ေဆာင္းျဖဴ ● အၾကံေပးပုဂၢိဳလ္ (ဝတၳဳတို)
ေမ ၁၈၊ ၂၀၁၆
(မိုးမခ မဂၢဇင္း မတ္-၂၀၁၆ ပါ ဝတၳဳတို)
ေမ ၁၈၊ ၂၀၁၆
(မိုးမခ မဂၢဇင္း မတ္-၂၀၁၆ ပါ ဝတၳဳတို)
( ၁ )
“အလုပ္တခုလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ အေသအခ်ာစဥ္းစား၊ ေထာင့္ေစ့ေအာင္႐ႈျမင္သံုး သပ္၊ ဘယ္အလုပ္မဆို ေငြပင္ေငြရင္းရွိတိုင္း ထလုပ္လို႔မရဘူး။ ေနရာေဒသအေနအထားကိုလည္း ၾကည့္တတ္ ဖို႔လိုတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ နားမၾကားတဲ့လူကို သီခ်င္းဆိုျပသလို ဘာမွအရာမထင္ဘဲေနလိမ့္မယ္”
အားလံုးေသာလူေတြဟာ ကိုမ်ဳိးၾကည္ရဲ႕စကားကိုပဲ နားစြင့္ေနၾကတယ္။ ဆိုက္ကားဆရာကိုညီပု၊ ကြမ္းယာသည္ႀကီး ကိုေမာင္ေမႊးနဲ႔ က်ဴရွင္ဆရာေလး ကိုလိႈင္ဘြားတို႔ဆို မ်က္ေတာင္ေတာင္ခတ္မိပံုမရဘူး။ ေမာင္ေက်ာ္ေဌးေလးကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ေလးကုတ္ၿပီး စဥ္းစားေနတယ္။ အတန္ၾကာမွ-
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဦးေလးမ်ဳိးၾကည္ေျပာတာဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာက အရင္းအႏွီးဆိုလို႔ သုံးေသာင္း သာသာပဲရွိတာ။ မေတာ္အရင္းျပဳတ္သြားရင္ သြားေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ခက္တယ္ဦးေလးရဲ႕။ သူမ်ားက ငံုးဥဆိုတိုင္း ကိုယ္ကလိုက္ၿပီး ငံုးမဥခ်င္ဘူး။ သူမ်ားကေရခဲေရေရာင္းလို႔ျမတ္တယ္ဆိုတိုင္း လိုက္မေရာင္းခ်င္ ဘူး။ ကိုယ့္လိုင္းနဲ႔ကိုယ္ပဲ သီးသန္႔ေလးလုပ္ခ်င္တယ္”
ကိုမ်ဳိးၾကည္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္တယ္။ မ်က္လံုးေလးေမွးၿပီး သူ႔ေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ကို အသာ ပြတ္ေနတယ္။ ဒါဟာ ကိုမ်ဳိးၾကည္ရဲ႕ေတြးေတာျခင္း သေကၤတဆိုတာ အားလံုးကနားလည္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နဲ႔ သူ႔စကားသံကို ငံ့လင့္ေနၾကတယ္။
“ဒီလိုလုပ္ ေမာင္ေက်ာ္ေဌး၊ မင္းေရခဲဘူးေလး တဘူး၀ယ္လိုက္။ ပိုတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ စႏိုးတာဝယ္လ္ (Snow Towel) ေတြ၀ယ္။ ဒါဆိုရင္ မင္းအလုပ္ျဖစ္ၿပီ”
“ေနပါဦးကိုမ်ဳိးၾကည္ရဲ႕”
က်ဴရွင္ဆရာေလးက မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ၿပီး အဲဒီလိုအစခ်ီလိုက္တယ္။
“ေရခဲစိမ္စႏိုးတာ၀ါဆိုတာ စတိုးဆိုင္တိုင္းမွာ ပြလို႔ဗ်။ သူမ်ားလမ္း႐ိုးႀကီးဆိုေတာ့ ျဖစ္ပါ့မလား”
ဆိုက္ကားဆရာနဲ႔ ကြမ္းယာသည္ႀကီးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္၊ တအင္းအင္း တအဲအဲလုပ္ၿပီး က်ဴရွင္ဆရာေလးစကားကို ေထာက္ခံၾကတယ္။
