ခင္ေအာင္ေအး ● ၂၀၀၂ စက္တင္ဘာ ပထမပတ္ရထား

ခင္ေအာင္ေအး ● ၂၀၀၂ စက္တင္ဘာ ပထမပတ္ရထား
(မိုးမခ မဂၢဇင္း စင္တင္ဘာထုတ္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ အမွတ္တရ)
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၆

(၅၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၉  ညသို႔..)

ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီး၀င္း အရပ္အေခၚ ေရခဲတိုက္ထဲ လွမ္း၀င္လိုက္တာနဲ႔ မ်က္လံုးေတြက ေ၀သီျပီး ဘာကိုမွ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့ဘူး၊ သိတဲ့မ်က္ႏွာေတြကိုလဲ အျပံဳးအ, နဲ႔ပဲ တံု႕ျပန္ႏိုင္တယ္။  ကိုေခ်ာရုပ္ကလပ္ ျပင္ထားရာ ဘက္ကို ခ်က္ျခင္း မသြားျဖစ္ဘူး။ တခ်က္ေ၀့ အၾကည့္မွာေတာ့ မမျမင့္၊ ေနျခည္နဲ႔ မိုးေဇာ္တို႔ကို မသဲကြဲ လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။  လူတိုင္းရဲ႕မ်က္ႏွာ မွာ ႏွေျမာ တသေၾကကြဲျခင္း ေတြ လွ်ံျငီးေနတယ္။

လက္ကမ္းကဗ်ာ စာရြက္ေလးေတြ အထိမ္းအမွတ္ အလြမ္းစာစီ ပင္းန္ဖလက္ေတြ လက္ထဲကို တခုျပီးတခု၊ လွသန္းက တခုခုလွမ္းေပးတယ္။  ကိုျပည့္တို႔ဟုိမွာလို႔ ေမးဆတ္ျပတယ္။  ေဇယ်ာလင္းတို႔ေကာ လို႔ ေမးလိုက္တယ္၊ ေစာေစာက ကိုေခ်ာနားမာွေတြ႕လိုက္တယ္.. လူငယ္ကဗ်ာဆရာ တေယာက္က၀င္ေျဖတယ္။

အီး ကနဲ ငိုသံ.. မမျမင့္ တိုင္တည္သံ.. ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူပြက္ေနတယ္။ ျမင္ကြင္းကေတာ့ျမင္ေနက် အသုဘရွဳ ျမင္ကြင္းတခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္..ဒါက ကိုေခ်ာေလ..။

တေယာက္ေယာက္က ကိုေခ်ာဆီ ဦးေဆာင္ေခၚသြားတယ္။ မငိုမိေအာင္ စိတ္တင္းထားရတယ္။ မမျမင့္ က ျမင္္တာနဲ႕ ခင္ေအာင္ေအး လာျပီေလ ကိုေခ်ာရဲ႕လို႕မခ်ိတင္ကဲ ေအာ္ငိုျပန္တယ္။ အံၾကိတ္ျပီး ႏွဳတ္ခမ္းကို နာနာ ဖိ ကိုက္ထားရတယ္။  ေမွ်ာ္လင့္ထားျပီး အျဖစ္အပ်က္ျမင္ကြင္းေတြေပမယ့္ ရင္ေခါင္းထဲက လွိဳက္တက္ လာတယ္။  မိုးေဇာ္ရဲ႕ လက္ေမာင္းအိုး ကိုဖိညွစ္ျပီး မွာစရာစကားေတြအားလံုးကို အသံတိတ္ ပါးလိုက္တယ္။  မ်က္ရည္ေ၀သီ မ်က္လံုးနီနီ ေတြက ဟုတ္ကဲ့ စိတ္ခ်ပါ အကို.. လို႔ အသံမဲ့ တံု႕ျပန္ျပီးသား။

အခ်င္းခ်င္းတေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အသံမဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ ပဲ ေျပာဆိုနားလည္လိုက္ၾကတယ္။

ကိုစစ္..
ဘာလိုဦးမလဲဆိုေတာ့ ဘီအမ္ တစင္းေလာက္ ထပ္ဆြဲရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္တဲ့၊

ဒါဆိုလည္း လုပ္ေလ..။

ကုိစစ္တင္ လက္ထဲကို ပိုက္ဆံ တထပ္ထည့္လိုက္တယ္။ လွစ္ကနဲ ေပ်ာက္သြြားျပီး ခဏေနေတာ့ ခပ္လွမ္လွမ္း ကေန လက္မ ေထာင္ျပတယ္။

