သန္႔ဇင္စိုး ● ျပန္လည္တမ္းတျခင္း

သန္႔ဇင္စိုး ● ျပန္လည္တမ္းတျခင္း
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၅၊ ၂၀၁၇

(၁)
ဘဝမွာ ငါေတာ့ျဖင့္ ဒါကို လုပ္လုိက္ႏုိင္ပါလ်က္နဲ႔ မလုပ္လုိက္မိေလျခင္းလို႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြးမိဖူး ၾကပါလိမ့္မယ္။ ငါ အထက္တန္းေက်ာင္းကသာ စာကို ပိုျပီး ဖိၾကိဳးစားလုိက္မယ္ဆိုရင္ ခုေလာက္ဆို ဒီထက္ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးရမွာပဲ တို႔၊ ငါသာ ဒီေကာင္မေလးကို ငါ့ဘက္ယိုင္ျပီး အဆင္ေျပေနခ်ိန္က ခ်စ္ေရးဆိုလုိက္မယ္ဆို ခုလို သူလွလာမွာမ်ိဳးနဲ႔ဆို အေတာ္ပဲေဟ့ တို႔ လို ေနာင္တဆန္ဆန္ အေတြးမ်ိဳးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ခုမွေတာ့ အခ်ိန္ခရီးသြားသလို ေနာက္ျပန္သြားျပီး လုပ္လို႔ကလည္းမရ။ စိတ္ထဲဝင္လာတိုင္း သတိရတိုင္း ႏွေမ်ာ သလိုလို ခံစားမႈ ပုံစံမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုရဲႏြယ္ တစ္ေယာက္လည္း အဲဒီလို ခံစားမႈမ်ိဳး ျဖစ္ေနမိတယ္။ ေနာင္တရ သလိုလို၊ အျပစ္ရွိ သလိုလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး။ တခါတေလေတာ့လည္း "ငါနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ အေနသာၾကီးပဲ" လို႔ စိတ္တင္းရင္း ေျဖေတြးေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း ျပန္ျပန္ေတြးမိျပီး အဲဒီခံစားခ်က္ ျပန္ျပန္ဝင္လာတာပါပဲ။ ကိုရဲႏြယ္ တစ္ေယာက္ အခ်ိန္ကို တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနာက္ျပန္သြားႏုိင္ရင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္၊ လက္ေမာင္းေလးကို ကိုင္ျပီး "အေမ ေနေကာင္းရဲ႔လား" လို႔ တစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ ေမးမိမယ္ထင္တယ္။ တစ္ခြန္းေလာက္ "အေမ" လို႔ ေခၚျဖစ္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ ျပန္ေတြးတိုင္း ခုေလာက္ စိတ္မေကာင္း ေနာင္တ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။

