ေမာင္ေမာင္စိုး - ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - ၂၃
(မိုးမခ) ေမ ၁၃၊ ၂၀၁၇
ပထမဦးဆံုးတိုက္ပြဲ
မုန္းေပၚေလးဟုသိျကသည့္ ေရွာက္မုန္းေပၚကြင္းငယ္ေလးသည္ သိပ္မျကီးလွေပ။ ေတာင္ေပၚကြင္းငယ္ေလးမ်ားတြင္ ေတြ့ရသည့္အတိုင္း ကြင္းပတ္လည္တြင္ ကခ်င္ရြာ ရွမ္းရြာေလးမ်ားရွိသည္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားကထဲက KIA စတင္အေျချပဳ သည့္ေဒသဟုသိရသည္။ ဆိုက္ေခါင္မွ ထြက္လာျပီး မိမိတိ့ုတပ္ဖြဲ့လည္း ေရွာက္မုန္းေပၚကြင္းေလးသုိ့ ေရာက္လာသည္။
ထိုေန့မနက္ကေတာ့ ထမင္းခ်က္စားျပီးသည္ႏွင့္ တပ္ဖြဲ့အားလုံး ခရီးထြက္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေပျပီ။ တိုက္ပြဲတပြဲတိုက္ရေတာ့မည္ဟုသိထားေသာ္လည္း မည္သည့္ေနရာဟုမသိ။ မည္သုိ့ျဖစ္ေစ မိမိအတြက္ ပထမဆံုးတိုက္ပြဲ ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္လွဳ ပ္ရွား၍ေနပါသည္။ ထိုစဥ္ တပ္မဟာ ၂ ႏွင့္အတူ ရင္း ၃ ႏွင့္ အထူးတပ္ရင္းလည္းပါသည္။ ကြင္းငယ္အတြင္းရွိ ရြာမ်ားတြင္ ျဖန့္ခြဲခ် ထားေပရာ ထိုေန့မနက္က စစ္မိန့္ရျပီးသည္ႏွင့္ တရြာျပီးတရြာမွ ရဲေဘာ္မ်ား တဖြဲ့ျပီးတဖြဲ့စတင္ခ်ီတက္ျကေတာ့သည္။ စုစုေပါင္း အင္အား ၅၀၀ နီးပါးခန့္ ရွိေပရာ စစ္သည္တသီတတန္းျကီးသည္ ကြင္းငယ္ေလးအားပတ္၍ ေတာင္
ေျကာေပၚသုိ့ တက္သြားသည့္ ျမင္ကြင္းအား မိမိျမင္ခြင့္ရခ့ဲသည္။ မိမိတိ့ုတပ္ဖြဲ့ကအလယ္ေလာက္တြင္ရွိ၍ ေရွ့အား၎ ေနာက္အား၎ ေမ်ွာ္ျကည့္ရင္း စိတ္အားတက္ျကြမွဳ ႏွင့္ စိတ္လွဳ ပ္ရွားမွဳ တိ့ုမ် ဥ္းျပိဳင္ျဖစ္၍ ေနေပေတာ့သည္။
မိုးသည္းည
ထိုညက မိုးကသည္းလြန္းလွပါသည္။ တေဝါေဝါရြာခ် ေနေသာမိုးစက္မိုး ေပါက္မ်ား ေအာက္တြင္ ညအေမွာင္ထုက စုိးမိုးေနသည္။သည္းလြန္းေသာမိုး ေအာက္တြင္ တကိုယ္လုံးတုတ္တုတ္ရႊဲေနသည္။ ေက်ာေပၚတြင္လႊမ္းခ်ံဳထား ေသာ စစ္မိုးကာစက မိုးဒဏ္အား အံမတုနိုင္ေပ။ေခါင္းေပၚက စစ္ဦးထုပ္အစ အက်ီၤ ေဘာင္းဘီရွည္စစ္ဖိနပ္ ေက်ာပိုးအိတ္ စစ္ခ်ပ္ဝတ္အဆုံး မိုးေရျဖင့္ နစ္ေနေအာင္စုိရႊဲေလးလံေန သည္။ထိုမိုးသည္းညသည္ စစ္ခ်ီေနေသာည ျဖစ္သည္။
