လင္းသက္ၿငိမ္ ● ေနဝင္​ရီတ​ေရာ

လင္းသက္ၿငိမ္ ● ေနဝင္​ရီတ​ေရာ
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၆၊ ၂၀၁၈

တ​ေနကုန္​စာ​ေတြခ်ည္​း ဖတ္​​ေနလို႔ ​ေက်ာ​ေတြ​ေအာင္​့၊ မ်က္​စိ​ေတြ​ေညာင္​းသလို ျဖစ္​လာတာန႔ဲ စာအုပ္​ကိုခ် ၿပီးအ​ေၾကာဆန္႔ ကာ ျခံထဲ လမ္​းဆင္​း​ ေလွ​်ာက္​​ေနရင္​း ခံတြင္​းခ်ဥ္​လာတာန႔ဲ လက္​ဖက္​ရည္​​ေသာက္​ဖို႔ စိတ္​ကူးရမိတယ္​။ တ​ေနကုန္​ ခုတင္​​ေပၚလဲ​ေနတ့ဲအတြက္​ ထိုင္​းမိႈင္​း​ေနတ့ဲ အ​ာရံု​ေၾကာေတြကို အလုပ္​​ေပးဖို႔စိတ္​ကူးၿပီး ဆိုင္​ကယ္​ကို မယူ​ေတာ့ပဲၿမိဳ႕ထဲကို ​ေျခလွ်င္​ထြက္​လာမိတယ္​။ အခ်ိန္​က ည​ေနခင္​းကို​ေျခတ​ဖက္​လွမ္​း​ေနၿပီ။​ ေန​ေရာင္​ျခည္​က​ေတာ့ ​ေပ်ာက္​တိ​ေပ်ာက္​ၾကား လမ္​းမ​ေပၚထိုးက် ​ေန​ေသးရ႕ဲ။ အရင္​က ဆိုင္​ကယ္​နဲ႔ပဲ အျပင္​ထြက္​​ေလ့ ရိွ​ေတာ့ လမ္​းနံ​ေဘးကအိမ္​​ေတြရ႕ဲ အ​ေနအထား​ေတြန႔ဲ ျခံဝင္​း​ေတြကို ​ေသခ်ာမၾကည္​့ျဖစ္​ခ့ဲဘူး။ အခု​ေတာ့ အရင္​က ​ေတာက္​ပ​ေနတ့ဲတိုက္​အိမ္​ႀကီး​ေတြလည္​း မွိန္​​ေဖ်ာ့လို႔။

ျခံစည္​း႐ိုးအသစ္​ႀကီး​ေတြကလည္​း ႏြယ္​ပင္​​ေတြတက္​ၿပီး အို​ေဟာင္​းလို႔။ ဓာတ္​မီးတိုင္​တ​ခ်ဳိ႕ယိုင္​ႏွဲ႔ၿပီး တိမ္​း​ေစာင္​း​ေနသလို လမ္​း​ေပၚက ခ်ဳိင္​့ခြက္​​ေတြ ကလည္​း ​ေျခ​ေထာက္​ခ်ရာလိုက္​ကပ္​ပါ​ေနသလို ထင္​ရတယ္​။ အခ်ိန္​ရ႕ဲတိုက္​စားမႈ၊ ရာသီဥတုရဲ႕ ဝါးၿမိဳမႈမွာ အရာရာ ​ေျပာင္​းလဲ​ေနတာ ​ေလာကဓမၼ ပါပဲလား။

အ​ေဝးတေနရာမွာ ႏွစ္​​ေတြအၾကာႀကီး သြား​ေနခ့ဲ​ေတာ့ ကိုယ္​့ဇာတိဟာ ကိုယ္​န႔ဲစိမ္​းသက္​​ေနတာက သိပ္​အထူးဆန္​းႀကီး​ေတာ့ မဟုတ္​ပါဘူး။ လမ္​း​ေပၚမွာ သြားလာ​ေနတ့ဲလူ​ အ​ေတာ္​​မ်ားမ်ားက ကိုယ္​မသိတ့ဲ လူသစ္​​ေတြျဖစ္​​ေနၾကတယ္​။ ကိုယ္​ရိွ​ေနခ့ဲတုန္​းက ဒီရပ္​ကြက္​မွာ ကိုယ္​မသိတ့ဲ လူမရိွ။

