မင္းကုိႏုိင္ ● တခါက ဆုံစည္းရာ

မင္းကုိႏုိင္ ● တခါက ဆုံစည္းရာ

(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၊ ၂၀၁၇

ကုိမင္းကုိႏုိင္၏ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။

 

ငယ္ခ်စ္ဦးအား အႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္မွ ျပန္ေတြ႔ရာ အရင္လို လွျမဲ၊ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေနျမဲ၊ နည္းနည္းေလးမွ အိုမင္းမသြား။ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ဓာတ္ပံုထဲမွာလား၊ ဗီဒီယို ဖိုင္ေဟာင္းထဲမွာလား၊ အိမ္မက္ထဲမွာလား။ မဟုတ္။ တကယ္ကို အျပင္မွာ ျပန္ ေတြ႔တာျဖစ္သည္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းလည္း ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဝမ္းသာအားရ ၿပိဳင္တူေအာ္မိၾကသည္။

"ဟိုိုမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေလး၊ စာအုပ္ဆိုင္ေလး” ဟု။
..................

နယ္ၿမိဳ႕ေလးတြင္ မွတ္မထင္ေတြ႔ရသည့္ ထိုဆိုင္ေလးကုိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလြမ္းမ်ားျဖင့္ ရင္ခုန္ဝင္ၾကည့္ ၾကသည္။ ယခု ေခတ္ထုတ္ စာအုပ္ေတြ ေတြ႔သလို ေခတ္ေဟာင္းက စာအုပ္ေကာင္းမ်ားကိုလည္း ငယ္ေပါင္းေတြနဲ႔ ျပန္ဆံုသလို ဆံုရသည္။
ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားမွာ မရွိေတာ့သေလာက္ ေပ်ာက္သြားၿပီျဖစ္သည့္ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးမ်ားမွာ နယ္ၿမိဳ႕ေတြ၌ ရွားရွားပါးပါး က်န္ ေတာ့သည့္တိုင္ အမ်ားစုမွာ သာေခြယိုင္ အေျခမခိုင္ခ်င္ေတာ့ေၾကာင္း ပုိင္ရွင္ေတြက ဝန္ခံသည္။ ဝါသနာရယ္ ျမတ္ႏိုးတာ ရယ္ေၾကာင့္သာ အသက္ဆက္ေနရတာ၊ တြက္ေျခေတာ့ မကိုက္ပါဘူးဟု စာအုပ္ဆိုင္ရွင္တို႔ ညည္းၾကစျမဲ။

တစ္ခ်ိန္တြင္ ဒ႑ာရီထဲ က်န္ခဲ့သည့္ႏွယ္ ေႏွာင္းလူေတြကို ေျပာ႐ံု ေျပာျပရေတာ့မည္လားဟု ေတြးယူရသည့္ စာအုပ္အငွား ဆိုင္ေတြအေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ေမာင္ႏွမမ်ားအၾကား စကားစပ္မိတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသား မ်က္ဝန္းမ်ား တြင္ မိုးေတြညိဳ႕လာျမဲ။

ငယ္ငယ္က စာအုပ္အဌားဆိုင္ေခ်ာင္မွာကုပ္ၿပီး စာအုပ္ေမႊရတာ ဘာအရသာနဲ႔မွမတူဘူး။ အျခား ကမာၻတစ္ခုကို ေရာက္သြား သလိုပဲဟု ညီမတစ္ဦးက တမ္းတသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေထာက္ခံရင္း ငယ္ဘဝက စာအုပ္ပံုထဲထိုင္ရင္း ႀကီးလာရင္ စာေတြတဝႀကီး ဖတ္လိုက္မယ္ စိတ္ကူးသမွ် ယခု မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း ဝန္ခံပါသည္။

"မဖတ္ဘူးလားဆိုေတာ့ ဖတ္တယ္ဗ်။ ဘာေတြဖတ္သလဲ ဆိုတာပဲ။ အရင္လို စာအုပ္ဖတ္သလို ရသလည္းမဟုတ္၊ အေတြး အေခၚလည္းမဟုတ္။ သာေၾကာင္း မာေၾကာင္းေတြ၊ ဘယ္သူ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာေတြ၊ ဘာဟင္း ခ်က္စားေနတယ္ ဆိုတာေတြ ဖတ္ေနတာ"

စာအုပ္မွ ေဖ့စ္ဘြတ္ေခၚ လူမႈကြန္ရက္သို႔ ေျပာင္းသြားသည့္ ယခင္စာခ်စ္သူတစ္ဦးက ေျပာပါသည္။
စာအုပ္ေကာင္းေတြ အဖတ္ရ နည္းသြားၿပီ၊ ထုတ္တာ နည္းသြားၿပီ စသျဖင့္ တမ္းတဆိုညည္းမိတိုင္း စာအုပ္ အငွားဆိုင္ေတြႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိပါသည္။

