ေက်ာ္ထင္ ● ေၾကးဖလားနံ႔ အလြမ္းျဖန္႔ေဝသီ

ေက်ာ္ထင္ ● ေၾကးဖလားနံ႔ အလြမ္းျဖန္႔ေဝသီ
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၇

(၁)
အိပ္မက္ေတြမက္တုိင္း ေရနံေရာင္ဝေနတဲ့အိမ္ႀကီးဟာ ပါစျမဲပါပဲ။ ဒီအိမ္ႀကီး မပါဘဲနဲ႔ အိပ္မက္ရယ္လုိ႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ ဒါ ကလည္း တမ်ဳိးထူးဆန္းတာပဲ။ အစြဲအလန္းေၾကာင့္ပဲလား၊ ငယ္စိတ္နဲ႔ ခင္တြယ္မိတာေၾကာင့္ပဲလား။ ဘယ္လုိမ်ဳိးလဲေတာ့ ေျပာမျပတတ္ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အိပ္မက္မက္လုိ႔ အဲ့ဒီ့အိပ္မက္ရဲ့ဇာတ္ဝင္ခန္းမွာ အိမ္တလုံးပါျပီဆုိ ေရနံေရာင္ဝ ေနတဲ့ အိမ္မည္းညိဳႀကီးပဲ။ အိမ္မည္းညိဳႀကီးလုိ႔ဆုိလုိက္ေပမယ့္ အိမ္တလုံးလုံး မက္တဲ့ထဲ ပါတာမဟုတ္ပါဘူး။

အဲ့ဒီ့ အိမ္မည္းညိဳႀကီးမွာ ႏွစ္ႏွစ္သားကေန ေနထုိင္လာခဲ့တာ ဆယ့္သုံးႏွစ္သားထိပါပဲ။ ဆယ္စုႏွစ္တခု ေက်ာ္ေက်ာ္ေပါ့။ သိပ္ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ၿခံဝိုင္းအက်ယ္ႀကီးထဲက ရွည္တံရွည္တထပ္အိမ္ႀကီး။ အိမ္ကုိ ေရွ႕တုိးေဆာက္ထားတာ။ ေရွ႕တုိး ေဆာက္ထားတာဆုိေပမယ့္ ျခံစည္းရုိးနဲ႔ကပ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ တုိးမထားပါဘူး။ အိမ္ေရွ ့ေခါင္းရင္းေထာင့္မွာ အုတ္ေရ တြင္းတလုံးတူးထားႏုိင္တယ္။ ကပ္လ်က္မွာ ဝါးရုံပင္ေတြေပါက္ေနတယ္။ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္ႀကီးမွာေတာ့ ေက်ာက္ခက္ပင္ ရွိတယ္။ ဂမုန္းပင္ေတြလည္း စုိက္ထားေသးတယ္။ အခင္းလုိက္ပဲ။

စက္သီးနဲ႔ေရငင္ပုံးတပ္ထားတဲ့ေရတြင္းထဲကေရဟာ ေႏြဆုိေအးၿပီး ေဆာင္းဆုိ ေႏြးေနတတ္တယ္။ မုိးရာသီမွာေတာ့ ေရက ပုံမွန္ပါပဲ။ ေႏြမွာေအးတယ္ဆုိေပမယ့္ တန္ခူးေရကုန္၊ ကဆုန္ေရခမ္းဆုိတဲ့ ေရွးေရးကုိေတာ့ မပစ္ပယ္ပါဘူး။ သူလည္းေလ ေလာကီသားေပပဲ။ အသုံးမ်ားေတာ့ ကုန္ေတာ့၊ ခမ္းေတာ့မွာေပါ့။

