စန္းသူ႔ေမာင္ - အဥၨလီ
(မိုးမခ) မတ္ ၈၊ ၂၀၁၇
ဘဘ ...
ဓမၼေဇာတိရိပ္သာေလးဟာ ေအးခ်မ္းျငိမ္သက္ေနေလရဲ႕။ ေက်းငွက္ေလးေတြေအာ္သံ တစ္ခါတစ္ရံ ၾကားေနရတာကလြဲလို႔ေပါ႔။ ဒီရိပ္သာမွာ တရားရိပ္ခိုေနတဲ႔ ေယာဂီေတြဟာလဲ ေအးခ်မ္းစြာ တရားရွာေနၾကတယ္ေလ။ ဒီေယာဂီေတြထဲမွာ ကၽြန္မလဲပါေနတယ္ဘဘ။ အိပ္ေဆာင္ကေန ဓမၼာရုံကိုသြားတိုင္း ဘဘနဲ႔ဖြားဖြားတို႕ပါ၀င္လွဴဒါန္းထားတဲ႔ စၾကၤန္အမိုးေလးေအာက္ကေနျပီး ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္သြားရတာမို႔ ဒီစၾကၤန္ေလးရဲ႔ အရိပ္ခိုရတိုင္း ဘဘနဲ႔ဖြားဖြားတို႔ရဲ႔ ရင္ေငြ႔ကိုခိုေနရသလို ကၽြန္မခံစားေနမိပါတယ္ဘဘ။
သက္ၾကီးရြယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ အိမ္ဦးခန္းမွာရွိေနရင္ အိမ္လည္းက်က္သေရရွိတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႕အတြက္လည္း ဘဘနဲ႔ဖြားဖြားတို႕ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနၾကတာဟာ အာရံုျပဳစရာေနရာေလး ရွိေနတာမို႕ က်က္သေရရွိေနခဲ႕ပါတယ္ဘဘ။
ဘဘနဲ႔ဖြားဖြားတို႔ဟာ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ေမတၱာေစတနာနဲ႔ ပညာေတြေပးေ၀နိုင္ခဲ႕တယ္။ ေပးေ၀ခဲ႔တယ္။ အဲဒါကလြဲလို႕ ဘာအခြင္႕အေရးမွ စီစဥ္ေပးနိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ေက်ာင္းသခၤန္းေလးနဲ႕တူတဲ႔ ဘဘတို႔အိမ္ကေလးဟာ တပည္႔ေတြနဲ႔ အျမဲစိုျပည္ေနခဲ႔တာပဲ။ ဒီအာ၀ါသေလးကို ေရာက္သူတိုင္း စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ေအးခ်မ္မႈေတြ ရသြားတာပဲေလ။
က်မက စိတ္ဆတ္တယ္ ေဒါသၾကီးတယ္ သည္းခံစိတ္နည္းတယ္- စသည္ျဖင္႔ေပါ့၊ သူေတာ္ေကာင္းတရား မကိန္းခ်င္တဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ ဘဘဟာ စံျပဳစရာပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး ျဖစ္ေနခဲ႔ပါတယ္ဘဘ။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ေလာက္ကစျပီး ဘဘတို႔ရဲ႕ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းကို ကၽြန္မ စတက္ျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ဘဘတို႔ရဲ႕အဂၤလိပ္စာသင္တန္းကို တက္ရတာဟာ အဂၤလိပ္ဘာသာရပ္ ေလ႔လာျဖစ္တဲ့အျပင္ စိတ္တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းမႈကိုပါ ရေစခဲ႔တယ္လို႔ ကၽြန္မယူဆေနမိပါတယ္ ဘဘ။
စေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္ကစျပီး ဘ၀ခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားတဲ႔အခ်ိန္အထိ ဘဘမွာေဒါသ ေလာဘေရာင္သန္းတဲ႕ ျဖစ္ရပ္အမူအက်င္႔ေတြ တစ္ခါမွ ကၽြန္မ မေတြ႔ခဲ႔ဘူးေလေတာ႕ သူေတာ္ေကာင္းတရား ေခါင္းပါးလွတဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ ဘဘရဲ႕စိတ္ေနသေဘာထားဟာ အတုယူစရာ ျဖစ္ေနခဲ႔တာသဘာ၀က်ပါတယ္ေနာ္။
“သမီးရယ္ ဘဘကေတာ႔ေလ ျဖစ္လာသမွ်အားလံုးဟာ ေကာင္းဖို႕ခ်ည္းပဲလို႔မွတ္တယ္။” လို႔ဘဘ ေျပာခဲ႔ဘူးတယ္ေနာ္။ တကယ္ေတာ့လည္း အဲဒီလိုေနမွပဲ ဘ၀ဟာေနသာတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ တျဖည္းျဖည္း သိနားလည္လာရပါတယ္ ဘဘ။
