ဖ်ားေနသူ
တင္လတ္ကို
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၄၊ ၂၀၁၇
ကမၻာမေၾကဘူးလို႔
ငါက
ဆိုေနရဦးမွာလား။
ငါ့ေမး႐ိုးထိုးဖို႔
ေလာကဓံ ဒင္းက
အကိုးအကားေတြနဲ႔ပါလား။
တေၾကာင္းခ်င္းေျပာမယ္
တခြန္းခ်င္းေျပာမယ္
မင္း မရပါဘူးကြာ။
ဆုတံဆိပ္ဆိုတာေကာ
ငါစီးတဲ့ဖိနပ္ေလာက္ ခံပါ့မလား
ေၾသာ္
ငါက ပုထုဇဥ္ကိုး။
ပုထုဇဥ္ဆိုေတာ့
ငိုခဲ့
ရယ္ခဲ့
ဒိုက္ထိုးခဲ့
ခ်ီယားလုပ္ခဲ့
စိတ္ႀကီး၀င္ခဲ့
စိတ္ဓာတ္က်ခဲ့
အစံုပါပဲ
ကမၻာမကုန္မခ်င္း ထင္ရတာပဲ။
အေဖမ႐ွိေတာ့ဘူး
အေမမ႐ွိေတာ့ဘူး
အကိုမ႐ွိေတာ့ဘူး
မိသားစုဆိုတာ
ငါ့ညီေလးနဲ႔ ငါ့မိန္းမမွ်သာ
မ်က္ရည္မခ်ဳဘူး
ေျပာျပတာ
လက္ခုပ္သံမေတာင္းဘူး
ဖတ္ျပတာ။
ကဗ်ာေရးတယ္ဆိုတာလည္း
ငါျမင္တာ ငါေျပာတာမွ်သာ။
လူျဖစ္လာမွေတာ့
ဒုကၡၾကံဳမွာပဲ။
လူျဖစ္မွေတာ့
ရယ္စရာ ၾကံဳမွာပဲ။
ခပ္တည္တည္ပဲ
အတည္ေပါက္ပဲ။
အိပ္မေပ်ာ္
ဖိတ္ေခၚလိုက္လို႔စဥ္းစားဖူးတာလည္း
ရယ္ခဲ့။
ေၾသာ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္
မသူေတာ္ပါလား။
အိပ္မေပ်ာ္ ဖိတ္ေခၚလိုက္လို႔စဥ္းစားဖူးတာလည္း
ရယ္ခဲ့။
ေၾသာ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္
မသူေတာ္ပါလား။
ကမၻာႀကီးကို
ႏွာစီးေနတယ္လို႔သာ
ေျပာလိုက္ပါရေစေတာ့။
Comments