မိခ်မ္းေဝ ● ဘုရားသခင္၏ နာမေတာ္ေအာက္မွာ ထြင္းအကၡရာ

 မိခ်မ္းေဝ ● ဘုရားသခင္၏ နာမေတာ္ေအာက္မွာ ထြင္းအကၡရာ
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၆၊ ၂၀၁၇
 

ေဗြးတုတ္ေရ…ကုိယ္ဟာ တစ္ခါက ပင္လယ္ခရီးေတြသြားၿပီး ခရီးသြားျခင္း အႏုပညာဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးဖူးပါတယ္၊ ခရီးသြားျခင္းျဖင့္  စိတ္ျပတင္းေတြ လင္းပြင့္သြားၿပီး သိျမင္မႈဆုိင္ရာ အေတြးအျမင္မ်ားလည္း လတ္ဆတ္လာတဲ့အေၾကာင္း ကေလးပါ။

အခုအေမရိကန္ႏုိ္င္ငံကုိေရာက္လာေတာ့ မ်က္စိေတြနားေတြကုိ တဆုံးဖြင့္ေျခလွမ္းေတြ အေသာ့ႏွင့္လုိ႔ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ သူေတြ ေနာက္လုိက္ပါႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေတာ့တာပဲ။ ႏုိ္ဝင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔ ေအာင္ေအာင္လို႔ေခၚတဲ့ ကုိေအာင္ျမတ္စုိးနဲ႔ သမီးေခ်ာလုိ႔ေခၚတဲ့ ဧကရီၿဖိဳးတုိ႔က ေရွးေဟာင္းခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းတခုဆီပုိ႔ေပးတာပါ။

ဒီေနရာမွာသမီးေခ်ာလုိ႔ေခၚတဲ့ ဧကရီၿဖိဳးအေၾကာင္းေလး ေဗြးတုတ္ကုိ ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။  သူဟာ စာေရးဆရာမေလး တေယာက္ဆုိတာ ေဆာင္းပါးတေနရာမွာ ေျပာဖူးတယ္ေနာ္၊ သူဘာေတြေရးလဲ မသိခ်င္ဘူးလား၊ သူဟာ လဝန္းအိမ္ ကေလာင္အမည္နဲ႔ “လမင္းရဲ႕ ေျဖေဆးႏွင့္ ဝတၳဳတုိမ်ား” (ေစတနာစာေပ ၂၀၀၄ ႏုိ္ဝင္ဘာ) ပုိ႔စ္ေမာ္ဒန္သတုိ႔သမီး (အင္ၾကင္း ၿမိဳင္စာေပ ၂၀၁၅ ႏုိ္ဝင္ဘာ)၊ “ေကာင္းကင္ထက္က ဆူး” (အင္ၾကင္းၿမိဳင္ စာေပ ၂၀၁၇ ဇန္နဝါရီ) ဆုိတဲ့ စာအုပ္ေတြကုိ ထုတ္ေဝထားၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

သူဟာ စာေပကုိခ်စ္ျမတ္ႏုိ္းသူျဖစ္ၿပီး စာေရးဆရာမႀကီး ယုဝတီခင္စိန္လိႈင္ရဲ႕ေျမးျဖစ္ေၾကာင္းလည္းသိရတဲ့အခါ အံ့ၾသဝမ္း ေျမာက္မႈေတြ ပုိခဲ့ရတယ္။ ဆရာမႀကီး ယုဝတီခင္စိန္လိႈင္ရဲ႕ ကုိယ္တုိင္ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကာလဟာ မေန႔ တေန႔က လုိပါပဲလား။ ဆရာမႀကီးရဲ႕ဝတၳဳေတြဟာ ႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ရုိက္ကူူးတာ (၂၁) ပုဒ္ရွိပါသတဲ့။