ျခံေနာက္ပုိင္းမွာက အက်ယ္ႀကီးရယ္။ သရက္ပင္၊ မာလကာပင္၊ လုိင္းမၾကဴးပင္၊ ေရွာက္ပင္နဲ႔ဇီဇဝါပင္ေတြ ရွိတယ္။ ေခါင္း ရင္းမွာက သၾကားပင္၊ မရမ္းပင္နဲ႔ သရက္ပင္အပါအဝင္ ကြမ္းသီးပင္ ႏွစ္ပင္ေပါက္ေနတယ္။ ကြမ္းသီးပင္ေပၚမွာ စာဘုန္းႀကီး ေလးေတြ အသုိက္ေဆာက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အိမ္ရဲ့ေျခရင္းမွာ ရြဲယုိပင္၊ အုန္းပင္၊ ၾသဇာပင္ေတြက မင္းမူေနတာေပါ့။ ကန္စြန္းဥရတဲ့ကန္စြန္းခင္း တခင္းကုိလည္း အဲ့ဒီ့ေျခရင္းမွာပဲ ဖုိးဖုိးက စုိက္ထားေသးတာ။ ေရခ်ဳိးခန္းကေရေတြကုိေတာင္ အဲ့ဒီ့ကန္စြန္းခင္းထဲ စီးဝင္ေအာင္ ေျမာင္းေလးပါ တူးထားေသးတယ္။

ပဲျမစ္စားရမယ့္ ပဲေစာင္းလ်ားပင္ကုိက်ေတာ့ ျခံရဲ့အေနာက္ဘက္ေထာင့္မွာ သရက္ပင္ေပၚတက္ဟဲ့ဆုိၿပီး စုိက္ထားသလား မေျပာတတ္ဘူး။ သရက္ရြက္ေတြၾကား တြဲရြဲက်ေနတဲ့ ပဲေစာင္းလ်ားသီးေတြကုိ ခူးရတာ မပ်င္းသလုိ၊ သရက္ပင္ေအာက္မွာ ပဲျမစ္တူး ရတာလည္း ေပ်ာ္ဖုိ႔သိပ္ေကာင္းတယ္။ အဲ့ဒီ့သရက္ပင္မွာပဲ ေႏြပဲသီးပင္လည္း ႏြယ္တက္ေနတယ္။ သရက္ပင္ႀကီးက ဝန္သုံးဝန္ကုိ ထမ္းထားေနရတာေပါ့။ သူ႔သရက္သီးအတြက္ေကာ၊ ပဲေစာင္းလ်ားသီးေကာ၊ ေႏြပဲသီးအတြက္ေကာေလ။

အပင္ေတြအားလုံး တပင္နဲ႔တပင္ ယွက္ေနလုိ႔ မာလကာပင္ေပၚတက္ေပမယ့္လည္း သရက္ပင္ေပၚ ေရာက္သြားတတ္တယ္။ အဲ့ဒီ့ထဲကမွ ေခါင္းရင္းက မာလကာပင္ႀကီးေပၚေတာ့ အတက္အမ်ားဆုံးပဲ။ အဲ့ဒီ့အပင္ကေနတက္လုိက္ရင္ ေဘးႏွစ္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ သရက္ပင္ေပၚလည္း ေရာက္ႏုိင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္ေခါင္မုိးေပၚ တက္ႏိုင္တာကုိ ပုိျပီးသေဘာက်တယ္။ စာေမးပြဲ နီးလာလုိ႔ စာက်က္မယ္ဆုိရင္ အဲ့ဒီ့ေခါင္းမုိးေပၚ တက္က်က္တာ။ သြပ္ေတြကလည္း မာပါ့။ ခုေခတ္ သြပ္ေတြလုိ မဟုတ္ဘူး။ သြပ္မုိးေပၚမွာ ပက္လက္လွန္က်က္ခ်င္က်က္၊ ထုိင္က်က္ခ်င္ က်က္နဲ႔။ စာက်က္ရင္းလည္း ၾကြက္ေတြစားထားတဲ့ အစာ ေဟာင္းေတြကုိ ေခါင္းမုိးေပၚကေန လွဲခ်ႏုိင္ေသးတယ္။

