ေက်ာ္ထင္ ● အေမြဆုိး

ေက်ာ္ထင္ ● အေမြဆုိး
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၂၅၊ ၂ဝ၁၈

 ဒီ​ေန႔မွ အိမ္​ကပ္​မိၿပီး လွံစြပ္​ (Bayonet) နဲ႔ တ​ေယာကုိ သတိတရျဖစ္​မိတယ္​။ တ​ေယာက​ က်ဳပ္​အ​ေဖ လူပ်ိဳဘဝ အသည္​း ႏုတ့ဲကာလတုန္​းက ထုိးခ့ဲတ့ဲတူရိယာ။ လွံစြပ္​က​ေတာ့ ဂ်ပန္​နဲ႔တြဲၿပီး ၿဗိတိသွ်အင္​ပါယာထဲက​ေန လြတ္​ဖုိ႔ ကြၽတ္​ဖုိ႔ တုိက္​ၾက ခုိက္​ၾက​တုန္​းက က်ဳပ္​အ​ေဖကုိ ဂ်ပန္​စစ္​ဗုိလ္​က လက္​​ေဆာင္​ေပးခ့ဲတာ။

အခု တ​ေယာနဲ႔ လွံစြပ္​ေတြခ်ိတ္​ထားတ့ဲကုဗၻီးတုိင္​မွာ လွံစြပ္​ကုိ မ​ေတြ႔ရဘူး။ တ​ေယာက​ေတာ့ သူ႔ဘုိးတံ​ေလးနဲ႔ သူတြဲၿပီ ကု ဗၻီးတုိင္​မွာ ၿငိမ္​ၿငိမ္​သက္​သက္​​ေလး ခုိ​ေနတယ္​။ က်ဳပ္​အ​ေဖမွမထုိးရင္​ ဒီတ​ေယာကုိ က်ဳပ္​မ်ဳိးဆက္​မွာ ဘယ္​သူမွထုိးမယ္​့သူ မ႐ွိ​ေတာ့ပါဘူး။ အႀကီး​ေကာင္​ကလည္​း ဂီတာသာ တဂြမ္​ဂြမ္​တီး​ေနတာ။ ဒီတ​ေယာကုိ လွည္​့​ေတာင္​မၾကည္​့ပါဘူး။ အလတ္​​ေကာင္​နဲ႔အငယ္​​​ေက​ာင္​ကေတာ့ ဘယ္​လုိ​ေနမယ္​မသိ​ေသးဘူး။

ဒါ​ေပမဲ့့ မ်ဳိးဆက္​အ​ေနနဲ႔ ခ်ိတ္​ဆက္​ၿပီး ေျပာမယ္​့သာ ​ေျပာတာပါ၊ မ်ဳိး႐ုိးလုိက္​ၿပီး ဝါသနာဗီဇပါတယ္​မပါဘူး ​ေျပာရ​ေလာက္​​ေအာင္​ က်ဳပ္​အ​ေဖကလည္​း စြဲစြဲမက္​မက္​ ဝါသနာပါခဲ့တာ မဟုတ္​​ေလာက္​ပါဘူး။ ကာလသားအရြယ္တုန္​းကသာ ထုိးခဲ့တာ။ အ​ေမနဲ႔ အိမ္​​ေထာင္​က်ၿပီးကတည္​းက မထုိး​ေတာ့ဘူးလုိ႔​ေတာ့ အ​ေမေျပာဖူးတယ္​။ က်ဳပ္​လည္​း အ​ေဖတ​ေယာထုိးတာကုိ မျမင္​ဖူးခ့ဲပါဘူး။ တကယ္​့ ဝါသနာမဟုတ္​လုိ႔လား၊ မလုိအပ္​​ေတာ့လုိ႔လား၊ ျပည္​တြင္​းစစ္​​ေတြနဲ႔ မအားလပ္​​ေတာ့လုိ႔လား။ ဘာ​ေတြလဲဆုိတာေတာ့ မသိဘူး။ မ​ေတြးတတ္​ဘူး။