“သူမ်ားလမ္းစဥ္မလိုက္ရပါဘူး။ ဒီမွာေက်ာ္ေဌး၊ မင္းရဲ႕ေစ်းကြက္က အေ၀းေျပးဂိတ္မွာရွိတယ္။ တို႔ၿမိဳ႕ က လမ္းဆံုလမ္းခြၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ ကားေတြက အေ၀းေျပးဂိတ္မွာ ကုန္တင္ကုန္ခ်၊ လူတင္လူခ်လုပ္ရင္း ခဏနားၾကတယ္ေလကြာ။ အဲဒီမွာ ခရီးေ၀းကလိုက္ပါလာၾကတဲ့ ခရီးသည္ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ဖုန္ေတြ၊ သဲေတြ ေပကပ္ေနမွာ မလြဲဘူး။ ဒါဆိုရင္ မင္းရဲ႕ေအးျမေမႊးႀကိဳင္ေနတဲ့ စႏိုးတာ၀ါေလးေတြက သူတို႔အတြက္ အသံုး၀င္ သြားၿပီေလကြာ။ စႏိုးတာ၀ါေတြ၊ ေရခဲေတြကုန္သြားရင္ ထပ္၀ယ္၊ ထပ္ျဖည့္၊ ထပ္ေရာင္းေပါ့ ဟုတ္ပလား။ ျဖတ္ သန္းသြားလာေနၾကတဲ့ ခရီးသည္တိုင္းဟာ မင္းရဲ႕လမ္းႀကံဳေဖာက္သည္ေတြခ်ည္းပါပဲ”
ကြမ္းယာသည္ႀကီးက ကိုမ်ဳိးၾကည္ရဲ႕အၾကံဉာဏ္ ကိုလက္ခံတဲ့အေနနဲ႔ မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးေနတယ္။ က်ဴရွင္ဆရာေလးနဲ႔ ဆိုက္ကားဆရာလည္း ေက်နပ္သြားၾကတယ္။ ေမာင္ေက်ာ္ေဌးေလးကေတာ့ အေရာင္တ လက္လက္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ခ်မယ္ဗ်ာတဲ့။
( ၂ )
ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနတဲ့ ကန္ေပါင္ေပၚမွာ ကိုမ်ဳိးၾကည္တို႔တေတြ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ဒီေနရာဟာ ကိုမ်ိဳးၾကည္တို႔ရဲ႕ ေထြရာေလးပါးစကားစျမည္ေျပာဆိုျဖစ္တ့ဲ ေနရာေလးတေနရာျဖစ္ၿပီး ဒီေနရာေလးကို သူတို႔လိုပဲ ညေနခင္းမွာ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ေရာက္လာၾက သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္သားက ခုတေလာအလုပ္လုပ္ဖို႔ ပူဆာေနတယ္ဗ်ာ။ ဒီေကာင္က ေက်ာင္းတဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ဘယ္အလုပ္ကို အခ်ိန္ပိုင္းေလး လုပ္ခိုင္းရမယ္မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္”
ကုန္ထမ္းလုပ္သားႀကီး ဦးျဖဴေခ်က ညည္းညည္းညဴညဴေျပာရွာတယ္။
“ဦးျဖဴေခ်သားက ဗလလည္းမေတာင့္ေတာ့ ဦးျဖဴေခ်လို ကုန္ထမ္းႏိုင္မွမဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္ရင္ ေက်ာင္းအားရက္ ၀င္ထမ္းလို႔ရတာေပါ့”
ဆိုက္ကားဆရာကိုညီပုက ဦးျဖဴေခ်သား ေမာင္ဆီလူးကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္လိုက္တယ္။ က်ဴရွင္ဆရာေလးကေတာ့ ဘာမွ၀င္မစြက္ဘူး။ ကန္ေရျပင္ကို ခဲေလးေတြနဲ႔ေပါက္ေနတယ္။
ကိုမ်ဳိးၾကည္ကေတာ့ နားကိုစြင့္ထားတယ္။ မ်က္လံုးကေတာ့ ဂယက္ထေနတဲ့ေရျပင္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေန တယ္။ ေသခ်ာၿပီ၊ ကိုမ်ဳိးၾကည္ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေတြ ပလံုစီေနေလာက္ၿပီ၊ ဂယက္ထေနေလာက္ၿပီ။