ဘဘတို႔ရဲ႕ တပည္႕ေဟာင္းတစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ခုဆို လူၾကီးပိုင္းေတြျဖစ္ကုန္ၾကျပီ။ ဒီတပည္႕ေတြဟာ ဘ၀ကိုယ္စီ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း ရုန္းကန္ေနၾကရတာနဲ႔ မဆံုျဖစ္ၾကေပဘူး။ ဒါေပမဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေတာ႔ ဘဘတို႔အိမ္မွာ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ ႏွစ္စဥ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလမွာ က်င္းပေလ႔ရွိတဲ႔ ထမနဲပြဲမွာ တပည္႔ေတြ မိတ္ေဆြေတြစံုၾကျပီဆိုေတာ႔ ဘဘနဲ႔ဖြားဖြားတို႔အတြက္ ခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ပြဲေလးပဲေပါ႕။
ဒီပြဲနီးျပီဆိုရင္ တပည္႔ေတြသိၾကပါတယ္။ လာမွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ဖုန္းနဲ႔လွမ္းဖိတ္ရ၊ စာနဲ႔လွမ္းဖိတ္ရ၊ အေနေ၀းျပီး အလာက်ဲတဲ႕ ကၽြန္မလိုလူမ််ိုးလဲ မက်န္ေစရဘူး။ တကူးတကကို ဘဘက ဖိတ္ျဖစ္ေအာင္ဖိတ္တယ္ေနာ္။ ဘဘရယ္ ကၽြန္မဖုန္းဆက္ၾကည္႔မွာပါ၊ လာမွာပါလို႔ ကိုုယ္႔ရဲ႕ တာ၀န္မေက်မႈကို မခ်င့္မရဲသိမ္းၿပီး ေျပာရတယ္။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လည္း ကၽြန္မ အေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္ ဘဘ။ တပည္႔စံုမိတ္ေဆြစံုနဲ႔ေတြ႔ျပီး ခ်မ္းေျမ႔ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ႔ ဘဘနဲ႔ဖြားဖြားတို႔နဲ႔အတူ ကၽြန္မတို႔လည္း ၾကည္နူးၾကရပါတယ္ဘဘ။
ကၽြန္မတို႔အုပ္စုဆိုလည္းၾကည္႔ေလ။ က်န္တဲ႔သူေတြက ဘဘတို႔အိမ္ကို မၾကာခဏ ေရာက္ၾကတယ္။ ဘဘနဲ႔ဖြားဖြားတို႔ရဲ႕ က်န္းမာေရးကိုလည္း ၀ိုင္း၀န္းျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ၾကတယ္။ ဒီအထဲမွာ အလာအက်ဲဆံုးနဲ႔ တာ၀န္မေက်ဆံုးကေတာ႔ ကၽြန္မပဲေလ။ တာ၀န္ကလည္း အေ၀းေရာက္လိုက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္လိုက္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မကဘဘတို႔နဲ႔ အေနေ၀းသလိုျဖစ္ေနခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္လႈိင္းထလာတိုင္း လွမ္း လွမ္းအာရုံျပဳရ အတုယူရတာကေတာ႕ဘဘပါပဲ ဘဘ။
ျပီးေတာ႕ ဘဘရဲ႕လုပ္ရပ္တစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားကို ေလာကနဲ႔ ပိုေျပေျပျပစ္ျပစ ္ျဖစ္လာေစခဲ႔ပါတယ္ဘဘ။ ၾကံဳတုန္းေျပာျပပါရေစေနာ္။
ဘဘရဲ႕ အဂၤလိပ္စာညေနသင္တန္းမွာ ဘဘစိတ္ႀကိဳက္ေတြ႔တဲ႔ ျမန္မာ၀တၱဳတိုေလးေတြကို ဖတ္ျပေလ႔ရွိတယ္။ ေက်ာင္းတက္ရက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ပ်က္ေနတဲ႔ ကၽြန္မဟာတစ္ညေနမွာ ေက်ာင္းတက္ျဖစ္ခဲ႕တယ္။ စာသင္ခ်ိန္လည္းစေရာ ဘဘက ဒီသင္တန္းမွာ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို သင္႔နိုးရာရာ ျမန္မာ၀တၱဳတိုေလးေတြ ဖတ္ျပေလ႔ရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီညေနလည္း ျမန္မာ၀တၱဳတိုတပုဒ္ကို ဖတ္ျပမွာမို႕ နားေထာင္ၾကဖို႕စေျပာလိုက္တယ္။ ဘဘေဘးက စားပြဲေပၚမွွာက အဲဒီလထုတ္ “သဘင္မဂၢဇင္း” ရွိေနတယ္။