ကိုယ္​့ကို မသိတ့ဲလူလည္​း မရိွ။ဆင္​​ေျခဖံုးရပ္​ကြက္​ဆို​ေတာ့ လမ္​း​ေပၚမွာ ​ေျခလွ်င္​သြားလာ​ေနတ့ဲလူ​ေတြလည္​း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါ​ေပမ့ဲ ကိုယ္​့ကိုႏူတ္​ဆက္​သူလည္​းမရိွ။ ကိုယ္​ကႏူတ္​ဆက္​ရမယ္​့သူလည္​းမရိွ။ လမ္​း​ေလွ်ာက္​လာရင္​း အရင္​က ဒီရပ္​ကြက္​မွာ ကိုယ္​​ႀကီးျပင္​းခ့ဲပံု​ေတြကို ​ေတြးမိတယ္​။ ကိုယ္​န႔ဲအတူႀကီးျပင္​းလာရတ့ဲ ကိုယ္​့သူငယ္​ခ်င္​း​ေတြကိုလည္​း သတိရမိတယ္​။ ကိုယ္​ကအ​ေပါင္​းအသင္​း မဆန္​႔တ့ဲလူလည္​း မဟုတ္​ပါဘူး။ ဒီရပ္​ကြက္​ထဲက လူႀကီးက​ေနလူငယ္​အဆံုး ခင္​ခင္​မင္​မင္​ ​ေပါင္​းသင္​း ဆက္​ဆံခ့ဲသူပါပဲ။ ဒီတေခါက္​ကိုယ္​ျပန္​လာ​ေတာ့က် ကိုယ္​့သူငယ္​​ခ်င္​း​ေတြထဲက တခ်ဳိ႕လည္​း အိမ္​​ေထာင္​​ေတြ ဘာ​ေတြက် ၾက၊ တခ်ဳိ႕ စီးပြား​ေရး​ေတာင္​့တင္​းတ့ဲ လုပ္​ငန္​း႐ွင္​​ေတြ ျဖစ္​သြားၾကေတာ့ အရင္​လို ဆက္​ဆံ​ေရး​ေတြန႔ဲ ျခားနားသြားၿပီး ​ေမးထူး​ေခၚ​ေျပာ​ေလာက္​ပဲ ရိွ​ေတာ့တယ္​။

အ​ေတြး​ေတြန႔ဲလမ္​း​ေလွ်ာက္​လာရင္​း ကိုယ္​့​ေဘးက ျဖတ္သြားတ့ဲ ဆိုင္​ကယ္​​ေပၚကလူကို ၾကည္​့လိုက္​​မိ​ေတာ့ ကိုယ္​့အိမ္​​ေဘးက သူငယ္​ခ်င္​းျဖစ္​​ေန တာန႔ဲ စကား​ေျပာရင္​း သူ႔ဆိုင္​ကယ္​နဲ႔ၿမိဳ႕ထဲကို လမ္​းၾကံဳ လိုက္​မယ္​လို႔ အ​ေတြးရၿပီး လွမ္​း​ေခၚ​ေတာ့ဒီ​ေကာင္​မၾကားဘူး။ သံုး​ေလးခါ​ေလာက္​ လွမ္​း​ေခၚ​ေပမယ္​့ သ​ေကာင္​့သားက ဆိုင္​ကယ္​ကို ဟန္​မပ်က္​​ေမာင္​းႏွင္​ၿပီး ထြက္​သြားတယ္​။ စိတ္​ထဲ​တမ်ဳိးျဖစ္​သြားရတယ္​။

