လင္းခါး ● ၂၀၀၅ တုန္းက
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၆
၂၀၀၅ ခုႏွစ္က က်ေနာ့္အသက္ ၁၉ ႏွစ္ ရွိၿပီ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ က်ေနာ္သည္ မဂၢဇင္း၌ ကဗ်ာ ၁၀ ပုဒ္ပါၿပီးျဖစ္၍ ေလထဲက ေန႔ရက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းေနရသည္။ က်ေနာ့္ကဗ်ာမ်ားကို တဂိုး၏ ကဗ်ာမ်ားကဲ့သို႔ ေႏွာင္းလူမ်ားက သီခ်င္းလုပ္ညည္း ၾကမည္ဟု ေတြးေနမိ၏။ ေဆးေပါ့လိပ္ကို က်ေနာ္ခဲေနပံုမွာ မာယာေကာ့စကီး ေဆးျပင္းလိပ္ခဲေနပံုႏွင့္ အေတာ္တူသည္ဟု ေတြးမိသည္။ ေ႐ြ႕လ်ားေနၾကေသာ လူအုပ္အတြင္းသို႔ဝင္မိလွ်င္ ၎လူအုပ္ႀကီးသည္ သူတို႔အနား က်ေနာ္ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသည္ကိုတခ်ိန္သိၾကလွ်င္ ဤအခ်ိန္ကိုေတြး၍ စိတ္ကူးဖဲ႐ိုက္ေနၾကမည္ဟု ၿပံဳးမိသည္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္က က်ေနာ္သည္ ဆင္းရဲလြန္း၍ အစိုးရမေကာင္းဟု တိုက္႐ိုက္မသိေသာ္လည္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားကို မုန္းပါသည္။ ေရးသည့္ကဗ်ာမ်ားမွာ ထမင္းအိုးက်ကဲြသည့္ ကဗ်ာ၊ ေပါင္မုန္႔မ်ား နင္းေျခခံရေသာ္လည္း နင္းေျခသြားသည့္ေျခေထာက္ကို ရွာမေတြ႔သည့္ကဗ်ာ၊ ညလမ္းမ်ားေပၚမွ အကန္းတေယာက္ရဲ႕အူသံကဗ်ာ၊ ေခြးဝဲစားတေကာင္အား ကားျဖတ္ႀကိတ္ျခင္းကဗ်ာ တို႔ႏွင့္ ေခ်ာေမာလွေသာမိန္းကေလးတေယာက္ႏွင့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ လမ္းခဲြလိုက္ရသလို ခံစားေရးဖဲြ႔သည့္ (၂၀၀၅ တုန္းက ခင္ရမင္ရေသာ မိန္းကေလးပင္မရွိပါ) ကဗ်ာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္ ကဗ်ာမ်ားသည္ ၂၀၀၅ က်ေနာ့္၏ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကဗ်ာမ်ားကေတာ့ မ ေကာင္းလွပါ။ သို႔ေသာ္ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္ ႀကိဳက္ခဲ့ပါသည္။ ၂၀၀၅ တုန္းက အယ္လ္ပီ၊ ကြန္ဆက္က်ဴရယ္ စသျဖင့္ က်ေနာ္ မၾကားဖူးေသးပါ။ ေခတ္ၿပိဳင္ဟူေသာစကားလံုးရွိေနေသာ္လည္း ကြန္တမ္ပိုရာရီဟုမသိပါ။ ၂၀၀၅ တုန္းက ကဗ်ာ မ်ားသည္ ႐ိုးရွင္းလွ်င္ လယ္ျပင္ဆင္သြားသကဲ့သို႔ျဖစ္၍ နက္နဲလွ်င္ အဓိပၸါယ္ မေဖာ္တတ္ေတာ့ပါ။ စိစစ္ေရးရွိ၍ လွည့္ပတ္ ေနရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ၂၀၀၅ တုန္းက ကဗ်ာအထက္မွာ ဘာမွ်မရွိဟုေျပာသူအခ်ဳိ႕သည္ ၂၀၁၀ ေနာက္ပိုင္း တြင္ ႏိုင္ငံေရးအထိမ္းအမွတ္ပဲြမ်ားတက္၍ အရာရာဟာ ႏိုင္ငံေရးပဲဟု ဆိုလာျပန္ၾကပါ၏။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္ၾကားဖူး သည္မွာ ဟိုတခ်ိန္က အႏုပညာသည္ အႏုပညာအတြက္ႏွင့္ အႏုပညာသည္ ျပည္သူအတြက္ ႏွစ္မ်ဳိးကဲြခဲ့ၾကဖူးေၾကာင္း