ညဳိထက္ညဳိ ● ဘိုးဘိုးေအာင္

ညဳိထက္ညဳိ ● ဘိုးဘိုးေအာင္
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၈


ကြၽန္ေတာ့္ကို ၁၉၇၆ ခုႏွစ္မွာ ေမြးတယ္...
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ကိုေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သူငယ္တန္းစတက္ရတယ္...
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ မုန္႔ဖိုးစရတယ္...
တရက္ကို ျပားႏွစ္ဆယ္တဲ့ ...

ကြၽန္ေတာ့္အတန္းက ညေနပိုင္းမို႔ ေန႔လယ္မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မွာ မုန္႔စားဖို႔ အေမက မုန္႔ဗူးကေလးနဲ႔ မုန္႔သပ္သပ္ ထည့္ေပးေပ မယ့္ တျခားကေလးေတြလို ကြၽန္ေတာ္လည္း မုန္႔ဝယ္စားခ်င္စားရေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေန႔တိုင္း မုန္႔ဖိုး ျပားႏွစ္ဆယ္ ေပး တယ္။

ဒါေပမဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္က အျပင္စာ မစားတတ္လို႔ အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ မုန္႔ဗူးေလးထဲက ကိတ္မုန္႔ ဒါမွ မဟုတ္ ေပါင္မုန္႔ယိုသုတ္ကိုပဲစားရင္း မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ကေလးမွာ မုန္႔ေစ်းတန္းမွာ အျခားကေလးေတြနဲ႔ ဟိုေလွ်ာက္ သည္ေလွ်ာက္ အခ်ိန္ကုန္ရတယ္။

ႏွစ္တန္းေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ မုန္႔ဖိုးက တမတ္ျဖစ္လာတယ္...
ေလးတန္းေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ မုန္႔ဖုိးက ငါးမူး ျဖစ္လာတယ္....
မွတ္မိေနပါေသးတယ္.... အဲဒီတုန္းက ငါးမူးေစ့အညိဳ နဲ႔ အျဖဴဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္....
အဲဒီႏွစ္မ်ိဳးထဲက ငါးမူးေစ့အျဖဴႀကီးေတြကို ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်လြန္းလို႔ အေမက ကြၽန္ေတာ္္႔ကို ငါးမူးေစ့အျဖဴႀကီးေတြ ရွာရွာၿပီး တကူးတက မုန္႔ဖိုးေပးရတယ္။ တခါတခါ မနက္ေစ်းမွာ ေစ်းဝယ္ရင္း ေစ်းသည္က ျပန္အမ္းလိုက္တဲ့ ငါးမူးေစ့ အျဖဴႀကီးေတြဆို အေမ့မွာ ျပန္မသံုးရက္ဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးဖို႔ ယူယူလာရတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ မုန္႔ပဲ စားလို႔ မုန္႔ဖိုးကို သံုးဖို႔မလိုလို႔ ကြၽန္ေတာ္ စုစုထားတာ ငါးမူးေစ့အျဖဴႀကီးေတြဆို ဆင္ရုပ္စုဗူးႀကီးနဲ႔အျပည့္ တဘူးရွိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ငါးတန္းေရာက္ေတာ့ အရြယ္လည္း နည္းနည္းႀကီးလာလို႔ အိမ္က မုန္႔ထည့္မေပးေတာ့ဘဲ မုန္႔ဖိုးကိုပဲ တိုးေပးလိုက္တယ္။ မွတ္မိေနပါေသးတယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ရတဲ့မုန္႔ဖိုးက တရက္ ႏွစ္က်ပ္တဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေျခာက္တန္းတက္တဲ့ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ အေရးအခင္းျဖစ္တယ္။ အေရးအခင္းနဲ႔အတူ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ႀကီး ၿပိဳပ်က္သြားေတာ့တယ္။
...................... .................... ........................

