ေအာင္ေမာ္ဦး - ေကာင္းေသာေမြးေန႔ပါ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္

ေကာင္းေသာေမြးေန႔ပါ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္

ေအာင္ေမာ္ဦး
(မိုးမခ)၊ ႏိုဝင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၇

ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တည္ေထာင္တဲ့ (၂၉ )ႏွစ္ျပည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဓာတ္ပံုုအိမ္ကေလး လုုပ္ ေပးတဲ့ ကိုုလိႈင္ျမတ္စိုးရဲ ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ဖန္တီးမႈကိုု ပထမဆံုး အသိအမွတ္ျပဳပါရေစ။

အဲဒီဓာတ္ပံုုအိမ္ကေလးနဲ႔အတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့ ဘဝမွတ္တမ္း ဓာတ္ပံုုကေလးေတြကိုု တင္ၾက၊ ရွယ္ၾက သလိုု၊ ကိုုယ့္အျမင္၊ ကိုုယ့္ခံစားခ်က္ကေလးေတြကိုုလည္း ေရးၾကသားၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ရဲေဘာ္ေတြေရးၾကသမွ်ေတြကိုု ကိုုမင္းေဇာ္က စုုစည္းၿပီး တင္ေပးေနတဲ့အတြက္ အခ်ိန္တိုုတိုုနဲ႔ မ်ားမ်ားဖတ္ ခြင့္ရပါတယ္။ ဘယ္သူေရးတာပဲ ဖတ္ရဖတ္ရ က်ေနာ္တိုု႔အားလံုုးကိုု ကိုုယ္စားျပဳၿပီးေျပာေနတာပါလား ဆိုု တာကိုု သတိျပဳမိပါတယ္။ (အဲဒီထဲကမွ ကိုုေအာင္မ်ဳိးမင္းေရးထားတာေလးက ပိုုၿခံဳငံုုမႈရွိတယ္လိုု႔ ထင္မိပါ တယ္)။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဓာတ္ပံုုေဟာင္းေတြျပန္ရွာပါတယ္။ က်ေနာ္က ႐ိုုက္ေပးခဲ့တာမ်ားေတာ့ ကိုုယ့္ပံုုကိုုယ္ ျပန္ရွာမေတြ႔ပါဘူး။ တေယာက္ေယာက္မွာရွိရင္ ပိုု႔ေပးေစလိုုပါတယ္။ (ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းခပ္မိုုက္မိုုက္ပံုုမွ ေပးပါ) ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုုေျပာရသလဲဆိုုေတာ့ ဟိုုတေလာက မငယ္က က်ေနာ္တိုု႔မဂၤလာေဆာင္တုုန္းက ဓာတ္ပံုုေလးတပံုုပိုု႔ေပးလာပါတယ္။ အဲဒီပုုံကိုုေတြ႔ေတာ့ အိမ္ကတူမေလးက ဟန္မေဆာင္ႏိုုင္ရွာဘူး။

“ဟယ္ .. ႐ုုပ္ဆိုုးလိုုက္တာေတာ္”ဆိုုၿပီး ထေအာ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုုယ့္ပံုုကိုုယ္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ အလြန္မွမဟုုတ္တာပဲေလဆိုုၿပီး ၿငိမ္ေနရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဖိုုင္ေတြထဲလိုုက္ရွာေတာ့ အခုုတင္ထားတဲ့ ေဒၚနက္ ပံုုသြားေတြ႔တယ္။ က်ေနာ္လိုုခ်င္တာကလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ (၂၉ )ႏွစ္ေလာက္ကပံုုဆိုုေတာ့ အေတာ္ပဲ။

ဘာလိုု႔လဲဆိုုေတာ့ အဲဒီအရြယ္တုုန္းက က်ေနာ္တုုိ႔ရဲေဘာ္ေတြဆိုု ဘယ္သူ႔ၾကည့္လိုု္က္ၾကည့္လိုုက္ ထီမထင္ တဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ (ဂ်ီသရီးေပၚနင္းထားတဲ့ ရဲေဘာ္စန္းစန္းခ်ဳိတိုု႔လိုု မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးေပါ့)။

