စန္းသူ႔ေမာင္ - ႐ံုးလား
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၈၊ ၂၀၁၇
နံနက္ ၈ နာရီခြဲၿပီမို႔ အိမ္က ထြက္လာခဲ့သည္။ သည္အခ်ိန္ထြက္မွ ႐ံုးခ်ိန္အမီ ေရာက္႐ံု႐ွိသည္။ ဒါေတာင္ တခါတရံ ကားမရရင္ မမီေတာ့။
႐ံုးက ၉း၄၅ နာရီတြင္ စာရင္းပိတ္သည္။ သည့္ထက္ေနာက္က်ပါက ေနာက္က်စာရင္းတြင္ လက္မွတ္ထိုးရ သည္။ တစ္လတြင္ သံုးခါေနာက္က်ပါက ေ႐ွာင္တခင္ခြင့္တစ္ရက္ ျဖတ္မည္။ သည္ေတာ့ ေနာက္က်ခံလို႔မျဖစ္။
အိမ္က လမ္းထိပ္အေရာက္ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္ရသည္။ သည္ေတာ့ ၈ နာရီခြဲ အိမ္မွထြက္လွ်င္ ၈ နာရီ ေလးဆယ္မွ လမ္းထိပ္ေရာက္မည္။
"အမေလး၊ ကံေကာင္းလို႔ ဂဏန္းေပါင္းစက္ ေမ့ေနတယ္"
"အေမ၊ စားပြဲေပၚက ဂဏန္းေပါင္းစက္ ေပးပါဦး"
အေပၚထပ္မွ အေမ လွမ္းေပးေသာ ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို လွမ္းယူ၊ စကၠဳအိတ္နဲ႔ထည့္၊ ျခင္းထဲထည့္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ထြက္ခဲ့ရသည္။ သည္ရက္မ်ားတြင္ စီမံကိန္း သံုးလခ်ဳပ္ေတြ ခ်ဳပ္ေနရသည္။ သည္ေတာ့ ႀကီးၾကပ္သမား ေတြ ျပဳစုထားသည့္ သံုးလခ်ဳပ္ေတြကို စစ္ေဆးရမည္။ ၿပီးေတာ့မွ စာရင္းခ်ဳပ္ ျပန္ခ်ဳပ္ရဦးမည္။ ကိန္းဂဏန္းေတြက ခုနစ္လံုးထိ ႐ွိသည္ဆိုေတာ့ စိတ္နဲ႔တြက္လို႔မျဖစ္။ စာ႐ြက္ေပၚခ်ေရး၊ စာရင္းခ်ဳပ္မည္ ဆိုသည့္တိုင္ အလုပ္မတြင္ႏိုင္။ စက္နဲ႔မွ ျဖစ္မည္။ စက္ပစၥည္းႏွင့္ပတ္သက္၍ လံုးဝ မကြ်မ္းက်င္ေသာ ေမသူအဖို႔ သည္လိုအခ်ိန္ကုန္ လူပင္ပန္းသက္သာသည့္ ဂဏန္းေပါင္းစက္ တီထြင္ေပးခဲ့သူကို စိတ္ထဲမွ ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။
၈ နာရီခြဲ ဆိုေပမယ့္ လမ္းမေပၚမွာက ေနပူေနၿပီ။
"ဟဲ့၊ မခင္ သမီးေလး မဟုတ္လား။ ႐ံုးသြားေတာ့မလို႔လား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"အစက နယ္မွာဆို၊ အခု ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေနၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"႐ံုးခ်ဳပ္မွာလား"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ဝလာတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
"အေမတို႔ အေဖတို႔ေကာ ေနေကာင္းလား။ တလမ္းတည္းသာေနတာ မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီ"
"ေကာင္းပါတယ္။ အားရင္ လာလည္ဦးေလအေဒၚ။ သြားမယ္ေနာ္၊ ႐ံုးေနာက္က်ေနလို႔"
