ေမာင္ေမာင္စုိး ● ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ခြဲထြက္နိုင္ေသာအခြင့္အေရး - အပိုင္း (၂)
ေမာင္ေမာင္စုိး ● ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ခြဲထြက္နိုင္ေသာအခြင့္အေရး - အပိုင္း (၂)
(မုိးမခ) ေမ ၂၈၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ေမ ၂၈၊ ၂၀၁၆
● ခြဲထြက္ခြင့္
တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားျပႆနာတြင္ ခြဲထြက္ခြင့္ ဆိုသည္မွာ လူမ်ဳိးတိုင္း လူမ်ဳိးတိုင္း၏ ကိုယ့္ၾကမၼာကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ ကိုယ္ ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္မွလာပါသည္။ ထိုေၾကာင့္လည္း ခြဲထြက္ခြင့္ပါေသာ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ဟု ဆိုၾကျခင္းျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ယခုေနာက္ပိုင္း၌ ခြဲထြက္ျခင္းကို မႏွစ္သက္သူမ်ားကေတာ့ ခြဲထြက္ခြင့္မပါေသာ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္လည္းရွိသည္ဟု ဆိုၾက သည္။ ၎ဖြင့္ဆိုခ်က္မွာ မူလအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ႏွင့္ ကြဲလြဲသည္ဟုဆိုရပါမည္။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ေရးထိုးစဥ္ကာလ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ျပည္နယ္မ်ားအေနႏွင့္ ၁၀ ႏွစ္ၾကာလွ်င္ ခြဲထြက္ခြင့္ရွိသည္ဟုဆိုခ့ဲျခင္းကို လူႀကီးလူေကာင္း၏ ကတိကဝတ္ဟု ဆိုခ့ဲၾကသည္။ ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ထိုသုိ႔ဆိုခ့ဲျခင္းသည္ ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္ သီးျခားစီ အုပ္ခ်ဳပ္ထားသည့္အေျခအေနကို အသိအမွတ္ျပဳ၍လည္းေကာင္း၊ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး မ်ား၏ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးကို အသိမွတ္ျပဳ၍လည္းေကာင္း၊ မိမိတုိ႔သာ ျပည္ေထာင္စုကို ေကာင္းမြန္စြာတည္ေဆာက္နိုင္ပါက မည္သူမွ် ခြဲထြက္လိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္၍လည္းေကာင္း၊ ထိုကတိကဝတ္ကို ရဲရဲတင္းတင္းေပးခ့ဲဟန္ရွိသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
တဖန္ ထိုစဥ္က ပင္လုံစာခ်ဳပ္အရ ျပည္မႏွင့္ ခ်င္းေတာင္တန္း ကခ်င္ေတာင္တန္း ရွမ္းျပည္နယ္တုိ႔ပူးေပါင္း၍ အတူတကြ လြတ္လပ္ေရးယူသည္အတြက္ျဖစ္ရာ ထိုေဒသမ်ားအေနႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးရျပီးေနာက္ပိုင္း ေပါင္းစည္းျခင္း ခြဲထြက္ျခင္းႏွင့္ ဆိုင္ေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ထိုျပည္နယ္ ထိုလူမ်ဳိးတုိ႔၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္သာဆိုင္သည္ဟု အသိမွတ္ျပဳျခင္းလည္းျဖစ္သည္။
● ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲျခင္း
