ေဒါက္တာေက်ာ္တင့္ - "ကြ်န္ေတာ္ ဖဲသမား"
(မိုးမခ) မတ္ ၃၊ ၂၀၁၇
ေျပာတိုင္းလြယ္လြယ္ယံုတာမ်ိုးေတာ့မျဖစ္ပါေစနဲ့။ ဆံုးေအာင္နားေထာင္ျပီးမွ မွန္၏မမွန္၏ဆံုးျဖတ္ျကပါ။
ဟိုတပတ္က မိတ္ေဆြတေယာက္ လပ္စ္ေဗးဂတ္မွာ အိမ္ဝယ္လိုက္လို့ သူတို့ကိုအတင္းတိုက္တြန္းျပီး အိမ္တက္မဂၤႅာလုပ္ခိုင္းပါတယ္။ သူတို့ကလဲ သိပ္အေျခမက်ေသးတာမို့ အိမ္က ပရိေဘာဂေနေနသာသာ ေစာင္ေတြေခါင္းအံုးေတြေတာင္ မရွိဘူးလို့ ျငင္ျငင္သာသာျငင္းရွာပါတယ္။ က်ုပ္တို့ကလဲ ဘယ္ေလွ်ာ့မလဲ ကိုယ့္အိပ္ယာကိုယ္ယူလာပါမယ္၊ မဂၤလာေလးေတာ့ ယူျဖစ္ေအာင္ယူျကပါ ေျပာတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ့ ကားတစင္းငွါးျပီး ေမာ္ေရွြျမိုင္သား သူေဌးမင္းတပါးရယ္၊ မိတ္ေဆြသစ္တေယာက္ရယ္၊ က်ုပ္ရယ္ က်ုပ္ဆရာတေယာက္ရယ္ ရွစ္နာရီခရီးကို ေသာျကာေန့ရံုးဆင္းခ်ိန္ နီးမွာ စထြက္ခဲ့ျကတယ္။ လမ္းမွာေတာ့ ဒရိုက္ဘာ ၃ေယာက္လဲေမာင္းျကတာေပါ့။ သြားလာတဲ့အခါ အနၱရာယ္မရွိဖို့ အေရးျကီးတာက ဒရိုက္ဘာ မငိုက္ဖို့ပဲ။ ဒီေတာ့ တရားဘက္ဖြင့္မေဆြးေနြးျကပဲ ဟားကြက္ေလးေတြ ရွာေျပာျကတာေပါ့။
က်ုပ္ဆရာဆိုတာက ပထမနွစ္ေလာက္တုန္းက သင္ခဲ့ျကရတဲ့ ဆရာဦးေက်ာ္ဝင္းပါ။ သူက သူသိခ်င္တဲ့ ရူပသိပၸံအခ်ို့ကိုျပန္ေမးလို့ နားလည္လြယ္ေအာင္စဉ္းစားျပန္ေျဖရလို့ ဦးေနွာက္လဲေျခာက္တယ္။ ဥပမာဆိုပါစို့ ဆိုလာျပားကိုဘယ္လိုလုပ္လဲ ဆိုတာမ်ိုး။ ရူပဆရာကို ဆီမီးကြန္ဒတ္တာ PN Junction လို့ေျပာလိုက္ရင္ ၂ ခြန္းထဲနဲ့ရွင္းေပမဲ့ ဟိုတျခား၂ေယာက္က RIT မကၠင္းနစ္ကယ္ကမို့ ဆီမီးကြန္ဒတ္တာက ဘာလဲ၊ PN လမ္းဆံုကဘာလဲ ေမးခြန္းေတြတက္လာတာကို ေျဖရေတာ့တာေပါ့။ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲ ကိုယ္က ဒီကားကို ဒီလိုစီစဉ္ မိျပီးသားျဖစ္သြားျပီကိုး။
သိပၸံေမးခြန္းေတြကုန္ေတာ့ လပ္စ္ေဗးဂတ္ ကက္ဆီနို ေလာင္းကစားေတြအေျကာင္း ေရာက္သြားျကတယ္။ အဲလိုျဖစ္ေအာင္ က်ုပ္ကပဲ လမ္းေျကာင္းလွြဲမိသလားမသိဘူး။ စေလာ့မရွင္း (slot machine) လို့ေခၚတဲ့ ကြန္ျပူတာနဲ့ျပိုင္ေလာင္းရတဲ့ စက္ေတြ၊ ရုလက္လို့ေခၚတဲ့ ၃၆ေကာင္ ဂ်င္ခံု။ မ်က္လွည့္ပြဲေတြ၊ ရွိုးပြဲေတြ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ။ တကမၻာလံုးကလူေတြလာလည္တတ္ျကတဲ့ ညမအိပ္တဲ့ျမို့။ အဲသည္ျမို့ကို အျကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေရာက္ဖူးတယ္။ (ဟဲ- ဘုန္းျကီးေက်ာင္းကိုေတာ့ ခုတေခါက္မွေရာက္တာ။) အမ်ားစုက အလုပ္နဲ့လာတာ။ ကြန္ဗင္းရွင္း တက္တာ၊ ဂ်ပန္မိတ္စၥည္းေတြ ပါတတ္တယ္။ ေန့ခင္းဆိုျပပြဲျပေနလို့အလုပ္ရႈပ္တယ္။ ညမွာ ဘီးစတိတ္စား၊ ပြဲေတြျကည့္တတ္ခဲ့တယ္။ ပြဲေတြအမ်ားစုက တစ္ရာဝန္းက်င္မွာဆိုေတာ့ ျကည့္ရတာတန္တယ္လို့ နွစ္သိမ့္တာေပါ့။ ပြဲတပြဲကို ၂နာရီခြဲေလာက္အခ်ိန္ယူေတာ့ အဲသည္ပြဲမျကည့္ပဲ စေလာ့ဂိမ္းေတြကစားေနရင္ နွစ္ရာေလာက္ အသာေလးကုန္သြားနိုင္တယ္။
ေလာင္းကစားထဲမွာ မနိုင္နိုင္တာကေတာ့ စေလာ့ဂိမ္းတဲ့။ အျကမ္းအားျဖင့္ နိုင္ေျခဟာ 1/200 ပဲရွိတယ္လို့ျကားဖူးတယ္။ ၁၀ဝ၀ မွာ ၅ဝက်ပ္ျပန္ေပးတတ္တယ္လို့လဲေျပာျကတယ္။ ကက္ဆီနိုဟိုတယ္အေပၚမွာလဲ မူတည္မယ္။ သူလွဲ့တဲ့ဘီးက အရုပ္ ၇ မ်ိုးပါျပီး အရုပ္တူ ၃ခုတန္းမွ ျပန္ေရာ္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္နိုင္ေျခ= (1/7 )၃ထပ္ဆိုေတာ့ ဝ.၂၉%ပဲရွိတယ္။ ဆိုရင္ ဒီဂိမ္းကဘယ္လိုတြက္တြက္ ရံႈးတယ္။ ရံႈးျပီးထသြားတဲ့ေနရာဝင္ထိုင္မိရင္ေတာ့ ကံထနိုင္ပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဆူးပံုျကီးနင္းျပီး စူးတယ္ေအာ္ရင္လဲ မဟုတ္ေသးဘူး။
ဒီေတာ့ က်ုပ္ခရီးေဖာ္ေတြကို ရွင္းျပတယ္၊ ေဗးဂတ္မွာ စေလာ့ကစားရင္ေတာ့ မနိုင္တာေသခ်ာတယ္။ ဒီျမို့လာျပီးမွ မကစားျကရင္လဲ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကစားရမယ္ဆိုလဲ Black Jack စားပြဲပဲ ဝင္ထိုင္တာ ေကာင္းတယ္ဆိုမိတယ္။ ဒီေတာ့ အားလံုးက Black Jack ဆိုတာဘယ္လိုကစားလဲ။ အဲဒါကေကာ နိုင္လို့လားလို့ သံျပိုင္ေမးျကေရာ။ ဒီမွာ ငါဆရာပဲလို့သိသြားျပီး Black Jack ဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ 21 လို့ေခၚတဲ့ဖဲလိုမ်ိုးကစားတယ္။ ေလာင္းပံုေလာင္းနည္းေတာ့ ကြာသင့္သေလာက္ကြာတယ္လို့ရွင္းျပတယ္။ နိုင္လို့လားလို့ထပ္ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့အေတြ့ျကံုေတြျပန္ရွင္းရတာေပါ့။ ေဗးဂတ္က မနၱေလးေဗဟိုတယ္မွာ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွဝင္ကစားတာ တညကို ၄ဝဝေလာက္ ၄ညဆက္တိုက္ေလာက္နိုင္ဖူးေျကာင္း နဲနဲပိုေျပာမိလိုက္တာေပါ့။ ဖဲထုပ္အေရအတြက္၊ ဝိုင္းအေျခေန၊ ဒိုင္အေျခေန၊ ထိုးသားေတြရဲ့ ကြ်မ္းက်င္မႈအေပၚမူတည္ျပီး နိုင္နိုင္ေျခက 1/36ေလာက္ထိရွိနိုင္ေျကာင္း၊ တခ်ို့ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားအုပ္စုတခုဆို သီအိုရီသိျပီး ထြက္ဖဲမွတ္ ရိုက္ျကလို့ သန္းခ်ီနိုင္တဲျကားဖူးေျကာင္း မလိုတာေတြပါထည့္ေျပာမိေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ့ က်ုပ္တို့ကားလဲ လတ္စ္ေဗးဂတ္ျမို့ဝင္ဝေရာက္ေတာ့ ည ၂နာရီနီးေနျပီ။ ဒီလို အကာလျကမွ သူမ်ားအိမ္ဝင္တံခါးေခါက္ျပီးအိပ္ရမယ္ဆိုရင္လဲ အားနာစရာ၊ မီးေရာင္စံုလင္းလွပစြာ ဖိတ္ေခၚေနတဲ့ ဟိုတယ္ တခုခုထဲ ဝင္ကစားျကျပီး မိုးလင္ဘုန္းျကီးျကြလာခါနီးမွ အိမ္တက္မဂၤလာ ကို သြားျကမွေတာ္မယ္လို့ ဆင္ခ်င္ျကတယ္။ ဒါနဲ့ေခါင္းေဆာင္ျကီးက က်ုပ္ကို 21ကစားရမယ္လို့ခ်မွတ္တယ္။ ျကြားမိတာကိုး။ သူတို့ကအရင္းဝိုင္းထည့္မယ္၊ ဦးေက်ာ္ဝင္းနဲ့ မိတ္ေဆြသစ္က ၅ဝဆီ၊ ေမာ္ေရွြျမိုင္က တစ္ရာ၊ က်ုပ္က သံုးရာနဲ့ အရင္းတည္ရမယ္ အမိန့္ေတာ္တဲ့။
ဘယ္ဟိုတယ္သြားမလဲေမးေတာ့ က်ုပ္ကေတာ့ မနၱေလးေဗ နဲ့ပတ္ဝန္းက်င္ဟိုတယ္ေတြမွာ နိုင္ဖူးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့သြားခ်င္တဲ့ဟိုတယ္သြားပါလို့ မ်က္လွြာေလးခ်ျပီးေျပာလိုက္တယ္။ တကယ္လို့မနိုင္ရင္ဒုကၡ၊ ငါေျပာထားတဲ့ဟိုတယ္ေတြမသြားပါေစနဲ့လို့ ျကိတ္ျပီးလဲဆုေတာင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတို့ကို တစ္ခု ထပ္ေတာင္းဆိုေသးတယ္။ ဖဲမရိုက္မီနဲ့ ဖဲရိုက္ေနတဲ့ကာလတြင္း က်ုပ္ကို အရက္ဘီယာ လံုးဝ လံုးဝ မတိုက္ပါနဲ့လို့။ တိုက္ရင္ က်ုပ္စဉ္းစားတာလြဲျပီး ဖဲရံႈးလိမ့္မယ္လို့။ ပင္ပမ္းရင္လဲ ရံႈးတတ္တယ္လို့ မယုတ္မလြန္ ေျပာရေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ့ ေနာက္မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္း ကားကိုပါတ္ကင္းမွာထိုးျပီး ပါရီပါရီ (Paris Paris) ဟိုတယ္ကက္ဆီနိုခန္းထဲေရာက္သြားျကတယ္။
ေနြရာသီရဲ့ ေဗးဂတ္ျမို့ဟာ ည၂နာရီေက်ာ္ေပမဲ့ အရပ္ရပ္ကလာတဲ့ လူငယ္လူျကီးေတြ ရွိုးအမ်ိုးမ်ိုးနဲ့ ဥဒဟို သြား ပန္းခတ္သြားေနျကတယ္။ ဟိုတယ္တခုရဲ့ ကက္ဆီနိုခန္း ဆိုတာလဲ ေဘာလံုးကြင္းတကြင္းစာေလာက္ ေကာင္းေကာင္းရွိေပမဲ့ ေနရာတိုင္းလိုမွာ ကစားေန စားေန ၾကည့္ေနျကတဲ့ လူေတြရွိေနတယ္။ က်ုပ္ဖဲရိုက္ရမဲ့ ဝိုင္းေတြတဲ့ေဘးနားမွာေတာ့ တူးပိစ္နဲ့ မိန္းကေလးေတြတက္ကေနတဲ့ စင္နိမ့္နွစ္စင္ရွိျပီး လႈပ္ကေနျကေလတယ္။ ဖဲမရိုက္တဲ့ က်ုပ္ခရီးေဖာ္ေတြ အျပင္းေျပတာေပါ့။ က်ုပ္ကေတာ့ မျကည့္အားပဲ တာဝန္အရဖဲနိုင္ေအာင္ရိုက္ဖို့ ဘယ္ဝိုင္းဝင္ထိုင္ရင္ေကာင္းမလဲ သံုးသပ္ေနတယ္။