စကားစကို ျဖတ္ခဲ့ၿပီး ခတ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အေဒၚႀကီး ေမသူ႔ ေျခလွမ္းကို မည္သို႔မွ် အမီ မလိုက္ႏိုင္။ သူ႔ေစာင့္ေန၍မျဖစ္။ သူ႔မွာက အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္ မ႐ွိဘူးေလ။ ၾကည့္ပါလား၊ လမ္းသြားရင္း စကားေျပာေဖာ္႐ွာတာ မသိတာမွတ္လို႔။
ဟယ္...ဟိုအမ်ိဳးသမီးဝတ္ထားတဲ့ အစေလးက လြင္ေနတာပဲ၊ ဘာစေလးလဲ မသိဘူး၊ အမီလိုက္ၾကည့္ဦးမွ။
တကယ္ပဲ လွလိုက္တာ။ ဘာစေခၚမွန္းေတာင္မသိဘူး။ ေနပေစ။ စေနေန႔က်မွ စိန္ဂြ်န္းေဈးထဲ သြား႐ွာၾကည့္ ဦးမယ္။ ၾကည့္႐ံုေလးပါပဲ၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မဝယ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့လကပဲ ဒီေန႔ဝတ္တဲ့ အိတ္တီဝမ္း၊ ဝမ္းဆက္ခ်ဳပ္ထားတာ၊ လတိုင္း မခ်ဳပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီတစ္ခါခ်ဳပ္ရင္ေတာ့ မရမ္းေစ့ေရာင္ခ်ဳပ္ရမယ္။ ဒီအေရာင္ လိုေနတယ္။
"ပြမ္...ပြမ္"
"အမေလး" ဪ အန္တီေငြဦးကားပဲ။
"ကမာ႐ြတ္ထိေရာက္မယ္၊ လိုက္ခဲ့ပါလားေမသူ"
"ေနပါေစေတာ့ အန္တီ၊ အဲဒီကေနဆိုပိုၿပီး ကားခက္တယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္"
ေလာကဝတ္ေက်ေအာင္ ေျပာလိုက္ရသည္။ ကမာ႐ြတ္ထက္စာရင္ (၇)မိုင္ကစစီးတာမွ ေတာ္ေသးသည္။ ဟိုမွာက ပိုက်ပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခုရက္ေတြက ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြေလ။
အံမယ္...ခုမွသတိထားမိသည္။ သူတို႔ ကားလဲလိုက္ျပန္ၿပီပဲ၊ တစ္စီးၿပီးတစ္စီးပဲ။ ဒါေပါ့ေလ သူတို႔က ကားပြဲစားေတြကိုး၊ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ အန္တီေငြဦးကိုေတာ့ ေမသူခင္သည္။ သူလည္း ပန္းစိုက္ ဝါသနာပါသည္။ ေမသူႏွင့္ ဝါသနာခ်င္းတူသည္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ေကာင္း႐ွိသည္။ ေမသူႏွင့္သူက တစ္ေယာက္တြင္ မ႐ွိသည့္ပန္းမ်ိဳး တစ္ေယာက္ကိုေပးေနက်။ ဒါေပမယ့္ သူ႔သမီးကိုေတာ့ သိပ္ၾကည့္မရ၊ ေထာင္လြန္းသည္။ ေထာင္မွာေပါ့ေလ။ သူက ဆရာဝန္ကေတာ္ကိုး။ ေျပာလိုက္ရင္ ႏိုင္ငံျခားအေၾကာင္းခ်ည္းပဲ၊ ဝတ္လိုက္ရင္ပ်ံေနတာပဲ၊ မနာလိုလို႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို လွလွေလး ပ်ံပ်ံေလးဝတ္ၿပီး ၿပံဳး႐ႊင္ေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ ခုေတာ့ ပံုစံက အဖက္မတန္သလို ခပ္တည္တည္နဲ႔။ ေနေပါ့။ သူႏႈတ္ဆက္ရင္ ကိုယ္ကႏႈတ္ဆက္မယ္။ သူၿပံဳးမွ ကိုယ္ၿပံဳးမွာေပါ့။