မွတ္မွတ္ရရ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ သိသိသာသာတက္တဲ့ဇာတ္လမ္းက အဲဒီ ၁၉၈၈ မွာ နဝတလို႔ ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔ တက္ကတည္းက စတယ္။ အရင္ကလည္း ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြတက္ေပမယ္႔ ထင္ထင္ရွားရွားတက္တာ ကေတာ့ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ စတယ္လို႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနတယ္။

တက္လာတဲ့ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြနဲ႔အညီ ကြၽန္ေတာ္ရတဲ့ မုန္႔ဖိုးလည္း တက္လာတယ္။ မွတ္မိေနပါေသးတယ္၊ ဆယ္တန္းေရာက္ ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မုန္႔ဖိုးက ဆယ့္ငါးက်ပ္တဲ့။ မနက္ဆို စားပြဲေပၚမွာ အေမက ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ တရြက္တင္ေပးၿပီးသားပဲ။

အဲဒီတုန္းက လက္ဖက္ရည္ရွယ္တခြက္က ေလးက်ပ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္ထင္တယ္။
အဲဒီတုန္းက သခင္ဖိုးလွႀကီးပံုနဲ႔ထုတ္ထားတဲ့ ၄၅ က်ပ္တန္ေတြနဲ႔ ဆရာစံပံုနဲ႔ ထုတ္ထားတဲ့ ၉၀ တန္ေတြ လိႈင္လိႈင္သံုးေနတုန္းမို႔ အဲဒီတုန္းက အိတ္ထဲမွာ ၄၅ က်ပ္တန္ တရြက္ထည့္ထားရင္ တေန႔လံုးသံုးလို႔ရေနတာကို ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိေနတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္ စက္မႈတကၠသိုလ္စတက္တဲ့ ၁၉၉၅ မွာေတာင္မွ ကြၽန္ေတာ္ တရက္ကို မုန္႔ဖိုး ၄၅ က်ပ္လား ၅၀ လားပဲရေသးတယ္။ ေက်ာင္းက ကင္တင္းမွာ ထမင္းစားရင္ သံုးေလးဆယ္ဆို ေကာင္းေကာင္း စားလို႔ရေနၿပီပဲ။
ေခြၽေခြၽတာတာဆို အစိတ္ေလာက္နဲ႔ေတာင္ ျဖစ္ေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္ အဲဒီေနာက္ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အားလံုးသိၾကတဲ့ အတိုင္း အစိုးရထုတ္တဲ့ေငြစကၠဴေပၚက ဂဏန္းေတြပါ တက္လာတယ္။

၂၀၀ တန္တဲ့၊ ၅၀၀ တန္တဲ့၊ ၁၀၀၀ တန္တဲ့၊ ဘာတန္ထြက္ထြက္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ ေဟာခနဲ ေဟာခနဲ တက္တာပဲ....
မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဖြင့္ကာစ မဂိုလမ္းက 'ေမခလာ' အထူးကုေဆးခန္းရဲ႕တီဗီကလာတဲ့ ေၾကညာထဲက 'ေမခလာ ေရာက္ေတာ့ ေဝဒနာေပ်ာက္ေရာေပါ႔' ဆိုတာကို လူေတြဖ်က္ၿပီး 'ေမခလာေရာက္ေတာ့ ေငြႏွစ္ရာေပ်ာက္ေရာေပါ႔' ဆိုၿပီး ဖ်က္ေျပာၾကေသးတယ္။ မွတ္မိတတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မွတ္မိစရာေတြကလည္း မ်ားပါတယ္။
..................... ................... .....................

