ေမာင္ၾကီးၿငိမ္းခ်မ္း - လက္ဦးဆရာ မည္ထိုက္စြာ
(မိုးမခ) ဧျပီ ၂၆၊ ၂၀၁၇
(စာေရးသူ၏ ေဖ့စ္ဘြတ္ကေန ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္)
-
ေဖေဖ့ မိတ္ေဆြအားလုံး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအားလုံး၊ ကမၻာၾကီးက လူသားေတြ အားလုံးဟာ က်ေနာ့္ ဆရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဆရာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အနီးကပ္သင္ၾကားျပဳစု ဆုံးမေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့သူေတြက က်ေနာ့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္နည္းပါးပါတယ္။
-
ေဆာင္းတြင္းကာလၾကီး သာစည္ကေန လြိဳင္ေကာ္တက္ေတာ့ အေ၀းေျပးကားေပၚမွာ ခ်မ္းခုိက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို သကၤနး္တေယာက္တ၀က္ျခဳံဖုိ႔ ေပးခဲ့တဲ့ ရဟန္းတပါးကိုလည္း က်ေနာ္ေက်းဇူးတင္ရဦးမည္။ ရန္ကုန္မွာ ၾကီးရတဲ့ ပုသိမ္သားတေယာက္ဟာ ရွမ္းျပည္ကိုေက်ာ္ လြိဳင္ေကာ္ေရာက္ၿပီး ေအးခဲလွတဲ့ ေဆာင္းရာသီကို မသိခဲ့။ ဘ၀ဆိုတာ ခရီးတခုဆိုရင္ မိတ္ေဆြေကာင္းမရိွဘဲ က်ေနာ့္လို ဘာမွမသိတဲ့ ေလာကၾကီးရဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ လမ္းဆုံးကို ေရာက္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္ခံအားေကာင္းဖို႔ သင္ၾကားေပးမည့္ လက္ဦးဆရာေတြ မရိွခဲ့ရင္ အလြန္ပဲ ခက္ခဲလိမ့္မည္ဆုိတာကေတာ့ အခုလို အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ နားလည္ခဲ့ၿပီ။
-
ဗိုလ္မွဴး ေစာလြင္ (ကယန္းျပည္သစ္ တပ္မေတာ္) က်ေနာ္ သူ႔ကို မသိ၊ အေဖက ေျပာလိုက္သည္။ လြိဳင္ေကာ္ေရာက္ရင္ ဗိုလ္မွဴးေစာလြင္ (ကယန္းျပည္သစ္တပ္မေတာ္)၊ ဗိုလ္မွဴးး အံ့ေက်ာ္ (ကယန္းျပည္သစ္တပ္မေတာ္) ဆိုၿပီး မင္းေမးလိုက္ပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ေတြကို ျမင္းလွည္းသမားေတြ သိပါတယ္တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ စာအုပ္ထုပ္တထုပ္၊ အ၀တ္တထည္ ကုိယ္တခုနဲ႔ မိုးမလင္းတလင္းအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ လြိဳင္ေကာ္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ျမင္းလွည္းသမားက ေခၚေဆာင္ရာ ေနာင္ယား(က) ရပ္ကြက္က ကယန္းျပည္သစ္တပ္မေတာ္ရဲ့ ဆက္ဆံေရးရုံးမွာ ရဲေဘာ္ေတြက အိပ္ေနက်တုန္း၊ ျမင္းလွည္းေရာက္ေတာ့ ထြက္ၿပီး ၾကည့္တဲ့သူက ကိုရဲေနာင္ (ဗမာ့တပ္မေတာ္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ဘက္ေျပာင္းလာခဲ့သူ) ထြက္ၾကဳိသည္။ တပ္မေတာ္သားလူထြက္မို႔လား မသိ၊ ၿငိမ္းခ်မ္း မင္းအေဖကို ငါသိတယ္၊ မင္းနာမည္လည္း ၾကားဖူးတယ္၊ ပိုက္ဆံရိွတယ္မဟုတ္လား လၻက္ရည္ သြားေသာက္မယ္တဲ့။ (ကိုရဲေနာင္ စတာေနာ္၊ တကယ္က ကယန္းျပည္သစ္ရဲေဘာ္ေတြမွာ ေဆးလိပ္ဖိုးေတာင္ မရိွၾကပါ။)။ ႀသစေၿတးလွ် မွာ အခုေနတဲ့ ကိုေဇာ္ရဲ သာစည္က ဆိတ္ေရာင္းျပန္လာရင္ေတာ့ ေခ်ာတယ္ ေျပာရင္ မုန္႔ဘိုးရၾကပါတယ္။ (ဒါက ေၾကညာပါ)
-
