ထင္ေအာင္ - ျမန္မာမႈကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကသူမ်ား
(မုိးမခ) မတ္ ၂၄၊ ၂၀၁၆
ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြေရာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြပါ အင္မတန္သေဘာက်ေပ်ာ္တတ္က်တဲ့ မဟာသၾကၤန္ပဲြေတာ္ၿပီးနီးကပ္လာ ျပန္ပါၿပီ။ ျမန္မာႏွစ္ကူးခ်ိန္ဟု သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေရကစားပဲြေတာ္သၾကၤန္နီးလာသည္ႏွင့္အမွ် သက္ဆိုင္ရာတာဝန္ရွိသူ ေတြကလည္း သၾကၤန္ကာလအတြင္း လိုက္နာရန္စည္းကမ္းမ်ားကို ထုတ္ျပန္ေလ့ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈကိုထိမ္းသိမ္းၾကရန္၊ သ႐ုပ္ပ်က္ဝတ္စားဆင္ယင္မႈမ်ားမျပဳလုပ္ၾကရန္၊ အရက္ေသစာေသာက္စားျခင္းေရာင္းဝယ္ျခင္း လံုးဝ မျပဳလုပ္ၾကရန္ စတာေတြကို ႏွစ္စဥ္ထုတ္ျပန္တတ္ပါတယ္။ တကယ္ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈကို မပ်က္ေစ ခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္းေရကစားၾကတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြ ဘယ္နားေရာက္ေနသလဲမသိၾက ေတာ့ပါ။ သတိျပဳေရွာင္ရွားရန္အမိန္႔ထုတ္ထားသူေတြကစားတဲ့မ႑ပ္မွာေတာင္ မူး႐ူးေနတာကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ေရအစို ခံႏိုင္ရန္၊ အေအးဒဏ္ခံႏိုင္ရန္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ ေသာက္ၾကတာပါ။ မေသာက္တဲ့သူေတြက ေရမကစားႏိုင္ သလိုျဖစ္ေနကာ အျပင္းမေသာက္ႏိုင္သူေတြက အေပ်ာ့စားဘီယာေသာက္ေနၾကပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြေတာင္ အေအး ဒဏ္ကာကြယ္ရန္ ဝိုင္ကိုေမာ့ေသာက္ေနရပါတယ္။ ေရဖလားကိုင္ရမဲ့လက္ကေလးေတြက ေသရည္ခြက္ကို ကိုင္ေနတာ ၾကည့္မေကာင္းပါဘူး။ ေသရည္အရွိန္ေၾကာင့္ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြ အရွက္တရားေတြေမ့သြားပါေတာ့တယ္။ သ႐ုပ္ပ်က္ ဝတ္စားရတာကိုလည္း မရွက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မွီေအာင္ ဝတ္ထားတာလို႔ ထင္ေနၾကပါေသးတယ္။
မ႑ပ္ေပၚမွာ သ႐ုပ္ပ်က္အဝတ္အစားေတြနဲ႔ မူး႐ူးကခုန္ေနတာေတြဟာ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း တျပည္လံုးကိုျပန္႔သြားပါတယ္။ကမ႓ာကလည္း ခ်က္ခ်င္းသိၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ သၾကၤန္ကာလအတြင္းနားထားတဲ့ဂ်ာနယ္ေတြကလည္း စထုတ္ေဝတဲ့ေန႔မွာ သ႐ုပ္ပ်က္ပံုေတြကို ဦးစားေပးေဖၚျပထားၾကပါတယ္။ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း အင္တာနက္ေက်းဇူးေၾကာင့္ သမီးျဖစ္သူရဲ႕ ဝတ္စားပံုေတြ၊ ကခုန္ပံုေတြကို သမီးမ႑ပ္ေပၚမွာကေနကတည္းက သိေနရပါၿပီ။ မိဘအမ်ားစုကေတာ့ ရွက္ၾကေပမဲ့ ဂုဏ္ ယူေနတဲ့မိဘလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။