ဝိုင္းတဝိုင္းမွာလူ၃ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိေပမဲ့ တေယာက္က သိပ္ဟန္တယ္မထင္လို့ မဝင္ေသးပဲျကည့္ေနတယ္။ မျကာခင္မွာ အဲသည္ငမူး ရံႈးျပီး ထသြားေတာ့မွ သူ့ခံုေတာ့မထိုင္ပဲ သူ့ေဘးကခံုမွာဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ သူ့ခံုကိုဝင္ထိုင္ရင္ ျပံုးျပံုးျပံုးျပံုးနဲ့ တြန့္ကေနတဲ့ေကာင္မေလးက ေရွ့တည့္တည့္မွာ ၂ဂိုက္ေလာက္ပဲကြာမွာမို့ အတြက္မွားစရာရွိတယ္။ က်ုပ္ဝင္ထိုင္တဲ့ဝိုင္းက ၁၅က်ပ္ အနည္းဆံုး ၅ဝဝဝ အမ်ားဆံုးထိုးရတဲ့ဝိုင္းထိ ရွိတယ္။ ဘက္ေတာ္သားေတြက ငါးရာအရင္းေပးထားေပမဲ့ က်ုပ္က ေငြသံုးရာနဲ့ ကားေမာင္းလိုင္စင္ထုတ္ေပးျပီး ပြဲစတယ္ဆိုပါစို့။
ဟုတ္ကဲ့၊ အသက္မျပည့္ရင္ဖဲရိုက္အရက္ေသာက္လုပ္မရလို့ လူတိုင္း မွတ္ပံုတင္ျပရတာ ထံုးစံပါ။ ဒီလိုနဲ့ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရိုက္ေတာ့ ေငြထပ္မထုတ္ရတဲ့အျပင္ နဲနဲေတာင္ နိုင္ေနပါတယ္။ ကတဲ့ ဖက္လဲ တခါတခါေတာ့ မ်က္စိေရာက္ပါေသးတယ္။ ကေခ်သည္ေလးေတြက က်ုပ္သေဘာက်တတ္တဲ့ မ်က္နွာေပါက္မ်ိုးေလးေတြမဟုတ္လို့ နိုင္တာေနမွာ။ ျပီးေတာ့ ဘီယာအရက္ အလကားလို ဗန္းကေလးေတြရြက္ထားတဲ့ ဝမ္းပိစ္ မေလးေတြလဲ မျကာမျကာလာေပးေနျကေပမဲ့ ကိုယ့္ပါတဲ့ေရဘူးပဲေသာက္ေနတာေလ။ ခဏေလးေနာ္ သန့္စင္ခန္းသြားမလို့လို့ ဒိုင္ကို ခြင့္ပန္ျပီး ေနာက္ကမလွန္းမကမ္းမွာပြဲျကည့္ရင္းထိုင္ေနျကတဲ့ ေဘာ္ဒါေတြဆီျပန္လာတင္ျပပါတယ္။
"ကြ်န္ေတာ္ သံုးရာထုတ္ရိုက္တာ ၁၅ဝနိုင္ေနျပီ"လို့ သတင္းပို့တာပါ။
ရပ္လိုက္ရမလားေမးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ျကီးက " ေဟ့- ၁၅ဝထဲနဲ့ ခြဲလို့ခက္တယ္၊ အခ်ိန္လဲေစာေနေသးတယ္၊ ပိုနိုင္ေအာင္ရိုက္"လို့ ဆံုးျဖတ္ေပးပါတယ္။
ဒါနဲ့ က်ုပ္လဲ ခုနကေနရာျပန္ထိုင္ရပါတယ္။ ထပ္မနိုင္နိုင္ေအာင္ရိုက္ရေတာ့ပါမယ္။ မိုးလင္းလုနီးမွ ဝိုင္းကလဲပိုစည္လာပါတယ္။ ဒိုင္ရံႈးျပီး ထိုးသား တဝိုင္းလံုးနိုင္ရင္ တဝါးဝါး ပြဲေပါ့။ သိပ္ေပ်ာ္တတ္သူ ထိုးသားအမ်ိုးသမီးတဦးက တဝိုင္းလံုးကို အြန္သေရာ့ ဝီစကီတခြက္စီမွာတိုက္ပါတယ္။ က်ုပ္အတြက္လဲပါတာမို့ မေသာက္ခ်င္ဘူးျငင္းမရေတာ့ပါဘူး။ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ဝီစကီဖန္ခြက္ကိုယူ နဲနဲျမီးျပရပါတယ္။ ခြက္ျပန္ခ်ေတာ့ ေဘးနားကတေျကာ့ျပန္ငမူးက မင္းဟာက တျကိုက္ထဲနဲ့ ကုန္ေအာင္ေသာက္ရမွာေလကြာလို့သတိေပးေသးတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့လို့ ျပန္ျပံုးေျပာျပီး ဖဲဆက္ရိုက္ျကတယ္။ ဒိလိုနဲ့ ေရာင္နီပ်ို့ခါနီးေတာ့ ဝိုင္းကထျပီး ေခါင္းေဆာင္ျကီးတို့ဆီျပန္သြားတယ္။