(၂)
ကိုရဲႏြယ္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မီဒီယာ ကုမၸဏီရဲ႕ လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္လာျခင္းက အဲဒီအမ်ိဳးသမီးၾကီးနဲ႔ သူ ေတြ႔ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္ လာတာေပါ့။ ကိုရဲႏြယ္က မီဒီယာရဲ႕ ဘာသာျပန္ ဌာနမွာ အလုပ္လုပ္တာ။ သူနဲ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ စုစုေပါင္း ငါးေယာက္ရွိတယ္။ ကုမၸဏီ စီးပြါးေရးေအာင္ျမင္လာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ထပ္ခ်ဲ႔၊ ထပ္ခ်ဲ႔ေတာ့ ဝန္ထမ္းေတြ ထပ္ခန္႔ရတယ္။ ထပ္ခန္႔ေတာ့ ရုံးခန္းမွာ ေနရာက မေလာက္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ ကုမၸဏီက ျမိဳ႕လယ္က ကြန္ဒိုတစ္ခုေပၚမွာ အခန္း ႏွစ္ခန္းငွားျပီး ရုံးဖြင့္ထားတာ။ ကြန္ဒိုခန္း ႏွစ္ခန္းမွာ လူေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ရဲ႕ စားပြဲေတြ၊ ကြန္ျပဴတာေတြနဲ႔ အေတာ္ေလး က်ပ္လာတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဝန္ထမ္းေတြ ေနရာ မေလာက္တဲ့ ကိစၥကို လတ္တေလာ ေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ အစည္းအေဝးေခၚေတာ့ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ထြက္လာတယ္။ ဘာသာျပန္ဌာနကို အခန္းသတ္သတ္ငွားေပးမတဲ့။ ဘာသာျပန္သမား ငါးေယာက္အတြက္ပဲ အခန္းသတ္သတ္ ငွားေပးႏိုင္မယ္လို႔ေတာ့ ကိုရဲႏြယ္မထင္ပါ။ အစီအစဥ္ အေသးစိတ္ထြက္လာေတာ့ သူေတြးထားတဲ့ အတိုင္းပင္။ အခန္းကို အသစ္ငွားေပးမွာ မဟုတ္။ သူတို႔ ရုံးေဘးက သင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခု ထဲမွာ အခန္းတစ္ခန္း လြတ္ေနတယ္။ အဲဒီအခန္းကို သူတို႔ မီဒီယာက ငွားသုံးမယ္ဆို ရုံးမွာ ဝန္ထမ္းေတြ က်ပ္ေနတဲ့ ကိစၥလည္း အထိုက္အေလ်ာက္ အဆင္ေျပ၊ ဟိုဘက္က သင္တန္းေက်ာင္းကလည္း အခန္းစရိတ္ သက္သာ။ ကိုရဲႏြယ္တို႔ အဖြဲ႔ကေတာ့ စားပြဲေတြ၊ ကြန္ျပဴတာေတြ စာအုပ္စာတမ္းေတြ သယ္ျပီးေတာ့ ရုံးအသစ္လို႔ ေခၚရမယ့္ သင္တန္းေက်ာင္းထဲက အခန္းငယ္တစ္ခုကို ခ်ီတက္ၾကရတယ္။ သင္တန္းေက်ာင္းထဲက သီးသန္႔အခန္းဆိုေပမဲ့ ေက်ာင္းဝန္ထမ္းေတြ၊ သင္တန္းသားေတြ နဲ႔ေတာ့ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတာပါပဲ။ လူသစ္ေတြလို ျဖစ္ေနေပမဲ့ တစ္လေလာက္ ၾကာေတာ့လည္း ေက်ာင္းက ဝန္ထမ္းေတြ၊ ဆရာေတြနဲ႔ေတာင္ ခင္ေနျပီ။ ဒီေနရာမွာ သင္တန္းေက်ာင္း သန္႔ရွင္းေရး ဝန္ထမ္း အကား အေၾကာင္းကို ထည့္ေျပာရပါမယ္။ အကား က ခပ္သြက္သြက္ အသက္ ၄၅ ေလာက္ ဟိႏၵဴအမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ပါ။ ကြမ္းေလးျမဳံ႔ျပီး ေက်ာင္းထဲမွာ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္၊ ေနခင္းဆို သင္တန္းေက်ာင္း ဝန္ထမ္း ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာေနေလ့ရွိတယ္။ ကိုရဲႏြယ္ တို႔ အခန္းကိုေတာ့ လုံးဝသန္႔ရွင္းေရး မလုပ္ေပး။ သူ႔ အလုပ္ရဲ႕ ပိုင္နက္မဟုတ္တာ သိလုိ႔ ေနပါလိမ့္မယ္။ ကိုရဲႏြယ္တို႔ မီဒီယာရုံးက သန္႔ရွင္းေရး သမားကလည္း သူမ်ားသင္တန္းေက်ာင္းထဲမို႔ မလာပါဘူး။ သင္တန္းေက်ာင္းက သန္႔ရွင္းေရး အကား ကလည္း သူ႔အလုပ္မဟုတ္ ေတာ့ ဝင္ျပီး သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္။ ကိုရဲႏြယ္တို႔ ဘာသာျပန္ေတြကလည္း ျဖစ္သလို ေနတတ္တဲ့ ေယာကၤ်ားေလး ေတြပီပီ ပြရွုပ္ေနတဲ့ စားပြဲေတြနဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာပါပဲ။ ကိုရဲႏြယ္ဆို ရုံးမွာ တစ္ခါတစ္ေလ အိပ္တတ္တာမို႔ အပိုယူလာတဲ့ အဝတ္ေတြေတာင္ နံေနျပီ။ တံခါးၾကားကို ပစ္ထားလိုက္တယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ေတြကလည္း "မင္းပုဆိုးေတြ ခ်ဥ္ေစာ္နံတယ္ေဟ့" ဆိုတာေလာက္ပဲ ေျပာျပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ပါပဲ။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ အကား သင္တန္းေက်ာင္းကို မလာေတာ့ဘူး။ က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ တစ္လ ခြင့္ယူတယ္ေျပာၾကတယ္။ အကား အစား သန္႔ရွင္းေရး တစ္ေယာက္ အစားဝင္မယ္ လို႔လည္း ၾကားတယ္။ အကား သာ ေနမေကာင္းမျဖစ္ခဲ့ရင္ ကိုရဲႏြယ္လည္း ခုလို ေနာင္တရေနရမွာ မဟုတ္ဘူး။
(၃)
ရုံးေျမညီထပ္က ဓာတ္ေလွကား ေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ အကၤ်ီအဝတ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ နီးပါးေလာက္ အမ်ိဳးသမီးၾကီး တစ္ေယာက္ ရပ္ေနတယ္။ ကိုရဲႏြယ္ကိုေတြ႔ေတာ့ "အေတာ္ပဲ ဆရာေရ၊ ကၽြန္မ ဒါၾကီးကို ဘယ္လိုစီးရမွန္းမသိလို႔" တဲ့ ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဓာတ္ေလွကားက ေခၚစရာ မလိုပါဘူး။ ေျမညီထပ္မွာပဲ ရွိေနျပီးသား။ အတက္ခလုတ္ေလး ႏွိပ္လိုက္ရင္ အလိုလို တံခါးကပြင့္သြားမွာ။ ကိုရဲႏြယ္ လည္း ဝတ္ေက်တန္းေက် ျပဳံးျပလုိက္ရင္း ဓာတ္ေလွကား တံခါးကို ဖြင့္ဝင္လိုက္ေတာ့ သူလည္း လိုက္လာတယ္။ ကိုယ္သြားမယ့္ ငါးလႊာခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္ျပီး ခဏေနေတာ့ ဓာတ္ေလွကားက ျငိမ့္ကနဲ တက္သြားတယ္။ တစ္လႊာ ႏွစ္လႊာ ေလာက္ေရာက္မွ သတိရတယ္။ အေဒၚၾကီး ဘယ္အလႊာကို သြားမွာလဲ သူမေမးလိုက္ရေသး။ "အေဒၚ ဘယ္အထပ္ကို သြားမွာလဲခင္ဗ်"

စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အထိ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ ကိုရဲႏြယ္ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ အေဒၚၾကီး က ကိုရဲႏြယ္ကို ေၾကာင္ျပီး ၾကည့္ေနတယ္။ တစ္ခုခုေတြးေနလို႔ သူ႔ကို သတိမထားမိဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္။ ကိုယ့္ကို ၾကည့္ေနေၾကာင္း သိသာတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး။

"အေဒၚ ကၽြန္ေတာ္က ငါးလႊာကို သြားမွာ။ အေဒၚက ဘယ္ႏွစ္လႊာကို သြားမွာလဲ။ ဒီအထဲမွာ ခလုတ္ထပ္ႏွိပ္ရ ေသးတယ္ဗ်"
"ေအာ္.. ငါးထပ္ပဲ သားေရ ငါးထပ္ပဲ။ အဂၤလိပ္စာေတြ သင္တဲ့ေက်ာင္းကို သြားမွာေလ"

ခုက်ေတာ့ ဆရာ လို႔ မေခၚေတာ့ပါလား။ ကိုရဲႏြယ္ သူ႔ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အရြယ္ကေတာ့ သူ႔အေမ ထက္ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ငယ္မယ္။ ဆံပင္က ျဖဴမည္းၾကား။ အကၤ်ီက ေတာ္ေတာ္ႏြမ္းႏြမ္းေပမဲ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္ထားတယ္။ ေဂ်းနည္းနည္း တက္ေနတဲ့ ျခင္းေတာင္းထဲမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ ေရဘူးနဲ႔။ ပိုက္ဆံ အိတ္လား ဘာလားမသိတဲ့ လက္ဆြဲက်န္ေက်ာင္းအိတ္တစ္ခုကို ေခါက္ထည့္ထားေသးတယ္။ အမယ္ ေရဘူးက စစ္သားေတြ သုံးတဲ့ ဒန္ေရဘူးပါလား။ ေက်ာင္းမွာ တစ္ခါသုံးခြက္ေတြနဲ႔ ေရၾကိဳက္သေလာက္ ေသာက္လို႔ရတာ သိဟန္မတူဘူး။ ဓာတ္ေလွကားထဲကထြက္ေတာ့ ကိုရဲႏြယ္ စပ္စုၾကည့္တယ္။

"အကား အစား အလုပ္လာလုပ္တာလား အေဒၚက"

"မေရႊဝင္း ကို ေျပာတာထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္ သားေရ။ အေမက  မေရႊဝင္းတို႔ အိမ္ေဘးမွာေနတာ။ သူခ်ိတ္ေပးလို႔ ေန႔စားခရေအာင္ လာလုပ္တာ။ သက္ေတာ့သက္သာတယ္ၾကားတယ္။ သူနားေနတုန္း အစားဝင္မွာပါ"

ဟုတ္ကဲ့ လို႔ တစ္ခြန္းထဲေျပာရင္း ကိုယ့္အခန္းထဲ ကိုယ္ဝင္ခဲ့လုိက္တယ္။ ကြန္ျပဴတာဖြင့္၊ ႏိုင္ငံတကာသတင္း စာမ်က္ႏွာေတြ လိုက္ၾကည့္၊ facebook ဖြင့္ လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနရင္း ဓာတ္ေလွကားထဲက အၾကည့္ကို ေခါင္းထဲ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဒီအေဒၚၾကီးဟာ စိတ္မွေကာင္းရဲ႔လား မသိ။ facebook ကေန စကားလာေျပာေနတဲ့ ခ်စ္သူ ကိုေတာင္ သန္႔ရွင္းေရး အသစ္ေရာက္တယ္လို႔ မဆီမဆိုင္ေျပာျပလိုက္ေသးတယ္။ သူကလည္း အင္း လို႔ပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ မအားဘူးထင္တယ္။