ျပီးေတာ႕ကၽြန္မကိုလွမ္းျပီး-
“ကဲ သမီးေရ ဘဘကိုတစ္ခုကူညီပါ သမီးရယ္၊ ဒီ၀တၳဳတိုေလးကိုဖတ္ျပပါဦး”လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီလသဘင္မဂၢဇင္းမွာ ကၽြန္မရဲ႔၀တၳဳတိုလည္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္၀တၳဳကိုဘဘ ဖတ္ခိုင္းမလဲဆိုတာ ကၽြန္မ မသိဘူးေပါ႕။ ဘဘက-
“သားတို႕သမီးတို႔ေရ ဒီလသဘင္မဂၢဇင္းမွွာပါတဲ႔ “ရုံးလား” ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေလးကို အခုဖတ္ျပမယ္။ ဘဘတို႔နားေထာင္ၾကည့္ရေအာင္” လို႔ေျပာလိုက္မွ ကၽြန္မ၀တၳဳကို ဖတ္ျပရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္ ဘဘ။
ကၽြန္မ၀တၳဳကိုလည္းဖတ္ျပျပီးေရာ-
“ Thank you သမီး ၊ Thank you ↔
လို႕ဘဘကကၽြန္မကိုေျပာတယ္။ ျပီးမွ “ရံုးလား” ဆိုတဲ႔၀တၳဳေခါင္းစဥ္ကို ရွင္းခိုင္းတယ္။ တစ္ကယ္ဆို အဲဒီညေန ကၽြန္မေရာက္ျပီဆိုတာနဲ႕- “သမီးေရ လာဦး၊ ေရာ့ - ဒီမဂၢဇင္းထဲကသမီး၀တၳဳေလး ဒီညေန ဖတ္ျပရေအာင္ေဟ့” လို႔ေျပာလည္းျပီးပါတယ္။ ဒါကိုဒီလိုမေျပာဘဲ ကၽြန္မကိုကူညီဖို႔ေျပာ၊ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာနဲ႔ဆိုေတာ႕ ေရးသူကာယကံရွင္ ကၽြန္မကဘဘကို ဘာေျပာရေတာ့မွာလဲ ဘဘရယ္။ ကၽြန္မႏႈတ္နဲ႔ဘဘကို ဘာမွမေျပာျဖစ္ခဲ႔ေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေျပာေနမိတာ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ဒီျဖစ္ရပ္ဟာ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားကို အနည္းနဲ႔အမ်ား ႏူးညံ့ရင္႔က်က္သြားေစခဲ႔တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ ဘဘ။
ေနာက္ျပီး ေပးေ၀သူနဲ႔ခံယူသူနွစ္ဘက္မွာ ဘဘတို႔က ေပးေ၀သူေတြပါ။ ေစတနာနဲ႔ေပးေ၀ေနတယ္ဆိုတာ တပည္႔ေတြသိနားလည္ၾကပါတယ္။ အစားေကာင္းေလးေတြ စားရရင္သတိရသလို စာေကာင္းေပေကာင္း ေပးေ၀ရင္ တိုက္တိုက္တြန္းတြန္း ေပးေ၀တဲ႔အျဖစ္ကလည္း ကၽြန္မအတြက္မေမ့ႏိုင္စရာပါပဲ ဘဘ။
“သမီးေရ အခု ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာ သင္ေနျ႔ပီ တက္ျဖစ္ေအာင္တက္စမ္း သမီး”
ဘဘေရာ ဖြားဖြားပါ ေျပာေပ တိုက္တြန္းေပမယ့္ တာ၀န္ေရစီးေၾကာင္းမွာ ေမ်ာေနတဲ႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ ဘဘတို႔ေပးေ၀သေလာက္ ခံယူဖို႕မျဖစ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူူး ဘဘရယ္။ နွေျမာတသစြာနဲ႔ ကၽြန္မေရာင္႔ရဲခဲ့ရပါတယ္။
ျပီးေတာ႕ ဘဘဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ေပးဆပ္ႏိုင္သမွ် ေပးဆပ္ျပီး ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ဘာမွမေမွ်ာ္လင္႔ဘူး၊ ဘဘေၾကာင္႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ၀န္တာမေလးေစခ်င္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ သိထားနားလည္ထားၾကပါတယ္ ဘဘ။ ဘဘရဲ႕မိသားစုကလည္း ဘဘဘ၀ မခ်ုဳပ္မီကတည္းက ဆႏၵျပဳထားခဲ႔တဲ႔အတိုင္း ဘဘရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးကို စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ႔တယ္ေလ။
