆုိ ေၾကာင္ေတြဟာ ဘဝကုိ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ေနတာပါဗ်ာ။ အဲလုိ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕လြန္းလုိ႔လည္း ႂကြက္ဆုိတဲ့အေကာင္ေတြကုိ ေဖ်ာ္ေျဖမႈတစ္ခုလုိ သေဘာထားၿပီး ခုတ္ေနၾကတာေပါ့။
ဘဝရဲ႕ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ေန႔ရက္မ်ားဟာလည္း အေတြးအေခၚေကာင္းေတြကုိ ေမြးဖြားေပးတယ္ေလ။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူေတြဟာ ဘဝကုိ စိတ္ပ်က္စိတ္ကုန္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕လာၿပီလားဆုိမွျဖင့္ က်ဳပ္တုိ႔ေၾကာင္ေတြနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း တူတူလာၿပီး၊ ပညာရွိေတြ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အႏုပညာရပ္ေတြကုိ ဖန္တီးႏုိင္တဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြ၊ သိပၸံပညာရွင္ေတြ ျဖစ္လာၾကတာေပါ့။
တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ပညာလြန္ေတာ့ ေကာက္က်စ္တယ္ဆုိတဲ့အတုိင္း က်ဳပ္တုိ႔ေၾကာင္ေတြနဲ႔ တစ္ထပ္တည္း တူသြားၿပီဆုိ ရင္ေတာ့ လူဟာ အာဏာရွင္ေတြ၊ သာကူးႏုိင္ငံေရးသမားေတြ၊ ျပည္သူ႔ဘ႑ာကုိ မရွက္မေၾကာက္ခုိးတတ္တဲ့ ေၾကာင္သူ ေတာ္ အစုိးရအဖြဲ႕ဝင္ေတြလည္း ျဖစ္သြားႏုိင္ပါေသးတယ္။
*** *** ***
တစ္ေန႔ က်ဳပ္ေရာ၊ အေမပါ ႀကိဳျမင္ထားခဲ့တဲ့အတုိင္း က်ဳပ္ဘဝဟာ ၾကမၼာဆုိးႀကီးတစ္ခု ဝင္လာခဲ့တယ္။ ကံတရားဆုိတာ ဘယ္လာက္ပဲ ႀကိဳျမင္ထားေပမဲ့ တားဆီးလုိ႔ရစေကာင္းတဲ့အရာမွ မဟုတ္ပဲေလ။
အဲဒီေန႔က တန္ေဆာင္မုန္းလျပည္႕ေန႔ည။ သူခုိးႀကီးည။ ေရွးေခတ္က ေၾကာင္စြမ္းေကာင္းတစ္ေကာင္ ရဲ႕မ်က္လုံးတစ္စုံ ေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ကုိ နာမည္ေက်ာ္သူခုိးႀကီး ျဖစ္ေစတဲ့ည။ အဲဒီညက ရြာမွာရွိတဲ့ ကာလသားေတြ မူးၾက၊ ရူးၾက၊ ရမ္းကားၾကတဲ့ည။ ရြာမွာရွိတဲ့ ၾကက္၊ ဝက္၊ ဘဲ လူေတြခ်က္ျပဳတ္၊ စားေသာက္တတ္တဲ့ တိရိစၦာန္မွန္သမွ်ကုိ လုံၿခဳံေအာင္ သိမ္းဆည္းေမြးျမဴရတဲ့ည။
အဲဒီလုိ အိမ္ေမြးတိရိစၦာန္ေတြကုိ တစ္ရြာလုံးက လုံၿခံဳေအာင္ အသိမ္းအဆည္းေကာင္းလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး။ က်ဳပ္အေမ ေၾကာင္မႀကီးဟာ ရြာကာလသားတစ္သုိက္ရဲ႕ (ထန္းေရနဲ႔ျမည္းစရာ) ဟင္းတစ္ခြက္ ျဖစ္သြားရရွာတယ္ေလ။
အေမက ႀကိဳသိထားတဲ့အတုိင္း သူ႔ကံၾကမၼာ ဒီေန႔ည အဆုံးသတ္ေတာ့မွာကုိ အမူအရာနဲ႔ ျပသြားရွာတယ္။ ကေလးအရြယ္ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ ေၾကာင္ပ်ိဳေပါက္ကေလး က်ဳပ္ကုိ အေမက သူ႔ရဲ႕လွ်ာ ေႏြးေႏြးႀကီးနဲ႔ တစ္ကုိယ္လုံး လွ်က္ေပးသြားရွာတယ္။ ဒါဟာ အေမရဲ႕ က်ဳပ္ကုိေပးသြားတဲ့ ေနာက္ဆုံးေမတၱာ အာေငြ႕ေလးပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အေမ့မ်က္ဝန္းစူးစူးေတြက အၾကည့္နဲ႔ေနာက္ဆုံးမွာၾကားသြားတဲ့ ဆုံးမစကား။
