လြင္ (ေဘာ္တြင္း) ● သားရွင္

လြင္ (ေဘာ္တြင္း) ● သားရွင္
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၂၄၊ ၂၀၁၈

“မမႀကီးကလည္းေလ၊ ဘာလုိ႔မ်ား ဒါေတြ ဒုကၡခံၿပီးပုိ႔ရတာလဲ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေသာ္ေလးေရ။ အဲဒီနားမွာခ်။ ညည္း အကိုေက်ာ္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲသြားေလရဲ႕။ အဆင္ေျပပါေစ ဆုေတာင္းရတာပါပဲေအ။ ညည္းတူေတြေတာ့ ခဏေနျပန္ေရာက္လာ ၾကေတာ့မွာ၊ ေစာင့္ဦးမလား။ ထုိင္ေအ။ ငါဒါေလး လက္စသတ္လုိက္ဦးမယ္”

“မမႏွင္းေရာ အလုပ္ျဖစ္ရဲ႕လား”    

“ဒီလုိပဲေပါ့ေသာ္ေလးရယ္။ ခဏေနာ္။ ဒါေလးၿပီးရင္ စကားေျပာႏုိင္ပါၿပီ။ စာရင္းက သိတဲ့အတုိင္း တျပားႏွစ္ျပား ေတာင္လြဲလုိ႔ မရေတာ့  အာရံုစုိက္လုိက္ဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့မွာပါ”

“ရတယ္ မမႏွင္း။ ေသာ့္ဘာသာ အဆင္ေျပသလုိ ေနမယ္။ ဧည့္ခံမေနနဲ႔။ လုပ္စရာရွိတာလုပ္”

ေသာ္ေသာ္သည္ ကြန္ျပဴတာတလံုးႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ မမႏွင္းကုိ အေႏွာင့္အယွက္မေပးေတာ့ပဲ  ဖုန္းကုိထုတ္လုိက္သည္။ ေဖ့စ္ဘုတ္ကုိဖြင့္ကာ မမႀကီးပို႔ေပးလုိက္ေသာ ဆန္ႏွင့္ ဆီကို အကုိေက်ာ္တုိ႔ အိမ္ကုိ ပုိ႔ၿပီးေၾကာင္း သတင္းလွမ္းပုိ႔လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အခန္းကုိ မ်က္လံုးေဝ့ၾကည့္လုိက္သည္။ မေဆးရေသးေသာ ပန္းကန္ေတြက ေဘစင္ထဲမွာ အျပည့္။ အိပ္ရာေတြက မသိမ္းရေသး။ အဝတ္ေလ်ာ္စက္က တဒီးဒီးျမည္ေနသည္။

ေသာ္ေသာ္သည္ အခန္းထဲဝင္ကာ အိပ္ရာေတြကို သိမ္းဆည္းလုိက္သည္။ တူေတာ္ေမာင္ ေက်ာင္းသားေတြ ဖြထားခဲ့ေသာ စာအုပ္ေတြကို စနစ္တက် စီကာ ထပ္ထားလုိက္သည္။ အင္း၊ ၾကည့္ေပ်ာ္႐ႈေပ်ာ္ျဖစ္သြားၿပီ။ ပန္းကန္ေတြကိုေတာ့ ေနာက္မွ ေဆးေပးေတာ့မည္။ မမႏွင္း ကအားနာေနလိမ့္မည္။

အဝတ္ေတြကို ေခါက္ေနတုန္း မမႏွင္း အခန္းထဲဝင္လာသည္။

“ၿပီးသြားၿပီေသာ္ေလးေရ။ စာရင္းက ဒီေန႔ေနာက္ဆံုးေပးရမွာမုိ႔ အေရးႀကီးေနတာ။ အမွားလည္း မခံႏုိင္ဘူးေလ။ ငါတုိ႔ အလြတ္တန္းေတြက နာမည္ပ်က္လုိ႔မျဖစ္ဘူးမဟုတ္လား”

“သိပါတယ္ မမႏွင္းရယ္၊ အားမနာပါနဲ႔။ ေသာ္တုိ႔ က မမႏွင္းကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ေနရတာ။ မမႀကီးကလည္း ေက်းဇူးတင္လုိ႔တဲ့၊ ဆန္နဲ႔ ဆီပုိ႔ေပးလုိက္တာ။ ထန္းလ်က္နဲ႔ အာလူးေၾကာ္ေတြလည္း ပါေသးတယ္ မမႏွင္း။ ကေလးေတြစားဖုိ႔တဲ့”