ပင္လုံစာခ်ဳပ္တြင္ မွတ္တမ္းတင္မပါဝင္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ လူႀကီးလူေကာင္း ကတိကဝတ္သည္ ၁၉၄၇ အေျခခံ ဥပေဒေရးဆြဲရာမွ စတင္၍ပါဝင္လာသည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ေမလတြင္က်င္းပေသာ ဖဆပလ ပဏာမညီလာခံတြင္ ေရးဆြဲလက္ ခံေသာ အေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းတြင္ ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ တိတိက်က် ေဖၚျပပါဝင္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
အဆိုပါမူၾကမ္းတြင္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ျပည္နယ္ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ပိုင္းျခားသတ္ မွတ္မႈမ်ားျပဳခ့ဲသည္။ ျပည္ေထာင္စုျပည္နယ္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရျပည္နယ္ လူမ်ဳိးစုျပည္နယ္ႏွင့္ လူမ်ဳိးစုအခြင့္အေရးေပးျခင္း စသည္ျဖင့္ အဆင့္ေလးဆင့္ခြဲ၍ ျပည္ေထာင္စုျပည္နယ္ႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရျပည္နယ္မ်ားကို ခြဲထြက္ခြင့္ေပးခ့ဲသည္။
လူႀကီးေကာင္းကတိေပးအပ္ခ့ဲေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွာ ၁၉၄၇ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္တြင္ လုပ္ၾကံခံခ့ဲရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူခ် မွတ္ထားသည့္မူအခ်ဳိ႕ပါေသးသည့္ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ ေပၚထြက္ခ့ဲျပီး ၁၉၄၈ မွ ၁၉၆၂ ထိ တည္တန္႔ခ့ဲသည္။
● ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒပါျပည္နယ္ႏွင့္ ျပည္နယ္သစ္မ်ား
၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒအရ ရွမ္းျပည္နယ္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ကယားျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္တုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳခ့ဲျပီး ခ်င္း ေတာင္တန္းအား ခ်င္းဝိေသသတိုင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ခ့ဲသည္။ အဆိုပါ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း ေရးရာဝန္ႀကီးမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္မ်ားက ေရြးေကာက္တင္ေျမႇက္၍ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ ဝန္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ အသိ မွတ္ျပဳကာ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာမ်ား အပ္ႏွင္းခ့ဲသည္။
တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေဒသမ်ား ခြဲျခားသတ္မွတ္ျခင္းကို အၿပီးအျပတ္ဟုမသတ္မွတ္ဘဲ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒအခန္း ၉ အပိုင္း ၆ ျပည္နယ္သစ္မ်ားဟု ထည့္သြင္းေရးဆြဲခ့ဲသည္။ ၎ဥပေဒျပဌာန္းခ်က္အျပည့္အစုံမွာ ...
" အပိုင္း ၆ ျပည္နယ္သစ္မ်ား
