မုိးခ်ဳိသင္း ● လြတ္လပ္ေရးေန႔ အေတြး

မုိးခ်ဳိသင္း ● လြတ္လပ္ေရးေန႔ အေတြး
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၄၊ ၂ဝ၁၈

ဒီေန႔ဆို ျမန္မာျပည္မွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေပါ့။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆို သိပ္ေပ်ာ္တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ေပ်ာ္တာက သူ႔ကြၽန္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ခဲ႔ရတဲ့ ကိုယ္တို႔ဘဝေတြကို သေဘာေပါက္ခံစားၿပီး တန္ဖိုးထား နားလည္လို႔ေတာ့မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကေလးဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႔ ေပ်ာ္ပုံကတမ်ဳိး။

လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆို ေက်ာင္းေတြက ပိတ္တယ္၊ ေက်ာင္းစာေတြကေန ခဏ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့သေဘာေပါ႔။ ကေလးဆို ေတာ႔လဲ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြသာ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ခဲ႔ရတာပါေလ..။ ေနာက္ ရပ္ကြက္ေတြ ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ ေျပးပြဲ ၿပိဳင္ပြဲ ကစားပြဲေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ဒီေက်ာင္းပိတ္ရက္က ႐ုိး႐ိုးပိတ္ရက္ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ကစားပြဲေတြ ၿမိဳင္တဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ပိုေပ်ာ္မိတာေပါ႔။

ဇန္နဝါရီရဲ႕ျမဴေတြ ေဝေနတဲ့မနက္ခင္း၊ ႏွစ္သစ္တခုရဲ႕ေစာေစာစီးစီး မနက္ခင္းေလးမွာ လူေတြအားလုံး လန္းဆတ္ တက္ႂကြ ေနသလိုပဲ။ အိမ္ေရွ႕မွာ မီးပုံေလးဖိုၿပီး၊ မီးထဲကို ထန္းပင္ျမစ္ေလးေတြ ထည့္စားၿပီး ကိုယ္လဲ မီးပုံေဘးမွာ ကေလးဘာဝ ခုန္ေပါက္ ေဆာ႔ကစားေနမိတာ..။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကေနခဲ႔တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြေနတဲ့ ျခံဝင္းေလးမွာလည္း တျခားလမ္း ကလူေတြနဲ႔ စုၿပီး ကစားပြဲေလးေတြလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ညဖက္ကတည္းက လူႀကီးေတြက မီးေတြထြန္းၿပီး ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။ ကားလမ္းေတြပိတ္ၿပီး လမ္းေပၚမွာ မ်ဥ္း အျဖဴေတြဆြဲၿပီး ထုပ္ဆီးတိုးတမ္းတို႔ ဖန္ခုန္တမ္းတုိ႔ ကစားၾကၿပိဳင္ၾကတယ္။ အႏိုင္ရသူကို ဆုေပးဖို႔ ဆုေတြထုပ္ၾက ပိုးၾက တယ္။ ဆုေတြကလဲ ႀကီးႀကီးမားမား မ်ားမ်ားစားစားမဟုတ္ေပမဲ့ ဒါေတြကိုပဲ ခိုးၾကည့္ၿပီး ရင္ခုန္ခဲ့ရတာ..။

ကိုယ္လဲ ဘယ္ေနမလဲ။ ကစားၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ဝင္ၿပိဳင္ခဲ့ေသးတာပါ။ ဆုကေတာ့ ၅ ပြဲေလာက္ ကစားမွ တခုလား ရဖူးတာပါ။ ဒါေတာင္ ဒုတိယဆုပါ။ ေျပးပြဲေတြမွာ ကလန္ကလားနဲ႔ ေနာက္ဆုံးက က်ားကုတ္က်ားခဲ ေျပးေနတာမ်ဳိး ကိုယ္႔ကိုျမင္ရမွာ..။ ဒါေပမဲ႔ ေပ်ာ္တာကိုေတာ့တားမရဘူး။ ဆုမရလဲ ကိစၥမရွိ၊ ကစားရရင္ ေက်နပ္ၿပီ။ သူငယ္ ခ်င္းေတြနဲ႔ ဟိုေျပး ဒီေျပးလုပ္ေနရရင္ကိုပဲ ေပ်ာ္ေနၿပီ။