ေမာေတာ့၊ ပ်င္းေတာ့ မာလကာသီးေတြ ခူးစားေပါ့။ လုိင္းမၾကဴးေတြမွည့္ေနရင္ေတာ့ လုိင္းမၾကဴးသီးကုိ ထက္ျခမ္းခြဲ ဆား ျဖဴးျပီး လက္ညိႇဳးနဲ႔ထုိးေကာ္စားတတ္တယ္။ ခ်ဥ္တလွည့္၊ ငန္တလွည့္၊ ႐ံႈ႕တလွည့္၊ ျပံဳးတလွည့္ပါပဲ။ တခါတခါ အညာက ထန္းလ်က္ ခဲမည္းမည္းေတြကုိ စကၠဴေခါက္ထဲထည့္၊ ငရုပ္က်ည္ေပြ႔နဲ႔ထုေထာင္းျပီး လုိင္းမၾကဴးမွည့္ေတြနဲ႔ ေရာစားတာ။ ခုေခတ္ ပင္မွည့္အခ်ဳိရည္ကုိေတာ့ သနားတယ္။

(၂)

အိမ္ေနာက္က ျခံစည္းရုိးက ႏွစ္ေတာင္ေလာက္အုတ္ခုံေပၚမွာ ၂-၁ ပ်ဥ္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ကာထားတာ။ ပ်ဥ္းက တုိးသားေတြဆုိ ေတာ့ မာခ်က္ကေတာ့ လန္ထြက္ပဲ။ nine ေလာက္ရွိမယ္။ ပ်ဥ္တေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းျပဳတ္ေနတာ ရွိတယ္။ သံေဆြးျပီးျပဳတ္ ေနတာ။ သစ္သားက မေဆြးဘူး။ ဒီအတုိင္းပဲ။ အေဖက အဲ့ဒါကုိ ျပန္ရုိက္တာ။ ရုိက္မရဘူး။ သံေတြပဲ ေကာက္ေကာက္ကုန္လုိ႔ ခက္ေနတယ္။ သစ္သားမွာ တုိးသွ်ဳိမေပါက္ဘူး။ အေဖက စိတ္မရွည္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး သြပ္နန္းႀကိဳးနဲ႔တုပ္ထားလုိက္တယ္။ အေဖ သံမရုိက္တတ္တာလည္း ပါခ်င္ ပါမွာေပါ့။

အဲ့ဒီ့ျခံစည္းရုိးေခ်ာင္းေလးႏွစ္ေခ်ာင္းက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးျပဳတာပါပဲ။ အဲ့ဒါကုိ ျဖဲထြက္ျပီး အိမ္ေနာက္က သူငယ္ ခ်င္းေတြဆီ သြားတယ္။ ျခံစည္းရုိးေက်ာ္လုိက္ရင္း လမ္းေလး။ ေနာက္လမ္းလုိ႔ လြယ္လြယ္ေခၚလုိက္ၾကတာပဲ။ တကယ္ ကေတာ့ အရပ္မ်က္ႏွာအရဆုိရင္ ေတာင္ဘက္မွာ ရွိတာ။ လမ္းေလးက မုိးရြာရင္ေတာ့ ေခ်ာင္းျဖစ္သြားတာပဲ။ ေတာင္ဘက္နဲ႔ ေျမာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ေတာင္ကုန္းေတြက စီးစင္းလာတဲ့ေရေတြကုိ ေခၚထုတ္သြားတဲ့ ေခ်ာင္းရုိးေလးေပါ့။

