ကုိေရႊရင္ေအး ● မိုးတိမ္နဲ႔တူေသာ ပိုးဟပ္မ်ား
(မုိးမခ) ဇြန္ ၃၀၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဇြန္ ၃၀၊ ၂၀၁၆
ေဒါင္ … ေဒါင္ … ေဒါင္ … ေဒါင္ … ေဒါင္
တုန္ခါၿငိမ့္ေညာင္းနာရီေမာင္းသံသည္ ပင္လယ္ကမ္းေျခေလးကို စီးနင္းလိုက္ပါလာၿပီး က်ေနာ့္ နားစည္ကိုရိုက္ခတ္သြားခဲ့ သည္။ ၿပီးေနာက္ ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားျပန္သည္။
တလိပ္လိပ္တက္လာေနေသာ ဒီလႈိင္းမ်ားေၾကာင့္ မညီမညာျဖစ္ေနေသာ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာ ျပင္ႀကီး၏ အဆုံးသည္ မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္းကဲ့သိ႔ုရွိ၏။ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းႀကီးသည္ ထိုမ်ဥ္းေျဖာင့္ ေနာက္သို႔ ထိုးဆင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ပင္လယ္ ဇင္ေယာ္ငွက္မ်ားသည္ ေရမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဟိုမွသည္မွ ပ်ံသန္းေနၾကသည္။ တေကာင္သည္ ပင္လယ္ဒီလိႈင္းမ်ား၏ၾကား ရုတ္တရက္ ရွပ္တိုက္ေျပးဆင္းလာၿပီး ငါးေလးတေကာင္အားဖမ္းကာ ေ၀ဟင္ထဲသို႔ ပ်ံတက္လာေခ်ေသး။
ေလကလည္း ခပ္ျပင္းျပင္း တ၀ူးဝူးတိုက္ခတ္ေနျပန္ေသးသည္။
လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ကမူ က်ေနာ္၏ရင္ဘတ္ႀကီးသည္လည္း ဤပင္လယ္ႀကီးကဲ့သို႔ အစဥ္အျမဲ လိႈင္းထေနခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုမူ ကမ္းေျခေက်ာက္တလင္းျပင္ႀကီးကဲ့သို႔ ေအးစက္မာေၾကာခဲ့ေခ် ၿပီတည္း။
ပင္လယ္ႀကီးကိုေက်ာခိုင္းလ်က္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေဘးသို႔ဆန္႔တန္းၾကည့္ပါလွ်င္ မ်က္ႏွာမူရာအရပ္၌ အစိမ္းရင့္ရင့္ညစ္ထပ္ထပ္ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၊ ထိုေတာင္တန္းႀကီးမ်ား၏ေျခရင္းတြင္ ဥယ်ာဥ္မ်ားျဖင့္ ၀ိုင္းပတ္ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ရြာကေလး တရြာရွိေနၿပီး ထိုရြာကေလး၌ ေရေျမာကမ္းတင္ပိုးဟပ္တေကာင္ ျဖစ္ေသာ က်ေနာ္ေနပါသည္။ လက္က်ာဘက္တြင္အုန္းေတာႀကီးမ်ားႏွင့္ သဲေဖြးေဖြးကမ္းေျခကိုျမင္ ေနရသည္။ လက္၀ဲဘက္အေ၀းတေနရာ၌ ေမာ့ၾကည့္၇ေလာက္ေအာင္ျမင့္ေသာ ကုန္းျမင့္ေပၚတြင္ ေစတီေလးတဆူရွိသည္။ ေက်ာက္တုံးေက်က္ဆိုင္မ်ားလည္းရွိသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းအရပ္ရွိစိုက္ခင္းမ်ားမွ ပိုးဟပ္ယာသူမမ်ား၏ယာစိုက္ရင္းဆိုေသာယာစိုက္ေတးသံမ်ားက တျပန္႔ျပန္႔တလြင့္လြင့္။
ငါ့မွာ …ပန္းတပြင့္ရွိေသာအခါ …မုိးရြာဖို႔ရာ မလိုေသးပါ။
ငါ့မွာ …ပန္းႏွစ္ပြင့္ရွိေသာအခါ ….မိုးေရလိုသည္ …. မိုုးမရြာ….သုံးပြင့္ပန္းမ်ားပြင့္ေသာအခါ မိုးရြာပါသည္ တေနရာ ….ပန္းေတြအမ်ားႀကီးရွိေသာအခါ ….ငါတိ႔ုမိုးကိုရွာ ….
