ေမာင္လူေရး - အဆိပ္စားမ်ား

ေမာင္လူေရး - အဆိပ္စားမ်ား

(မိုုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၇

တစ္ထုပ္ေလာက္ျဖန္းလုိက္တာနဲ႔ မူးလဲသြားတာ။ က်ဲရင္း ရွဴမိတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေပါ့။ ဒီရက္ပိုင္း ေဆး႐ုံကို ေတာ္ေတာ္ ေရာက္လာၾကတယ္။ မေရာက္ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ေသသြားတာလဲ ရွိတယ္။

ညႊန္းထားတာက တစ္ဧကကို ၇ ထုပ္။ ဒါေပမယ့္ အာ့ေလာက္ မၾကဲဘူး။ 1 kg ကို ေျမဆီ 5 kg နဲ႕ေရာမယ္ဆုိရင္ 6 kg ျဖစ္သြားတာ။ ပြားလိုက္တာေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ က်ဲတဲ့အခ်ိန္ ပိုၾကာသြားတယ္။ ေျမဆီနဲ႕ ေမႊလုိက္ေတာ့ သူက ေရာျပီးေတာ့ အဆိပ္ေငြ႕ေတြ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ပုလဲဆုိ ပိုဆိုးတယ္။ သံုးထုပ္ဆုိ သံုးထုပ္က်ဲတာက ဘာမွ မၾကာဘူး။ ေျမဆီနဲ႔ ေရာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဆိပ္က ပိုမ်ားလာတာေပါ့။ ပိႆာနဲ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ၆ ပိႆာ၊ ၇ ပိႆာေပါ့။ ေျမဆီတစ္ဝက္ေလာက္နဲ႔ ေရာမယ္ဆုိရင္ ၁၅ ပိႆာေလာက္ ျဖစ္သြားတာ။ တစ္ထုပ္ၾကဲလုိ႔ ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ ဆုိ၊ အေရာက တနာရီေလာက္ပိုၾကာတာေပါ့။

ဒီေကာင္က ပံုမွန္ေတာ့ အနံ႔မရွိဘူး။ ေစ်းကြက္ထဲမွာေတာ့ အနံ႔ပါတာမ်ားတယ္။ ေစ်းသက္သာလုိ႔လုိ႔လည္း ေျပာလုိ႔ရတယ္။ 3ဂ်ီလုိ႔ ေျပာေပမယ့္ အစစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တရုတ္က လာတဲ့ဟာေတြကိုး။ ဒါေပမယ့္ ျပီးခဲ့တဲ့ ဦးသိန္းစိန္ေခတ္တုန္းက ဗမာစာပါရင္ မွတ္ပံုတင္ရွိတယ္ဆိုျပီး ဗမာလုိေရးၾကတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မွတ္ပံုတင္ မရွိဘူး။ ခုေနာက္ပိုင္း ၾကပ္လုိက္ေတာ့ ေစ်းကြက္ထဲက ေပ်ာက္သြားတာေတြက မွတ္ပံုတင္မရွိဘူး။ ကုမၸဏီေတြက လုပ္တာ။ စိုက္ပ်ိဳးေရးပိုင္းက ေအာက္လူေတြကလည္း ဗမာစာပါရင္ကို မွတ္ပံုတင္ရွိျပီ ထင္ေနၾကတာ။ ေရာင္းတာကလည္း ကုမၸဏီၾကီးေတြဆုိေတာ့ ယံုၾကတာေပါ့။ 