၁၉၉။ ။ ပါလီမန္သည္ ျပည္နယ္သစ္ကလိုက္နာရမည့္ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားပါဝင္သည့္ အက္ဥပေဒျဖင့္ ျပည္နယ္ သစ္တခုကို ျပည္ေထာင္စုနိုင္ငံတြင္းသုိ႔ ဝင္ခြင့္ျပဳႏိုင္သည္။ ထိုသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားတြင္ ထိုျပည္နယ္မွ ပါလီမန္သုိ႔ ကိုယ္စား လွယ္ အမတ္ဦးေရ မည္ေရြ႕ မည္မွ်ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္နိုင္သည္ဟူေသာအခ်က္လည္း ပါဝင္ရမည္။
၂၀၀။ ။(က) ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕ဝင္အသစ္တခုတည္ေထာင္ဖန္တီးျခင္းထိုသုိ႔နယ္နမိတ္ျပဳ ျပင္ျခင္းခံရေသာ ျပည္နယ္ တိုင္း၏ေကာင္စီက သေဘာတူညီပါက ပါလီမန္သည္ အက္ဥပေဒျဖင့္ျပဳႏိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ ထိုက့ဲသုိ႔ေသာ သေဘာတူညီခ်က္ ရရွိပါက ပါလီမန္သည္ လိုအပ္သည္ဟု သုိ႔တည္းမဟုတ္ သင့္ေလ်ာ္သည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆေသာ ထပ္ျဖည့္ျပဌာန္းခ်က္ အ ေၾကာင္းသင့္ျပဌာန္းခ်က္ႏွင့္ ႏႈိင္းညိႇျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို ျပဳနိုင္သည္" ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
(ခ) ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕ဝင္တခုခု၏ အက်ယ္အဝန္းကိုတိုးခ်ဲ႕ျခင္း
(ဂ) ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕ဝင္တခုခု၏ အက်ယ္အဝန္းကိုေလ်ာ့ခ် ျခင္း
(ဃ) ျပည္ေထာင္စုအဖြဲ႕ဝင္တခုခု၏ နယ္နမိတ္မ်ားကိုေျပာင္းလဲျခင္း တုိ႔ကုိ
သုိ႔ေသာ္ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒတည္ျမဲေနစဥ္အတြင္း ျပည္နယ္သစ္ေပၚလာျခင္းမရွိခ့ဲဘဲ ၁၉၆၂ ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းျပီး ေနာက္ပိုင္း၌ ခ်င္းဝိေသသတိုင္းအား ခ်င္းျပည္နယ္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ မြန္ျပည္နယ္ ရခိုင္ျပည္နယ္မ်ားအားလည္းေကာင္း၊ ဖြဲ႕စည္း ခ့ဲသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
● ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ခြဲထြက္နိုင္ေသာအခြင့္အေရး
၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ အခန္း ၁၀ ၌ ခြဲထြက္နိုင္ေသာအခြင့္အေရးကို ေအာက္ပါအတိုင္းေဖၚျပထားပါသည္။
အခန္း ၁၀ခြဲထြက္နိုင္ေသာ အခြင့္အေရး
၂၀၁။ ။ ဤအေျခခံဥပေဒ၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပုဒ္မ ၁၉၉ အရ ပါလီမန္ကျပဳေသာအက္ဥပေဒ၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အျခားျပဌာန္းခ်က္ ျပဌာန္းထားျခင္းမရွိလွ်င္ ေအာက္၌ျပဌာန္းထားေသာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ ျပည္ေထာင္စုနိုင္ငံမွ ခြဲထြက္နိုင္ရန္ ျပည္နယ္တိုင္း၌ အခြင့္အေရးရွိရမည္။
၂၀၂။ ။ ဤအေျခခံဥပေဒ အာဏာတည္သည့္ေန့မွ ဆယ္ႏွစ္အတြင္းခြဲထြက္နိုင္ေသာ အခြင့္အေရးကို အသုံးမျပဳရ။
၂၀၃။ ။ (၁) ခြဲထြက္နိုင္ေသာ အခြင့္အေရးကို သုံးစြဲလိုေသာျပည္နယ္သည္ခြဲထြက္လိုေၾကာင္းအဆိုကို မိမိျပည္နယ္၏ေကာင္ စီတြင္ တင္သြင္းအတည္ျပဳရမည္။ ျပည္နယ္ေကာင္စီရွိ အမတ္စုစုေပါင္းအနက္ သုံးပုံႏွစ္ပုံေအာက္မေလ်ာ့ေသာ အမတ္ မ်ားက ထိုအဆိုက္ိုေထာက္ခံ၍ မဲေပးျခင္းမျပဳလွ်င္ အတည္ျပဳသည္ဟု မမွတ္ယူရ။
