သက္ေဝ ● စာအုပ္ပိုး (အက္ေဆး)
(မိုးမခ မဂၢဇင္း ဇူလိုင္လ ထုတ္ပါ ရသအက္ေဆး) ေအာက္တိုဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၆
ကြယ္ဝွက္ သိုသိပ္စြာ ထိန္းခ်ဳပ္လိုေသာ စိတ္အစဥ္သည္ ဟိုုးေရွးကာလမ်ားစြာကပင္ စိတ္ႏွင့္ ကိုုယ္တိုု႔၌ ျဖစ္တည္၏။ လိုုအပ္ေသာ ကြယ္ဝွက္ျခင္းႏွင့္ မလိုအပ္ေသာ ကြယ္ဝွက္ျခင္းမ်ားအၾကားတြင္ လိုအပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလိုအပ္သည္ျဖစ္ေစ အစဥ္သျဖင့္ ေယာက္ယက္ခတ္စြာ ပူေလာင္တတ္၏။ ခ်စ္ျခင္း၊ မုုန္းျခင္းဟူေသာ စိတ္ခံစားမႈႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ ကိစၥမ်ားအဖိုု႔မွာမူ ဆိုုဖြယ္ရာ မရွိေတာ့ေခ်။ ခ်စ္ျခင္းကိုု ျမင္သာေအာင္ ထုတ္ေဖၚ၍ မျပလို၊ မျပတတ္၊ မျပရဲေလရာ မ်ားစြာေသာသူတိုု႔၏ ကဲ့ရဲ႕ အျပစ္တင္ စကားတင္းဆို အထင္လြဲမွားမႈမ်ားကို ခံရဖူးေလ၏။ ထိုု႔အတူ မုုန္းျခင္း (ဝါ) မႏွစ္ၿမိဳ႕ျခင္းကို သိသာေအာင္ မထုတ္ေဖာ္တတ္၊ မထုတ္ေဖာ္ရဲေလရာ အခါမ်ားစြာ၌ ျဖစ္လာေသာ ျပႆနာမ်ားကို သည္းခံျခင္းႏွင့္ ျမိဳသိပ္ျခင္း ဟူေသာ စကားလံုးႏွင့္သာ အဆံုုးသတ္ရတတ္ေလ၏။
မိမိ၏ စိတ္အစဥ္ကုိ သိုသိပ္စြာ သိမ္းဆည္းထားစရာ ေနရာတေနရာကိုု ရွာမရႏိုုင္ေအာင္ ရွားပါးလွပါတကား ဟုု ေတြးထင္မိေသာေန႔တြင္ ေနထိုင္ရွင္သန္ေနေသာ ကမာၻေျမႀကီး မည္၍ မည္မွ် က်ယ္ဝန္းေၾကာင္း အတိအက် တြက္ခ်က္ျပတတ္ေသာ ပညာရွင္ႏွင့္ ရန္ပြဲဆင္လိုက္ခ်င္၏။ ခံစားမႈ စိတ္အစဥ္တိုု႔ကို မိမိသေဘာဆႏၵအရ ခ်ျပခ်င္ ျပမည္၊ ခ်မျပခ်င္လွ်င္ ဘာသာ သိမ္းဆည္း၍ သိုသိပ္စြာေနခြင့္ကို မည္သူ႔ထံတြင္ တရားဝင္ လက္မွတ္ေရးထိုး ေတာင္းခံရမည္နည္းဟုု မရဲတရဲ ေမးခြန္းထုတ္လိုပါသည္။
သည္အတိုင္း ခ်ထားေသာ အဖံုးတခု၏ ေအာက္တြင္ ဘာဆို ဘာမွ် ရွိမေနပါဟု အတန္တန္ေျပာေနသည့္ၾကားမွ အမ်ားစုက ထိုအဖံုးကို အမိအရ လွပ္ၾကည့္လိုၾကသူေတြခ်ည္းသာ။ ထိုသို႔ေသာ လူစားမ်ား ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လိုသည္ထက္ ပို၍ မ်ားျပားလွသည္။
လက္ကိုင္ခလုတ္ကို ဖိႏွိပ္ကာ တင္းတင္းေစ့ပိတ္ထားေသာ ညိဳဝါဝါ ကြ်န္းတံခါးတခ်ပ္၊ အျဖဴေရာင္ ဇာခန္းဆီးထူထူျဖင့္ ပိတ္ကာခ်ထားေသာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ မွန္ျပတင္းေပါက္တခု၊ အျပာေရာင္ အုပ္ေဆာင္းကေလးျဖင့္ ဖုံးအုပ္ကာ သိမ္းဆည္းထားေသာ - မုန္႔ဖတ္နည္းနည္းေပၚတြင္ ဟင္းရည္မ်ားမ်ား ဆမ္းထားေသာ မုုန္႔ဟင္းခါးတပန္းကန္၊ အဖံုုးႏွင့္ ဇြန္းကေလး တြဲလ်က္ ပါဝင္ေသာ အျပာႏုေရာင္ မတ္ခြက္ကေလးထဲမွ သၾကားမပါ၊ ႏိုု႔မပါ အနက္ေရာင္ ေကာ္ဖီခါး တငံုုစာ၊ အိပ္ရာဖံုုးအျပည့္ ကာခင္းထားေသာ နီညိဳေရာင္ အိပ္ရာ၊ အိပ္ရာေဘးမွ စာၾကည့္မီးတိုင္၏ အလင္းေရာင္တိုု႔ႏွင့္အတူ အမ်ိဳးအမည္ အတန္အသင့္ စံုလင္ေသာ စာအုပ္မ်ား၊ မဂၢဇင္းမ်ားႏွင့္ စာေစာင္မ်ား အျပည့္ ေနရာယူထားေသာ စာအုပ္စင္ ခပ္ေသးေသးတခု စသည္တို႔ကို အကာအကြယ္ယူ၍ ပုုန္းလွ်ိဳး ကြယ္ဝွက္ေနလိုုေသာ စိတ္အစဥ္သည္ မိမိရင္တြင္းမွာ တရံမလပ္ ျဖစ္ေပၚေနတတ္၏။ လူအမ်ားႏွင့္ ေဝးေဝး ေနလိုသည္။ အထူးသျဖင့္ စကားမ်ားစြာ ဆိုတတ္ေသာ လူမ်ားႏွင့္ ေဝးေဝးမွာသာ ေနလိုသည္။ ထိုသို႔ေသာ စိတ္အစဥ္ကို ဖတ္လက္စ စာအုုပ္တအုပ္အၾကားတြင္ (မည္သည့္ ခြင့္ျပဳခ်က္မွ် မလိုအပ္ဘဲ) တိတ္တဆိတ္ ခိုဝင္ေနထိုုင္လ်က္ရွိေသာ ေငြမင္ေရာင္ တလက္လက္ႏွင့္ စာအုပ္ပိုးကေလး တေကာင္တေလကမ်ား ခ်စ္ခင္စြာ နားလည္မႈေပးႏိုုင္မည္လားဟု အေၾကာင္းမဲ့ - စိတ္ကူးယဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တေနခဲ့မိသည္။
ငယ္စဥ္က ထိုုစာအုုပ္ပိုုးကေလးမ်ားကိုု ေတြ႔ျမင္လိုက္တိုုင္း ေနစရာမရွိေအာင္ ေၾကာက္လန္႔တတ္ျခင္း၊ တြန္႔လိမ္ေနေအာင္ အသည္းယားျခင္း၊ စာအုုပ္ကို ရုတ္တရက္ ပိတ္သိမ္းလိုက္လွ်င္ သူတိုု႔၏ ပါးလွပ္လွပ္ ကိုုယ္ကေလးတြင္ ျဖစ္တည္ေနေသာ အသက္တေခ်ာင္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာကိုု လြန္စြာ စိုုးရြံ႕ျခင္း၊ မေတာ္တဆ သူ႔အသက္သတ္မိလွ်င္ ေဆာက္တည္ေနေသာ ငါးပါးသီလ ပ်က္မည္စိုုးျခင္း… အစရွိေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ထိုအေကာင္ေလးမ်ားကို သူမတူေအာင္ တုုန္လႈပ္ ေၾကာက္ရြံ႕ခဲ့ဖူးသည္။ ေတြ႔လိုက္လွ်င္လည္း တၾကိမ္တခါမွ် ေစ့ေစ့မၾကည့္မိ၊ ဘာသိ ဘာသာျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္ခ်ည္းသာ။ ယခုုမူ ထိုုသိုု႔ မဟုုတ္ေတာ့ေခ်။ သူတိုု႔ဘဝအေၾကာင္းကို အေသးစိတ္ ေလ့လာေတြးေတာမိရင္း ႏွစ္ေထာင္းအားရျဖစ္ကာ သူတို႔ဘဝကို အားက်စိတ္မ်ား ဝင္လာတတ္ျပီ ျဖစ္သည္။
စာအုုပ္ပိုးကေလးတေကာင္သည္ သူ၏ ဘဝေလးကိုု ပိတ္ထားေသာ စာတအုုပ္၏ စာမ်က္ႏွာမ်ားအၾကားတြင္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္စြာ၊ ေအးခ်မ္းသာယာစြာ ကုုန္လြန္ႏိုုင္ေစျခင္းကိုု အားက်သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ပိတ္ထားေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ား၏ လံုုျခံဳမႈကိုု သေဘာက် ႏွစ္သက္သည္။ ေျပာရလွ်င္ စာမ်က္ႏွာေပါင္း မ်ားစြာရွိေသာ စာတအုုပ္တြင္ သူ (ထိုပိုးကေလး) ေနထိုင္ရာ စာမ်က္ႏွာကို အခ်ိန္တုိတုိအတြင္း (သိုု႔မဟုတ္) ရုုတ္တရက္ (သိုု႔မဟုတ္) တန္းတန္းမတ္မတ္ ဖြင့္ဟၾကည့္ျမင္ခြင့္ဆိုသည္မွာ အလြန္တရာ ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ ကိစၥတခုသာ။ ယေန႔ေခတ္တြင္ စာအုပ္စင္ရွိေသာ အိမ္၊ စာတအုပ္ကို လက္ကကိုုင္၍ စာဖတ္လိုသူ၊ ထိုု႔အျပင္ စာတအုပ္ကို လက္မွကိုုင္၍ စစဆံုုးဆံုုး ဖတ္ရႈတတ္သူ အလြန္နည္းပါးသြားခဲ့ျခင္းႏွင့္ ေခတ္ေပၚ ေက်ာက္သင္ပုန္း အခ်ပ္အျပားမ်ားျဖင့္ စာဖတ္ၾကသူမ်ား တစတစ တိုးပြားလာျခင္းကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ သတိျပဳမိေလရာ စာအုုပ္ပိုုးကေလးတေကာင္၏ လံုုျခံဳမIအတြက္ မ်ားစြာ အားတက္ရေလ၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ထိုုစာအုုပ္ပိုုးကေလးမ်ားကိုု သာမန္ထက္ ထူထဲေသာ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ အဘိဓာန္ (သိုု႔မဟုတ္) လူသူအဖတ္နည္းေသာ ေရွးေဟာင္းစာအုုပ္ ခပ္ထူထူမ်ား၊ လက္ရွိေန႔ရက္မ်ားတြင္ ေခတ္မမီေတာ့ျပီျဖစ္ေသာ ဘာသာရပ္ဆိုုင္ရာ စာအုုပ္အို စာအုပ္ေဟာင္းမ်ား အၾကားတြင္သာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွင္သန္ ေနထိုုင္ေစလိုုပါသည္။
အကယ္၍မ်ား တစံုုတေယာက္က ထိုုစာအုပ္ကိုု မေတာ္တဆ ဖြင့္ဟ ၾကည့္ရွဳမိလွ်င္၊ ထိုုမွတဖန္ စာအုုပ္ပိုုးကေလးရွိေနေသာ စာမ်က္ႏွာကိုုမွ တည့္တည့္ မတ္မတ္ ဖြင့္ဟမိလွ်င္ ဆိုုသည္ကေတာ့ ထိုုသူ၏ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနေသာ စိတ္အေနအထားသည္သာ စာအုုပ္ပိုုးကေလး၏ ကံၾကမၼာ ျဖစ္ႏိုင္၏။ သိုု႔ဆိုုလွ်င္ေတာ့ ဆုုေတာင္းရံုုသာ တတ္ႏိုုင္ေတာ့မည္ပဲ။
သိုုသိပ္စြာ ကြယ္ဝွက္လုိေသာ၊ တနည္းအားျဖင့္ ထုတ္ေဖာ္ျပသလိုုျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေသာ စကားလံုးမ်ား၊ ၾကိဳးမဲ့စကားေျပာစက္မွတဆင့္ ၾကားနာႏိုုင္ေသာ ထိန္းခ်ဳပ္ ထိန္ခ်န္ထားခဲ့ရေသာ ပါးလ်လ် စကားသံမ်ား၊ ေနရာအႏွံ႔ တစစီ ျပန္႔ၾကဲေနေသာ (စာလံုုးေပါင္း သတ္ပံုု သဒၵါ အထားအသိုု အေခၚအေဝၚ ဝါက်ဖြဲတည္ပံုု မွားယြင္းေကာင္း မွားယြင္းေနမည္ျဖစ္ေသာ) ေမာ္နီတာေပၚက စကားလံုုးမ်ား၊ လက္ကိုင္ဖုန္းထဲမွာ ဝိုးတဝါး ပံုရိပ္မ်ား၊ ေနရာေဒသ အကြာအေဝး မိုုင္တိုုင္မ်ားအၾကား မွန္းဆ ေတြ႔ျမင္ႏိုုင္၊ မျမင္ႏိုုင္ မေသခ်ာေသာ အျပံဳးအရယ္မ်ား၊ မဝ့ံမရဲ ေရွ႕တိုုးလာေသာ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးစမ်ား၊ တကူးတက ဖိတ္ၾကားေခၚယူထားျခင္း မရွိေသာ္လည္း သူ႔အလိုုလိုု အခ်ိန္မွန္မွန္ ေရာက္ရွိလာတတ္ေသာ အလြမ္းအေဆြးမ်ား၊ အေၾကာင္းအရာ မခိုင္မာေသာ အျပစ္တင္ စြပ္စြဲျခင္းမ်ားႏွင့္ ပူေလာင္ ေမာပန္းေစေသာ မနာလို ဝန္တိုျခင္းမ်ား၊ မ်က္ကြယ္ျပဳခ်င္စဖြယ္ တီးတိုုး ပင့္သက္ရွိဳက္သံမ်ား၊ ဆံႏြယ္မွ်င္မ်ားျဖင့္ ကြယ္ဝွက္ထားျပန္ေသာ ရီေဝေဝမ်က္ဝန္းအစံုုႏွင့္ က်လုုလုုမ်က္ရည္မ်ားတိုု႔က ေပးအပ္ေသာ ေဝဒနာမ်ားေၾကာင့္ ေအးခဲ ထံုုက်င္ေနေသာ ဘဝတြင္ ေငြမင္ေရာင္ စာအုုပ္ပိုုးကေလး တေကာင္သာ ျဖစ္လိုုက္ခ်င္ပါသည္။
ကိုုယ္ မင္းကိုု သိပ္ခ်စ္တယ္ ဟူေသာ စကားတခြန္းၾကားရတိုုင္း ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးစိတ္ အတိုုင္းအဆမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚတတ္ေသာ္လည္း ယခုုအခ်ိန္တြင္မူ အခ်စ္ခံရျခင္းဟူေသာ အျဖစ္အပ်က္ေပၚတြင္ ပထမဆံုုးအၾကိမ္အျဖစ္ ေၾကာက္ရြံ႕တုုန္လႈပ္စိတ္မ်ားက မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ တျပိဳင္နက္ ခိုုဝင္လာခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ အေျခအေနအရ စာအုုပ္ပိုုးကေလးဘဝႏွင့္ ပုုန္းကြယ္ကာ လိုုအပ္သလိုု ျမိဳသိပ္ ဖံုုးကြယ္ထားခဲ့ေသာ စိတ္အစဥ္ကိုု စာအုပ္တအုုပ္မွ စာမ်က္ႏွာမ်ားကို တမ်က္ႏွာျပီး တမ်က္ႏွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ လွန္ေလွာကာ ရွာေဖြသကဲ့သိုု႔ မေတြ႔မခ်င္း ဇြတ္ အတင္း လာေရာက္ လွစ္ဟ မၾကည့္လိုုပါႏွင့္ ဟုု တိုုးလွ်ိဳး ေတာင္းဆိုုလွ်င္ မတရားရာ မက်ႏိုုင္ ဟုု ဖာသာ ယံုုၾကည္ေနမိပါသည္။ ျဖစ္ႏိုုင္လွ်င္ေတာ့ စာအုုပ္ပိုုးကေလးဘဝျဖင့္ စာမ်က္ႏွာမ်ား အၾကားတြင္သာ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းစြာ ရွင္သန္ ေနထိုုင္လိုုပါသည္။ အျပည့္အဝမဟုတ္ေသာ နားလည္မႈအခ်ိဳ႕ကို ေပးစြမ္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟုုလည္း ယံုုၾကည္ေနခ်င္ပါေသးသည္။
*****
ေသးငယ္ပါးလွပ္ေသာ ေငြမင္ေရာင္ စာအုုပ္ပိုုးကေလးတေကာင္သည္ လူသူ အသံုုးမလိုုေတာ့၍ ေခ်ာင္ထိုုးထားေသာ၊ အဖိုုးမတန္ေတာ့ေသာ၊ အဆင္းဝါက်င့္က်င့္ရွိျပီး စာမ်က္ႏွာငါးရာခန္႔ပါဝင္ေသာ စာအုုပ္ေဟာင္းေဟာင္း တအုုပ္အၾကားတြင္ အသက္ကိုု ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရွဴသြင္းရွဴထုုတ္လ်က္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ရွင္သန္ ေနထိုုင္လ်က္ရွိပါသည္။
သက္ေဝ
(ယခု ေဆာင္းပါး ကို မိုးမခ မဂၢဇင္း အတြဲ (၃)၊ အမွတ္ (၇)၊ ဇူလိုင္လ ထုတ္တြင္ မူလ ပံုႏွိပ္ခဲ့ပါသည္။)