က်ေနာ္တုိ႔တုန္းကဆို ၁၀ တန္ေလာက္ ေရာင္းပစ္တာ မွတ္ပံုတင္ျပီးသားဆုိျပီး။ ပြားေရာင္းတာ။ တျခားနုိင္ငံက သေဘၤာနဲ႔လာရင္ စစ္တယ္။ တရုတ္ကဝင္ရင္ ဒီအတုိင္းဘဲ။ ဂိတ္မွာလဲ မစစ္ဘူး။ မႏၱေလးမွာလဲ မစစ္ဘူး။ သေဘၤာနဲ႔ပို႔တဲ့သူေတြက ဒီပစၥည္းေတြထုတ္ဖုိ႔ စာရိုက္တင္ရတာအျပင္ ေနျပည္ေတာ္ကိုလည္း သြားအေၾကာင္းၾကားတာက တစ္ပတ္ ၁၀ ရက္ၾကာတယ္။ အခ်ိန္က အဲေလာက္မရဘူး။ တရားဝင္လာတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ ၾကပ္တယ္။ အာ့ေတာ့ ေအာက္လုိင္းဘဲ လုပ္လုိက္ရမလားဆိုတဲ့ အေတြးဝင္လာတယ္။ ေအာက္လုိင္းက ပိုလြယ္တယ္ေလ။ အျမတ္လဲ ပိုရတယ္။ 

ခုဟာက တစ္ခုေလာက္မွားလုိက္တာနဲ႔ သိမ္းပစ္လုိက္တာ။ အမ်ားၾကီး နစ္နာတယ္။ တစ္ခုက သက္တမ္းလြန္သြားရင္ ဒဏ္ေၾကးဘဲ ေဆာင္သင့္တာကို ႏွစ္ႏွစ္ျပန္စလုပ္ခုိင္းတယ္။ သက္တမ္းကို ဖ်က္တယ္။ ျပန္သက္တမ္းရဖုိ႔ ေစာင့္ခုိင္းတာက ႏွစ္နွစ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ အာ့အတြင္းမွာ ေရာက္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို သိမ္းတယ္။ ဟုိဘက္ကို ျပန္ပို႔လုိ႔လည္း မရဘူး။ သြင္းတဲ့ကုန္ မွတ္တမ္းတင္ရတာကို ေျပာတာ။ ကုန္ပစၥည္းေတြ သက္တမ္းကုန္သြားတဲ့အတြက္ ထုတ္လုိ႔မရဘူး။ ျပန္ပို႔လည္း မရဘူး။ စိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။ 

အဓိက ကေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး သီးသန္႔မသြားဘဲနဲ႔ ကုမၸဏီၾကီးေတြရဲ႕ မဲဆြယ္မွဳပါတယ္။ သူတုိ႔ ရပ္တည္ဖုိ႔အတြက္ လုပ္ၾကတယ္။ တကယ္အမွန္အကန္ေတြ လာရင္ အရည္အေသြးက ယွဥ္လုိ႔မရဘူး။

ဒီေဆးေတြက လယ္ထဲခ်ရင္ အေကာင္ပေလာင္ေတြ အကုန္ေသတယ္။ ေျမြေတြေတာင္ ေသတယ္။ ျပတ္ေတာင္ထြက္တယ္။ အာ့ေဆးျဖန္းထားတဲ့ လယ္ကြက္ထဲက ေရေတြကလဲ အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ရြာေတြမွာကစ ေရသန္႔ဘူး ယူရတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ေတာထဲကေရ ခပ္ေသာက္လုိက္တာဘဲ။ ခုဆို မေသာက္ရဲဘူး။ ေသာက္လုိ႔မရမွန္းသိေတာ့ အကုန္ ေရသန္႔ဗူး သယ္ ၾကတယ္။ ေသတာကေတာ့ ျဖန္းတာမ်ားရင္ အနီးအနား ပ်ံတဲ့ငွက္ေတာင္ ျပဳတ္က်ေသတယ္။ ပက္တဲ့ေကာင္ေတြကလည္း ထိတာဘဲ။ အခ်ိန္ေႏွးတာ ျမန္တာဘဲ ရွိမယ္။ ၾကဲတဲ့သူေတြထိတယ္။ ေဘးနားက ျဖတ္သြားတဲ့သူေတြလည္း ရွဴမိရင္ ထိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဆုိ ေနာက္တစ္လေလာက္ ေနရင္ ရြာေတြ သိပ္ မသြားေတာ့ဘူး။ ေဆးျဖန္းခ်ိန္ေလ။