မနက္ထမင္းစားျပီး ၉ နာရီေလာက္ကထဲကစစ္ခ်ီမိန့္က်၍ တတပ္လုံး စစ္ခ်ီခ့ဲရသည္။ ညေန ၄ နာရီေလာက္က ညစာခ်က္စားရင္း တခါနားရ သည္။ ေမွာင္သည္ႏွင့္ ျပန္လည္ခ်ီတက္ရျပနသည္။ တေန့လုံးရာသီဥတုသာယာခ့ဲ ေပမဲ့ မိုးခ်ဳပ္သည္ႏွင့္ မိုးစက္ေပါက္မ်ားႏွင့္အတူ မိုးေမွာင္က်ေတာ့သည္။ ၁၉၇၆ ဇူလိုင္ မိုးတြင္းကာလဆိုေတာ့မိုးကိုေရွာင္ဖယ္၍ မရႏိုင္ခ့ဲေပ။
ရွမ္းေျမာက္၏ေတာင္တန္းမ်ားက ျမင့္မား မတ္ေစာက္ လြန္းသည္။ မိုး သည္းညတြင္ ထိုေတာင္တန္းမ်ားေပၚ စစ္ခ်ီရသည္မွာ မလြယ္ကူွေပ။ ေမွာင္မဲ ၍ လမ္းလည္းမျမင္ရ ။ေရွ့က ရဲေဘာ္၏ ဦးထုပ္မွ အျဖဴေရာင္မွဳံ ျပျပကိုသာ ျကည့္၍တေယာက္ေနာက္ တေယာက္ကပ္လိုက္ေနရ သည္။ အစိုးရစစ္တပ္ ၏ ေတာစီးစစ္ဦးထုပ္တြင္မူ ဦးထုပ္ေနာက္ဖက္တြင္ ျတိဂံပုံအျဖဴ စေလးတပါတည္း ကပ္ခ် ဳပ္ထားျပီးျဖစ္သည္။ မိမိတိ့ုဦးထုပ္မ်ားက ထိုသုိ့မပါေခ် ။ သုိ့ေသာ္ ဦးထုပ္အတြင္းသားက အျဖဴ ေရာင္ျဖစ္၍ ဦးထုပ္ကိုလွန္ေဆာင္း ထားရသည္။ ေမွာင္မဲမဲ အတြင္း ထိုအျဖဴေရာင္ကေလးကိုရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲသာ ျမင္ေနရသည္။ အေပၚျမင့္ျမင့္သြားလ်င္ ေတာင္တက္ေနတုန္းဟု မွတ္ရ သည္။နိမ့္က်သြားလ်င္ အဆင္းဟုမွတ္ရသည္။ ထိုသု့ိမွတ္ယူသည့္အတူ မိမိေျခလွမ္းအခ်ကို ဂရုထားရသည္။ မည္မ်ွပင္ဂရုထားသည္ျဖစ္ေစ က်ဥ္းေျမာင္းေကြ့ေကာက္ေသာ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ေဆာင္ေပါမ်ားေသာ ေတာင္ေပၚလမ္းတြင္ ခလုတ္ တိုက္မဆုံး လဲ၍ မဆုံးပါ။ သုိ့ေသာ္ထိုအနာ တရအား ခံစားေန၍မရ။ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလို ကုန္းရုန္းထျပီး အမွီလိုက္ရ သည္။သုိ့မဟုတ္လ်င္ ေတာျကီးမ်က္မဲထဲ လမ္းေပ်ာက္ေခ်မည္။စစ္ခ်ီေနေသာ တပ္ဖြဲ့တခုအေနနွင့္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး သုံး ခြင့္မရွိ။ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္မရွိ။ ေမွာင္မိုက္ေသာ ေတာေတာင္ထဲတြင္ အနဲ ငယ္မ်ွေသာ မီးေရာင္သည္ တဖက္ကို အသိေပးရာေရာက္သည္။ တပ္ဖြဲ့ဝင္အားလုံး၏အသက္ႏွင့္ ဆိုင္ သည့္ တင္းျကပ္ေသာစည္းကမ္းျဖစ္သည္။ အားလုံး လိုက္နာရသည္။ ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲ မိုးထဲေရထဲ အလဲလဲ အကြဲကြဲျဖင့္ စစ္ခ်ီခ့ဲသည့္မိုးသည္းညတည ျဖစ္ခ့ဲသည္။
