အိတ္ကိုင္
ကမ္လူေဝး
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၈
က်ြီ ဝုန္း ဂ်ိ္မ္း
လမ္းမေပၚမွက်ယ္ေလာင္ေသာအသံေၾကာင့္ လူမ်ားဝိုင္းအုံလာၾကသည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ကုန္တင္ကား တစီးနွင့္ဆိုင္ ကယ္တစီးတို႔ ေခါင္းျခင္းဆိုင္တိုက္ထား ၾကသည္။ အရွိန္နွင့္ ယာဥ္ေက်ာအမွန္အတိုင္းေမာင္ း လာေသာ ကုန္တင္ကားက ယာဥ္ေက်ာေျပာင္းျပန္ ေမာင္းဝင္လာေသာဆိုင္ကယ္ကို တိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုင္ကယ္ေပၚတြင္ပါလာေသာလူ ငယ္ေလးမွာ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွလြင့္စင္ထြက္သြားၿပီး လမ္းမေပၚတြင္ၿငိမ္သက္ေသဆုံ းလ်က္ရွိသည္။ ထူးျခားခ်က္မွာ ေသဆုံးသြားသည္အထိ လူငယ္ေလးသည္ သူ၏လက္ထဲတြင္အိတ္တလုံးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ကိုင္ ထားသည္။
x x x
မ်ဳိးကိုသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖမရွိေတာ့ အေမနွင့္သာႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသူျ ဖစ္သည္။ သူ၏အေဖမွာ သူငယ္ငယ္ နွစ္နွစ္သုံးနွစ္သားအ႐ြယ္ ကတည္းက ေသခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲတြင္စကားမ်ားရန္ျ ဖစ္ၾကရင္း ဓားနွင့္ထိုးခံရေသာေၾကာင့္ သူ႔အေဖေသခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အေမ၏အလိုလိုက္ျခင္းကိုခံခဲ့ ရေသာေၾကာင့္
စာလည္းေကာင္းေကာင္းမသင္ ၈ တန္းနွင့္ေက်ာင္းထြက္ၿပီး
ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားဘဝျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲကလူမ်ား လက္တိုလက္ ေတာင္းခိုင္းသမွ်လုပ္ရင္း အသက္ရွင္ ေနသူျဖစ္သည္။
ကံထမ္းလာတာမျမင္ရဟူေသာစကားလို မ်ိဳးကိုတေယာက္ကံဇာတာတက္လာ သည္။ သူနင့္ေဆြမ်ဳိးမကင္းေသာအကို တေယာက္
ေဆးတကၠသိုလ္မွဘြဲ႔ရၿပီး သူတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးကုိျ ပန္လာ၍ေဆး ခန္းဖြင့္သည္။ ထိုအခါ ေဆးခန္းတြင္
လက္တိုလက္ေတာင္းခိုင္းရန္ မ်ဳိးကုိကို ေခၚထားသည္။ ဆရာဝန္ရွား ပါးေဆးခန္းရွားပါးေသာ သူ တို႔ၿမိဳ႕ကေလးတြင္ အရွင္ေမြးေန႔ျခင္းႀကီးဆို သလို မ်ဳိးကိုတယာက္မ်က္နွာပြင့္ လူရာဝင္လာသည္။
ေဆးခန္းတြင္ေတာက္တိုမယ္ရ သူ႔ဆရာကိုကူရၿပီး သူ႔ဆရာ အိမ္ပင့္လူနာၾကည့္သြားပါက သူ႔ဆရာ၏ေဆး အိတ္ကုိကိုင္၍ေနာ က္ကလိုက္ရသည္။ ထိုေဆးအိတ္ကို ကိုင္ရသည့္အခ်ိန္မွစ၍ မ်ဳိးကိုတေယာက္ ေျပာင္း လဲလာပါေတာ့သည္။
မ်ဳိးကို၏ေနပုံထိုင္ပုံ ဝတ္ပုံစားပုံ တို႔အလုံးစုံေျပာင္းလဲသြားသည္ ။
သူ႔ဆရာစြန္႔ႀကဲထားေသာ စတိုင္ေဘာင္း ဘီကို
မခ်ြတ္တမ္းဝတ္တတ္လာသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါတြင္ ေခါင္းကိုေမာ့
ရင္ဘတ္ကိုေကာ့ ၍ ေျခဖေနာင့္ သံစူးသလို ေျမာက္ႂကြႂကြ
ဆတ္ေတာက္ေတာက္ ေလွ်ာက္တတ္လာသည္။
