ခက္မာ ● အေမ့ပင္စည္ထဲက က်မကိုကိုက္တဲ့ပိုး

 

ခက္မာ ● အေမ့ပင္စည္ထဲက က်မကိုကိုက္တဲ့ပိုး
(IDEA မဂၢဇင္း / မိုးမခ)
ေမလ ၈ ရက္၊ ၂၀၁၆

က်မ အသက္ ၁၅ ႏွစ္သမီးအရြယ္ ၁၀ တန္းကို ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီးေျဖဖို႔ ရြာကထြက္တဲ့ေန႔မွာ အင္မတန္မ်က္ရည္ က်ခဲလွတဲ့အေမ မ်က္ရည္က်ခဲ့ပါတယ္။ ‘ဒီေန႔ကစၿပီး မိသားစုနဲ႔ စခြဲရၿပီဲ။ ေနာက္ဆို အရင္ကလိုႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး အတူျပန္ေနရဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။’ လို႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ နဲ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ပီပီ ေနရာသစ္ကိုေမ်ွာ္လင့္ရင္ခုန္ေနတာမို႔ အေမနဲ႔ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုတာသိၿပီးဝမ္းနည္းေပမဲ့ သိပ္တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္လွ ပါဘူး။ ‘ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ရြာမွာျပန္ေနမွာပဲ အေမရယ္’ လို႔ စိတ္ထဲက ႏွစ္သိမ့္ေနမိခဲ့ေပမဲ့ အေမ့လိုပဲ ႏႈတ္နည္းတဲ့ဗီဇအခံနဲ႔ က်မပါးစပ္က ဖြင့္ဟမေျပာမိခဲ့ပါဘူး။

က်မငယ္ဘဝမွာ အတူႀကီးျပင္းခဲ့ရၿပီး က်မဘဝရဲ႕ျဖစ္တည္မႈအေပၚမွာ သိပ္လႊမ္းမိုးတဲ့ အေမနဲ႔ အဘြား ဟာ ရုပ္ရည္လည္းတူ၊ ဘဝကိုႀကံ့ႀကံ့ခံရင္ဆိုင္တတ္ပံုျခင္းလည္းတူေပမဲ့ အမူအက်င့္ကေတာ့ မတူပါ ဘူး။ အဘြားက ရပ္ေရးရြာေရးနားစြင့္တတ္ၿပီး မ်က္ရည္က်လြယ္၊ ရယ္ေမာလြယ္သူပါ။ သားသမီးေတြ ေျမးေတြကို ေခ်ာ့ခ်ည္တစ္ခါ ေျခာက္ခ်ည္တလွည့္ စကားတတြတ္ တြတ္ေျပာၿပီး ဆံုးမနားခ်တတ္သူပါ။ အေမကေတာ့ ႏႈတ္စလွ်ာစနည္းသလို စကားကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာမေျပာတတ္တဲ့သူ။ ညိဳေမွာင္တဲ့မ်က္ လံုးေတြက ရီေဝေနသလိုရွိေပမဲ့ မ်က္ရည္က်ခဲသူ။ ကိုယ္တိုင္က အေကြ႔အဝိုက္မရွိ တသမတ္တည္း၊ အရွိအတိုင္း ျပဳမူေနထိုင္တတ္သလို သူမ်ားေတြက ေကြ႔ေကြ႔ေေကာက္ေကာက္ဆက္ဆံလာရင္လည္း သိပ္နားမလည္တတ္ ဘဲဲ နားလည္ဖို႔လည္း မက်ိဳးစားသူ၊ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာကို ေဖာ္ျပခဲတဲ့သူပါ။

