ေမာင္တမ္းတ ● အေမွာင္ထဲကလာ အေမွာင္ထဲကိုသြား
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၆
ကြၽန္ေတာ္႔ကို ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေမြးခဲ့တယ္။ ဘဝကို ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ႔ လြန္ခဲ့တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ ကလို႔ ေျပာရမယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူသတၱဝါေတြအေနနဲ႔ ကိုးလလြယ္ ဆယ္လဖြားလို႔ဆိုၾကေတာ႔ တိတိက်က်မဟုတ္ေတာင္ အၾကမ္းဖ်င္း မွန္း ဆၾကည့္ရရင္ ကြၽန္ေတာ္႔ကို ၁၉၇၅ ခု ဒီဇင္ဘာလေႏွာင္းပိုင္းနဲ႔ ၁၉၇၆ ခု ဇန္နဝါရီလအေစာပိုင္းၾကားမွာ သေႏၶတည္ခဲ့တယ္ လို႔ ခန္႔မွန္းမိတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုက ေလးႏွစ္သားမို႔ သိတတ္စျပဳတဲ့အရြယ္ေတာ့ ေရာက္ေနၿပီလို႔ဆိုရမယ္။ အေဖနဲ႔အေမက ကုန္သြယ္ေရးကဝန္ထမ္းေတြမို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္ထားရတယ္။
ဒီေတာ႔ ၃၇လမ္းထဲက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အခန္းေလးမွာ အေဖ အေမ ကြၽန္ေတာ္႔အစ္ကိုနဲ႔ အိမ္ေဖာ္အစ္မႀကီးအပါအဝင္ လူ ေလး ေယာက္ေနၾကတယ္။ အေဖနဲ႔အေမက ဝန္ထမ္းမို႔လို႔ တနလၤာေန႔ကေန ေသာၾကာေန႔အထိ ႐ံုးကို သြားရတယ္။ အိမ္မွာ ကလည္း အိမ္ေဖာ္အစ္မႀကီးက အၿမဲရွိေနတယ္။ အိမ္ေဖာ္အစ္မႀကီးက ကြၽန္ေတာ္တို႔အခန္းရဲ႕ထပ္ခိုးေလးေပၚမွာေနၿပီး အေဖနဲ႔အေမက ေအာက္ထပ္မွာ ေနၾကတယ္။
ဒီေတာ႔ အဲဒီတုန္းက အေဖနဲ႔ အေမ လိင္ဆက္ဆံၾကတဲ႔အခ်ိန္ဟာ ညဘက္ အိပ္ရာဝင္ၾကတဲ့အခ်ိန္ အေမွာင္ထုႀကီးထဲက လူေျခတိတ္ေနခ်ိန္လို႔ ခန္႔မွန္းလို႔ရတယ္။ အဲဒီညတညမွာ ကမာၻႀကီးထဲကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနတဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးထဲကေန ကမာၻႀကီးထဲကို ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။
ၿပီးေတာ႔ တျခားတျခားေသာ လူသတၱဝါေတြအတိုင္းပဲ ကြၽန္ေတာ္လည္း အစဥ္အတုိင္း ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္။ ပီဘိကေလးငယ္ ေလးတေယာက္ဘဝကေန လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္၊ လူပ်ဳိအရြယ္ေတြကို ျဖတ္သန္းၿပီး လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ခုနစ္ႏွစ္ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ႔ ေဆးရံုမွာ ခြဲစိတ္ကုသမႈတခု ကြၽန္ေတာ္ခံယူရတယ္။ အဲဒီ ခြဲစိတ္ကုသမႈအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ေမ့ေဆးေပးခံရတယ္။ ေနာင္အခါမွာလည္း အဲဒီနည္းအတိုင္း စုစုေပါင္း ဆယ္ ႀကိမ္ေလာက္ ေမ့ေဆးေပးခံခဲ့ရတယ္။
အေတြ႔အၾကံဳအသစ္မို႔ ဘယ္လိုေနမလဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားမိေပမယ့္ ေမ့ေဆးဆရာဝန္က အသက္ကို ျပင္းျပင္း ႐ွဴလိုက္လို႔ေျပာလို႔ ႏွာေခါင္းကိုအုပ္ထားတဲ့အုပ္ေဆာင္းေအာက္ကေန အသက္ျပင္းျပင္း႐ွဴလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေလာကႀကီးကို ေမ့သြားတယ္။