( ၂ ) သက္ဆိုင္ရာျပည္နယ္၏ဥကၠဌသည္ ျပည္နယ္ေကာင္စီ၏ဆုံးျဖတ္ျခင္းကို နိုင္ငံေတာ္သမတအား အေၾကာင္းၾကားရမည္။ ထို႔ျပင္ အတည္ျပဳလိုက္ေသာေကာင္စီ၏ သဘာပတိကဟုတ္မွန္ေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထိုးေသာဆုံးျဖတ္ခ်က္မိတၱဴတ ေစာင္ကို နိုင္ငံေတာ္သမတထံသုိ႔ ျပည္နယ္ဥကၠဌက တင္ျပရမည္။
၂၀၄။ ။ ထိုအခါ နိုင္ငံေတာ္သမတသည္ သက္ဆိုင္ရာျပည္နယ္၏ လူထုဆႏၵပြဲကို က်င္းပေစရန္အမိန္႔ထုတ္ရမည္။ လူထုဆႏၵ ပြဲကိုက်င္းပျခင္းမွာသက္ဆိုင္ရာျပည္နယ္ရွိ ျပည္သူတုိ႔၏ ဆႏၵအမွန္ကို သိရွိႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။
၂၀၅။ ။ နိုင္ငံေတာ္သမတသည္ လူထုဆႏၵပြဲေကာ္မရွင္တဖြဲ႕ကို ခန္႔ရမည္။ ထိုအဖြဲ႕တြင္ ျပည္ေထာင္စုနိုင္ငံမွလည္းေကာင္း၊ သက္ဆိုင္ရာ ျပည္နယ္မွလည္းေကာင္း၊ ကိုယ္စားလွယ္ဦးေရ အညီအမွ်ပါဝင္ရမည္။ ထိုအဖြဲ႕သည္ လူထုဆႏၵပြဲကို ႀကီးၾကပ္ စီမံရန္ျဖစ္သည္။
၂၀၆။ ။ ဤအခန္းရွိ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ မဆန္႔က်င္ေစဘဲ အဆိုပါခြဲထြက္နိုင္ေသာအခြင့္အေရး အသုံးျပဳျခင္းႏွင့္စပ္လ် ဥ္း ေသာ ကိစၥအားလုံးကို ဥပေဒျဖင့္ စည္းမ်ဥ္းသတ္မွတ္ရမည္။"
ဟူ၍ ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ အခန္း ၁၀ တြင္ ပုဒ္မ ၂၀၁ မွ ပုဒ္မ ၂၀၆ အထိ ပုဒ္မ ၆ ခုျဖင့္ သီးသန္႔ေဖၚျပပါသည္။
၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒအရ ျပည္နယ္မ်ား၏ခြဲထြက္နိုင္ေသာအခြင့္အေရးသည္ ဥပေဒေၾကာင္းအရလည္းေကာင္း၊ လူထုအ မ်ားစု ဆႏၵေပၚတြင္လည္းေကာင္း၊ အေျချပဳဆုံးျဖတ္သည္။ ခြဲထြက္နိုင္ေသာအခြင့္အေရးသည္ လူတစု တပါတီ၏ဆႏၵေပၚ၌ မတည္မွီခ့ဲေပ။ လူထုကေရြးခ်ယ္ထားေသာ အမတ္ သုံးပုံႏွစ္ပုံက ေထာက္ခံရမည့္ျပင္ လူထုဆႏၵခံယူပြဲျပဳလုပ္ျပီး အဆုံးအ ျဖတ္ယူရမည္ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ အေျခခံဥပေဒပါ ခြဲထြက္နိုင္ေသာ အခြင့္အေရးကိုလက္ေတြ႕အသုံးခ်သည့္ကို ေခတ္သစ္ၿဗိတိန္နိုင္ငံတြင္ ေတြ႕ရွိရပါသည္။
● ေပါင္းစည္းထားေသာနိုင္ငံႏွင့္ ခြဲထြက္နိုင္သည့္အခြင့္အေရး
အဂၤလန္၊ စေကာ့တလန္၊ ေဝလ၊ အိုင္ယာလန္တုိ႔က့ဲေပါင္းစည္းထားေသာ ဂရိတ္ျဗိတိန္၏ဖြဲ႕စည္းပုံတြင္လည္း ခြဲထြက္နိုင္ ေသာအခြင့္အေရးပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ အဂၤလန္ႏွင့္ေပါင္းစည္းလာေသာ စေကာ့တလန္သည္ ဂရိတိျဗိတိန္မွ ခြဲ ထြက္ရန္ စေကာ့ပါလီမန္တြင္ မဲခြဲဆုံးျဖတ္အနိုင္ရခ့ဲသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ျဗိတိသွ်ပါလီမန္က ဥပေဒေရးဆြဲ၍ လူထုဆႏၵခံယူပြဲ တရပ္ကို ၂၀၁၄ တြင္ စေကာ့တလန္၌ က်င္းပေပးခ့ဲသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္မွီ ခြဲေရး တြဲေရးအတြက္ အျပိဳင္အဆိုင္ မဲ ဆြယ္စည္းရံုးခ့ဲၾကသည္။
ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္အရ ခြဲထြက္ေရးက ႐ႈံးသည္။ ဆက္လက္ေပါင္းစည္းေရးက အနိုင္ရသည္။ စေကာ့တလန္သည္ ခြဲမ ထြက္နိုင္ခ့ဲေပ။ ဤအေတြ႕အၾကံဳမွသိနိုင္သည္မွာ ခြဲထြက္နိုင္သည့္အခြင့္အေရးသည္ လူမ်ဳိးတခု၏ အခြင့္အေရးျဖစ္သည္။ အခြင့္အေရးရွိတိုင္း အားလုံးက ခြဲထြက္လိုၾကသည္မဟုတ္ဟု ဆိုရမည္။ ထို႔ျပင္ ခြဲထြက္သည္ မခြဲထြက္သည္က တပိုင္း ျဖစ္သည္။ အခြင့္အေရးကို အသိမွတ္ျပဳျခင္းက တပိုင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။
၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒတြင္ ခြဲထြက္နိုင္ေသာအခြင့္အေရးအား ထည့္သြင္းထားျခင္းသည္ အဂၤလန္က့ဲသုိ႔ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ နိုင္ငံႀကီးႏွင့္အျပိဳင္ဟု ဆိုနိုင္ပါသည္။
● ပင္လုံကတိကဝတ္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒသည္ ၁၉၄၈ လြတ္လပ္ေရးရျပီးသည္မွစ၍ ၁၉၆၂ မတ္လ ဗိုလ္ေနဝင္းအာဏာသိမ္းသည္အထိ ၁၄ ႏွစ္တိတိ တရားဝင္ျဖစ္သည္။ အာဏာသက္ေရာက္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ အဆိုပါ ၁၉၄၇အေျခခံဥပေဒတည္ျမဲေနစဥ္ကာလအတြင္း ခြဲထြက္နိုင္ေသာအခြင့္အေရးကိုေျပာဆိုျခင္းသည္ တည္ဆဲအေျခခံဥပေဒအတိုင္းျဖစ္သည္။ တည္ဆဲအေျခခံဥပေဒ၏ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားအတိုင္း ျဖစ္သည္။ တည္ဆဲဥပေဒအတိုင္းေဆာင္ ရြက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပေဒအရ တရားဝင္သည္ဟု ဆိုရေပ ခ်ိမ့္မည္။
သုိ႔ေသာ္ ၁၉၆၂ ဗိုလ္ေနဝင္းအာဏာသိမ္းသည္မွစ၍ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ အဖ်က္သိမ္းခံခ့ဲရသည္။ ၁၉၄၇ အေျခခံ ဥပေဒႏွင့္အတူ တိုင္းရင္းသားျပည္နယ္မ်ား ခြဲထြက္နိုင္ေသာအခြင့္အေရးလည္း ဖ်က္သိမ္းခံခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းအေနႏွင့္ သူ၏လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ေသာ ပင္လုံကတိကဝတ္ကို ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒတြင္ ထည့္ သြင္းေရးဆြဲျခင္းျဖင့္ သူ၏ကတိကဝတ္ကို ေက်ႁပြန္ခ့ဲသည္ဟု ဆိုနိုင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လုပ္ၾကံမခံရမီ ၁၉၄၇ ေမလတြင္က်င္းပေသာ ဖဆပလပဏာမညီလာခံတြင္ ထိုအေျခခံဥပေဒမူၾကမ္းကို လက္ခံအတည္ျပဳခ့ဲ့ၿပီး သူကြယ္လြန္ သြားၿပီးေနာက္တြင္လည္း ထို ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒသည္ ၁၄ ႏွစ္တာ ဆက္လက္တည္တ့ံခ့ဲေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္လံု ကတိကဝတ္ကို ေဖါက္ဖ်က္၍ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒကို ဖ်က္သိမ္းခ့ဲသူမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းသာျဖစ္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။
● ခြဲထြက္ခြင့္ႏွင့္ လက္ရွိကာလ