ေဟာေတာ့။ ေသခ်င္တာပဲ။ ကားဂိတ္မွာ လူေတြ ဘုရားပြဲက်ေနတာပဲ။ ဒါဆိုႏွစ္က်ပ္ကားနဲ႔ သြားရေတာ့ မယ္ ထင္တယ္။ ရန္ကုန္မွာေနရတာ မစားသာဘူး။ စရိတ္စကတယ္ႀကီးတာပဲ၊ နယ္တြင္ ေလးႏွစ္ေနဖူးခဲ့ၿပီးမို႔ စရိတ္ၿငိမ္း ေသာ နယ္အထာကို ေမသူ သေဘာက်သည္။ ခဏေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ဦးမည္။ အေျခအေနမေကာင္းလြန္းမွ ႏွစ္က်ပ္ကားစီးမည္။ ကားဂိတ္သို႔ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကို
"ၾကာၿပီလား"
"ၾကာၿပီ ကားကိုက မလာတာ၊ တို႔စေရာက္ကတည္းက ခုထိတစ္စီးပဲလာေသးတယ္၊ အဲဒီတစ္စီးကလဲ ဘယ္တက္လို႔ရမလဲ"
"အင္းေပါ့ ၾကည့္ေသးတာေပါ့"
ေျပာရင္းဆိုရင္း အရိပ္ေကာင္းေသာ သရက္ပင္ေျခသို႔ ဝင္ရပ္လိုက္သည္။ ဪသာ္၊ ခက္လိုက္တာ အေဒၚႀကီး တစ္ေယာက္ ေဈးျခင္းဧရာမႀကီးနဲ႔။ ႐ံုးခ်ိန္ႀကီးသြားလို႔ရမလား။ ေန႔လယ္ဆို ကားက ေခ်ာင္ဦးမွာေပါ့။
ဟင္၊ ဟိုအမ်ိဳးသမီးကလည္း ကေလးပိစိေကြးေလးေတြနဲ႔ ခ်ီလို႔ေပြ႕လို႔။ ေဘးက ထဘီစဆြဲထားတာက တစ္ေယာက္။ ဘယ္လိုလုပ္ ကားေပၚေရာက္ေအာင္ တက္မလဲ၊ သူမို႔ စိတ္မေလး လက္မေလး၊ အံ့ပါရဲ႕။
ကဲ၊ ေတြ႕လိုက္ရရင္ ေျပာစရာခ်ည္းပဲ၊ ဘယ္က ေကာင္ေလးေတြလဲ မသိ။ လမ္းထဲက မ်က္ႏွာေတြေတာ့ မဟုတ္။ ကားမွတ္တိုင္႐ွိ အေဆာက္အဦေလးကို ဘားကြ်မ္း႐ံုမ်ား မွတ္ေနၾကလားမသိ။ ခိုလိုက္ လႊဲလိုက္နဲ႔ ေမ်ာက္ေတြ က်ေနတာပဲ၊ ဒီလိုေတာ့ မကစားသင့္ဘူးေပါ့။ ပ်က္စီးကုန္မွာေပါ့၊ ဒါလဲ စိတ္ထဲကပဲ ေျပာေနမိတာပါ။
ေဟာ၊ လာၿပီ လာၿပီ။ ကားေတြႏွစ္စင္းေတာင္။ ဆက္တိုက္ပဲ၊ လက္ထဲမွ ျခင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္သည္။ ရေအာင္တက္မွ မရရင္ ႏွစ္က်ပ္ကား စီးရေတာ့မည္။
ကဲ၊ ေသေတာ့။ ေ႐ွ႕ကားက သရက္ပင္ႏွစ္ပင္ေက်ာ္မွာ သြားရပ္သည္။ မေျပးခ်င္ေတာ့။ ေနာက္ကားဆီေျပး မွ။ ဆင္းတဲ့လူေတြ ဆင္းသားပဲ၊ ကားေဘးေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေ႐ွ႕မွ လူေလးငါးေျခာက္ေယာက္ပင္ မတက္ရေသး၊ ကားထြက္သြားၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ေတာ္ပါေသးသည္။ ကားဂိတ္မွာ လူေတာ္ေတာ္နည္းသြားသားပဲ၊ ေနာက္ကားဆက္ေစာင့္ရမည္၊ ေခြ်းျပန္လာၿပီ။ ဘဏ္သို႔လည္း ဒီေန႔ သြားစရာ႐ွိသည္။ ႀကီးၾကပ္အစည္းအေဝးတစ္ခုလည္း ႐ွိသည္မို႔ အိတ္တီဝမ္း ဝမ္းဆက္ကို ဝတ္လာခဲ့သည္။