က်ဳပ္​လည္​း မထုိးတတ္​ပါဘူး။ ဘုိးဘပုိင္​​ေလးမုိ႔ သာသိမ္​းထား၊ ထိန္​းထားတာပဲ႐ွိတာ။ ထုိးတတ္​လြန္​းလုိ႔ တျမတ္​တႏုိးထား ထားတာ မဟုတ္​ပါဘူး။ ဗီဇအ​ေမြရလုိ႔ တ​ေယာထုိးဖုိ႔ ရည္​ရြယ္​သိမ္​းထားတာလည္​း မဟုတ္​ပါဘူး။ ဘုိးတံ​ေတာင္​ ဘယ္​ဟာ အထက္​၊ ဘယ္​ဟာ လက္​ရယ္​လုိ႔ သိတာမဟုတ္​ပါဘူး။ တကယ္​​ေတာ့ တ​ေယာမွမဟုတ္​ပါဘူး​ေလ။ ဘယ္​အႏုပညာမ်ဳိးမဆုိ က်ဳပ္​နဲ႔​ေတာ့ ကမၻာတျခားဆီမွာပါပဲ။

ဒီလုိအႏုပညာကမာၻျခားတ​ေယာ​ေလးက ကု ဗၻီးတုိင္​မွာ ခ်ိတ္​ရက္​နဲ႔ တြဲ​ေလာင္​း႐ွိ​ေန​ေသးတယ္​။ ဂ်ပန္​႔လွံစြပ္​ႀကီးသာ ဓားအိမ္​​ေကာ၊ ဓား​ေကာ ႏွစ္​ခုစလုံး မ​ေတြ႔​ရ​ေတာ့တာ။ ဒါဘယ္​အခ်ိန္​ကတည္​းက မ႐ွိ​ေတာ့တာလဲ။ က်ဳပ္​လည္​း သတိမထားမိခ့ဲဘူး။ ၈၈ လူထုအုံႂကြမႈ​ေတြ ျဖစ္​​ေနတုန္​းက​ေတာ့ ဒီလွံစြပ္​ကုိအရံအတားအျဖစ္​နဲ႔ ထုတ္​ကုိင္​ခ့ဲဖူးတယ္​။ ရပ္​ကြက္​​ေတြဆီ ဟုိရြာက တက္​လာၿပီ၊ ဒီရြာက လု​ေတာ့မယ္​ဆုိတ့ဲ ​ေကာလဟာလ​ေတြ ပလူပ်ံ​ေနတုန္​းကလည္​းလွံစြပ္​​ကုိ တကုိင္​ကုိင္​နဲ႔ ​ေနခ့ဲဖူးပါတယ္​။ ညညဆုိ ဘယ္​လုိလူ​ေတြမွန္​း မသိတ့ဲလူ​ေတြက သံ​ေခ်ာင္​း​ေတြ တ​ေဒါင္​​ေဒါင္​​ေခါက္​၊ ဟုိ႐ုံးဖ်က္​၊ ဒီအိမ္​ၿဖိဳလုပ္​ေနၾကတုန္​း က ဒီဓား​ေလးကုိ ကုိယ္​နဲ႔ကြာၿပီး မထားရဲခ့ဲဘူး။ လက္​ထဲ တဆဆရယ္​။

ၿငိမ္​ၿငိမ္​သက္​သက္​ျဖစ္​သြား​ေတာ့မွသာ သူ႔​ေနရာသူ ျပန္​ခ်ိတ္​ၿပီးထားလုိက္​တာ။​ ေနာက္​ထပ္​ထပ္​ၿပီး မပတ္​သက္​မိ​ေတာ့ဘူး။ အ့ဲလုိ သတိမမူဂူမျမင္​ပဲ​ ေနလာလုိက္​တာ၊ ဒီ​ေန႔မွ ဘာရယ္​ မဟုတ္​ဘဲ တ​ေယာနဲ႔လွံစြပ္​က စိတ္​ထဲ​ေရာက္လာတာ။ အ့ဲက်မွ ဓားမ႐ွိဘူးလုိ ့ သိလုိက္​ရတာ။ ဘယ္​သူကုိင္​ၿပီး ဘယ္​သူယူတာလဲ။ အႀကီး​ေကာင္​လား အလတ္​​ေကာင္​လား။