စိုက္တဲ့ရက္ကေန ရက္ ၉၀ ေလာက္မွ ျဖန္းရမွာ။ အဲဒါကို ႀကိဳဖ်န္းၾကတာ။ မျဖန္းလဲ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ပံုမွန္ဆုိ ရက္ ၉၀ ေလာက္မွ ျဖန္းတာ။ အဓိက ျဖစ္တာက စစ္ပိုးရွိတယ္။ ျဖဳတ္ရွိတယ္။ အာ့ေတာ့ စစ္ပိုးကို ေၾကာက္လုိ႔ လုပ္တာ။ စစ္ပိုးက က်ေတာ့ က်တယ္။ တစ္ပင္တည္း က်တာေလာက္ကေတာ့ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ အပင္မ်ားမွသာ ေၾကာက္ရတာ။

 ေနာက္ျပီး ပိုးက်ဖုိ႔ဆိုတာ အေျခအေန သံုးရပ္ ရွိတယ္။ ရာသီဥတု၊ ပိုးရယ္၊ လက္ခံတဲ့အပင္ရယ္။ ရာသီဥတုက ေအးသြားရင္ မက်ဘူး။ သံုးခုထဲက တစ္ခု ပ်က္ရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ သံုးခုစလံုးညီရင္သာ အခင္းပ်က္တာ။ တကယ္ေတာ့ အႏွံထြက္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ က်မွာေလ။ အာ့ဒါကို နားမလည္တာ။ အာ့ဒါကို ေၾကာက္ျပီးေတာ့ ျဖန္းတာ။ အရင္ႏွစ္က ပိုးက်ျပီး အထြက္က်ထားတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ျဖစ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူးဆုိျပီး ေဆးတအားျဖန္းတာ။ ခုကတည္းက ျဖန္းရင္ မိတ္ေဆြပိုးေလးေတြ ပုစဥ္းေတြ၊ ပင့္ကူ၊ နဂ်ီေကာင္ေလးေတြက ေသသြားတာ။ 

သူတုိ႔ေတြရိွရင္ သိပ္ျပီး ပိုးမက်နုိင္ဘူး။ သူတုိ႔ေတြက ေသသြားေတာ့ ပိုးက်တာ လြယ္တာေပါ့။ ရန္သူပိုးေတြေပါ့ ျဖဳတ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ေပါ့။ သူတုိ႔ေတြရွိတဲ့ ေနရာေလးေတြက ေဆးေရာက္ဖုိ႔ ခက္တယ္။ မိတ္ေဆြပိုးေလးေတြကေတာ့ ျမင္သာတဲ့ ေနရာမွာ ေနၾကေတာ့ ေသလြယ္တယ္။ ျဖဳတ္ေတြက အနည္းဆံုး ေဆးႏွစ္ခါျဖန္းမွ ဒါေတာင္ ေဆးမတုိးရင္ သြားျပီ။ အာ့ျပႆနာရွိတယ္။

 ေပါင္းလွည္းကုန္းကဆို အနည္းဆံုး ေဆးကို ၁၂ ၾကိမ္ျဖန္းျပီးမွ ရိတ္ရတဲ့အျဖစ္။ ၁၂ ၾကိမ္၊ ၁၅ ၾကိမ္။ စိုးရိမ္တဲ့ အေျခေရာက္ေနျပီ။ ခုေတာ့ အထြက္တုိးေတာ့ ေပ်ာ္ေနၾကေသးတာေပါ့။ နုိင္ငံျခားက ပစၥည္း၊ အရည္အေသြးေကာင္းေတြ သံုးရင္ေတာ့ ၁၅ ရက္တစ္ခါေလာက္ျဖန္းျပီး ေနာက္ထပ္ျဖန္းမယ္ဆုိရင္လဲ အေကာင္ေတြက ေလ်ာ့သြားတယ္။ ဒီလုိေဆးေတြရွိေနရင္လည္း ခုလုိေဆးေတြ ဘယ္သံုးေတာ့မလဲ။ ဒါကို ကုမၸဏီေတြက သိတယ္။ သိေပမယ့္ မလုပ္ၾကဘူး။

ပိုးသတ္ေဆးေတြက လူေတြကို အာရံုေၾကာနဲ႕ ပက္သက္တာမ်ိဳး၊ မလွဳပ္ခ်င္တာမ်ိဳး၊ စားခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္တာမ်ိဳးေပါ့။ ခုကေတာ့ ထိေသလည္း သံုးတယ္။ အဆိပ္ေငြ႕လည္း သံုးတယ္။ ထိေသကေတာ့ ထိမွ ေသမွာ။ အဆိပ္ေငြ႕က က်ေတာ့ ေလထဲမွာ ပ်ံ႕ေနတာ။ လယ္ကြင္းေတြနဲ႔ နီးတဲ့သူေတြ ခံရတယ္။ ရြာထဲ မစိုက္နဲ႔လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ စို္က္ၾကတယ္။ ရမည္းသင္းက စပ်စ္ျခံဆုိရင္ ရြာထဲမွာဘဲ။ တစ္ေန႔ကို ေဆးႏွစ္ခါေလာက္ ျဖန္းရတာ။

ေဆးျဖန္းလုိ႔ဆုိျပီး အလုပ္သမားေတြကိုလဲ ပိုမေပးဘူး။ အႏၲရာယ္မ်ားမွန္းသိလည္း စားဝတ္ေနေရးအရ လုပ္ၾကရတာေပါ့။ ကာကြယ္မွဳေလးေတြေတာ့ လုပ္သင့္တာေပါ့။ နုိင္ငံျခားေတြဆုိလည္း သံုးမွာဘဲေလ။ လက္အိတ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ေပါ့။ ဒီမွာေတာ့ အာ့ဒါေတြ သြားေျပာရင္ ေလွာင္ခံရမွာေပါ့။ သူတုိ႔ကို သူတုိ႔ အဆိပ္ျပီးတယ္ ထင္ေနၾကတာေပါ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဘာကိုင္ကိုင္ လက္အိတ္နဲ႔ ကိုင္ရမယ္။ ဝတ္စံုေတြရွိတယ္။ ေဆးမတိုးတဲ့ အရာေလးေတြရွိတယ္။ အာ့ဒါဆုိရင္ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ မသံုးတာက ခက္တာ။

လယ္ကြက္ေတြထဲ ဆင္းတဲ့သူေတြလဲ ျဖစ္တာဘဲ။ ခ်က္ခ်င္း မေသတာဘဲ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာေတာင္ ဆံုးသြားတာ။ အနာရွိေနတာရယ္ ေဆးက အေရျပားေပၚထိတာနဲ႔ ေသသြားတာ။ မီသိုမွိဳင္း(methomyn)ဆိုတဲ့ ေဆးေတာ္ေတာ္သံုး ၾကတယ္။ သူက ျပင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနံ႔မရဘူး။ အာ့ေတာ့ လူေတြက သူတုိ႔ထဲ ဝင္မွန္းလဲ မသိၾကဘူး။ အာ့ေကာင္က တကမာၻလံုးက ပိတ္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရုတ္မွာ အာ့ေဆးေတြ ရွိတယ္။ ဒီမွာလည္း ဝင္တယ္။ ေအာက္ပိုင္းက တအားသံုးတယ္။ ေမွာင္ခုိေတြပဲေပါ့။ တရုတ္ဘက္မွာ အာ့စက္ရံု ႏွစ္ရံု ရွိတယ္လုိ႔ ၾကားတယ္။ တုိးတက္တဲ့ နုိင္ငံေတြမွာေတာ့ ban ထားတယ္။ ေနာက္ေဆးတစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ သူမ်ားနုိင္ငံမွာ မသံုးေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ တအားေရာင္းရတယ္။ ေရေန သတၱဝါေတြ ေသတယ္။ ငါးေဖာ္တဲ့သူေတြဆုိ သိတယ္ အာ့ေဆးက။ ငါးေဖာ္မယ္ဆို ညေလာက္ကတည္းက နည္းနည္းေလးထည့္ထားလုိက္တာဘဲ။ မနက္က်ရင္ ေပၚလာတဲ့ ငါးေတြ ဆယ္လုိက္ရံုဘဲ။ အရင္ကေတာ့ သံုးတယ္။ ခုေတာ့လည္း ေျပာလုိ႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့။ ေရထဲရွိတာ အကုန္ေသတယ္။