အိတ္တီဝမ္းဆိုလို႔ ေျပာရဦးမည္။ ဟိုဘက္ခန္းက မကစ္တီေပါ့၊ သူက မျြကားပိုေလ။ ဝတ္စံုသစ္ေလး ခ်ဳပ္ၿပီ ဆိုရင္ ၾကြားလိုက္ရတာ။
ၾကြားပံုက
"သူငယ္ခ်င္း၊ ကိုယ့္အက်ႌ ခါးက နည္းနည္းပြေနသလားလို႔ ၾကည့္ေပးပါဦး"
"အမ်ိဳးသားက ဆူေနတယ္ေလ၊ ခဏခဏ အဝတ္အစားေတြ ဝယ္လို႔ခ်ဳပ္လို႔တဲ့"
သည္လိုေလမ်ိဳးႏွင့္ သူအဝတ္အစားအသစ္ဝယ္ၿပီးတိုင္း သြယ္ဝိုက္ၾကြားတတ္သည္။ တကယ္ေတာ့ အဝတ္အစားကို ေမသူ သိပ္မဝယ္ခ်င္။ ႐ွိတာေလးႏွင့္ ဝတ္လည္း ၿပီးပါသည္။ ဒါေပမယ့္ မဝတ္ရင္ သူက လာလာႏွိမ္ ခ်င္သည္။ ၾကည့္ေလ။ တခါက...
"အမေလး၊ ေမသူ႔ကိုရတဲ့လူေတာ့ သိပ္ကံေကာင္းမွာ၊ စုမိ ေဆာင္းမိမယ္၊ အပ်ိဳေလးရယ္လို႔ အဝတ္အစား အပ်ံစားေလးမ်ား ဝတ္မလားေအာက္ေမ့တယ္။ သူက တို႔ထက္ေတာင္ ေခြ်တာေနေသးတယ္"တဲ့။
အပ်ိဳေတြ၊ အအိုေတြနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ေမသူက ပပလႊားလႊား ပ်ံေကာ့ေနတာမ်ိဳး ဝါသနာမွမပါတာ၊ အဝတ္ အစားဆိုလဲ ေတာ္႐ံုပဲေပါ့။ သန္႔႐ွင္းေသသပ္ဖို႔ပဲ ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္။ ဆံပင္ထံုးဖြဲ႕တာ၊ မ်က္ႏွာျပင္တာေတြလဲ ျပဳျပင္ မြမ္းမံတာမ်ိဳး ေမသူမႀကိဳက္၊ သဘာဝအလွကိုပဲ ေမသူ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးသည္။
ဒါေၾကာင့္ သနပ္ခါးႏွင့္ သနပ္ခါးမႈန္႔မွလြဲရင္ အပိုပစၥည္းေတြသံုးေလ့မ႐ွိ။ ဆံပင္ဆိုလည္း ေကာက္တာေကြးတာ ဝါသနာမပါ။
ဝတ္တာစားတာ၊ ျပင္တာဆင္တာ အပ်ံစားျဖစ္ေနဖို႔ထက္ အက်င့္စာရိတၲနဲ႔ စိတ္ေနသေဘာထား အပ်ံစား ျဖစ္ဖို႔၊ စစ္မွန္တဲ့ အရည္အေသြးေကာင္းေတြ ျပည့္ဝလာဖို႔ပဲ ေမသူႀကိဳးစားပါသည္။
သူတို႔နဲ႔ေတာ့ ေမသူ ပခံုးခ်င္းမယွဥ္လိုပါ။ မတူဘူးေလ၊ ဘာမွမတူပါဘူး။ အသည္းႏွလံုးခ်င္း ဦးေႏွာက္ခ်င္း က တျခားစီပါ။
ဒါေပမဲ့ တခါတေလေတာ့ နဂါးမွန္းသိေအာင္ အေမာက္ေထာင္ျပရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ အိတ္တီဝမ္း ဝမ္းဆက္ကို ခ်ဝတ္လာတာ။ ဒါေပမဲ့ သည္လိုကားတိုးရပံုမ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ ႐ံုးေရာက္ရင္ ေခြ်းေတြျပန္ၿပီး ႐ိႈးပဲ့ေတာ့မွာပဲ။
ဟယ္၊ ဟိုမွာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီး လာေနၿပီ။ ဒီတခါေတာ့ ရေအာင္တက္မွ။ ဟုတ္ၿပီ။ ကားရပ္သည္ႏွင့္ ကားေပါက္ဝသို႔ ေမသူေျပး၍ ေနရာယူလိုက္သည္။ ဆင္းတဲ့လူေတြ မကုန္ခင္ ဟိုဘက္က မေခ်ာေတြက လုတက္ ေနၿပီ။ ေမသူကေတာ့ ဆင္းသူကုန္မွ တက္ေတာ့မည္။ ဟုတ္ၿပီ။ ကဲ၊ ဘယ္ရမလဲ။ ေမသူတစ္ေယာက္ ကားေပၚ ေရာက္သြားၿပီ။ ဒါဟာ ဘာပဲေျပာေျပာ ေအာင္ျမင္ျခင္းတစ္ခုပါပဲ။ ကားအေပါက္ဝနားမွာပဲ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ရပ္ေနရေသးသည္။ ကားအတြင္းဘက္သို႔ ဝင္၍ မရေသး။