က်ဳပ္​ကလည္​း အိမ္​မွာ ကပ္​တယ္​လုိ႔မရွိေတာ့ အိမ္​မွာ ဘာ​ေတြျဖစ္​​ေနသလဲဆုိတာလည္​း မသိရဘူး​ေပါ့။ အိမ္​မွာလည္​း ကပ္​ခ်င္​၊​ေနခ်င္​တ့ဲစိတ္​ကုိ မ႐ွိပါဘူး။​ဘုိးဘပုိင္​ အိမ္​ႀကီးကုိ ​ေရာင္​းစားပစ္​လုိက္​ရၿပီး၊ ဒီအိမ္​​​ေလးဝယ္​ၿပီး ​ေန​ေနကတည္​းက က်ဳပ္​ ​အိမ္​မကပ္​ျဖစ္​တာ။ အိမ္​သစ္​မွာ မ​ေနခ်င္​တာလည္းပါတယ္။ အိမ္​သစ္​မွာ ​ေနရတုိင္​းအိမ္ေဟာင္​းကုိ သတိ​ေတြ ရမိေနမိတာ လည္း ပါတယ္တယ္​။ ႏွ​ေမွ်ာ​ေနမိတာလည္း ပါတယ္​။ ေနာင္​တရ​ေနမိတာလည္း ပါတယ္​။ ျပန္ရဖုိ႔ႀကိဳးစားေနတာလည္း ပါ တယ္။

အဲ့ဒီ့အိမ္ႀကီးေရာင္​းစားပစ္​လုိက္​ရတာကုိ က်ဳပ္​ လိပ္​ျပာမလုံပါဘူး။​ တကယ္​တမ္​းက အိမ္​ႀကီးက က်ဳပ္​တုိ႔ ေမာင္​ႏွမ​ေတြ ပုိင္​ၾကတာ​ေလ။ ဒါ​ေပမယ္​့ ေမာင္​ႏွမ​ေတြအားလုံးရဲ႕ သ​ေဘာဆႏၵမပါဘဲ ​က်ဳပ္​ေရာင္​းစားပစ္​ခ့ဲတယ္။ က်ဳပ္​အစ္​ကုိ​ေတြ၊ ညီမ​ေတြအ​ေၾကာင္​းကုိ က်ဳပ္​​ေကာင္​း​ေကာင္​းသိလုိ႔လည္​း ဒီလုိလုပ္​မိတာပါတာ​ေပါ့။ ေရာင္​းစားမႈအတြက္​ သူတုိ႔ထဲက ဘယ္​သူမွ ဘာမွ​ေျပာၾက၊ ကန္​႔ကြက္​ၾကမွာ မဟုတ္​ဘူးဆုိတာ က်ဳပ္​သိ​ေနတယ္​။ တရားတ​ေဘာင္​​ေတြ ျပဳၾကမွာလည္​း မဟုတ္​ပါဘူး။ ရပုိင္​ခြင္​့ အ​ေမြ​ေတြခြဲ​ေပးဖုိ႔ ​ေတာင္​းဆုိမွာလည္​း မဟုတ္​ပါဘူး။ ဒီအထင္​ မွန္​တယ္​။

က်ဳပ္​ထင္​တ့ဲအတုိင္​းပါပဲ။ အိမ္​ႀကီး​ေရာင္​းစားပစ္​ၿပီ ၾကား​ေတာ့လည္​း သူတုိ႔ ဒီအတုိင္​းပုံမွန္​ပါပဲ။ က်ဳပ္​ဆီလာၿပီး ဆုိးတယ္​လည္​းမ​ေျပာဘူး။ အျပစ္​လည္​း မတင္​ၾကဘူး။ ညီမအငယ္​ဆုံးတေယာက္​ပဲ ငါး​ေသာင္​းနဲ႔ ​ေရာင္​းလုိက္​တာကုိနည္​းလုိ႔ဆုိၿပီး ဟုိ​ေမး ဒီစုံစမ္​းလုပ္​ခ့ဲတာ​။ ဒီေလာက္​ပဲရွိပါတယ္​။ ဒါကလည္​း အိမ္​​ေရာင္​းစားပစ္​လုိ႔မဟုတ္​ဘဲ တန္​ရာတန္​​ေၾကးမရလုိ႔ဆုိတ့ဲ သ​ေဘာနဲ႔ လုပ္​တာပါ။

ခု​ေတာ့ ဒီအလြဲသုံးစားလုပ္​မိတာကုိ ယူက်ံဳးမရျဖစ္​လုိ႔ မဆုံးဘူး။ က်ဳပ္​လည္​း အလြဲသုံးစားလုပ္​ခ်င္​လြန္​းလုိ႔ရယ္​​ေတာ့ မဟုတ္​ဘူး​ေပါ့​ေလ။မျဖစ္​ႏုိင္​တ့ဲအဆုံး အ​ေမြဆုိင္​ကုိပဲ ဗုန္းလုိက္​သလုိ လုပ္​လုိက္​ရတာပဲ။ သမဆုိင္က​ေငြ​ေတြနဲ႔ ​ေငြစု​ေငြ​ေခ်းက​ေငြ​ေတြ သုံးထားမိတာက မနည္​းလွဘူး​ေလ။