၁၉၆၂ မွစ၍ ယေန႔ကာလသည္ ျမန္မာစစ္ဖက္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုင္စြဲထားသည့္မူမွာ ခြဲထြက္ေရးကို ဆန္႔က်င္သည္။ ခြဲ ထြက္ေရးကို ခြင့္မျပဳ။ ခြဲထြက္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းသည္ ျပည္ေထာင္စုအားျဖိဳ ခြဲရန္ႀကိဳးစားျခင္း၊ တိုင္းရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ ေရးကို ၿပိဳကြဲရန္ႀကိဳးစားျခင္းအျဖစ္ သေဘာထားသည္။
သုိ႔ျဖစ္ရာ ခြဲထြက္နိုင္ေသာအခြင့္အေရးမွာ ၁၉၆၂ မွစ၍ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာကာလမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၇၄ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒႏွင့္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ အသက္ဝင္ေနေသာကာလမ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ ခြဲ ထြက္နိုင္ေသာ အခြင့္အေရးသည္ ဥပေဒပျဖစ္သြားသည္။ ဥပေဒက့ဲသုိ႔ အာဏာတည္ေသာ အမိန့္မ်ားအရလည္းေကာင္း၊ တည္ဆဲဖြဲ႕စည္းပုံဥပေဒမ်ားအရလည္းေကာင္း၊ ဥပေဒေၾကာင္းအရ တရားမဝင္ေတာ့။ တရားဝင္အခြင့္အေရးမရွိေတာ့ဟု ဆိုရေပမည္။ ခြဲထြက္နိုင္ေသာ အခြင့္အေရးကိုက်င့္သုံးျခင္းသည္ ဥပေဒကို ခ်ဳိးေဖာက္ျခင္းျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။
ထိ့ုအတူ ယခင္ကာလက သီးျခားသမတနိုင္ငံ ဖက္ဒေရးရွင္းနိုင္ငံခြဲထြက္ရန္ေတာင္းဆိုေသာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ားသည္လည္း အဆိုပါေတာင္းဆိုခ်က္ေနရာတြင္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ ဖက္ဒရယ္အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ေျပာင္း လဲေတာင္းဆိုလာသည္ကို ေတ႕ရသည္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးတဦးခ်င္းအေနႏွင့္ ခြဲထြက္နိုင္သည့္အခြင့္အေရးက္ို လိုလား ေကာင္းလိုလားနိုင္ေသာ္လည္း ခြဲထြက္ေရးကို ရည္မွန္းခ်က္ထားသည့္တိုင္းရင္းသားပါတီႏွင့္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕မ်ား ယေန႔အခ်ိန္တြင္ မရွိသေလာက္ဟုဆိုနိုင္ပါသည္။ အေျခအေန အခ်ိန္အခါႏွင့္ဆိုင္မည္ ထင္ပါသည္။
● နိဂံုး
မိမိ၏ ေဆာင္းပါးသည္ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ပင္လုံကတိကဝတ္ႏွင့္ ၁၉၄၇ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒပါ ခြဲထြက္နိုင္ေသာအခြင့္အေရး တုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သမိုင္းအခ်က္အလက္မ်ားအား လက္လွမ္းမွီသမ်ွ ျပန္လည္သုံးသပ္ျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါသည္။ အတိတ္ ကာလက တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေခါင္းေဆာင္မ်ားလြတ္လပ္ေရးအတြက္အတူတကြ လက္တြဲၾကိဳးပမ္းခ့ဲၾကသည့္ သမိုင္းစာ မ်က္ႏွာမ်ား တိုင္းရင္းသားတန္းတူေရးအတြက္ ဉာဏ္အေျမႇာ္အျမင္ႀကီးစြာ ေဆာင္ရြက္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားမွ ကြၽႏ္ုပ္တို႔အ တြက္ တန္ဖိုးရွိေသာ သခၤန္းစာမ်ား ရနိုင္လိမ့္မည္ဟု ယူဆပါသည္။
ၿပီးပါၿပီ
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စုိး)