ယမန္ႏွစ္သၾကၤန္ကာလအတြင္း သ႐ုပ္ပ်က္ကခုန္မႈမ်ား၊ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈမ်ားကို အင္တာနက္၏ေကာင္းမႈေၾကာင့္ တျပည္ လံုး၊ တကမ႓ာလံုးက မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သိျမင္ခြင့္ရခဲ့ ၾကပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြကလည္း သ႐ုပ္ပ်က္ပံုေတြကို တိုက္႐ိုက္ထည့္ ေဖၚျပၾကသလို အခ်ဳိ႕စာေစာင္ေတြက ျပဳျပင္ကာ ေဖၚျပၾကပါတယ္။ သၾကၤန္အလြန္ကာလ အတန္ၾကာေအာင္ ပံုေတြ ေဆာင္းပါးေတြက ဂ်ာနယ္ေနရာကိုယူထားၾကပါတယ္။ စီးပြါးေရးအကြက္ျမင္သူေတြက ဗြီဒီယိုအေခြထုတ္ေရာင္းခ်ပါတယ္။အေခြထဲမွာပါတဲ့သူေတြက ေန႔ျခင္း ညျခင္း အမည္ေက်ာ္ၾကား လာၾကပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ကား႐ိုက္ရန္ အလုအယက္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါက ႏွစ္တိုင္းျဖစ္ေနၾကပါ။
အမ်ိဳူသားေတြကလဲ သူနည္းသူဟန္နဲ႔ သ႐ုပ္ပ်က္ျပၾကပါတယ္။ ဆံပင္ကို ထိပ္ကေလးသာခ်န္ၿပီး ေဆးေရာင္စံုခ်ယ္ထားသူမ်ား၊ ေဘာင္းဘီအကဲြစုတ္ျပတ္ေနတာကို ဝတ္ဆင္ထားသူမ်ားႏွင့္ စိတ္မႏွံသူမ်ားပံုစံ မေပါက္ေပါက္ေအာင္ ဝတ္ဆင္ထားသူမ်ား ေပါမ်ားလွပါတယ္။ သၾကၤန္မတိုင္မီကထုတ္ထားတဲ့စည္းကမ္းေတြလဲ သၾကၤန္ၿပီးသြားေတာ့ ဘယ္သူမွဘာမွမျဖစ္ပဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕သၾကန္မ႑ပ္ေၾကာ္ျငာေတြဆို ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔အလြန္ ေျခာက္လခန္႔အထိ တည္ရွိေနတာကို ေတြ႕ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ပဲြေတာ္ကာလလြန္ေတာ့လဲ အားလံုးကို ေမ့သြားၾကပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ၾကမွ ကဲၾကျပန္တာေပါ့။
ယမန္ႏွစ္သၾကၤန္အၿပီးမွာ စာေစာင္ေတြက ယဥ္ေက်းမႈသၾကၤန္အေၾကာင္း ျပည္သူေတြကိုလိုက္ေမးတဲ့ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အႏုပညာရွင္အမည္ရေနသူေတြကို ေမးထားၾကတာပါ။ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုေမးထားတာ မ်ားပါတယ္။ ပဲြေတာ္ကာလအတြင္း ဝတ္စားဆင္ယင္မႈအေၾကာင္း ေမးထားတာမ်ားပါတယ္။ ေျဖတဲ့သူေတြက ျမန္မာဆန္ဆန္ လံုလံုခ်ံဳခ်ံဳ ဝတ္ရတာကို