“ငါ့သား… ႀကိဳသိေပမဲ့ ကံတရားဆုိတာ တားမရဘူးကြဲ႕။ လူေတြဟာ အေမတုိ႔ေၾကာင္ေတြဆီက ေကာင္းတဲ့သဘာဝေတြကုိ ယူတတ္ရင္ ပညာရွိေတြ ျဖစ္ၿပီး၊ မေကာင္းတဲ့သဘာဝေတြကုိ ယူတဲ့လူေတြကေတာ့ လူယုတ္မာေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတြကုိ မမုန္းပါနဲ႔ ငါ့သား။ ဘာေတြပဲေႂကြးေႂကြး လူေတြကုိ မခ်စ္ပါနဲ႔ ငါ့သား။ လူဆုိတာ သူတုိ႔သာလွ်င္ ဉာဏ္အရွိဆုံးလုိ႔ ထင္ေနတဲ့ အတုံးဆုံးသတၱဝါေတြပါကြယ္…”
*** *** ***
တန္ေဆာင္မုန္းလရဲ႕ လျပည္႕ေန႔ညက က်ဳပ္နဲ႔ က်ဳပ္အေမေၾကာင္မႀကီးရဲ႕ ေမတၱာတရားကုိ အဆုံးသတ္ေပးလုိက္တယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလရဲ႕ လျပည္႕ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ညက ဂ်ီးေတာ္ေထြးနဲ႔ သူ႔သား မင္းဦးရဲ႕ ေမတၱာတရားကုိ အဆုံးသတ္ေပး လုိက္တယ္။
ႏုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့ မင္းဦးဟာ အဲဒီႏွစ္က ရြာျပန္လာတဲ့အခါ၊ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ လက္ေဆာင္ေတြကုိ ဂ်ီးေတာ္ ေထြးနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြအတြက္ သယ္လာရုံမွ်မက ဂ်ီးေတာ္ေထြးအတြက္ သီးသန္႔ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ ေခြၽးမတစ္ေယာက္ကုိပါ ေခၚ လာခဲ့တယ္။ ျမန္မာစကားမတတ္၊ အသားအေရ နီစပ္စပ္နဲ႔ မ်က္လုံးျပာျပာေတြရဲ႕ အရွင္သခင္မေလးကုိ ဂ်ီးေတာ္ေထြးမေျပာနဲ႔။ က်ဳပ္ေတာင္ ၾကည့္မရဘူးဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ ဂ်ီးေတာ္ေထြးက ေတာ္ရွာပါတယ္။ ကုိယ့္ရပ္ကုိယ့္ရြာကုိ လင့္မ်က္ႏွာ တစ္ရြာထင္ၿပီး လုိက္လာရွာတဲ့ မေရႊမ်က္ ဝန္းျပာကုိ ျမန္မာ့ရုိးရာ ထုံးတမ္းစဥ္လာမပ်က္ ဧည့္ဝတ္ေက်ေအာင္ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ႀကိဳးစားရွာပါတယ္။ သားနဲ႔သူ႔မယား စားဖုိ႔ဆုိၿပီး အိမ္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာၾကက္ႀကီး ငေရႊနီကုိေတာင္ ကုိယ္တုိင္ရုိက္ ခ်က္ေႂကြးလုိက္ေသး။
ခက္တာက မင္းဦး။ ဂ်ီးေတာ္ေထြး ဒီေလာက္ ဧည္႕ဝတ္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားတာကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေစာက္နဲ႔ထြင္းဆုိသလုိ စကားေျပာ မဆင္ျခင္ဘူး။ အခုမွစ ေတြ႕ဖူးတဲ့ ေခၽြးမနဲ႔ေယာကၡမၾကားမွာ အဆင္ေျပေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ဘူး။
ညေရာက္တာနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာရင္း ျပႆနာက စေတာ့တာပဲ။ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက တစ္ျပည္သူကုိ ယူရုံမွ်မက၊ တုိင္းတစ္ပါးမွာပဲ မမ်က္ႏွာတစ္ကမၻာမွတ္ထင္ၿပီး အၿပီးတုိင္ ေနထုိင္ေတာ့မတဲ့ေလ။
*** *** ***
“သားရယ္ စဥ္းစဥ္းစားစားလည္း လုပ္ပါ့ဦး။ မင့္အေနနဲ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္က လူမ်ိဳးျခားကုိယူတာ မင့္ဘဝက ပါလာ တဲ့ကံလုိ႔ အေမ ေျဖေတြးႏိုင္ပါတယ္။ အခ်စ္၊ ေမတၱာနဲ႔ အေၾကာင္းေရစက္ေတြကုိ အေမ အတၱနဲ႔ ဝင္မစြက္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါဟာ ျမန္မာဆုိတဲ့လူမ်ိဳးကုိ မင့္ေသြးမွာ ေျခရာေဖ်ာက္ရာ ေရာက္ေပမဲ့ အေမ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ပါတယ္ လူေလးရယ္…။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္တစ္သက္လုံး ေနထုိင္ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ေျမႀကီးကုိေတာ့ မင္း မစြန္႔ပစ္သင့္ဘူးကြဲ႕။”
“ကြၽန္ေတာ္ ေျပာျပမယ္အေမ။ ဟုိမွာ ေနထုိင္အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္ရတဲ့လခထဲက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဟုိႏုိင္ငံကုိလည္း အခြန္ေဆာင္ရတယ္။ ဒီျမန္မာႏုိင္ငံကုိလည္း အခြန္ေဆာင္ရတယ္။ ရတဲ့လခေလးထဲက ကုိယ့္ေနထုိင္၊ စားေသာက္စားရိတ္ ေတြအျပင္ အေမ့ကုိ ေထာက္ပံ့ရတာက ရွိေသးတယ္။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မခံနုိင္ေတာ့ဘူး။ အခုဆုိ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္ ပါက်ၿပီ။ အိမ္ေထာင္ေရး ကုန္က်စရိတ္ေတြပါ တုိးလာေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အေမ့ကုိပါေခၚၿပီး ဟုိႏုိင္ငံမွာပဲ အၿပီး ေနလုိက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၿပီ။ ဟုိႏုိင္ငံသား ျဖစ္သြားရင္ ဒီႏုိင္ငံကုိ ေပးရမဲ့ အခြန္ကုိ ေပးစရာမလုိတဲ့အျပင္၊ အေမပါလုိက္ေန တဲ့အတြက္ အပုိေထာက္ပ့ံစရာလည္း မလုိေတာ့ဘူးေလ။”
“ဒါဆုိလည္း ငါ့သားရယ္…။ မင့္မိန္းမကုိ ဒီႏုိင္ငံမွာ ေနခ်င္ေအာင္ မင္းစည္းရုံးေပါ့။ သူသာ ဒီႏုိင္ငံမွာေနမယ္ဆုိရင္ မင္း ဟုိႏုိင္ငံမွာေပးရတဲ့အခြန္ သက္သာမယ္။ တုိ႔သားအမိလည္း အတူေနရေရာ။ မေကာင္းဘူးလား”
“မရဘူးအေမ။ ဒီႏုိင္ငံလုိ လွ်ပ္စစ္မီးေတာင္ အျပည့္အဝမေပးႏုိင္ေသးတဲ့နုိင္ငံမ်ိဳး။ ေသာက္ေရ၊ သုံးေရေတာင္ ခက္ခဲေနတဲ့ ေက်းရြာမ်ိဳး။ အခြန္သာေဆာင္ရၿပီး ႏုိင္ငံသားတစ္ေယာက္ရဲ႕အခြင့္အေရး အဆုံးရႈံးႀကီး ဆုံးရႈံးေနရတဲ့ႏုိင္ငံမ်ိဳးမွာ သူေနႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ျပည္သူအေပၚ အယူသာရွိၿပီး ဘာမွျပန္မေပးတဲ့အစုိးရမ်ိဳးကုိ အခြန္ေပးဖုိ႔ သူေရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ေရာ မသထာဘူးအေမ။”
“ေကာင္းၿပီေလ။ ဒါဆုိလည္း လူေလးသေဘာပါ။ အေမကေတာ့ မင္းတုိ႔နဲ႔အတူ ဟုိႏုိင္ငံကုိ မလုိက္ႏုိင္ဘူး။ မင့္အေဖ ကုိပြ ေနာက္ဆုံးေခါင္းခ်သြားတဲ့ ဒီေျမ၊ ဒီေရကေန အေမ ဘယ္ကုိမွ မသြားဘူး။ အေမက ဒီေျမမွာေမြး၊ ဒီေျမမွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့တာ။ အေမ့မွာ ဒီေျမရဲ႕ေက်းဇူးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ အေမလုပ္ႏုိင္သေလာက္ေလးနဲ႔ ဒီေျမရဲ႕ေက်းဇူးကုိ ဆပ္ရဦးမယ္။ အစုိးရ ေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာ။ စနစ္ေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာ အေမ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ငါ့သားေနရာမွာ အေမသာဆုိ ဟုိႏုိင္ငံ က ရလာတဲ့ အသိပညာ၊ ဗဟုသုတေတြနဲ႔ ဒီႏုိင္ငံကုိ ေျပာင္းလဲေအာင္ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ႀကိဳးစားမယ္။ ငါ့သားလုိေတာ့ ဒီေျမကုိ အေမစြန္႔ခြာသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။”