ကြၽန္​​ေတာ္​လွမ္​း​ေခၚတ့ဲ အသံကိုသူမၾကားပဲမ​ေနဘူးလို႔ ​ေတြးမိတယ္​။ ဒါ​ေပမ့ဲ သူက​ေတာ့ အ​ေဝးကို​ေရာက္​သြားၿပီပဲ ထားလိုက္​​ပါေတာ့။လမ္​းကို ဆက္​​ေလွ်ာက္​လာရင္​း ကိုယ္​န႔ဲသိတ့ဲအိမ္​ တအိမ္​​ေ႐ွ႕ကို​ေရာက္​လာတယ္​။ ကိုယ္​နဲ႔ ညီအစ္​ကိုလို​ေပါင္​းလာတ့ဲ လူရ႕ဲအိမ္​ပါပဲ။ မၾကာ​ေသးတ့ဲ ကာလတခုက သူ႔အိမ္​​ေ႐ွ႕မွာေစ်းဆိုင္​က​ေလးဖြင္​့ၿပီး စီးပြားအ​ေတာ္​ျဖစ္​​ေနတယ္​လို႔ ၾကားတာပဲ။ ဆိုင္​​ေ႐ွ႕က ခံုတန္​းလ်ား​ေလးမွာ မိန္​႔မိန္႔ႀကီး ထိုင္​​ေနတာကိုယ္​့မိတ္​​ေဆြပါပဲ။

"ငါ့အကို ​ေန​ေကာင္​းရဲ႕လား" လို႔ လွမ္​းႏူတ္​ဆက္​လိုက္​မိတယ္​။ သူက မၾကားဘူး။

"​ေဟ့လူ ခင္​ဗ်ားကို​ေမး​ေနတာ ကြၽန္​​ေတာ္​့ကို မမွတ္​မိဘူးလား" အ့ဲဒါလည္​း သူမၾကားသလိုပဲ ငူငူႀကီးထိုင္​​ၿပီ​း သူ႔အ​ေတြးန႔ဲသူ ရိွ​ေနတယ္​။

စိတ္​မ႐ွည္​​ေတာ့တာန႔ဲ သူ႔ပခုံးကိုဖတ္ခနဲသြား ပုတ္​လိုက္​မိတယ္​။ အ့ဲဒါလည္​း သူမသိဘူး။ ကိုယ္​သူ႔ကို ပုတ္​လိုက္​တာ​ေတာင္​ သူသိပံု မရဘူး။ ေနာက္​တခ်က္​ သူ႔​ေက်ာျပင္​ကို ခပ္​ျပင္​းျပင္​း ႐ိုက္​ခ်လိုက္​မိတယ္။
"ျဖန္​း"
 ဟာ ဒါလည္​းသူကမသိဘူးပဲ။ ဘာ​ေတြျဖစ္​​ေနတာလည္​း ကိုယ္​့လက္​ကို ကိုယ္​မယံုႏိုင္​ပဲ ျပန္​ၾကည္​့မိရင္​း စိတ္​ထဲ အ​ေတာ္​​ေလး ရႈပ္​​ေထြး​ေႏွာက္​က်ိသြားတယ္​။

ဘာ​ေတြလဲ။ ဘာ​ေတြလဲ။ ကိုယ္​့မိတ္​​ေဆြက​ေတာ့ သူ႔​ေ႐ွ႕မွာ လာရပ္​​ေနတ့ဲ ကိုယ္​့ကို စိုးစဥ္​းမွ် ​ေတြ႔ျမင္​ပံု​ေတာင္​မရ။ သူ႔လည္​ပင္​းက ​ေရႊဆြဲ ႀကိဳး ​ေန​ေရာင္​​ေပ်ာက္​ၾကားမွာ တလက္​လက္​​ေတာက္​ပ​ေနတာကို ကိုယ္​​တခ်က္​လွမ္​း ေငးၾကည္​့ၿပီ​း ကိုယ္​့လမ္​းကိုယ္​ ဆက္​​ေလွ်ာက္​လာခ့ဲတယ္​။