အေမကေန က်မကိုေမြးဖြားလာေတာ့ က်မရဲ႕ရုပ္ရည္ဟာ အေမနဲ႔ ဘယ္ေနရာမွမတူခဲ့ပါဘူး။ ၾကံဖန္ ေျပာရရင္ မ်က္ခုံး ေကာင္းတာ၊ မ်က္လံုးနက္တာျခင္းတူေပမဲ့ အေမ့မ်က္ခုံးက နက္နက္ တန္းတန္းျဖစ္ ၿပီး က်မမ်က္ခံုးက ေကြးေကြးမည္းမည္းပါ။ အေမ့မ်က္လံုးက ရီေဝနက္ေမွာင္တာမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး က်မမ်က္ လံုးကေတာ့ ေအးစက္နက္ေမွာင္တာမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မ စိတ္ ဓါတ္ကေတာ့ အေမနဲ႔ အေတာ့္ကိုတူပါ တယ္။ ခံစားခ်က္ကိုမေဖာ္ျပတတ္တာ၊ ႏႈတ္စလ်ွာစနည္းတာ၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာျဖစ္ပ်က္ေနတာ ေတြအေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈနည္းတာ၊ ကိုယ္ကလည္း ေကြ႕ေကြ႔ဝိုက္ဝိုက္ဆိုလိုခ်က္ေတြမေျပာတတ္သလို သူမ်ားေတြကေကြ႕ဝိုက္ ဆက္ဆံလာရင္လည္း နားမလည္ပါးမလည္ ျဖစ္ရတတ္တာ၊ ဘဝမွာႀကံဳလာသမွ်ရင္ဆိုင္ဖို႔ ႏႈတ္ ဆိတ္စြာနဲ႔ပဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတတ္တာ၊ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ခံစားခ်က္ေတြ ထင္ရွားေအာင္မျပတတ္တာေတြေပါ့။

အဘြားကေတာ့ ‘ညည္းတို႔သားအမိက ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေနသလဲ စပ္စပ္စုစု ေလးေတာ့ရွိဦးမွေပါ့။ မစပ္စုဘဲဲေနတိုင္းလည္း ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။’ လို႔ ပူးတြဲၿပီး ျမည္တြန္ေတာက္္ တီးေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခါ အေမက ‘သူမ်ားအေၾကာင္းေတြ မသိခ်င္ပါဘူးအေမရယ္။ အာရံုေနာက္လြန္းလို႔’ ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ က်မနည္းနည္းအရြယ္ရ လာေတာ့ အဘြားနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း တခ်ိဳ႕က က်မစပ္စပ္စုစုမရွိတာ၊ ႏႈတ္နည္းတာကို အားမရလို႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးတိုင္း အေမေျပာခဲ့ တဲ့စကားနဲ႔ပဲ က်မ သူတို႔ကိုတုန္႔ျပန္ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ အာရံုေနာက္ရတာကို အေမေရာ၊ က်မပါ မႀကိဳက္ ပါဘူး။

က်မအေမက အဲဒီလိုအေမမ်ိဳးမို႔ က်မနဲ႔ခြဲရတဲ့ေန႔မွာ အေမမ်က္ရည္က်ၿပီး အဲဒီေလာက္စကားဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႔ ပြင့္အံက်လာတာကိုက အေမ ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရသလဲဆိုတာ သိသာပါတယ္။ အေမ့ခံစားမႈကို သိေပမဲ့ အေမ ခံစားခဲ့ရသေလာက္ က်မ မခံစားခဲ့မိတာလည္းေသခ်ာေနပါတယ္။

အေမေျပာသလိုပဲ အဲဒီကတည္းကက်မဟာ မိသားစုအသိုက္အၿမံဳကခြဲထြက္ခဲ့တဲ့ ငွက္ကေလး တစ္ ေကာင္လိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘဝမွာ ေလျပင္းမုန္တိုင္းနဲ႔ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္ေတြမွာ အေမရွိရာ အသိုက္အၿမံဳဆီ မၾကာခနျပန္လည္ခိုလႈံမိတတ္ေပမဲ့ ဧည့္သည္ ေန၊ ဧည့္သည္စား သာသာပါပဲ။ က်မတို႔ရြာနဲ႔ ရန္ကုန္က သေဘၤာစီးရင္ ၆ နာရီဝန္းက်င္ဆိုေရာက္တာမို႔ ရန္ကုန္မွာေေနသားမက်ေသးတဲ့ကာလေတြမွာေက်ာင္း သံုးေလးရက္ဆက္ပိိတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ က်မ အေမ့အိမ္ျပန္ေျပးတာပါပဲ။ တိုးျမစ္တ ေလွ်ာက္ တအိအိေမာင္းသြားတဲ့သေဘၤာႀကီးက က်မတို႔ရြာကို ညဦး ၆ နာရီ ၇ နာရီေလာက္မွာ ေရာက္တတ္တယ္။ လမိုက္ ရက္ လိုမ်ိဳးဆိုရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ပစၥည္းပစၥယ မ်ားမ်ားပါလာတဲ့အခါမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ က်မက ရြာလမ္းအတိုင္း အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္မျပန္ဘဲဲ ေခ်ာင္းရိုးတေလ်ွာက္ အိမ္တိုင္ယာေရာက္လိုက္ပို႔ေပးတဲ့ သဗၺာန္ကိုစီးၿပီးျပန္ ပါတယ္။ ေမွာင္မဲေနတဲ့ ေခ်ာင္းရိုးတေလ်ွာက္ ကြၽိကြၽဲ႕၊ ကြၽိကြၽဲ႕နဲ႔ သဗၺာန္တက္ခတ္သံကိုနားေထာင္ရင္း ေရနံဆီမီးအိမ္ မွိတ္တုတ္မွတ္တုတ္လင္းေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ရင္ “ေဟး..ၾကည္ၾကည္လိႈင္ေရ… ဝင္းႏိုင္ေရ၊ ခ်န္းတိတ္ေရ၊ ေနေကာင္းၾကလားဟ’ ဆိုတာမ်ိဳး ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ ဆက္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။

