အာကာဦး ● ေသြးခုန္နႈန္းနဲ႔ေရးတဲ့ကဗ်ာ
(မုိးမခ) ဇြန္ ၅၊ ၂၀၁၇
အလွဆံုးသစၥာတရားကိုဆုပ္ကိုင္ေတာ့
ဒဏ္ရာေတြဟာ
ခႏၶာကိုယ္ေပၚအပ္ေၾကာင္းထပ္ခဲ့တယ္။
ေလာင္ကြၽမ္းခဲ့ရတဲ့ေန႔ရက္တိုင္းအတြက္
တိုက္ပြဲဝင္တမ္းခ်င္းေတြနဲ႔
ခင္ဗ်ားကမာၻဟာ
ေျခာက္ကပ္ကပ္နိုင္လြန္းခဲ့။
ကိုညိဳေရ
ခင္ဗ်ားရဲ႕သက္တန္႔ႀကီးေပၚ
က်ေနာ္တို႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တုန္းက
ခင္ဗ်ားရဲ႕အေရာင္ကို က်ေနာ္တို႔ မက္ေမာခဲ့တယ္။
ကိုညိဳေရ
ခိုေတာင္က မုန္႔တီသည္ေလးေတြလည္း
လႈိင္းထဲေလထဲမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔
အသက္ဆက္ေနရဆဲ
တံတားေပၚမွာ ခင္ဗ်ားရပ္ေနတုန္းပဲလား။
ကြၽသမားေတြရဲ႕ ခ်က္အရက္ပူပူဟာ
သူတို႔ဘဝလိုပဲ ပူေနရွာတုန္း
ခင္ဗ်ားစက္တပ္ျမင္းေတြလည္း
ဧရာဝတီမွာ အသံသဲ့သဲ့ပဲ ထြက္ေတာ့တယ္။
"အိုစမာ" အတြက္ ကဗ်ာေရးတုန္းကလို
ခင္ဗ်ားေခါင္း မီးေတာက္ေနတုန္းပဲလား ကိုညိဳ
"လာညီေလး အတူတူေသာက္ရေအာင္ကြာ"
ဆိုတဲ့ညေတြမွာ
ပင္လယ္ဇင္ေယာ္ေတြဟာ
က်ေနာ္တို႔ကမ္းကို ကပ္တယ္။
လမ္း ၄ဝ ညေတြထဲ
က်ေနာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ျပန္ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။
ဘီလူးသဘက္ေတြေသာင္းက်န္းတဲ့
ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ေသြးစက္လက္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ
ခင္ဗ်ားရဲ႕ဒဏ္ရာဟာ ရင့္သထက္ရင့္ခဲ့တယ္။
ခင္ဗ်ားရဲ႕ကဗ်ာဟာ ဝံ့သထက္ ဝံ့ခဲ့တယ္။
ကိုညိဳေရ
က်ေနာ္တို႔ ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြကိုေအာ္ဆိုတဲ့အခါ
က်ေနာ္တို႔အနားမွာ ခင္ဗ်ားမရွိေတာ့ဘူး
အသစ္ဆိုက္လာတဲ့ရထားႀကီးေပၚ
က်ေနာ္တို႔ေျပးတက္တဲ့အခါ
အဲဒီရထားႀကီးကို ခင္ဗ်ားမမီလိုက္ဘူး။
ေၾကြဲစရာေပါ့ဗ်ာ။
"အိုစေန" မွာ ေသခ်ာခဲ့တဲ့ခင္ဗ်ား
ကမာၻႀကီးနဲ႔ ေမတၱာမွ်ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ခင္ဗ်ား
ခင္ဗ်ားစိုက္ခဲ့တဲ့ပန္းေတြဟာ
က်ေနာ္တို႔ ေသြးခုန္နႈန္းထဲ
ခုထိေမႊးျမေနဆဲပါဗ်ာ။
(ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ဘညိဳသို႔)
အာကာဦး
(မုိးမခ) ဇြန္ ၅၊ ၂၀၁၇
အလွဆံုးသစၥာတရားကိုဆုပ္ကိုင္ေတာ့
ဒဏ္ရာေတြဟာ
ခႏၶာကိုယ္ေပၚအပ္ေၾကာင္းထပ္ခဲ့တယ္။
ေလာင္ကြၽမ္းခဲ့ရတဲ့ေန႔ရက္တိုင္းအတြက္
တိုက္ပြဲဝင္တမ္းခ်င္းေတြနဲ႔
ခင္ဗ်ားကမာၻဟာ
ေျခာက္ကပ္ကပ္နိုင္လြန္းခဲ့။
ကိုညိဳေရ
ခင္ဗ်ားရဲ႕သက္တန္႔ႀကီးေပၚ
က်ေနာ္တို႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တုန္းက
ခင္ဗ်ားရဲ႕အေရာင္ကို က်ေနာ္တို႔ မက္ေမာခဲ့တယ္။
ကိုညိဳေရ
ခိုေတာင္က မုန္႔တီသည္ေလးေတြလည္း
လႈိင္းထဲေလထဲမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔
အသက္ဆက္ေနရဆဲ
တံတားေပၚမွာ ခင္ဗ်ားရပ္ေနတုန္းပဲလား။
ကြၽသမားေတြရဲ႕ ခ်က္အရက္ပူပူဟာ
သူတို႔ဘဝလိုပဲ ပူေနရွာတုန္း
ခင္ဗ်ားစက္တပ္ျမင္းေတြလည္း
ဧရာဝတီမွာ အသံသဲ့သဲ့ပဲ ထြက္ေတာ့တယ္။
"အိုစမာ" အတြက္ ကဗ်ာေရးတုန္းကလို
ခင္ဗ်ားေခါင္း မီးေတာက္ေနတုန္းပဲလား ကိုညိဳ
"လာညီေလး အတူတူေသာက္ရေအာင္ကြာ"
ဆိုတဲ့ညေတြမွာ
ပင္လယ္ဇင္ေယာ္ေတြဟာ
က်ေနာ္တို႔ကမ္းကို ကပ္တယ္။
လမ္း ၄ဝ ညေတြထဲ
က်ေနာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ျပန္ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။
ဘီလူးသဘက္ေတြေသာင္းက်န္းတဲ့
ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ေသြးစက္လက္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ
ခင္ဗ်ားရဲ႕ဒဏ္ရာဟာ ရင့္သထက္ရင့္ခဲ့တယ္။
ခင္ဗ်ားရဲ႕ကဗ်ာဟာ ဝံ့သထက္ ဝံ့ခဲ့တယ္။
ကိုညိဳေရ
က်ေနာ္တို႔ ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြကိုေအာ္ဆိုတဲ့အခါ
က်ေနာ္တို႔အနားမွာ ခင္ဗ်ားမရွိေတာ့ဘူး
အသစ္ဆိုက္လာတဲ့ရထားႀကီးေပၚ
က်ေနာ္တို႔ေျပးတက္တဲ့အခါ
အဲဒီရထားႀကီးကို ခင္ဗ်ားမမီလိုက္ဘူး။
ေၾကြဲစရာေပါ့ဗ်ာ။
"အိုစေန" မွာ ေသခ်ာခဲ့တဲ့ခင္ဗ်ား
ကမာၻႀကီးနဲ႔ ေမတၱာမွ်ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ခင္ဗ်ား
ခင္ဗ်ားစိုက္ခဲ့တဲ့ပန္းေတြဟာ
က်ေနာ္တို႔ ေသြးခုန္နႈန္းထဲ
ခုထိေမႊးျမေနဆဲပါဗ်ာ။
(ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ဘညိဳသို႔)
အာကာဦး