အဲဒီညက ၾကယ္ေပါင္းရံခေနတဲ့ တန္ေဆာင္မုန္းလရဲ႕ လျပည္႕ေက်ာ္တစ္ရက္လႀကီးဟာ ေကာင္းကင္မွာ ရႊန္းရႊန္းပပ သာ လုိ႔။ လမင္းႀကီးဟာ လျပည္႕ညထက္ေတာင္မွ ပုိၿပီးေတာ့ အဓိပၸာယ္ျပည့္ဝ သာလြန္းလွပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ရင္ထဲမေတာ့ လျပည္႕ညက ဟင္းစားျဖစ္သြားတဲ့အေမ့ကုိ သတိရတယ္။ ေသစာ၊ရွင္စာေလာက္သာတတ္ေပမဲ့ အမိေျမကုိ ေက်းဇူးသိတတ္လြန္းတဲ့ ဂ်ီးေတာ္ေထြးကို ေလးစားတယ္။ ေနာက္ၿပီး အေမမေသခင္က ေျပာခဲ့သလုိ အမွန္တ ကယ္ ျဖစ္လာေနတဲ့ က်ဳပ္ကံတရားကုိ ရင္ေလးတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႀကံရာမရတာနဲ႔ လေရာင္ေအာက္မွာ ကြပ္ပ်စ္ေပၚကေန တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕ ေျခဖမုိးအစုံ ကုိ ဦးေခါင္းနဲ႔သာ အတြင္ပြတ္ေနမိတယ္။
ေမာင္မင္းဦးရဲ႕ဇနီးအသစ္က်ပ္ခြၽတ္ ေကာင္မေလးခမ်ာလည္း ျခင္ေအာ္သံတဝီဝီ။ လွ်ပ္စစ္မီးမရ။ ေသာက္သုံးေရ မျပည့္စုံတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာ့ေတာသဘာဝေလးကုိ မေပ်ာ္ရွာဘူးထင္ပါရဲ႕။ တစ္ညသာ အိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ ဆက္မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ၿမိဳ႕က ေဟာ္တယ္ကုိ လစ္ေတာ့တာပဲ။ တစ္ျပည္သူမေရႊမ်က္ဝန္းျပာက မေနႏုိင္ဘူးဆုိမွေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေမာင္မင္းဦးလည္း မေနသာဘူး။ မယားေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္ရေတာ့တာပဲ။
*** *** ***
က်ဳပ္အေမ ေၾကာင္မႀကီး ႀကိဳတင္နိမိတ္ ဖတ္ခဲ့တဲ့အတုိင္းပါပဲ။ ဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕အိမ္ဟာ အတိအက် ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒီကံ ၾကမၼာကုိ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္လည္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ျမင္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာင္ဆုိတာ နတ္ဘုရားေတြ မဟုတ္ဘူး။ တန္ခုိးရွင္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြရဲ႕ကံၾကမၼာကုိ ေၾကာင္ေတြက ႀကိဳျမင္ႏုိင္တယ္ဆုိေပမဲ့ ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ေတာ့ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ဘူး။
အိမ္တစ္အိမ္မွာ ေၾကာင္ေတြသားေပါက္ရင္ စီးပြားတက္တယ္ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ စီးပြားတက္မဲ့ အိမ္ကုိ ေၾကာင္ေတြက သိလုိ႔ တမင္ေရြးခ်ယ္ၿပီး သားေပါက္တာသာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကုိ လူေတြကေတာ့ နလပိန္းတုံးေတြဆုိေတာ့ ဘယ္နားလည္မလဲ။ သူတုိ႔ စိတ္အစြဲအလန္းအတုိင္း မ်က္ေစ့မွိတ္ယုံေနၾကတာပဲ။