ေျမာက္ဘက္က ေတာင္ကုန္းေပၚမွာဆုိ ဗုိလ္တဲတလုံးရွိတယ္။ ေတာင္းကုန္းက အေရွ႕အေနာက္ အတန္းလုိက္ကုိ အရွည္ ႀကီး ပဲ။ ေတာင္ကုန္းရုိးေပၚမွာကုိပဲ ရဲ၀န္ထမ္းအိမ္ရာေတြ ရွိတယ္။ ကုန္းရုိးရဲ့အေရွ ့ဖ်ားအစမွာ ၿမိဳ႕တည္ေစတီ ဘုရားကုိးဆူ။ အေနာက္ဘက္အက်ဆုံးမွာက သစ္အေရာင္းစက္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးရုံး။ လႈိင္းဖမ္းတုိင္ျမင့္ႀကီး။ ဒီဘက္မွာက ျပည္သူ႔ေဆးရုံနဲ႔ သူ႔ဝန္ထမ္းအိမ္ရာေတြ။ လမ္းေလးတခုျခားလုိက္ရင္ ေျမေၾကးရွင္းဝန္းႀကီး။ အလယ္ေလာက္မွာက စာ တုိက္န႔ဲ ေၾကးနန္းရုံးအိမ္ရာ။

ေတာင္ဘက္မွာက ရဲ၀န္ထမ္းအိမ္ရာေတြ ရွိတဲ့ကုန္းရုိး။ ဒီေတာင္ကုန္းလည္း အေရွ႕နဲ႔အေနာက္ သြယ္တန္းေနတာပါပဲ။ ရဲ ဝန္ထမ္းအိမ္ရာေတြရဲ့အေရွ႕ဘက္မွာ ေလာကရန္ႏွိမ္ေစတီ ရွိတယ္။ ကုိးခမ္းႀကီး႐ုပ္ပြားတဆူရွိတယ္။ အေနာက္ဘက္မွာက သစ္ထုတ္လုပ္ေရးရုံးနဲ႔သူ႔ဝန္ထမ္းအိမ္ရာေတြ တတန္းႀကီးပဲ။

ဒီလုိဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္တန္းေတြဟာ ေျမာင္ထဲမွာ ရွိေနတာ။ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္မွာက ခင္တန္းဆုိတဲ့ ကုန္းရုိးေတြကုိး။ အေနာက္ဘက္အိမ္ေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္သြားတာ။ က်ေနာ္တုိ႔လမ္းတျဖတ္မွာ အိမ္ကုိးလုံးရွိတယ္။ အဲ့ဒီ့ အိမ္ကုိးလုံးထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႔ျခံဝိုင္းက အနိမ့္ဆုံး။ မုိးတြင္းဆုိ လူႀကီးေတြကေတာ့ စိတ္ညစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ေပ်ာ္တာပဲ။ အိမ္ေအာက္ထဲ ၀ပ္ေနတဲ့ ေရေတြနဲ႔ေဆာ့ရတာဟာ ခုေခတ္ကေလးေတြေဆာ့ေနတဲ့ ေရလႊာေလွ်ာစီးတုိ႔ ၊water city တုိ႔၊ water part တုိ႔ဆုိတာေတြထက္ ပုိမေပ်ာ္ရင္ေတာင္ မေလ်ာ့ဘူးလုိ႔ထင္မိတယ္။

ေျခသလုံးေလာက္နစ္တဲ့ ေရဝါဝါေတြကုိ ပင္လယ္၀ါဆုိျပီး ေျမႀကီးကုိလက္ေထာက္ကူးၾကတာ။ အိမ္က သိရင္ေတာ့ ဆူတာ ေပါ့။ အလစ္ကူးၾကတာ။ ေရခ်ဳိးဆင္းရင္ ေနာက္ေဖးေလွကားကဆင္း၊ အိမ္ေအာက္ကုိျဖတ္ျပီးမွ အိမ္ေရွ႕က ေရတြင္းဆီ သြားၾကတာ။ ပင္လယ္ဝါႀကီးထဲမွာ ေဆာ့ခ်င္လုိ႔။ အိမ္ေရွ ့မွာက ျမင့္လုိ ့ေရမဝပ္ဘူး။ အိမ္အလယ္ေလာက္ကစျပီး ေရဝပ္တာ။ ဒီေတာ့ ေနာက္ေဖး ေလွကားကဆင္းရင္ ပင္လယ္ဝါကုိ အိမ္ေအာက္ထဲကေန ျဖတ္ရျပီ။ အေမ့အလစ္ တဝုန္းဝုန္းကူးေပါ့။ ေျမႀကီးကုိ လက္ေထာက္ယက္ျပီး ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ ေရကူးျပိဳင္ၾကတာ။

