ေမာင္တူး - ႏွစ္ သံုးဆယ္

Than Htay Maung

ေမာင္တူး - ႏွစ္ သံုးဆယ္
(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၃၀၊ ၂၀၁၈

ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ဟာ လနဲ႔တြက္စစ္ရင္ ၃၆၀ ရွိတယ္။ သီတင္းပတ္ေပါင္းက ၁၄၄၀ ၾကာမွာပါ။ ေန႔ရက္နဲ႔ဆို ၁ဝ,၉၅ဝ ရက္ေပါ့။ နာရီစုစုေပါင္းဆိုရင္ေတာ့ ၂၆၂,၈၀၀ ျဖစ္မယ္ေလ။ ဒီလိုအခ်ိန္ကာလ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀။ အပတ္ေပါင္း ၁၄၄၀ ။ ေန႔ ည ရက္ေပါင္း ၁၀,၉၅၀ ။ နာရီေပါင္း ၂၆၂,၈၀၀ အတြင္းမွာ ဘာေတြ ဘယ္လို ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္းလဲသြားမယ္လို႔ ထင္ပါသလဲ။

က်ေနာ္ အခု ရန္ကုန္မွာ ေနပါတယ္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၃၀ ႏွစ္လံုးလံုး ေဝးရပ္နယ္စပ္နဲ႔ ျပည္ပမွာ က်ေနာ္ ေနခဲ့ရတယ္။ အခု မဟာရန္ကုန္ကေန သံုးခြျမိဳ႕ကို ဆရာကန္ေတာ့ပြဲသြားခဲ့တာ ျပန္သတိရလို႔ပါ။ လတ္တေလာ သံုးခြက ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ သြားျဖစ္တယ္။ က်ေနာ္က ၈၈၈၈ ကတည္းက သံုးခြၿမိဳ႕ကေန ထြက္သြားျပီး အခု ႏွစ္ ၃၀ အၾကာမွာ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ သူစိမ္း ျဖစ္ေနျပီေလ။ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သား ၁၀ ေယာက္မွာ ၉ ေယာက္ကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ အသက္ ၂၀ က ခြဲခဲ့ရသူကို အသက္ ၃၀ ၾကီးျပီး ၅၀ အရြယ္ ျပန္ေတြ႔ရသမို႔ မမွတ္မိတာမ်ားပါတယ္။ အႏွစ္ ၃၀ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက ႏိုးလာသူလိုေပါ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ အတြင္း ေသသူေတြေသ၊ ႒ာေနေျပာင္းသူေတြလဲ ေျပာင္း၊ သူေ႒းျဖစ္သူျဖစ္၊ ဆင္းရဲသူဆင္းရဲ၊ ခံယူခ်က္ေျပာင္းသူေတြလဲေျပာင္း၊ ၈၈ က စိတ္ အတိုင္း ဆက္ရွိသူကရွိ (ဒါက အေတာ္မ်ားမ်ား)၊ တကယ့္ကို အမ်ိဳးမ်ဳိး အစံုစံုပါပဲ။

ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို သံုးခြ အထက (၁) နဲ႔ အထက (၂) ႏွစ္ေက်ာင္းေပါင္း က်ငး္္္္္္ပပါတယ္။ အခမ္းအနား လုပ္တဲ့ တန္ေဆာင္းေတာ္ၾကီးကို၀င္လိုက္ရင္ပဲ သူငယ္ခ်ငး္ေတြ၊ အသိေတြက ဆီးႀကိဳတာပါ။ ထမင္းစားၾကျပီ။ ၾကက္သားဟင္း၊ ပုစြန္ထုပ္ဟင္း၊ ငါးဖယ္သုပ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္္ဟင္းခ်ဳိ၊ ငါးပိခ်က္၊ သခြားသီး၊ ရံုးပတီသီး တို႔စရာေတြနဲ႔ စားၾကတယ္။ သံုးခြျမိဳ႕က အလႈပြဲတခုမွာ ႏွစ္ ၃၀ ၾကာျပီးမွ တႀကိမ္တခါ ျပန္လာစားရတာပါ။ စားျပီးလို႔ စကားေျပာၾကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း၊ ဟုိအေၾကာင္း သည္အေၾကာင္းကေန ငယ္ဘ၀အထိ အစံုေရာက္သြားၾကတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္။