သတိျပန္ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္ခြဲစိတ္ကုသမႈခံယူခဲ့ရတဲ့အခန္းကေန ကြၽန္ေတာ့္ ခုတင္ကြၽန္ေတာ္ျပန္ ေရာက္ေနတယ္။ အခ်ိန္ကိုသိခ်င္လို႔ ေတြ႔တဲ့သူနာျပဳဆရာမတေယာက္ကိုေမးလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေမ့သြားတာ ငါး နာရီ ေလာက္ ရွိတယ္။ အဲဒီ ငါးနာရီလံုးလံုး ကြၽန္ေတာ္႔မွာ အသိစိတ္ဆိုတာ လံုးလံုးေပ်ာက္ေနတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ အဲဒီ ငါးနာရီဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝထဲက ႏႈတ္ပစ္လိုက္ရတဲ႔ ငါးနာရီလိုမ်ိဳးလို႔ ခံစားရတယ္။ အိပ္တာနဲ႔မတူတာက ကြၽန္ေတာ္႔မွာ အခ်ိန္ဆိုတဲ့သေဘာတရား လံုးလံုးေပ်ာက္ေနတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေမ့သြားတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ သတိျပန္လည္လာတဲ့အခ်ိန္ၾကားမွာ ဘာမွ အၾကားအလပ္မရွိဘဲ တဆက္တစပ္ တည္းလို ျဖစ္ေနတယ္။ ခိုင္းႏိႈင္းၿပီးေျပာရရင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေမာက်ျခင္းမ်ဳိးထက္ အမ်ားႀကီးပိုတဲ့ အိပ္ေမာက်ျခင္းတမ်ဳိး လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။
အိပ္တာကမွ အိပ္စက္ျခင္း ရဲ႕အဆင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို မလြဲမေသြ ျဖတ္သန္းရလို႔ စိတ္ထဲမွာ ဝိုးတိုးဝါးတား အိပ္မက္လိုလိုအေတြး ေတြ စိတ္ကူးေတြရွိေနေသးတယ္။ ေမ့ေဆးေပးခံရတာ က်ေတာ႔ လံုးလံုးလ်ားလ်ားကို အရာအားလံုးကို ေမ့ေလ်ာ႔သြားတဲ့ သေဘာမ်ဳိးလို႔ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။ မေသဖူးလို႔ ေသတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဆိုတာ မေျပာႏိုင္ေပမယ္႔ ေမ့ေဆးေပးခံ ရတာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲေနမွာပဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားမိတယ္။
ေသလိုက္တာနဲ႔ တနည္းေျပာရရင္ ႏွလံုးခုန္ရပ္သြားတာနဲ႔၊ ဦးေႏွာက္အလုပ္လုပ္တာရပ္သြားတာနဲ႔ (Brain Dead) ခုနက ေမ့ေဆးေပးခံ လိုက္ရသလိုမ်ိဳးပဲ လံုးဝအသိစိတ္ေပ်ာက္သြားမွာပဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္။
ေန႔ဘက္မွာပဲ ေသေသ ညဘက္မွာပဲ ေသေသသေဘာတရားကေတာ့ တူတူပါပဲ။
ဖ်တ္ခနဲ မီးပ်က္သြားသလိုမ်ဳိးလို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။
လင္းေနရာကေန ျဖဳတ္ခနဲေမွာင္သြားသလိုမ်ဳိးလို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔လူသားေတြအားလံုး ဘာဆုိ ဘာမွန္း ဘယ္သူမွမသိရတဲ့အေမွာင္ထုႀကီးထဲက လာခဲ့တယ္။
ၿပီးေတာ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြအားလံုး ဘာဆိုဘာမွန္း ဘယ္သူမွမသိႏိုင္တဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးထဲကို သြားရမယ္။
လူေတြ ဘယ္ကလာတာလဲ… လူေတြ ဘယ္ကိုသြားေနၾကတာလဲ…။
လူေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ….။
ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိပါေတာ့တယ္ ။ ။
ေမာင္တမ္းတ
(ေမာင္တမ္းတသည္ စာေရးဆရာ ညိဳထက္ညိဳ၏ ကေလာင္အမည္ခြဲ ျဖစ္ပါသည္။)