ဤလြမ္းေမာဖြယ္ေကာင္းေသာပင္လယက္ႀကီးသည္ က်ေနာ္တုိ႔ကမ္းေျခရြာကေလး၏ ၀င္ေပါက္၀င္း တံခါးျဖစ္သလို တခါတရံက်ျပန္ေတာ့လည္း ထြက္ေပါက္၀င္းတံခါးလည္း ျဖစ္သည္။
ဤမွဘက္ကမ္းမွ ထြက္ခြာလိုၾကေသာ ပိုးဟပ္မ်ားရွိသလို တျခားတဖက္ကမ္းမွ ျပန္ဝင္လာၾကေသာ ပိုးဟပ္မ်ားကိုလည္း မၾကာခဏေတြ႔ျမင္ရသည္။
ဤအရပ္၌ပန္းပင္ငယ္ကေလးမ်ားကို သားသမီးမ်ားႏွင့္ခိုင္းႏိႈင္းတင္စားရပါမူ မိုးတိမ္ႀကီးမ်ားက သူတို႔ ၏မိဘမ်ားျဖစ္ၾက သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ပန္းပင္ငယ္ကေလးမ်ား ႀကီးထြားရွင္သန္ရန္အတြက္ မိုးတိမ္ႀကီးမ်ားက ေရျဖစ္ေပးရသည္။ ပန္းပင္ငယ္ကေလးမ်ားလိုအပ္သေသာအခ်ိန္တြင္ မိုးရြာေပး ႏိုင္ေသာမိုးတိမ္ႀကီးမ်ားကို “အခန္႔သင့္မိုးတိမ္” ဟု ေခၚတတ္ၾကသလို ပိုးဟပ္ေလာကကတြင္ သားသမီးမ်ားကိုအဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ေနထိုင္စားေသာက္ႏိုင္ေစရန္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာ ပိုးဟပ္ အမိ အဖမ်ားကိုသူတို႔က “အခါသင့္မိုးတိမ္ႀကီး”ဟု တင္စားေခၚေ၀ၚတတ္ၾကေလသည္။
တနည္းအားျဖင့္ ပိုးဟပ္အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမွေပးေသာ ဘြဲ႔ထူးတခုခုဟုဆုိလွ်င္ ရေလမည္လား။
ပင္လယ္တဖက္မွျပန္လာေသာမိုးတိမ္မ်ားသည္ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ဝန္း၌ လိုအပ္ေသာမိုးေရကို ေပးစြမ္းႏုိင္သျဖင့္ သေဘာက် ေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္အခါသင့္မိုးတိမ္ျဖစ္ခ်င္ေသာပိုးဟပ္မ်ားသည္ ပင္လယ္မွတဖက္ကမ္းသို႔ျဖတ္ရန္ ေရာက္လာတတ္ၿပီး နည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးသုံးကာ ပင္လယ္ႀကီး၏တဖက္ကမ္းသို႔ ထြက္ခြာသြားတတ္ၾကသလို ထြက္ခြာသြားတတ္ၾကသလို တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္၌ ၀တုတ္ဆူၿဖိဳးကာအေရာက္ျပန္လာတတ္ၾကသည္။
အမွန္စစ္စစ္အားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ေနထိုင္ရာ ရႈေမာဖြယ္ေကာင္းေသာ ပင္လယ္ႀကီး၏ ဤမွာဖက္ကမ္း ရပ္၀န္း၌ ပိုးဟပ္ယာ သူမမ်ား သီဆိုတတ္ၾကေသာ ယာစိုက္ေတးသံမ်ားထဲကအတိုင္း မိုးေခါင္ေနခဲ့ သည္မွာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
“ပန္းေတြအမ်ားႀကီးရွိေသာအခါ …. ငါတုိ႔မုိးကိုရွာ …..”