ဆရာမႀကီးဟာ ျပည္နယ္ေတြဆီ ခရီးထြက္ၿပီး တုိင္းရင္းသားဝတၳဳေတြေရးေလ့ရွိတာလည္း သတိထားမိဖူးပါတယ္။ စာေရး သက္ ႏွစ္ (၅၀) အတြင္း လုံးခ်င္း ၁၆၀ ခန္႔ ဝတၳဳတုိ ၃၀၀၊ ေဆာင္းပါး ၂၀၀ ေရးသားသြားတယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္၊ အမ်ဳိး သမီးကေလာင္အဖဲြ႔မွာ ဒုဥကၠ႒၊ ျမန္မာႏုိင္ငံစာေပျပန္႔ပြားေရးအသင္းမွာ ရာသက္ပန္အမႈေဆာင္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံစာေပနဲ႔ စာနယ္ ဇင္းအဖဲြ႔မွာ ဦးေဆာင္ေကာ္မတီဝင္အျဖစ္ ေလးႏွစ္သက္တမ္း ၃ ႀကိမ္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူပါ။

စာေပဆုအေနနဲ႔လည္း ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ပခုကၠဴစာေပဆုနဲ႔ ၂၀၀၅ ေငြတာရီဝတၳဳရွည္ဆုတုိ႔ကုိ ရရွိတယ္လုိ႔ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ ဆရာမႀကီးရဲ႕မ်ဳိးဆက္သစ္အေနနဲ႔ လဝန္းအိမ္နဲ႔ ရွင္ပါရမီတုိ႔ႏွစ္ဦး အႏုပညာအေမြ ဆက္ခံသူအျဖစ္ ေပၚထြက္လာတာပါ၊

ဆရာမႀကီး သဒၶါတရားေကာင္းသလုိ ေျမးျဖစ္သူဆရာမ လဝန္းအိမ္ကလည္း ေစတနာထက္သန္သူပါ။ ရင္းႏွီးလာလုိ႔ အိမ္ နာမည္ သမီးေခ်ာလုိ႔ေခၚရင္း သူပုိ႔သမွ်ေရာက္ရတဲ့ခရီးေတြ မနည္းပါဘူး။ သူန႔ဲအတူ လုိက္ပါကူညီေပးတဲ့ ကုိေအာင္ျမတ္စုိးရဲ႕ စာေရးဆရာမ်ားအေပၚေလးစာခ်စ္ခင္ျခင္းကုိေတာ့ ကမၸည္းမထုိးဘဲ မေနႏုိ္င္ပါဘူး၊ နယူးေယာက္လုိေနရာမွာ စရိတ္စကႀကီး မားလွတဲ့ ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈစရုိက္ၾကားထဲ အလုပ္အကုိင္ဖ ဖ်က္ပီး လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ေနတာ ေတာ္ရုံသဒၶါတရားေတာ့မဟုတ္ေခ်ဘူး။

“ဒီေန႔ဆရာမတုိ႔ကုိပုိ႔ေပးမယ္ ဘုရားေက်ာင္းနာမည္က “cathedral of Saint John the Devine” တဲ့ ဆရာမရဲ႕။

သမီးေခ်ာက သူ႔ရဲ႕မူပုိင္ဟန္ ၾကည္လင္ျပတ္သားတဲ့ အသံေလးနဲ႔ေျပာတဲ့အခါ သြက္လက္တဲ့ ေအာင္ေအာင္ကလည္း ကား စက္ႏိႈးေနပါၿပီ။ နယူးေယာက္ဟာ ဧည့္စိမ္းေတြကုိ ခပ္စိမ္းစိမ္းစုိက္ၾကည့္ေနတာပါ။ လမ္း- အေဆာက္အအုံ၊ ရြက္ေႂကြ၊ သြန္း တဲ့ေလျပည္၊ လင္းပေနျခည္ကအစ မတူတဲ့ အဆင္အေသြးနဲ႔ ကုိယ္ေတြနဲ႔ မယဥ္ပါးေသးပါဘူး၊

ေတာသားၿမိဳ႕တက္ေတာင္မဟုတ္ မြန္ျပည္နယ္သူတေယာက္ အေမရိကားေရာက္ရတဲ့အျဖစ္ဟာ လိုက္ပါ ပုိ႔ေဆာင္သူေတြရဲ႕ လက္ကုိ တင္းတင္းဆုပ္လုိ႔ မ်က္ေျချပတ္မခံ အေပ်ာက္မခံ တဲြေႏွာင္ထားရပါတယ္။

New York City ရဲ႕ Amsterdam Avenue  လမ္း (၁၁၁ နဲ႔ ၁၁၃) ၾကားမွာရွိတဲ့ ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ ေရွ႕မွာ ကား ဆုိက္လုိက္ေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ခန္႔ညားျခင္းက်က္သေရမွာ ကုိယ္တုိ႔ မိန္းေမာမိသြားၾကပါေတာ့တယ္။

“လွည့္စားမႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေသာေလာကႀကီး၌ရပ္တည္ရွင္သန္ႏုိ္င္ေသာ တခုတည္းေသာ နည္းလမ္းမွာ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔အားငယ္ ေသာအခါ မလွည့္ဖ်ားေသာ ဘုရားသခင္အေပၚ ယုံၾကည္ျခင္းတည္း….ဆုိေသာ စကားနဲ႔အညီ ဘုရားသခင္အေပၚယုံၾကည္မႈေတြျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး မုဒ္ဦးေလွခါးကုိ တလွမ္းခ်င္းတက္ခဲ့ၾကတယ္။

ေဗြးတုတ္ေရ…ကုိယ့္ရဲဲ႕စိတ္ေတြ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ (၂၀) ဆီ ပ်ံသန္းသြားပါပေကာ၊ ဒီတုန္းက ကုိယ္ဟာ- ဒီစိတ္ဒီေျခလွမ္းမ်ိဳးနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ေအာက္လမ္းမႀကီးေပၚက “စိန္ပက္ထရစ္” ဘုရားေက်ာင္းထဲဝင္ခဲ့ပါေပါ့။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူနဲ႔ ရင္းႏွီးခင္မင္တဲ့ ဖာသာႀကီးဟာ ကုိယ့္တုိ႔မိသားစုကုိ ဝမ္းေျမာက္ၾကည္ရႊင္စြာႀကိဳဆုိခဲ့တယ္၊ ကေလးေတြဟာ ဆုံလည္စားပဲြႀကီးေပၚကုိ တခု ၿပီးတခု ေရာက္လာတဲ့ ဥေရာပမုန္႔ေတြကုိ ပလုပ္ပေလာင္း စားၾကတယ္။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ဖာသာႀကီးရဲ႕မိတ္ေဆြ ၿမိတ္က ဆရာမႀကီးေဒၚေလးၾကည္နဲ႔ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ႀကီး အေၾကာင္းကုိ အားရပါးရေျပာၾကတယ္။

တခါမွာေတာ့ ဖာသာႀကီးဟာ- ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းရာအေဆာင္ဆီကုိ ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ဝတ္ျပဳေနရာယူ ခုံတန္းမ်ားရဲ႕ အ လယ္လမ္းေၾကာင္းမွာခင္းထားတဲ့ ေကာ္ေဇာကုိခြာလုိက္တဲ့အခါ ကမၸည္းေက်ာက္ျပားတခု ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ဒီစိန္ ပက္ထရစ္ ဘုရားေက်ာင္းကုိ စတင္တည္ေထာင္သူ ဖာသာႀကီးရဲ႕ အလုပ္ကုန္းေနရာ၊ ေဗြးတုတ္ေရ- စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး၊ လူ ေတြေန႔စဥ္ျဖတ္ေလွ်ာက္ရာေနရာမွာ ရုပ္ႂကြင္းကုိထည့္သြင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္ေစတဲ့ စိတ္ကူးျဖဴစင္ႏွိမ့္ခ်မႈ ဒီလုိေနရာမွာ ဒီလုိ အရာရွိေနမယ္ မထင္တဲ့ အ့့ံၾသမင္သက္မႈ။