သမဆုိင္​မွာ က်ဳပ္က အတြင္​း​ေရးမွဴး၊​ ေငြစု​ေငြ​ေခ်းမွာလည္​း ဒီရာထူးမုိ႔ ​ေငြကလြယ္​လြယ္​​ေတြ႔ေနတယ္​။ လြယ္​လြယ္​​ေတြ႔​ေန တ့ဲ​ေငြ လြယ္​လြယ္​ယူသုံးမိ​ေတာ့ ျပန္​ဆပ္​ရမယ္​့ အ​ေႂကြး​ေတြက ထပ္​သြား​တယ္။ ​ေန႔စဥ္​ စားဝတ္​​ေန​ေရးအျပင္​ အႀကီး​ေကာင္​ ​ေဒသ​ေကာလိပ္​တက္​တ့ဲစရိတ္​၊ အငယ္​​ေကာင္​နဲ႔ အလတ္​​ေကာင္​​ေတြရဲ႕ ​ေက်ာင္​းစရိတ္​​ေတြက က်ဳပ္​အတြက္​​ေတာ့ မ​ေသး ဘူး။ အစုိးရ​ေက်ာင္​းတခုတည္​းဆုိရင္​​ေတာ့ ​ေက်ာင္​းစရိတ္​ဆုိတာ မ​ေျပာပ​ေလာက္​ဘူး​ေပါ့​ေလ။

ဒါ​ေပမယ္​့ ေက်ာင္​းနဲ႔တင္​ စာတတ္​မလာၾကလုိ႔ က်ဴရွင္​ပုိ႔ရတာက ​ေငြအပုိကုန္​​ေနတာ။ ၿပီး​ေတာ့ ဒုကၡိတ​ညီ ေလးထြန္​းႂကြယ္​ကုိလည္​း ​ေကြၽးထားရ​ေသး​ေတာ့ က်ဳပ္​လစာ​ေငြဟာ မႏုိင္​ဝန္​ထမ္​း​ေနရတာ။ ဒီ​ေတာ့လည္​း တလတလ လိပ္​ပတ္​မလည္​ဘဲ လိပ္​ပက္​လက္​ခ်ည္​း လန္​​ေန​ေတာ့တာပါပဲ။ က်ဳပ္​လစာက နည္​းနည္​းဆုိ​ေတာ့။ က်ဳပ္​ရတ့ဲ လစာ​ေငြနဲ႔ ဘယ္​လုိမွမ​ေလာက္​ငဘူး။ မနက္​အ​ေစာစာ မုန္​႔ပ်ားသလက္​၊ညစာ အ​ေၾကာ္​စားဖုိ ့ကုိပဲ ​ေတာ္​​ေတာ္​ဦး​ေႏွာက္​​ေျခာက္​ရတာ။ ဒီ​ေတာ့ သမ​ေငြ​ေတြ၊​ေငြစု​ေငြ​ေခ်း​ေတြထဲက​ေငြ​ေတြ ယူယူသုံးမိတာ​ေပါ့။ လကုန္​ျပန္​ထည္​့မယ္​၊ ျပန္​ထည္​့မယ္​နဲ႔ ယူယူသုံးမိလုိက္​တာ။ လကုန္​​ေပါင္​းမ်ားလာ​ေတာ့ ျပန္​မထည္​့ႏုိင္​​ေတာ့ဘူး။ ဖဲ့ဆပ္​လည္​း ေက်ဖုိ႔မလြယ္​ဘူး။ အငတ္​ခံဆပ္​ဖုိ႔ဆုိတာကလည္​း မျဖစ္​ႏုိင္​ဘူး။