ဘာေဆးဘဲသံုးသံုး အေရျပားေပၚရွိတဲ့ အနာထဲ စိမ့္ဝင္သြားရင္ ေသသြားတာဘဲ။ ဆရာဝန္ မမွီဘူး။ ဆရာဝန္ကို အျပစ္ေျပာၾကေသးတယ္။ ေဆးျဖန္းရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင့္တဲ့သူျဖစ္ျဖစ္ ၁၀ ပံုးေက်ာ္ေအာင္ ဘယ္သူမွ မျဖန္းနုိင္ဘူး။ ေဆးခန္းေျပးၾက ရတာဘဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆို ျဖန္းလုိက္ အေၾကာေဆးသြင္းလုိက္လုပ္ၿပီး ျဖန္းၾကတာဘဲ။ ၈ ပံုး၊ ၉ ပံုးေလာက္ ျဖန္းျပီး ျဖန္းတဲ့သူ မနုိင္ေတာ့မွန္းသိရင္ ေဆးခန္းေျပး အေၾကာေဆးသြင္းခုိင္းေတာ့ တာဘဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေဆးမွဴးက မတားဘူးလားဆုိေတာ့ ေဟာဗ်ာ သူက ပိုက္ဆံရေနတာ ဘယ္တားမလဲတဲ့။ သူက ပိုေတာင္ ၾကိဳက္ေသးတယ္။ ကိုယ္ေတာင္ ဘာေျပာရမွန္း မသိဘူး။

ေတာင္သူေတြက အဆိပ္ေတြနဲ႔ ကစားေနရတာေပါ့။ ေတာင္သူလည္း အဆိပ္ေတြနဲ႔ကစား၊ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အဆိပ္ေတြနဲ႔ စားေနရတာဘဲ။ ျပႆနာကေတာ့ တအားေၾကာက္ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ စိုက္ၾကေတာ့တာဘဲ။ တျခားနုိင္ငံေတြဆုိ ေျမမရွိေတာ့ ဝရံတာမွာဘဲ စိုက္စားၾကတာဘဲ။ ဟိုတစ္ေလာက က်ေနာ္ သြားတက္တဲ့ သင္တန္းဆုိရင္ မေလးရွားက ေကာင္ေလးေတြ ပါတယ္။ ေနပံုထုိင္ပံုက gipsy လုိဘဲ။ ဒါေပမယ့္ တင္ျပသြားတဲ့ idea က မုိက္တယ္။ သူတုိ႔က မုန္႔ညွင္းစိုက္ခင္းေပါ့။ သူတုိ႔အေတြးက တုိက္ခန္းေတြမွာ စိုက္ခ်င္တာ။ စိုက္ပ်ိဳးေရးအေျခခံလည္း သိပ္မရွိဘူး။ ပ်ိဳးေတာင္ မပ်ိဳးတတ္ဘူး။ သူတုိ႔က ငါးေမြးတယ္။ အပင္စိုက္တယ္။ တုိက္ခန္းေလးထဲမွာေပါ့။ ကိုယ့္ဆီကေတာ့ ေျမေပါတာကို မစိုက္ၾကတာ။ သူတုိ႔က ျပႆနာက ဘာလဲဆုိေတာ့ တုိက္ခန္းေသးေသးေလးထဲမွာ ငါးေမြးေတာ့ အညွီနံ႔ ထြက္တယ္။ မထြက္ေအာင္ အနံ႔ေပ်ာက္တဲ့ ေဆးေလးေတြကို ေရထဲကို ထည့္လုိက္ေတာ့ အနံ႔ေပ်ာက္သြားတယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ဆီကေတာ့ သူလည္း မစိုက္ျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္လည္း မစိုက္ျဖစ္ဘူး။ စားစရာေပါလား ဆုိေတာ့လည္း သိပ္မရွိဘူး။ သူမ်ားနုိင္ငံဆုိ ေပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္စရာ ေပါတယ္။ သူတုိ႔ဆီက စနစ္ကလည္း မုိက္တယ္။