လက္ရွိ စိန္ပက္ထရစ္ ဆရာေတာ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ျဖဴလြလြဝတ္ရုံကုိ ရမ္းခါလ်က္ ေရွ႕ကေန ထြက္သြားျပန္တယ္။ ႏူးည့ံေဖာ္ေရြတဲ့ အၿပံဳးဟာ ေဝွ႔ရမ္းလုိက္တဲ့ လက္အစုံနဲ႔အတူ သူ႔ေနာက္က လုိက္ခဲ့ေစ လုိတဲ့ ဟန္နဲ႔ ေျခလွမ္းမ်ားကေတာ့ ေလွခါးထစ္ေတြဆီ၊ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕အျမင့္တေနရာ ေခါင္းေလာင္းစင္ထား ရွိရာေနရာကၾကည့္ရင္ ေမာရၿမိဳင္လုိ႔ တြင္တဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ႀကီးကုိ အေပၚစီးကျမင္ရတာေလ၊ အေဝးျမင္ကြင္းရဲ႕ ဖမ္းစားညိႇဳ႕ငင္မႈမွာ ကေလးေတြေပ်ာ္ၾကတာ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးလုိ႔၊ ျမင္ ေတာင့္ျမင္ခဲ ေတြ႔ေတာင့္ေတြ႔ခဲ အေတြ႔အႀကံဳေၾကာင့္  အာရုံေတြႏုိ္းထလန္းဆန္းသြားၾကတာအမွန္ပါပဲ ေဗြးတုတ္ရယ္…

ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္ကုိမေရာက္ျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ ဒီအေတြ႔အႀကံဳ ဒီျမင္ကြင္းေတြဟာ ႏွလုံးသားမွာ ၿမဲၿမံစြာ ထြင္း ၿပီးသားမုိ႔ “ေတာင္ရုိးတန္းဆင္ဖုိနီ…” ဆိုတဲ့ အလြမ္းစာတပုဒ္ကုိေရးထုတ္မိ ေလေသးရဲ႕။ အခ်ိန္ကာလဟာ အလြန္တရာ ၾကာေညာင္းသြားခဲ့ၿပီ၊ ေဗြးတုတ္ေရ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ညီညြတ္က အခ်ိန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီလုိဖဲြ႔ထားဖူးေလရဲ႕။
        

အလုိ…
အခ်ိန္ဆုိတဲ့
ဂ်စ္စပီအုိႀကီးဟာ
သူ႔အလွည့္ကုိမနားဘဲ
ပါးလ်တဲ့မ်ဥ္းတေၾကာင္းအေပၚ
နယ္နိမိတ္တခုအေပၚ
ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္းသြားတာ
အာရုံထဲကျမင္လုိက္ရတယ္

ဟုတ္တယ္။ အခ်ိန္ကာလက ေရြ႕လ်ားသြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ခံစားမႈက တေက်ာ့ျပန္လာႏုိင္ေသးရဲ႕ေလ၊ အခုေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ကုိျမင္ေတာ့ ခံစားမႈေတြအသစ္ျပန္ျဖစ္လာျပန္ပါေရာ။

အတူပါလာသူ ဆရာမႀကီးေရႊကူေမႏွင္းကလည္း ကုိယ့္နည္းတူပဲ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕အံ့မခန္းညိႇဳ႕ခ်က္မွာ အမိႀကီးမိေနရွာ ေလရဲ႕။
“ဆရာမေရ- ဒီဘုရားေက်ာင္းႀကီးကုိ ၁၈၉၂ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၇ ရက္ေန႔မွာ အုတ္ျမစ္ခ်တည္ေဆာက္ခဲ့တာပါ။ ေဆာက္ လုပ္ထားပုံက  Romanesque Revival နဲ႔ Gothic Rivival Style ႏွစ္ခုေပါင္းစပ္ထားတာပါ”