တရားဥပ​ေဒဆုိတာမွာက လူမႈ​ေရးရယ္​လုိ႔ သိအပ္​၊ ႐ွိအပ္​တာမွ မဟုတ္ေတာ့ ျပန္​မဆပ္​ႏုိင္​ရင္​ အလြဲသုံးစားမႈနဲ႔ ေထာင္​က်ဖုိ႔ပဲ ႐ွိ​ေတာ့တယ္​။ တျခား​ေပါင္​ႏွံ​ေရာင္​းခ်စရာ ​ေရႊတုိ​ေငြစဆုိတာကလည္​း အနတၳိတရားကုိ လက္​ကုိင္​ထားတာ။ ေနာက္​ဆုံး မတတ္​ႏုိင္​တ့ဲအဆုံး က်ဳပ္​တုိ႔မိသားစု​ေန​ေနၾကတ့ဲ လက္​႐ွိဘုိးဘပုိင္အိမ္​ႀကီးကုိပဲ ​ေရာင္​းပစ္​ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္​လုိက္​ရ​ေတာ့ တယ္။ ညီအစ္​ကုိ​ေမာင္​ႏွမ​ေတြဘက္​က ျပႆနာမရွာဘူးလုိ႔သိ​ေန​ေတာ့ အိမ္​​ေရာင္​းၿပီး သမ​ေငြ​ေတြနဲ႔​ေငြစု​ေငြ​ေခ်းက ​ေငြ​ေတြကုိ အျပတ္​ဆပ္​လုိက္​တယ္​။ ျပႆနာ႐ွာခ့ဲရင္​လည္​း ​ေမာင္​ႏွမခ်င္​း​ေတြမုိ႔ ​ေတာင္​းပန္​ရမွာပဲ။ ဒါ​ေပမဲ​့ တအူထုံဆင္​း​ေတြ ဆုိ​ေတာ့ အစ္​ကုိ​ေတြ၊ ညီမ​ေတြအ​ေၾကာင္​း က်ဳပ္​သိပါတယ္​။ ဟင္​့အင္​းလုပ္​မယ္​့သူ တ​ေယာက္​မွမရွိပါဘူး။ တကယ္​လည္​း မ႐ွိခ့ဲပါဘူး။

အိမ္ေရာင္းရတဲ့ေငြနဲ ့အေၾကြးေတြဆပ္။ အလတ္ေကာင္နဲ႔အငယ္ ေကာင္ေတြအတြက္ ၾကက္ဖစက္ဘီးေလးတစ္စီးဝယ္ေပးလုိက္တယ္။ ေနဖုိ႔ ထုိင္ဖုိ႔အတြက္ေတာ့ ကြက္သစ္က ႏွစ္ေသာင္းတန္ ဒီဝုိင္းနဲ႔ အိမ္ေလးကုိဝယ္လုိက္တာ။ ဝယ္သာဝယ္ လုိက္တာ က်ဳပ္တုိ႔မိသားတစုလုံး ေနခ်င္လွခ်ည္ရဲ့မျဖစ္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဝယ္ၿပီးၿပီးခ်င္းေတာင္ သြားမေနျဖစ္ၾကဘူး။ ရုံး မွာပဲ ကုပ္ကပ္ေနေနၾကေသးတာ။ ႏွစ္လေလာက္ၾကာမွ ေျပာင္းေရႊ ့ေနျဖစ္ၾကတယ္။ ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး၊ ေနသားက်ေတာ့ က်ဳပ္ အိမ္မကပ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေဟာင္းၾကီးကုိ သတိရတယ္။ ဆုံးရႈံးလုိက္ရတဲ့အိမ္ၾကီးကုိ ျပန္ရေအာင္လုပ္မယ္။

ျပန္ရေအာင္လုပ္မယ္ဆုိေတာ့ သိန္းေအာင္တုိ႔နဲ႔ တုိင္ပင္ရတာေပါ့။ သိန္းေအာင္က ေမးတယ္။

“ခင္ဗ်ားကုိ သူတုိ႔ျပန္ေရာင္းေပးပါေတာ့မလား”

“ေရာင္းကတည္းက (၁) ႏွစ္အတြင္း ျပန္ဝယ္ရင္ ေရာင္းေပးမယ္လုိ႔ေျပာထားၾကတာပါ”

ဒါဆုိလည္း ခ်ဗ်ာ၊ၾကာသလားလုိ႔ တဲ့။

သိန္းေအာင္တုိ ႔ခ်ဗ်ာ၊ ၾကာသလားလုိ႔ဆုိတာက ေလးေကာင္ဂ်င္ပါ။ ဒီေကာင္လုပ္တတ္တာကလည္း အဲ့ဒီ့ဂ်င္ကစားတတ္တာပဲ ရွိပါတယ္။ က်ဳပ္ကြၽမ္းက်င္တဲ့ ေမဂ်ာကလည္း အဲ့ဒီ့ဂ်င္ပဲေလ။ ေရာင္းလုိက္ရတဲ့အိမ္ကုိျပန္ဝယ္ႏုိင္ဖုိ႔ကလည္း ဒီတလမ္းပဲျမင္ တယ္။ က်ဳပ္အတြက္လည္း ဒီတလမ္းပဲရွိတယ္။ ဒီလမ္းကုိလုိက္ဖုိ႔၊ အိမ္ေရာင္းျပီး ေႂကြးဆပ္၊ လုိအပ္တာဝယ္ေပးျပီး ပုိတဲ့ ပုိက္ဆံေတြထဲက အရင္းတုတ္အျဖစ္သုံးမယ့္ ပုိက္ဆံကုိ မိန္းမဆီကေန တတိတတိနဲ႔ ေတာင္းယူကစားျဖစ္တယ္။