အေမွာင္ရိပ္သန္းလာေတာ့ ကန္ေပါင္ကေန ထျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္ထိ ကိုမ်ဳိးၾကည္ ဘာစကားမွ မဟေသးဘူး။ ခရီးတ၀က္ေလာက္ေရာက္ေတာ့မွ-
“နည္းနည္းေတာ့ ရင္းရမယ္ဦးျဖဴေခ်။ အလုပ္ခ်ိန္ကေတာ့ ဆီလူးေက်ာင္းအားခ်ိန္ဆို ျဖစ္ပါတယ္”
“ဘာအလုပ္လဲ ေမာင္မ်ဳိးၾကည္ရဲ႕၊ လုပ္စမ္းပါဦး”
“ဒီလိုပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခုနကထိုင္ခဲ့တဲ့ကန္ေပါင္က လူေတာ္ေတာ္စည္ကားတယ္။ ေလေကာင္းေလသန္႔ ႐ွဴရင္း လမ္းေလွ်ာက္သူေလွ်ာက္၊ ထိုင္သူထိုင္နဲ႔ တေန႔တာရဲ႕ မြန္းက်ပ္မႈ တဒဂၤထြက္ေပါက္အျဖစ္ လာေျဖ ေဖ်ာက္ၾကတာလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးျဖဴေခ်က ဆီလူးကို ရစ္ဘီးနဲ႔စြန္ေတြ၀ယ္ေပးလိုက္။ အဲဒါေတြနဲ႔ အဲဒီ ေနရာမွာ နာရီ၀က္ဆို ဘယ္ေလာက္၊ တနာရီဆို ဘယ္ေလာက္ သတ္မွတ္ၿပီး ငွားစားခိုင္းလိုက္ပါ။ လူေတြကို ေနာက္ထပ္စိတ္ေျဖစရာတခု၊ ထြက္ေပါက္တခု ထပ္ေပးရာလည္းေရာက္တာေပါ့ဗ်ာ။ မေကာင္းဘူးလား”
က်ဴရွင္ဆရာေလးက ႐ိုက္ထ္ ႐ိုက္ထ္ (Right) လို႔ေရရြတ္ၿပီး ေထာက္ခံေနတယ္။ ဦးျဖဴေခ်က ေတာ္ပါ ေပ့ကြာဆိုၿပီး သူဖက္ထားတဲ့ ကိုညီပုပခံုးကို လက္ၾကမ္းႀကီးနဲ႔ အားပါးတရ ဖ်စ္ညွစ္လိုက္တယ္။
ၾကားထဲက ငထြားခါးမနာဘဲ ဆိုက္ကားဆရာ ပခံုးနာသြားရွာတယ္။
( ၃ )
“လူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ခံႏိုင္ရည္ရွိလာၾကပံုရတယ္။ က်န္းမာေရးေတြလည္း ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနၾကတဲ့ ပံုပါပဲ”
အႏွိပ္သည္ႀကီး ဖိုးခ်က္စူက အလိုမက်ဟန္နဲ႔ေျပာတယ္။ အနားမွာ ကိုမ်ဳိးၾကည္တို႔က်ားထိုးေနတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ဆံပင္ညွပ္ဆရာကိုပုခ်ဳိက-
“ေၾသာ္ ခင္ဗ်ားမလည္း ခင္ဗ်ားအလုပ္ေကာင္းဖို႔အတြက္ လူေတြက ေညာင္းညာ၊ ဇက္ေၾကာတက္၊ ေလ ျဖတ္ေပးရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီလိုပဲေပါ့ဗ်ာ၊ ဘယ္အရာမွ အေကာင္းလြန္မေနပါဘူး။ကြ်န္ေတာ္လည္း ဒီေန႔ဆို တေခါင္းပဲရေသးတယ္။ လက္အံေတာင္ မေသေသးဘူး”
ဆံပင္ညွပ္ဆရာအသံၾကားေတာ့ က်ားထိုးေနတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေရးဆရာဘူႀကီးက-
“ဦးဖိုးခ်က္၊ ခင္ဗ်ား ဒီေန႔ေစ်းဦးမေပါက္ေသးဘူးမဟုတ္လား။ ဒီတပြဲၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ အႏွိပ္ခံမယ္၊ ခဏေစာင့္”
ဘူႀကီးစကားၾကားေတာ့ ဖိုးခ်က္စူ ၀မ္းသာသြားတယ္။