ဒုကၡပဲ၊ ေမသူ႔ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္က အမ်ိဳးအမီး ဆံပင္ေတြ ထိေနသည္။ ဘယ္ေလာက္ မေလွ်ာ္ဘဲ ထားတဲ့ ေခါင္းလဲမသိဘူး။ နံလိုက္တာ။ ေမသူတို႔ေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေခါင္းမေလွ်ာ္ဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ မ်က္ႏွာ တဘက္လႊဲထားမွပဲ။
အို၊ ခုမွ ပိုဆိုးေသးတယ္။ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်ိဳင္းနဲ႔ သြားတည့္ေနတယ္။ ခ်ိဳင္းေခြ်းေစာ္ နံလိုက္တာ။ တျခားဘက္လွည့္မွ၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္၊ ေခါင္းမွာ စံပယ္ပန္းေတြနဲ႔။ ေက်းဇူးပဲ အေဒၚေရ၊ ႏို႔မို႔ဆို ေမသူေတာ့ မတ္တတ္ရပ္လ်က္နဲ႔ အသက္႐ႈမဝ ျဖစ္ေနရဦးမွာ။
"မာလာပါလား"
"ပါတယ္"
ပါရမယ္ေလ။ မာလာမွတ္တိုင္မွာမွ လူမဆင္းရင္ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ေက်င္းသားေတြ၊ ေက်ာင္းသူေတြ ဆင္းၾက တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကားအတြင္းဘက္ကို ဝင္ခ်င္တာ။ ဆင္းသူ႐ွိရင္ ေနရာရတာေပါ့။ ခက္တာက ခုထိ ဝင္လို႔မရ ေသးဘူး။ မာလာမွတ္တိုင္မွာ ေက်ာင္းသားတစ္သိုက္ ဆင္းသြားမွ ေမသူတို႔ ကားအတြင္းဘက္ဝင္လို႔ရသည္။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ၊ ထိုင္စရာေနရာမရေပမယ့္ ကမာ႐ြတ္ေက်ာ္လာမွ ရပ္ရတာ သက္သက္သာသာ ႐ွိလာသည္။
"စိုက္ပ်ိဳးေရးပါလား"
ခရီးသည္မ်ားထဲမွ ေျဖသံမၾကားရ။
"ဟံသာဝတီ၊ မႀကီးႀကီးလမ္း ေမာင္း ေျမနီကုန္းကို"
လက္ကိုင္ပဝါျဖင့္ ေခြ်းသုတ္ရင္း ခရီးေတာ့ တစ္ဝက္က်ိဳးၿပီဟု ေတြးမိဆဲ။
"ညီမ၊ ဒီမွာလာထိုင္၊ အစ္မက ေျမနီကုန္းမွာဆင္းမွာ"
"ေက်းဇူးပဲအစ္မ"
ထိုင္စရာရတာေတာင္ ထိုင္ဖို႔မလြယ္။ ကိုယ္ကို လွည့္ႏြဲ႕ၿပီးထိုင္ရသည္။ ဟုတ္ၿပီ။ ဪ၊ ကားခမေပးရေသး ဘူးပဲ။ ဒါကေတာ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ခုမွ ေနရာရတာကိုး။ ႀကိဳလည္း ထုတ္မထားခဲ့မိဘူးကိုး။ ခုမွပဲ ေပးရေတာ့ မွာေပါ့။