"ကြ်န္ေတာ္ရပ္ေတာ့မယ္ သံုးရာရင္းတာ သံုးရာနိုင္ျပီ" လို့ေျပာေတာ့ ရပ္ခြင့္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ နဲနဲေစာေနေသးေတာ့ ခန ဒီမွာ အခ်ိန္ျဖုန္းရအုန္းမယ္တဲ့။ ဒါနဲ့မထူးဘူးဆိုျပီး ဖဲဝိုင္းလဲျပန္မဝင္ခ်င္တာနဲ့ အနားက စေလာ့မရွင္းမွာ ထိုင္ဆြဲမိတယ္။ နိုင္ေျခအျမင့္ဆံုးဂိမ္းစက္က ၁က်ပ္ထိုးတဲ့စက္ဆိုေတာ့ တခါလွည့္ ၃က်ပ္ေလာက္အမ်ားဆံုးေလာင္းလို့ရတယ္။ မိနစ္နွစ္ဆယ္ေလာက္ကစားေတာ့ ၂၅က်ပ္ရံႈးျပီးရပ္လိုက္တယ္။ မိုးလဲလင္းလို့ မူရင္းလာရာကိုသြားခ်ိန္ေရာက္ျပီမို့ ပါရီပါရီက ထြက္ခဲ့ျကတယ္။
ဒါနဲ့ မိုးလင္းလို့အိမ္သစ္ေရာက္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းေတြက ညေနမွျကြျပီး ပရိတ္ရြတ္ေပးမဲ့အစီစဉ္သိရပါတယ္။ ဒါဆိုလဲ ကိုယ့္အိပ္ယာကိုယ္ခင္းျပီး အိပ္လို့ရတာေပါ့။ ၃ နာရီေလာက္ေတာ့အိပ္နိုင္ျကမဲထင္ပါတယ္။ အိပ္ယာနိုးလို့မနက္ေကာ္ဖီဝိုင္းမွာ ဒီလို တည၃ဝဝေလာက္နိုင္ရင္ တလ ေျခာက္ေထာင္ေလာက္ နိုင္နိုင္တာဆိုေတာ ခုေရာက္ေနတဲ့အိမ္မ်ိုး ဝယ္ထားလို့ရတယ္ဆိုျပီး တြက္ပစ္လိုက္ျကေသးတယ္။
ေန့လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ရွင္က တရုတ္ဆိုင္ေခၚျကြေးတာ၊ စားလို့ေကာင္းမွေကာင္း။ စားေသာက္ျပီးေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ျကီးက ကက္ဆီနိုျပန္သြားအံုးမယ္ေျပာတယ္။ ဦးေက်ာ္ဝင္းမလိုက္ခဲ့ေတာ့ပဲ ၃ေယာက္ထဲ ျမို့လယ္ျပန္ေရာက္သြားျကေရာ။ ေဒၚနယ္ထရန့္ရဲ့ ထရန့္ဟိုတယ္သြားမလားဆိုေတာ့ ရံႈးမွာစိုးလို့ဆိုျပီး ခပ္ဆင္ဆင္အေဆာက္ဦးရွိရာ ဝင္း (Wynn) ဟိုတယ္ကိုေရာက္သြားျကတယ္။
ဝင္းမွာ ေမာ္ေရွြျမိုင္သူေဌးက ၃၆ေကာင္ အန္စာကစားဖို့ ဝိုင္းရွာေနခ်ိန္ က်ုပ္က အနီးနားက Black Jack ဝိုင္းကိုဝင္လိုက္တယ္။ ေန့ခင္းဆိုေတာ့ လူသိပ္မမ်ားေသးဘူး။ က်ုပ္နဲ့ ဒိုင္နဲ့ပဲရွိတယ္။ ဒိုင္က တရုတ္လိုအမ်ိုးသမီး။ ဗီယက္နမ္ကလာတာလည္းျဖစ္နိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္စကားေတာ့ သိပ္မဝဲပဲ ေျပာနိုင္ဆိုနိုင္တယ္။ ဒီလိုနဲ့ စကားနည္းနည္းပါးပါးေျပာရင္း စကစားျကတာေပါ့။ နွစ္ေယာက္ထဲဆိုေပမဲ့ ကိုယ္ရံႈးတဲ့အလွည့္ကမ်ားမ်ားလာလို့ နဲနဲ ဖ်ားလာတယ္။ ၂ဝဝ ေလာက္ထိလာေတာ့ တမ်ိုးစဉ္းစားမယ္ ေတြးျပီး ရပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္က ကစားရမဲ့တာဝန္ရွိလာလို့ ေဘးနားက အျဖူအဖိုးျကီးတစ္ေယာက္ ဒိုင္လုပ္တဲ့ဝိုင္းကို ေျပာင္းဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ထိုးသားက ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲပဲ။ အဲသည္ဝိုင္းမွာလဲ ဆက္ရံႈးေနေသးတာပဲ။ က်ုပ္စိတ္ဓာတ္က်လာျပီ။ "ခင္ဗ်ားေတာ္ေတာ္ေတာ္တာပဲ" လို့ ဒိုင္းကိုလွမ္းေငါ့လိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ဒိုင္က "ငါေတာ္တာမဟုတ္ဖူး၊ ဒီဝိုင္းကျဖစ္တာ"လို့ျပန္ေျပာတယ္။ အဲသည္တံုးက သူေျပာတဲ့စကားရဲ့ဆိုလိုရင္းကို နားမလည္လို့ ဆက္ကစားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဒိုင္က ၂ခ်ပ္ထဲနဲ့ Black Jack ၂၁ျဖစ္လို့ရံႈးရတယ္။ ေနာက္တခါ ဒုတိယံမိ သူပဲ Black Jack ရတယ္။ ဘုရားေရ။ ေနာက္တလွည့္ တတိယံမိ သူက BJ ရတာမို့ ထျပန္လိုက္တယ္။
ဖဲသမားက မရိုက္ရမေနတတ္လို့ မူလက တရုတ္မဒိုင္ကိုင္တဲ့ဝိုင္းကို လွည့္ဝင္တယ္။ ထိုးသားက ကိုယ္တေပြထဲပဲ။ ေဗြေဆာ္ဦး တလွည့္ ၂၅က်ပ္ထိုးလိုက္တယ္။ ဒိုင္က ဘလက္ဂ်က္ရျပီးစားသြားလို့ ျငီးမိတယ္။ ဒိုင္အမ်ိုးသမီးကျပန္ နွစ္သိမ့္တယ္၊ "ဒီေန့ရွင့္အတြက္ ေန့မေကာင္းဘူးတဲ့"။ သိပ္ေသျခာတာေပါ့။ ျပီးေတာ့သူက ျပံုးျပီးျပန္ေျပာတယ္ "ဘလက္ဂ်က္ ၂ : ၁ ေရာ္တယ္ဆိုတဲ့ စားပြဲမွာသြားကစားပါ" လို့ သူ့စားပြဲေပၚမွာေရးထားတဲ့ "ဘလက္ဂ်က္ ၆ : ၅ ေရာ္တယ္'ဆိုတဲ့ စာတန္းကို လက္ညိုးညွြန္ရင္းေျပာတယ္။ ဒါနဲ့ တျခားဝိုင္းေတြကိုလိုက္ျကည့္တယ္။
စုစုေပါင္း ေပၚကာဝိုင္းေတြပါဆို ဝိုင္း ၃ဝ ေလာက္ရွိမယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေျပာတဲ့ ၂ : ၁ ဆိုတာ တဝိုင္းမွမေတြ့ဘူး။ အားလံုး ၃ : ၂ ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါနဲ့ သူ့ဆီျပန္သြားျပီး "ငါ ၂ : ၁ မေတြ့ဘူးလို့" ျပန္ေျပာေတာ့ "ရွိပါတယ္၊ စားပြဲ ၄လံုးတြဲေလ" လို့ထပ္ေျပာျပတယ္။ သြားျကည့္တယ္။ ၃ : ၂ ေတြပါပဲ။ ထပ္ျပန္ရစ္လို့လဲ သူ့ကို ဒုကၡေပးရာက်မွာစိုးလို့ စားပြဲ၄လံုးတြဲဝိုင္းေတြထဲက တဝိုင္းမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