“တကယ္လားကြ၊ မင္းဆိုရင္ေတာ့ ေလွ်ာ့ေပးမွာပါကြာ”
“ရပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားထံုးစံပဲ ယူပါ။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားႏွိပ္တတ္ပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ္ေညာင္းတာက ခႏၶာကိုယ္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ စိတ္ေညာင္းတာ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ အေညာင္းေျပေအာင္ ႏွိပ္ေပး နင္းေပး၊ ခင္ဗ်ားေတာင္းသ ေလာက္ေပးမယ္၊ ဟား ဟား”
“၀က္မသား၊ ေမ်ာက္မ်က္ႏွာနဲ႔ေကာင္”
ဘူႀကီးရဲ႕ ေနာက္ေတာက္ေတာက္စကားကို ဖိုးခ်က္စူက အတိုင္းအထြာေလးနဲ႔ တုံ႔ျပန္လိုက္တယ္။ က်ား ထိုးပြဲၿပီးသြားေတာ့ ကိုမ်ဳိးၾကည္ထၿပီး ခါးဆန္႔တယ္။ ၿပီးေတာ့-
“ကိုဖိုးခ်က္၊ ခင္ဗ်ားအလုပ္နဲ႔လက္နဲ႔ မျပတ္လုပ္ခ်င္ေနတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား”
“ဒါေပါ့ ကိုမ်ဳိးၾကည္ရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွီခိုေနတဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ေတြအေၾကာင္းလည္း ခင္ဗ်ားသိသားနဲ႔”
“မပူပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကို ေက်ာ္ေဌးလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း အႀကံေပးမွာပါ။း ခင္ဗ်ားအေ၀းေျပးဂိတ္ရဲ႕ သစ္ ပင္ရိပ္ေကာင္းေကာင္းမွာ အႏွိပ္ပါရဂူဖိုးခ်က္စူဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္အျမန္ဆံုးသြားေထာင္ေတာ့ဗ်ာ။ အေ၀းေျပးဂိတ္ ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔မိသားစုရဲ႕ ထမင္းအိုးပဲ”
ဖိုးခ်က္စူက သေဘာမေပါက္သလို နေ၀တိမ္ေတာင္လုပ္ေနတယ္။ ကိုပုခ်ဳိက-
“ခင္ဗ်ားကလည္း အပါ့ဗ်ာ။ ကိုမ်ဳိးၾကည္ေျပာသလိုလုပ္ဗ်။ အေ၀းေျပးဂိတ္မွာ ခရီးတေထာက္ခဏနားတဲ့ ခရီးသည္ေတြ တလမ္းလံုး က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ထိုင္ၿပီး လိုက္လာရလို႔ အမွန္မုခ် ေညာင္းညာကိုက္ခဲေနမွာဗ်။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားအတြက္ အိုေကၿပီေပါ့”
ဖိုးခ်က္စူမ်က္ႏွာ ၀င္းခနဲျဖစ္သြားတယ္။
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္မယ္။ ဘူႀကီး၊ မင္း ငါ့ကို သေဘၤာေဆးေလးနဲ႔ ေရးေပးစမ္းပါကြာ။ ဘာတဲ့ အႏွိပ္ပါရဂူ ဖိုးခ်က္စူဆိုတာေလးကိုေနာ္ ဘူႀကီး”
“အလကားမရဘူးေလ ဦးဖိုးခ်က္၊ အယူရွိရင္ အေပးရွိရမယ္”
“ေအးပါ ေအးပါ၊ ငါမင္းကို ေခါင္းကေနေျခဖ်ားအထိ ေကာင္းေကာင္းအေၾကာေျဖေပးပါ့မယ္”
“လည္မ်ဳိကို မနင္းေပးရင္ၿပီးတာပါပဲ။ ဟီး ဟီး”