ျခင္းထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ႏိႈက္ယူသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္က ျခင္းေအာက္ပိုင္း ထမင္းဗူးေပၚမွာ ထားသည္။ ၿပီးေတာ့ ဂဏန္းေပါင္းစက္ထည့္သည့္ စကၠဴအိတ္၊ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကို အေပၚမွာ တင္ထားခဲ့သည္။
"ဟင္...ပိုက္ဆံအိတ္ မ႐ွိပါလား"
ေမသူ မ်က္လံုးေတြ ျပဴးက်ယ္လာၿပီး ေခါင္းႀကီးသြားသည္ဟု ထင္ရေတာ့သည္။
"ဒုကၡပဲ။ ပိုက္ဆံအိတ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ကြ်န္မ ပိုက္ဆံအိတ္ ပါသြားၿပီ"
ေနာက္ဆံုး စကားသံေတြက ပို၍က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟိန္းထြက္သြားရေတာ့သည္။
"ဟင္...ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္၊ ဒီမွာ ပိုက္ဆံအိတ္မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ စပယ္ယာလုပ္ပါဦး"
"ဟင္...ဒါဆို ရဲစခန္းကိုေမာင္းမွေပါ့၊ ေျမနီကုန္းရဲစခန္းကို ျပန္ေမာင္းရမလား၊ လသာရဲစခန္းကိုပဲ တန္းေမာင္းမယ္ေနာ္"
"မသိေတာ့ဘူး"
"ဘယ္ေလာက္ပါသြားလို႔လဲ"
"ပိုက္ဆံကေတာ့ မမ်ားလွပါဘူး"
"ဒါဆိုလဲဗ်ာ၊ ႐ံုးခ်ိန္ႀကီး"
"ဟုတ္တယ္၊ တို႔လဲ ေဆး႐ံုထမင္းပို႔ရဦးမွာ"
အို...ေမသူ ကိုယ့္လက္ကိုျပန္ၾကည့္ေတာ့ လက္မွာ လက္စြပ္မဝတ္ခဲ့ရေသး။
"ပိုက္ဆံက မမ်ားေပမယ့္ ေလးဆယ္ေက်ာ္တယ္၊ အိတ္ကေတာ့ ၅၀ိ ေလာက္ပဲတန္ပါတယ္၊ ဒါေတြထက္ ကြ်န္မ ျမလက္စြပ္လဲ ပါသြားပါတယ္၊ ကြ်န္မ ဒီမနက္ လက္စြပ္ ထုတ္မဝတ္ျဖစ္လိုက္ဘူး။ ျမလက္စြပ္က ၁၅၀ဝိ ေက်ာ္ေက်ာ္တန္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အက်ႌႏွစ္ထည္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေဘာက္ခ်ာ၊ ဒီဆိုင္က ခုမွအသစ္စမ္းၿပီး အပ္ၾကည့္တာ၊ မရင္းႏွီးေသးေတာ့ ေဘာက္ခ်မပါရင္ ေပးမွာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီႏွစ္စကပဲ ႏွစ္ရာေက်ာ္တန္တယ္၊ ကြ်န္မ ဘာလုပ္ရမလဲ ဟင္"
"ခင္ဗ်ား ဘယ္မွတ္တိုင္က တက္လာတာလဲ"
"၇ မိုင္ကပါ"
"ဪသာ္...၇ မိုင္က တက္လာတာ၊ ေျမနီကုန္းေက်ာ္မွသိေတာ့ ခင္ဗ်ားအိတ္ႏိႈက္သြားတဲ့ ခါးပိုက္ႏိႈက္က ခုေလာက္ဆို တေရးေလာက္ရေနၿပီ"
"ဟုတ္တယ္၊ ျပန္ရမွာလဲ မဟုတ္ဘူး၊ အားလံုး႐ံုးေတြ ေက်ာင္းေတြ ေနာက္က်႐ံုပဲ ႐ွိေတာ့မွာ"
ေမသူ ေဘးမွ မ်က္ႏွာေတြကို အကဲခတ္မိသည္။ က႐ုဏာ႐ွိျခင္းထက္ မေက်နပ္ျခင္း၊ စိတ္ညစ္ညဴးျခင္းတို႔သာ ေတြ႕ရသည္။
"ဘယ္လိုလဲ။ ရဲစခန္းပဲ ေမာင္းမယ္ေနာ္၊ မီးပြိဳင့္မွာ ဘယ္သူမွမဆင္းနဲ႔၊ ပစၥည္းကလဲမနည္းေတာ့ သူလဲ ႏွေျမာမွာေပါ့"