က်ေနာ္တိုု႔ရဲေဘာ္ေတြ ေရးၾက သားၾကတဲ့ အမွတ္ တရစကားေတြနဲ႔အတူ အျပန္အလွန္ေရးၾကတဲ့ ကြန္းမင့္ေတြ ကိုုဖတ္ရတဲ့အခါ ဒီေလာက္ႏွစ္ေတြ ၾကာတဲ့အထိ အေသးစိတ္ကေလးေတြကအစ မွတ္မိေနၾကတုုန္းပါပဲလားဆိုုတာကိုုလည္း သတိ ျပဳမိရပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔တိုုက္ဆိုုင္တာေလးတခုုေျပာရရင္ ရဲေဘာ္ေမသန္းရွိန္က ဗဟိုုေဆး႐ံုုေရွ ႔မွာ ႐ိုုက္ ထားတဲ့သူနဲ႔ ရဲေဘာ္မင္းမင္းေအာင္တိုု႔ရဲ ႔ဓာတ္ပံုု ေလးတပံုုတင္ပါတယ္။ ဟာ .. တိုု႔ဆရာမေလး ေတြပဲဆိုုၿပီး လူနာဘဝနဲ႔ သူတိုု႔ေဆး႐ံုုသြားတက္ တုုန္းကအေၾကာင္းေလး က်ေနာ္က ကြန္းမင့္သြားေရးပါတယ္။ အဲဒါကိုု ရဲေဘာ္ ဝင္းထြန္းက က်ေနာ့္ကိုု ဆရာမေမသန္းရွိန္က ”ရွင္.. ဒီေန႔ ေရခ်ဳိးရမယ္ေနာ္” ဆိုုၿပီးေျပာတာကိုု သတိတရ ဝင္ေရးပါတယ္။ (ဆရာမေမသန္းရွိန္ဆိုုလိုုတာက အဖ်ားလည္းမတက္ေတာ့ဘူး၊ ခ်မ္းတာတုုန္တာလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုုေတာ့ လန္းဆန္းသြားေအာင္ ေရမိုုးခ်ဳိးလိုုက္ဆိုုတဲ့ သေဘာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။) အဲဒါကိုု ေဘး ခုတင္ က ရဲေဘာ္ေတြက သာသာထိုုးထိုုး ဘာသာျပန္ၾကပါ တယ္။ (ဘဲႀကီး ညစ္တီးညစ္ပတ္ေနလိုု႔ ဆရာမက ေတာင္ ေရခ်ဳိးခိုုင္းရတယ္ေပါ့)။

ဆရာမ မင္းမင္းေအာင္ကလည္း ခုုမွေျပာင္းလာၾကတဲ့ က်ေနာ္တိုု႔တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္တေယာက္ black-  fever ျဖစ္ေနလိုု႔ ညလံုုးေပါက္မအိပ္ဘဲ ေဆးသြင္းေပး၊ ေစာင့္ၾကည့္ေပးခဲ့ရတာေလးကိုု သတိတရဝင္ေရးပါ တယ္။ က်ေနာ့္ကြန္းမင့္ကိုု အေျခခံၿပီးေရးတဲ့ဆရာမမင္းမင္းေအာင္က က်ေနာ့္ကိုု ႐ုုပ္ၾကမ္းႀကီးလိုု႔ ရင္းရင္း ႏွီးႏွီးသံုုးႏႈန္းၿပီးေရးပါတယ္။

(က်ေနာ္တိုု႔႐ုုပ္ၾကမ္းပါတီအေၾကာင္းေတာ့ တေန႔ေရးပါဦးမယ္)။ ဒါေပမဲ့ စာေပအႏုုပညာ website ေလး တခုုလုုပ္ဖိုု႔ ျပင္ဆင္ေနတာမိုု႔ facebook မသံုုးျဖစ္တာေတာင္ ႏွစ္လေက်ာ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ ေရးျဖစ္ဦးမွာမဟုုတ္ေပမယ့္ တကယ္ေရးတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ ႔႐ုပ္ပံုုလႊာထဲမွာ ဒီလိုု မွန္ကူကြက္ကေလးမ်ဳိးလည္း မပါမျဖစ္ပါရေစမယ္ဆိုုၿပီး ေတးထားတာေလးတခုုေတာ့ အျမည္းေပးခ်င္ပါ တယ္။

… နီးတက်က္က်က္
မတည့္အတူ
ဆူညံပြက္ေလာ
ေဝးေသာအခါ လြမ္းၾကသည္ … လိုု႔ဆိုုရမယ့္ က်ေနာ္တိုု႔ရဲ ႔ ကိုုယ္ပိုုင္ဟန္ကေလးတခုုပါ။