ဘူႀကီးရဲ႕ မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ကိုမ်ဳိးၾကည္ ၿပံဳးေနမိတယ္။
(၄)
အာကာပ်ံ၀ဲၿမိဳ႕ေလးဟာ ေလာကဓံရွစ္ပါးနဲ႔ နိစၥဓူ၀ ထိေတြ႕ဆက္ဆံေနျဖစ္တယ္။ ဘ၀ေတြကေတာ့ ဆီပိတ္ေနတဲ့ကားတစီးလို၊ စက္ခ်ဳိ႕ယြင္းေနတဲ့ ကားတစီးလိုပါပဲ။ တု႔ံေႏွးေႏွးျဖစ္တဲ့အခါျဖစ္၊ ဖုန္းဒိုင္း ဖုန္းဒိုင္းနဲ႔ ျမည္သံစြဲအလကၤာေတြ ထုတ္လႊင့္လိုထုတ္လႊင့္၊ တခါတခါလည္း တံုဏွိဘာေ၀ထုိးရပ္တဲ့အခါရပ္။
ဒါေပမဲ့ ဆီေပ်ာက္ မီးေပ်ာက္ၾကည့္တတ္သူနဲ႔ ႀကံဳေတာ့လည္း အခိုက္အတန္႔ခရီးဆက္လို႔ ရသြားျပန္ တယ္။
ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ အဲဒီလိုစက္ျပင္ဆရာတေယာက္ရွိေနတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ၾကပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ျပဳ ျပင္မႈနဲ႔ လမ္းေၾကာင္းေျဖာင့္သြားသူေတြ၊ အသက္႐ွဴေခ်ာင္သြားသူေတြ ရွိၾကတယ္။
အဲဒီအတြက္ ပီတိကလြဲၿပီး ဘာအက်ဳိးအျမတ္ကိုမွ သူမယူခဲ့ဘူး။ လူတေယာက္ကိုကူညီၿပီးရင္ လက္ ဖက္ရည္တခြက္ျဖစ္ျဖစ္ေသာက္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်းဇူးစကားေတြကို ထမ္းပိုးၿပီး အိမ္ျပန္လာမယ္၊ ဒီ ေလာက္ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္လည္း အိမ္သူသက္ထားရဲ႕ ၿငိဳျငင္မႈကို အၿမဲခံရရွာတယ္။
“အႀကံအိုး ဉာဏ္အိုးႀကီးေရ၊ ဆန္အိုးထဲမွာ ဆန္ကုန္ေတာ့မယ္။ အားအားရွိ သူမ်ားအေရးေတြကိုပဲ ေျဖရွင္းေပးမေနနဲ႔၊ ကိုယ့္၀မ္းေရးလည္း ကိုယ္လုပ္ပါဦး”
လုပ္ငန္းခြင္မွာ အႏ ၱရာယ္ႀကံဳၿပီး ခါး႐ိုးအက္သြားလို႔ ေဆးပင္စင္နဲ႔ နားေနရၿပီျဖစ္ေနတဲ့ ကိုမ်ဳိးၾကည္ကို မိန္းမက သိပ္ၾကည့္လို႔ရပံုမေပၚပါဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ၀င္ေငြေကာင္းစဥ္တုန္းကေတာ့ ကိုကိုမ်ဳိး၊ ကိုကိုမ်ဳိး၊ အခု ကေတာ့….။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုမ်ဳိးၾကည္နားလည္ပါတယ္ေလ။ သူနဲ႔ဒီမိန္းမက လူႀကီးေတြစီမံလို႔သာ ႀကံဳဆံုၾကရတာ။ သူ႔အေပၚလည္း သိပ္ၿပီး မေႏြးေထြးလွပါဘူး။ အိမ္ေထာင္သက္သာ သံုးႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္၊ ကေလးယူၾကရ ေအာင္ဆိုေတာ့လည္း ဟင့္အင္း ေနာက္မွဆိုတဲ့စကားနဲ႔ပဲ စိတ္ကူးေတြ ၿပိဳပ်က္ခဲ့ရတယ္။
အလုပ္နဲ႔အကိုင္နဲ႔ ေပးႏိုင္ကမ္းႏိုင္ မႏိုင္စႏိုင္တုန္းကေတာ့ မိန္းမရဲ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း မ်ဳိးၾကည္မွ မ်ဳိးၾကည္။ ခုကေတာ့ အသံသာရွိၿပီး အဆံမရွိတဲ့ သႀကၤန္အေျမာက္လိုလူဆိုတဲ့ စကားသံမ်ဳိး ၾကားေနရၿပီ။ ဒီ အတိုင္းေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တခုခုလုပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုတာ ကိုမ်ဳိးၾကည္ အလိုလိုနားလည္လာတယ္။