သေဘာက်ေၾကာင္းေျဖၾကပါတယ္။ ေမးတဲ့ သူက ဘယ္လိုဝတ္စားထားသလဲ မသိရေပမဲ့အေျဖေပးသူေတြက ထမီမပါတာ မ်ားပါတယ္။ ေဘာင္းဘီအတိုေလးေတြသာ ဝတ္ထားပါတယ္။ ေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္ထားသူက အင္မတန္ယဥ္ေက်းသူျဖစ္ေနပါတယ္။ ေပါင္ႏွစ္လံုးေပၚေနတဲ့သူေတြက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဝတ္စားရတာကို သေဘာက်ေၾကာင္း ေျပာၾကပါေသးတယ္။
ကိုရီးယားကားေတြကို အျပစ္တင္ေနမဲ့အစား အႏုပညာရွင္ေတြက ဝတ္စားဆင္ယင္တာကို ဂ႐ုတစိုက္ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆင္ျခင္ရမည္သူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တံုးက အပ္ခ်ဳပ္သည္ေခၚတဲ့ အဝတ္အစားခ်ဳပ္တဲ့သူေတြပါ။ အခုကာလမွာေတာ့ ဒီဇိုင္နာလို ႔ေခၚၾကပါတယ္။ အပ္ခ်ဳပ္တဲ့အလုပ္လုပ္တာပါပဲ ။ႏိုင္ငံတကာမဂၢ ဇင္းစာအုပ္ေတြထဲက ပံုစံေတြ ၊ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ကားထဲက ပံုစံေတြကို ကူးယူလိုက္ခ်ဳပ္ၾက တာပါ။ ဒီဇိုင္နာက ခ်ဳပ္ေပးသမွ်ကို လိုက္သည္ မလိုက္သည္မသိ ဝတ္ဆင္ၾကပါေတာ့တယ္။ အသားမဲကိုလဲ အရဲဆင္ခ်င္ ဆင္ၾကပါတယ္။ အလွမယ္ေရြးခ်ယ္ပဲြ၊ ဖက္ရွင္ျပပဲြနဲ႔ လုပ္ငန္းရွင္ေတြရဲ႕ပစၥည္းေရာင္းအားျမႇင့္တင္ပဲြေတြမွာ သ႐ုပ္ပ်က္တဲ့အဝတ္အစားကို ဝတ္ဆင္ၾကတာ အဆိုးဆံုးပါ။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားေတြကလဲ အခယူကာ တိုက္႐ိုက္ျပသေပးသလို ေနာက္ေန႔ထုတ္ဂ်ာနယ္ေတြေၾကာင့္လဲ တႏိုင္ငံလံုးကလူေတြ သ႐ုပ္ပ်က္တာကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ တပတ္ခန္႔အၾကာမွာ အေခြထြက္လာပါေတာ့တယ္။ အိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားက ၾကည့္ရႈပါေတာ့တယ္။ သ႐ုပ္ပ်က္အေခြလို႔အမည္ထြက္ေလ ေရာင္းေကာင္းေလပါပဲ။ သ႐ုပ္ပ်က္တဲ့သူေတြကိုလဲ ႐ုပ္ရွင္သမားေတြက ခ်က္ခ်င္းစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ကာ စင္တင္ပါေတာ့တယ္။ ဒါကိုေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ယူဆရင္ ခက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပံုစံနဲ႔ေအာင္ျမင္လာေတာ့ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈပံုစံေတြကို လစ္လ်ဴရႈလာပါတယ္။