အိမ္ကမ္းနားေရာက္လို႔ သဗၺာန္ခတ္တဲ့အကိုႀကီးက “ဆရာမႀကီးတို႔… ဆရာမႀကီးတို႔၊ ဧည့္သည္ပါ တယ္။’ လို႔ေအာ္လိုက္ တဲ့အခါ ေရနံဆီမီးခြက္မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ ေျမပဲျပဳတ္စားရင္း၊ ေျပာင္လက္ေန ေအာင္တိုက္ထားတဲ့ သစ္သားၾကမ္းျပင္မွာ လူးလိမ့္လွဲေလ်ာင္းရင္း ေရဒီယိုဇာတ္လမ္းနားေထာင္ေနၾကတဲ့ အေမတို႔၊ အဘြားတို႔၊ က်မေမာင္နဲ႔ညီမတို႔ ဝုန္းကနဲ ေခ်ာင္း ကမ္းနားစပ္ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ တခ်ိဳ႕အိမ္နားနီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္းေတြက မီးခြက္ကေလးေတြကိုင္လို႔ က်မတို႔အိမ္ ဘက္ကို ကူးလာၾကတယ္။ အဘြားက က်မပါလာတဲ့ လိေမၼာ္သီးေလး၊ ကနစိုးသီးေလးေတြေဝမ်ွေပးရင္း စကား လက္ဆံုက် တတ္တာမို႔ အဲဒီညဆို အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်တတ္တာခ်ည္းပါပဲ။

က်မက ငါးဟင္းအႀကိဳက္ဆံုးျဖစ္သလို ရြာကလည္းငါးရွာ၊ ဖားရွာသူေတြရဲ႕ရြာဆိုေတာ့ က်မတို႔အိမ္မွာ ငါးဟင္းက မျပတ္ သေလာက္ပါပဲ။ ကံမေကာင္းလို႔ အိမ္မွာ ငါးဟင္းမရွိေတာင္ အိမ္နီးခ်င္းတစ္အိမ္ အိမ္မွာေတာ့ ငါးဟင္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးက ရွိကိုရွိေနတာပဲမို႔ က်မထမင္းစားပြဲေပၚ ေရာက္လာတာပါပဲ။ ေရခ်ိဳ ငါးဟင္းတမ်ိဳးမ်ိဳးရယ္၊ အေမ့လက္ျဖစ္ ငါးပိရည္က်ိဳရယ္၊ အိမ္အနီးအနားမွာေပါက္ေနတဲ့ အပင္ေတြက သဖန္းသီး၊ သဖန္းရြက္၊ ရြဲယိုရြက္ေတြနဲ႔ ႏွစ္ေပါက္စိမ္ထားလို႔ အဆင္သင့္ရွိေန တတ္တဲ့့ သရက္သီး၊ မရမ္းသီးေရစိမ္တို႔စရာေတြနဲ႔ က်မ ေခါင္းမေဖာ္တမ္းထမင္းစားေနရင္ က်မထမင္းဝိုင္းေဘးမွာ လူေတြ အျပည့္ေပ့ါ။ က်မထမင္းစားတာကိုၾကည့္ၿပီး တေယာက္တေပါက္ေမးခြန္းေတြေမးၾက၊ ရယ္ၾကေမာၾကေပါ့။ သူမ်ားေတြ အုတ္အုတ္က်က္က်က္စကားေတြေျပာေနေပမဲ့ အေမကေတာ့ က်မထမင္းစားေနတာကို စကားတစ္ခြန္းမွဝင္မေျပာပဲ ျပည့္ ျပည့္ဝဝႀကီးကိုၿပံဳးလို႔ ၾကည့္ေနတတ္တာပါပဲ။ ၿပီးမွ အိမ္ေပၚမွာရွိ ေနသူထဲက ငါးနဲ႔နီးစပ္သူတစ္ေယာက္ေယာက္ကို မနက္ဖန္ ငါးရံ႕အူ ဘယ္မွာရႏိုင္မလဲ။ ငါးေျပမဘယ္ မွာရႏိုင္မလဲ စနည္းနာပါေတာ့တယ္။