( ၅ )
တဖ်တ္ဖ်တ္တလက္လက္ လင္းပြင့္ေနတဲ့ မီးေရာင္စံုေတြကို ကိုမ်ဳိးၾကည္ ေတြေတြႀကီးၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔ေဘးနား၀န္းက်င္က စကားေတြကိုလည္း သူအာ႐ုံမျပဳမိဘူး။
အဲဒီအခိုက္ သူ႔အနားကို အရိပ္ႏွိစ္ခုေရာက္လာတယ္။ သူေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ဴရွင္ဆရာေလး ကိုလိႈင္ဘြားနဲ႔ ဘဏ္စာေရးမေလး စုစုရီ။ ဒီေတာ့မွ သူလက္ရွိေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကို သတိျပန္ျပဳမိတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲ။
“အစ္ကိုႀကီး ကိုမ်ဳိးၾကည္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ မဂၤလာၾသ၀ါဒစကားေလး ေျပာၾကားေပး ပါဦးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးေလးစားစား ေတာင္းဆိုပါတယ္”
ကိုမ်ဳိးၾကည္ အားယူၿပံဳးၿပီး ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔လိုက္တယ္။
“ငါ့ညီနဲ႔ငါ့ညီမတို႔ မိသားစုႏွစ္ခုထဲက ခြဲထြက္လိုက္ၿပီး ဘ၀တခုကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကၿပီ။ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ငါ့ညီတို႔ရဲ႕ဘ၀ေလး ဘယ္သူဖ်က္ဖ်က္မပ်က္ဘဲ ခိုင္မာစြာရပ္တည္ႏိုင္ပါေစ။ အျပင္လူေတြရဲ႕ အဖ်က္ကိုလည္းမခံနဲ႔၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း မဖ်က္မိၾကပါေစနဲ႔”
လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲနဲ႔ေျပာတဲ့ ကိုမ်ဳိးၾကည္ရဲ႕စကားသံေတြက တုန္ခါေနတယ္။ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ျပည့္ပါေစဆိုတဲ့ က်ဴရွင္ဆရာေလးတို႔ စကားသံကလည္း ၾကည္ႏူးစြာနဲ႔ တုန္ခါေနျပန္တယ္။
“ဘာလို႔ တေယာက္တည္းလာတာလဲ ကိုမ်ဳိးၾကည္ရဲ႕။ အမ်ဳိးသမီးကို ေခၚလာေရာေပါ့”
သတို႔သား သတို႔သမီးရယ္၊ ကိုမ်ဳိးၾကည္ရယ္၊ ဆံသဆရာကိုဖိုးခ်ဳိရယ္ ဓာတ္ပံုတပံုတြဲ႐ိုက္အၿပီးမွာ သတို႔သားေလးက ေမးလိုက္တယ္။
“သူေနမေကာင္းလို႔ပါ”
ကိုမ်ဳိးၾကည္ တိုးတိုးဖြဖြေလး ျပန္ေျဖတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ကိုမ်ဳိးၾကည္ရယ္၊ ဆံသဆရာရယ္ ႏွစ္ဦးသား တိတ္ဆိတ္လို႔။ ၿငိမ္သက္စြာလွမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကိုမ်ဳိးၾကည္ရဲ႕အာ႐ုံကို ကိုပုခ်ဳိက အားနာနာနဲ႔ အေႏွာင့္အယွက္ မေပးဘူး။
ဆံသဆရာရဲ႕ အိမ္နားကိုေရာက္ေတာ့
