(မိုုးမခ) ေမ ၃၀၊ ၂၀၁၇
ေမ ၃၀ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္းျဖစ္တဲ့ညက ကိုယ့္စာၾကည့္တိုက္ထဲကို လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ဟာ အခ်ိန္မတူ ေနရာမတူေရာက္လာၾကတာ။ တေယာက္က လင္းခါနီးမွ။
ကိုယ့္စာၾကည့္တိုက္က ည ၁၂/၁ - ခ်က္ထိ မပိတ္ေသးတာမ်ားတယ္။ စာၾကည့္တိုက္က ပညာဒါနဖြင့္ထားေတာ့ မနက္ ၁၀-တန္းမွာ စာသင္မယ့္ဆရာေတြက ညပိုင္းစာၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္တယ္။ သူတို႔ကလဲ အိပ္တဲ့အခါ အိပ္၊ မအိပ္လဲ ည ၁-ခ်က္ ၂-ခ်က္မွျပန္။ တခါတေလ အိမ္ေျပးေတြလဲ ေရာက္လာတတ္။ ေဘာလုံးပြဲ သြားမယ္သူကလဲ စာၾကည့္တိုက္ဝင္လာ။ ပြဲခ်ိန္ေတြက ၂-နာရီေလာက္ေတြဆိုေတာ့ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္ျငင္း။ အဲဒီတုန္းက အသံတိတ္ေခတ္ထဲက ႏိုင္ငံေရးေျပာတဲ့ ဝိုင္းေပါ့။ HIVသမားတခ်ိဳ႕ကလဲ လူရွိခ်ိန္ဆို မလာဘူး။ ည ၂-ခ်က္ ၃-ခ်က္မွ လာစကားေျပာခ်င္လို႔ ျဖစ္လားဆိုေတာ့ ျဖစ္ရတာေပါ့။ စာၾကည့္တိုက္က HIV ပညာေပး ေဇာင္းေပးလုပ္ေနခ်ိန္ေလ။
အဲသလိုဆိုေတာ့ စာၾကည့္တိုက္က မနက္ ၄နာရီေလာက္ထိ ဖြင့္ရတတ္တယ္။
ေရႊျခေသၤ့ေက်ာင္းက ေရႊျခေသၤ့ဘုရားထဲ ဖြင့္ထားတဲ့ ေရႊျခေသၤ့စာၾကည့္တိုက္ပါ။
ေဒၚစုသတင္းေတြကို ေရဒီယိုက တထိတ္ထိတ္နားေထာင္ေနရတဲ့အခ်ိန္။ ေရႊဘိုကို အေျချပဳၿပီး ၾကံ႕ခိုင္ေရးေတြ လူစုေနၾကတဲ့သတင္းေတြကလဲ ၾကားေန ျမင္ေနရဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ စိတ္ခ်လက္ခ် မအိပ္ျဖစ္ၾကပါဘူး။ ဘာမွလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သတင္းထိုင္ နားစြင့္ေနၾကတာဘဲ။
ပထမေရာက္လာတာက ရြာက ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီခ်တဲ့သူ။ သူက မုံရြာကို ဆိုင္ကယ္သြားပို႔ရင္း ၾကံဳလာတာ။ သူက မုံရြာက တလတြန္း စီးျပန္လာတာ။ တုန္ေနတုန္း။ ရြာ မျပန္ရဲလို႔တဲ့။
သူေျပာျပတာက သူ႔ကို ဦးဇင္းသုံးပါးက ေခၚသြားတာ။ ေက်ာင္းသားေတြ အပစ္ခံရတဲ့ဆီလိုက္ပို႔ခိုင္းတာတဲ့။ အဲဒီမွာ ပစ္ၾက ခတ္ၾက။ သူေတာင္ ကံေကာင္းလို႔ေပါ့ေလ။ ေမာင္းျပန္ေျပးလာခဲ့တာဘဲ။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ေနရစ္တယ္ မသိဘူးတဲ့။ သူျမင္ခဲ့တာေတြက မုံရြာၿမိဳ႕တြင္း၊ မုံရြာအျခမ္း။