ဟဲ့-ဟဲ့ ဝဲေတြ ေပါက္ကုန္ေတာ့မွာပဲဆုိတဲ့ အေမ့အသံၾကားေတာ့မွ ေခ်ာ္လဲသလုိလုိနဲ႔ ႐ူးခ်င္ဟန္ေဆာင္ၾကတာ။ ေရက တပိႆာေက်ာ္ရင္ သန္႔တယ္ဆုိတာကုိး။ က်ေနာ္တုိ႔ေပ်ာ္မယ့္ ေရေတြက်မွ ဝဲေပါက္မယ္ ေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ ဝဲေပါက္ေပါက္၊ မေပါက္ေပါက္၊ ညစ္ပတ္ပတ္၊ မညဟ္ပတ္ပတ္ လစ္ရင္လစ္သလုိ ေရထဲဆင္းတာပဲ။ ေဆာ့တာပဲ။ အဲ့ဒီလုိ လုပ္တာကုိ အတန္းထဲေရာက္ ေတာ့ ေရကူးတတ္တယ္ ေျပာၾကတာ။

(၃)
အိမ္မည္းညိဳႀကီးက ေျခတံရွည္တထပ္တည္းကုိ အက်ယ္ႀကီးေဆာက္ထားတာ။ ဂ်ျပင္ (ၾကမ္းျပင္) ကတင္ ၇ ေပ၊ ေပ ၅၀ ေလာက္ရွိတယ္။ ၿပီးရင္ ဧည့္ခန္း။ ဧည့္ခန္းက ၃၀ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမယ္။ အိပ္ခန္းေတြ ဝန္းပတ္ျပီး ဂ်ျပင္ဘက္ တဖက္ တည္း တံခါးမႀကီးႏွစ္ခုနဲ႔ ဖြင့္ထားတယ္။ က်န္တဲ့သုံးဘက္စလုံး အိပ္ခန္းေတြနဲ႔ပိတ္ထားတယ္။

ေခါင္းရင္းမွာ တခန္း။ ဘိုးဘိုးအိပ္တယ္။ ဘိုးဘိုး ေျခရင္းတခန္းက က်ေနာ္အိပ္တယ္။ က်ေနာ့္ေျခရင္းမွာ မီးဖုိခန္း။ မီဖုိခန္းကုိ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ခြျပီး ေရခ်ိဳးခန္း၊ ေရသြန္နဲ႔ ထမင္းစားခန္းက ေနရာယူထားတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ ေရသြန္က မီးဖုိခန္းရဲ့ ေတာင္ ဘက္။ ၾကားထဲမွာ ေနာက္ေဖးေလွကားတစင္း တပ္ထားတယ္။ ေျမာက္ဘက္မွာကေတာ့ အေဖအေမတုိ႔အခန္း။

အိမ္ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္  တကယ့္ကုိ ေနခ်င့္စရာအေကာင္းဆုံးပါ။ ေပ်ာ္စရာေတြ အေပးႏုိင္ဆုံးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအိမ္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တစုေက်ာ္ရုံေလးပဲ ေနခြင့္ရခဲ့တယ္။ အဲ့ေနာက္ပုိင္း ခုထက္ထိ ေနခြင့္မရေတာ့ပါဘူး။ အိမ္မည္းညိဳႀကီးကုိ အေဖ့ တဦးတည္းရဲ့ဆႏၵနဲ႔ ေရာင္းပစ္လုိက္တာ။ အဲ့ဒီ့ကာလ ၁၉၈၄ မွာ ေငြငါးေသာင္း နဲ႔ေရာင္းပစ္ခဲ့တယ္။ အေဖ့မိတ္ေဆြရင္း ေတြကေတာ့ အရမ္းနည္းတယ္ ေျပာၾကတယ္။