“ဟင္..ဒါဆုိ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ့အစိတ္ေလာက္ရွိၿပီေပါ့”

“ရွိၿပီေပါ့ဆရာမရယ္ နယူးေယာက္မွာလည္း ေလးခုေျမာက္အႀကီးဆုံးဘုရားေက်ာင္းလုိ႔ေျပာရင္ ရပါတယ္။

ေဗြးတုတ္ေရ..ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အထဲမွာ ႀကီးမားတဲ့နံရံတံခါးခ်ပ္ႀကီးေတြ တရားေဟာစင္နဲ႔ တရားနာသူေတြထုိင္ဖုိ႔ထုိင္ခုံေတြ၊ ထုထည္ႀကီးမားသလုိ ခန္႔နားမႈေတြနဲ႔ ဝင့္ထည္စြာ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ ေနလုိက္တာ..။

တေနရာမွာေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကုိ တည္ေထာင္သူ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေလ်ာင္းေတာ္မူရုပ္ထုႀကီး၊ ထိန္းသိမ္းေကာင္း သူတုိ႔ရဲ႕ ရာဇဝင္မွာ သမုိင္းတန္ဖုိးျမင့္မားေနပုံမ်ား ေက်ာက္သားအျဖဴနဲ႔ ထုဆစ္ထားတဲ့ ရုပ္ထုေတာ္ႀကီးကုိ အေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဓာတ္ပုံမွတ္တမ္းတင္ေနမိတယ္။ သူေတာ္စင္ေတြဟာ သူတုိ ႔မရွိေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ေျခရာေတြကုိ ထားရစ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔မရွိေတာ့ေပမယ့္ သူတုိ႔ရွိေနၾကတယ္။ ျမင့္ျမတ္ၾကယ္စင္မ်ားကုိ ကမၸည္းတင္မယ့္ ကုိယ့္တုိ႔ရဲ႕ႏွလုံးသားေကာင္းကင္ မွာ မကြယ္ပတဲ့ ၾကယ္စင္အလင္းေတြ ထာဝရလင္းေနမွာပါ။ ေဗြးတုတ္ေရ…ဒီေနရာမွာ မင္းကုိႏုိင္ေရးတဲ့ ေနာက္ၾကည့္မွန္ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေဆာင္ “ညိဳ” ေျပာတဲ့စကားကေလးကို သတိရမိတယ္။

“ၾကယ္ေတြမွာလည္း ၾကယ္လူႀကီးၾကယ္ကေလးရွိတယ္
ဓူဝံၾကယ္က အဘုိးႀကီးမုိ႔ တေနရာတည္း ငုတ္တုတ္ထုိင္စဥ္းစာေနတာေပါ့
ခုႏွစ္စင္ၾကယ္က ကေလးေတြမုိ႔ ကုန္းပုိးစီးတမ္းကစားေနၾကတာ
အေျခမခုိင္ဘဲ လိမ့္က်သြားတဲ့ ၾကယ္ေတြျမင္ဖူးပါတယ္၊
ဒါေပမယ့္.. အဲဒီအထဲမွာ  လူေတြအတြက္အသုံးတည့္လုိ႔ အမည္မွည့္ခဲ့တာ
ရတဲ့ၾကယ္ေတြ တစ္ပြင့္မွ ပါမသြားဘူး။
တကယ္ေတာ့ ၾကယ္ေတြရဲ႕ဘဝမွာ အေဖာ္နီးတာ အေဖာ္ေဝးတာ အေရးမႀကီးပါဘူး။
ေလာကအတြက္အသုံးဝင္တဲ့ၾကယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေႂကြတာ ေသခ်ာပါတယ္။
မေႂကြတဲ့ၾကယ္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာ လင္းလက္ေတာက္ပဆဲ….