တစ္နာရိီ ခ်ီတက္ျပီးလ်င္ ငါးမီးနစ္ခန့္နားခြင့္ရသည္။ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ တီးတိုးေလသံျဖင့္ နားခြင့္ေရာက္လာလ်င္ အေတာ္ဝမ္းေျမာက္မိသည္။ နေဘးေတာင္ေစာင္း ရြံ့ထဲဗြက္ထဲတြင္ ေက်ာမွီလိုက္ရင္း အနားယူရသည္။ စိတ္ကိုေလ်ွာ့ခ်ျပီးသက္ျပင္းကို ခပ္ထန္ထန္ မွဳတ္ထုတ္မိသည္။တက္ျကြေသာ စိတ္ကိုေဆာင္၍ ေလ်ွာက္ေနေသာ္လည္း လူတကိုယ္လုံးေတာ့ ႏံုးခ်ိေနေပျပီ။ ထိုငါးမီးနစ္တာသည္လည္း ထိုအခ်ိန္က အရမ္းကို တိုေတာင္းလွသည္ဟု ခံစားရသည္။
တေန့လုံးလမ္းေလ်ွာက္ရ၍ ပင္ပမ္းလွေခ်ျပီ။ေတာင္တန္းေပၚတြင္ ေရကေတာ့မရွားလွ ။ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနေသာ စမ္းေရငယ္မ်ားက ေတာေတာင္အႏွံ့ဆိုေတာ့ ျပသနာမရွိ။ ဒါေပမဲ့ ဝမ္းျဖည့္စရာက နတၲိ။ မိမိ ေရွ့က ဝ ရဲေဘာ္ကအေတြ့ျကံဳရွိသူပီပီ မိမိဝမ္းဟာေနမွန္းသိသည္။ ေရာ့ဟု သူ၏ စစ္သုံးမတ္ခြက္ လွမ္းထိုးေပးသည္။ မတ္ခြက္အတြင္း ညေနက က်န္သည့္ ထမင္းႏွင့္ဆားနယ္၍ သိပ္ထည့္ထားသည္။ ထိုညက စားခ့ဲရသည့္ ဆားႏွင့္ထမင္းဆုပ္သည္ အရသာရွိလွေပစြ။ ထို့ေျကာင့္ မိွန္ရာ ဟင္းေကာင္း ဟု ဆိုျကဟန္တူသည္။ေလာေလာဆယ္ေတာ့ထမင္းခ်ည္းဘဲလည္း ေကာင္း ပါ၏။
ေမာရသည္ျကားထဲရီစရာကရွိေသးသည္။ ေရွ့ဘက္က အမိန့္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအမိန့္ကို ေနာက္သုိ့ တေယာက္ခ်င္း ဆက္တိုက္စကားပါးေပးရ သည္။ အမိန့္က တရုတ္လို " မား ခ်င့္စမ့္လိုင္ " " ျမင္းေရွ့ကိုဆြဲလာ" ဟူသည့္ အဓိပၸါယ္ရသည္။ မိမိအပါ တရုတ္စကားမပီေသာ ေဒသခံမ်ားေျကာင့္ အမိန့္
ကေနာက္ေရာက္သြားေသာအခါ " မာက်င္း စမ့္လိုင္ "" မာက်င္း ေရွ့တက္လာ"
ျဖစ္သြားရာ တပ္မဟာ ၂ စစ္ဦးစီးဌာနက စစ္အျကံေပး ရဲေဘာ္မာက်င္း ( ယခင္ ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းတပ္) က ေရွ့သုိ့ေမာျကီးပန္းျကီး တက္လာရေတာ့ သည္။ ရဲေဘာ္မာက်င္းကား ေမာ ေမာႏွင့္ေဒါပြမဆံုး။ ရဲေဘာ္မ်ားကား ပါးစပ္ပိတ္၍ တခြိခြိျဖစ္ေနျကသည္။