ဧည့္သည္ေတြရွင္းသြားလို႔ အိမ္ေနာက္ေဖးက မလက္တိုေခ်ာင္းကိုေခါင္းေပးထားတဲ့ က်မအိပ္ရာထဲကို ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ သင္ဖ်ဴးျဖာေပၚမွာ အေမနဲ႔အတူဝမ္းလ်ွားေမွာက္ရင္း တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးေနတဲ့ေခ်ာင္း ေရျပင္ကို အသံတိတ္ၾကည့္ေနမိတတ္ၾကပါ တယ္။ အေမေရာ၊ က်မေရာက သီခ်င္းမညည္းတတ္ၾကသူ ေတြဆိုေတာ့ ျငင္ျငင္သာသာစီးေနတဲ့ ေခ်ာင္းေရစီးသံကသာ ထင္ရွားတဲ့ဂီတျဖစ္လို႔ ေနတတ္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္ ေနာက္ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ အဲဒီီအခိုက္အတန္႔ေလးေတြဟာ က်မ ဘဝမွာ အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး၊ အပူအပင္အကင္းဆံုး အခိုက္အတန္႔ေတြျဖစ္သလို ျပန္ရဖို႔မလြယ္ကူေတာ့တဲ့ အခိုက္အတန္႔ေတြ လည္း ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။

က်မမွတ္မိေနတဲ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ က်မ ၉ တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္မွာ အူေယာင္ငန္း ဖ်ားျဖစ္ၿပီး ေဆးရံု တက္ရပါတယ္။ ေရာဂါနည္းနည္းျပင္းထန္တာေၾကာင့္ ေဆးရံုမွာ ၁၀ ရက္ဝန္းက်င္ ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဖ်ားျပင္းထန္လြန္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ အသံထြက္ မျငည္းညဴတတ္ခဲ့တဲ့က်မက အံႀကိတ္ၿပီး ေဝဒနာကိုတင္းခံေနခ်ိန္မွာ အေမကလည္းစိုးရိမ္ရိပ္ကဲတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ က်မေဘးမွာ တခ်ိန္လံုးရွိေနေပမဲ့ စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာပါဘူး။ က်မရဲ႕လူနာကုတင္ေလးဟာ ဧည့္သည္မရွိတဲ့အခ်ိန္ ဆိုရင္ အၿမဲလိုလို တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္မွအသံမထြက္ၾကေပမဲ့ က်မေရာဂါျပင္း ထန္ေနတာ အေမသိသလို၊ အေမစိုးရိမ္ပူပန္ေနတာကိုလည္း က်မသိပါတယ္။ အဘြား ရြာကေန က်မကို လာေတြ႔တဲ့ေန႔မ်ိဳး မွာေတာ့ အဘြားရဲ႕ေမးခြန္းေမးသံေတြနဲ႔ က်မရဲ႕လူနာကုတင္ေလး စည္ပင္ေနတတ္ပါတယ္။ ‘ညည္းတို႔သားအမိ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဘာေတြေျပာၾကသလဲ။’ လို႔ အဘြားကေမးေတာ့ ‘ဘာမွမေျပာဘူး’ လို႔ က်မကေျဖပါတယ္။ အဘြားက တကယ္အံၾသ ဟန္မေပၚေပမဲ့ မ်က္ေစာင္းပါးပါး ထိုးၿပီး ေျပာခဲ့ပါတယ္။ “ညည္းတို႔မိို႔ တစ္ေန႔လံုးအတူတူရွိေနၿပီး စကားမေျပာပဲေနႏိုင္ၾကတာ အံ့ၾသပါ့ ေအ။’ တဲ့။ အေမနဲ႔ က်မကေတာ့ အဘြားေျပာတာနားေထာင္ၿပီး ၿပံဳးေစ့ေစ့ေပါ့။