ယဥ္ေက်းမႈမပ်က္စီးရေအာင္ ပထမဆံုးပညာေပးရမွာက ဒီဇိုင္နာေတြကိုပါ။ ေနာက္ အခမ္းအနားက်င္းပတဲ့သူေတြ ပါ။ ဒီဇိုင္နာေတြကသာ မခ်ဳပ္ေပးရင္ မဝတ္ႏိုင္ပါဘူး။ အခမ္းအနားတက္ရန္ သြားငွားကတည္းက သ႐ုပ္ပ်က္ မဝတ္လာပါရန္ သတိေပးသင့္ပါတယ္။ ဝတ္လာခဲ့ရင္လဲ တက္ေရာက္ခြင့္မျပဳရန္ လိုအပ္ပါတယ္။ အားကစားပဲြေတြမွာ ပန္းစည္းဆက္သူေတြက အားကစားသမားေတြထက္ တိုေနတာေတြ႕ဘူးပါတယ္။ သ႐ုပ္ပ်က္ဝတ္စားမႈေၾကာင့္ ဝင္ခြင့္မရတာကို သိသြားေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါ႐ိုက္တာေတြ၊ ကင္မရာ႐ိုက္ကူးသူေတြကလဲ သ႐ုပ္ပ်က္သူေတြကို လံုးဝမွတ္တမ္းတင္ျခင္းမျပဳရန္ လိုအပ္ပါတယ္။ သားသမီးခ်င္းမစာနာတဲ့႐ိုက္ခ်က္ေတြေၾကာင့္လဲ လူငယ္ေတြကို ပိုပ်က္စီးေစပါတယ္။
ပိုက္ဆံေပး၍ၾကည့္ရေသာ ႐ုပ္သံလိုင္းတခုက အစီအစဥ္တခုကို ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ စင္ျမင့္ေနာက္က အေနအထားေတြကို ႐ိုက္ျပတာပါ။ အခမ္းအနားမစခင္ စင္ေနာက္မွာ အလွျပင္ေနၾကတာေတြကို ႐ိုက္ျပတာပါ။ အလွျပင္ေနတဲ့မင္းသမီး အားလံုးက ထမီ မပါၾကပါဘူး။ ေဘာင္းဘီတိုေတြနဲ႔ပါ။ ေဘာင္းဘီရွည္ကို ဝတ္ထားသူက ယဥ္ေက်းေနသလို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံျခားဖက္ရွင္ပဲြေတြ မစခင္ စင္ေနာက္မွာ ျပင္ၾကဆင္ၾကတာေတြကို အတုခိုး႐ိုက္ထားတဲ့ အစီအစဥ္ပါ။ အေနာက္ႏိုင္ငံက ကင္မရာဆရာရဲ႕႐ိုက္ခ်က္ေတြနဲ႔ ထပ္တူတူေအာင္ ႐ိုက္ျပတဲ့ျပကြက္ေတြကို ၾကည့္ရပါတယ္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ထမီ ဝတ္အလွ ျပတဲ့သူမရွိသေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ထမီမဝတ္ေတာ့ပါဘူး၊ တခါမွ ထမီမဝတ္ဘူးေတာ့ အေနရခက္ပါတယ္၊ ေဘာင္းဘီတို၊ စ ကတ္တို႔လို လြတ္လပ္မႈမရွိဘူးလို႔ ေျပာသူကေျပာၾကတာကို ဖတ္လိုက္မိပါတယ္။ တကယ္က ထမီကသာ အလြတ္လပ္ဆံုး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ အျပည့္ဝဆံုး အဝတ္အစားျဖစ္ပါတယ္။ ပါးစပ္ကေန ျမန္မာဆန္ေနမဲ့အစား မိမိရဲ႕ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကေန ျမန္မာဆန္တာကို ျပရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အရင္က ေခတ္အင္မတန္ဆန္သူမ်ားလို႔ အေျပာခံရသူမ်ားပင္ ထမီကို မပစ္ပယ္ခဲ့ပါဘူး။ ခင္ယုေမေခတ္က ထမီတိုတိုဝတ္တာ ေခတ္စားခဲ့ပါတယ္။ ေနာင္ေတာ့ ျပန္ရွည္လာျပန္ပါတယ္။ ရွည္လြန္းလို႔ ခင္သန္းႏုတို႔ ေခတ္မွာ ထမီက ေျခေထာက္ဖံုးေအာင္ ဝတ္ၾကတဲ့ဖက္ရွင္ကို ေခြးေခ်းက်ဳံးဖက္ရွင္လို႔ ေနာက္ေျပာင္ေခၚၾကပါတယ္။ ေခတ္အလိုက္ တိုလိုက္ ရွည္လိုက္ျဖစ္ေနေပမဲ့ ထမီကိုေတာ့ မပစ္ပယ္ခဲ့ပါဘူး။