၁၉၈၀ အေစာပိုင္း ႏွစ္တႏွစ္ႏွစ္မွာထင္တယ္၊ တီဗီြကေန ဦးေနဝင္းမိန္႔ခြန္းေျပာေတာ့ 'ၾကက္သား ဝက္သား ေစ်းႀကီးရင္လည္း ငါးၾကင္းေလး ဘာေလးနဲ႔ စားၾကေပါ႔' ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီမိန္႔ခြန္းေျပာၿပီး ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ ေလာက္ အၾကာမွာ ဦးေနဝင္းေျပာတဲ့ ငါးၾကင္းေလး ဘာေလးေတာင္ လူေတြစားရခက္တဲ့ ဘဝေရာက္ေနၿပီထင္တယ္။

ဘာတဲ့ ေမြးငါးၾကင္းတဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ မႀကိဳက္ပါဘူး၊ အ႐ိုးမ်ားက မ်ားသနဲ႔၊ ျမစ္ထဲက သဘာဝငါးၾကင္းဆူူဆူပဲ ႀကိဳက္ တယ္။ ဘာတဲ့ငါးျမစ္ခ်င္းတဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရန္ကုန္သားေတြ ငယ္ငယ္ကၾကားေတာင္မၾကားဖူးတဲ့ငါးေတြပါ ႀကီးလာေတာ့ ၾကားလာ ရတယ္။

ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ တစ္ပတ္ကိုသံုးေလးခါေလာက္ခ်က္ေနက် ငါးျမင္းဆိုရင္ သူေဌးေစ်းလို႔ အရင္တုန္းက လူေတြသမုတ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ နားက ၃၈ လမ္းေစ်းကေလးကပါ 'ေပ်ာက္' သြားတယ္။

ဘာတဲ့ငါးျမင္းဆိုရင္ သံေစ်းမွာပဲ ရေတာ့သတဲ့။ ငါးျမင္းနဲ႔အတူ ငယ္ငယ္က အိမ္မွာအေပ်ာ္မီးဖုတ္ပါ စားဖူးတဲ့ပုစြန္တုပ္ပါ ေပ်ာက္သြားတယ္။

မႏွစ္က ရန္ကုန္ကို သံုးေလးလျပန္ေတာ့ မစားရတာၾကာလို႔ င႐ုတ္ပြနဲ႔ ပုစြန္ေဘာ့ခ်ိတ္ေလးခ်က္ခိုင္းၿပီး စားမိပါတယ္၊ ေဘာ့ ခ်ိတ္အတုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္သြားတိုးတယ္။ ေဘာ့ခ်ိတ္ေတာ့ ေဘာ့ခ်ိတ္ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အရင္ေဘာ့ခ်ိတ္နဲ႔ သိသိသာသာႀကီးကို ကြာ ေနလို႔ ေဘာ့ခ်ိတ္အတုလို႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္က နာမည္ေပးလိုက္တယ္။ ေဘာ့ခ်ိတ္အစစ္ဆိုတာ အသားကိုက က်စ္ၿပီး ခ်ိဳေနတာ၊ ဘယ္ ဒီလိုဖြယ္တယ္တယ္ ပြစိစိႀကီး ဘယ္မွာဟုတ္လို႔လဲ။ အေဒၚတေယာက္ အိမ္လာလည္လို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔နားက ေစ်းမွာလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲတဲ့။ ပုစြန္ေတြက မ်ိဳးစပ္ကုန္ၿပီတဲ့။ အရင္ ေဘာ့ခ်ိတ္လိုမ်ိဳး မရေတာ့ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ေဘာ့ ခ်ိတ္လည္း ငါးျမင္းနဲ႔ ပုစြန္ေတြလို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၃၈ လမ္းေစ်းကေလးကို တာ့တာျပၿပီး သံေစ်းကိုလိုက္သြားၿပီဆိုတာ ကြၽန္ ေတာ္ သိလိုက္ရတယ္။