"မႏွေျမာနဲ႔လို႔ေတာ့ မေျပာပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ နေမာ္နမဲ့နဲ႔၊ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ျခင္းထဲထည့္ထားတာကို၊ ၿပီးေတာ့ ခုမွ ရဲစခန္းသြားလို႔ေကာ ဒီခါးပိုက္ႏိႈက္က ကားေပၚ႐ွိဦးမွာတဲ့လား၊ အလကား က်န္တဲ့ခရီးသည္ေတြ ဒုကၡေရာက္ တယ္"
ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သည္။ ခုမွ ေမသူ သတိထားမိသည္။ ကမာ႐ြတ္မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းသြားတဲ့ ခ်ိဳင္းေခြ်းနံ႔နံတဲ့ လူႀကီးပဲျဖစ္မွာ။ ေမသူ႔မ်က္ႏွာ သူ႔ဘက္မလွည့္ေအာင္လုပ္ၿပီး သူပဲ ႏိႈက္ယူလိုက္တာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဟုတ္မွာပါ။ ပံုကိုက ခါးပိုက္ႏိႈက္ပံုႀကီး။ ေအာက္တန္းက်လိုက္တာ။ ကိုယ္ခႏၶာ သန္သန္မာမာနဲ႔ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ လုပ္မစား ခ်င္ဘူး။ သူမ်ားေခြ်းနည္းစာကို ခိုးဝွက္စားခ်င္တာ။ ဟုတ္မွာပါေလ။ ျပန္ရမွာလဲ မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားကို ဒုကၡမေပး ေတာ့ပါဘူး။
"ဦးေလး...ရဲစခန္း မေမာင္းပါနဲ႔ေတာ့၊ ႐ွာလဲရမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး"
"ဟုတ္တယ္၊ ကြ်န္မတို႔ကလဲ ကိုယ္ခ်င္းမစာလို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ႐ွင့္ခါးပိုက္ႏိႈက္က ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ဒီကားေပၚ မွာ မ႐ွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ဪသာ္...စပယ္ယာ၊ ကြ်န္မမွာ ကားခေပးစရာ မ႐ွိေတာ့ဘူးေနာ္"
"ရပါတယ္ဗ်ာ၊ ကဲ ဆရာေရ႕၊ ခရီးစဥ္အတိုင္း ဆက္ဆြဲ"
အိမ္တန္းျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးမိေသးသည္။ ႐ံုးမတက္ခ်င္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ေသး။ သည္ေန႔ ႀကီးၾကပ္အစည္း အေဝးက မတက္ရင္မျဖစ္။ ဘဏ္က ေနာက္ေန႔မွသြားလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သည္ေတာ့ ႐ံုးကိုေတာ့ျဖင့္ သြားရဦး မည္။
႐ံုးေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပမိသည္။ ရဲစခန္းမဝင္ခိုင္တာ မွားသည္ဟုဆိုသူက ဆိုသည္။ သူတို႔မွတ္ခ်က္ေတြကို စိတ္မဝင္စားႏိုင္ေတာ့။ အစည္းအေဝးက အေရးႀကီးသည္။ ျပင္ဆင္စရာေတြ ျပင္ဆင္ျပဳစုၿပီး အစည္းအေဝး တက္ခဲ့ရသည္။
အစည္းအေဝးခန္းမထဲ ထိုင္ေနရေသာ္လည္း စိတ္က ဟိုေရာက္သည္လြင့္။