…………………………………….
တေန႔ ေန႔လည္ခင္းေလာက္တြင္ ပိန္လီွေသးေကြးေသာပိုးဟပ္ျဖဴတေကာင္သည္ ကမ္းေျခသဲေသာင္ေပၚ၌ လူးလားေခါက္တုံ႔ ေျပားလႊားေနသည္။ သူ တစုံတရာကိုရွာေဖြေနဟန္ရွိသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးမွာ ပိုးဟပ္တို႔၏ထုံးစံအတိုင္း ခါးဆစ္မွရွည္ ထြက္လာလိုက္ ျပန္ပု၀င္သြားလိုက္ႏွင့္ တခါတရံ အေတာင္ပံမ်ားကိုျဖန္႔လ်က္ပ်ံေျပးသြားလိုက္ရွိေခ်သည္။ လမ္း၌ေတြ႔ရ ေသာ (ဤေသာင္ျပင္သို႔ အလည္အပတ္ေရာက္လာၾကေသာ) ဧည့္သည္ပိုးဟပ္တေကာင္စ ႏွစ္ေကာင္စတုိ႔၌ေမးျမန္းစုံစမ္းေသာအမႈကို ျပဳေနသည္ကိုေတ႔ြရသည္။ ပသို႔ႏွယ္ေမးျမန္းစုံစမ္းေသာ္လည္း သူလိုခ်င္ေသာအေျဖကို ရပုံမရ။ ေခါင္းခါျပ သူမ်ားကိုသာ ေတြ႔ရသည္။
ထိုအခ်ိန္ အေ၀းဆီမွ လြင့္ပ်ံလာေသာ “တေဒါင္ေဒါင္” နာရီေမာင္းသံေပၚထြက္လာသည္။ ပိုးဟပ္ျဖဴရပ္ၿပီး ၎နာရီသံကို နားစြင့္ေနသည္။ ၿပီးေသာ္ သူ႔မွာ ေဇာေခၽြးမ်ားျပန္လာေခ်သည္။
က်ေနာ္သည္ နာရီႏွင့္ပင္လယ္ကမ္းေျခသို႔ေရာက္လာေသာဒုကၡသည္မ်ားကို အျမင္မေတာ္သည့္အခါတိုင္း မေနႏိုင္ဘဲရွိရ ကား ပင္လယ္ေလတ၀ူးဝူးၾကားကပင္ ပိုးဟပ္ျဖဴႀကီးဆီသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။
“ေနာင္ႀကီး …ဘာရွာေနတာလဲဗ်ာ …”
သူက်ေနာ့္ကိုခဏတာ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
“မဂၤလာပါဗ်ာ …ဟို …အဲ …. ဟိုးဖက္ကမ္းကိုကူးလုိ႔ရမယ့္ နည္းလမ္းကေလးမ်ားရွိရင္ လမ္းညႊန္ေပးႏိုင္ရင္ ေပးပါလားဗ်ာ”
က်ေနာ္သူ႔ကို အေသအခ်ာအကဲခတ္ၾကည့္သည္။ သူ၏အမူအရာဟန္ပန္မွာ ေရွးရိုုးစဥ္လာပိုးဟပ္တို႔၏အမူအရာႏွင့္တူလွသည္။ ပိုးဟပ္ရိုးတေကာင္ျဖစ္သျဖင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာနာကာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကူညီရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္မိသည္။
“ ဒီတညေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕အခ်ိန္ေတြကိုရပ္လိုက္ၿပီး …ေဟာ ဟိုမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ရြာကေလးမွာရွိတဲ့ …. က်ဳပ္အိမ္ကေလးဆီ လိုက္ခဲ့ၿပီး အားေမြးလိုက္ပါဗ်ာ… မနက္ဖန္ဟာ ခင္ဗ်ားအတြက္ မဂၤလာရွိေသာ ေန႔သစ္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္….”