က်မ သားဦးေလးေမြးလာေတာ့ သားက စကားေဝျဖာေျပာတတ္လြန္းတာမို႔ ငါနဲ႔မတူဘူးရယ္လို႔ ဝမ္းသာခဲ့ဖူးပါတယ္။ သားငယ္ငယ္က စကားေတြအဆက္မျပတ္ေျပာတဲ့အခါျဖစ္ေစ၊ ပါးစပ္ထဲေတြ႔တာကို သီခ်င္းလုပ္ဆိုေနတဲ့အခါျဖစ္ေစ၊ လူႀကီးေတြေျပာစကားကို ခ်က္က်လက္က်တုန္႔ျပန္တတ္ တာကိုေတြ႔တဲ့အခါျဖစ္ေစ သားကိုၾကည့္ၿပီး က်မ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ ရပါတယ္။ သားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္တဲ့ က်မငယ္ငယ္တုန္းက၊ က်မနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေမ ဘာကိုမ်ားၾကည္ႏူးခဲ့ရေလသလဲရယ္လို႔ ေတြး မိပါတယ္။ ‘စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ကုတ္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာေတြ တကုတ္ကုတ္လုပ္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးရတာေပါ့’ ဆိုတဲ့ အေမ့အေျဖကိုရဖူးပါတယ္။

က်မဟာ သားေတြနဲ႔အတူရွိေနခ်ိန္မွာေတာ့ အေမနဲ႔အတူရွိေနခ်ိန္ကထက္ စကားပိုေျပာတယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလာက္ဟာလည္း မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ လံုေလာက္ဟန္ မေပၚ ပါဘူး။ က်မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးပါတယ္။ ‘ငါသာနင့္ေနရာ မွာဆိုရင္ေတာ့ သားေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနမွာပဲ’ တဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ‘ငါသာဆိုရင္ တစ္ခ်ိန္လံုး သားေတြနဲ႔ စကားေျပာ ေနမွာပဲ’ တဲ့။

က်မဟာ က်မသားေတြအတြက္ လိုအပ္တာမွန္သမ်ွျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ကိုယ္စြမ္း ဥာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားခဲ့တယ္ဆိုတာ က်မကိုယ္က်မ သံသယမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ လိုအပ္သေလာက္ သားေတြကို စကားေျပာခဲ့ရဲ႕လားဆိုတာေတာ့ က်မကိုယ္က်မ သံသယရွိပါ တယ္။ စကားနဲ႔မျပခဲ့တဲ့ အေမ့ေမတၱာတရားကို က်မ ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္ခဲ့ေပမဲ့ စကားအနည္း ငယ္နဲ႔သာေဖာ္ျပခဲ့တဲဲ့ က်မရဲ႕ေမတၱာကိုေရာ က်မသားေတြ နားလည္ၾက ရဲ႕လား က်မ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။

က်မသားေတြ အားရပါးရထမင္းစားေနတာျမင္တိုင္းလည္း က်မထမင္းအားရပါးရစားေနတဲ့အခါ ထမင္းစားပြဲေဘးမွာ အၿပံဳးျပည့္ျပည့္ဝဝနဲ႔ ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္ခဲ့တဲ့ အေမ့ကိုသတိရ,ရ ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအၿပံဳးထဲကေန အေမမေျပာျပ တတ္တဲ့စကားေတြကို က်မၾကားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သားေတြထမင္းေကာင္းေကာင္္း မစားရင္ က်မ စိတ္ပူ၊ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသလို အေမလည္းျဖစ္ခဲ့မွာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်မရဲ႕မေျပာျပျဖစ္တဲ့ စိတ္မေကာင္းမႈေတြကို က်မသားေတြၾကားႏိုင္ဖို႔ေတာ့ က်မ မေမွ်ာ္လင့္ရဲပါဘူး။