မိမိႏွင့္ ကပ္ပါလာသူက ကိုျကီးျမင့္ေခၚရဲေဘာ္ျမင့္ထြန္း။ ရန္ကုန္ျမိဳ့ ပညာတတ္အထက္ လႊာက ယုံျကည္ခ်က္ စစ္သည္ ။ မိမိနွင့္ တပ္ဖြဲ့တခု တည္း ။စစ္ဦးစီးအဖြဲ့၏ အရန္တပ္ဖြဲ့မွျဖစ္သည္။ သူ့ေနာက္မွကပ္ပါလာသူက ကိုသိန္းဝင္းေခၚ ရဲေဘာ္ရဲေအာင္။ သူက မႏၲေလး ပုလင္းဝင္းမွ။ ဒန္အိုးေပါက္ ပုလင္းခြံ သတင္းစာစကၠဴ အရပ္တကာ လွည့္ဝယ္ရင္း ဘဝကိုျဖတ္သန္းခ့ဲရ သူ။ သူကေတာ့ စက္ေသနတ္ျကီးတပ္စုကျဖစ္သည္။ ဘဝခ်င္းျခားနားခ့ဲေသာ္ လည္းယုံျကည္ခ်က္တူ စစ္သည္ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ရွမ္းေျမာက္၏ မဲေမွာင္ မိုးသည္းေနေသာတညတြင္က်ေနာ္၏ ေနာက္မွ ကပ္ပါခ့ဲသည္။
စိတ္တင္းထားေသာ္လည္း ကိုယ္ကမလိုက္နိုင္ ေတာ့ေပ။ မည္မ်ွပင္ အားတင္းထားသည္ျဖစ္ေစ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ လူကေပ်ာ့လာ သည္။ ေျခလွမ္းေတြကေနွးလာသည္။ မိမိေရွ့ က ဝ ရဲ ေဘာ္က မိမိျပတ္က်န္မွန္းသိ၍ ေပးဟု ဆိုကာ မိမိ ပုခုံးထက္က ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကို လွမ္းယူျပီး ေသနတ္ ႏွစ္လက္ျဖင့္ေရွ့ကထြက္သည္။ ေသနတ္တစ္လက္စာ အေလးခ်ိန္ေပါ့သြား၍ မိမိလည္း ေျခလွမ္း အနည္းငယ္ ျပန္သြက္လာခ့ဲ့ ပါသည္။မိုးထဲေရထဲ ရြံ့ထဲဗြက္ထဲ ေတာျကီးမ်က္မဲ ေမွာင္မဲမဲတြင္ ျပတ္က်န္၍ မျဖစ္။အားတင္း၍ အမွီလိုက ္ရသည္။လူကြဲပါက အေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ ျဖစ္ေခ်ေရာ့မည္။
ညလည္ေလာက္တြင္ မိမိတိ့ုသြားေနရာ ေတာင္ေျကာႏွင့္အျပိဳင္မွ ေတာင္ ေျကာေပၚတြင္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ဝင္းကနဲ ဝင္းကနဲေတြ့ရသည္။အသံတခ်ိဳ့ ျကားရသည္။ ဘာမွန္းရုတ္တရက္မသိ၍ မ်က္ေစ့သူငယ္ျဖစ္မိသည္။ ေရွ့က ရဲေဘာ္က ဘာမွမဟုတ္ဘူး အေျမာက္တပ္ခြဲ လမ္းမွားေနတာ ျဖစ္မယ္ မွီ ေအာင္သာေလ်ာက္ဟုဆိုသည္။ သူ၏အေတြ့အျကံဳအရ အေျမာက္တပ္ခြဲမွ ျမင္းလားတိ့ု၏အသံကို မိုးေရထဲမွာ က်က္မိဟန္တူသည္။ လမ္းမွားေနျက၍ မျဖစ္မေန လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးအရဲစြန့္ သုံးေနျကဟန္တူသည္။