၊ ေဆာင္းေႏွာင္းေဝရီ ၊

တစ္ေယာက္တည္းပါ..
ကာရန္အလွေတြေတြး.ေဆာင္းေအးတဲ့ခါ
မီးလင္းဖိုေလးေမႊးဖို႔ ငါေစာင့္ေနခဲ့..
အေအးဓာတ္ေဝး
ႏွင္းကေလးတစ္ေပါက္ေတာင္က် မလာ
ေဆာင္းဟာလြမ္းစရာမ႐ွိ
အညာမိတဲ့ ကေလးလို....
ခုေတာ့..
ဗေလာင္းဗလဲနဲ႔ ေဆာင္းလည္းကုန္မွ
ႏွင္းစေအးေအး ေဖြးေဖြးလႈပ္ၿပီး
ရာသီစည္း႐ိုးလည္းက်ိဳးေပါက္ခဲ့ရ
ေႏြရဲ႕ဇာတ္ေကာင္ ဥဩေလးေတာင္
ခ်မ္းလို႔တုန္ရီ အသံမပီဘဲ
အလြမ္းလည္းသ႐ုပ္ပ်က္ရၿပီ
ဟန္ခ်က္မညီတဲ့ေႏြပန္းခ်ီကား
ေဆးသားမွိန္ေဖ်ာ့သြားၿပီေလ..။ ။

ကိုစိမ္းလန္း(သုံးခြ)

ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ အတြင္း ျမန္မာ့ ေရ ေျမ သဘာဝ၊ ရာသီဥတုေတြ ေျပာင္းလည္းကုန္ပါလား ဆိုတာ သံေဝဂ ရလိုက္မိတယ္ဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈမွာ မပါဝင္ေတာ့ဘူး။ အရင္ နအဖ ဗိုလ္မႉးကေန အရပ္ဘက္ေျပာင္းျပီး သူေ႒းျဖစ္ေနသူရဲ့ အလုပ္မွာ မန္ေနဂ်ာ၀င္လုပ္ေန သတဲ့။ ဒီသူငယ္ခ်င္းဟာ ၈၈ ကာလကဆို နဝတ အာဏာရွင္ဘက္သားေတြကို ဆိုရင္ အဆက္အဆံ မလုပ္စတမ္း ျပတ္ျပတ္သားသား ရပ္တည္ခဲ့သူပါ။ အခုေတာ့ ဒီမိုကေရစီအေရး အလုပ္ေတြမေျပာနဲ႔ သာေရးနာေရးေတာင္ မလာေတာ့ဘူးတဲ့။ အခု ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကိုလဲ မလာပါ။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အနားကပ္လာျပီး လက္တို႔ ေျပာတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ရသြားျပီတဲ့။ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရက သူ႔တာ၀န္သူ ဆက္လုပ္လိမ့္မယ္တဲ့။ ဒို႔ လုပ္ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္။ `` ဒီမိုကေရစီအေရး အျပည့္အဝ မေအာင္ျမင္ေသးဘူးလို႔။ အားလံုး ခါးေတာင္းက်ိဳက္ မျဖဳတ္ပဲ ၀ိုင္းလုပ္ၾကရဦးမယ္လို႔။ သတိရွိရွိ ေနၾကရဦးမယ္လို႔။ ´´ အပနာေဒန သမၸာေဒထ ေပါ့။

ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ ေျမသိမ္း ယာသိမ္း ျပသနာေတြ သံုးခြမွာ ရွိေနတာကို ေျပာျပရဲ့။ ျမိဳ႕ရဲ့ လူထုစုေဝးရာ အားကစားပြဲေတြ စုလုပ္က်င္းပတဲ့ လြတ္လပ္ေရး အားကစားကြင္းႀကီးမွာေတာင္ ေနရာတခ်ိဳ႕ကို အရင္အစိုးရလက္ထက္ တန္ခိုးထြားခဲ့သူေတြက ေနရာ၀င္ယူ ထားသတဲ့။ က်ေနာ္ကလဲ ႏွစ္ ၃၀ အတြင္း ဒီမိုကေရစီရဖို႔ ေသနပ္ကိုင္တိုက္မယ္ဆိုျပီး ေတာခိုရင္း က်ဆံုးသြားတဲ့ သံုးခြက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေနမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာ ကန္ေတာ့ခ်ိန္ ေရာက္လာတယ္။