ခဏေနေတာ့ အခန္းတံခါး ေခါက္သံၾကားတယ္။ တံခါးက ေစ့ထားတာပဲ။ "ဝင္ခဲ့ပါ" လို႔ ကိုရဲႏြယ္ လွမ္းေျပာလုိက္တယ္။ ကိုရဲႏြယ္တို႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြက တံခါးေခါက္ေလ့မရွိ။ ဒါ သင္တန္းေက်ာင္းက ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ေယာက္ျဖစ္ေလာက္တယ္။ ဝင္လာပါျပီ မနက္က အေဒၚၾကီး။ တံျမက္စည္းတစ္လက္၊ ေဂၚျပားတစ္လက္နဲ႔။ "သားေရ..။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္မယ္ေနာ္" တဲ့။ ခက္ျပီ။ သူတို႔သင္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ ကိုရဲႏြယ္ တို႔ ဘာသာျပန္သတင္းခန္းနဲ႔က မဆိုင္ဘူးဆိုတာ ရွင္းျပရျပီ။ လုပ္ငန္းမတူေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီအခန္းဟာ ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရးဝန္ထမ္းအေနနဲ႔ ဝင္လုပ္ေပးဖို႔ မလိုေၾကာင္း ေျပာျပရတယ္။ အေဒၚၾကီးက ကိုရဲႏြယ္ သိုင္းဝိုင္းျပီး ရွင္းျပေနတာကို ျပဳံးျပီး ၾကည့္ေနတယ္။ မင္း ေျပာခ်င္ရာ ေျပာစမ္း ခ်ာတိတ္ကေလး ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔။ ဘာလို႔မွန္းမသိဘူး သူ အဲဒီလို ျပဳံးျပီး ၾကည့္ေနတာကို မၾကိဳက္ဘူး။ အိမ္ျပန္ျဖစ္တဲ့ေန႔ အေမ့ကို လစာထဲက ေငြတစ္ခ်ိဳ႕အပ္ရင္ အေမလည္း သူ႔ကို အဲဒီလို ၾကည့္ဖူးတယ္ထင္တယ္။ သူကေတာ့ တစ္ခြန္းထဲ ေျပာတယ္။ "အို..တစ္ခန္းေလာက္ တံျမက္စည္း ပိုလွည္း လုိက္တာ ဘာျဖစ္မွာ မို႔လို႔လဲ။ ဟိုရုံးေတြ ဒီရုံးေတြ နားရွုပ္စရာၾကီး" ဆိုျပီး သူ႔ဘာသာ သူသတ္မွတ္လုိက္တဲ့ အလုပ္ကို စလုပ္ေနေတာ့တယ္။ တကယ္ဆို "ဆရာ ရယ္။ အပန္းမၾကီးပါဘူး ကၽြန္မလွည္းလိုက္ပါ့မယ္" ဆို ကိုရဲႏြယ္ ေက်းဇူးေတာင္တင္ဦးမယ္။ သူတို႔အခန္းက သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္ျဖစ္တာ ေျပာင္းလာကတည္းက ကိုး။ အေဒၚၾကီး ဟာ တံျမက္စည္းလွည္းေနရင္းလည္း ပါးစပ္က အျငိမ္မေန။ "ေယာကၤ်ားေလးေတြခ်ည္းပဲထင္တယ္။ ဘာလို႔မ်ား ေယာကၤ်ားေလးေတြဟာ ညစ္ပတ္ ၾကသလဲ မသိဘူးေနာ္" ဆိုပဲ။ သူ႔ကို အာရုံထဲမထားေတာ့ဘဲ ခ်စ္သူကို စကားလွမ္းေျပာမယ္ဆိုျပီး ကြန္ျပဴတာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ offline ျပေနျပီ။ ညေနေဖာင္ပိတ္အတြက္ ေကာင္းမယ့္ သတင္းေတြကို လိုက္ေရြးေနလိုက္တယ္။

"သားက ဘယ္မွာေနတာလဲကြ"

"ေအာင္မေလး လန္႔လုိက္တာဗ်" ကိုရဲႏြယ္ လန္႔သြားတယ္။ အာရုံက ရိုက္တာသတင္းဌာနရဲ႕ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာထဲမွာ ေရာက္ေနတုန္း သူ႔စားပြဲကို ကာထားတဲ့ အလူမီနီယမ္ျခံအကာေလးေပၚကေန ရုတ္တရက္ ေခါင္းၾကီးေပၚလာျပီး ေမးလိုက္တာေၾကာင့္ပါ။ ေတာ္ေတာ္စကားမ်ားတဲ့ အေဒၚၾကီးပဲ။ ဒီေန႔မွ သိၾကတာကို။ ေနာင္ဘယ္လို ကင္းကင္းေနရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုျပီး စိတ္ထဲေတြးလိုက္တယ္။

"လွည္းတန္းခင္ဗ်"

"လွည္းတန္းေတြ၊ ေလွတန္းေတြလည္း မသိပါဘူးကြာ။ သားတို႔ ရန္ကုန္က နားေတြလည္းျငီး၊ ပူလည္းပူတယ္" လို႔ ေျပာျပီး လွည္းျပီးသားအမႈိက္ေတြကို ျပန္သိမ္းရင္းထြက္သြားတယ္။

(၄)
တနလၤာေန႔မနက္ ကိုရဲႏြယ္ ရုံးအလာေနာက္က်တယ္။ ေနာက္က်ဆို ညတုန္းက အခန္းအတူေန သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မႏၱေလးရမ္ ေသာက္တာ ႏွစ္ေတာင့္ေတာင္ ကုန္တာကိုး။ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ မနက္ ၉ နာရီခြဲ။ အစည္းအေဝးလည္းမမွီေတာ့။ ေခါင္းကလည္း ကိုက္သလိုလို အမူးပဲ မေျပေသးသလိုလို။ ရုံးေပၚေရာက္ျပီး အခန္းထဲဝင္လုိက္ေတာ့ အစည္းအေဝးေန႔မို႔ ထင္တယ္ ဘာသာျပန္အယ္ဒီတာေတြ အကုန္လူစုံေနတယ္။ ကိုေက်ာ္ၾကီး က လွမ္းေျပာတယ္။ "ဟိတ္ေရာင္..။ မင္းအေမ မင္းကို လုိက္ရွာေနတယ္ကြ"

ကိုရဲႏြယ္ ေၾကာင္သြားတယ္။ အေမနဲ႔ မေန႔ကမွ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ အေမက ျမိဳ႕ထဲဘက္ ေရာက္လို႔ ရုံးကို ဝင္မယ္ဆို သူ႔ကို အရင္ဖုန္းဆက္ေနက်။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။