မေရာင္းခင္ အရင္ဦးဆုံး ငွားစားလုိက္ပါေသးတယ္။ ငွားထားတဲ့ကာလ သရက္သီးေတြမွည့္ခ်ိန္မွာ အိမ္ကုိသြားျပီး သရက္သီး ေတြခူးဖုိ႔ က်ေနာ္လုပ္တာ။ အိမ္ငွားေတြက ဘယ္ကကေလးလဲ၊ ျခံထဲဝင္လာတယ္ဆုိျပီး ေျပာလႊတ္တယ္။ သူတုိ႔က အေဖ့ကုိ သာသိတာ။ အေမနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ မသိၾကဘူး။ ဘယ္က ကေလးလဲ၊ ျခံထဲဝင္လာတယ္ဆုိတဲ့ စကားလုံးေတြကုိ က်ေနာ္ ျပန္ျပီး မတု႔ံျပန္ပါဘူး။ အိမ္ေဘးက သူငယ္ခ်င္းနန္းသိမ္းက သူက ဒီအိမ္ရွင္ေတြရဲ့သားဆုိလုိက္မွ  ေအာ္-ေအး-ေအး ျဖစ္သြား တာ။

ကုိယ့္ျခံ၊ကုိယ့္အိမ္ဆီလာတဲ့ကေလးကုိ ဘယ္ကကေလးလဲလုိ႔ အေမးခံရတာကုိ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ရွက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ လည္း ခါးသီးခဲ့တယ္။ ကုိယ့္အိမ္၊ ကုိယ္အုိးမွာ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္မေနႏုိင္ဘဲ အိမ္ငွားစားရတဲ့ဘဝေတြကုိလည္း နာက်င္မိ တယ္။ ကုိယ္ပုိင္ အိမ္ကုိငွားျပီး အျပင္ဝင္ေငြရွာစားရတဲ့စနစ္ေတြ ေခတ္ေတြကုိလည္း စိတ္ကုန္မိတယ္။

အဲ့ဒီလုိ အေမးခံရျပီးကတည္းက အိမ္ဘက္ကုိ က်ေနာ္ေျခမခ်ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဆက္အသြယ္ျဖတ္လုိက္တယ္။ အဆက္အ သြယ္မျပတ္တာက အိပ္မက္ေတြပါ။ က်ေနာ္ မက္ေလ့မက္ထရွိတဲ့ အိပ္မက္ေတြပါ။ အိပ္မက္ကလည္း မက္ခဲပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္ မက္ျပီဆုိရင္ အိမ္မည္းညိဳႀကီးက ပါလာတယ္။ သူမပါတဲ့ အိပ္မက္ရယ္လုိ႔မမက္ခဲ့ဘူး။

အိမ္မည္းညိဳႀကီးကုိ အိပ္မက္မက္ရင္ ဘာေလးကုိပဲ အျမဲကြက္မက္ေလ့ရွိသလဲဆုိေတာ့ ထမင္းစားခန္းက ျပဴတင္းေပါက္ေလး ရယ္ ေသာက္ေရအုိးရယ္၊ ေသာက္ေရေသာက္တဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြပဲ မက္ေလ့ရွိတယ္။ တအိမ္လုံး ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ေပ်ာ္ထားခဲ့ေပမယ့္ က်န္တဲ့ေနရာေတြကုိ မမက္ဘူး။ အဲ့ဒီ့ ျပဴတင္းေပါက္နဲ႔ေရ ေသာက္တာေလးကုိပဲ ကြက္ကြက္ေလး မက္ေလ့ရွိ တယ္။