သူ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ေ ခၚေသာအခါမ်ားတြင္
"ငါက မင္းတို႔ေတြလို အားယားေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ အလုပ္ရွိတယ္။ မင္းတို႔ေတြလဲ အေလလိုက္မေနၾကနဲ႔ အလုပ္ေလး ဘာ ေလးလုပ္ၾကဦး။
ေနာက္ႀကဳံတုန္းတခါတည္းေျပာ ထားရဦးမယ္။ ငါ့ဆီက အေျကြးေတာင္းသလို အကူအညီ လာမေတာင္းၾကနဲ႔။ ငါက အေႂကြးေတာင္းမည့္ေကာင္ေ တြကိုေဝးေဝးကေရွာင္တယ္ " စသျဖင့္ေျပာဆိုၿပီး ျငင္းတတ္ လာသည္။
သူ႔မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားနွင့္ သာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရန္ျ ငင္းတတ္ေသာ္လည္း သူယခင္က ၾကည့္မရ ေသာသူ႔ကိုလည္းအဖက္မလုပ္ခဲ့ေသာ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေငြေၾကးခ်မ္းသာေသာသူမ်ားနွ င့္မူ
ေန႔စဥ္အတူထိုင္၍ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တတ္လာသည္။ ကိုမ်ဳိးကို
ကိုမ်ိဳးကိုဟုေခၚေသာ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာသူမ်ား၏အသံမ်ား
ၾကားတြင္သာယာေနၿပီျဖစ္ သည္။ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာသူမ်ားေသာက္ ေသာလက္ဖက္ရည္ကပင္လ်ွင္ ပို၍ ေကာင္းသလို အဆင့္ရွိသလို ထင္ျမင္ေက်နပ္ေနၿပီျဖစ္ပါ သည္။
မ်ဳိးကိုသည္ သူ၏လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အခြင့္အေရးတရပ္အျဖစ္ေကာင္ းစြာအသုံးခ်တတ္သူျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုေပးေက်ြးထားသူမ်ားေဆး ခန္းသို႔လာျပလ်ွင္ တန္းစီေစာင့္ေန ၾကသူမ်ားကို ေက်ာ္၍ဆရာဝန္စမ္းသပ္ခန္းထဲ သို႔ေက်ာ္ထည့္တတ္သည္။ တန္းစီေစာင့္ေနသူမ်ားက မေက်နပ္၍ ေျပာလ်ွင္လည္း သူကပင္တျပန္ အျပစ္တင္စကား ကိုမ်က္နွာေျပာ င္တုိက္၍ေျပာတတ္သည္။
"ဒါကေဆးကုေနတာဗ်။ လူနာအေရးႀကီးရင္ႀကီးသလိုဦးစာ းေပးရမွာ။ ခင္ဗ်ားက အေအးမိေခ်ာင္းဆိုးတာပဲ သူကရင္ တုန္တယ္လို႔ေျပာေနတာ ဒါအေ ရးႀကီးလို႔ အရင္ျပေပးတာ။ ဘာလဲသူကက်ဳပ္ကိုေက်ြးေမြးထား လို႔ၾကားျဖတ္ထည့္ေပးတယ္ထင္ တာလား " စသျဖင့္ ရန္ေတြ႔တတ္သည္။
ေဆးခန္းရွားပါးေသာၿမိဳ႕ကေလး တြင္ သူေျပာသမ်ွကိုျပန္မေျပာသာသေ ႐ြ႕အားလုံးက ေခါင္းငုံ႔ခံၾကရသည္။ လည္ဝယ္သူေတြကေတာ့ သူ႔ကိုအတင္ းေပါင္း သင္း ေက်ြးေမြးထား ေတာ့သည္။ ထိုသို႔ ေပါင္းသင္းေက်ြးေမြးထားသူ အေအးမိေခ်ာင္းဆိုး၍ေဆးခန္း သြားျပလ်ွင္လည္း သူကဦးစားေပး ၾကားျဖတ္ဝင္ခြင့္ရသူ။ ထိုသို႔ေသာအေျခအေနတြင္ မ်ဳိးကို၏စကားက တမ်ိုးေျပာင္းသြားျပန္သည္။
"အေအးမိေခ်ာင္းဆိုးတယ္ဆိုတာ က ကူးစက္ေရာဂါပဲ။ ဒီမွာၾကာၾကာေ နရင္က်န္တဲ့သူေတြ ကူးကုန္မွာစိုးရ တယ္။ ေခ်ာင္းဆိုးတယ္ဆိုတာက အသက္ရွဴပါၾကပ္ေန တာအႏၲရာယ္ရွိ တယ္။ ဒါေၾကာင့္အရင္ျပေပးတာ။ သူေက်ြးတာစားထားလို႔လုပ္တယ္ ထင္မေနနဲ႔ "
ၿငိမ္မခံနိုင္သူက " ငါလည္းအေအးမိၿပီးေခ်ာင္းဆို းလို႔လာျပတာပဲကြာ။ ငါကေတာ့အေရး မႀကီးဘူးလား"