အဲဒီတစ္ခါ ပုစြန္ကျပားနဲ႔ညားၿပီးကတည္းက ကြၽန္ေတာ္လည္း ေဘာ့ခ်ိတ္ဆိုရင္ လန္႔သြားတယ္။ ငါးျမင္းကိုေတာ့ အဲဒီ ကြၽန္ ေတာ့္ကို ေဘာ့ခ်ိတ္အေၾကာင္းရွင္းျပသြားတဲ့အေဒၚပဲ ကြၽန္ေတာ္ ငါးျမင္းအေၾကာင္းေျပာတာ ေကာင္းတာ ၾကားသြားလို႔ တခါ ခ်က္ၿပီး လာပို႔တယ္။ အိမ္မွာေတာ့ အေမက တခါ ခ်က္ေကြၽးတယ္။

ေၾသာ္ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္မွာလည္း ကိုယ့္အထြာနဲ႔ကိုယ္ တိုေရ ရွားေရနဲ႔။ ငယ္ငယ္ကဆို ဟင္းခြက္ထဲမွာ ဝါဝင္းေနတဲ့ ငါး ျမင္းတံုးႀကီးေတြမွ တကယ္႔ကို အလွ်ံပယ္နဲ႔ မစားခ်င္မွ အဆံုးပဲ။ ခုေတာ့လည္း ငါးျမင္း အတံုးေသးေသးေလး သံုးေလးတံုး ေလာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ တေယာက္တည္း စားေနရတယ္။ ငယ္ဘဝကိုလြမ္းမိတာ ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္တယ္။
........................ ....................... .......................

'ဆန္ေစ်းေတြကလည္း တက္လိုက္တာ အစ္မရယ္' တဲ့။ အေမ့ကိုေျပာေျပာေနတဲ့ အေမ့အသိေတြရဲ႕အသံေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကားေနရတယ္။
'ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြကလည္း တက္လိုက္တာ ဦးကိုႀကီးရာ' တဲ့။

အေဖ မဆံုးခင္ လပိုင္းကေလးကပဲ အေဖ့ကိုေျပာသြားတဲ့ အေဖ့အသိရဲ႕အသံကို ကြၽန္ေတာ္ၾကားခဲ့ရတယ္။

ေၾသာ္... ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ရွိသတဲ့။ တေယာက္ေကာင္းစားရင္ တေယာက္ကို မေမ့ေၾကး ဆိုၿပီး ငယ္ငယ္က ကတိထားခဲ့ၾကသတဲ့။ ဲဒီထဲက တစ္ေယာက္က ဘိုးေတာ္ဦးဝိုင္းအမည္နဲ႔ ဘုရင္ျဖစ္သြားပါသတဲ့။ အဲဒီထဲ က ေမာင္ေအာင္ဆိုတဲ့ ေနာက္တေယာက္က ျပည္ၿမိဳ႕မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးဘဝနဲ႔ ဆရာဘုန္းႀကီး ပ်ံလြန္အၿပီးမွာ ဆရာဘုန္းႀကီးထားခဲ့တဲ့ ေၾကးနီပုရပိုက္ကို ရသြားပါသတဲ့။ အဲဒီ ပုရပိုက္ထဲက နည္းေတြအတိုင္း က်င့္ၾကံအားထုတ္အၿပီးမွာ ပထမံအတတ္ကို ေမာင္ေအာင္ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားပါသတဲ့။ အဲဒီမွာပဲ ျပည္ၿမိဳ႕က ေခြးေတြအားလံုးကို ေမာင္ ေအာင္ သူ႔အတတ္နဲ႔ေခၚၿပီး အစာေကြၽးပါသတဲ့။ တစ တစနဲ႔ ေမာင္ေအာင့္ရဲ႕ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ၾကားလာအၿပီးမွာ ေနာက္ ဆံုး မင္းနားအထိ ေပါက္သြားပါသတဲ့။ အဲဒီမွာပဲ သူ႔ထီးနန္းကိုလုယူလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ေမာင္ေအာင့္ကို ဘိုးေတာ္ ဦးဝိုင္းက ဖမ္းၿပီး ေရွ႕ေတာ္သြင္္းခိုင္းပါသတဲ့။