ႏုိင္ပြဲကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေပမယ့္ ႐ႈံးပြဲႀကီးမွ အိမ္ျပန္လာျဖစ္တယ္။ မိန္းမကေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ႀကိဳရွာပါတယ္။ ျပန္လာတုိင္း၊ ေငြ ပါမလာေပမယ့္၊ ထြက္သြားတုိင္း အိမ္ကေငြ ပါပါသြားတတ္တာမုိ႔ မိန္းမခမ်ာ ျခံေပါက္ဝမွာ ေငးေငးရီရီနဲ ့က်န္ေနရစ္ခဲ့တာ လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေငြကုန္တဲ့အခါ ေခ်းငွားကစားတယ္။ အေခ်းအငွားမ်ားလုိ႔ မရေတာ့တဲ့အခါက် အိမ္ ျပန္လာတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ဂ်င္ဝုိင္းရွိရာေနရာမွာပဲ အိမ္လုပ္ေနခဲ့တယ္။

အခု ေငြကုန္လုိ႔အိမ္ျပန္လာတာ။ အိမ္မွာလည္း ေငြတျပားမွမရွိေတာ့ဘူး။ အငယ္ေကာင္ေတြစီးဖုိ႔ဝယ္ေပးထားတဲ့ စက္ဘီး လည္း ျပီးခဲ့တဲ့လကတည္းက ဂ်င္ဝုိင္းမွာ ထား ထားခဲ့ရျပီ။ အဲ့ဒါကုိေတာ့ ႐ုံးကယူလာတဲ့ ေမာင္ ဗမာစက္ဘီးစုတ္ကေလးနဲ႔ ဝမ္းခ်ေပးထားရတယ္။ စက္ဘီးက ေတာ္ေတာ္စုတ္ေနေပမယ့္ ေက်နပ္ၾကလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္။

ထပ္ကစားဖုိ႔ ပုိက္ဆံသာ ၾကံဖန္မရျဖစ္ေနတာ။ ဘယ္ပုိက္ဆံနဲ႔ကစားရမလဲ။ ဒါကုိပဲ မုိးလင္း၊ မုိးခ်ဳပ္ က်ဳပ္ေတြးေနတယ္။ အဲ့ဒါေတြ ေတြးရင္း အၾကံထုတ္ရင္း ေနနည္းနည္း ျမင့္တဲ့အထိမထေသးဘဲ အိပ္ရာထဲ လွဲေနလုိက္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျပန္ဆပ္ထားတဲ့ ေငြဆုေငြေခ်းေငြေတြကုိပဲ က်ဳပ္စဥ္းစားလုိ႔ရခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ဆပ္ထားတာ၊က်ဳပ္မွာ ေႂကြးရွင္းေနေသးတာပဲ။ နည္းနည္းေလာက္ယူျပီး ရင္းလုိက္လုိ ့ႏုိင္လုိက္ရင္ ... ။

ဒီအေတြးအဆုံးမွာ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ အိပ္ရာက က်ဳပ္ထလုိက္တယ္။ အဲ့ဒီ့ အထ၊ ခုတင္ေပၚကေန ေျခတြဲေလာင္းအခ်မွာ ကုဗၻီးတုိင္ကုိၾကည့္မိသြားတာ။ တေယာကုိ ေတြ႕တယ္။ လွံစြပ္က မရွိဘူး။ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ။ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲ။ ယူေဆာ့ျပီး ျပန္ မထားတာလား။ ဘာလုပ္ပစ္လုိက္ၾကတာလဲ။ ေပ်ာက္သြားၿပီလား။

အခန္းထဲက အထြက္မွာ အလတ္ေကာင္ အိမ္ေပၚတက္လာတာကုိ ေတြ ့လုိ ့ဆီးေမးလုိက္တယ္။

“သားေရ လွံစြပ္ႀကီးေကာ။ အေဖ မေတြ႕မိဘူး”