လင္းသက္ၿငိမ္ ● ေရႀကီးခ်ိန္ အမွတ္တရမ်ား

လင္းသက္ၿငိမ္ ● ေရႀကီးခ်ိန္ အမွတ္တရမ်ား
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၄၊ ၂ဝ၁၇

မေန႔ညက မိုးေတြရြာသြန္းၿပီးတ့ဲေနာက္ အိမ္ေ႐ွ႕ေျမာင္းထဲမႇာ ေရေတြတိုးလာတယ္။ ေဒါင္းျမဴးေခ်ာင္း ေရလွ်ံ ေနျခင္းျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။  မိုးရာသီ ေရႀကီးေရလွ်ံျခင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ မထူးဆန္းေသာကိစၥတစ္ခုပါပဲ။  ေျမာင္းထဲကေန အိမ္ဝင္းထဲ တေရြ႕ေရြ႕တိုးဝင္လာတ့ဲ ေရဝါဝါေတြကိုၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္က ေရႀကီးခ်ိန္ေတြကိုသတိရလာမိ။  အိမ္ေခါင္းမိုး ျမဳပ္လုျမဳပ္ခင္ အထိ ေရအႀကီးအက်ယ္ၾကီးတာကို ငယ္ငယ္ကတစ္ခါၾကံဳခ့ဲဖူးပါတယ္။  အိမ္ေပၚမွာ လူေနလို႔မရေတာ့ အဝတ္အစားေတြ ထမင္း အိုးေတြ ဆန္အိတ္ေတြကိုသယ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္ ကုန္းက်တ့ဲ လမ္းတစ္ဖက္က အိမ္မွာသြားေနၾကရတယ္။  ေဆမ်ဳိးမေတာ္စပ္ေပမယ့္ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတ့ဲအိမ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုကို ေနရာေပးၾကပါတယ္။  မွတ္မိေသး တယ္ အ့ဲဒီအခ်ိန္က အဝတ္ေတြေရစိုမွာစိုးလို႔ အေမက ကြၽန္ေတာ့္အဝတ္ေတြကို အကုန္ခြၽတ္ထားၿပီးေရထဲက သြားရတာေပါ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြကေရမကူးတတ္ေတာ့ အေဖပဲေက်ာပိုးၿပီးလိုက္ပို႔ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေလးတန္း ငါးတန္း အရြယ္ ထင္တာပဲ အ့ဲဒီအခ်ိန္႐ွက္တတ္ေနၿပီ။ ႐ွက္ဆို အ့ဲဒီအိမ္မွာက ကြၽန္ေတာ္န႔ဲသက္တူရြယ္တူ ေကာင္မေလးေတြလည္း ရိွတယ္ေလ။ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္းန႔ဲ အေျပးအလႊားအဝတ္ေတြေျပးယူဝတ္ရတာကို မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေရမက်ခင္ နွစ္ရက္သံုးရက္ေတာ့အ့ဲဒီအိမ္မွာအိပ္ အ့ဲဒီအိမ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ရတယ္။

ငါးေတြ ပုဇြန္ေတြ အလြန္ေပါတာကိုလည္း မွတ္မိေနေသးတယ္။ ျမက္ပင္ေတြၾကားထဲ ကားယားကားယားသြားေနတ့ဲ ပုဇြန္လံုးေတြကို ေတြေတြ႔ရင္ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလုအယက္ေျပးေကာက္ၾကတယ္။ ေရတက္စအခ်ိန္မွာ ေရစီးန႔ဲပါလာတ့ဲငါးေျပမ ေတြလည္း တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခုန္ေနၾကတယ္။ ငါးေျပမကိုအလုအယက္ေကာက္လို႔ ခဏခဏဆူးစူးခံရဖူးတာေပါ့။ ေရကခ်က္ခ်င္း မက်ပဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တအိအိက်ဆင္းပါတယ္။ ေရက်တ့ဲအခါအိမ္ၾကမ္းျပင္ေပၚ တင္က်န္ေနရစ္ခ့ဲတ့ဲ ႏြံေတြကိုေဆးေၾကာရတာလည္းအလုပ္တစ္ခုပါပဲ။ ေရက်သြားၿပီးရင္ အိမ္ေဘးကေျမာင္းထဲမွာ ငါးမွ်ားတယ္။ ငါးကိုင္းေထာင္တယ္။ ဟင္းစား မ႐ွားဘူး။ ငါးကိုင္းကေတာ့ အေဖေထာင္တာပါ။ ငါးကိုင္းေထာင္တာကေတာ့ ငါးေျပမတို႔ ငါးဖ်င္းမသလက္ေခါက္တို႔ကို ငါး မွ်ားခ်ိတ္ႀကီးႀကီးန႔ဲ အ႐ွင္လတ္လတ္ခ်ိတ္ၿပီး ေထာင္တာပါ။ မေသေသးတ့ဲငါးေတြ ေျပးေနေတာ့ ငါးမွ်ားႀကိ္ဳးဟာ ဟိုဒီ ေျပးလႊားေနတယ္။ ညပိုင္းမွာ ငါးကိုင္းကို ဝုန္းခနဲ ဝုန္းခနဲအစာဟပ္တ့ဲအသံၾကားရင္ အေဖသြားျဖဳတ္ပါတယ္။ ငါးကိုင္းမွာ မိေလ့ရိွတာကေတာ့ ငါးဘတ္ပါ။ အေကာင္ႀကီးႀကီး အသားစားတ့ဲငါးေပါ့။ ေလးငါးေျခာက္ေကာင္ေလာက္ မိတတ္ပါတယ္။