လင္းခါနီးမွ ေရာက္လာတဲ့တေယာက္က ၾကည္ရြာ ပါသြားတဲ့အဖြဲ႕ေတြထဲက။ သူက ဒီပဲယင္းအျခမ္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေျပာျပတာ။ လူေတြ ရာခ်ီေသလိမ့္မယ္တဲ့။ သူက ေရႊဘိုက ပါသြားတာ။ မဟာနႏၵာကန္ေတာ္ ေမွာ္ဆယ္ရေအာင္ လုပ္အားေပးဆိုၿပီး ရဝတေတြက လူစုၿပီး ကန္ေတာ္မွာ ခ်မေပးဘဲ ဒီပဲယင္းတန္းေမာင္းသြားလို႔ ပါသြားၾကတာ။ ဟိုမွာ သူတို႔လက္ထဲ ဒုတ္ထည့္ ႐ိုက္ခိုင္းတာေပါ့။ သူတို႔က ညတြင္းခ်င္း ေျခလ်င္ျပန္ေျပးလာတဲ့သူတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေရာလိုက္လာတာ။
ေနာက္ တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ လုပ္ၾကံမဲ့အဖြဲ႕နဲ႔ ဗီဒီယိုမွတ္တမ္းတင္ လခ်ီလိုက္သြားရတဲ့တေယာက္ ေရာက္လာေသးတယ္။ ခယကေခ်ာေပါ့ေလ။ သူေျပာျပတာကေတာ့ ဗီဒီယိုသမားတေယာက္ဆို စစ္သားေလးေယာက္။ ဓာတ္ပုံသမားတေယာက္ဆို စစ္သားႏွစ္ေယာက္ေပးထားတယ္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ေရႊဘိုနယ္က ဓာတ္ပုံ ဗီဒီယိုသမားေတြ အားလုံး ေခ်ာလိုက္ မွတ္တမ္းတင္ရတယ္။ တခ႐ိုင္လုံးကလို႔ ေျပာတယ္။ အကုန္လုံး တလေလာက္ၾကာတယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္ အစအဆုံး အေသးစိတ္သိတဲ့သူေတြေပါ့။ သူတို႔ မေျပာေသးလို႔ အစုံမသိရတာပါ။
သူေျပာတာကေတာ့ ႐ိုက္ၿပီးလို႔ ဖလင္လိပ္ကုန္ရင္ စစ္သားလက္ထဲ ခ်က္ခ်င္းအပ္ရတယ္။ အသစ္လဲေပးတယ္။ သူတို႔က ထပ္ခ်ပ္မကြာဘဲတဲ့။ အခင္းျဖစ္တဲ့ညကေတာ့ ကိုယ့္ေနရာနဲ႔ကိုယ္ ေပးထားတယ္။ မေရႊ႕ရဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ျမင္ကြင္းကို ကိုယ္မျပတ္တမ္း ႐ိုက္ေနရတယ္တဲ့။
အဲလိုဆိုေတာ့ မွတ္တမ္းအေသးစိတ္ စစ္တပ္လက္ထဲ ရွိမွာေပါ့ေလ။
အဲဒီတုန္းက ဦးစီးတဲ့ ေရႊဘိုခယက ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးသန္းဟန္ဟာ ရဲဘက္မွာ ရာထူးတက္ၿပီး ေရႊဝါေရာင္ ဆက္ကိုင္ရတယ္ၾကားတာဘဲ။ ခုေတာ့ လုံျခံဳေရးကုမၸဏီတခု ေထာင္ထားေလရဲ႕။ ဒီပဲယင္းကို ေရြးတာကေတာ့ ဒီပဲယင္းၿမိဳ႕နယ္မွဴးဟာ ၈၈-တုန္းက စစ္ကိုင္းအေရးအခင္းမွာ လူရာခ်ီသတ္ခဲ့တဲ့ စစ္ကိုင္းရဲစခန္းကလူေလ။ ေရႊဘိုသားဘဲ။ သူ႔ကို ဒီပဲယင္းလုပ္ၾကံမႈမွာ အဓိကပါဝင္တဲ့ လူသတ္သမားႀကီးေတြက အေဖႀကီးလို႔ ေခၚတယ္ဆိုဘဲ။
အေရးအခင္းတုန္းကေတာ့ စစ္ကိုင္းအေရးအခင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြ အကုန္လုံး သူ႔ကို ေပးၾကပါ။ သူ ေရးမွာပါဆိုၿပီး တရားပြဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဟာခဲ့တာကေတာ့ စာေရးဆရာမ ႏုႏုရည္(အင္းဝ)။ ကိုယ္က အဲဒီတုန္းက မႏၲေလးမွာ ေဟာေျပာပြဲစင္ေတြ အေစာင့္လိုက္ရေတာ့ ခနခနၾကားရလို႔ မေမ့ေသးဘူး။