ၾကားဖူးပါသည္။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ ကဗ်ာဟူသည္မွာ ေမာ္ဒန္ဆိုေကာင္း၊ ကာရံနဲ႔ဆိုပိုေကာင္းတယ္ဟု ႐ိုးသားစြာ ထင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ဖိုးေမာင္လာၿပီတို႔၊ ခေရတို႔ ေဗဒါလမ္းတို႔၊ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၏ေလးခ်ဳိးႀကီးတို႔ က်ေနာ္ဖတ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ ဘယ္သြားသြား လြယ္အိတ္တလံုးပါၿပီး ထိုလြယ္ အိတ္ထဲ၌ ေဆးေပါ့လိပ္ (ၿငိမ္းခ်မ္းေရး) မီးျခစ္ႏွင့္ ေရးႏိုးေဘာပင္တေခ်ာင္း အၿမဲပါပါသည္။ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာတတ္ေသာကဗ်ာအေတြးတို႔လြတ္မသြားေစရန္ဟု အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးပါသည္။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္သည္ ထိုအခ်ိန္က ေခတ္စား ကာစ အာဇာနည္ေက ဆံပင္အရွည္ညႇင္းသိုးသိုးႏွင့္ ျဖစ္၏။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ေခါင္းငံု႔ေလွ်ာက္ၿပီး စကားေျပာလွ်င္ ေခါင္း ေမာ့ေျပာပါသည္။ အေပါင္းအသင္းတခ်ဳိ႕က ေသာက္႐ူးဘာေတြေလွ်ာက္ေရးေနတာလဲဟုေျပာလာလွ်င္ မင္း ရွိတ္စပီးယား ၾကားဖူးလား သူေသတာ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီေနၿပီ သူ႔စာေတြ အခုထိ ဖတ္ေနရတုန္းကြဟု က်ေနာ္က ျပန္ေျပာေလ့ရွိပါသည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္က ထိုသို႔ေျပာလိုက္လွ်င္ အေပါင္းအသင္းမ်ားမွာ ဘာမွဆက္မေျပာႏိုင္ဘဲ ၿငိမ္က်သြားၾကေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ ရွိတ္စပီးယား၏စာကို တလံုးမွ် မဖတ္ဖူးေသးပါ။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္အေဝးသင္တကၠသိုလ္တြင္ စိတ္ပညာ ဒုတိယႏွစ္တက္ေနပါသည္။ ေငြမရွိ၍ အေပါင္းအသင္းလည္း မရွိပါ။ အေဝးသင္တက္ေရာက္ခါနီးလွ်င္ က်ေနာ့္မွာ အသည္းအသန္အလုပ္ရွာရေလ့ရွိၿပီး ေရနံေခ်းသုတ္ျခင္း၊ ေရထမ္းျခင္း၊ ဆိုက္ကားနင္းျခင္း သတင္းစာ ပို႔ျခင္း စသည့္အလုပ္တို႔လုပ္ရေလ့ရွိၿပီး အလုပ္တိုင္းတြင္ အလုပ္ရွင္တို႔၏ေခါင္းပံုျဖတ္ျခင္း လူဝါးဝ ခံရျခင္းတို႔ႀကံဳေတြ႔ရေလ့ရွိပါ၏။
ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္သည္ ကားလမာက္၊ အိန္ဂ်ယ္၊ လီနင္တို႔ကို မသိပါ။ ဆင္းရဲျခင္းသည္ လူအား အရွက္ဂုဏ္သိကၡာမဲ့လာ ေစျခင္းကို သိပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕ကို ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခဲ့ၿပီးေနာက္ ထိုၿမိဳ႕တြင္ ႏိုင္ငံေရးဟူ ေသာစကားလံုးကို လူတဦးပါးစပ္မွ ပထမဆံုး ၾကားဖူးခ်ိန္မွာ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ၁ ႏွစ္ခန္႔သာရွိေသးၿပီး အာရ္အိုင္တီေက်ာင္းဆင္း စာေရးဆရာ ၫြန္႔လြင္ (RIT) က ေျပာျခင္းျဖစ္၏။ သူက ေဗဒင္လကၡဏာေဆာင္းပါးမ်ား၊ ဂဏန္းေဗဒင္ ေဆာင္းပါးမ်ားလည္း ဂမီၻရမဂၢဇင္းမ်ားတြင္ေရးသား၍ ၎ေဗဒင္မ်ားအေၾကာင္း ကိုင္႐ို၏ သင္ႏွင့္ သင့္ရဲ႕ၾကယ္ေတြစာအုပ္အေၾကာင္းမ်ား သူေျပာသည့္အခါ အျခားစာေရးဆရာအမ်ားစုက ဝိုင္းဝန္း နားေထာင္ၾကေသာ္လည္း သူ၏စကားစမွာ ႏိုင္ငံေရးဘက္သို႔ ေရာက္သြားလွ်င္ ထိုစာေရးဆရာဟူေသာအမ်ားစုကပင္ ေရွာင္ထြက္သြားၾကေလ့ရွိပါသည္။ ၂၀၀၅ တုန္းက ႏိုင္ငံေရးဟူ သည္မွာ နားေထာင္ဖို႔ရန္မသင့္ေလ်ာ္ဟု သူတို႔ မွတ္ယူခဲ့ၾကမည္ထင္သည္။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္ဇာတ္လမ္းသည္ စင္ဒရဲလားကေလးအား မိေထြးမႀကီးႏွင့္ သမီးမ်ား ဝိုင္းဝန္းႏွိပ္စက္ၾကသည့္ အခန္းမ်ား၊ တ႐ုတ္တပ္နီေတာ္ႀကီး၏ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ပဲြ ကာလတို႔ကဲ့သို႔ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ ယေန႔အထိ က်ေနာ့္ဇာတ္လမ္းတြင္ တပ္နီေတာ္ႀကီး ေအာင္ပဲြမရေသးပါ။ စင္ဒရဲကေလးအား မင္းသားက ရွာမေတြ႔ေသးပါ။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္ဓာတ္ပံုအခ်ဳိ႕ အ႐ိုက္ခံ ခဲ့ဖူးၿပီး ပန္းၿခံထဲဘုရားမွာစသျဖင့္ အလွပံုမ်ားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းအပ္ရန္ အလုပ္ရွာရန္ ပတ္စပို႔ပံုမ်ားသာျဖစ္ၿပီး ယခုအခ်ိန္တြင္ ထိုပံုမ်ားကို ၾကည့္မိသည့္အခါတိုင္း ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္ေလာကဓံကို ကိုယ္တပိုင္းပတ္စပို႔ပံုေသးေသးေလးအတြင္းမွာပင္ ေပၚလြင္ထင္ရွားေန၍ က်ေနာ့္မွာ အံ့ၾသမိ၊ ယေန႔အခ်ိန္ကာလႏွင့္ ယွဥ္ထိုးၾကည့္ အားတက္မိပါေသးသည္။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ ကဗ်ာဆရာဘဝကို အ႐ူးအမူး စဲြလန္းႏွစ္ၿခိဳက္ေနခဲ့ပါသည္။ ေဆးလိပ္မီးခိုးကလည္း ကဗ်ာ၊ ဖိနပ္သည္းႀကိဳးျပတ္တာလည္း ကဗ်ာ၊ ကဗ်ာသည္ မိုးအျဖစ္ ႐ြာသြန္းၿပီး ကဗ်ာသည္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတြင္ ဝက္ၿခံအေပါက္ အေပါက္ အမာ႐ြတ္မ်ားထင္က်န္ခဲ့ေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာကာလျဖစ္ခဲ့သည္။ ကဗ်ာေရးရန္အတြက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္လွ်င္ ဖက္ၾကမ္းေဆးလိပ္တပဲြသာမွာ၍ထိုင္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဖိုးေခြၽတာကာ အၾကမ္းဆံုး ေစ်းအေပါဆံုး ဗလာစာအုပ္ကို ေ႐ြးဝယ္ရပါသည္။ ၾကာၾကာခံလွသည္လည္း မဟုတ္ပါ။ စာမ်က္ႏွာရွစ္ဆယ္ မျပည့္ေသာ ဗလာစာအုပ္တအုပ္လွ်င္ ရက္ သတၱပတ္တပတ္ေလာက္သာ ခံမည္ထင္၏။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ တေန႔လ်ွင္ ကဗ်ာဆယ္ပုဒ္ခန္႔ ေရးခဲ့သည္ကိုး။ (လြန္ခဲ့သည့္ ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ကစာအုပ္ပံုရွင္းရင္း ထိုဗလာစာအုပ္မ်ား အထပ္လိုက္ေတြ႔ရာ ရွက္ရွက္ျဖင့္ အကုန္ မီး႐ႈိ႕ပစ္ခဲ့ၿပီ) စာမူတခါပို႔ရန္ စာတိုက္တံဆိပ္ေခါင္းခ၊ စာအိတ္ခ၊ ေအဖိုးစာ႐ြက္အေခ်ာဝယ္ခတို႔ ျဖင့္ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္လုပ္အားခ၏သံုးပံုတပံုခန္႔ေငြေၾကးသည္ မဂၢဇင္းသို႔ စာမူပို႔ျခင္းအားျဖင့္ စာအိတ္မ်ားႏွင့္အတူ ထြက္ခြာသြားခဲ့ၾကပါသည္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ က်ေနာ္လုပ္အားချဖင့္ ဝယ္ယူသည့္စာအုပ္ဟူ၍ က်ေနာ့္ကဗ်ာကို ပံုႏွိပ္ေဖာ္ျပထားေသာ မဂၢဇင္းစာအုပ္ မ်ားသာ ရွိခဲ့ေသးသည္။ ဘဝတြင္ က်ေနာ့္ပိုက္ဆံျဖင့္ ပထမဆံုးဝယ္ယူခဲ့ေသာ (မဂၢဇင္းမွအပ) စာအုပ္မွာ ဆရာဒဂုန္တာရာ ၏ စႏၵရားဆရာစာအုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ၆၀၀ က်ပ္ ျဖင့္ ပန္းဆိုးတန္းကုန္းတံတားေအာက္မွဝယ္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္ကာ ၎မွာ ၂၀၀၅ တုန္းက မဟုတ္ပါ။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ ကြမ္းမစားပါ။ ေဆးေပါ့လိပ္ေသာက္သည္။ တခါတရံ ဘီအီးေသာက္သည္။ ထိုစဥ္က ဘီအီး တလံုးကို ၂၀၀ က်ပ္ဟု ဝိုးတဝါးထင္မိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္၏လုပ္အားခႏွင့္ အရက္ေသာက္ျခင္းမွာ အမ်ားအားျဖင့္ အမ်ားႏွင့္လိုက္၍ ကုန္းဆင္းရျခင္းက မ်ားပါသည္။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ နာမည္ဆိုးႏွင့္ေက်ာ္ၾကားလွေသာ အဓိပတိႀကီး၏အိမ္တြင္ တညလွ်င္ ၂၀၀ က်ပ္ျဖင့္ ေန႔စားညေစာင့္လုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ (သူ၏ အိမ္ေတာ္ဟုဆိုေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ မေနပါ။ ယေန႔အခ်ိန္ထိလည္း မည္သူမွ် ေနထိုင္ၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ၎ရပ္ကြက္တြင္ေနထိုင္ေသာ သာမန္ျပည္သူမ်ား၏ဝိုင္းကြက္မ်ား အိမ္မ်ား ကို အတင္းအဓမၼဖယ္ရွားၿပီး ေဆာက္လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး အင္မတန္က်ယ္ဝန္းလွ၏။) ထိုၿခံဝင္းႀကီး၏ထိပ္ ဂိတ္တဲထဲတြင္ ည ေစာင့္အိပ္ရင္း ယေန႔အထိလည္း ေက်ာ္ၾကားမလာေသာ ကဗ်ာေပါင္းမ်ားစြာ ေရးသားခဲ့ဖူးပါသည္။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ အလုပ္ေပါင္းစံုလုပ္ခဲ့ရေသာ္လည္း ယေန႔အထိမေမ့ေသာ ထူးျခားသည့္ အလုပ္ႏွစ္ခု ရွိခဲ့ပါ သည္။ တခုမွာ ပုဂၢလိကေဆး႐ံုတခုတြင္ ခဲြစိတ္ခန္းသန္႔ရွင္းေရးအလုပ္ ျဖစ္ၿပီး ထိုအလုပ္ကို မည္သို႔မွ် ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့၍ တလတည္းသာလုပ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ထူးျခားသည့္အေတြ႔အႀကံဳေၾကာင့္ ေက်နပ္မိသည္။ ခဲြစိတ္ခန္းသန္႔ရွင္းေရးသမားတဦးအေနျဖင့္ ခဲြခန္းအတြင္းသို႔ဝင္ခဲ့ရၿပီး လူသားကေလးငယ္တဦး ေမြးဖြားသည္ကို ျမင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ (၂၀၁၄ ခုႏွစ္က က်ေနာ့္ က်ေနာ့္မိန္းမဗိုက္မွ က်ေနာ့္သမီးေလးထြက္လာသည္ကိုေတာင္ ေဘးနားက ၾကည့္ခြင့္မွမရဘဲေလ) ကိုယ္ဝန္သည္ ၏ဗိုက္ကို ကန္႔လန္႔ခဲြခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ အတြင္းကကေလးကို ႏႈိက္ယူလိုက္ေသာျမင္ကြင္းသည္ကား ယခုထိ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တိုင္း က်ေနာ့္အတြက္ ကမၻာ့အံ့ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ေနာက္တႀကိမ္မွာ ရင္သားရွိအက်ိတ္ကို (ကင္ဆာ အ က်ိတ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း) စိတ္မသန္႔၍ခဲြထုတ္ခ်င္ေသာ အပ်ဳိေကာင္မေလးတဦး။
ထိုေကာင္မေလးမွာ ခဲြစိတ္ခန္းအက်ႌကေလးဝတ္၍ ခဲြခုတင္ေပၚ ပက္လက္ေနၿပီးကာမွ သူႏွင့္႐ြယ္တူျဖစ္ေသာ သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္သမားက်ေနာ့္ကို ျမင္၍ ႐ွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္ကာ ကုန္း႐ုန္းထေန၍ ဆရာဝန္မ်ား နာ႔စ္မမ်ားက အေတာ္ရွင္းျပယူမွ အသာတၾကည္ အခဲြခံသည္ကို ယခုအခ်ိန္ျပန္ ေတြးၾကည့္ ၿပံဳးမိပါေသးသည္။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္လုပ္ခဲ့ရသည့္ ေနာက္ထပ္အလုပ္တခုမွာ စာကူးေရးျခင္းအလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ လက္ေရးသိပ္မလွေသာ စာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္၏မဂၢဇင္းပို႔ရန္ စာမူအေခ်ာကို လက္ေရးလွေသာက်ေနာ္က တမ်က္ႏွာလွ်င္ ၂၀ က်ပ္ျဖင့္ ကူးေရး ေပးရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ၎စာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္၏လက္ေရးမွာ အဆိုးႀကီးမဟုတ္လွေသာ္လည္း က်ေနာ္၏လက္ေရး လွျခင္း ေအဖိုးစာ႐ြက္ေျပာင္ေပၚတြင္ စာအတန္းညီေအာင္ေရးတတ္ျခင္းႏွင့္ က်ေနာ္၏ ေငြေၾကးအခက္အခဲကို တနည္းတ လမ္းျဖင့္ ၎တို႔၏အကူအညီေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအလုပ္လုပ္သည့္ လပိုင္းအတြင္းတြင္ တေန႔လံုးေရးၿပီးေနာက္ တညလံုးေအာင့္ေနေလ့ရွိေသာ ညာဘက္လက္အတြက္ ဘီအီးသည္သာ အခရာ ညဘက္ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္တယ္ ေပါ့။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ စာကို ဝါးစားသလိုဖတ္သည့္ ကာလမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ကာရာမာေဇာ့ ညီေနာင္မ်ား၊ မင္းသားေလး၊ လူနာေဆာင္အမွတ္ေျခာက္၊ ေယာနသံ စင္ေရာ္၊ ရန္ကုန္ဘေဆြ၏ျမန္မာျပည္သား၊ ဆရာေန ဝင္းျမင့္၏ ဝတၳဳတိုမ်ား၊ ဆရာဝင္းေဖ၏ ဝတၳဳတိုမ်ား စသျဖင့္ စာအုပ္မ်ားကို ထိုကာလမ်ားတြင္ဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး အခ်ဳိ႕စာ အုပ္မ်ားဆိုလွ်င္ ယေန႔ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည့္အခါ ဖတ္ဖူးသည္သာသိ၍ အတြင္းမွ ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ေကာင္မ်ားကို မမွတ္မိ ေတာ့ေပ။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ့္အေျခအေနႏွင့္ ဤစာအုပ္မ်ား ဘယ္လိုဖတ္ႏိုင္သနည္းဟုေမးေသာ္ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွ ဖတ္ သူအင္မတန္နည္းေသာ ျပန္/ဆက္ စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ စာေရးဆရာေက်ာ္ညိဳလြင္(ေက်ာက္ဆည္)၏သူရဲေကာင္းစာအုပ္အငွားဆိုင္တို႔ကို ထည့္ေျပာရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ႏွင့္ အျခားကပ္လ်က္ႏွစ္မ်ားကို စာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ စာအုပ္ အငွား ဆိုင္တြင္သာ ျဖတ္သန္းကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီး ထိုႏွစ္မ်ား၏အရသာကား စာဖတ္ျခင္းႏွင့္ မဲြေတျခင္းသာ ျဖစ္ေတာ့၏။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္၏ကဗ်ာခ်စ္စိတ္မွာ ငယ္ထိပ္တက္ေနေသာကာလမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္သည္ ေအာင္ခ်ိမ့္ကို ေကာင္းေကာင္းမသိပါ။ လွသန္းကို ေကာင္းေကာင္း မသိပါ။ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုးကဗ်ာဆရာမွာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ျဖစ္ၿပီး အဖတ္အမ်ား ဆံုးကဗ်ာဆရာမွာလည္း ေမာင္ေခ်ာႏြယ္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုႏွစ္က ဒုတိယႏွစ္ စာ ေမးပဲြေျဖဆိုရာတြင္ စာမရ၍ အေျဖလႊာတြင္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၏ ငါေနေကာင္းသြားၿပီ ပန္းကေလးေရ၊ ဂ်ဴံးနီႏွင့္ ေနမ်ဳိး၏ ဂ်က္ ကေျပာတယ္ (ထင္တယ္) ကဗ်ာတို႔ကို စာေမးပဲြအေျဖလႊာတြင္ ေရးၿပီးျပန္ခဲ့သည္။
၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ္သည္ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေခ်ာႏြယ္မွာ ကြယ္လြန္ၿပီး၂ ႏွစ္မွ် ရွိၿပီျဖစ္သည္ကို သိသလား မသိသလား က်ေနာ္မမွတ္မိပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္အပါအဝင္ ထိုႏွစ္မ်ားတြင္ က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္အေပ်ာ္႐ႊင္ရဆံုးမွာ အေမလူထုေဒၚအမာ ေမြးေန႔ပဲြ မတိုင္ခင္ညမ်ား ျဖစ္ခဲ့၏။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က က်ေနာ့္လို ကဗ်ာဆရာေပါက္စတေယာက္အတြက္ ထိုပဲြတြင္ ေတ႔ြရ သမွ်ကဗ်ာဆရာတိုင္းသည္ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တမွ်ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားလွသည္ကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ေသးပါ။ အားလံုးကို ေငးၾကည့္ အားလံုးကို လိုက္လံမိတ္ဆက္ကာ အားလံုး၏ (ကဗ်ာဆရာေပါက္စ အခ်င္းခ်င္းမွအပ) အဖက္ မလုပ္ျခင္းကိုခံခဲ့ရေသာ္လည္း အားလံုးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရပါသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္သည္ ဆန္းၾကယ္ေပစြ။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ခ်စ္႐ံုမွ် ခ်စ္ဖူးခဲ့သည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ေ႐ႊသေလ်ာင္း ေတာင္ေပၚတက္ စိတ္ နာက်ည္းလ်က္ ေခါင္းေလာင္းထိုးခဲ့ပါသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ တြင္ မိုးေရထဲငိုခဲ့ဖူးသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ မဖ်ားနာဖူးပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ ညႀကီးသန္းေခါင္ ျမစ္ကမ္းနံေဘးထိုင္ကာ မူးမူး႐ူး႐ူး ေအာ္ဟစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဘာေတြေအာ္ခဲ့သည္ မမွတ္မိပါ။ က် ေနာ္သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ၂၀၀၅ ဆီမွ တခုခုႏုတ္ယူခြင့္ရမည္ဆိုပါက က်ေနာ္၏အစာအိမ္ကိုသာ ႏုတ္ယူခ်င္ပါသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္သည္ မရွိေတာ့ပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ထုတ္ ျပကၡဒိန္အေဟာင္း တခ်ဳိ႕တေလကိုပင္ ရွာေဖြရန္မလြယ္ေတာ့ပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္သည္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က က်ေနာ္၏ ကိုယ္ေပၚမွ အေရျပားဆဲလ္မ်ားကဲ့သို႔ ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္သည္ က်ေနာ့္၏ လူမႈေရးဘဝျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္သိမႈကို အလံုးစံု ျပ႒ာန္းခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္သည္ က်ေနာ့္ကို ကိုယ္စားျပဳေသာ္လည္း လက္သည္းခြံမွ် ကိုယ္စားျပဳမႈသာျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဟာ ႏွစ္ကေလးတႏွစ္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါနဲ႔ ၂၀၀၅ တုန္းက က်ေနာ႔္အေၾကာင္းမ်ား ပ်င္းေနၿပီလား။
ၿပီးပါၿပီ။
လင္းခါး
၂၀၁၆၊ ဒီဇင္ဘာ