ယခုကာလမွာေတာ့ ထမီကို လံုးဝပစ္ပယ္လိုက္ပါၿပီ။ အခမ္းအနားေတြမွာေရာ၊ လမ္းမေပၚမွာေရာ ထမီကို မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ ကုမၸဏီကဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးေတြဆိုရင္ တိုသထက္တိုေအာင္ ဝတ္ေနရပါတယ္။ ကုမၸဏီလုပ္ပိုင္ခြင့္တင္ကတည္းက ျမန္မာအမႈထမ္းေတြကို ထမီသာ ဝတ္ဆင္ေစရမည္ဆိုတဲ့အခ်က္ ထည့္ ထားသင့္ပါတယ္။ ဒီဇိုင္နာဆိုသူေတြကိုလည္း ျမန္မာလိုခ်ဳပ္တတ္မွ လုပ္ခြင့္ေပးသင့္ပါတယ္။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္ကိုလည္း ျမန္မာဆန္ေစခ်င္ပါတယ္။ မိဘေတြက ပုဆိုး၊ ထမီ ဝတ္ေနရင္ ကေလးေတြကလည္း ပုဆိုး၊ တိုက္ပံုဝတ္လာမွာပါ။ သ႐ုပ္ပ်က္သားသမီးရဲ႕မိဘလို႔ အေျပာခံရမဲ့အစား ျမန္မာဆန္တဲ့မိသားစုလို႔ အေျပာခံရတာ ဂုဏ္ရွိပါတယ္။ ဒီလိုအေျပာခံရေအာင္ အခုကတည္းက သံုးေထာင့္ထြာထမီေတြကို ခ်ဳပ္ထားေပးသင့္ပါတယ္။ ေငြေပးၿပီး သ႐ုပ္ပ်က္အဝတ္အစားေတြကို ဝတ္ခိုင္းတဲ့ပဲြေတြကိုလည္း ျငင္းပယ္ရပါမယ္။ ငါ မလုပ္ရင္ သူလုပ္မွာေပါ့လို႔ မေတြးပါနဲ႔။ လုပ္တဲ့သူဟာ ၾကာရင္ သူအမွားသူ သိလာပါလိမ့္မယ္။
အခုရက္ပိုင္းအတြင္း တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕႐ိုးရာဝတ္ဆံုေတြကို ဆန္းသစ္တဲ့အေနနဲ႔ ဒီဆိုင္းအသစ္ေတြခ်ဳပ္ကာ စင္ေပၚမွာ ဝတ္ ျပတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ပထမပိုင္းမွာ တိုင္းရင္းသားဝတ္စံုေတြကို လူႀကိဳက္မ်ားလာကာ ဝတ္ဆင္သူေတြမ်ား လာပါ တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကခ်င္႐ိုးရာထမီေတြ ေရာင္းေကာင္းလာပါတယ္။ ဒီအခြင့္ေကာင္းကိုယူကာ ဒီဆိုင္နာေတြက ကခ်င္ စကပ္ထမီေတြ ထြင္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါက ထြင္တာမဟုတ္ပါ။ ဖ်က္စီးတာပါ။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ႐ိုုးရာဝတ္စံုကို တျမတ္တႏိုး ထား ဝတ္ဆင္ၾကပါတယ္။ လက္ရွိလူႀကိဳက္မ်ားေနတဲ့ ကိုရီးယားကားေတြမွာ ယခုထိ ႐ိုးရာဝတ္စံုကို ဝတ္ေနတာကိုေတြ႕ရမွာပါ။ တန္ဘိုးရွိတဲ့ ႐ိုးရာဝတ္စံုေတြကို မဖ်က္စီးၾကဘို႔ သတိျပဳၾကရပါမယ္။ ျမန္မာဆန္ခ်င္တယ္လို႔ ပါးစပ္က တဖြဖြေအာ္ေန သူေတြအားလံုး ဒီအခ်က္ေလးေတြကို ဂ႐ုျပဳထားသင့္ပါတယ္။
ယခုလဲ တေပါင္းလၿပီးလို႔ တန္ခူးလေရာက္ပါေတာ့မယ္။ သၾကၤန္ကာလအတြင္း ဘယ္လိုျမန္မာဆန္ၾကမလဲ၊ ဘယ္လိုသ႐ုပ္ ပ်က္ၾကမလဲဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ဘယ္လိုပံုေတြနဲ႔ ေရာင္းေကာင္းေအာင္ ထုတ္ေဝၾကမလဲဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါေတာ့မယ္။
ထင္ေအာင္
Photo credit : Gatty Images