သူ ေခတၱခဏစဥ္းစားၿပီး က်ေနာ့္ကိုယုံၾကည္သြားသည္ပဲလား …သိ႔ုမဟုတ္ မထူးဇာတ္ခင္းသည္ပဲလား မေျပာတတ္၊ ေခါင္းညိတ္ျပသျဖင့္ အိမ္ကေလးရွိရာသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာခဲ့သည္။
………………………………………..
ပိုးဟပ္တို႔၏စရိုက္လကၡဏာမ်ားသည္ သူတို႔မီွခိုေနထိုင္ရာစာအုပ္ပုံႀကီးႏွင့္ သက္ဆိုင္၏။ အေတြးအေခၚ၊ အေျမာ္အျမင္၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ကိုယ္က်င့္တရားမ်ားကိုစာအုပ္မ်ားက ျပ႒ာန္းေပးသည္။ လြန္ခ့ဲေသာႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ခန္႔က သူေနထိုင္ခဲ့ေသာ စာအုပ္ပုံႀကီးမွာ က်ေနာ္ေနထိုင္ခဲ့ေသာ စအုပ္ဘီရိုႀကီးႏ်င့္ဘာမွ်မျခားသည္ကို သူ၏ႏႈတ္အမူအရာ ဟန္ပန္တုိ႔ကိုၾကည့္ရုံျဖင္ သိေနသည္။
သူက သူ႔အေၾကာင္းကို က်ေနာ္နားလည္ရုံမွ် အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပသည္။
“က်ေနာ့္မွာ ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္ၿပီး ဖ်တ္လတ္သြက္လက္တဲ့ ကေလးငါးေကာင္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္သူတို႔ကို အဆင္ျမင့္ပိုးဟပ္ပညာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွာ ပညာသင္ေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ၀င္ေငြမရွိဘူးဗ်ာ ပိုးဟပ္အဖြဲ႔အစည္းကေပမယ့္ ကူညီမႈေတြကလည္း စည္းမ်ဥ္းေတြ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြမ်ားလြန္းေတာ့ ကေလးေတြအတြက္ ေဘာင္မ၀င္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ ဆိုပါေတာ့ သားသမီးေျခာက္ေယာက္ထက္မ်ားၿပီး အေမ(သိ႔ုမဟုတ္) အေဖ မရွိသူျဖစ္ရမယ္တုိ႔ဘာတို႔ေပါ့့ဗ်ာ ဥပမာေတြ စည္းမ်ဥ္းေတြ၊ ေဘာင္ေတြဆုိတာလည္း ဘယ္တုန္းကျပည္စံုတယ္ဆုိတာ ရွိခဲ့လို႔လဲ … ဒီေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးစားရမွာပဲမဟုတ္ာလား …သူတုိ႔ကိုပိုးဟပ္ညြႊန္႔မတုန္းေစခ်င္ဘူး… ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ေနခဲ့တဲ့ အရပ္ကိုစြန္႔ခြာၿပီး လာခဲ့ရတာပါ။ သူတုိ႔ကေလးေတြအရြယ္မလြန္ခင္ လိုအပ္တဲ့ပညာသင္ႏိုင္ဖို႔ရာ ႀကီးျမင့္တဲ့စရိတ္စကေတြကို က်ေနာ္အခ်ိန္မီ ရွာေပးရေတာ့မယ္ေလ .. က်ေနာ္အခါသင့္မိုးတိမ္ႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ… ဒီေရာက္ေတာ့လည္း ဟိုဖက္ကမ္းကိုကူးဖို႔ရာ အဆက္အသြယ္မရဘူးျဖစ္ေနတာၾကာေပါ့။ က်ေနာ္ဟာ ညံ့ကို ညံ့လြန္းပါတယ္ဗ်ာ …”