ေမာင္လူေရး
ေမ ၃၀ ဒီပဲယင္းအေရးအခင္းျဖစ္တဲ့ညက ကိုယ့္စာၾကည့္တိုက္ထဲကို လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ဟာ အခ်ိန္မတူ ေနရာမတူေရာက္လာၾကတာ။ တေယာက္က လင္းခါနီးမွ။
ကိုယ့္စာၾကည့္တိုက္က ည ၁၂/၁ - ခ်က္ထိ မပိတ္ေသးတာမ်ားတယ္။ စာၾကည့္တိုက္က ပညာဒါနဖြင့္ထားေတာ့ မနက္ ၁၀-တန္းမွာ စာသင္မယ့္ဆရာေတြက ညပိုင္းစာၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္တယ္။ သူတို႔ကလဲ အိပ္တဲ့အခါ အိပ္၊ မအိပ္လဲ ည ၁-ခ်က္ ၂-ခ်က္မွျပန္။ တခါတေလ အိမ္ေျပးေတြလဲ ေရာက္လာတတ္။ ေဘာလုံးပြဲ သြားမယ္သူကလဲ စာၾကည့္တိုက္ဝင္လာ။ ပြဲခ်ိန္ေတြက ၂-နာရီေလာက္ေတြဆိုေတာ့ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္ျငင္း။ အဲဒီတုန္းက အသံတိတ္ေခတ္ထဲက ႏိုင္ငံေရးေျပာတဲ့ ဝိုင္းေပါ့။ HIVသမားတခ်ိဳ႕ကလဲ လူရွိခ်ိန္ဆို မလာဘူး။ ည ၂-ခ်က္ ၃-ခ်က္မွ လာစကားေျပာခ်င္လို႔ ျဖစ္လားဆိုေတာ့ ျဖစ္ရတာေပါ့။ စာၾကည့္တိုက္က HIV ပညာေပး ေဇာင္းေပးလုပ္ေနခ်ိန္ေလ။
အဲသလိုဆိုေတာ့ စာၾကည့္တိုက္က မနက္ ၄နာရီေလာက္ထိ ဖြင့္ရတတ္တယ္။
ေရႊျခေသၤ့ေက်ာင္းက ေရႊျခေသၤ့ဘုရားထဲ ဖြင့္ထားတဲ့ ေရႊျခေသၤ့စာၾကည့္တိုက္ပါ။
ေဒၚစုသတင္းေတြကို ေရဒီယိုက တထိတ္ထိတ္နားေထာင္ေနရတဲ့အခ်ိန္။ ေရႊဘိုကို အေျချပဳၿပီး ၾကံ႕ခိုင္ေရးေတြ လူစုေနၾကတဲ့သတင္းေတြကလဲ ၾကားေန ျမင္ေနရဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ စိတ္ခ်လက္ခ် မအိပ္ျဖစ္ၾကပါဘူး။ ဘာမွလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သတင္းထိုင္ နားစြင့္ေနၾကတာဘဲ။
ပထမေရာက္လာတာက ရြာက ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီခ်တဲ့သူ။ သူက မုံရြာကို ဆိုင္ကယ္သြားပို႔ရင္း ၾကံဳလာတာ။ သူက မုံရြာက တလတြန္း စီးျပန္လာတာ။ တုန္ေနတုန္း။ ရြာ မျပန္ရဲလို႔တဲ့။
သူေျပာျပတာက သူ႔ကို ဦးဇင္းသုံးပါးက ေခၚသြားတာ။ ေက်ာင္းသားေတြ အပစ္ခံရတဲ့ဆီလိုက္ပို႔ခိုင္းတာတဲ့။ အဲဒီမွာ ပစ္ၾက ခတ္ၾက။ သူေတာင္ ကံေကာင္းလို႔ေပါ့ေလ။ ေမာင္းျပန္ေျပးလာခဲ့တာဘဲ။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ေနရစ္တယ္ မသိဘူးတဲ့။ သူျမင္ခဲ့တာေတြက မုံရြာၿမိဳ႕တြင္း၊ မုံရြာအျခမ္း။