အာရံုက်င္းခါနီးေတာ့ မိုးတိတ္သြားသည္။အနဲငယ္ ျပန္ျမင္ရလာ သည္။ မိုးမရြာေတာ့သျဖင့္လမ္းေလ်ာက္ရတာ ပိုအဆင္ေျပလာသည္။ မိမိ ေသနတ္ကိုကူထမ္းေပးသည့္ ရဲေဘာ္ထံမွ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကို ျပန္ယူလိုက္ သည္။ တေန့လုံးတညလုံး လမ္းေလ်ွာက္ေနရသျဖင့္ အနဲငယ္ေတာ့ေမာဟိုက္ ေနျပီ။ ခဏေနေတာ့ မိမိတိ့ု တပ္ဖြဲ့မွဴးကမိမိအားေက်ာ္တက္ရင္း ေရာ့ဟူ၍ ေသနတ္တစ္လက္ထိုးေပးသြား၍ ယူလိုက္ရသည္။ သူ လူမွားျပီဟု သေဘာ ေပါက္လိုက္သည္။ မိမိေနာက္မွ လိုက္ပါလာသည့္ကိုျကီးျမင့္ေခၚရဲေဘာ္ ျမင့္ထြန္းမွာလည္း မိမိလိုပင္ မ်က္မွန္ႏွင့္ အရပ္ရွည္ရွည္ ခပ္ကိုင္းကိုင္းျဖစ္ ေ ရာ ကိုျကီးျမင့္ထင္၍ ေပးသြားပုံရသည္။ ကိုျကီးျမင့္က က်ေနာ္ေနာက္ တြင္ပါမလာခ့ဲ အတန္ငယ္ ျပတ္က်န္ခ့ဲပုံရသည္။
အတန္ငယ္ျကာမွ ကိုျကီးျမင့္ လိုက္မွီလာသည္။ သူေသနတ္ျပန္ေပး ရင္း သူက်န္ေနသည့္ အေျကာင္းရင္း သိရ၏။ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ ေတာင္ပတ္ လမ္းတေနရာတြင္ ေဘးေခ်ာ္၍ ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်သည္ဟုဆို၏။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေတာင္ကမ္းပါးတြင္ ကပ္ေပါက္ေနေသာခ်ံဳပုတ္ေပၚတင္ေနခ့ဲ သည္ဟုဆိုသည္။ ေနာက္မွကပ္ပါလာေသာ ကိုသိန္းဝင္းက ဝါးလုံးတို ထိုးခ် ေပးျပီး အေပၚကလည္းဆြဲတင္ သူလည္းကုတ္ ကပ္တက္ရင္း အေပၚေရာက္ လာသည္ဟုဆိုသည္။ မိုးသည္းေမွာင္မိုက္ညမွ မည္မ်ွနက္မွန္းမသိေသာ ေခ်ာက္ထဲ မက်သည္မွာ ကံထူးေပစြဟု ဆိုရမည္။
မိုးမလင္းမွီ တိုက္ပြဲဂြင္သုိ့ေရာက္သည္။ ေရာက္ထုံက်ိ ဳက္ ဟုူေသာ တရုတ္ ရြာေလးအနီးက စခန္းငယ္တခုကို တိုက္ခိုက္မည္ျဖစ္သည္။ တရုတ္စကား အရ က်ိဳက္မွာ ရြာဟု အဓိပၸါယ္ရသျဖင့္ ေရာက္ထုံရြာဟုဆိုရမည္။ သုိ့ေသာ္ ျမန္မာမွဳျပဳ၍ ရြာထုံျကိဳင္ဟုလည္းေခၚဆိုျကသည္။ ေမြႊးရန့ံ ျကိဳင္မျကိဳင္ေတာ့ မသိ။ မျကာမွီ ေသနတ္သံ အေျမာက္သံတိ့ု ျကိဳင္ေတာ့လိွဳင္ေတာ့မည္။
စစ္ဦးစိီးအဖြဲ့ေနရာယူမည့္ ေတာင္ကုန္းတေန ရာတြင္ မိမိတိ့ုေနရာယူရသည္။ မိမိႏွင့္ကိုျကီးျမင့္တို့က ရဲေဘာ္သစ္ေတြလည္းျဖစ္ ေျခကုန္လက္ ္ပမ္းလည္းက်ေနသည္ျဖစ္ရာ ဘာတာဝန္မွေပးဘဲ နားခိုင္းထားသျဖင့္ ေတာင္ ေစာင္းတေနရာတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ မွီထိုင္ရင္း ေမာင္းျပန္ရိုင္္ဖယ္ကို ပုခုံး ေပၚမွီတင္၍ ပိုက္ထားျပီး စစ္ေျမျပင္ကိုေမ်ွာ္ျကည့္ေနရေတာ့သည္။
ခဏေနေတာ့ လားေတြျမင္းေတြႏွင့္ အေျမာက္တပ္ခြဲ ေရာက္လာသည္။တိုက္ပြဲမွာ ပထမဦးဆုံးပစ္ရမည့္သူမ်ား လမ္းမွားျပီး က်န္ေနရစ္၍ တက္
သုတ္ရိုက္ေနရသည္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ ရဲေဘာ္အိုက္ေအးတစ္ေယာက္ အေျပး တပိုင္းလမ္းေလ်ာ္လာသည္ကို ေတြ့ရသည္။ သူလည္း ညက လမ္းမွားျပီး ေနာက္က်န္ေနခ့ဲသည့္အဖြဲ့မ်ားတြင္ ပါပုံသည္။ ကိုအိုက္ေအးက ဗန္းေမာ္ဘက္ကျဖစ္ျပီး တပ္တြင္း၌ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသည္။ ဖင္ေပါ့၍ သူတပါးအား ကူညီဖိ့ု ဝန္မေလးသူျဖစ္သည္။ လူကသာအရပ္ပုေပမဲ့ သူ့တရပ္ခန့္ရိွသည့္ အမ္ ၁၄ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္လြယ္ထား သည္။ ပုခံုးေပၚတြင္တြင္ တီအင္တီယမ္းတထုပ္
ထမ္းထားေသးသည္။သူက ေဖါက္ခြဲေရးတပ္စုကျဖစ္သည္။ လက္နက္ျကီး ပစ္ခတ္ျပီးသည္ႏွင့္ စခန္းတပ္စည္းရိုးအား မိုင္းခြဲရွင္းလင္းျပီး က်ားတက္ထိုး မည့္ ေျခလ်င္တပ္အတြက္ လမ္းရွင္းေပးရမည့္အဖြဲ့ျဖစ္သည္။ေရွ့ဆုံးက စရ မည့္အဖြဲ့ေတြ ေနာက္က်ေန၍ အားလုံး အေဆာတလ်င္ လွဳပ္ရွားေနျကသည္။
မဲေမွာင္ေသာညသည္ မွဳံ ျပျပအလင္းဝင္စျပဳေခ် ျပီ။ ထိုစဥ္ အေျမာက္သံ တခ်က္ စတင္ထြက္လာသည္။ စစ္သားသစ္မိ့ု ေမာ္တာသံလား ေနာက္ပြင့္လား မကြဲျပားေသးေပ။ တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္မည့္စခန္းရွိရာ ေတာင္ကုန္းတြင္ က်ေရာက္ေပါက္ကြဲသည္ကို ေတြ့လိုက္ရသည္။မိမိလည္း ရင္တခ်က္ခုန္၍ စိတ္လွဳပ္ရွားသြားသည္။ မိနစ္ဝက္ေလာက္ေတာ့ ရင္ေတြတဒုန္းဒုန္း ခုန္ေနသည္။ ေသေသေျကေျကဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားေသာ္လည္း စိတ္လွဳပ္ရွား မွဳကိုေတာ့ မတားဆီးနိုင္ခ့ဲ။ ပထမဆုံးစစ္ေျမျပင္ တိုက္ပြဲအေတြ့အျကံဳမဟုတ္ ပါလား ။