ကိုယ့္ထက္ ေျဖမဆည္ႏိုင္ ပူေဆြးသူေတြ အေျမာက္အျမားၾကားထဲမွာ မပူရုပ္ဟန္ေဆာင္လုပ္္ မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ ခတ္္ေနျပျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ကိုေအာင္ခ်ိမ့္တို႔၊ ကိုသိဒၶတၳလွိဳင္တို႕ရွိေသးတယ္ေလ။  ကိုေခ်ာ သူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္ ရဲဘက္ၾကီးေတြေလ.. ။ သူတို႕ေတာင္ အိေႁႏၵ ဆည္ႏိုင္ေသးတာ..။  လူငယ္ေတြ ကေတာ့ တေယာက္ကိုတေယာက္ထိန္းလို႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ ေဖ်ာင္းဖ်လို႔။  မခ်ိတင္ကဲ..။

အခ်ိန္က် ေတာ့ ဒူကနဲ ေၾကးစည္သံနဲ႔ စီကနဲ ငိုရွိဳက္သံ ေတြ ၾကြက္ၾကြက္ဆူသြားျပန္တယ္။  ကိုေခ်ာရဲ႕ ၾကြင္းက်န္ရစ္တဲ့ ရုပ္ကလပ္ကို တင္ေဆာင္လာတဲ့ နိိဗၺာန္ယာဥ္ ေနာက္မွာ အစီအစဥ္ အတိုင္း ကားေတြတစီးျပီး တစီးလိုက္ပါလို႔ ကိုေခ်ာရုပ္ခႏၶာ ၾကီးကို ေနာက္ဆံုးခရီးပို႕ေဆာင္ၾကတယ္။

မိမိ စီးလာတဲ့ ကားကို ပုစြန္ေတာင္ ေတာင္လံုးျပန္ ကေန ျပန္လွည့္ခဲ့တယ္။  ဘယ္လိုမွ ေနာက္ေန႔ေရႊ႕လုပ္လို႔ မရတဲ့ အလုပ္ တခု တန္းလန္းနဲ႔ မို႔ရံုးဆင္းခ်ိန္မတို္င္မီ ျပန္ေျပးခဲ့ရတယ္။  အဲဒီကမွ လိုအပ္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ရယူကာ သံလ်င္ သီလ၀ါ ဆိပ္ကမ္းကို ကမူးရွဴးထိုးေျပးရျပန္တယ္။

၇ နာရီေလာက္မွ ကိစၥေတြ ျပတ္၊ အိမ္ျပန္ေရမိုးခ်ိဳး ကားကို နာရီ၀က္အတြင္းျပန္လာဖုိ႔ မွာလိုက္တယ္။  ကားေပၚတက္ လက္ ကနာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ၈ နာရီ ခြဲေနၿပီ၊။  အတူသြားဖို႔ ခ်ိန္းထားခဲ့တဲ့ ကိုသိဒၶတၳကို လွမ္းခ်ိတ္ေတာ့ ေရာက္ျပီးလို႕ အိမ္ ေတာင္ျပန္ေရာက္ေနျပီတဲ့။  ကိုေခ်ာရဲ႕ က်န္ရစ္သူ မိသားစုရွိရာ ေျမာက္ဒဂံု အိမ္သို႔။ သဃၤန္းကြၽန္း စံျပေစ်း ေက်ာ္ေတာ့ ကားကအရွိန္ျမႇင့္ လာတယ္၊ ေလကတ၀ူး၀ူး..၊ လက္က ဂ်ာကင္အိတိကို အမွတ္တမဲ့ စမ္းမိေတာ့ မာမာ အေခါက္ ကေလး တခု..၊ အိမ္ေပၚကဆင္းကာနီး ကမန္းကတန္း ဆြဲထည့္ လာခဲ့မိတာ..။  ႏွစ္ေခါက္ခ်ိဳး ကဗ်ာစာအုပ္ေလး..

“၂၀၀၂ စက္တင္ဘာ ပထမပတ္ ရထား”
“မိုဃ္းေဇာ္”

ကားမ်က္ႏွာက်က္က စာၾကည့္မီးေလးကိုဖြင့္လိုက္တယ္
ကဗ်ာ အတြင္းစာမ်က္္္္ႏွာကို ဖြင့္လိုက္တယ္
ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားကို ဖြင့္လိုက္တယ္
ကဗ်ာစာသားေတြကို ဖတ္ရင္း --

ကားေပၚမွာ တ႐ႈံ႕႐ႈံ႕ငိုပါတယ္။
ၿပီးေတာ့
႐ႈိက္ႀကီးတငင္ အားပါးတရ ငိုခ်လိုက္ပါတယ္။ ။

ခင္ေအာင္ေအး
၂၊ စက္တင္ဘာ၊ ၂၀၀၉