ေဘာင္းဘီဝတ္မိုုးတိမ္ထဲကလိုုေပါ့။ အဲဒီတုုန္းက (၂၂)ႏွစ္သား၊ လူေခ်ာလူလွေလးေတြ၊ ထီမထင္စိတ္ ကိုုယ္စီနဲ႔ လွလွပပ ဖ်ားခဲ့ၾကစဥ္ကေပါ့။ အေၾကာင္းတိုုက္ဆိုုင္လိုု႔မ်ားကေတာ့ အေက်ာက္အကန္ ေျခကန္ ၿပီး အျမွဳပ္ထြက္မတတ္ျငင္းၾကပါတယ္။ ပံုုစံမ်ဳိးစံုုနဲ႔ျငင္းၾကခုုန္ၾကတဲ့အထဲမွာ ျငင္းစရာ စကားလံုုးကလည္း ကုုန္၊ ဆိတ္ၿငိမ္ခ်ိန္ကလည္းေရာက္လိုု႔ ဆက္ျငင္းခြင့္မရွိေတာ့ေပမယ့္ သူသေဘာမတူေၾကာင္းကိုု အိပ္ရာ ထဲမွာ ေစာင္ၿခံဳၿပီး ေခါင္းခါေနတာမ်ဳိးနဲ႔ ျငင္းၾကပံုုမ်ဳိး ခင္ဗ်ားတိုု႔ ႀကံဳဖူး၊ ၾကားဖူးၾကမယ္မထင္ဘူး။

(ကြဲလြဲရင္း ေပါင္းစည္းၾကတဲ့ ျဖတ္သန္းမႈကိုုေျပာခ်င္တာမိုု႔ ကာယကံရွင္ရဲေဘာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ကိုု စိတ္မကြက္ေလာက္ဘူးထင္ေၾကာင္းပါဗ်ား)။

ဒီလိုုအမွတ္ရစရာေတြနဲ႔ ဆယ္စုုႏွစ္ေတြခ်ီ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘံုုသြားတူၾကတဲ့ စိတ္အေျခ အေနတခ်ဳိ ႔ကိုု ထပ္တိုုးၿပီး သတိျပဳမိျပန္ပါတယ္။ ပထမဆံုုးသတိျပဳမိတာက က်န္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက အခ်ဳိ ႔ကိုု နာမည္ေတြေမ့ကုုန္ပါတယ္။ ေနာက္ သူတိုု႔နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အမွတ္ရစရာ ေလးေတြကိုု ေမ့ကုုန္ပါတယ္။ ေနာက္ ေသြးရင္းသားရင္း မိသားစုုဝင္ေတြ၊ ညီအကိုုေမာင္ႏွမေတြ၊ ဝမ္းကြဲ ေတြ စသျဖင့္ကိုု သတိရတဲ့၊ ခ်စ္ခင္တဲ့စိတ္ထက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြအေပၚ သတိရတဲ့စိတ္၊ ခ်စ္ခင္တဲ့စိတ္ က ပိုုမ်ားေနတာကိုု ထပ္ သတိျပဳမိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္သတိျပဳမိတာတခုုကေတာ့ ဒါ ငါ့ညီမပဲ၊ ဒါ ငါ့အကိုု ပဲဆိုုတဲ့ ေသြးသားေတာ္စပ္မႈကိုု ထည့္သြင္းစဥ္းစားတာမ်ဳိးထက္ပိုုၿပီး သူတိုု႔ကိုု ကိုုယ့္ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြလိုု ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမတြယ္တာမိတဲ့ စိတ္အေျခအေနမ်ဳိးပါ။

အစကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသေဘာမေပါက္ေပမယ့္ အေပၚမွာေရးခဲ့ၾကတဲ့ အမွတ္တရစကားေလးေတြ၊ ကြန္းမင့္ေလးေတြကိုု ဖတ္ရပါမ်ားလာတဲ့အခါ ေၾသာ္ .. ငါတိုု႔ဟာ တေယာက္ရင္ဘတ္ထဲ တေယာက္ေနရာ ယူထားခဲ့ၾကတဲ့ ဘဝတူရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြပါလားဆိုုတဲ့အခ်က္ကိုု တစတစ သတိျပဳမိလာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတိုု႔လည္း က်ေနာ့္လိုုမ်ဳိး ခံစားမိ၊ သတိျပဳမိၾကလိမ့္မယ္လိုု႔ ထင္္မိရင္း …။

ေအာင္ေမာ္ဦး
�ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၊ ၂၀၁၇
ဓာတ္ပုံ (အေပၚ) စာေရးသူပါဝင္သည့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သားမ်ား 
ဓာတ္ပုံ (ေအာက္) ပုံအလယ္တြင္ ကပ္ဦးထုပ္ေစာင္းထားသူ
ဓာတ္ပုံ- ေအာင္သူၿငိမ္း

https://www.facebook.com/aungmawoo/posts/1719200878124005 မွ ယူပါသည္။