တလွည့္၁၅က်ပ္ အနည္းဆံုးဝိုင္း ထိုးသားကိုယ္တေပြထဲပဲ။ ခုနကဝိုင္းေတြနဲ့စာရင္ နဲနဲေတာ့ ပိုေကာင္းပံုပဲ။ ဒိုင္ကလဲ ၁ နဲ့ ၆ ဖဲတြဲရတဲ့ ၁၇ ဆို ဆက္ဆြဲရတာမို့ ကိုယ္က နဲနဲသာတယ္။ (သခၤ်ာက တြက္တာက ဝ.၂ရာနႈန္း ကိုယ္သာတယ္လို့ ေနာက္မွသိရပါတယ္။) မသာတာနဲ့စာရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒီဝိုင္းမွာ ခဏကစားတာ မဆိုးဘူး။ ၁၅က်ပ္ဝိုင္းေပမဲ့ တလွည့္ထိုး ၅၀ ေလာက္ထိ ထိုးမိေနတယ္။ ရံႈးလိုက္နိုင္လိုက္နဲ့ လည္ေနတာေပါ့။
တေအာင့္ေလာက္ျကာေတာ့ ကစားမယ့္သူ ေနာက္တေယာက္ထပ္ေရာက္လာတယ္။ တရုတ္အဖိုးျကီးတေယာက္။ အဂၤလိပ္စကားလဲေျပာတတ္ေပမဲ့ သိပ္သပ္သပ္ ယပ္ယပ္ထဲကေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သံုးေလးလွည့္ေလာက္ ကစားပါရေစလို့ ေျပာျပီး ေအာက္အိမ္က ဝင္ထိုင္တယ္။ သူစကစားတဲ့အလွည့္မွာ ကိုယ္က ၁၀ နွစ္ခ်ပ္ရျပီး ဒိုင္က ၃ဖဲ လွန္ထားတယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္သီအိုရီအလိုက္ ၁ဝဖဲကို နွစ္အိမ္ခြဲျပီးကစား မယ္ေျပာေတာ့ ဒိုင္က OK ေပမဲ့ တရုတ္ျကီးက ပြစိပြစိေျပာျပီ။ မလုပ္ရဘူး၊ ဘာညာ ေပါ့ေလ။ ဒိုင္နဲ့ ဒိုင္ရဲ့ေနာက္ကရပ္ျကည့္ေနတဲ့ ဆရာက သူကစားတတ္သလိုကစားလိမ့္မယ္ ခင္ဗ်ားဝင္မေျပာပါနဲ့လို့တားတယ္။ ကိုယ္ကလဲ ငါမေန့ညက ဒီနည္းနဲ့နိုင္လာတာကို ခင္ဗ်ားမွ မသိပဲလို့ စိတ္ထဲကေျပာတယ္။ အဖိုးျကီးက အစာမေျကျဖစ္ေနတံုး သူ့ဖဲဘယ္ေလာက္လဲလွမ္းအျကည့္မွာ ဖဲကိုမျမင္ပဲ သူထိုးထားတဲ့ ဇယ္ကိုျကည့္မိျပီးဖ်ားသြားတယ္။ အဝါ ေရာင္။ ၅ဝဝတန္ ထိဆို မေန့ညက ကိုယ့္လက္ထဲရဖူးလို့ သိတယ္။ ခု သူထိုးေနတာ တခ်ပ္တေထာင္။ ကိုယ့္ဖဲကိုယ္ေတာင္ စိတ္မဝင္စားနိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ ၃ လွည့္မွာ သူ သံုးေထာင္စီထိုးတယ္။ အမ်ားဆံုးက ငါးေထာင္ထိပဲ ထိုးလို့ရတာ။ ကိုယ္က သူ့ကို အားနာလာျပီ။ မွားလုပ္ရင္မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ့ အဲသည္ပြဲကခြါခဲ့ကာ တရုတ္အဖိုးျကီးတေယာက္ထဲပဲ ကစားေနခဲ့တယ္။
ေနာက္တခါ အဲသည္ဝိုင္းနားျပန္ေရာက္ေတာ့ ထိုးသား ၃ ေယာက္ေလာက္ျဖစ္ေနျပီး တရုတ္အဖိုးျကီးလဲ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္ တစ္နာရီေလာက္ အဲသည္ဝိုင္းမွာ ထိုင္ကစားျပီး အိမ္တက္ကို ဘုန္းျကီးေတြျကြလာခါနီးလို့ ျပန္ခဲ့ျကတယ္။
ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေျခေန ဝိုင္းေမးျကတာေပါ့။ မေန့ညက နိုင္တာကုန္လို့ အရင္းထဲက တစ္ရာေတာင္ပါသြားျပီလို့ တင္ျပလိုက္တယ္ေလ။ အရင္းထုတ္တဲ့သူေတြရဲ့မ်က္နွာေတြကိုေတာ့ မျကည့္ရဲလို့ ေခါင္းငံု့ထားလိုက္တယ္။