ဗိုလ္မွဴးးေစာလြင္ဆိုေတာ့ ရာထူးၾကည့္ၿပီး ရိွန္ေနသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ ပထမဆုံး စေတြ႔ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူထားတဲ့ ဆက္ဆံေရးရုံးရဲ့ ထမင္းစား၀ိုင္းမွာ။ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ ဟင္းခ်ဳိထဲမွာ ေက်ာ္စံေကး ဖားေလးေတြက အေကာင္လိုက္ ေပါေလာေလးေတြ ေပၚေနသည္။ တေယာက္ကို ၂ ေကာင္ ရမည္တဲ့။ ထမင္းခ်က္ေပးတဲ့ ကယန္းအမ်ဳိးသမီးၾကီးက ဗမာစကားမပီတပီနဲ႔ ေျပာလာသည္။ ထမင္းက စစ္အစိုးရေပးထားတဲ့ ထုတ္ဆန္ ေအာက္သိုးသိုးအန႔ံနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ဒီထမင္း ဒီဟင္းကိုေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ခပ္ဆန္းဆန္း ဒါေပမဲ့ ဗိုလ္မွဴးေစာလြင္က အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ဆိုေတာ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရိွတဲ့ အေျခအေနတခုမွာ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ဟင္းရည္ပဲ စားၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္း မင္းပဲ ငါ့အတြက္ ဖားႏွစ္ေကာင္ကို တေကာင္က မင္းစား၊ တေကာင္က ရဲေနာင္အတြက္ ခ်န္ထားလိုက္တဲ့။ ဒါက သူနဲ႔ က်ေနာ္ စေတြ႔တဲ့ ပထမဆုံးအၾကိမ္ ေတြ႔ဆုံခ်ိန္ အခိုက္အတန္႔ေလးပါ။
-
ဗိုလ္မွဴးေစာလြင္ကို အမ်ားက ဆရာေခၚေတာ့ က်ေနာ္ လည္း ဆရာပဲ ေခၚသည္။ က်ေနာ္တို႔ၾကားမွာ ဘာသာမရိွ၊ က်ေနာ္တို႔ၾကားမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္ဖို႔နဲ႔ အရည္အခ်င္းျမွင့္တင္ဖို႔ စာဖတ္ရမယ္ ၾကိဳးစားရမယ္၊ လူထုၾကားမွာ ေလ့လာရမယ္၊ သင္ယူရမယ္၊ လူထုကို အကာအကြယ္ေပး၇မည္ဆိုတဲ့ စကားေတြသာ ေျပာသည္။ က်ေနာ္ လြိဳင္ေကာ္ေရာက္ၿပီး တပါတ္ၾကာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္း လက္ႏွိပ္စက္ သင္တန္းသြားတက္ဆုိၿပီး စေျပာလာသည္။ စာဖတ္ဖို႔ပဲ ေျပာသည္။ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားဖို႔ပဲ ေျပာသည္။ လူထုကို ကူညီဖို႔ပဲ ေျပာသည္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ ေနဖို႔ပဲ ေျပာသည္။
-
လြိဳင္ေကာ္မွာ ယူနီေဖာင္းစ၀တ္ရေတာ့ က်ေနာ္က ေဆာင့္ၾကြားၾကြား၊ အခ်ဳိးမေျပ၊ ဆိုင္ကယ္ကလည္း ဗိုလ္အက္ဒြပ္နဲ႔ ကိုေဇာ္ေလးမရိွ၇င္ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုရဲေနာင္ လုစီးၾကသည္။ ေက်ာမွာ M16 လြယ္ၿပီး လြိဳင္ေကာ္ျမဳိ့ထဲ ပါတ္ရတဲ့ အရသာက လူငယ္တေယာက္အတြက္ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္။ မာစတာဂ်စ္ကို ေမာင္းၿပီး ေတာင္ကြဲဘုရားကို သြားေတာ့ ေအာက္ေျခကလြတ္ၿပီ၊ စက္ဘီးနင္းတဲ့ ေကာင္မေလးကို မာစတာဂ်စ္ေမာင္းၿပီး ရည္းစားစကားလုိက္ေျပာတာက ၿငိမ္းခ်မ္းတုိ့ရဲ့ စတုိင္ေတာင္ျဖစ္လို႔။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ အေပၚယံပါ။ ရွားေတာမွာ တုိက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေတာ့ ကက္သလစ္ဆရာေတာ္ကို ေပၚတာဆြဲေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကူခဲ့ဖူးသည္။ လယ္သမားေတြ၊ ျပည္သူေတြရဲ့ ကၽြဲႏြားေတြကို စစ္တပ္က သတ္ျဖတ္စားေတာ့ ဆရာ့အမိ္န္႔အတိုင္း က်ေနာ္နဲ႔ ကိုရဲေနာင္ လူမုိက္လုပ္ၿပီး တပ္ထဲမွာ ၀င္ရွင္းဖူးသည္။ လိြဳင္ေကာ္ျမိ့ဳမွာ စစ္တပ္၊ ေထာက္လွမ္းေရး၊ ရဲနဲ႔ ရန္အျဖစ္ဆုံးက က်ေနာ္၊ ေနာက္ဆုံး ဒကစမွဴးကို ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္သည္အထိ အတင့္ရဲတာက က်ေနာ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္ေျပာရင္ ဂုဏ္ယူစရာ တခုမွ မရိွ။ လူငယ္ဘ၀က က်ေနာ္ လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ ကယားျပည္နယ္ေန႔မွာ ပြဲခင္းထဲ ျပည္နယ္လူၾကီးသားကို တုတ္နဲ႔ ရိုက္ေတာ့ ဆရာ့ သည္းခံစိတ္ေတြ ကုန္သြားေကာင္း ကုန္သြားလိမ့္မည္။ သို႔မဟုတ္ က်ေနာ့္ကို အစိုးရိမ္ ၾကီးခ်င္ၾကီးလိမ့္မည္။ က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ ျပန္ေနဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ အခ်စ္ေတြ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရိွရိွ က်ေနာ့္ကို တိုက္ပြဲၾကားေတြထက္ ပညာသင္ဖို႔ ေျပာၿပီး မိခင္ တပ္ဖြဲ႔ျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ျပန္အပ္လိုက္သည္။
-
ဆရာနဲ႔ က်ေနာ္ၾကားမွာ မွတ္မွတ္ရရ ခရီးက က်ေနာ့္ရဲ့ ပထမဆုံး စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ခရီးပါ။ ျပင္ေဆာင္အထိက ကားလမ္းေပါက္သည္။ ျပင္ေဆာင္ ကေန သစ္က်ိပ္အထိ က လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ထိုခရီးက ၂ ရက္ေလာက္ၾကာသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ လမ္းျပကယန္းရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႔အတူ ရြာေတြကို ေရွာင္၊ ေတာင္ေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ကယန္းျပည္သစ္ပါတီက ဥကၠဌ ဦးေရႊေအး (ငိန္းကယန္းထန္) ကို သြားၿပီး KNU ရဲ့ တပ္မဟာ ၂ မွာ က်ဴးးေက်ာ္ရန္စမႈ႔ကို ေျဖရွင္းဖို႔ သြားေရာက္ ေဆြးေႏြးရသည့္ ကိစၥျဖစ္သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ တကယ့္ဘ၀ကို ရခဲ့ရသည္။ လမ္းေလွ်ာက္နည္း၊ စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္နည္း၊ ေတာင္တက္နည္း၊ ေတာေတာင္ေတြကို မွတ္သားနည္း၊ လူေတြအေပၚမွာထားတဲ့ ဆရာ့ရဲ့ သေဘာထား၊ တုိင္းရင္းသားေတြအေပၚမွာ အနစ္နာခံမႈ႔။
-
ေက်ာင္းသား၊ ေရွ့ေန၊ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား သူ႔ဘ၀မွာ မ်ားမ်ား မလိုခ်င္ပါဘူး၊ ျပည္သူေတြ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနရရင္ သူလည္း သားသမီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ တိုင္းရင္းသားေတြ ထမင္းစားရရင္၊ သူလည္း ကူၿပီး ေမာင္းေထာင္းေပးခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးညစာစားဖို႔ ထမင္းအိုးၾကီးၾကီး တခုလိုခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ကေလးငယ္ေတြ စာသင္ၾကားဖို႔ ေက်ာင္းေတြ၊ ဆရာေတြ၊ သင္ၾကားမႈ႔ အေထာက္အကူျပဳပစၥည္ေတြ၊ စာအုပ္စာတန္းေတြ အျပည့္အစုံရခ်င္ပါတယ္တဲ့။
-