လြတ္လပ္ေရးေန႔တိုင္း အေမက အိမ္မွာ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ေပါင္းတတ္ေသးတယ္။ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းကို အုိးအႀကီးႀကီးနဲ႔ ေပါင္းတယ္။ ငခ်ိတ္တဖက္၊ ေကာက္ညႇင္းျဖဴတဖက္ ပန္းကန္ျပား အႀကီးႀကီးထဲထည့္ၿပီး အုန္းျခစ္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလးေတြ ျဖဴးထားရင္ ေမႊးေနတာပဲ။ ငါးရံ႕ေျခာက္ေလး၊ ပဲျပဳတ္ ဆီဆမ္းေလးကို ေဘးမွာပုံထားရင္ ကိုယ္က တစြတ္စြတ္ လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီး အလုံးေလးေတြလုပ္၊ စားတတ္တယ္။

လြတ္လပ္ေရးေန႔တိုင္း အေဖ့မိတ္ေဆြေတြ အိမ္မွာ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း လာစားၾကတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ဝိုင္းထိုင္ၿပီး ေကာက္ ညႇင္းေပါင္းေလးနဲ႔ ေရေႏြးပူပူေလး မႈတ္ၿပီး စကားတေျပာေျပာ စားၾကတယ္။ ကဗ်ာေတြ သူတို႔ရီသံေတြ တေသာေသာ ၾကားရတယ္။ အေဖ့ကို ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ လူအုပ္ၾကားထဲကေန ျမင္ရတတ္တယ္။ အေမ့ကိုလည္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး လုပ္ကိုင္ ေပးေနတာ ေတြ႔ရတတ္တယ္။

ဒါက ကိုယ္႔ငယ္ဘဝ မိစုံ ဖစုံနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြေပါ႔။

ေနာက္ေတာ့အရြယ္ေတြေရာက္လို႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔အဓိပၸါယ္ကို စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွာေဖြၾကည့္မိတတ္ၿပီ။ ၁၉၉ဝ မွာ အေမ ဆုံးပါးသြားေတာ့လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြမွာ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ေပါင္းေကြၽးမဲ႔သူလဲ မရွိေတာ႔။ ေနာက္..အေဖ႔ကို ညဥ့္ငွက္ ဆိုးေတြ သုတ္သြားတဲ့ည..။ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြကို ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြခ်ည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ ၾကတယ္။

ကႏၱာရ ႏွစ္ေတြ ျဖတ္အၿပီး အေဖ လြတ္လာတဲ့ေနာက္ သားအဖ အတူေနခဲ႔တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ေရာက္တတ္ရာရာ ၾကံဳရာက်ပမ္းေပါ႔။ တခါကေတာ့ကိုယ္က ေမးခြန္းတခု ေမးမိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ “အေဖ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ့္ ကိုယ္ မေနရတဲ့၊ အထဲက အခ်ိန္ေတြမွာ မွတ္မွတ္ရရ ဘယ္အခ်ိန္ကို စိတ္အထိခိုက္မိဆုံးလဲ” လို႔..။

“အဲဒီေန႔က မနက္အေစာၾကီး အေဖ့ကို သူတို႔ လာႏႈိးတယ္။ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ အေဖကလဲ အေဖ႔ကို လႊတ္ေတာ့မွာမို႔ လာေခၚတယ္ထင္မိတာ။ ကပ်ာကသီပဲ ထလိုက္လာခဲ႔တာ။ ေနာက္မွ အခ်ဳပ္ေျပာင္းတာမွန္းသိရတယ္”

“အေဖ႔ကိုခ်ဳပ္ထားတာ ေက်ာက္တံတားရဲစခန္းမွာေလ..။ သူတို႔က အေဖ႔ကို လူေတြမႏိုးခင္ အခ်ဳပ္ေျပာင္းတာ။ နံမည္ႀကီး လူဆိုးေတြကိုထားတဲ့ ဘားလမ္းက စတီးဝပ္အခ်ဳပ္ကိုပို႔တာ။ ကဗ်ာဆရာကို ကဗ်ာေရးလို႔ေထာင္ခ်မယ္လို႔ တရားစြဲၿပီး အင္း စိန္ေထာင္ကို ပို႔ဖို႔ေပါ႔။ ရမန္ယူဖို႔ ဘားလမ္းအခ်ဳပ္ကို ေျပာင္းထားတာပဲ”