`` အတတ္လည္းသင္
ပဲ့ျပင္ဆံုးမ၊ သိပၸမခ်န္
ေဘးရန္ဆီးကာ၊
သင့္ရာအပ္ပို႔၊ ဆရာတို႔
က်င့္ဖို႔ဝတ္ငါးျဖာ။ ´´
(သဂၤဇာဆရာေတာ္)

အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ ဆရာမႀကီး ဆရာမႀကီးေတြ အေယာက္ ၁၀၀ ေက်ာ္ ရွိသဗ်ာ။ ကန္ေတာ့ၾကျပီ။ ဆရာၾကီးေတြက ဆုေပးၾက။ မ်က္ရည္က်ၾကရ။ အသီးတရာ အညွာတခု သီခ်င္းစုဆိုၾက။ ဆရာတဦးစီကို က်ပ္ ၁ သိန္းေက်ာ္စီေတာင္မွ လႈဘြယ္ပစၥည္းေတြနဲ႔တကြ ဆက္ကပ္ ေပးဆပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကသဗ်ာ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေဟာင္းႀကီးတေယာက္က အမွာစကား ေျပာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဆရာစာရင္းမွာ ကိုယ့္ကို ေမြးေပးခဲ့တဲ့ မိဘေတြလည္းပါသတဲ့ဗ်ာ။

`` လက္ဦးဆရာ၊ မည္ထိုက္စြာသား၊
ပုဗၸာစရိယ၊ မိႏွင့္ဖအား၊
ေမြးသည့္သားတို႔ ´´ - - -

 ေက်ာင္းအုပ္ဆရာေဟာင္းၾကီးက ရွင္းျပခဲ့တာ ၾကားေနရတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘုရားရွင္ ဗုဒၶ ကလဲ ဆရာတဆူပါပဲတဲ့။ တရားေဒသနာေတာ္ေတြကို သင္ျပခဲ့သူ ဆရာအရွင္ပါတဲ့။ အရင္ သိထားတဲ့ ဘုရား တရား သံဃာ မိဘ အားလံုးဟာ ဆရာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ မွန္တယ္။ သင္ဆရာ ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာ တဲ့။ က်ေနာ္ အျမင္သစ္ရလာခဲ့တယ္။ ဆရာအားလံုးရဲ့ေက်းဇူး အထူးတင္မိရပါတယ္။

`` ေရွးရႈေမတၱာ၊ ကရုဏာႏွင့္
နာနာက်င္က်င္၊ အျပစ္ျမင္တိုင္း
ဝမ္းတြင္မသို၊ ဟုတ္တိုင္းဆို၍
က်ဳိးလိုစိတ္က၊ ဆံုးမတတ္သူ
ဆရာဟူေလာ့။ ´´
(မာဃေဒဝလကၤာ)

ဆရာကန္ေတာ့ပြဲျပီးျပီ။ လမ္းေဘးမွာထြက္ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနတာေပါ့။ သံုးခြကေန ရန္ကုန္ျပန္မယ္ေလ။

`` မီးျခစ္ ပါလား။ ပါရင္ ခနေလာက္ေပးပါကြယ္။ ´´

ေစာေစာက ဆရာ့ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြ ေဟာျပခဲ့သူ ဆရာႀကီးပါလား။ သူလည္း ေက်ာပိုးအိတ္တလံုးနဲ႔ စီးကရက္ တလိပ္ကိုင္ရင္း မီးျခစ္လာေတာင္းတာပါလား။ က်ေနာ့္္္မွာ မီးျခစ္မပါပါ။