အခုဆို က်မသားႀကီးက ၁၆ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ဗီဇအရပဲလား၊ သူေနထိုင္ႀကီးျပင္းရတဲ့ ေနရာေဒသရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈ အရပဲလား မသိ၊ သားဟာ ငယ္ငယ္ကလို စကားေဝျဖာတဲ့ကေလး မဟုတ္ ေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းကျပန္လာလို႔အိမ္ေရာက္ရင္ တီဗီၾကည့္ခ်င္ၾကည့္၊ အိပ္ခ်င္အိပ္၊ တယ္လီဖုန္းတစ္ လံုးနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ခ်င္ရႈပ္လို႔ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ပါတယ္။ သားကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုဆံုးရံႈးသြားသလို က်မခံစားရပါတယ္။ သားေတြအတြက္ တစ္ခုခုခံစားရတဲ့အခါ အေမ့ကို သတိရမိ တတ္တဲ့ အတိုင္း က်မ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ကို အေမ့ေနရာက ျပန္ခံစားၾကည့္မိပါတယ္။ က်မ ၁၆ႏွစ္မွာ အေမ့ရဲ႕ အေဝးကို ေရာက္ႏွင့္ေနပါၿပီ။ က်မက ငယ္ငယ္ထဲက စကားနည္းခဲ့သူမို႔ ၁၆ ႏွစ္သမီးမွာလည္းထူးၿပီး စကားမေျပာတာမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့မွာမဟုတ္ေလေတာ့ က်မခံစားရသလို အေမ ခံစားခဲ့ရမယ္မထင္ဘူးလို႔ေတြး ၿပီး အေမ့အတြက္ တစ္နည္းတဖံု စိတ္သက္သာသလို ခံစားမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမေျပာခဲ့သလို ၁၅ ႏွစ္သမီးထဲက အေမဦးေဆာင္တဲ့မိသားစုရဲ႕ မိသားစုဝင္အျဖစ္ က်မ ရက္ ရွည္ရွည္ျပန္လည္ေနခြင့္ေတာ့ မရေတာ့ပါဘူး။

ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပါတ္ေလာက္က သားႀကီးကေျပာပါတယ္။ “ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ဆို သားက တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ အိမ္ကထြက္ရေတာ့မွာ။” တဲ့။ သားစကားကိုနားေထာင္ၿပီး အေမ့ကိုစူးစူးနင့္နင့္ သတိရမိျပန္ပါတယ္။ အေမနဲ႔စိတ္ခ်င္းတူလြန္းတဲ့က်မ အေမခံစားသလို ခံစားရေတာ့မွာပါလား။ သားအိမ္ကထြက္တဲ့ေန႔က် ရင္ အေမက်မကိုေျပာခဲ့သလို ‘ ဒီေန႔ကစၿပီး မိသားစုနဲ႔ ခြဲရၿပီ။ ေနာက္ဆို အရင္ကလိုႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး အတူ ျပန္ေနရဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။’ လို႔မွ ေျပာႏိုင္ပါ့မလား။ အနာဂါတ္ထဲတိုးဝင္ခ်င္ေနတဲ့အရြယ္မို႔ သားႀကီးက က်မရင္ထဲမွာခံစားရတာကို သိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သိရင္ေတာင္ က်မတုန္းကလိုပဲ ေနရာသစ္ကိုေမ်ွာ္ လင့္ရင္ခုန္ စိတ္က သူ႔ရဲ႕စိတ္မေကာင္းဝမ္းနည္းစိတ္ကို ဖံုးလႊမ္းေနမွာပါ။ အဲဒီိအတြက္လည္း သားကို အျပစ္မတင္သင့္ဘူးဆိုတာ က်မသိပါတယ္။ က်မသားက ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္၊ သူ႔အသက္ ၁၈ ႏွစ္မွ ပညာ ဆက္ရွာဖို႔ မိခင္ရင္ခြင္ကထြက္ခြာမွာမို႔ က်မထက္ မိခင္နဲ႔ ၃ ႏွစ္ပိုေနႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။