*** *** ***
ေမာင္မင္းဦးဟာ ဒီတစ္ခါ ျပန္သြားကတည္းက သူ႔အေမဂ်ီးေတာ္ေထြးကုိ လုံးဝ မဆက္သြယ္ေတာ့ဘူး။ လစဥ္ေထာက္ပံ့ေငြ လည္း မပုိ႔ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အေမ ေျပာသလုိပဲ၊ က်ဳပ္နဲ႔ဂ်ီးေတာ္ေထြးအတြက္ ဒါက ျပႆနာ လုံးဝ မဟုတ္ပါဘူး။ အမယ္အုိတစ္ေယာက္နဲ႔ ေၾကာင္တစ္ေကာင္အတြက္ လယ္ငါးဧကကရတဲ့ သီးေထာက္ခကေလးဟာ ေလာက္ငရုံမက ပုိလွ်ံေနပါေသးတယ္။
ျပႆနာအစစ္က စိတ္ပဲ။ တစ္ဦးတည္းေသာသားရဲ႕ စြန္႔ပစ္ျခင္းခံရတဲ့အမယ္အုိဟာ က်န္းမာေရးက အရင္လုိ မေကာင္း ေတာ့ဘူး။ ခ်ဴခ်ာလာတယ္။ စိတ္ေထာင္းလုိ႔ ကုိေၾကဆုိသလုိေပါ့ေလ။ ဂ်ီးေတာ္ေထြးက မာေတာ့အမာသားဗ်။ ဒီေလာက္ ကုိယ္စိတ္ႏွလုံး ၿခံဳးၿခံဳးက်ေနတာေတာင္ အိပ္ရာထဲဘုံးဘုံးလဲေလာက္ေအာင္ အထိေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ အပရိက ဖ်ားတာနာတာ ေလာက္ကေတာ့ ခဏခဏ ျဖစ္တယ္။
ေမာင္မင္းဦးက သူ႕အေမကုိ လုံးဝ အဆက္အသြယ္ျဖတ္လုိက္ၿပီလုိ႔ သိတာနဲ႔ ဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕ တူမဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္က အိမ္လာေနေပးတယ္။ ဂ်ီးေတာ္ေထြးလုိအပ္တာမွန္သမွ် ဝတ္ႀကီး၊ ဝတ္ငယ္ ျပဳစုတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနတဲ့ဂ်ီး ေတာ္ေထြး အားငယ္မွာစုိးလုိ႔တဲ့။
အမွန္ကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဦးတည္းေသာသား ေမာင္မင္းဦးက ျမန္မာျပည္ ျပန္မလာေတာ့ဘူး။ အၿပီးထြက္သြားၿပီ။ ဒီမွာရွိတဲ့ လယ္ငါးဧကကုိလည္း မင္းဦးက ဖုတ္ေလတဲ့ငပိ ေညွာ္တယ္ေတာင္ မထင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဂ်ီးေတာ္ေထြးေသလုိ႔ အေမြရရင္ ေဆြမ်ိဳးအနီးဆုံးျဖစ္တဲ့ ဒီတူမဝမ္းကြဲေလးကသာ ရမွာေပါ့။ ဒီယုံျမင္လုိ႔ ဒီၿခံဳထြင္တယ္ဆုိတာ က်ဳပ္က ေၾကာင္ ဆုိေတာ့ သိသေပါ့။ ဒီေကာင္မေလး မ်က္ႏွာကလည္း သာရင္ေပါင္း၊ မသာရင္ေဂ်ာင္းမယ့္ ေၾကာင္မ်က္ႏွာဆုိတာ ၾကည့္ တာနဲ႔ သိပါတယ္။
လူစကားလည္း ေျပာတတ္၊ သိတာကုိလည္း သိတဲ့အတုိင္း ေျပာခြင့္ရွိရင္ အဲဒီဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕ တူမဝမ္းကြဲေလးကုိ က်ဳပ္က ေျပာခ်င္သား။
“ဟဲ့ ကေလးမ…။ ဒီလယ္ငါးဧက ညည္းမရဘူးေနာ္။ မေမွ်ာ္နဲ႔”လုိ႔…
*** *** ***
ေမာင္မင္းဦးတစ္ေယာက္ ႏုိင္ငံျခားကုိ အၿပီးျပန္သြားၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ စစ္အစုိးရက ဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕လယ္ ငါးဧကကုိ (ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာမဲ့စီမံကိန္းတစ္ခုကုိ အေၾကာင္းျပၿပီး) သိမ္းလုိက္တယ္။ ေနာက္ သုံးလေလာက္ေနေတာ့ စစ္အစုိးရက အရပ္သားအစုိးရကုိ အာဏာလြဲေျပာင္းေပးလုိက္တယ္။
အေႂကြးဗလဗ်စ္၊ ျပႆနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ဘာမွစုပ္စရာ၊ စားစရာ မက်န္ေတာ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ႀကီးကုိ ေၾကာင္ပါးႀကီးနဲ႔တူတဲ့စစ္အစုိးရက စြန္႔ခြာသြားတယ္ ဆုိပါေတာ့ဗ်ာ။ သမၼတႀကီးဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ အရပ္သားအစုိးရ တက္ လာတယ္။