ျပဴတင္းေပါက္ေလးဘက္မွာ သစ္သားေသာက္ေရအုိးစင္ရွိတယ္။ စင္ကႏွစ္ထပ္ဆုိေပမယ့္ အေပၚထပ္မွာပဲ ေရအုိးထားတာ။ ေအာက္ဆင့္မွာ စဥ့္အင္တုံတခုထားထားတယ္။ ေသာက္ေရအုိးက ေရစိမ့္က်ရင္ ၾကမ္းေပၚမက်ေအာင္လုိ႔ခံထားတာ။ ေရခံေပါ့။ အဲ့ဒီ့တုန္းက ေသာက္ေရအုိးအသစ္လဲမယ္ဆုိရင္ တေပါင္းပြဲကုိ ေစာင့္ဝယ္ၾကတာ။ လႈိင္းတက္အုိးတဲ့။ သဲစသဲမႈန္ ေလး ေတြနဲ႔ သိပ္ေအးတယ္။ ေရလည္း တစိမ့္စိမ့္က်ေနတာ။ အဲ့လုိမွလည္း ေအးတာတဲ့။ ေႏြဆုိ သိပ္ေသာက္လုိ႔ေကာင္းတာေပါ့။

ေဆာင္းတြင္းနံနက္ခင္းမွာေတာ့ သြားေတြ က်ဥ္လုိ႔ခံတြင္းေတြ ထုံကုန္ေရာ။

ေႂကြရည္သုတ္သံပန္းကန္နဲ႔ အုိးကုိ ဖုံးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဝါးနဲ႔ယက္ထားတဲ့ အုပ္ေဆာင္းေလးနဲ႔အမႈန္ အမႊားမက်ေအာင္ အေပၚကေန ထပ္အုပ္ထားတယ္။ ေရခြက္က ေၾကးဖလားေလးေလ။ အေမက ေန႔တုိင္း တုိက္ခြၽတ္ထားလုိ႔ေၾကးညွိတက္တယ္လုိ႔မရွိဘူး။ အျမဲတမ္း ေျပာင္လက္ေနတယ္။ ေၾကးခြက္ဝိုင္းဝိုင္းေလးနဲ႔ေရခပ္ေသာက္တုိင္း ေၾကးနံ႔သင္းသင္းကုိပါ ခံစားရ တာ။ မွတ္မိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ မွတ္မိေနသလဲဆုိရင္ အိပ္မက္ထဲ ထည့္မက္တဲ့ထိကုိ မွတ္မိေနတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ေသာက္ေရအုိးဖုံး လွပ္တယ္။ ေရခပ္တယ္။ ေရေသာက္တယ္။ ပလုတ္က်င္းတယ္။ အိမ္ေအာက္ကုိေတာင္ ငုံ႔ၾကည့္တာ ေတာင္ပါေသးတယ္။ ေရခြက္ကလည္း ေၾကးဖလားေလးပဲ။ အိပ္မက္ထဲထိေတာင္ ေၾကးနံ႔ထုံထုံကုိ ႐ွဴ႐ႈိက္မိေနေသးတယ္။


(၄)
ခုေတာ့ အဲ့ဒီ့ေၾကးဖလားေလးနဲ႔ေရခပ္မေသာက္ေတာ့ပါဘူး။ ေၾကးဖလားေလးလည္း အိမ္မွာ အစအနေတာင္ ရွာ မရေတာ့ပါ ဘူး။ ေၾကးဖလားေတြအစား ဒန္ခြက္၊ ဖန္ခြက္ေတြ ဝင္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒန္ခြက္၊ ဖန္ခြက္ေတြအစား ပလပ္စတစ္ ခြက္ေတြ၊ စတီးခြက္ေတြ၊ ဖုိင္ဘာခြက္ေတြ အစားထုိးဝင္ေရာက္ကုန္တာ။ က်ေနာ္တုိ႔ေၾကးဖလားေတြကုိ စြန္႔ပစ္လုိက္ၾကတယ္။ ဘာလုိ႔တုန္း။