​ေျခလွမ္း​ေတြကို အ​ေတြး​ေတြန႔ဲ လွမ္​းမိတ့ဲအခါခရီးဟာ ​ေက်ာ႐ိုး ႐ွည္​လ်ားလာတာပဲ။ ကိုယ္​သြားမယ္​့ လက္​ဖက္​ရည္​ဆိုင္​​ေရာက္​ဖို႔ အ​ေတာ္​​ေတာ့ လိုပါ​ေသးတယ္​။ ​ေစာ​ေစာက ကိုယ္​့မိတ္​​ေဆြဆီမွာ ကိုယ္​ျဖစ္​ခ့ဲတ့ဲကိစၥက အိပ္​မက္​တ​ခုလိုျဖစ္​​ေနတယ္​။ လူတေယာက္​လံုး သူ႔​ေ႐ွ႕မွာ ရပ္​​ေနရံုမကပဲ​ေက်ာကို႐ိုက္​တာ​ေတာင္​ သူဘာမွမခံစားရ၊ မ​ေတြ႔ျမင္​ရတာဘာ​ေၾကာင္​့လဲ။ ​ေမးခြန္​းဟာ ဦး​ေႏွာက္​ကို ဘိလပ္​​ေျမ​ေမႊစက္​ထဲထည္​့ခံလိုက္​ရတ့ဲ သဲ​ေတြ၊ ​ေက်ာက္​​ေတြလို လံုး​ေထြးၿပီး ​ေႏွာက္​က်ိလာ​ေစတယ္​။

​ေဟာ.. မ်က္​ႏွာခ်င္​းဆိုင္​မွာ လမ္​း​ေလွ်ာက္​လာ​ေနတ့ဲ​ေကာင္​က ကိုယ္​န႔ဲ သူငယ္​တန္​းက​ေန အလယ္​တန္​းအထိ တစ္​ခန္​း တည္​း အတူ​တက္​လာခ့ဲတ့ဲ​ေကာင္​ပဲ။

"​ေဟ့​ေကာင္​ ဘယ္​က ျပန္​လာတာလဲ"

ဒီ​ေကာင္​ အ​ေတာ္​နား​ေလးတ့ဲ​ေကာင္​။ ကိုယ္​​ေျပာတာကို မၾကားဘူး။

" ​ေဟ့​ေကာင္​ မင္​းကို​ေမး​ေနတာ ဘယ္​ကျပန္​လာတာလဲလို႔ လခြမ္​းပဲ နားအ​ေတာ္​​​​ေလးတ့ဲ​ေကာင္​ပဲ"

အက်ယ္​ႀကီး ကိုယ္​​ေအာ္​​ေျပာလိုက္​​ေပမ့ဲ အ့ဲဒီီ​ေကာင္​ ​မၾကားဘူး။ ဘာ​ေတြျဖစ္​​ေနၾကတာလဲ ဒီ​ေန႔။

တေယာက္​မက​ေတာ့ဘူး သံုး​ေယာက္​တိတိ။ ဒီပံုစံ ဒီအျဖစ္​​အပ်က္​​ေတြခ်ည္​းပဲ။ ကိုယ္​က သူတ​ပါးကို ၾကား​ေအာင္​မ​ေျပာႏိုင္​​ေတာ့တာလား။ ဒါမွမဟုတ္​ ကိုယ္​​ေျပာတာကို သူတို႔ကမၾကား​ေတာ့တာလား။ ဒါ​ေပမ့ဲ လက္​ဝါးန႔ဲ႐ိုက္​တာ​ေတာင္​မသိႏိုင္​တာက​ေတာ့ ယုတၱိမ့ဲလြန္​းပါတယ္​။ ဘာျဖစ္​​ေနတာလဲ။