အဲဒီခံစားမႈေပၚလာေတာ့ က်မကိုယ္က်မ ေမးခြန္းထုတ္မိပါတယ္။ က်မကေတာ့ အေမနဲ႔စိတ္တူသူမို႔ အေမႏွလံုးသားထဲ ကေျပာခဲ့ၿပီး ပါးစပ္ကမေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို ၾကားခဲ့ႏိုင္တယ္ပဲထားပါေတာ့။ က်မ သားေတြကိုေတာ့ က်မနဲ႔ထပ္တူခံစားႏိုင္မယ္လို႔ ေမ်ွာ္လင့္ေနမိတာမ်ားလား။ အဲဒါဆိုရင္ေရာ က်မက တရားပါ့မလား။ “ေမႀကီးမေျပာခဲ့တာ ေတြကို သားတို႔က ဘယ္လိုလုပ္ၾကားမွာလဲ။” လို႔ သူတို႔ တုန္႔ျပန္လာလို႔ က်မဝမ္းနည္းမိမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူတို႔ အမွား မွမဟုတ္တာေလ။ ဒါဆို က်မက ဘာေၾကာင့္ သူတို႔ကိုၾကားေစခ်င္တဲ့စကားေတြကို မေျပာျဖစ္တာလဲ။ က်မဟာ အေမနဲ႔ စိတ္တူသူသမီးရယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ သတ္မွတ္မိတာတစ္ခုထဲနဲ႔ေတာ့ သားေတြကိုၾကားေစခ်င္တဲ့စကားေတြ မေျပာဘဲေနမိ တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မက အေမ့အပင္က ဖူးလာတဲ့ပန္းမို႔ အေမပြင့္သေလာက္ပဲပြင့္မိတာ ထင္ပါရဲ႕။

က်မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ေက်ာင္းဖို႔ အေမ့ရင္ခြင္ကထြက္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ အေမဟာ က်မတို႔ႀကီးျပင္း ခဲ့ရာရြာနဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္သမီးေတြရွိတဲ့ ရန္ကုန္ကို ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ေန တဲ့ရက္ေတြကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ရက္ေပါင္း မ်ားစြာမွာေတာ့ ရြာက က်မတို႔တေတြနဲ႔ အုန္းအုန္းက်က္က်က္ အတူေနခဲ့တဲ့ အိမ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းပါ။ “ တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြ တေရးႏိုးလာလို႔ တစ္အိမ္လံုး ငါတစ္ ေယာက္ထဲရွိပါလားလို႔ေတြးမိရင္ အထီးက်န္ၿပီး အားငယ္လိုက္တာ။ မိုးသည္းသည္းထန္ထန္ရြာတဲ့ည ေတြဆို ပိုဆိုးတယ္။ ျပန္အိပ္လို႔မရေတာ့ဘူး” လို႔ မ်က္ရည္ေဝ့ဝိုင္းတဲ့ မ်က္လံုးနဲ႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ေန တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ အေမေျပာခဲ့တာကို က်မအာရံုထဲကေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔မရပါဘူး။ က်မလည္းအဲဒီစကား မ်ိဳး ဘယ္အခ်ိန္ေျပာရမလဲမသိဘူးလို႔ေတြးမိေတာ့ ႀကိဳတင္သက္ျပင္းခ်ၿပီး ရင္ဆိုင္ဖို႔ ႀကိဳတင္အားတင္း မိပါတယ္။ အေမ့ သစ္ကိုင္းေတြမွာ သီးခဲ့တဲ့အသီးေတြ က်မပိုင္ဆိုင္ရပါေတာ့မယ္။