အိမ္ေ႐ွ႕ကလယ္ကြင္းေတြဟာ ေရျပင္ႀကီးျဖစ္ေနတယ္။ ေရစီးန႔ဲေမွ်ာလာတ့ဲ သစ္တံုးမ်ား၊ ေရစီးအားႀကီးတ့ဲအခါဆို ႏြားေတြ၊ ဝက္ေတြပါ ေမွ်ာပါလာတာကိုလည္းျမင္ဖူးပါတယ္။ အေ႐ွ႕ေရအေနာက္ေရဆံုတ့ဲအခါ ေရႀကီးအားေကာင္းတယ္လို႔လည္းအေဖတို႔ေျပာၾကတာကိုၾကားဖူးတယ္။ အေ႐ွ႕ေရဆိုတာ ေဒါင္းျမဴးေခ်ာင္းေရျဖစ္ၿပီး ေကာလင္းအေ႐ွ႕ဘက္ျခမ္းကေနစီးဆင္းပါတယ္။ အေနာက္ေရဆိုတာကေတာ့ ဝန္းသိုကလာတ့ဲ ေတာင္က်ေရျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အေ႐ွ႕ေရ အေနာက္ေရေပါင္း ဆံုၾကတ့ဲအခါ ေရအဆမတန္ႀကီးတတ္ပါတယ္။ အေ႐ွ႕ေရအနည္းငယ္ၾကည္လင္ၿပီး အေနာက္ေရက ဝါက်င္ၿပီး ႏုံးမ်ားပါတာ ကိုလည္း မွတ္မိေနပါတယ္။  တႏိုင္ငံလံုး ဟိုးေလးတေၾကာ္ျဖစ္သြားတ့ဲ ေရႀကီးမႈမွာ ကြၽန္ေတာ္ေကာလင္းမွာရိွမေနပါ။ လား ရိႈးမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတ့ဲအခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဝက္စာေကြၽးတ့ဲ ေလွေသးေသးေလး (ကြၽန္ေတာ္တို႔အေခၚ ဝက္စေလာင္း)နဲ႔ ရင္စို႔ေလာက္ရိွတ့ဲ ေရထဲေဆာ့ဖူးတယ္။ ေလွေတြန႔ဲ သြားလာေနၾကတ့ဲလူႀကီးျမင္ရင္စီးခ်င္ေပမယ့္ အိမ္ကမစီးခိုင္းပါ။