ၾကံဳ ​ေတြ႔ရတ့ဲအျဖစ္​က ပစ္​မွတ္​တစ္​ခုကို လာလာထိုးစိုက္​တ့ဲ ဓား​ေတြလို ကိုယ္​့ရင္​ကို တဒုတ္​ဒုတ္​လာစိုက္​တယ္​။

ေတြး​ေခၚမႈ​ေတြက ျခင္​းၾကားန႔ဲ​ေရခပ္​သလို တခုမွအဖတ္​မတင္​ပဲ ႐ွိ​ေနၾကတယ္​။ ကိုယ္​့စိတ္​​ေတြ အ​ေတာ္​​ေယာက္​ယက္​ခပ္​လို႔ ​ေနပါၿပီ။ လမ္​း​ေလွ်ာက္​ရင္​း ကိုယ္​​ေပ်ာက္​သြားတာပဲလား။ အ​ေတာ္ ​အိပ္​ရာဝင္​ပံုျပင္​ဆန္​တ့ဲ အ​ေတြးပဲ။ အ့ဲဒီထက္​ပို​ေျပာရရင္​ အ​ေတာ္​႐ူးတ့ဲ အ​ေတြးပဲ။ ဒါ​ေပမ့ဲ ကိုယ္​့ကိုမ​ေတြ႔တ့ဲလူက သံုး​ေယာက္​​ေတာင္​ရိွ​ေနၿပီ​ေလ။ အ့ဲဒါက ဘာျဖစ္​လို႔လဲ။

လမ္​း​ေလွ်ာက္​ရင္​း ​ေပ်ာက္​ဆံုးသြားတ့ဲ လူရယ္​လို႔လည္​း ကိုယ္​တခါမွ မၾကားခ့ဲဖူးဘူး။ ဒါ​ေပမဲ့ အခုက ကိုယ္​တကယ္​​​ေပ်ာက္​ဆံုး​ေနသလိုပဲ။ ဘယ္​သူကမွ ကိုယ္​့ကိုမ​ေတြ႔ၾက​ေတာ့ဘူး။ အစ႐ွာမရတ့ဲ ခ်ည္​​ေထြးတခုလို အမွ်င္​လိုက္​ထြက္​​က်​ေနတ့ဲစိတ္​ရႈပ္​​ေထြးမႈ​ေတြန႔ဲ ​ေလွ်ာက္​လာတ့ဲ ကိုယ္​့ကို အိမ္​တအိမ္​က​ေခြးတ​ေကာင္​က စူးစူးဝါးဝါး ထိုး​ေဟာင္​တယ္​။ ၾကက္​သီး​ေမႊးညင္​း​ေတြ ျဖန္​းခနဲ ထသြားၿပီး ​ေၾကာက္​လန္​႔မိသလို ခံစားရတယ္​။ ကိုယ္​လမ္​း ေလွ်ာက္​လာရင္​း ကားန႔ဲဒါမွမဟုတ္​ တခုခုန႔ဲတိုက္​မိၿပီး ​ေသဆံုးသြားခ့ဲလို႔လား။ ဒါကိုမသိပဲ ကိုယ္​့ဝိညာဥ္​ကပဲလမ္​းဆက္​​ေလွ်ာက္​လာတာလား။ ဒီအ​ေတြးအ​ေခၚက ခပ္​​ေပါ​ေပါသရဲတ​ေစၦကား​ေတြၾကည္​့ဖူးလို႔ထြက္​လာတာပဲျဖစ္​မွာပါ။ ကိုယ္​့ပါးကိုျဖန္​းခနဲ႐ိုက္​ၾကည္​့​ေတာ့ နာက်င္​မႈကို ခံစားရတယ္​။