"မင္းအေမဆိုတာ မင္းအေမကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူး ရဲၾကီးေရ။ သန္႔ရွင္းေရးအသစ္ အေဒၚၾကီးကို ေျပာတာ။ မနက္ထဲက မင္းစားပြဲကို လက္ညိွဳးထိုးျပီး ဆရာေရ ဒီေနရာက သား မလာေသးဘူးလားလို႔ ငါတို႔ကို ေမးေနတာ ႏွစ္ခါေတာင္ ရွိျပီကြ"

ဘာျဖစ္လုိ႔ပါလိမ့္ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲ။ ဒီအေဒၚၾကီးကို ၾကည့္ရတာ တမ်ိဳးပဲ။ သူၾကည့္တဲ့ မ်က္လုံးေတြက စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကီး လိုလို ရီေဝေဝၾကီး လိုလို။ ျပီတီတီၾကီးေတာ့ မဟုတ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ အျပင္ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္လုိက္မွ ေခါင္းက ပိုျပီး ကိုက္လာသလိုလို ရွိတယ္။ သင္တန္းေက်ာင္းထဲ ျပန္ဝင္လုိက္ေတာ့ ေဟာ ေတြ႔ပါျပီ ကိုယ့္အေဒၚၾကီး။

"သားေရ ေက်ာင္းမွာ ေကာ္ဖီမႈန္႔ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ေကာ္ဖီေသာက္မလား အေမ ေဖ်ာ္လုိက္မယ္ေလ"

သူ႔ကိုယ္သူ အေမ ဆိုပါလား။ ေကာ္ဖီကိုေတာ့ ကိုရဲႏြယ္ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ ေခါင္းက ကိုက္ေနတာကိုး။ "ႏို႔မႈန္႔ မထည့္နဲ႔ သၾကားေလွ်ာ့ေနာ္ အေဒၚ။ ေက်းဇူးပဲဗ်" လို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း အၾကည့္တစ္ခု နဲ႔ အျပဳံးတစ္ခုေတာ့ ရလိုက္ေသးတယ္။ ခဏက်ေတာ့ စားပြဲကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္လာပို႔တယ္။ ကိုေက်ာ္ၾကီး က ေနာက္ေနေသးတယ္။ "အေဒၚက ဘက္လိုက္တယ္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က်ေတာ့ မတိုက္ဘူး" လို႔ ေျပာေတာ့ "ဆရာတို႔ေသာက္ခ်င္ရင္ေျပာေလ ကၽြန္မ ေဖ်ာ္ေပးပါ့မယ္" လို႔ ေျပာသြားေသးတယ္။ ေကာ္ဖီက အေကာင္းၾကီး မဟုတ္ေပမဲ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ေခါင္းၾကည္သြားတယ္ ထင္ရတယ္။ အဲဒီ ေကာ္ဖီ က အစျပဳလို႔ ေနာင္ခဏခဏ ဝင္ဝင္လာျပီး တစ္ခုျပီး တစ္ခုေကၽြးေတာ့တယ္။ "သားေရ သင္တန္းဆင္းပြဲက လက္ဘက္ေတြ ပိုလို႔ ထမင္းနဲ႔ နယ္ထားတယ္ စားၾကည့္စမ္း" တို႔၊ "သားေရ မင္း ေဆးလိပ္ေသာက္တာ မ်ားတယ္လို႔ မထင္ဘူးလားကြ" တို႔ "သားခဏ ထပါလား။ မင္းစားပြဲက ရွုပ္ပြေနတာပဲ အေမရွင္းစမ္းမယ္" တို႔ ဆက္တိုက္ၾကဳံရေတာ့တယ္။

တစ္ရက္ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ "သား ဒီအဝတ္ပုံၾကီးက မင္းဟာ မဟုတ္လား။ အေမအိမ္ယူသြားျပီး ေလွ်ာ္လို႔ ရမလား" တဲ့။

"မယူပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ပို႔မွာပါ။ မအားေသးလို႔ပါ"

"မပို႔နဲ႔ေတာ့ ဒီေန႔ယူသြားမယ္။ သန္ဘက္ခါ မီးပူတိုက္ျပီး ျပန္ယူခဲ့မယ္"

ကိုရဲႏြယ္ အဲဒီမွာ တစ္ခုသြားျပီး စဥ္းစားမိတယ္။ ဆိုင္ပို႔လည္း ပိုက္ဆံေပးရမယ့္အတူတူ အေဒၚၾကီးကို ေပးလိုက္ရင္ သူလည္း အဝတ္ေလွ်ာ္ခ ရမယ္။ ကိုရဲႏြယ္လည္း ဘိုကေလး ေစ်းလမ္းအထိ သြားစရာ မလုိေတာ့ဘူးေပါ့။

"ဒါဆိုလည္း ယူသြား အေဒၚရာ ေဟာဒီမွာ ဆပ္ျပာဖိုး" ဆိုျပီးေတာ့ ေငြေလးေထာင္ကို ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူက ေစတနာနဲ႔ ေလွ်ာ္ေပးမယ္ ေျပာေနေတာ့ ကိုယ္က အဝတ္ေလွ်ာ္ခယူ ဆိုျပီး ေပးလို႔ကလည္း မျဖစ္။ "အိမ္မွာ ဆပ္ျပာရွိသားပဲ" ဆိုျပီး ခံတံတံ လုပ္ေနလို႔ ဆပ္ျပာဖိုးမယူရင္ အဝတ္ေတြ မယူသြားရဖူး ေျပာလိုက္တာ "ငါ့သားေလး က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ" ေျပာျပီး ေငြေလးေထာင္ကို ယူသြားတယ္။ ပိုက္ဆံအပ္ရင္ ဆုေပးတဲ့ အေမ့ကိုေတာင္ သတိရေသး။ တစ္ခုေတြးမိတာက ဒီအေဒၚၾကီး က သူ႔ဆီက ေငြခ်ဴဖို႔မ်ား အေရာလာဝင္ေနတာလားမသိဘူးလို႔။ "အညာသူ ေတြက လူလည္ေတြကြ" ဆိုျပီး အေမ့ကို မေက်နပ္ရင္ ပြစိပြစိ လာေျပာေနတဲ့ အေဖ့စကားသံကို ၾကားေယာင္မိေသး။