အဲဒါနဲ႔ပဲ ဘုရင့္အမိန္႔နဲ႔ ေမာင္ေအာင့္ကိုဖမ္းဆီးၿပီး ဘိုးေတာ္ဦးဝိုင္း ေရွ႕ကိုသြင္းၾကပါသတဲ့။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေဖဆိုဆိုျပတဲ့ 'ဘိုးဘိုးေအာင္' သီခ်င္းထဲက စာသားအခ်ိဳ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္သတိရတယ္။ အျပည့္အစံု အတိအက် မ ဟုတ္ေပမယ္႔ ကြၽန္ေတာ္ ခုထိမွတ္မိေနေသးတယ္။

ဘာတဲ့ ... 'ပထမံ အတတ္ဟာျဖင့္ သတ္လို႔လည္း မေသႏိုင္ပါၿပီ' တဲ့။ 'မင္း ငါ႔ကိုသတ္ဖို႔မဆိုထားနဲ႔၊ ငါေရးတဲ့ ဝတစ္လံုး ကို သာ အတည္၊ ပ်က္ေအာင္ဖ်က္ရင္ ငါ႔ကိုႏိုင္လိမ့္မည္' တဲ့။

အဲဒီမွာပဲ ငယ္ငယ္က ေမာင္ေအာင္ ႀကီးေတာ့ ဦးေအာင္လို႔ အမည္တြင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေအာင္ နန္းေတာ္ရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ ေပၚမွာေရးလိုက္တဲ့ ဝ တလံုးကို ဘိုးေတာ္ဦးဝိုင္း ဖ်က္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဝ တလံုးကို ဖ်က္လိုက္တာနဲ႔ ဝ တလံုးကေန ႏွစ္လံုး ျဖစ္သြားတယ္။ ျဖစ္သြားတဲ့ ဝ ႏွစ္လံုးကို ထပ္ဖ်က္တာနဲ႔ ႏွစ္လံုးကေန ေလးလံုး ျဖစ္သြားတယ္။ ျဖစ္သြားတဲ့ ဝ ေလးလံုးကို ထပ္ဖ်က္တာနဲ႔ ေလးလံုးကေန ရွစ္လံုးျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ျမန္မာ့တန္ခိုးနဲ႔ ႏွစ္ဆတိုးတဲ့ ဗမာတို႔ရဲ႕ အသည္းေက်ာ္ 'ဘိုးဘိုးေအာင္' ရယ္လို႔ ျဖစ္သြားတယ္။

ၾကည့္ရတာ အဲဒီ ကုန္ေစ်းႏႈန္းဆိုတာႀကီးကလည္း ဘိုးဘိုးေအာင္ေရးတဲ့ ဝလံုးလိုပဲနဲ႔တူတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ အစိုးရ မင္းအေပါင္းကေတာ့ ဘုိးေတာ္ဦးဝိုင္းေတြခ်ည္းလို႔ ေျပာရမယ္။ ကုန္ေစး်ႏႈန္းကို က်ေအာင္သာလုပ္မယ္ေျပာတယ္၊ ေျပာ လိုက္တိုင္း လုပ္လိုက္တိုင္း ကုန္ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ ေဟာခနဲ ေဟာခနဲ တက္ၿမဲ တက္လ်က္ပဲ။

အဘတန္ခိုးနဲ႔လညး္ ႏွစ္ဆတုိးတယ္၊ အစ္မတန္ခိုးနဲ႔လည္း ႏွစ္ဆတုိးတယ္။ ၾကည့္ရတာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘိုးဘိုးေအာင္လို ပထမံအတတ္ကို တတ္တယ္နဲ႔တူတယ္။ ဘာတဲ့ 'ပထမံ အတတ္ဟာျဖင့္ သတ္လို႔လည္း မေသႏိုင္ပါၿပီ' တဲ့။ ။

ညိဳထက္ညိဳ

Comments