သမၼတႀကီးဦးသိန္းစိန္က ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကုိ တကယ္လုိလားသူလုိ႔ က်ဳပ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာင္ေတြလုိ ျပန္မ ေျပာနားမေထာင္နဲ႔ အမိန္႔မနာခံတတ္တဲ့၊ ကုိယ္က်ိဳးၾကည့္တတ္တဲ့ လူေတြ သူ႕အစုိးရအဖြဲ႕ထဲ ပါလာတယ္။ ဒီေတာ့ ဆြမ္း ဆန္ထဲ ႂကြက္ေခ်းေရာသလုိ ျဖစ္ၿပီး သမၼတႀကီးရဲ႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမူဝါဒဟာ အခုအထိ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ ျဖစ္ေနတုန္း။
မွတ္မွတ္ရရ…
ဆင္းရဲမြဲေတမႈပေပ်ာက္ေရးကုိ သူ႔လက္ထက္မွာ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္သြားမဲ့အေၾကာင္း သမၼတႀကီးက ျပည္သူကုိ မိန္႔ခြန္းေျပာတဲ့ေန႔မွာပဲ ဂ်ီးေတာ္ေထြးဆုိတဲ့ အုိကံမေကာင္းရွာတဲ့ဆင္းရဲသား အဖြားအုိတစ္ဦး ဆုံးရွာပါတယ္။ သမၼတႀကီးရဲ႕ ဆင္းရဲမြဲေတမႈပေပ်ာက္ေရးအတြက္ အတိတ္နိမိတ္လုိ႔ ေျပာရမလား။ ျမန္မာျပည္က လူဆင္းရဲလယ္ပုိင္ရွင္မတစ္ေယာက္ဟာ အေသထြက္ ထြက္သြားတယ္ေလ။
က်ဳပ္ကေၾကာင္။ အိမ္မသာရင္ မေနဘူး။ ဂ်ီးေတာ္ေထြးတစ္ေယာက္ သားဆုံး၊ လယ္ေပ်ာက္ အတိဒုကၡေရာက္ၿပီး အိပ္ယာထဲ လဲကတည္းက အိမ္ေျပာင္းေတာ့တာပဲ။ အံမယ္… က်ဳပ္ကုိ အျပစ္မေျပာနဲ႔ဗ်။ ဂ်ီးေတာ္ေထြးကုိ စြန္႔ခြာသြားတဲ့အထဲမွာ က်ဳပ္က ေနာက္အက်ဆုံး။ က်ဳပ္ထက္ေစာတဲ့သူ ရွိတယ္။ အဲဒါ ဟုိ ေကာင္မေလး။ ဂ်ီးေတာ္ေထြးခမ်ာ အုိႀကီးအုိမနဲ႔ ဘဝကုိ တစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္ေနရတာ သနားလွခ်ည္ရဲ႕ ဆုိၿပီး အိမ္လာေနတဲ့ ဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕ တူမဝမ္းကြဲေလးေပါ့။
ျဖစ္ပုံက ဒီလုိ…
ဂ်ီးေတာ္ေထြးဟာ သူ႔လယ္ငါးဧကကုိ ေလ်ာ္ေၾကးမျဖစ္စေလာက္ကေလး ေပးၿပီး စစ္အစုိးရက သိမ္းသြားလုိက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း၊ ေလာကီပုိင္ဆုိင္မႈေတြအေပၚမွာ သံေဝဂအႀကီးအက်ယ္ ရသြားရွာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူပုိင္တဲ့ အိမ္နဲ႔ၿခံဝန္းကေလးကုိ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံမွာ သူေသတာနဲ႔ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ လုိအပ္သလုိ အသုံးျပဳပါဆုိၿပီး တစ္ခါတည္း ေရစက္ခ်လွဴဒါန္းပစ္ခဲ့တယ္။
လယ္ကေလးေတြမ်ားရမလားလုိ႔ ဂ်ီးေတာ္ေထြးအိမ္ကပ္ေန။ လယ္သိမ္းခံရေတာ့ ေနတဲ့ဝန္းနဲ႔အိမ္ ကေလးေတာ့ ရေကာင္း ရဲ႕လုိ႔ အထင္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဂ်ီးေတာ္ေထြးတူမဝမ္းကြဲမမခမ်ာ ပက္လက္ကုိ လန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ စိတ္ဆုိးၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းသြား ပါေလေရာ။
ပစၥည္းဥစၥာဆုိတာ ထုိက္မွရသဗ်။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္တုိ႔ေၾကာင္ေတြက ဘာမွ မမက္တာ။ ေနာက္ဆုံး သခင္ဆုိတာ ကုိေတာင္ အတည္မထားဘူး။ ကံဆုံစား၊ ဆန္ကုန္သြားပဲ။