ဘဘတစ္ေယာက္ ေလျဖတ္လို႕ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္ဆိုတာ သိသိခ်င္း ကၽြန္မဘဘကို ေဆးရံုမွာ လာေတြ႔ခဲ႔ပါတယ္ဘဘ။ အဲဒီေန႔ကအဂၤါေန႔ (၃၀-၇-၉၆)။ ဘဘကိုယ္ေငြ႔ေႏြးေႏြးေလးပူေနတယ္။ အဖ်ား၁၀၀-၁၀၁ ဒီဂရီေလာက္ရွိတယ္။ သတိမလစ္ဘူး။ မျဖဴကေခၚၾကည္႔ေတာ႔ မ်က္လံုးေလး ဖြင္႔လို႔ရသေလာက္ ဖြင္႔ၾကည္႔တယ္။ ဘဘ တရားမွတ္ေနမယ္လို႕ ကၽြန္မယူဆမိလို႔ ဘဘေဘးမွာ ကၽြန္မေရာက္ေနတာကို ဘဘကို ကၽြန္မအသံမျပဳခဲ႔ဘူး။ အဲဒီေတြ႕ဆံုျခင္းဟာ ဘဘကိုကၽြန္မ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ျမင္လိုက္ရျခင္းဆိုတာ ကၽြန္မမသိခဲ႔ဘူး။ ဘဘတစ္ေယာက္ ျပန္ျပီး က်န္းမာေရးေကာင္းလာမွာပါလို႔ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔မိတယ္။ က်မေလ အျဖစ္ကိုသာေမွ်ာ္လင့္ျပီး အပ်က္အခ်ဳပ္ကို မေတြးမိခဲ႔ဘူး ဘဘရယ္။
“မျဖဴ တို႔မနက္ျဖန္ ေဖါင္ၾကီးျပန္ရမယ္။ ေသာၾကာေန႔အေစာဆံုး စေနေန႔ေနာက္အက်ဆံုး ျပန္လာခဲ႕မယ္” လို႕ေျပာခဲ႔မိေသးတယ္။ စေနေန႕မနက္ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္ဆိ္ုရင္ပဲ “မျမညြန္႔ ဖံုးဆက္တယ္ ဘဘဆံုးျပီတဲ႔”
ဒါေၾကာင္႔က်မ ဘဘတို႔အိမ္ကိုပဲလာခဲ႔ရတယ္ ဘဘ။ ၁-၈-၉၆ မွာဘဘ ကြယ္လြန္တယ္ဆိုတာ ၊၂- ၈-၉၆ မွာသျဂႋဳလ္ျပီးသြားျပီဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္ဘဘ။
ဘဘေရ- သံသရာခရီးရဲ႔သည္တစ္ေကြ႕မွာ ကၽြန္မတို႔ဆံုခဲ႔ၾကရျပီ။ သြားႏွင့္သူကသြားႏွင့္ၿပီ။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ လားရာဂတိဟာတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဘယ္တူပါ႕မလဲေနာ္။ သီလ၊ သမာဓ၊ိ ပညာခ်င္းတူၾကတာမွမဟုတ္တာ။
ဘဘရဲ႕လားရာဂတိကို ကၽြန္မတို႕မသိႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္မပူမိၾကဘူးဘဘ။ သုဂတိဘံုကိုပဲ မ်က္ေမွာက္ ျပဳျဖစ္လိမ္႔မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနမိပါတယ္ ဘဘ။
ဘဘဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အတံု႕အလွည္႔မထားဘူးဆိုတာ ကၽြန္မတို႕သိနားလည္ၾကပါတယ္ ဘဘ။ ဒါေပမယ့္ သံသရာရဲ႕သည္တစ္ေကြ႔ ဆံုၾကခိုက္ေလးမွာ ကၽြန္မတို႕ကံသံုးပါးနဲ႔ ျပစ္မွားမိခဲ႕တာမ်ားရွိရင္ ခြင္႕လႊတ္ပါလို႕ ေတာင္းပန္ရင္း ဘ၀ဆိုတာ ဆင္းရဲျခင္းအမွန္မို႕ ဆင္းရဲျခင္းကင္းရာကို ဘဘ မ်က္ေမွာက္ျပဳနိဳင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းဦးခိုက္ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ ဘဘ။
ကၽြန္မတို႕တစ္ေတြ စုေပါင္းၿပီး၀တၳဳဒါနအလွဴကို ဘဘအတြက္ရည္စူးလို႕ ဓမၼေဇာတိရိပ္သာမွာ လႈဒါန္းျဖစ္ပါတယ္ ဘဘ။ ေရာက္ရာဘံုဘ၀ကေနျပီး သာဓုေခၚပါေတာ႕ဘဘရယ္။
ဘဘေရ- အမွ် -အမွ် - အမွ်
ဘဘ-ဦးခင္ေမာင္လတ္--သို႕ဦးခိုက္ပန္း
စာျပီးႏွစ္ -၁၉၉၇ခုနွစ္။
စန္းသူ႕ေမာင္