ဆိုင္မွာ အဝတ္ေတြအပ္ရင္ ပလက္စတစ္အိတ္ေလးနဲ႔ အသစ္လို ထုပ္ပိုးေပးတာတို႔၊ အေမႊးရည္ အေကာင္းစား ေတြ ျဖန္းေပးလိုက္တာတို႔ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ မရေတာ့ေပမဲ့ အေဒၚၾကီး ေလွ်ာ္ေပးတဲ့ လက္ရာက သပ္ရပ္တယ္။ မီးပူလည္း ေသခ်ာတိုက္ေပးထားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူ႔အဝတ္ေတြ ယူသြားရင္ ကိုရဲႏြယ္ကို္ေတာင္ မေျပာေတာ့။ "သား ေကာ္ဖီ ေသာက္မလား" လို႔လည္း မေမးေတာဘူး ။ ေန႔ခင္းဆို ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ကေတာ့ ပုံမွန္ ေရာက္လာတယ္။ တခါတခါ အျပင္က ဝယ္ထားတဲ့ မုန္႔ေတြဘာေတြ ပါလာလို႔ သြားေျပာရေသးတယ္။ "အေဒၚၾကီး ပိုက္ဆံအကုန္ခံျပီး မုန္႔ေတြဘာေတြ အျပင္က မဝယ္ပါနဲ႔ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ေန႔ခင္း မုန္႔မစားဘူး"

"ေအးပါကြာ။ မစားခ်င္ရင္ မထည့္ေပးေတာ့ပါဘူး ကိုၾကီးက်ယ္ရယ္"

"ၾကီးက်ယ္တာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ပိုက္ဆံကုန္မွာ စိုးလို႔ပါ" လို႔ ေျပာေတာ့ မၾကားတၾကား "ပိုက္ဆံကုန္တာမ်ား" လို႔ ေျပာျပီးထထြက္သြားတယ္။ အဲဒီလို အေဒၚၾကီးက။ သီတင္းပတ္ သုံးပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အေဒၚၾကီးကို ကိုရဲႏြယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ခင္လာတယ္။ ရုံးမွာထားတဲ့ အဝတ္ေတြအျပင္ အိမ္ကေလွ်ာ္မယ့္ အဝတ္ေတြေတာင္ ရုံးကို ယူယူလာျပီး အေဒၚၾကီးကို တမင္ေပးတယ္။ ပိုေလွ်ာ္ေတာ့ ပို ပိုက္ဆံေပးလို႔ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြက မင္းအေမေရာ တို႔ မင္းအေမလာရွာတယ္တို႔ မင္းအေမ ေခၚလိုက္ပါဦး တို႔ ေျပာလာရင္ေတာ့ ပါးစပ္က ထုတ္မေျပာေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေက်နပ္။ ဘာျဖစ္လို႔ မေက်နပ္မွန္းလည္း ေသခ်ာေတာ့မသိဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္တာက သန္႔ရွင္းေရးမိန္းမၾကီးကို မင္းအေမလို႔ ေျပာတာကို စိတ္ထဲက မေက်နပ္တာ ျဖစ္ေလာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္။ အေဒၚၾကီးနဲ႔ စကားေျပာတုိင္း "အေဒၚ" ဆိုတဲ့ အေခၚအေဝၚကို ပိုပိုသာသာ ေလး ေခၚလိုက္တာပဲ။ သူကေတာ့ "သားေရ" "အေမ ကေလ" ဆိုတဲ့ အသုံးအႏူံးေတြကို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျပာေနတယ္။ ကိုရဲႏြယ္ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ခရီးမသြားရခင္ အထိေပါ့။

(၅)
သင္တန္းေက်ာင္း ဝင္ေပါက္နားက ထုိင္ခုံမွာ ကြမ္းေလးတျမဳံ႕ျမံဳ႕ နဲ႔ အကား ကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။

သတင္းေရးဖို႔ အခ်ိန္ေနာက္က်ေနလို႔ ကိုရဲႏြယ္လည္း ခပ္သုတ္သုတ္ပဲ ႏူတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။

"ေနေကာင္းသြားျပီလားဗ်"