ရံႈးေတာ့လဲ ပရိတ္တရားနာရတာ အျမတ္ေပါေလ။ ညေနမွာ ဆရာေတာ္ေတြလဲ ပရိတ္ရြတ္၊ အသစ္ခ်ပ္ခြ်တ္အိမ္ကို အခန္းလွည့္ျကည့္ျပီး ျပန္ျကြသြားျကတယ္။
က်ုပ္တို့ေခါင္းေဆာင္ျကီးက ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ညေနစာ ဘူေဖးစားျပီး ေလာင္းကစားဆက္လုပ္ျကဖို့ ဆံုးျဖတ္တယ္။
ဘယ္ဟိုတယ္သြားျကမလဲ စဉ္းစားေတာ့ ထမင္းေကာင္းေကာင္းစားနိုင္တဲ့ေနရာ လို့ေျပာျကတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ျကီးက သူမေရာက္ဖူးေသးတဲ့ Hooters Hotel ကို သြားျကတာေပါ့တဲ့။ စားေသာက္ဆိုင္ကို ခနေခ်ာင္းျကည့္ျပီး ျကက္ေက်ာ္နဲ့ ဘီယာ မျကိုက္ျကတာေျကာင့္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္က MGM ဟိုတယ္ဆီ ကိုေရွြ့လိုက္ျကတယ္။ MGM က ေဗးဂတ္မွာ အျကီးဆံုးဟိုတယ္ျဖစ္ဖို့မ်ားတယ္။ အထဲမွာတင္ တိရစၦာန္ရံုေတာင္ရွိတယ္။အစားေသာက္လဲ မဆိုးဘူး။ ကိုယ္ကလဲ ၃ - ၄ ျကိမ္တည္းဖူးေတာ့ ကလပ္မင္ဘာလဲ ျဖစ္ေနျပီးျပီ။ ေခါင္းေဆာင္ျကီးက တေယာက္ ၄ဝတန္ဘူေဖး ညစာျကြေးလို့ ေအးေအးေဆးေဆး ေလြးျကတာေပါ့။ အမဲသားကင္နဲ့ပင္လယ္စာေတြ အမ်ားဆံုးစားျကတာပဲ။ ဘီယာေလာက္ေသာက္ခ်င္ေပမဲ့ ဖဲကစားတာဝန္ဆိုေတာ့ မျဖစ္ဘူး။
ညစာစား စကားစမည္ေျပာျပီးေတာ့ ကက္စီနိုဝိုင္း ဝင္ျကျပီ။ က်ုပ္ရဲ့ ပထမဆံုးအလုပ္က ဘယ္ဝိုင္းထိုင္မလဲ ေလွ်ာက္လွည့္ျကည့္ရတဲ့အလုပ္။ ဒိုင္ရဲ့ အေျခေန၊ ထိုးသားေတြနိုင္ေနလား၊ တြဲကစားလို့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမလား။ ေတြ့တာကေတာ့ အမ်ားစု ၃၀ - ၄၀ လူလတ္ပိုင္းေတြပါပဲ။ သူတို့တဝိုင္းဝင္ရင္ တစ္ေထာင္ေလာက္ဇယ္ လဲျကသူေတြ မရွားဘူး။ ေနာက္ ခု ေနာက္ဆံုးသိခဲ့တဲ့ အခ်ိုး ၂ : ၁ ရွိမရွိ။ အေသး 17 မွာဒိုင္ဆြဲ ရမဆြဲရ။ ျကည့္ရတာ စေန၊တနဂၤေႏြဆို ၂ : ၁ ေပးတဲ့ဝိုင္းက မရွိနိုင္ဘူးထင္ရဲ့။ မေတြ့ဘူး။ ၃ : ၂ ေတြကမ်ားတယ္။ ရွိတာပဲ ကစားရေတာ့မွာပဲေလ။ လူျကီးေတြကို ကိုယ္က နိုင္မယ္ျကြားျပီးကာမွ။
ဒီလိုနဲ့ကစားျကျပန္ေရာဆိုပါေတာ့။ တစ္နာရီမွာ တစ္ခါ ထြက္နားျပီး ထပ္ဝင္ကစားတယ္။ ေနာက္ဆံုးျပန္ျကေတာ့ က်ုပ္လက္ထဲ အရင္းအကုန္ ျပန္ရျပီး ၂၅က်ပ္ျကီးေတာင္ နိုင္ခဲ့တယ္လို့ရင္ေကာ့ေျပာနိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ သူတို့အားလံုး အရင္းမဆံုး တျပံုးျပံုးနဲ့။ က်ုပ္လဲဖဲသမားဘဝကေန နာမယ္မပ်က္ ကြ်တ္လာခဲ့ေတာ့တယ္ဗ်ာ။
ေဒါက္တာေက်ာ္တင့္