ျမလက္စြပ္ေလးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေနမိသည္။ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ အေရာင္ေလးကို ျမင္ေယာင္လာရင္း ပို၍ပို၍ ႏွေျမာလာသည္။
စက္ဆိုင္ႏွင့္လည္း စကားေျပာရဦးမည္။ ခ်ိဳင္းေခြ်းနံ႔ နံေသာ လူႀကီးကိုလည္း ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။ အျပန္ကားခကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ေခ်းငွားရဦးမည္။
အစည္းအေဝးၿပီးေတာ့ ႐ံုးခန္းခဏ ဝင္ခဲ့သည္။ လမ္းစရိတ္ ေခ်းယူခဲ့ၿပီး အိမ္သို႔ ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ ႏြမ္းလ် အိမ္ျပန္ေပါ့။
ၿခံတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႕ ပိႏၷဲပင္ေအာက္တြင္ ထိုင္ေနေသာ အေမႏွင့္ ညီမတို႔ကို လွမ္းျမင္ရသည္။
"ေဟာ...ျပန္လာၿပီ"
သူတို႔မ်က္ႏွာေတြက ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္။ သူတို႔ကေတာ့ ရယ္ႏိုင္မွာေပါ့။ ဒီမွာ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမွမသိတာ။ အေမ သိရင္ေတာ့ ဆူဦးမွာ။ အေမက...
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
"ဘယ္လိုျဖစ္ရမွာလဲ။ ပိုက္ဆံအိတ္ပါသြားၿပီ။ ပါတာမွ လက္စြပ္ပါ ပါသြားတာအေမရာ၊ ေသခ်င္တာပဲ၊ သူမ်ားပစၥည္း မတရားစားခ်င္တဲ့ဟာေတြ၊ ခိုးဝွက္စားမွ ဝမ္းဝမယ္ဟာေတြ"
"အဲဒါေပါ့၊ ဥစၥာေပ်ာက္ ငရဲေရာက္ဆိုတာ၊ ကိုယ့္အျပစ္ေတာ့ ကိုယ္မသိဘူး၊ ဟိုကက္ဆက္ေပၚမွာဘာလဲ ၾကည့္လိုက္ဦး"
"ဟင္"
ေမသူ မ်က္လံုးေတြ ဝင္းလက္သြားသည္။
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
"ဘယ္လိုျဖစ္ရမွာလဲ၊ မနက္ကတည္းက အဲဒီေပၚမွာ က်န္ခဲ့တာ"
ခုမွသတိရသည္။ မနက္က ႐ံုးသြားခါနီး ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို စကၠဴအိတ္ထဲထည့္ၿပီး ျခင္းထဲထည့္စဥ္က ပိုက္ဆံအိတ္ကို အျပင္ခဏထုတ္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ျခင္းေတာင္းထဲ ျပန္မထည့္မိျခင္း ျဖစ္မည္။
ေမသူ ခုမွ ၿပံဳးမိလာေတာ့သည္။
ရဲစခန္းသို႔ ကားမေမာင္းခိုင္းမိ၍ ေတာ္ပါေသးသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ သည္ညမွစ၍ ဘုရားဝတ္ျပဳတိုင္း ခ်ိဳင္းေခြ်းနံ႔နံသည့္လူႀကီးကို မွန္း၍ ကန္ေတာ့ရပါေခ်ဦးေတာ့မည္။
(၁၉၈၆-ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ၊ သဘင္မဂၢဇင္း၊ အမွတ္(၃၃))