ဒါဆိုကိုယ္​မ​ေသဘူးပဲ။ ဒါ အိပ္​မက္​တ​ခုလည္​း မဟုတ္​ဘူးပဲ။ ဒါ​ေပမ့ဲ ကိုယ္​့ကိုလူ​ေတြကမ​ေတြ႔တာက​ေတာ့ အမွန္​ပဲ။ ဘာ​ေၾကာင္​့လဲ။
           
​ေတြးရင္​း​ေလွ်ာက္​ရင္​းန႔ဲ လက္​ဖက္​ရည္​ဆိုင္​ကို ​ေရာက္​လာတယ္​။ လက္​ဖက္​ရည္​​ေဖ်ာ္​တ့ဲ အ​ေဖ်ာ္​ဆရာက ကိုယ္​ဆိုင္​ထဲဝင္လာတာန႔ဲ ကိုယ္​​ေသာက္​​ေနက် ​ေပါ့ဆိမ္​့တ​ခြက္​တန္​း​ေဖ်ာ္​တယ္​။ စားပြဲထိုးက​ေလးက လာခ်​ေပးၿပီး။​ ေရ​ေႏြးဓာတ္​ဘူးကိုလဲ​ေပးတယ္​။ ဟင္​ သူတို႔က်ကိုယ္​့ကို ျမင္​ရတာပဲ။

ဟို​ေကာင္​​ေတြက ကိုယ္​့ကိုဘာလို႔ မျမင္​ရတာလဲ ။ သူတို႔ကပဲ ​ေသၿပီးသား​ေတြျဖစ္​​ေနလို႔ ကိုယ္​့ကိုမျမင္​ရ မထိ​ေတြ႔ရတာလား။
စားပြဲထိုးက​ေလးကို လွမ္​း​ေခၚၿပီး ...

"မင္​း ငါ့ကိုျမင္​ရလား" လို႔ ေမး​ေတာ့ ...

"ဟင္​ အကို႔ကိုျမင္​ရတယ္​​ေလ ျမင္​ရလို႔ လက္​ဖက္​ရည္​​ေတာင္ ​လာခ်​ေပးၿပီး ​ေရ​ေႏြး​ေတာင္​နည္​း​ေနတာန႔ဲ တ​ခါတည္​း ျဖည့္ ၿပီးသားဓာတ္​ဘူးန႔ဲ လဲ​ေပးထားခ့ဲတာ"

ဘာလဲ လာ​ေနာက္​​ေနတာလား "မဟုတ္​ပါဘူးကြာ ဘာမွမဟုတ္​ပါဘူး မင္​းကို​အ​ေၾကာင္​႐ိုက္​ၾကည္​့တာပါ" "ၿပီး​ေရာ" ဆိုၿပီး လွည္​့ထြက္​သြားတ့ဲ စားပြဲထိုးက​ေလးရ႕ဲ​ေနာက္​​ေက်ာကို​ေငးရင္​း ​ေၾကာင္​စီစီန႔ဲ လက္​ဖက္​ရည္​ကို ​ေမာ့​ေသာက္​လိုက္​မိတယ္​။ ဆိုင္​​​ေ႐ွ႕က တီဗြီက လာၿပီးသား ေဘာလံုးပြဲကို  ျပန္​လႊင္​့​ေနတယ္​။
         