ေစ်းဧရိယာက ဧက၂၅၀ ေလာက္က်ယ္တယ္။ လက္မွတ္ပါရင္ ေရာင္းလုိ႔ရတယ္။ ကားေတြလည္း ဝင္လုိ႔ရေအာင္ လုပ္ထားတယ္။ အသီးအႏွံေတြလည္း အစံုရတယ္။ ဓာတ္ခြဲခန္းေတြလည္း ရွိတယ္။ အသီးအႏွံေတြကို စစ္တယ္။ ဓာတ္ၾကြင္းမ်ားလုိ႔ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ဆုိရင္ အာ့ေတာင္သူကို မွတ္လုိက္တယ္။ ၂၄ နာရီ မီးလင္းတယ္။ လာေရာင္းလုိ႔ရတယ္။ အခန္းခလည္း သိပ္မယူဘူး။ မွတ္လုိက္တဲ့ ေတာင္သူကို ေနာက္တစ္ခါ ဒါေတြလာေရာင္းရင္ ဖမ္းမွာ။ သူ႔ရပ္ကြက္လူၾကီးကိုလည္း အေၾကာင္းၾကားတယ္။ သူကလည္း ျပန္စစ္တယ္။ ဘာလုိ႔ အာ့လုိလုပ္လည္းဆုိေတာ့ ေက်ာင္းေတြ၊ ဟိုတယ္ေတြ၊ ေဆးရံုကလူေတြ ဝယ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ေတြ အစာအဆိပ္သင့္လုိ႔ မရဘူး။ နုိင္ငံျခားသားေတြ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားရင္ သူတုိ႔နုိင္ငံရဲ႕ ဝင္ေငြက်မွာဆုိေတာ့ စစ္တယ္ေပ့ါ။

 အာ့ေစ်းက Bangkok နားေလးမွာ ရွိတယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အၾကီးဆံုးထဲ ပါတယ္ ေျပာတယ္။ ကုန္စိမ္းေစ်းဘဲ။ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း ေကာင္းတာကို။ သူတို႔ဆီမွာ စားရတာက ဒီကထက္ေတာ့ လံုျခံဳမွု ရွိတာေပါ့။ ဒီကေတာ့ မနက္ျဖန္ အဖူးဖူးမယ္ဆုိလဲ ဒီေန႔ျဖန္းၾကတာဘဲ။ အဆိပ္သင့္မွန္းလည္း သိတယ္။ စားၾကရတာဘဲ။ အဓိက ကေတာ့ ေစတနာ မပါတာေပါ့။ က်ေနာ္ဆုိ အသီးအရြက္ မစားလုိ႔မွ မရတာ။ အူလမ္းေၾကာင္းမွာ ျဖစ္တဲ့ ေရာဂါဆိုေတာ့ အသီးအရြက္စားရတယ္။ အသီးအရြက္စားရင္ ေနေကာင္းတယ္။ မစားရင္ ေနလုိ႔မေကာင္းဘူး။ သိသာတယ္။ ေရွာင္လုိ႔လည္းမရဘူး။ ေရာဂါျဖစ္မွာလည္း သိတယ္။

organic ဆိုတာ တကယ္တမ္းေတာ့ မျဖစ္နုိင္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း organic က နည္းနည္း မွိန္သြားျပီ။ မျဖစ္နုိင္မွန္း သိသြားျပီ။ ဂ်ပန္ဆုိ organic ပို႔လုိ႔မရဘူး။ သူ႔နုိင္ငံက စိုက္ရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ organic လုိ႔ေျပာလုိက္တာနဲ႔ ပိုးေတာ့ ပါမွာဘဲေလ။ အာ့ေတြေၾကာင့္ GAP (Growth Agricultural Practice) ေတာင္းဆုိတယ္။ ပိုးသတ္ေဆးသံုးလုိ႔ရတယ္။ အတုိင္းအတာနဲ႔ေတာ့ သံုးရတယ္။ အာ့ဒါေတြလည္း ထြက္ေနျပီ။ ဒါေတြကို ထုတ္ျပီးေတာ့ လုပ္ေပးေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာ့လုိ GAP ျဖစ္ဖုိ႕ေတာင္ မလြယ္ဘူး။ အကုန္စစ္ရတယ္။ GAP မွာ ေဆးတဲ့ ေရကအစ ေရသန္႔ျဖစ္ဖုိ႔လုိတယ္။