"ခင္ဗ်ားကဘယ္ေလာက္နားလည္လို ႔လဲ။ က်ဳပ္ေလာက္နားလည္လို႔ရွိရင္ က်ဳပ္ေနရာမွာ လာလုပ္လိုက္ပါ လား။ က်ဳပ္ေလာက္နားလည္ေအာင္ အရင္လုပ္လိုက္ဦး။ ေဆးကုခံ မယ္ဆိုပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ၿငိမ္ ၿငိမ္ထိုင္ေစာင့္ ေန" စသျဖင့္ အနိုင္ယူတတ္သည္။
ဤသို႔ျဖင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ ေခါက္မ်ား အားလုံး တစတစ မ်ဳိးကုိေဘးမွ ဖယ္ခြာသြားၾကသည္။ မ်ဳိးကိုကေတာ့ သူ႔ထံမွအခြင့္အေရးကိုေမ်ွာ္ ကိုး၍ ေပးေက်ြးေပါင္းသင္းသူမ်ား ၾကားတြင္ မုိးမျမင္ေလမျမင္ ေက်နပ္ေ ပ်ာ္႐ႊင္လို႔ေနသည္။
မ်ဳိးကို၏ဆရာက
ေဆးခန္းတြင္သုံးရန္ ဆိုင္ကယ္တစီးဝယ္ေပးထားသည္။ ထိုဆိုင္ကယ္ေပၚ
တက္ခြရတိုင္း မ်ဳိးကိုတေယာက္ ႂကြားႂကြားဝင့္ဝင့္။
ထိုဆိုင္ကယ္ျဖင့္ မီးပိြဳင့္တြင္မီးနီျဖတ္ေမာ င္းသည္။ မဝင္ရေသာလမ္း ကိုဝင္သည္။ လမ္းေျပာင္းျပန္ ယာဥ္ေက်ာေျပာင္းျပန္ေမာင္ းသည္။ အားလုံးကမေျပာသာသေ႐ြ႕ ေဘးမဲ့လႊတ္ထားၾကသည္။ ထိုအခါ မ်ဳိးကိုတေယာက္ မိုးမျမင္ေလမျမင္ ထင္သလိုေမာင္းေတာ့သည္။
x x x
ဒီေန႔ အိမ္ပင့္လူနာၾကည့္သြားေသာ အခါ မ်ဳိးကိုသူ႔ဆရာနွင့္အတူပါသည္။ လူနာကိုေဆးကုေပးၿပီးေသာအခါ လူနာရွင္က ဆရာဝန္ကိုသူ႔အိမ္မွကားနွင့္ လိုက္ပို႔ေပးမည္ဟုေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးအိတ္ကိုယူ၍ မ်ဳိး ကိုတေယာက္ တည္း ဆိုင္ကယ္နွင့္ေဆးခန္းသို႔ျ ပန္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထုံးစံအတုိင္း ေဆးအိတ္ကို ေပါင္ၾကားတြင္ညႇပ္ၿပီး လက္တဖက္ျဖင့္ထိမ္းကိုင္ရင္ း ဆိုင္ကယ္ကိုေမာင္းထြက္လာခဲ့ သည္။
ေဆးခန္းနားသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လုပ္ေနက်အတိုင္း လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ယာဥ္ေက်ာကိုေျပာင္းပန္ေမာ င္း၍ ေဆးခန္းဖက္သို႔ဦးတည္ လိုက္သည္။
လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ
ကုန္ကားတစီး ေမာင္းလာေနသည္။ သူ႔ဆိုင္ကယ္ကိုျမင္လ်ွင္ ခါတိုင္းလို
ကားကအရွိန္ေလ်ာ့၍ ရပ္ေစာင့္လိမ့္မည္ဟုေတြး သည္။ ေဆးအိတ္ကိုျပဳတ္မက်ေအာင္ထိ မ္းကိုင္ရင္းဆိုင္ကယ္ကို ဆက္ေမာင္းလာခဲ့သည္။ အရွိန္ျဖင့္ေမာင္းလာေသာကား စက္သံ
က်ယ္ေလာင္ေသာဟြန္းသံ ဘရိတ္ညႇစ္သံတို႔ကိုၾကားလိုက္ၿပီး ဒုံးခနဲ
က်ယ္ေလာင္ေသာအသံနွင့္အတူ မ်ဳိးကို၏ ခႏၶာ ကိုယ္သည္
ဆိုင္ကယ္မွလႊင့္စင္ ထြက္သြားေလသည္။
မ်ဳိးကို၏ခႏၶာကိုယ္သည္ အရွိန္ျပင္းစြာ ကားလမ္းမနွင့္ရိုက္မိေလသည္ ။ မ်ဳိးကိုသည္ တခ်က္နွစ္ခ်က္မ်ွ တြန္႔ လိမ္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြား ေလသည္။ မ်ဳိးကိုသည္ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ သူ႔ကိုအခြင့္အာဏာျဖစ္တည္ ေစေသာ ေဆးအိတ္က္ို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ကိုင္ ရင္း အသက္ထြက္သြားေလသည္။ ။
ကမ္လူေဝး
Comments