"ဟုတ္ကဲ့ ေကာင္းသြားျပီရွင့္။ ရုံးျပန္တက္ေနတာေတာင္ ၃ ရက္ေလာက္ရွိျပီ"
ကိုရဲႏြယ္လည္း ကိုယ့္အခန္းထဲက အလုပ္စားပြဲကိုေရာက္မွ ထုိင္ခုံေပၚ တင္ထားတဲ့ အဝတ္ထုပ္ၾကီးကို ေတြ႔တယ္။ ေလွ်ာ္ဖို႔ အေဒၚၾကီးကို အပ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြပဲ။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သူ႔အမ်ိဳးအစားအလုိက္ မီးပူတိုက္ထားတာ ေကာ့လို႔။ အဝတ္ေတြကို ျမင္မွ အေဒၚၾကီးကို သတိရသြား တယ္။ အကား ရုံးျပန္တက္ျပီဆိုေတာ့ သူမလာေတာ့ဘူးေပါ့။ ေကာ္ဖီေတာင္ ေသာက္ခ်င္လာသလိုလိုပဲ။ အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္ဖို႔ အပ္ရတာ အဆင္ေျပပါတယ္ဆိုမွ အေဒၚၾကီးက မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆို ဘိုကေလးေစ်းလမ္းထဲထိ သြားရေတာ့မယ္။ အကား က အခန္းထဲကို သန္႔ရွင္းေရးဝင္လုပ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ ေနာင္ဆို ျပန္ပြေတာ့မွာပဲ လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ထင္ေပမယ့္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ထူးထူးဆန္းဆန္း အေဒၚၾကီးကို သတိရတတ္တယ္။ သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္ မလုပ္ရေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ သူအဆင္မွ ေျပပါ့မလား။ သူက သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေပမယ့္ အဝတ္အစားေလးေတြ ဝတ္လာတာ ႏြမ္းေဟာင္းေနေတာ့ ခ်ိဳ႕တဲ့သူမွန္း သိသာပါတယ္။ သူရုံးေနာက္ဆုံးလာတဲ့ေန႔က ကိုရဲႏြယ္သာ ရုံးမွာရွိရင္ မုန္႔ဖိုးအျဖစ္ တစ္ေသာင္း၊ တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ေတာ့ ေပးလိုက္မိမယ္ထင္တယ္။  သူအက်င့္လုပ္ေပးသြားတာ ေန႔ခင္းဆို ေကာ္ဖီ ေတာင္ ေသာက္ခ်င္လာတတ္ေနျပီ။ ပြေနတဲ့ စားပြဲကို ၾကည့္ျပီး အေဒၚၾကီးသာရွိရင္ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းနဲ႔ စားပြဲကို အတင္းဝင္ရွင္းတာကို သတိရမိတယ္။ တစ္ရက္ေတာ့ အေဒၚၾကီး အေၾကာင္းကို အကား ဆီမွာ သြားေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က အကား က ထုံးစံအတုိင္း ေက်ာင္းဝင္ေပါက္ေဘးက ခုံကေလးမွာ ထုိင္လို႔။ ေက်ာင္း ဧည့္ၾကိဳေကာင္တာမွာ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးက ဖုန္းထုိင္ပြတ္ေနတယ္။

"သူက ကၽြန္မ နဲ႔ သိပ္အခင္ၾကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ကြက္ထဲက သူ႔အမ်ိဳးအိမ္ကို နယ္ကေန လာလည္ရင္း ကၽြန္မ ရက္ရွည္ အလုပ္နားေတာ့ သူဝင္လုပ္ေပးမယ္ဆိုျပီး လာတာပဲ။ အလုပ္ကျပန္လာရင္ ကၽြန္မ ဖို႔ မုန္႔ေတြဘာေတြ ဝယ္လာတယ္။ ကၽြန္မေၾကာင့္သာ ဒီသန္႔ရွင္းေရးခ ရတာဆိုျပီး ေျပာတယ္။ မဝယ္လာပါနဲ႔ ဆိုလည္းမရဘူး။ ခုေတာ့ အညာဘက္ျပန္သြားျပီ။ ေျပာပါတယ္..ဘာျမိဳ႕ဆိုလား။ ကၽြန္မလည္း မေခၚတတ္ဘူး။ ကိုရဲႏြယ္ က ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"

အကား ရဲ႕ ရွည္လ်ားတဲ့ ေျပာျပခ်က္ျပီးေတာ့ ကိုရဲႏြယ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။ "ဒီလိုပါပဲ ေမးၾကည့္တာ။ သူက သေဘာေကာင္းတယ္ေလ" ဆိုျပီး ျပီးစလြယ္ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ဧည့္ၾကိဳေကာင္တာ ေပၚက ေကာင္မေလး က ဖုန္းကေန မ်က္ႏွာခြါျပီး ဝင္ေျပာေတာ့တာပဲ။

"ေဒၚၾကီးေအးေဝ က ကိုရဲၾကီး ကို ႏူတ္ဆက္သြားတယ္လုိ႔ ေျပာေပးပါတဲ့ ေျပာသြားေသးတယ္။ သူဘယ္ေန႔ ျပန္လာမွာလဲဆိုျပီး အစ္ကို တို႔ ရုံးဘက္ေတာင္ သြားေမးေနေသးတယ္။ ေဒၚၾကီး က ကိုရဲၾကီးကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ"
အကား ကလဲ ဝင္ေျပာတယ္။ "ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲျပန္လာလို႔ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႔ရင္လည္း ကိုရဲႏြယ္ အေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာျပေနတာ။ ကိုရဲႏြယ္ ဘယ္လိုညစ္ပတ္တဲ့အေၾကာင္း၊ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ အေၾကာင္း၊ ကိုရဲႏြယ္ စားပြဲေပၚက ဓာတ္ပုံထဲက ေကာင္မေလးပုံ ေခ်ာတဲ့အေၾကာင္း စုံေနတာပဲ။ ကၽြန္မ ကေတာင္ အစ္မကို သင္တန္းေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ခိုင္းတာေနာ္။ ဟိုမီဒီယာ မွာ လုပ္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရေသးတယ္" ကိုရဲႏြယ္လည္း အဟဲ ဆိုျပီး ရယ္ျပျပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္။ သင္တန္းေက်ာင္း ဧည့္ၾကိဳေကာင္မေလး ဝင္ေျပာမွ အေၾကာင္းရင္းကို သိေတာ့တယ္။

