၀ါက်ျဖဴ ● ရနံ႔ဟာ ညနဲ႔ ဘဝကို ျဖတ္ေဖာက္လာတယ္
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၆၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၆၊ ၂၀၁၆
တရားထိုင္ရန္ေက်ာင္း။ ဆြမ္းစားေက်ာင္းႏွင့္သိမ္တို႔ၾကား ကြက္လပ္က်ယ္တြင္ ခေရပင္တန္းရွိသည္။ အရိပ္အာဝါသႏွင့္ေအးခ်မ္းလွေသာေနရာေလးျဖစ္၏။ ေက်ာင္းသုံးေက်ာင္းဆိုင္ထားေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအတြင္းမွအလင္းရိပ္မ်ား ကြက္တိ ကြက္ၾကား ဖိတ္စင္က်ေနသည္။ ခေရပင္ႀကီးမ်ား၏ေအာက္တည့္တည့္တြင္ အေမွာင္ရိပ္တို႔က ဝိုးတဝါး ျခဳံလႊားထားၾကသည္။ အလင္းဝိုးတဝါးၾကားမွ လြင့္လာေသာေလေျပတြင္ ပန္းရနံ႔စူးစူးက ႏွာသီးဝကိုဝင္တိုးၿပီး ေႏွာက္ယွက္ေနေတာ့၏။ အေမွာင္ခပ္စိတ္စိတ္ဖိထားေသာေနရာတဝိုက္မွာ လူရိပ္အခ်ိဳ႕ကိုေတြ႔ရသည္။ မွင္တက္မိသြား၏။ အမွတ္လြတ္သြားၿပီး ေသေသခ်ာ ခ်ာ စူးစိုက္ၾကည့္မိသည္။
အရိပ္ခပ္ႀကီးႀကီးတခုႏွင့္ ခပ္ေသးေသးအရိပ္ႏွစ္ခုကို ေတြ႔ေနရသည္။ ကုန္းလိုက္၊ ကြလိုက္၊ ထိုင္လိုက္၊ ထလိုက္ႏွင့္ ေရႊ႕ လ်ားေနေသာအရိပ္မ်ားကိုၾကည့္ရင္း အေတြးလြင့္မိျပန္သည္။ ခေရပန္းေကာက္ေနတာပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ပန္းရနံ႔ကိုေပြ႔ယူလာေသာေလေျပတခ်က္အသုတ္တြင္ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းမ်ား ထသြားမိသည္။ ရုံထားေသာသကၤန္းအတြင္းမွ ဇီဝျဖစ္စဥ္ေသြးေၾကာမ်ားအတြင္း တဖ်န္းဖ်န္းႏွင့္ ငလွ်င္တခု လႈပ္ခတ္သြားသည္ကဲ့သို႔ပင္။ မထင္မွတ္ဘဲ အတိတ္၏ေၾကကြဲ ဆို႔နင့္ဖြယ္အရိပ္အေရာင္မ်ားက တခါကဆီသို႔ မ်က္ဝန္းကိုလွည့္ေျပာင္းပစ္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရပါသည္။
*********
ေဆးပင္စင္စားဝန္ထမ္းအိုႀကီးတေယာက္ရဲ႕ေနာက္မွကပ္လိုက္ခဲ့ၾကရေသာမိသားစုဘဝမ်ား။ ပင္စင္ယူၿပီးေထာက္ပံေၾကး ေလးမ်ားႏွင့္သာ ရပ္တည္ခဲ့ၾကရေသာမိသားစု၏ စားဝတ္ေနေရး အခက္အခဲမ်ားက အသက္႐ွဴအၾကပ္ဆုံးကာလမ်ား။ အိမ္ ေဘးနားဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းဝင္းအတြင္းရွိ ခေရပင္တန္းမ်ားကို အားကိုးၿပီး ညဆယ္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ မိသားစုခေရပန္းမ်ားေကာက္ခဲ့ရေသာျဖစ္စဥ္မ်ား။ ရလာေသာ ခေရပန္းေလးမ်ားကို ႏွီးႀကိဳးေလးမ်ာႏွင့္သီကုံးၿပီး နံနက္မိုးေသာက္လာ ခဲ့ေတာ့ အမျဖစ္သူက အိမ္နားမွေစ်းတန္းေလးမွာ သြားေရာင္းခဲ့ရသည္။ ေန႔လည္ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ ပန္းမ်ားကုန္မွ ေစ်းမွ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆားဝယ္ယူၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ ေန႔ရက္ေတြကို ထိုကဲ့သို႔ခရီးဆက္ခဲ့ၾကရ၏။ နာမက်န္းလွေသာဖခင္ႀကီး အတြက္ ျမန္မာ့ေဆးဟုအလြယ္ေခၚေသာ ေဆးၿမႇီးတိုမွလြဲ၍ အားကိုးရာမရွိႏိုင္ခဲ့။