ႀကီးမားခန္႔အထည္ျခင္း ဂုဏ္သိရ္အဟန္႔ေကာင္းလွတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ သခင္ေယရႈ ကားထုိင္ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ေမတၱာေတာ္ကုိ ခံယူေနမိတယ္ ေဗြးတုတ္ေရ။ ဂါးနက္ေက်ာက္၊ ထုံးေက်ာက္ေတြနဲ႔ ဖဲြ႔စည္းတည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္း ေတာ္ႀကီးကုိ ႏႈတ္ဆက္ၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ရင္း ကာလရွည္ၾကာေလးျမင့္ျခင္းရဲ႕ တန္ဖုိးကုိ ကုိယ္ေတြးေနမိတယ္။

ကာလရွည္ၾကာေလးျမင့္ေလေလ တန္ဖုိးအေျချမင့္ ဂုဏ္တင့္ေလေလ..ဒါဆုိရင္ ကုိယ္တုိ႔ျမန္မာျပည္ သန္လ်င္ေရနံခ်က္ စက္ရုံအရာရွိ အိမ္ရာဝင္းအတြင္းမွာရွိတဲ့ ေပၚတူကီဘုရားေက်ာင္းကေလးကေရာ… ဒီဘုရားေက်ာင္းကေလးဟာ ၁၇၆၀ ျပည့္ႏွစ္ပုိင္းကစၿပီး ျမန္မာနဲ႔ ေပၚတူကီတုိ႔ရဲ႕ လူမႈဆက္ဆံေရး ဗဟုိအျဖစ္တည္ရွိခဲ့ၿပီး အင္းဝနဲ႔ပဲခူးသာသနာျပဳ ဘာႏူဘုိက္ သာသနာျပဳအဖဲြ႔ရဲ႕ ဒုတိယသင္းအုပ္ႀကီး အီတလီလူမ်ဳိး “မြန္ဆီနီေရာနာရီနီ” က ႀကီးမွဴးလုိ႔ အာေမးနီးယန္း သူေဌးႀကီး နီကုိလပ္စ္ဒီအာဝီလာက သန္လ်င္ၿမိဳ႕ေန အေနာက္ႏုိ္င္ငံသားမ်ား ဝတ္ျပဳဖုိ႔ေဆာက္လုပ္ခဲ့တာလုိ႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။

သမုိင္းအေထာက္အထားေတာ့လုိအပ္ပါတယ္၊ ဘုရားေက်ာင္းကုိ ၁၉၀၈ ခုႏွစ္မွာ ေရွးေဟာင္းသုေတသနက ထုတ္ျပန္ ထားတဲ့ The Ancient Monament Preservation Act.1904 အရ ႏုိင္ငံေတာ္မွ တာဝန္ယူေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္တစ္ခုျဖစ္တယ္လုိ႔လည္း သိရတယ္၊ ကုိယ္တုိ႔ႏုိင္ငံဆီ ေစာစီးစြာေရာက္ခဲ့တဲ့ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳ သမုိင္းကုိ ေျခရာခံမယ္ဆုိရင္ သဲလြန္စရနုိင္ေကာင္းတဲ့ အရာေတြပဲမဟုတ္လား။

အဲဒီေန႔က ေအာင္ေအာင္နဲ႔ သမီးေခ်ာလုိက္ပုိ႔တဲ့ ေရွးေဟာင္းဘုရားေက်ာင္းႀကီးကေနရရွိတဲ့ ျဖန္႔ထြက္အေတြးေတြပါ၊ ကုိယ္တုိ႔ရဲ႕ ခရီးစဥ္မွာ ေအာင္ေအာင္နဲ႔ သမီးေခ်ာတုိ႔ရဲ႕ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ ကူညီမႈခရီးစဥ္ေတြဟာ မနည္းလွပါဘူး။