တစ္ေခါက္ေရႀကီးတ့ဲအခ်ိန္ုမွာေတာ့ ေရမကူးတတ္တ႔ဲကြၽန္ေတာ္ေရနစ္ခ့ဲဖူးပါေသးတယ္။ ျဖစ္ပံုက အိမ္က ေမြးထားတ့ဲဘဲေတြ ေရလာတာန႔ဲထိန္းမရပဲ ဝ႐ုန္းသုန္းကားေဆာ့ၿပီးေရကူးၾကတာပါပဲ ပထမကေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕မွာဆိုေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ေသး။  အ့ဲဒီကေန သတၱဝါေတြက ေရကူးကြၽမ္းေၾကာင္းျပတာထင္ပါရ႕ဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းအထိ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ အေမဆူမွာ ေၾကာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လိုက္ေမာင္းရတာေပါ့။ ဘဲအုပ္ကို မ်က္ျခည္မျပတ္ေအာင္ ၾကည့္ၿပီး ခါးလည္ေလာက္ရိွတ့ဲေရထဲကေနလိုက္ရတယ္။ ဒင္းတို႔က လိုက္ေလေျပးေလပဲ။ ေရျပင္ႀကီးျဖစ္ေနေတာ့ ေျမာင္းရိွတာကိုသတိမထားမိပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေရနစ္ေတာ့တာပဲ။ ပါးစပ္ထဲကို ေရေတြဝင္ၿပီးမလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ယက္ကန္ယက္ကန္န႔ဲ ေရထဲျမဳပ္ေနတ့ဲအခိုက္ဖ်ပ္ကနဲ လက္ က တစ္ခုခုကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္မိတယ္။

အားကိုးအားထားကိုင္တြယ္စရာေလးရိွလာေတာ့ ကိုယ္ကေရေပၚျပန္ေပၚလာၿပီး ကုန္းေပၚျပန္တက္လာႏိုင္ခ့ဲတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္ ေၾကာက္လန္႔လို႔ တုန္ေနပါၿပီ။ ကယ္တင္႐ွင္ကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ျမက္ဖုတ္ကေလးျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ဘဲအုပ္ကို မ်က္စိကစားၾကည့္ေတာ့ အိမ္ေ႐ွ႕ျပန္ေရာက္ေနၾကၿပီ။ အိမ္ကဆူမွာစိုးတာန႔ဲ ေရနစ္တ့ဲအေၾကာင္းကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာရဲပဲ မွင္ေသေသေနခ့ဲရတာေပါ့။

ေရႀကီးခ်ိန္ဆို အမိႈက္ေတြန႔ဲအတူပါလာတတ္ၾကတာကေႁမြေတြပဲ။ အဆိပ္ရိွတ့ဲေႁမြေကာ အဆိပ္မရိွတ့ဲေႁမြေကာ။ အိမ္ေပၚ တက္ၿပီး ေသတၱာၾကားတို႔၊ အဝတ္ပံုထဲတို႔ ဝင္ဝင္ေခြေနတတ္ၾကလို႔ သတိထားရပါတယ္။ ေရက်ခ်ိန္ဆို ေႁမြမ်ိဳခံေနရတ့ဲဖား ရဲ႕ ေအာ္သံကို ခဏခဏၾကားေနရတတ္ပါတယ္။ ေရႀကီးခ်ိန္ေႁမြေတြန႔ဲပတ္သက္ၿပီး ေျခာက္ျခားစရာညေနတစ္ခု ကြၽန္ေတာ္ ၾကံဳခ့ဲဖူးပါေသးတယ္။  ညေနေျခာက္နာရီေလာက္မွာ လမ္းထိပ္ကမုန္႔ဆိုင္မွာ ကြၽန္ေတာ္မုန္႔သြားဝယ္ပါတယ္။ ေရကလမ္းေပၚ မတက္ေသးေပမယ့္ အိမ္ဝင္းေတြထဲေတာ့ ဝင္ေနၾကၿပီ။ အိမ္ကေန သံုးေလးအိမ္ေက်ာ္ခ့ဲေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေဘးကကြက္ လပ္တစ္ခုမွာ ေရေတြေဖြးေနတယ္။ အလင္းေရာင္နည္းနည္းရေနေတာ့ ေရေတြတလႈပ္လႈပ္ေနတာကို ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းျမင္ ေနရတယ္။ အ့ဲဒီကြက္လပ္ေ႐ွ႕အေရာက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေႁမြေတြ အမ်ားႀကီး ကြက္လပ္တစ္ခုလံုး ပြတ္သိပ္ေနတာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ၾကက္သီးေတြျဖန္းကနဲထၿပီး ထြက္ေျပးခ့ဲမိပါေတာ့တယ္။  မုန္႔ဆိုင္က အျပန္မရဲတရဲလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေရျပင္ပဲ႐ွိ ေနတာ ကိုေတြ႔ရျပန္ေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့။ အခုထိအ့ဲဒီေလာက္မ်ားတ့ဲေႁမြေတြကို အဲ့ဒီတစ္ခါပဲ ျမင္ခ့ဲဖူးပါတယ္။