`` မပါဘူး ဆရာႀကီး၊ က်ေနာ္ ဆိုကၠားသမားေတြဆီက သြားေတာင္းေပးမယ္။ ´´

ဒီလိုေျပာျပီး အနားမွာ ေရာက္လာတဲ့ လူတေယာက္ဆီက မီးျခစ္ေတာင္းေပးလုိက္တယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္းက စကားေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကို သူသိသြားတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ဒီျမိဳ႕ကေန ၈၈၈၈ မွာ ထြက္သြားျပီး ႏွစ္ ၃၀ ၾကာမွ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ABSDF က ဆိုတာသိသြားေတာ့ သူက လည္း အားက်မခံ ေျပာလာပံုက။

`` ငါလည္း လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီကပဲကြ၊ ၈၈ မွာေတာခိုဘို႔လည္း လုပ္ပါေသးတယ္ကြာ။ ေတာလမ္းေတြ ပိတ္ေနေတာ့ မသြားျဖစ္ခဲ့တာကြ။ ေနာက္ပိုင္း NLD မွာလည္း လုပ္ပါေသးသကြာ´´ တဲ့။

ေနာက္ သူက ဆက္ျပီး ...

`` ဆရာႀကီးအေနနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ သပိတ္မွာ ပါခဲ့လို႔ အလုပ္ျဖဳတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္က ျပဳတ္သြားသကြာ။ ျဖဳတ္ေပးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔တို႔ ေက်ာ္ဘတို႔ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္ကြာ ´´ တဲ့။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ကိုယ့္ကို အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္သူေတြကို ဘာလို႔ ေက်းဇူးတင္ရသလဲ ဆိုတာ သိခ်င္လာလို႔ဒီလို ျပန္ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။

`` ဆရာႀကီးရယ္ ကိုယ့္ကို အလုပ္ျဖဳတ္သူေတြကို ဘာလို ့ေက်းဇူးတင္ရတာလဲဗ်ာ။ ´´ လို႔

ဒီအခါ သူက

`` ဟ ေကာင္ရ ေက်ာင္းအုပ္ဆက္လုပ္ေနရရင္ လစာ ႏွစ္ျပားတပဲ နည္းနည္းနဲ႔ မဝေရစာစားျပီး ဆက္လုပ္ေနရမွာကြ။ အလုပ္ျပဳတ္ေတာ့ ပထမ ျပင္သစ္သံရံုးမွာ စကားျပန္လုပ္သကြာ။ ေနာက္ UNICF မွာ ေဒၚလာစားအလုပ္ရေတာ့ အဆင္ေျပလိုက္တာမွ အခုဆို တိုက္ခန္းဝယ္ထားျပီးျပီ။ ငါ့အသက္ ၈၀ နားနီးနီးမွာ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ။ ကေလးေတြလဲ ေကာလိပ္ထားႏိုင္တယ္။ အားလံုးဘြဲ႔ရျပီးျပီ။ အလုပ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ကြ။ ´´

ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးေက်ာင္းအုပ္က ျပဳတ္တာဘယ္ေလာက္ၾကာသြားျပီလဲလို႔ သိခ်င္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာႀကီးကို ေမးလိုက္တဲ့အခါ သူ ျပန္ေျဖတာက.. .

`` ေဟ ၈၈၈၈ ေပါ့ကြ။ ၈၈၈၈ မွာ အလုပ္ျဖဳတ္ခံရတာ ႏွစ္ ၃၀ ရွိျပီေလကြာ´´ တဲ့။

ဒီအခ်ိန္မွာ YBS ၃၄ သံုးခြ- ရန္ကုန္ ဘတ္စ္ကားဆိုက္လာတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ၂ ေယာက္သား စကားစျဖတ္ျပီး ကားေပၚတက္လိုက္ၾကပါတယ္။ ေနရာလြတ္တာကလဲ တခံုစီ တေနရာစီမို႔ စကားမဆက္ျဖစ္ၾကေတာ့ပါ။ ေၾသာ္ ႏွစ္ ၃၀ အတြင္း ငါတို႔ ေက်ာင္းသားေတြတင္မက ဆရာေတြလဲ ဘ၀အမ်ိဳးမ်ဳိးေျပာင္းခဲ့ၾကပါလားလို႔သာ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။ ။

ေမာင္တူး (၂၉ ဇန္နဝါရီ ၂၀၁၇ တနလၤာ)