ကိုယ္​့အာရံုက ​ေဘာလံုးပြဲထဲ မ​ေရာက္​ပါဘူး။ လမ္​းမွာ ၾကံဳရတ့ဲအျဖစ္​အပ်က္​​ေတြ​ေပၚမွာ တအံု႔​ေႏြး​ေႏြးန႔ဲ မတင္​မက်ျဖစ္​​ေနမိတယ္​။ ကိုယ္​ဒီၿမိဳ႕ကိုျပန္​လာ​ေတာ့ ပိုက္​ဆံလည္​း အမ်ားႀကီးပါမလာခ့ဲဘူး။ အလုပ္​လည္​း လက္​မ့ဲျဖစ္​​ေန​ေတာ့ အိမ္​မွာ အိပ္​လိုက္​စားလိုက္​န႔ဲ ဝါသနာပါတ့ဲ စာ​ေရး၊ စာဖတ္​တာကိုပဲ ပိုလုပ္​ျဖစ္​​ေနတယ္​။ အိမ္​မွာ​ေနရတာကို ၿငီး​ေငြ႔လာရင္​ ဒီလက္​ဖက္​ရည္​ဆိုင္​မွာပဲ လာထိုင္​ၿပီး ဇာတ္​ကားၾကည္​့ခ်င္​ၾကည္​့ မၾကည္​့ရင္​ စားပြဲ ထိုး​ေလးန႔ဲ ဒါမွမဟုတ္​ရင္​ အ​ေဖ်ာ္​ဆရာနဲ႔ ​ေရာက္​ရာ​ေပါက္​ရာ​ေျပာဆို​ေနတတ္​တယ္​။

ဒီ​ေန႔ လမ္​း​ေလွ်ာက္​ထြက္​လာမွ ဘယ္​လိုအျဖစ္​​ေတြန႔ဲလာၾကံဳရတယ္​မသိအာရံု​ေတြ​ေႏွာက္​ၿပီး အူ​ေၾကာင္​​ေၾကာင္​န႔ဲ မခံခ်ိမခံ သာ ခံစား​ေနရတယ္​။ ​ေနရင္​းထိုင္​ရင္​း ကိုယ္​ပဲကိုယ္​​ေပ်ာက္​သြားရသလို ကိုယ္​့ခင္​မင္​ရင္​းႏွီးစြာ ႏႈတ္​ဆက္​မႈ​ေတြကို ဥ​ေပကၡာ ျပဳခံရတယ္​။

ကိုယ္​ႏူတ္​ဆက္​ခ့ဲတ့ဲလူ​ေတြဆိုတာ ကိုယ္​န႔ဲ တကယ္​့ကိုရင္​းရင္​းႏွီးႏွီး ​ေနထိုင္​​ေပါင္​းသင္​းခ့ဲတ့ဲ လူ​ေတြ။ ကိုယ္​ၾကံဳခ့ဲရတ့ဲအျဖစ္​အပ်က္​က ထူးဆန္​း​ေနရံုမက၊ ကိုယ္​ျပန္​​ေျပာျပရင္​​ေတာင္​ ကိုယ္​့ကိုအ႐ူးလို႔ ထင္​ၾကမွာပဲ။ ဒါ​ေပမ့ဲ ကိုယ္​့ကိုသူတို႔ မျမင္​တာ၊ ကိုယ္​႐ိုက္​တာကို သူတို႔မခံစားရတာက​ေတာ့ တကယ္​ပါ။

ဘာမွန္​းမသိတ့ဲအျဖစ္​အပ်က္​​အတြက္​ မုန္​႔လံုးစကၠဴကပ္​​ေနတ့ဲ ကိုယ္​့နံ​ေဘး​က စားပြဲကိုဝင္​ထိုင္​လာတ့ဲလူတေယာက္​​ေၾကာင္​့ ကိုယ္​​ေမာ့ၾကည္​့လိုက္​​ေတာ့ ကိုယ္​့​ေဘာ္​ဒါပဲဝလို႔ဖီးလို႔ အရင္​ကငါး​ေဖာင္​႐ိုးက အဘ​ေခၚရမယ္​့ အ​ေကာင္​။

အခုဒီ​ေကာင္​ ဘာပြ​ေပါက္​​ေတြတိုး​ေနတယ္​မသိ သူ​ေဌး႐ုပ္​ကို အပီအျပင္​ျဖစ္​​ေနၿပီ။

"​ေဟ့​ေကာင္​ မင္​းဘာ​ေတြလုပ္​​ေနတာလဲ၊ အ​ေတာ္​ႀကီးပြား​ေနပံုပဲ မင္​းပံုစံက ဝက္​တစ္​​ေကာင္​ကို ​အက်ႌဝတ္​​ေပးထားတာက်​ေနတာပဲ"