ဒီႏွစ္အိမ္ျပန္လာေတာ့ ၿမိဳ႕ပတ္ပတ္လည္က ေျမာင္းေတြကို ဘက္ဟိုးေတြန႔ဲျပန္ေဖာ္ၿပီး ေရထြက္ေပါက္ေတြကိုခ်ဲ႕ထားတယ္လို႔သိရပါတယ္။ မိုးကလည္း အရမ္းမရြာေတာ့ အရင္လို ေရႀကီးတာေတြ မရိွေသးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာတ့ဲအခ်ိန္မွာ အခုတစ္ခါေကာဆို အိမ္ထဲကို ေရႏွစ္ႀကိမ္ဝင္ခ့ဲၿပီးၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ေျခမ်က္စိသာသာပဲမို႔ ျပႆနာမရိွပါ။ ဒါေပမယ့္ေျမာင္းႀကီး ေတြကလည္းနက္ အကာအရံလည္းမရိွေတာ ့ကမ္းပါးေတြၿပိဳစျပဳေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ မိုးတြင္းမွ စလုပ္ရလို႔ပဲလား ဒါမွ မဟုတ္ မလုပ္ႏိုင္ေသးတာပဲလားေတာ့ မသိပါ။ ဒီပံုအတိုင္းဆို အကာအရံမရိွတ့ဲေျမာင္းႀကီးေတြဟာ ဒီတမိုးပဲခံႏိုင္မယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းကမ္းပါးမ်ားၿပိဳက်ကာ ျပန္ေကာသြားႏိုင္ပါတယ္။ ေျမာင္းထက္နိမ့္ေနတ့ဲတံတားေတြကိုလည္း ျပဳ ျပင္ေပးရပါမယ္။ ေျမာင္းေတြကို ကြန္ကရစ္တမံမလုပ္ႏိုင္ေသးေတာင္ သဲအိတ္ေက်ာက္အိတ္ေတြန႔ဲကာရံထားသင့္တယ္လို႔ထင္မိပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေရမေနေတာ့တ့ဲအတြက္ ေရသြားလမ္းတေလွ်ာက္ကရြာေတြ အေနအထားဘယ္လိုရိွ မယ္ ဆိုတာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိေသးပါ။ ေရႀကီးခ်ိန္အမွတ္တရေတြကို စဥ္းစားရင္း ဆက္လာခ့ဲတ့ဲအေတြးေတြပါပဲ။ အိမ္ ဝင္းထဲ အစာ႐ွာလာတ့ဲ ေရၾကက္သံေတြ၊ ဖားေအာ္သံေတြၾကားမွာ အရင္ကလို ငါးေတြပြက္တ့ဲအသံကိုေတာ့ မၾကားရေတာ့ ပါဘူး။ လူဆိုတာ အခက္အခဲေတြၾကားထဲကေနေတာင္အမွတ္ရစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရိွေနတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ အမွတ္တရေတြကေတာ့ ဆက္တိုက္ေရာက္ရိွေနဦးမွာပါပဲ။ ျပန္ေျပာစရာေကာင္းတ့ဲ အမွတ္တရေတြ ေကာ ျပန္ေျပာစရာမေကာင္းတ့ဲ အမွတ္တရေတြေကာေရာယွက္ေနမွာပါပဲ။ ဘဝရ႕ဲအမွတ္တရေတြထဲ အမွန္ျခစ္ေတြ ၾကက္ ေျခခတ္ေတြန႔ဲ လံုးေထြးေနမွာက သဘာဝပဲမဟုတ္လား။ ၾကက္ေျခခတ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွလိုခ်င္မယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ အ မွန္ျခစ္ေတြခ်ည္းပဲဆိုတာကလည္း လြယ္ကူတ့ဲကိစၥမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တရေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ွင္သန္ေနတ့ဲကာလအတြင္းမွာ မလြဲမေသြ ေထြးေပြ႔ေနရဦးမယ္ဆိုတာကေတာ့ ျငင္းလို႔မရႏိုင္တ့ဲအေၾကာင္းအရာပဲ မဟုတ္ပါလား။

လင္းသက္ၿငိမ္