အေနာက္တုိင္း ေဆးပညာရႈေထာင့္ေတြေၾကာင့္လား။ သူတုိ႔က ေၾကးဖလားနဲ႔ေရခပ္ရင္ ေၾကးဖလားေတြမွာ လက္ကုိင္ ကုိင္းေတြ မပါေတာ့ ေရခပ္တဲ့အခါ လက္ေခ်ာင္းေတြက ေသာက္ေရအုိးထဲက ေရေတြနဲ႔ထိလိမ့္မယ္။ လက္ေတြ မသန္႔ရင္ ေရေတြလည္း မသန္႔ဘဲ ေနလိမ့္မယ္။ ေရေတြ မသန္႔ရင္ ေရထဲမွာ ေရာဂါပုိးမႊားေတြ ေပါက္ ဖြားလာလိမ့္မယ္။ ေရာဂါပုိးမႊားေတြ ေပါက္ဖြားထားတဲ့ေရကုိ ေသာက္ေတာ့ လူေတြ အႏၱရာယ္ျဖစ္လိမ့္မယ္တဲ့။

ဒါေၾကာင့္ က်န္းမာေရးအသိနဲ႔သတိရွိၾက လုပ္ပစ္လုိက္တာ အိမ္က ေသာက္ေရခြက္ေၾကးဖလားေလး ေရအုိးစင္ေပၚကေန လြင့္က်သြား တယ္။ ေက်ာက္ျပင္ေဘးမွာ သနပ္ခါးေသြးေရ ထည့္ဖုိ ့ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီ လုိ အရာက်သြားတဲ့ၾကားကပဲ ေၾကးဖလားေလးဟာ က်ေနာ့္ကုိ ေက်းဇူးျပဳသြားေသးတယ္။

ညအိပ္တုန္း ကင္းေျခမ်ားက က်ေနာ့္ကုိ ကုိက္သြားတာ။ တဆစ္ဆစ္နာက်င္လုိ႔။ ထၾကည့္ေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ ကင္းေျခ မ်ားကုိ ျခင္ေထာင္ေထာင့္မွာ ေတြ႔ရတယ္။ ကင္းေျခမ်ားကုိ မီးညႇပ္နဲ႔ညႇပ္ျပီး မသတ္ခ်င္ပဲနဲ႔ သတ္လုိက္ရတယ္။ မသတ္လုိ႔ လည္း မျဖစ္ဘူး။ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့တုိက္ၾကက္ဖတေကာင္ ကင္းကုိက္လုိ႔ ေသခဲ့ျပီးျပီ။ ကင္းနဲ႔ ၾကက္ဆုိတာ ည ကင္းဦး၊ မနက္ ၾကက္ဦးဆုိတယ္ မဟုတ္လား။

ကင္းကုိသတ္ျပီးမွ ေၾကးဖလားေလးကုိ ေက်ာက္ျပင္မွာ ေရနဲ႔ေသြးလုိက္တယ္။ ရလာတဲ့ ေၾကးေသြးရည္ကုိ ကင္းကုိက္တဲ့ ေနရာ လိမ္းလုိက္တယ္။ တဆစ္ဆစ္ေတြလည္း တရစ္တရစ္လစ္ကုန္ေရာ။

(၅)
အဲ့ဒါ ဒီေန႔ေတာ့ အေမ့ကုိ မရွိမွန္းသိေပမယ့္ အလြမ္းေျပ ထပ္ေမးမိေသးတယ္။ သားတုိ႔ေရေသာက္တဲ့ ေၾကးဖလားေလးေတြ ေကာ ရွိေသးလားဆုိျပီးေတာ့...။ အေမက အုိ ...ဆုိတာကုိ အသံရွည္ႀကီးဆြဲျပီး ဘယ္ရွိေတာ့မွာလဲတဲ့။

ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ ရွိေနေသးတာပဲ။ အဲ့ဒီ့ေၾကးဖလားေလးေလ။ အနံ႔ကအစ ဒီေန႔ထိေအာင္ပါပဲ။

ေက်ာ္ထင္