ဖိုုးထက္ - ထိုင္ၾကည္႔ေနရတဲ႔ မယံုၾကည္ရျခင္းမ်ား
(မိုုးမခ) ဧျပီ ၈၊ ၂၀၁၆
ဘာကိုမွ ယံုလို႔ မရတာ ၾကာၿပီေလ။ ၾကာဆို ကၽြန္ေတာ္ ေမြးကတည္းက ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕။ သူမ်ားေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို မယံုၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမ်ားေတြကို မယံုၾကည္ဘူး။ အဆိုးျမင္တာပါလို႔ ဆိုမလို႔လား။ ရပါတယ္။ ခင္ဗ်ား ထင္ခ်င္ထင္ေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ မယံုရတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပပါအံုးမယ္။
ပထမဆံုး ေျပာခ်င္တာက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ၊ အထူးသျဖင္႔ ရန္ကုန္မွာ ကားေမာင္းရတဲ႔ ကိစၥ။ ခင္ဗ်ား ေသခ်ာ ေတြးၾကည္႔။ ဘယ္အရာကို ခင္ဗ်ားယံုၾကည္လို႔ ရသလဲ။ လမ္းေပၚကို ခင္ဗ်ား ကားေမာင္းလာၿပီ ဆိုကတည္းက ဘာကိုမွ မယံုနဲ႔ေတာ႔။ ယံုလို႔ မရဘူး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အာရံုေျခာက္ပါးကို အစြမ္းကုန္ဖြင္႔ထားၿပီး ကားကို ေမာင္းေပေတာ႔ဘဲ။
ကၽြန္ေတာ္႔ ကားေမာင္းသက္တမ္း အေတာ္ရင္႔ၿပီလို႔ ဆိုပါရေစ။ ၾကြားတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔။ သူမ်ား ႏိုင္ငံေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကားေမာင္းဘူးတယ္။ ကားေမာင္းရတယ္။ ဘယ္သူ႔မွ လူမထင္၊ မာန္မာန အလြန္ၾကီးတဲ႔ လူခ်မ္းသာ သူေဌးေတြ ေနတဲ႔ အေရွ႕ အလယ္ပိုင္း ႏိုင္ငံေလး တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကားေမာင္းလာတာ ႏွစ္ ႏွစ္နီးပါး ဆိုပါေတာ႔။ ေနာက္ကေန မီးေတြ ဖြင္႔ၿပီး လမ္းဖယ္ခိုင္းမယ္၊ ဇြတ္ေက်ာ္တက္မယ္၊ အေရွ႕ကေန ရိသဲ႔သဲ႔စမယ္။ ဒီေလာက္ဆိုးေပမယ္႔ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ယံုလို႔ရတယ္။ သူတို႔ မ်က္စိေနာက္ေအာင္၊ သူတို႔နဲ႔ မထိ၊ မျငိေအာင္ သီးခံၿပီး ေမာင္းရင္ ဘာအႏၱရာယ္မွ မျဖစ္ဘူး။
ဒီမွာ လမ္းေပၚ တက္ကတည္းက ဘတ္စ္ကားေတြက ခင္ဗ်ားကို ဖိအားေပးမယ္။ အငွားကားေတြက ခင္ဗ်ားကို ခ်ီး ေခြးႏိုင္သလို ခင္ဗ်ားကို ႏိုင္စားမယ္။ လမ္းအလယ္က ဆိုက္ကၠားသမားက ခင္ဗ်ားကို တိုက္ရဲတိုက္ၾကည္႔ ၊ ျခစ္မိတာနဲ႔ မီးပြင္႔သြားမယ္ဆိုတဲ႔ အေပါက္နဲ႔ အၾကည္႔ခံရမယ္။ လမ္းကူးသူေတြက ခင္ဗ်ားကားကို ဖုတ္ေလတဲ႔ ငါးပိ ရိွတယ္လို႔ မထင္အေပါက္မ်ိဳး အခ်ိဳးခံရမယ္။ ဆတ္ကနဲ႔ လမ္းကို ျဖတ္ကူးမယ္။ တံု႔ကနဲ႔ ရပ္ခ်င္ ရပ္ျပစ္မယ္။ ဘာကိုမွ ခင္ဗ်ားယံုလို႔ မရဘူး။
ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သက္ရိွေတြတင္ မကဘူး။ သက္မဲ႔ေတြကိုပါ ခင္ဗ်ား မယံုရဘူးဆိုရင္ ပိုတယ္ မထင္နဲ႔။ လမ္းအလယ္ ေမွာင္ေမွာင္ မည္းမည္းမွာ မည္းမည္းတူးတူးၾကီး ခ်ထားတဲ႔ ကြန္ကရစ္တံုးၾကီးေတြက ခင္ဗ်ားရဲ႕ ယာဥ္ေမာင္းစြမ္းရည္ကို မစမ္းသပ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မွဳကို အျမဲ စမ္းသပ္ေနတာ။ ယံုလို႔ ပံုအပ္ၿပီး တိုက္မိလိုက္လို႔ကေတာ႔ ခင္ဗ်ားလဲ သြား၊ ခင္ဗ်ားကားလဲ သြားေပေရာ႔။ ဒါက ရန္ကုန္မွာ ကားေမာင္းရင္ ဘာဆို ဘာကိုမွ ယံုၾကည္လုိ႔မရဘူးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာပါ။ ရန္ကုန္မွာ ကားကို တစ္နာရီေလာက္ လမ္းေပၚမွာ ေမာင္းၿပီးရင္ အသက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ပိုတိုသြားတယ္ဆိုတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ မိတ္ေဆြ အငွားယာဥ္ေမာင္းသမား စကားကို ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ သေဘာတူတယ္။
ေနာက္တစ္ခု မယံုရတာ ေျပာအံုးမယ္။ သူေတာင္းစားေတာင္ ခင္ဗ်ား ယံုလို႔ မရဘူး။ တျမန္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္႔နားကို လူတစ္ေယာက္ ကပ္ၿပီး ပိုက္ဆံေတာင္းတယ္။ သူ႔ဗိုက္မွာ ခြဲစိတ္ထားတဲ႔ အနာၾကီးက ျမင္မေကာင္းဘူး။ ပိုက္ၾကီးက တန္းလန္း။ အူထုတ္ထားတယ္ဆိုလား၊ ျဖတ္ထားတယ္ ဆိုလား။ ေဆးရံုစရိတ္မရိွလို႔ပါ သားေလးရယ္ဆိုလို႔ “ဒါဆို..လာ။ ေဆးရံုၾကီးကို ကၽြန္ေတာ္လုိက္ပို႔မယ္။ ဒီေလာက္ ျဖစ္ေနတာ ခင္ဗ်ားကို ျပည္သူ႔ေဆးရံုၾကီးက မကုေပးလို႔ ရမလား။ ကားေပၚတက္” ဆိုေတာ႔ မ်က္စိ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ လွည္႔ထြက္သြားလို႔ ေႀသာ္ သူ႔အခက္အခဲနဲ႔ သူေနမွာေပါ႔လို႔ ေတြးၿပီး ပိုက္ဆံထုတ္ေပးမိတယ္။ ညေနေရာက္လို႔ သူငယ္ခ်င္း ဆရာ၀န္နဲ႔ ေတြ႔လို႔ အဲဒီအေၾကာင္းေျပာျပမိမွ “မင္း အလိမ္ခံလိုက္ရၿပီ..ဟား..ဟား” ဆိုၿပီး ဟားတုိက္ ရီေမာတာကို ခံလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ ပိုက္ၾကီး တန္းလန္းနဲ႔ လုပ္စားေနတာ ၾကာၿပီတ႔ဲ။ အဲဒါၾကီး ျပၿပီး လိုက္ေတာင္းစားေနတာ မင္းလို လူေတြ ခံရတာ မနည္းဘူးတဲ႔။ သူ႔၀င္ေငြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမလဲ စဥ္းစားၾကည္႔ေပါ႔တဲ႔။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ႔ အဘြားၾကီး တစ္ေယာက္။ ငယ္ရြယ္သူေတြ၊ လူငယ္ေတြ၊ ကေလးေတြ၊ သကၤန္း၀တ္ေတြ ပိုက္ဆံလိုက္ေတာင္းေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ျပားမွ မေပးဘူး။ ေျခလက္ အဂၤါအျပည္႔အစံုနဲ႔ လိုက္ေတာင္းစားေနသူေတြဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က အသဲအေတာ္မာတယ္။ တစ္ျပားမွ မက်ဘူး။ အင္း..ဒါေပမယ္႔ အဘိုးအရြယ္၊ အဘြားအရြယ္ဆိုရင္ေတာ႔ မနည္းတဲ႔ ေငြေၾကးကို ကၽြန္ေတာ္ေပးမိတတ္တယ္။ သူ႔ဘ၀ ဘာဘဲ ျဖစ္ခဲ႔ ျဖစ္ခဲ႔ အသက္အရြယ္ၾကီးရင္႔တဲ႔ သူတို႔ ဘ၀ကို စာနာတဲ႔ စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေပးတယ္။ ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံ မရိွလို႔ ေနမွာေပါ႔။ သူလုပ္ေကၽြးေနရတဲ႔ မသန္မစြမ္း၊ ကေလးသူငယ္ေလးေတြ ရိွလို႔ ေနမွာေပါ႔စိတ္နဲ႔ အတတ္နိုင္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ရွင္းရွင္း လွဴတယ္။ အဲဒီ အဖြားၾကီးက သူ႔ လံုျခည္ အျပဲၾကီးကို ျပၿပီး “ငါ႔သားရယ္ အေမ႔ လံုျခည္အျပဲၾကီး လဲ၀တ္ခ်င္လို႔ပါ” လို႔ ဆိုလာလို႔ “အေမ ဒီမွာ ခဏေစာင္႔” လို႔ ခဏေစာင္႔ခိုင္းၿပီး လံုခ်ည္ ႏွစ္ကြင္း ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ေပးလိုက္တယ္။ “က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ၊ ေမာင္မင္းၾကီးသား ဘုန္းၾကီးပါေစ၊ သက္ရွည္ပါေစ” ဆိုတဲ႔ ဆုေတာင္းေလးမွ ၂၄ နာရီ ျပည္႔ေအာင္ ခံစား ပီတိ မျဖစ္ရေသးဘူး ေနာက္ရက္မွာ အဲဒီေနရာမွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ကို မမွတ္မိဘဲ “အေမ႔လံုခ်ည္ ျပဲေနလို႔ပါ သားရယ္” ဆိုၿပီး ထပ္ေတာင္းျပန္ေတာ႔ ေဒါသ မထြက္မိေအာင္ မနည္း ခ်ဳပ္တီးလိုက္ရတယ္။ ဒီ အသက္အရြယ္ၾကီးနဲ႔ လိမ္ေနရတာ အကုသိုလ္သိပ္ၾကီးခဲ႔လို႔ ေနရွာမွာလို႔ ေျဖေတြးၿပီး ေဒါသကို ဂလုလို႔ အသံထြက္ေအာင္ ျမိဳခ်လိုက္ရတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက်ေတာ႔ အလုပ္နဲ႔ ပါတ္သက္တယ္။ အလုပ္အတြက္ စီစဥ္စရာ ကိစၥ တစ္ခုက သိပ္အေရးၾကီးတယ္။ ပစၥည္း၀ယ္ဖို႔ ကိစၥက အေရးၾကီး ကိစၥ။ အဲဒီ ၀ယ္ရမယ္႔ ပစၥည္းေတြကို ၀ယ္။ အဲဒီဆိုင္မွာ သြားပို႔။ သူတို႔ ဆိုင္က ျပင္ဆင္စရာ ရိွတာ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္႔ အလုပ္အတြက္ သံုးရမွာ။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ အခ်ိန္မရိွဘူး။ အဲဒီဆိုင္မွာ “ခင္ဗ်ားတို႔ဘဲ ၀ယ္လိုက္ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔က ဘယ္မွာ ၀ယ္ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ပိုသိမွာေပါ႔။ ပိုက္ဆံ ပိုေပးရလဲ ေပးရမွာေပါ႔။ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အလ်င္လိုေနတာဘဲ” လို႔ ေျပာရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဆိုင္ရွင္က သူတုိ႔ ၀ယ္ေပးလို႔ မျဖစ္ေၾကာင္း။ သူတို႔ ၀ယ္ေပးရင္ အမ်ာစုက ပိုက္ဆံကို ပိုတင္တယ္ ထင္ၾကေတာ႔ မိတ္ပ်က္တတ္လို႔ ၀ယ္ေပးလို႔ မရဘူးတဲ႔။ ၀ယ္ေပးပါ။ ပိုက်မယ္ဆိုတာ သိပါတယ္လို႔ ဘယ္လို ေတာင္းပန္ ေတာင္းပန္ မယံုမၾကည္ ျဖစ္တာ မခံႏိုင္ဘူးလို႔ တင္းဆိုေနေတာ႔ အခ်ိန္ကုန္၊ လူပန္း၊ မကၽြမ္းမက်င္နဲ႔ လိုခ်င္တဲ႔ ပစၥည္းကို လိုက္၀ယ္ရတယ္။ ဒါက်ေတာ႔ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး မယံုၾကည္၊ သံသယ စိတ္နဲ႔ အလုပ္ေတြ ေႏွာင္႔ေႏွးကုန္တာ။
လူဆိုတာဗ်ာ..မယံုၾကည္ရတဲ႔ သတၱ၀ါပါ။ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ေတာင္ အစိုးမရၾကတဲ႔ သတၱ၀ါေတြကို မယံုမၾကည္ ျဖစ္ၾကတာ မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး ရိွၿပီးသား ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ေစတနာ သဒၵါတရားေတြကို ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႔ လဲျပစ္ၾကတာေတာ႔ ဆိုးပါတယ္။ ယံုပါတယ္။ လုပ္ပါ လို႔ ဆိုထားေပမယ္႔ မယံုမၾကည္ ျဖစ္ရေအာင္ လုပ္ျပစ္ၾကတာ လူေတြ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ရဖို႔ ဘယ္သူ႔ ဂရုစိုက္ရမလဲ ဆိုတဲ႔ အခ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ယံုၾကည္ျခင္းကို ဖ်က္ဆီးျပစ္ၾကတာ ၀မ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကာခဏ ၾကံဳရတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူမ်ားရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းကို ဖ်က္ဆီးတယ္။ သူမ်ားေတြကလဲ ကိုယ္႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းကို ေစာ္ကား ေမာ္ကား ဖ်က္ဆီးတယ္။ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ တံု႔ျပန္တယ္။
အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးကို ၾကည္႔ပါ။ သမၼတက NLD က တင္တဲ႔ သမၼတၾကီး ျဖစ္လာတယ္ ဆိုေပမယ္႔ “အားလံုး ေကာင္းသြားပါၿပီ ခင္ဗ်ား” လို႔ ယံုၾကည္လုိ႔ ရလို႔လား။ စစ္တပ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မယံုဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလဲ စစ္တပ္ဟာ နည္းနည္းမွ မယံုၾကည္ရဘူးလို႔ သိထားတယ္။ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင္႔ ဆိုတဲ႔ သမၼတရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသမားေတြကို လႊတ္ေပးခ်င္ရင္ေတာင္မွ သူတို႔အမ်ားစု ပါတဲ႔ အဖြဲ႔က ခြင္႔ေပးပါ႔မလား။ တစ္ခ်ိဳ႕က သမၼတ ေနရာအတြက္ အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္ၾက၊ ေအာင္ပြဲခံေနၾကတာ ျမင္ရေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ တက္ေတြ ေထာင္လိုက္ၾကၿပီလားလို႔ စိုးရိမ္မိတယ္။ ယံုၾကည္ပါ။ ဒုကၡမေပးပါဘူးလို႔ ဒီဘက္က အတန္တန္ ကမ္းေနပါရဲ႕နဲ႔ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ခဏ ခဏ ပုတ္ခ်၊ သံသယ၀င္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတဲ႔ ျမန္မာျပည္စစ္တပ္နဲ႔ ျမန္မာ႔ ႏိုင္ငံေရး အနာဂတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ (ဆရာၾကီး ေလသံ ဖမ္းရရင္) ရင္ေလး တယ္။
ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ဘယ္အရာကိုမွ မယံုၾကည္ေလနဲ႔။ လူတစ္ေယာက္ကို မယံုမၾကည္ ျဖစ္ရၿပီဆိုရင္ သူလဲ မေကာင္း၊ ကိုယ္လဲ စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ရတယ္ မို႔လား။ ကိုယ္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ေနနည္းက တစ္ခုဘဲ ရိွတယ္။ အဲဒီ ေနနည္းကို ညႊန္ျပေပးတဲ႔ ဆရာသုခမိန္လွိဳင္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ရိွတယ္။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က “ျပတိုက္”။
လူဟာ ဒီလို ျဖစ္တတ္တယ္လို႔
လက္မခံႏိုင္သေရြ႕
ဆင္းရဲ ပင္ပန္းမယ္
လက္ခံႏိုင္ေတာ႔ေရာ
ထိုင္ၾကည္႔ေနရံုေပါ႔ ….တဲ႔။
မယံုမၾကည္ ျဖစ္ရျခင္းအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲ တာရွည္ ကၽြန္ေတာ္ မခံႏိုင္ပါဘူး။ ျဖစ္တတ္ပါတယ္လို႔ လက္ခံၿပီး ထိုင္ဘဲ ၾကည္႔ေနခ်င္ေတာ႔တယ္။ စိတ္ေတာ႔ ဘယ္မွာ အျပည္႔အ၀ ခ်မ္းသာပါ႔မလဲေလ။ ဒါေပမယ္႔ ေႀသာ္…ျဖစ္တတ္ပါတယ္ ဆိုတဲ႔ စိတ္ထားဟာ အေတာ္အသင္႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခံသာေစမွာပါ။
ဖိုးထက္