သူသည္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ရွိလွၿပီး သူ႔ကိုယ္သူလည္း အလိုမက်ျဖစ္ေနပုံရသည္။
သူ၏”က်ေနာ္ဟာ ည့ံကိုညံံ့လြန္းပါတယ္ဗ်ာ” ဟုဆုိေသာစကားမွာက်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲသို႔ တိုက္ရိုက္က်ေရာက္ခဲ့ေသာ ခဲတလုံးပါေပ။ မွန္ပါသည္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔လိုညံ့ခဲ့ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္ ညံ့ခဲ့ရသည္ကို ဘ၀ႏွင့္ရင္းၿပီးအခါမွ သိခဲ့ရသည္ေလ…။
သူ႔အား ကူညီရန္နည္းလမ္းမ်ား အၾကံဉာဏ္မ်ား ရွိသင့္သေလာက္ရွိပါ၏။ သို႔တိုင္ ႏႈတ္ဖ်ားမွထုတ္ေျပာရန္မွာ မဝံ့မရဲရွိလွသည္။
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေခတၱမွ် ေတြေ၀ေနၾကၿပီး ပင္လယ္ႀကီးဆီသို႔ ေငးေမာေနမိၾကသည္။ ပိုးဟပ္တို႔၏ပိုးဟပ္မႈ ဘ၀မ်ားသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ပင္လယ္၏တဖက္တြင္တမ်ဳိး ဒီမွာဖက္တြင္တမ်ဳိး ျဖစ္ေနရသနည္း။ ပင္လယ္သည္ လိႈင္း ေခါင္းျဖဴမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔အား ခ်ိန္းေျခာက္ေနသ႑န္ရွိသည္။ ပိုးဟပ္တေကာင္ႏွင့္စာလွ်င္ ပင္လယ္သည္ ဘီလ်ံသန္းအဆေပါင္းမ်ားစြာ က်ယ္ဝန္းလွပါ၏။ ပိုးဟပ္တေကာင္ပင္လယ္ထဲ၀ယ္နစ္ျမႇဳပ္ပ်က္စီးသြားခဲ့ေသာ္ … ။ ပင္လယ္ကေတာ့ အၿပဳံးအရယ္ပ်က္မည္မဟုတ္။
“ဒီမယ္ မိတ္ေဆြ.. ဟိုဖက္ကမ္းကိုေရာက္ေအာင္ သြားႏိုင္မွ ခင္ဗ်ားေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေအာင္ျမင္မယ္လုိ႔ အၿပီးသတ္ ယုံၾကည္ထားပါသလား” “”
“တျခားနည္းလမ္းမွ မရွိေတာ့တာဗ်ာ”
“ကိုင္း ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားကို ေဟာဒီ့သဲျပင္မွာ ေအာက္ပါတိုက္ရိုက္အခ်ဳိးတခုကို က်ေနာ္ေရးျပမယ္ …”
ရပ္ေနရာမွ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သဲျပင္ေပၚမွာ ေအာက္ပါတိုက္ရိုက္အခ်ဳိးတခုကို စာျဖင့္ေရးျပလိုက္သည္။
ရည္မွန္းခ်က္မ်ား တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈ လွပေသာကိုယ္က်င့္တရားမ်ားပ့ဲေႂကြမႈ
“အဲဒါ.. က်ေနာ့္ရဲ႕ရွာေဖြေတြ႔ရွိမႈပဲ …”
ပိုးဟပ္ျဖဴ ပခုံးတဖက္ တြန္႔သြား၏။
“အနည္းဆုံးေတာ့ မိတ္ေဆြရဲ႕ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္၊ ညႇာတာေထာက္ထားစိတ္၊ မွ်မွ်တတေဆာင္ရြက္လိုစိတ္ စည္းကမ္းေသ၀ပ္လိုတဲ့စိတ္ေတြ ဒီဖက္ကမ္းေသာင္ေပၚမွာ စေတးပစ္ခဲ့ရလိမ့္မယ္ … ဘယ္လိုလဲ..”