ပိုက္​ဆံအိတ္​ဝဝႀကီးကို စားပြဲ​ ေပၚပစ္​ခ်ၿပီး လက္​ဖက္​ရည္​မွာ​ေနတ့ဲ ဒီ​ေကာင္​့ကို ​​ေမးမိတယ္​။ ဒီ​ေကာင္​န႔ဲကိုယ္​က တကယ္​့​ေျပာမနာ ဆိုမနာ သူ႔မရိွ ကိုယ္​​ေပး၊ ကိုယ္​့မရိွသူ​ေပးန႔ဲ လည္​ပင္​းဖက္​​ေနလာခ့ဲ တ့ဲ​ေကာင္​ဆို​ေတာ့ ဘာမွဂ႐ုစိုက္​စရာမလိုဘူး။ ဆဲမနာ ဆိုမနာပဲ။

ဒီ​ေကာင္​က ဘာမွျပန္​မ​ေျပာဘူး။"​ေခြး​ေကာင္​ မင္​့ကို​ေျပာ​ေနတာဟ ​ေၾကာင္​​ေနတာလား" ဒါလည္​း ဒီ​ေကာင္​မၾကားဘူး။

စားပြဲခံုကို ပုတ္​ၿပီး ​ေျပာတာ​ေတာင္​ ဒီ​ေကာင္​ မသိဘူးပဲ။ လခြမ္​းပဲကြာ ဘာ​ေတြလဲ မသိ​ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္​အ​ေတာ္​ ​ေဒါကန္​သြားမိတယ္​။ ထျပန္​ဖို႔ ပိုက္​ဆံ႐ွင္​းမယ္​လုပ္​​ေတာ့ အ့ဲဒီ​ေကာင္​ဝိုင္​းကို လူတ​ေယာက္​ဝင္​ထိုင္​တယ္​။ ကား​ေသာ့ကို လက္​ညိဳး႔နဲ႔လွည္​့လို႔ ခ်ဳိင္​းၾကားမွာ ပိုက္​ဆံအိတ္​ႀကီးကို ညႇပ္​လို႔။ သ​ေကာင္​့သားက ခံု​ေတြဘာ​ေတြဆြဲယူၿပီး ျပံဳးလို႔ဗ်။ ။ႏြားျပာႀကီး ​ေအာက္​သြားမရိွသလို သြားသံုးဆယ္​့ႏွစ္​​ေခ်ာင္​းလံုး​ေပၚ​ေအာင္​ၿဖီး​ေနတ့ဲ အ့ဲဒီ​ေကာင္​့ မ်က္​ခြက္​ကို ကိုယ္​ျဖတ္​႐ိုက္​လိုက္​ရင္​လည္​း အဲဒီ​ေကာင္​ဘာမွ ခံစားရမွာမဟုတ္​ဘူး။

"လက္​ဖက္​ရည္​ဖိုးတင္​ထားခ့ဲတယ္​​ေဟ့ ျပန္​အမ္​း​ေငြကို ​ေနာက္​မွ​ေပါင္​းယူမယ္​" လို႔ စားပြဲထိုး​ေလးကို လွမ္​း​ေအာ္​ၿပီး ငါးရာတန္​တစ္​ရြက္​ကိုစားပြဲ​ေပၚတင္​ထားခ့ဲကာ ကိုယ္​ထြက္​လာခ့ဲမိတယ္​။

အျပင္​မွာ ​ေမွာင္​စပ်ဳိး​ေနၿပီ။ ဒီအခ်ိန္​က​ေတာ့ ​ကိုယ္​့ကိုဘယ္​သူမွ သိပ္​ျမင္​​ေတြ႔ၾကမွာမဟုတ္​​တာ ​ေသခ်ာပါတယ္​။

Comments