*********
လြင့္ေနေသာအေတြးတို႔က မည္မွ်ၾကာသြားခဲ့သည္သတိမထားႏိုင္ခဲ့ေတာ့ေပ။ မ်က္ဝန္းေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ သံပုံးအစုတ္ကိုလုပ္ထားေသာမီးအိမ္ေလးဆြဲၿပီး သားအဖေတြ ထြက္သြားေတာ့မွ အသိဝင္လာသည္။
ေျခဖ်ားတဝိုက္တြင္ကိုက္ေနေသာ ျခင္မ်ားကိုေျခလႈပ္၍ခါထုတ္လိုက္ၿပီး… "ဟူး" သက္ျပင္းေမာ တခ်က္ကို ခ်လိုက္မိသည္။ ေအာ္ အခုေတာ့ ဖခင္လည္း မရွိေတာ့။ က်ေနာ္လည္း ခႏၶာျဖစ္စဥ္တခုအတြက္ သကၤန္းဝတ္ျခင္းျဖင့္ သံသရာခရီးအတြက္ အဆိုးေတြကိုကာကြယ္ တားဆီးျခင္းႏွင့္ မိဘတို႔၏ေက်းဇူးတရားေတြကို အေကာင္းဆုံးဆပ္ျခင္းဟုယူဆၿပီး ရာသက္ပန္ သကၤန္းစည္းလိုက္ပါေတာ့သည္။ ေက်ာင္းဝရံတာလက္တန္းကိုင္ၿပီး ေလွကားထစ္ေတြကိုနင္းကာ ဆင္းေနမိသည္။ ေလွ ကားအုတ္ခုံေလးကို ေကြ႔ၿပီး ေလွ်ာက္ရင္း ခေရပင္တန္းဆီသို႔ ေျခဦးတည္ေနမိသည္။
အေမွာင္ရိပ္စြန္းက်ေနေသာ ခေရပင္အို ႀကီးေအာက္တည့္တည့္တြင္ ရပ္လိုက္မိသည္။
***********
“ေျဖာင္း" "ဗုန္း"
အသံႏွစ္သံ တၿပိဳင္တည္း ထြက္ေပၚလာသည္။
"ေအာင္မေလး" "အေဖေသပါၿပီ။ လာၾကပါဦး"
အမ၏အလန္႔တၾကားေအာ္သံ၊ အေဖ့၏ ၿပိဳလဲက်သြားသံ။ အေမွာင္ရိပ္ထဲမွလူတေယာက္ထြက္သြားတာ။ အရာအားလုံးသည္ မထင္မွတ္ဘဲ တၿပိဳင္နက္ထဲ ျဖစ္ပ်က္သြားၾကသည္။ အေဖကိုေပြ႔ထူလိုက္သည္။
"အေဖ အဲဒါဘယ္သူလဲ" " အေဖဘာျဖစ္သြားေသးလဲ"
အေမာတေကာ အေဖ့ကို ေမးလိုက္မိသည္။ နံေဘးက အမဆီမွ အသံထြက္လာသည္။
"ဟဲ့ နင္မသိဘူးလား " "သိုင္းသမားမ်ိဳးျမင့္ေလ"
"ရပ္ကြက္ထဲမွာလူႀကီးလိုလို၊ ဘာလိုလို လူစြာလုပ္ေနတဲ့လူႀကီးေပါ့"
အမ၏ေဒါသသံျဖင့္ တုန္ေနေသာစကားသံမ်ားႏွင့္အတူ ေနာက္ဆက္တြဲေမတၱာပို႔သံမ်ားကိုပါ ၾကားလိုက္ရသည္။
"သမီးႀကီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္း" ဟု အေဖစကားသံတိုးသဲ့သဲ့ကိုပါ ၾကားရ၏။ ေနာက္ရက္မွအေမကိုေမးၾကည့္ေတာ့ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းထဲမွာပန္းဝင္ေကာက္လို႔ ဆုံးမတာလို႔ ေျပာတာပဲဟု အေမ့၏မေက်နပ္သံပါေသာစကားကို ေျပာသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ မတိုင္တာလဲအေမဟု ထပ္တြန္႔တက္ၿပီးေမးမိသည္။
"ဟဲ့ သူကလူႀကီး" ဟဲ့တဲ့ ။
*********
ညဥ့္၏အေမွာင္ရိပ္စြန္းေလေျပထဲမွာ ေလေႁခြ၍ ေႂကြကာက်လာေသာ ခေရပန္းေလးမ်ားကို ေငးရီၾကည့္ေနမိရင္း ရနံ႔သင္း အီမႈေတြႏွင့္အတူ ႏွာ႐ိုးတစ္ဖက္ေဘးတြင္စီးက်ေသာ မ်က္ရည္စတို႔က ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားဆီ ငံျမျမအရသာႏွင့္အတူ။
ဝါက်ျဖဴ
04.07.2016