ပိုးဟပ္ျဖဴအသံထြက္လာသည္။
“အဲဒါေတြ မစေတးရင္ မျဖစ္ဘူးလားဗ်”
“ အင္း … ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ့္အေၾကာင္း နည္းနည္းေတာ့ ေျပာျပရေတာ့မွာပဲ…”
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ၂၀ခန္႔က က်ေနာ္လည္း ပိုးဟပ္ျဖဴႀကီးကဲ့သို႔ ပင္လယ္ႀကီး၏တဖက္ကမ္းသို႔သြားရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကိဳး စားခဲ့ဖူးသည္။ အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရခဲ့ၿပီးေနာက္ ခရီးၾကန္႔ၾကာခဲ့ရသည္။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္မလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ရိုုးရိုးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ၾကံေသာ စာရိတၱမ႑ိဳင္ကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းပါေပ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေနရပ္မွာက်န္ခဲ့သည့္ က်ေနာ့္၏ဇနီး သည္သည္ သူ၏သားသမီးမ်ားကို အခ်ိန္မီျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရန္ အခြင့္အလမ္းတခု ရခဲ့ေလသည္။ ထိုအခြင့္အလမ္းသည္ က်ေနာ္ကိုမရွိေတာ့သည့္အလားသတ္မွတ္၍ ပင္လယ္တဖက္ကမ္းမွ ျပန္လာေသာ ဆူၿဖိဳးၿဖိဳးငနဲတေကာင္ႏွင့္ ေနာက္အိမ္ ေထာင္ျပဳ လိုက္ရျခင္းပင္…။
ထိုအခ်ိန္ကပင္စတင္၍ က်ေနာ္ဤပင္လယ္ကမ္းေျခရြာကေလး၌ ေသာင္တင္သလို တင္ေနခဲ့ရသည္ေလ…။
“ စိတ္ကူးယဥ္တာထက္ လက္ေတြ႔ကပိုခက္လိမ့္မယ္ဗ် ..”
“မတတ္ႏိုင္ဘူး..ထြက္မယ္ဗ်ာ၊ အျမန္ဆုံးနည္းသာလမ္းညြန္ပါေတာ့..”
အတန္ၾကာစဥ္းစားၿပီးမွ ေပၚလာေသာဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္၏။ သူ ရဲရဲဝ့ံဝံ့ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီေလ။ က်ေနာ့္ဖက္ကသာ ကူညီမယ္ဆိုလွ်င္ …။
“ေဒါင္ …ေဒါင္…. ေဒါင္ ….ေဒါင္ ”
နာရီေမာင္းသံကိုၾကားၾကရျပန္သည္။ ဤနာရီေမာင္းသည္ က်ေနာ္တို႔ၾကားခဲ့ရေသာနာရီေမာင္းသံမဟုတ္။ သံတူေၾကာင္းကြဲ နာရီသံ၊ က်ေနာ္ႏွင့္ ပိုးဟပ္ျဖဴတို႔၏စိတ္ခံစားခ်က္မ်ားိကု ဘယ္အထိမွ်ားယူေခၚေဆာင္သြားေလမလဲ…။
………………………………..