“အေဖ႔ကိုေခၚဖို႔ ကားကအဆင္မေျပဘူးထင္ပါရဲ႕။ လမ္းေလွ်ာက္ပဲ ေခၚသြားေတာ့ကြာတဲ့။ အေဖရယ္၊ ေနာက္ထပ္ အခ်ဳပ္ သားႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ရဲသားႏွစ္ေယာက္ရယ္။ ေက်ာက္တံတားရဲစခန္းကေန ဘားလမ္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္”

“လမ္းေပၚမွာ လူေတြကလဲ ရွင္းလို႔..။ ကားေတြလဲ ရွင္းေနတာပဲ။ အေဖ႔လက္ကို သူတို႔ ႀကိဳးေတြ တုပ္ခ်ည္ထားၾကတယ္။ မနက္က ေစာေစာစီးစီး၊ ေအးက ေအးသနဲ႔။ အေဖတို႔ ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆူးေလဘုရား ေဘးက အေဖတို႔ ျဖတ္သြားရတာ သမီး”

“ဆူးေလဘုရားႀကီးက မီးေတြ ထိန္ထိန္ညီးေနတာ သပၸါယ္လိုက္တာ သမီးရယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကို ႀကိဳးေတြတုပ္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အေဖလမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရွိခိုးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖသတိရလိုက္တာက ဒီေန႔ဟာ လြတ္လပ္ ေရးေန႔ ဆိုတာပါပဲ။ အေဖက ကဗ်ာဆရာ၊ ေက်ာင္းဆရာပါသမီး။ အေဖ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ ေအာ္..ျမန္မာျပည္ၾကီး လြတ္ လပ္ေရးရတဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ ငါ မလြတ္လပ္ပါလားလို႔..။ အထဲမွာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ အဲဒီအခ်ိန္ေလးဟာ အေဖ စိတ္အထိခိုက္ဆုံး အခ်ိ္န္ပါပဲ” တဲ့။

ကိုယ္လဲနားေထာင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်လို႔..။ အေဖ့ကိုယ္ဝဝႀကီးကို ဖက္ထားမိတယ္။ ကိုယ္တို႔မိသားစုေတြ မပါဘဲ အေဖတေယာက္တည္း ျဖတ္သန္းလိုက္ရတဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ရင္ထဲမွာ ဆို႔မိလို႔..။

ကိုယ္႔ဘဝမွာ အေဖ မ်က္ရည္က်တာ မျမင္ဖူးဘူး။ အေဖက အႏုပညာသမားမို႔ ခံစားလြယ္၊ ထိခိုက္လြယ္တတ္လို႔ စိတ္ေပ်ာ့ ေျပာင္းသူဆိုတာ မွန္ေပမဲ့ အေဖ့မ်က္ရည္ကိုေတာ့ ကိုယ္မျမင္ဖူးခဲ႔ဘူး။ အေဖ မ်က္ရည္က်တယ္ဆိုတာ ဒါ ပထမဆုံး အေဖ ေျပာဖူးတာပါပဲ။ ျပန္ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာလဲ မ်က္ႏွာက မႈန္မႈိင္းေနေပမဲ႔ မ်က္ရည္မက်ခဲ႔ပါဘူး။ အေဖ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ကိုယ္ မသိတတ္ႏိုင္ဘူးေလ..။

ဘာရယ္မဟုတ္၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ လြမ္းမိ ေတြးမိတာေလးေတြ ေရးၾကည့္တာပါ။ ဆူးေလဘုရားလမ္းေပၚမွာက်ခဲ႔တဲ့ မ်က္ရည္ေတြ ေျခာက္ေသးရဲ႕လားလို႔ေတာ့ ကိုယ္ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ႔ပါဘူးေလ..။

မိုးခ်ိဳသင္း