*** *** ***
ဂ်ီးေတာ္ေထြးရဲ႕နာေရးမွာ ေနာက္ဆုံးရုပ္ကလပ္ကုိေတာ့ က်ဳပ္တစ္ရက္သြားၾကည့္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေမြးေျမရပ္ျခား ႏုိင္ငံျခား သားႀကီးလုံးလုံး ျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္မင္းဦးကေလးလည္း လာတယ္။ က်ဳပ္သြားတဲ့ေန႔က ေမာင္မင္းဦးနဲ႔ ရြာလူႀကီးေတြ အိမ္ဝန္း ထဲက ကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚမွာ စကားဝုိင္းဖြဲ႕ေနၾကတယ္။ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ဘဝရဲ႕ငယ္စဥ္ အတိတ္ကာေလေတြကုိ ေအာက္ ေမ့သတိရရင္း သူတုိ႔ ဘာေတြေျပာေနၾကသလဲလုိ႔ အသာနားစြင့္ေနမိတယ္။
“တကယ္ေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ေတာ္ေပမဲ့ အသုံးမက်ဘူးဗ်”
ႏုိင္ငံျခားသားအေကာင္းစားႀကီး ေမာင္မင္းဦးက သူ႔စကားကုိ အဆုိတင္သလုိ ေျပာလုိက္တယ္။ သူကုိယ္တုိင္ ျမန္မာလူမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတုိင္းပဲ။ “ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္ ကုိမင္းဦးရယ္”
ရြာသူႀကီးကုိေရႊသစ္က စကားေထာက္ေပးတယ္။ ရပ္ရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြကုိ ဘြဲ႕ရပညာတတ္မွ ခန္႔ထားရမယ္ဆုိတဲ့ ေပၚလစီအရ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ပူပူေႏြးေႏြး ရြာသူႀကီးျဖစ္လာတဲ့ ကုိေရႊသစ္ဆုိတာက အရင္ရြာသူႀကီးရဲ႕သားေလ။
“ခင္ဗ်ား ၾကည့္ေလဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္အေမဆုိ စာမတတ္ေပမဲ့ အားလုံးသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္ဘဝေကာင္းစားဖုိ႔အတြက္ ေနသင့္တဲ့ေနရာမွာေနဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေခၚေတာ့ သူ႔ခမ်ာ တြန္႔ဆုတ္ သြားျပန္ေရာ။ ျမန္မာျပည္မွာ အခုေျပာင္းလဲေနၿပီ ဆုိ ေပမယ့္ မထူးျခားေသးဘူး။ ကုိယ္လုိတာရဖို႔အတြက္ ဆႏၵေတြ ျပေနရတုန္း။ လူ႔အခြင့္အေရးဆုိတာႀကီးအတြက္ တုိက္ေန၊ ေတာင္းေနၾကရတုန္း မဟုတ္လား။ တကယ္ဆုိ ဘာလုိ႔ ကုိယ့္အရည္အေသြးေတြကုိ အဲလုိ အက်ိဳးမဲ့ျဖဳန္းတီးပစ္မလဲ။ ကုိယ္ လုိခ်င္တာ ရတဲ့ႏုိင္ငံ။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာ လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့ေနရာကုိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လုိ ေရႊ႕ေနလုိက္ၾကေပါ့ဗ်။ သူတုိ႔လည္း ဘာ ထူးလည္း အေမနဲ႔ အတူတူပဲ။
ဘာမွ လုပ္စားမရတဲ့ သစၥာတရားေတြ၊ ေက်းဇူးတရားေတြကုိ ရင္ဝယ္ပုိက္ၿပီး အလကား ဘဝ အနစ္မြန္း ခံေနၾကတယ္။ ေနသင့္တဲ့အရပ္မွာေနမွ ေအာင္ျမင္တာဗ်။ ဘုရားေဟာေတာင္ ရွိေသးမဟုတ္လား။ ဘာတဲ့ ပါ႒ိလုိ ကၽြန္ေတာ္ေမ့ေနလုိ႔”
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တုတ္တုတ္ပဲ။ ဒါေၾကာင္ေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးဗ်။ ေနသင့္တဲ့အရပ္မွာ ေနလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ေမာင္မင္း ဦးကေလး ေၾကာင္ေလာက္နီးနီး ပညာရွိသြားၿပီဗ်။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လုိေတာ္ဖုိ႔ နဲနဲပဲ လုိေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ျမန္မာျပည္ႀကီး ေကာင္းစားဖုိ႔၊ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ဆုိၿပီး ေခြးတစ္ေကာင္လုိ သစၥာတရားမ်ိဳးနဲ႔ ဖက္တြယ္ေအာ္ ဟစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီလုိေတြ ဘာျဖစ္သလဲ။ ျမန္မာျပည္ႀကီးလည္း မေျပာင္းလဲတဲ့အျပင္ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း ေခြး ေလာက္ေတာင္ လူေမြး၊ လူေတာင္မေျပာင္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ညႇင္းပမ္း၊ အက်ဥ္းခ် ခံၾကရတယ္ေလ။ တကယ္ဆုိ လူေတာ္ ကေလး ေမာင္မင္းဦးလုိ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ သတၱိမ်ိဳး ေမြးသင့္တယ္ဗ်။
“ဗ်ိဳ႕ ကုိမင္းဦး… ေဟာ ဒီေၾကာင္ႀကီးက ကုိမင္းဦးတုိ႔ အိမ္က ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ ေၾကာင္ႀကီး မဟုတ္လားဗ်။ ဒီေကာင္ႀကီး က်ဳပ္ရြာလူႀကီး မျဖစ္ခင္တစ္ရက္ေလာက္က အိမ္ေရာက္လာတာ။ အခုခ်ိန္ထိ မျပန္ေတာ့ဘူး။ ေၾကာင္လာရင္ စီးပြားတက္ တယ္ဆုိတာ ဟုတ္သဗ်ိဳ။ က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ ဒီေကာင္ႀကီး ေရာက္ကတည္းက ေငြဆုိတာ ဝင္လုိက္တာ ေသာက္ေသာက္လဲ။ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတာင္ တံခါးေခါက္ လာေပးၾကသဗ်”
က်ဳပ္လည္း မင္းဦးစကားေနာက္မွာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနလုိက္တာ သူတုိ႔ဘာေတြ ေျပာသြားမွန္းေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။ သူႀကီး လက္သစ္ ေမာင္ေရႊသစ္က က်ဳပ္ကုိ ရည္ညႊန္းၿပီးေျပာမွပဲ၊ သတိျပန္ဝင္လာေတာ့တယ္။ က်ဳပ္လည္း သူႀကီးရဲ႕စကားကုိ ေထာက္ခံသလုိနဲ႔ လေရာင္မွာ က်ဳပ္ရဲ႕ေခါင္းႀကီးကုိ ေမာ့တဲ့ၿပီး “ေညာင္”ကနဲ တစ္ခြန္းေအာ္လုိက္တယ္။ ရင္မွာလည္း ပီတိေတြနဲ႔ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ပီတိဟာ ၾကာၾကာမခံပါဘူး။ ေမာင္မင္းဦးေျပာလုိက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ တိမ္ဖုံးသြားတဲ့လမင္းႀကီးလုိ က်ဳပ္စိတ္ဟာ မဲကနဲျဖစ္သြားရတယ္။
“အလကားပါဗ်ာ…။ ေၾကာင္ဆုိတဲ့အေကာင္က အိမ္သာမွ ေနတာပါ။ အလကား သာကူးေတြ” တဲ့…
ဟား… ဟား… ဟား… ဟား… လူစကားသာ ေျပာတတ္ရင္ က်ဳပ္ေလ တစ္ရြာလုံးၾကားေအာင္ ဟားတုိက္ၿပီးသာ ရီလုိက္ခ်င္ ပါရဲ႕။ ေမာင္မင္းဦးက က်ဳပ္ကုိ သာကူးတဲ့ဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔လုိ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ သဘာဝကုိ လုိက္လုပ္ႏုိင္လုိ႔ လူေမႊး၊ လူေတာင္ ေျပာင္ေနတဲ့ေကာင္ကမ်ား ေျပာရတယ္ရွိေသး။ ရူးလည္း ရူးပါ့ကြာ။
ခင္ဗ်ားလည္း မေသမခ်င္းမွတ္သြား…
က်ဳပ္တုိ႔လုိေၾကာင္ေတြက ခင္ဗ်ားတုိ႔လုိ လူေတြ ခုိင္းသမွ်၊ ေျပာသမွ် လုိက္မလုပ္ဘူးဆုိတာ လူစကားကုိ နားမလည္လုိ႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။ လူေတြကုိ အရူးေတြမွန္း သိေနလုိ႔ပဲ…။
အရူးေတြခုိင္းတာကုိ အေကာင္းေတြက လုိက္လုပ္စရာလားဗ်ာ…
“ေညႇာင့္…”
ေဇာ္သစ္
၂၂. ၈.၂၀၁၄ (နံနက္-၂း၄၅)