ေဗြးတုတ္ေရ… သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေက်းဇူးတရားကုိ မွတ္တမ္းတင္ဖုိ႔ ခရီးကအျပန္မွာ ထြင္းအကၡရာဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ကုိယ့္မွတ္စုစာအုပ္မွာ
ကုိယ့္စားပဲြေပၚမွာ
သစ္ရြက္ေတြမွာ၊ သဲေသာင္ေပၚမွာ၊ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ
မင္းနာမည္ကုိ ကုိယ္ေရးမယ္
မုိးကုတ္စက္ဝုိင္းရဲ႕ အစြန္းမွာ
ငွက္ကေလးေတြရဲ႕ ေတာင္ပံမွာ
လိပ္ကေလးေတြရဲ႕ ဝပ္က်င္းမွာ
မင္းနာမည္ကုိ ကုိယ္ေရးမယ္
 
တိမ္တံခြန္ေတြရဲ႕ အေပၚမွာ
မုိးပြင့္မုိးမႈန္ေတြရဲ႕ သိပ္သည္းဆထဲမွာ
မင္းနာမည္ကုိ ကုိယ္ေရးမယ္
 
မတံ့မနားတက္လာတဲ့ ဒီေရရဲ႕မာန္ဟုန္မွာ
အေခါင္းပါတဲ့ ခရုကေလးေတြရဲ႕ ေကြးညႊတ္ျခင္းမွာ
ရွဥ့္ငေပါတေကာင္ရဲ႕ လ်င္ျမန္ျဖတ္လတ္ျခင္းမွာ
မင္းနာမည္ကုိ ကုိယ္ေရးမယ္
 
လေရာင္ရႊန္းဖိတ္ တိတ္တဆိတ္ပြင့္ေနတဲ့ ကုမုျဒာရဲ႕ပြင့္ခ်ပ္ေပၚမွာ
မင္းနာမည္ကုိ ကုိယ္ေရးမယ္
 
အေမွာင္ကုိခြင္း အလင္းရထား ႏွင္တံဖ်ားမွာ
မင္းနာမည္ကုိ ကုိယ္ေရးမယ္
 
ေက်ာရုိးရဲ႕အခက္ခဲေၾကာင့္
က်ိန္စာမိသလုိ မတံ့မနား ကူးခတ္ေနတဲ့ ငါးမန္းတေကာင္ရဲ႕ေက်ာေပၚမွာ
မင္းနာမည္ကုိ ကုိယ္ေရးမယ္
 
ပင္လယ္ေပ်ာ္ဇီဝဇုိးေတြရဲ႕ နာက်င္အန္ဖတ္
လတ္ဆတ္ ေဆးဝါး အသုိ္ကခုိနားရာ
ေက်ာက္ေဆာင္ကမ္းပါးယံမွာ
မင္းနာမည္ကုိ ကုိယ္ေရးမယ္
 
မင္းဘယ္သူလဲဆုိတာ တေလာကလုံး သိဖုိ႔လုိအပ္တဲ့အခါ
“မိတ္ေဆြေကာင္း”… လုိ႔ ကုိယ္ေၾကညာေပးမယ္
မိတ္ေဆြေကာင္း..မိတ္ေဆြေကာင္း..မိတ္ေဆြေကာင္း
မိတ္ေဆြေကာင္းဆုိတဲ့ေခၚသံ
စၾကာဝဠာတုိက္တစ္ေသာင္းရဲ႕ နံရံမွာ ပဲ့တင္ျပန္တဲ့အခါ
ဘုရားသခင္ရဲ႕ နာမေတာ္ေအာက္မွာ
မင္္းနာမည္ကုိ ကုိယ္ေရးမယ္
မင္းနာမည္ကုိ ကုိယ္ေရးမယ္
မင္းနာမည္ကုိ ကုိယ္ေရးမယ္

မိခ်မ္းေဝ

မုိးမခမဂၢဇင္း အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၇ ပါ ဝတၱဳတုိ။