ေနာက္တေန႔မနက္တြင္ ပိုးဟပ္ျဖဴအား က်ေနာ္သိေသာပင္လယ္ထြက္ေပါက္ေနရာသို႔ ပို႔ရန္ ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။ ကမ္းေျခတြင္ က်မ္းစာအုပ္ႀကီးမ်ားႏွင့္တူေသာ စက္ေလွႀကီးမ်ားရွိရာအရပ္သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ပိုးဟပ္ျဖဴက စက္ေလွႀကီး၏ဦးေခါင္းအဖ်ားေဘး၌ ေရးထားေသာ စက္ေလွနာမည္မ်ားကို အသံထြက္ဖတ္ရႈရင္း လိုုက္ပါေလာေလသည္။
“ရိုးရိုးက်င့္ ျမင့္ျမင့္ၾကံ ..တဲ့။ ရိုုးသားမႈ ဂုဏ္ စားမကုန္တဲ့… ဟုတ္ၿပီဗ်ဳိ႕… ဟုတ္ၿပီဗ်ဳိ႕…. အဲဒီ့စက္ေလွႀကီးနဲ႔ က်ေနာ္လိုက္ မယ္ဗ်ာ”
အေတာ္သနားစရာေကာင္းေသာ ပိုးဟပ္ျဖဴပါေပ။ က်ေနာ္ေခါင္းကိုျဖည္းေလးစြာခါပစ္လိုက္သည္။
“မရဘူးလား”
“ဟုတ္တယ္.. ဒီစက္ေလွေတြက ကမ္းရိုးတန္းသြားစက္ေလွေတြမို႔ ဟိုဖက္ကမ္းကိုမေရာက္ဘူးဗ်…”
သူ စိတ္ပ်က္သြား၏။ ထိုစက္ေလွမ်ားကိုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီး ပိုမိုေခ်ာင္က်လွေသဆိပ္ကမ္းတေနရာသို႔အေရာက္ စက္ေလွႀကီးတစီးကိုထပ္ေတြ႔လိုုက္ၾကရသည္။
က်ေနာ္ထိုစက္ေလွႀကီးကို ပိုးဟပ္ျဖဴအားလက္ညႇိဳးထုိးျပၿပီး “ ခင္ဗ်ားလိုက္ရမယ့္ စက္ေလွဟာ အဲဒါႀကီးပဲ” ဟု ေျပာျပလိုက္သည္။
ပိုးဟပ္ျဖဴက စက္ေလွအမည္ကို ဖတ္ၾကည့္သည္။
“ေရာ့ဘတ္တလာ .. ေရာဘတ္တ …လာ.. ဒါ…”
ပိုးဟပ္ဆုိေသာသတၱဝါမ်ားသည္ စာအုပ္ပုံႀကီးမ်ားထံတြင္ က်င္လည္ခဲ့ဖူးသူမ်ားျဖစ္ၾကေပရာ ထိုနာမည္ကိုမသိသူရွားေပ လိမ့္မည္။
“ ဟုတ္တယ္ .. ဒါ……..အေမရိကန္စာေရးဆရာ မာဂရက္မစ္ခ်ယ္ေရးတဲ့ …ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္တေကာင္ရဲ႕ အမည္ပဲ ေလ.. . သူ႔အေၾကာင္းေတာ့ ခင္ဗ်ားသိေနေလာက္တယ္မဟုတ္လား… အဲဒီ့စက္ေလွႀကီးေပၚမွာလိုက္ရင္ အဲဒီ့ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ စရိုက္လို အနည္းဆုံးက်င့္ၾကံေနထိုင္တတ္သူေတြခ်ည္းပါဆိုတဲ့နိမိတ္ေပါ့… အထဲမွာ ဘဝတူေတြ က်ပ္ညႇပ္ေနလိမ့္မယ္.. ေနရာလုတာေတြ ရွိမယ္… အစာငတ္ေရငတ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္… ခင္ဗ်ားအတၱကိုေရွ႕တန္းတင္ၿပိး ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆုိင္ေပေတာ့…”