ေနာက္ဆက္တိုက္ဆိုသလို လက္နက္ျကီးမ်ား ပစ္ခတ္ေပါက္ကြဲေနသည္ကို ျကားရ ျမင္ေနရေတာ့သည္။ မိမိရွိရာ စစ္ဦးစီးအဖြဲ့ေနရာယူထားေသာ ေတာင္ေျကာညာဘက္ အနဲျမင့္ေသာေတာင္ကုန္းတြင္ လက္နက္ျကီး တပ္ခြဲက ေနရာယူပစ္ခတ္လ်က္ရွိျပီး ပစ္မွတ္ျဖစ္ေသာ စခန္းငယ္ရွိရာေတာင္ကုန္းက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ရွိသည္။ မီတာ တစ္ေထာင္ပင္ မေဝးေလာက္ေပ။ စခန္းကုန္းေပၚရွိလူ တဲသစ္ပင္တိ့ုကို မနက္အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ရွင္းလင္းစြာေတြ့ျမင္ေနရသည္။
နာရီဝက္ခန့္ျကာ လက္နက္ျကီးပစ္ခတ္ျပီးေနာက္ စခန္းအရံအတား မ်ားျဖစ္ေသာ မိုင္းမ်ားေညွာင့္မ်ားကို ကို တီအင္တီ ယမ္းခဲ ယမ္းေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ေဖါက္ခြဲရွင္းလင္းျကရာ ေပါက္ကြဲသံမ်ားဆက္တိုက္ဆိုသလို ဟိန္း၍ ထြက္ေပၚလာသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ရွမ္းေျမာက္ေတာင္တန္းမ်ားေပၚ တြင္ ေပါက္ကြဲ ပစ္ခတ္သံမ်ား ေသာေသာညံလ်က္ရွိေခ်ျပီ။ ေပါက္ကြဲသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားသည္ႏွင့္ လက္နက္ငယ္ ပစ္ခတ္သံမ်ားႏွင့္အတူ က်ားတက္ ထိုးသံမ်ားဆူညံစြာေပၚထြက္လာသည္။ တိုက္ပြဲစျပီး တစ္နာရီေက်ာ္ခန့္တြင္ စခန့္းကို သိမ္းပိုက္နိုင္လိုက္သည္။ အင္အားနည္းသည့္ အစြန္အဖ်ားစခန္း ငယ္တခုျဖစ္သျဖင့္ လ်င္ျမန္ခ့ဲသည္။ အက်အဆံုး အနည္းငယ္ရွိခ့ဲျပီး အခ်ိဳ့ကေတာ့ စခန္းကို လက္လႊတ္ဆုတ္ခြါသြားသည္ဟုသိရ သည္။
ပစ္မွတ္ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ မိမိတပ္ဖြဲ့ဝင္မ်ား ေအးေဆးစြာေလ်ာက္သြား ေနျခင္းကို ျမင္ရျခင္းႏွင့္အတူ တိုက္ပြဲျပီးသြားျဖစ္ေျကာင္းသိလိုက္ရ သည္။ ေတာင္တန္းတခုလုံးျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားသည္။ အေရွဖက္က ေနထြက္လာ ေခ်ျပီ။ ေနေရာင္ေအာင္တြင္ အေရွ့ဖက္ဆီ၌ ျမင့္မားေသာ ေတာင္ျကီးတခုေတြ့ရသည္။ ျမန္မာျပည္ ျပည္တြင္းစစ္တြင္ နံမည္ေက်ာ္ခ့ဲ သည့္ ဟိုက္ကမ္းပါးေတာင္ျကီးျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ ကြန္လုံျမိဳ့အထက္ကို စိုးမိုးေနေသာ ေတာင္ျကီးျဖစ္ သည္။ ထိုအခါမွပင္ မိမိတိ့ုေရာက္ေနေသာ ေနရာသည္ ကြန္လုံႏွင့္ သိႏီၷျကား နာတီးႏွင့္ နန့္ဇလပ္အေပၚဖက္ ေတာင္ေျကာတြင္ ျဖစ္ေျကာင္း သိရေပေတာ့သည္။
တိုက္ပြဲကေတာ သိပ္မျကာလိုက္ပါ။သုိ့ေသာ္ တိုက္ပြဲျပီး၍ ထမင္း ခ်က္စားျပီး ျပန္လည္ဆုတ္ခြါရသည္ကေတာ့ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္သည္ထိပင္ ျဖစ္ သည္။ တပ္ခ်င္းကြဲသြား၍ ထမင္းပင္ ငတ္မလိုျဖစ္ခ့ဲေသးသည္။
တကယ္ေတာ့ ဤတိုက္ပြဲသည္ တိုက္ပြဲငယ္တခုမ်ွသာျဖစ္သည္။ အက်အဆုံးလည္း မမ်ားလွ။ ေလး ငါးေယာက္မ်ွသာ ရွိလိမ့္မည္။ ေသနဂၤဗ်ဴဟာအရ အေရးပါသည့္တိုက္ပြဲလည္း မဟုတ္ခ့ဲ။ စစ္ဆင္ေရးျကီးတခု၏ အစိတ္အပိုင္းလည္း မဟုတ္ခ့ဲေပ။ ထိုစဥ္က မိမိက ထိုတိုက္ပြဲငယ္အား စတာလင္ဂရက္တိုက္ပြဲကို စံျပဳ ျပီး ရြာထုံဂရက္တိုက္ပြဲဟု ေခၚေဝၚသမုတ္ခ့ဲသျဖင့္ အထက္လူျကီးမ်ား၏ မျကည္လင္မွဳပင္ ခံလိုက္ရေသးသည္။
သုိ့ေသာ္ အႏွစ္ေလးဆယ္ခန့္ရွိျပီျဖစ္ေသာ ထိုတိုက္ပြဲငယ္သည္ မိမိစိတ္အာရံုတြင္ ထင္ဟပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ပထမဆုံးတိုက္ပြဲ အေတြ့ အျကံဳ ျဖစ္ေန၍ မိမိအာရံုတြင္ ခမ္းနား ျကီးက်ယ္္ေနပုံရသည္။ ဤသည္မွာ လူတိ့ု၏အတၱ ျဖစ္ပုံရသည္။ တကယ္ေတာ့ မဟာစျကၤာဝဠာႏွင့္ အနုစျကာၤဝဠာအတြင္း လူတဦးအခ်င္းအရေတာ့ ေသးငယ္လွေသာအနုျမဴ မွံဳငယ္မ်ွသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သုိ့ေသာ္ ဆင္လည္း ဆင္အထြာ ျကြက္လည္းအထြာႏွင့္ စကားက့ဲသုိ့ပင္ ရွိေခ်ေပလိမ့္မည္။
စုိင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုသတိရသည္။ "ကိုယ္စြမ္းသေလာက္ေတာ့ ကိုယ္ျကိဳးစားခ့ဲပါတယ္ ... ..."
(ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)
ေမာင္ေမာင္စိုး ( Mg Mg Soe )