လင္းခါနီးမွ ေရာက္လာတဲ့တေယာက္က ၾကည္ရြာ ပါသြားတဲ့အဖြဲ႕ေတြထဲက။ သူက ဒီပဲယင္းအျခမ္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေျပာျပတာ။ လူေတြ ရာခ်ီေသလိမ့္မယ္တဲ့။ သူက ေရႊဘိုက ပါသြားတာ။ မဟာနႏၵာကန္ေတာ္ ေမွာ္ဆယ္ရေအာင္ လုပ္အားေပးဆိုၿပီး ရဝတေတြက လူစုၿပီး ကန္ေတာ္မွာ ခ်မေပးဘဲ ဒီပဲယင္းတန္းေမာင္းသြားလို႔ ပါသြားၾကတာ။ ဟိုမွာ သူတို႔လက္ထဲ ဒုတ္ထည့္ ႐ိုက္ခိုင္းတာေပါ့။ သူတို႔က ညတြင္းခ်င္း ေျခလ်င္ျပန္ေျပးလာတဲ့သူတခ်ိဳ႕နဲ႔ ေရာလိုက္လာတာ။
ေနာက္ တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ လုပ္ၾကံမဲ့အဖြဲ႕နဲ႔ ဗီဒီယိုမွတ္တမ္းတင္ လခ်ီလိုက္သြားရတဲ့တေယာက္ ေရာက္လာေသးတယ္။ ခယကေခ်ာေပါ့ေလ။ သူေျပာျပတာကေတာ့ ဗီဒီယိုသမားတေယာက္ဆို စစ္သားေလးေယာက္။ ဓာတ္ပုံသမားတေယာက္ဆို စစ္သားႏွစ္ေယာက္ေပးထားတယ္တဲ့။ အဲဒီတုန္းက ေရႊဘိုနယ္က ဓာတ္ပုံ ဗီဒီယိုသမားေတြ အားလုံး ေခ်ာလိုက္ မွတ္တမ္းတင္ရတယ္။ တခ႐ိုင္လုံးကလို႔ ေျပာတယ္။ အကုန္လုံး တလေလာက္ၾကာတယ္။ ဒီျဖစ္စဥ္ အစအဆုံး အေသးစိတ္သိတဲ့သူေတြေပါ့။ သူတို႔ မေျပာေသးလို႔ အစုံမသိရတာပါ။
သူေျပာတာကေတာ့ ႐ိုက္ၿပီးလို႔ ဖလင္လိပ္ကုန္ရင္ စစ္သားလက္ထဲ ခ်က္ခ်င္းအပ္ရတယ္။ အသစ္လဲေပးတယ္။ သူတို႔က ထပ္ခ်ပ္မကြာဘဲတဲ့။ အခင္းျဖစ္တဲ့ညကေတာ့ ကိုယ့္ေနရာနဲ႔ကိုယ္ ေပးထားတယ္။ မေရႊ႕ရဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ျမင္ကြင္းကို ကိုယ္မျပတ္တမ္း ႐ိုက္ေနရတယ္တဲ့။
အဲလိုဆိုေတာ့ မွတ္တမ္းအေသးစိတ္ စစ္တပ္လက္ထဲ ရွိမွာေပါ့ေလ။
အဲဒီတုန္းက ဦးစီးတဲ့ ေရႊဘိုခယက ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးသန္းဟန္ဟာ ရဲဘက္မွာ ရာထူးတက္ၿပီး ေရႊဝါေရာင္ ဆက္ကိုင္ရတယ္ၾကားတာဘဲ။ ခုေတာ့ လုံျခံဳေရးကုမၸဏီတခု ေထာင္ထားေလရဲ႕။ ဒီပဲယင္းကို ေရြးတာကေတာ့ ဒီပဲယင္းၿမိဳ႕နယ္မွဴးဟာ ၈၈-တုန္းက စစ္ကိုင္းအေရးအခင္းမွာ လူရာခ်ီသတ္ခဲ့တဲ့ စစ္ကိုင္းရဲစခန္းကလူေလ။ ေရႊဘိုသားဘဲ။ သူ႔ကို ဒီပဲယင္းလုပ္ၾကံမႈမွာ အဓိကပါဝင္တဲ့ လူသတ္သမားႀကီးေတြက အေဖႀကီးလို႔ ေခၚတယ္ဆိုဘဲ။
အေရးအခင္းတုန္းကေတာ့ စစ္ကိုင္းအေရးအခင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြ အကုန္လုံး သူ႔ကို ေပးၾကပါ။ သူ ေရးမွာပါဆိုၿပီး တရားပြဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဟာခဲ့တာကေတာ့ စာေရးဆရာမ ႏုႏုရည္(အင္းဝ)။ ကိုယ္က အဲဒီတုန္းက မႏၲေလးမွာ ေဟာေျပာပြဲစင္ေတြ အေစာင့္လိုက္ရေတာ့ ခနခနၾကားရလို႔ မေမ့ေသးဘူး။
ေမာင္လူေရး