ကမ္းေျခတြင္ ၀န္စည္မ်ား ဟိုတပုံ သည္တပုံ ရွိေနသည္။ ထိုအပုံမ်ားထဲ၌ စာအုပ္မ်ားလည္း ပါသည္။ စက္ေလွေပၚသို႔ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက စစ္ေဆးၿပီးထို၀န္စည္မ်ားကိုတင္ေနဆဲ..။ ပိုးဟပ္တခ်ဳိ႕သည္ ေက်ာက္ေဆာင္အကြယ္မ်ားမွလည္းေကာင္း၊ သစ္ပင္ႀကိဳၾကားမွလည္းေကာင္း၊ လွစ္ခနဲလွစ္ခနဲ ေျပးထြက္လာၾကၿပီး ထို၀န္စည္စာအုပ္မ်ားၾကားသို႔ ေျပး၀င္ပုန္းလွ်ဴိးေပ်ာက္ကြယ္ေနၾကသည္ကို က်ေနာ္တုိ႔ေတြ႔ေနရသည္။ စက္ေလွႀကီးသည္ ဝန္မ်ားျဖင့္ အေတာ္ေလးႏွစ္ေနေခ်ၿပီ။
“ ကဲ .. မိတ္ေဆြ .. အခ်ိန္ရွိခိုက္.. လုံလစိုက္ေပေတာ့”
ဟူေသာ က်ေနာ့္စကားသံအဆုံး၌ ပိုးဟပ္ျဖဴမိတ္ေဆြလည္း ေဘးကေန ေျပးထြက္သြားခဲ့ေလေတာ့သည္။ သူထြက္သြားေသာ္ က်ေနာ္လည္း တာ၀န္ၿပီးဆုံးခဲ့ၿပီမို႔ စက္ေလွႀကီးကိုေက်ာခိုင္းထြက္ခြာခဲ့ေလသည္။
………………………..
ေနဝင္ေတာ့မည္။ နာရီေမာင္းသံႀကီးကလည္း တေဒါင္ေဒါင္ျမည္ဟည္းလ်က္ ေျပးလာသည္။ ပင္လယ္ႀကီးကေတာ့ လိႈင္းေခါင္းျဖဴမ်ားကို တဝုန္းဝုန္းထမ္းပိုးျမဲထမ္းပိုးထားၿပီး ေလရိုင္းကလည္း တဝူးဝူးတိုက္ခတ္လ်က္သာတည္း။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ မိုးတိမ္ႀကီးမ်ားက တေရြ႕ေရြ႕တလြင့္လြင့္။
ဟိုးအေ၀းႀကီး ပင္လယ္ေရျပင္ေပၚ၌ ေရာ့ဘတ္တေလာစက္ေလွသည္ လိႈင္းမ်ားၾကား ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ျဖင့္ ထြက္ခြာသြားေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ တျဖည္းျဖည္းေဝးသည္ထက္ေဝးၿပီး ေသးသည္ထက္ ေသးသြားသည္အထိ…။
လူေတြ၏ေရြးခ်ယ္မႈေတြကေရာ ဒီအတိုင္းပဲလား…။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ အနာဂတ္ေမွ်ာ္ရည္မွန္းခ်က္ေတြမရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ ရွင္လ်က္ေသေန၏။ ပိုးဟပ္ျဖဴႀကီးကေတာ့ အနာဂတ္ေမွ်ာ္ရည္မွန္းခ်က္ေတြႏွင့္ရွင္သန္ေနဦးမည္ျဖစ္သည္။ လူသားသည္ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူရသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ …
အကယ္၍ မေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ေသာ္မွ ပိုးဟပ္ျဖဴႀကီးသည္ ရဲရဲဝံံ့ဝံ့ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ေသဆုံးသြားႏုိင္ပါလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ယုံၾကည္မိပါသည္။
ကိုေရႊရင္ေအး