“ကိုမ်ဳိးၾကည္၊ ခင္ဗ်ားအမ်ဳိးသမီး ေနမေကာင္းဘူးဆို၊ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ေဆးအစံုရွိတယ္။ တခါတည္း လိုက္ယူသြားပါလား”
ကိုမ်ဳိးၾကည္ ေျခလွမ္းတုံ႔သြားတယ္။ ေနာက္ ဟင့္အင္းဆိုၿပီး ေခါင္းခါတယ္။
“ယူသြားပါ ကိုမ်ဳိးၾကည္ရဲ႕။ အခ်င္းခ်င္း အားနာမေနပါနဲ႔”
“အားနာလို႔မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ေဆးတိုက္ပိုင္ခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး”
“ဘယ္လို”
သူ႔စကားကို ကိုပုခ်ဳိ နားမလည္ဘူး။
ကိုမ်ဳိးၾကည္က ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ တုတ္ေကာက္ေလးကိုအားျပဳၿပီး ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔နဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ကိုပုခ်ဳိမွာေတာ့ တြက္မရတဲ့ပုစာၦေတြကို အိမ္စာေပးခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ လို ေခါင္း႐ႈပ္ၿပီးက်န္ခဲ့ရွာတယ္။
သီတင္းႏွစ္ပတ္လြန္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်ဴရွင္ဆရာေလးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၊ ကိုညီပု၊ ဦးျဖဴေခ်၊ ဖိုးခ်က္စူ၊ ေမာင္ေက်ာ္ေဌး၊ ဆီလူးနဲ႔ တခ်ဳိ႕ တခ်ဳိ႕ေသာ အာကာပ်ံ၀ဲၿမိဳ႕သားေတြဟာ မနက္ခင္းသတင္းစာထဲက ကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္းဆိုတဲ့ သတင္းေလးကိုဖတ္ၿပီး နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ၾကရတယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကိုမ်ဳိးၾကည္ရဲ႕ဇနီးေဟာင္း အိမ္ေထာင္သစ္ထူေထာင္လိုက္တဲ့သတင္းကို ထပ္ၾကားရ ျပန္တယ္။ ဒီသတင္းကိုေတာ့ ကိုမ်ဳိးၾကည္ကိုယ္တိုင္ပဲ ယူေဆာင္လာတာပါ။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ကိုမ်ဳိးၾကည္ရယ္လို႔ တခ်ဳိ႕ကဆိုၾကေတာ့ ကိုမ်ဳိးၾကည္ မပြင့္တပြင့္ၿပံဳးတယ္။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာဘူး။
ဒါေပမဲ့ ဒီကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္သစ္ထူေထာင္ျခင္းဆိုတာေတြ ျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ ကိုမ်ဳိးၾကည္ ကိုယ္တိုင္ သူ႔မိန္းမကို အႀကံဉာဏ္ေပးခဲ့တယ္လို႔ လူတခ်ဳိ႕ ကတိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာဆိုေနၾကေလရဲ႕။
ေဆာင္းျဖဴ
(မိုးမခ မဂၢဇင္း အတြဲ (၃)၊ အမွတ္ (၃)၊ မတ္လ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ထုတ္တြင္ ပံုႏွိပ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။)