မႏွစ္က ေႏြညတစ္ည မွာ က်မသားႀကီးက သူ႔ဗိုက္ထဲမွာ ေရာဂါတစ္ခုျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္လိို႔မ်က္ရည္ ေဝ့ေဝ့နဲ႔ေျပာလိုက္ေတာ့ က်မ တစ္ခါမွမခံစားခဲ့ရဖူးတဲ့ ခံစားမႈတစ္ခု ထူးဆန္းစြာခံစားလိုက္ရပါတယ္။ တကိုယ္လံုးေတာင့္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ငယ္ထိပ္တည့္တည့္ကို မီးစနဲ႔ထိုးလိုက္သလိုပါပဲ။ က်မဘဝမွာ မိုးတြင္းေရစီးသန္တဲ့ျမစ္လည္ေခါင္မွာ ေမာ္ေတာ္ေမွာက္တဲ့ အထဲပါခဲ့တာလို အသက္ေဘးက သီသီကေလးလြတ္ခဲ့တာမ်ိဳး၊ အစာအိမ္ေသြးေၾကာေပါက္ၿပီး သတိလစ္သြားတာလို ေသ လုေမ်ာပါးေဝဒနာ ျဖစ္ခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြရွိခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီလို ခံစားမႈမ်ိဳးမခံစားခဲ့ရပါဘူး။ သားကိုဖက္ထားၿပီး “မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးသား ရယ္။ တကယ္လို႔ျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဒီေလာက္ေဆးပညာထြန္းကားတဲ့တိုင္းျပည္မွာ ဘာမွေၾကာက္စရာ မလိုပါဘူး။” လို႔ ေျပာ လိုက္မိေပမဲ့ အဲဒီညက သားအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ထိ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္နဲ႔ က်မလက္ ေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ေနခဲ့ပါတယ္။ ည လည္ေခါင္ႀကီးမွာ ကမၻာတျခမ္းစာေဝးတဲ့တိုင္းျပည္က သူငယ္ခ်င္းဆရာဝန္ေတြဆီ ဖုန္းမဆက္စဖူးဆက္ၿပီး အပူကိုေဝ ငွမိပါတယ္။ အိပ္ရာထဲမွာ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညကို လူးလိမ့္ျဖတ္သန္းေနစဥ္ တေလ်ွာက္လံုး စိုးရိမ္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ စြာၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ေဆးရံု ေပၚက အေမ့မ်က္ဝန္းေတြကို ျမင္ေယာင္မိခဲ့ပါတယ္။

တေလာက အေမ့ဆီဖုန္းဆက္လို႔ အေမ ဘာလိုေသးလဲေမးမိေတာ့ အေမကျပန္ေျပာပါတယ္။ “ အေမ့ အတြက္ ဘာမွမပူနဲ႔။ အေမက ကိုယ့္တိုင္း ကိုယ့္ျပည္မွာ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေနေနရတာ။ နင္တို႔က သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ေဆြမရွိ၊ မ်ိဳးမရွိေနေနရတာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ဂရုစိုက္ၾက။” တဲ့။ က်မ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္ေနတာမို႔ အေမ့ကို စကားမျပန္မိပါဘူး။ က်မ သားေတြအရြယ္ေရာက္လာလို႔ က်မအေမ့ကို ေမးခဲ့သလိုမ်ား သူတို႔ကေမးလာခဲ့ရင္ အေမက်မကို ေျပာသလိုေတာင္ သူတို႔ ကို က်မ ျပန္ေျပာႏိုင္ပါ့မလား။

က်မဟာ အေမ့ပင္စည္ကခြဲထြက္လာတဲ့ အကိုင္းတစ္ကိုင္းမို႔ အေမ့ကိုထိုးခဲ့တဲ့ပိုးေတြလည္း က်မဆီမွာ ရွိမွာပါပဲ။ က်မက အေမ့ေလာက္မႀကံ႕ခိုင္သူမို႔ အဲဒီပိုးေတြက အေမ့ရဲ႕အကိုင္းခြဲ က်မခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ပိုလို႔ေတာင္ ေပ်ာ္ဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပ မဲ့ အေမ့အျမစ္ကပြားခဲ့တဲ့က်မမို႔ အေမ့လိုပဲ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္မွာပါ။ အဲဒီလိုျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ဖို႔အင္အားေတြကိုလည္း အရင္တုန္း ကလို မႏုပ်ိဳ၊ မက်န္းမာေတာ့ေပမဲ့ သက္ရွိ ထင္ရွားရွိေနဆဲအေမက အာကာသတခြင္ကိုျဖတ္သန္းၿပီးတိုးဝင္လြင့္ေမ်ာလာတဲ့ တယ္လီဖုန္းအသံ လိႈင္းထဲက မပီမသစကားေတြက တဆင့္ ေပးေနဦးမွာပါ။

ခက္မာ

(ဧၿပီ၊ ၂၀၁၄ ထုတ္ IDEA မဂၢဇင္း ဆရာမ ခက္မာ၏ အက္ေဆးကို ဆရာမ၏ လူမႈကြန္ရက္ေဖ့စ္ဘြခ္စာမ်က္ႏွာ https://web.facebook.com/khettmar ကတဆင့္ ထပ္ဆင့္ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။ ဆရာမႏွင့္ မူရင္း ပံုႏွိပ္ခဲ့သည့္ IDEA မဂၢဇင္းကို မိုးမခက ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္းျပဳပါသည္။)