ဘုရားေတြ က်ေနာ့္အနားမွာ မရိွေပမဲ့ တရားေတြကို လိုက္နာက်င့္သုံးတဲ့သူေတြအနား က်ေနာ္ ေနခြင့္ရတယ္။ ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ မင္းေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရားမပ်က္ေစနဲ႔တဲ့။ သူကိုယ္တုိင္လည္း ယေန႔အထိ ကိုယ္က်င့္တရားမပ်က္ခဲ့၊ ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာင္း ခင္ညႊန္႔က ကယန္းျပည္သစ္ပါတီ တခုလုံးကို ဒီ ကုလား (ဗုိလ္မွဴးး ေစာလြင္) တေယာက္တည္း ေမာင္းႏွင္ေနတာပဲဆိုၿပီး ညိႈးခဲ့တဲ့သူ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေတာင္ငူရုံးမွာ အတင္းၾကီးပဲ ၀င္ဖမ္းခဲ့တယ္။ သူ႔ေၾကာင့္ ကယန္းျပည္သူေတြ ဒုကၡေရာက္မွာ စိုးလို႔ ငါပဲ အဖမ္းခံမယ္၊ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး မပ်က္ေစနဲ႔ ေျပာခဲ့တဲ့သူ။ စစ္ေဆးေရးစခန္းမွာ ပါးစပ္ကို စစ္ဖိနပ္နဲ႔ တက္နင္းလို႔ သြားေတြ ျပဳတ္သြားေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္မွာ ခင္ဗ်ားက်ေနာ့္ကို မႏွိပ္စက္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ မိသားစုေတြ ဘ၀ပ်က္သြားမွာ က်ေနာ္ နားလည္ပါတယ္လုိ႔ ျပဳံးၿပီး ေျပာခဲ့တဲ့ ဆရာ။
-
အခုေတာ့ အေရးေပၚေသြးကင္ဆာတဲ့၊ ျပည္သူေတြဘက္က ရပ္တည္ေတာ့၊ ကိုယ္တုိင္လည္း အသိတရားနဲ႔ ေဆးပညာဗဟုသုတေတြ ရီွေတာ့ အခ်ိန္ ၂ လေစာၿပီး သိခဲ့ရတယ္။ လူကိုသတ္တာ ကင္ဆာတဲ့ လား။ င့ါမွာ သတိ၊ ၀ိရိယဆိုတဲ့ ကင္း၊ က်င္း၊ ထမင္း၊ ျပည္သူကို ကာကြယ္ၾက ဆိုတ့ဲ အသိတရားရိွေတာ့ ၂ လၾကဳိၿပီး သိခဲ့ၿပီ။ ကင္ဆာ မင္းကို ငါတိုက္မယ္၊ ကင္ဆာ မင္းကို ငါႏိုင္ၿပီ။ ျပည္သူေတြအတြက္ ငါတတ္နိုင္သေလာက္ ဆက္တိုက္မယ္၊ တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ ငါတတ္နိုင္သေလာက္ တုိက္ပြဲ၀င္မယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေတာငး္ဆိုခ်က္ အကုန္ေအာင္ျမင္ပါေစ။ ငါ ဘယ္လို ၀န္းရံရမလဲ၊ ငါဘယ္လို ကူညီရမလည္း ေျပာစမ္းပါ ညီေနာင္အေပါင္းတုိ႔တဲ့။
-
ၿငိမ္းခ်မ္းေရ မင္းဟာ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္တဲ့ အမွားတခုမွ မက်ဴးးလြန္ခဲ့ဘူးဘူး။ မင္းရပ္တည္ကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းပါ။ တို႔ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ တေန႔ေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ျပန္ဆုံၾကတာေပါ့။ ငါ့ကို ခ်စ္ရင္၊ ငါ့ကို ေလးစာရင္ ျပည္သူ႔အက်ဳိးေဆာင္ၾကဆိုတဲ့ ကယန္းျပည္သစ္တပ္မေတာ္ရဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို မေမ့ပါနဲ့ ျမန္မာျပည္ကို မေမ့ပါနဲ႔တဲ့။
-
ဆရာ ဦးေစာလြင္ သို႔မဟုတ္ ဦးေဌးေအာင္ ေျခာက္ပစ္ကင္း သဲလဲစင္ သူေတာ္စင္ မဟုတ္တာေတာ့ က်ိန္းေသသည္။ သုိ႔ေသာ္ အမွန္တရားကို ဘယ္ေတာ့မွ သူကြယ္၀ွက္မထား၊ ျပည္သူဘက္က မားမားရပ္ခဲ့၊ မားမားရပ္ေနတာေတာ့ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာရဲသည္။ ဆရာ (ဗုိလ္မွဴးးေစာလြင္၊ ဦးေဌးေအာင္) အျမန္ဆုံး က်န္းမာေရးသက္သာ ေပ်ာက္ကင္းပါေစ။
-
ေမာင္ၾကီးၿငိမ္းခ်မ္း
(ဦးေစာလြင္ (သို႔) ဦးေဌးေအာင္၊ ၂၀၁၇ ဧျပီ ၂၅က ရန္ကုန္ျမိဳ့တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ၏ အမွတ္တရစာကို ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပအပ္ပါသည္)