အငွားဆိုင္ေတြမရွိေတာ့ ဘာျဖစ္သြားသလဲ။ အခုလည္း လူေတြက ႀကိဳက္ရင္ ဝယ္ဖတ္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လားဟု ေမး သူက ေမးသည္။ ဝယ္ႏိုင္သည့္အေရအတြက္က ရွိေသးသည္။ အငွားဆိုင္စနစ္ဆီက စာတစ္အုပ္လွ်င္ လူဦးေရ သံုးဆယ္ ေတာ့ ဖတ္ၾကသည္။ လူႀကိဳက္မ်ားသည့္ စာအုပ္မ်ားဆိုလွ်င္ စာတစ္အုပ္ကို လူရာခ်ီ လွည့္ဖတ္ၾကသည္ကိုး။

မွတ္မိေသးေတာ့၊ အဌားဆိုင္က စာအုပ္ေတြမွာ ေရွ႕ဖံုးမွာ ဓာတ္မွန္ေကာ္ျပားႏွင့္၊ ေနာက္ဖံုးမွာ ကာကီေရာင္ ကတ္ထူႏွင့္။ ႀကိဳးျဖင့္ခ်ဳပ္ထားသည့္ ဓတ္မွန္ျပားေအာက္ကအဖံုး ပန္းခ်ီကို ေငး။ ၿပီးမွ ဓာတ္မွန္ျပားကိုလွန္လိုက္ေသာ္ ပန္းခ်ီက အေရာင္ ကြာသြားတာ အရသာတမ်ိဳး။

စာအုပ္ အဌားဆိုင္ရဲ႕ အားသာခ်က္က စာအုပ္တအုပ္ ေကာင္း၊ မေကာင္းတိုင္းတာၾကည့္လို႔ ရသည့္အခ်က္ ရွိသည္။ ဒါက ေနာက္ေက်ာ ကတ္ထူအဖံုးေပၚရွိ ငွားရမ္းစာရင္းကို ၾကည့္သည့္နည္းပင္။ ေက်ာဖံုး အတြင္းဘက္မွာ ငွားစာရင္းေတြ ႁပြတ္ ေနၿပီဆိုလွ်င္ ထိုစာအုပ္ ဖတ္ေကာင္း၍သာျဖစ္ရမည္ဟု မွတ္ယူ၍ အၾကမ္းဖ်င္းရေပၿပီ။ အခ်ိဳ႕စာအုပ္မ်ားဆိုလွ်င္ ေနာက္ ေက်ာဖံုးမွာေရးမွတ္ရတာ မဆန္႔ေတာ့၍ စာရြက္အပိုမ်ားကပ္ၿပီး ထပ္မွတ္ယူရသည္အထိ ဖတ္ရႈသူ မ်ားလွေၾကာင္း သက္ ေသထူေနသည္။

စာအုပ္ေကာင္းမ်ား နာမည္ႀကီးၿပီဆိုလွ်င္ စာအုပ္ဆိုင္ရွင္ကို သင့္ေအာင္ေပါင္းၿပီး အျမန္ဖတ္ရေအာင္ ခ်ဥ္းကပ္ရစျမဲ။ ညေန ေစာေစာ ဆိုင္ေရာက္ေအာင္ ထိုင္ေစာင့္၊ ျပန္အပ္မည့္လူကို ေမွ်ာ္ရသည့္အခိုက္အတန္႔မ်ားကိုလည္း ခုျပန္ေတြး ခုျပန္ခံစား ရ၍ ရပါေသးသည္။

မိုးခ်ဳပ္ ေနာက္က်မွ ျပန္အပ္သူလာ၍ ေစာင့္ေနသူကိုျမင္ေသာ္ အားတံု႔အားနာျဖစ္ၾက၊ ေတာင္းပန္တတ္ၾကစျမဲ။ ေစာင့္ရ သူေတြကလည္း စာအုပ္လည္းရ၊ ေတာင္းပန္စကားလည္း ၾကားရ၍ ေက်နပ္ရစျမဲ။ ထိုမွ်မကေသး ကိုယ္တိုင္ျပန္အပ္ရမည့္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ေမွ်ာ္ေတာ္ေဇာႏွင့္ မေမာေစလိုသည့္စိတ္မ်ားျဖင့္ ေစာေစာအပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ ဝါသနာတူ ျမတ္ႏိုးရာတူသူခ်င္း စာနာစိတ္မ်ားျဖင့္ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ၾကသည္။

ထိုစာအုပ္ အဌားဆိုင္မ်ား၌ပင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အႀကိဳက္ခ်င္းနီးသူတို႔ တစ္ေယာက္အတြက္တစ္ေယာက္ ညႊန္းခဲ့ၾကသည္။ ၿငိမ္းေက်ာ္ႀကိဳက္သူခ်င္း တူလွ်င္ "အျပာေရာင္သစ္ခြ"မွ အစျပဳ "ေျမာက္ျပန္ေလတြင္ တင္ေသာကမၺည္း" အထိ တန္းစီ ရြတ္ရင္း အရသာခံၾက။ မဖတ္ရေသးဘူးဆုိလွ်င္ အဌားဆိုင္စာအုပ္ပံုထဲ ေခါင္းတိုးၿပီး ကူရွာေပးခဲ့ၾကတာ အခါခါ။ မင္းလူ ႀကိဳက္သူခ်င္းဆံုျပန္လွ်င္ “ငွက္ကေလး” ေကာ ဖတ္ၿပီးၿပီလား၊ အခ်စ္ဝတၳဳ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေလ စသျဖင့္ အျမည္းေပးၾကရတာ အေမာ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ စာအုပ္အဌားဆိုင္ အဝမွာပင္ဆံုလ်က္ ေရႊဥေဒါင္း ပရိသတ္ျမင္လွ်င္ ဒဂုန္ေရႊမွ်ားစာေတြ ဖတ္လို႔ရေၾကာင္း လက္တို႔ခဲ့သည္။ မစႏၵာပရိသတ္ကို မိုးမိုး (အင္းလ်ား) ႏွင့္ မိတ္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။ စမ္းစမ္းႏြဲ႔ (သာယာဝတီ) စာအုပ္ လာအပ္ သူထဲ ႏုႏုရည္ (အင္းဝ) ကို ထိုးအပ္ခဲ့ၾကသည္။

သည္လိုႏွင့္ပင္ လူေလးေယာက္စာ ေက်ာခ်င္းကပ္ ရင္ဘတ္ခ်င္း ဝင္တိုက္ေနသည့္စာအုပ္ အငွားဆိုင္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ဆံုၾကၿပီး စာေပအင္ပါယာႀကီးေတြ ခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။

မေန႔ကပဲ ေမာ့ဆက္အဖြဲ႔ႏွင့္အတူ ဥေရာပ၊ ေတာင္အာဖရိကတို႔ကို ေျမလွန္ရွာ၊ အိုက္ခမန္းကို လိုက္ဖမ္းခဲ့ၾကေသာ ကြၽန္ ေတာ္တို႔၊ ဒီေန႔မွာ "ဂဂၤ ါ၊ အိႏၵဴ ယန္စီျမစ္ဝွမ္း ယဥ္ေက်းမႈ" ကို တူးဆြေနၾကျပန္ၿပီ။ မနက္ျဖန္ "အာေရဘီယံ ညပံုျပင္မ်ား" နားေထာင္ဦးမည္။

ခင္ဗ်ားက စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စတုတၳတြဲ ဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ပဥၥမတြဲ လာအပ္မည့္သူကိုေစာင့္ရင္း ကာတြန္းေငြၾကည္၏ ဟာသေပါင္ ခ်ဳပ္ေကာက္လွန္ရင္း လာရင္းကိစၥေမ့ကာ အတိုင္းအဆမရွိ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတာလည္း ၾကံဳရမည္။

သူမ်ားေတြ ညႊန္းလြန္း၍ ေလ႐ူးသုန္သုန္ထဲက "စကားလက္အိုဟာရား" ကို ခင္ဗ်ားက သိပ္ေတြ႔ခ်င္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုင္ရွင္က ၾကားျဖတ္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ရာမွ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ “သူမ” ႏွင့္ရင္းႏွီးသြားၿပီး ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ သူမ၏ ဘက္ေတာ္သားျဖစ္သြားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ခင္ဗ်ားဘက္က စာအုပ္ဆိုင္ မွန္မွန္သြားဖို႔သာ လိုပါသည္။

ခုေခတ္က စာအုပ္အငွားဆိုင္ေတြ မရွိသေလာက္ဆိုေတာ့ စာတစ္အုပ္ထြက္လို႔ အုပ္ေရသံုးေထာင္ပဲ ထားပါဦး၊ တစ္အုပ္ကို ဘယ္ႏွေယာက္ဖတ္မွာလဲ။ စာၾကည့္တိုက္ေတြကေကာ လာဖတ္သူေတြကို တကယ္ အူလႈိက္ သည္းလႈိက္ ႀကိဳလို႔လား။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာအုပ္ေနာက္ေက်ာဖံုးအတြင္း အငွားစာရင္း သေကၤတေတြ ႁပြတ္သိပ္ေနသည့္ ကာလတန္ဖိုးမ်ားကို ျပန္တမ္းတေနသည္။

မိုးေအးေအးမွာ အဌားဆိုင္သြား၊ ၾကိဳက္ရာ စာအုပ္ထူထူတစ္အုပ္ဌားခဲ့ျပီး ဇိမ္က်က် အိပ္ရာထဲ ဖတ္ခ်င္ေသးသည္။

တယ္လီဖုန္းဆက္ ေႏွာင့္ယွက္သူ ခ်ိန္းဆိုသူမ်ားမရွိသည့္ ယခင္ကာလမ်ိဳးမွာေပါ့။ စာတစ္အုပ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကမာၻတည္ ႏိုင္ခဲ့သည့္ ကာလမ်ိဳးမွာေပါ့။

မင္းကိုႏိုင္
(ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္ အပတ္​စဥ္​ ေဆာင္းပါးမွ)