"ကိုရဲၾကီးကို ေဒၚၾကီး က ဘာျဖစ္လို႔ ခ်စ္တာလဲ သိလား"

"တို႔ အယ္ဒီတာ ၾကီးက ခန္႔ေခ်ာၾကီးမို႔ ေနမွာေပါ့" လို႔ အကား က ဝင္ေနာက္တယ္။

"ဘယ္ကလာ။ သမီး ကို တစ္ရက္ေျပာျပတယ္။ ရဲၾကီး က သူ႔သားနဲ႔ သိပ္တူတာပဲတဲ့။ မ်က္ႏွာသာ တူတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ရယ္လုိက္ရင္ မ်က္စိပိတ္သြားတာ၊ ႏူတ္ခမ္းေမႊးထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ ေနတာလည္း တူတာပဲတဲ့။ မတူတာက သူ႔သားက ကိုရဲၾကီးလို ပညာတတ္မဟုတ္ဘူးတဲ့။ "

ေအာ္ အဲဒါေၾကာင့္ သူျပဳံးျပီးၾကည့္တဲ့ပုံက အိမ္က အေမရဲ႕ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ တူေနတာကိုး။ ကိုရဲႏြယ္ နည္းနည္းေတာင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ေအးေပါ့ေလ။ သူ႔သားနဲ႔ တူေတာ့ အလြမ္းေျပ ျပဳစုေပးတာ ေနမွာေပါ့။

"သူ႔ရဲ႔ အဲဒီသားေတာ္ေမာင္ က ဘယ္ေရာက္သြားတာ တဲ့လဲ"။ ဟုတ္တယ္ေလ ေမးရမယ္။ ကိုယ့္အေမသာဆို သူမ်ားေနရာမွာလာျပီး သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္ခိုင္းပါဘူး။ လိုအပ္တာေတာ့ ျပည့္စုံေအာင္ေထာက္ပံ့ေပးျပီး အနားယူ ခုိင္းမွာ။

"သူ႔သား က ဆုံးသြားျပီးေလ။ စစ္သားတဲ့ ။ တုိက္ပြဲက်သြားတာ ကခ်င္ ဘက္မွာဆိုပဲ။ သူ႔ေယာကၤ်ားကလည္း စစ္သားပဲတဲ့ သူလည္း တိုက္ပြဲက်ျပီး ေသတာတဲ့။ သမီးကို အဲလိုပဲ ေျပာျပတာ"

ကိုရဲႏြယ္ေရာ အကားေရာ ခဏ တိတ္ဆိတ္သြားတယ္။ ေကာင္မေလး ကေတာ့ သူ႔ဖုန္းကို ဆက္ပြတ္ေနတယ္။ ကိုရဲႏြယ္ရင္ထဲမွာ ဘာမွန္းမသိတာၾကီး ခံစားရျပီး ဝမ္းနည္းသလို၊ ေနာင္တ ရသလို ျဖစ္လာတယ္။ သူသာ ခပ္စိမ္းစိမ္း မဆက္ဆံဘဲ ဒီထက္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ "အေမ" လုိ႔ ေခၚျပီး ဆက္ဆံခဲ့ရင္ သားျဖစ္သူကို လြမ္းေနတဲ့ အေဒၚၾကီး သိပ္ကို ေပ်ာ္မွာ။ ကိုရဲႏြယ္ ေဆးလိပ္ ေသာက္ခ်င္လာတယ္။

(၆)
ကိုလံဘီယာ လက္ဝဲသူပုန္မ်ားႏွင့္ အစိုးရတပ္မ်ား ျပင္းထန္စြာတိုက္ပြဲျဖစ္၊ ႏွစ္ဘက္အက်အဆုံးမ်ားျပား
ဘိုဂိုတာ၊ စက္တင္ဘာ ၂၅

သတင္းေခါင္းစဥ္ တပ္လုိက္ျပီးမွ ကိုရဲႏြယ္ စာဆက္မေရးႏိုင္ဘူး။ အေဒၚၾကီးကို သတိရတာေပါ့။ ေသသြားတဲ့ ကိုလံဘီယာ သူပုန္ေတြနဲ႔ အစိုးရတပ္သားေတြမွာ အေဒၚၾကီးလို အေမေတြ ရွိမွာ သိပ္ေသခ်ာတာပဲ။ ဒါဆို အဲဒီလို အသည္းကြဲျပီး လြမ္းေနတဲ့ မိခင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ရွိလိမ့္မလဲ။ စစ္ပြဲေတြမရွိရင္ မိန္းမၾကီးေတြ အသည္းမကြဲ ရေတာ့ဘူး။ အေဒၚၾကီးလည္း သူ႔သားကို္ လြမ္းေနရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဆို ကိုရဲႏြယ္လည္း "အေမ" လို႔ မေခၚျဖစ္လုိက္တဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး။

သန္႔ဇင္စိုး