“အင္း၊ မမႀကီးလာတုန္း က ဧည့္ဝတ္မေက်လုိက္ဘူးကြယ္။ ဘတ္ဂ်က္ပိတ္ခါနီး ဆုိေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း အလုပ္ေတြက ပံုေနတာ။ အပ္သမွ် လက္ခံထားလုိက္မိေတာ့ ေခါင္းကိုမေဖာ္ႏုိင္ဘူး။ ရတုန္း လုပ္ရတာေလ”

“အကိုေက်ာ္ကပဲ ခ်က္ေကၽြးလုိက္တာဆုိ။ ေသာ့္ကို မမႀကီး ေျပာျပတယ္”

“ဟုတ္ပ့ါ။ မမႀကီးလည္း သူ႔ေမာင္ အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရတာကို မၾကည္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ မင္းခ်ည့္ လုပ္ေနရတာလား လုိ႔ ကပ္ၿပီးေမးေနတာ ၾကားလုိက္တယ္။ မတတ္ႏုိင္ဘူးေသာ္ေလးေရ၊ ကုိယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္သာသိမဟုတ္လား။ ငါ့ဝင္ေငြနဲ႔ပဲ စားေနရတာ ၾကာၿပီေကာ။ ကုိေက်ာ္က အလုပ္မွမျဖစ္တာ။ ဒါေတာင္ မေလာက္လုိ႔ ရွိတာေလး ထုခြဲစားေနတာ ကုန္လုလုျဖစ္ေနၿပီ။ လၻက္သုပ္လုိက္မယ္။ စားရင္း စကားေျပာရေအာင္”

မႏွင္းက ေျပာရင္းဆုိရင္း လၻက္သုပ္ရန္ျပင္ဆင္သည္။ အဲဒီေတာ့မွ မေဆးရေသးေသာပန္းကန္ေတြကို သတိရသြားပံုေပၚ သည္။ “အဲေလ၊ ပန္းကန္ေတြ ေဆးရဦးမွာပါလား” ဟုဆုိကာ ရယ္သည္။ “အိမ္အလုပ္ေတြကိုေတာ့ ပစ္ခ်ထားသလုိကုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာ ေသာ္ေလးေရ” ဟု ရွက္အန္းအန္း ေျပာသည္။ ေသာ္ေသာ္က ျပန္ရယ္ျပလုိက္သည္။

“ငါက ျငီးျငဴတာ မဟုတ္ပါဘူးေအ၊ ဒီလုိပဲ ေမာင္တထမ္း မယ္တ႐ြက္လုပ္ရမွာေပါ့။ ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ဒီလုိပဲ လုပ္ၾကရတာပါပဲ။ မမႀကီးအျမင္မွာေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္ေနမွာေပါ့ေလ။ ကိုေက်ာ္ ဝင္ေငြမရွိတာကိုလည္း အားနာ၊ ထမင္းခ်က္၊ ပန္းကန္ေဆး၊ တံျမက္စညး္လွည္း  လုပ္ေနရတာလဲ မၾကည့္ရက္ ျဖစ္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အရင္လတုန္းက လည္း ဆန္နဲ႔ ဆီ ပို႔ေပးေသးတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေအ။ အသက္႐ႈေခ်ာင္တာေပါ့”

မမႏွင္းက လၻက္သုပ္ပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚခ်လုိက္ၿပီး ထုိင္လုိက္သည္။

“မမႀကီးလာတုန္းက အလုပ္ေတြမ်ားလြန္းတာနဲ႔ ထမင္းကုိ မခ်က္ႏုိင္တာ။ ကိုေက်ာ္ကပဲ ခ်က္ျပဳတ္၊ ကေလးေတြကို လုပ္ေပး၊ ထမင္းပါခူးေကၽြးရတာ။ မမႀကီးကို သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း အျပင္ စကားမေျပာႏုိင္၊ ဘယ္မွလဲ လုိက္မပို႔ႏိုင္ဘူး။ ဘာမွလဲ လုပ္မေပးလုိက္ရဘူး။ ဒီၾကားထဲ အေမကေရာက္လာေသးတယ္ေလ။ အေမက မမႀကီးကို က်ဳပ္တုိ႔သမီး ေငြရွာနုိင္ တဲ့ပညာေလးသင္ထားမိလုိ႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္ေအ။ မမႀကီးမ်က္ႏွာဆုိ မည္းသြားတာပဲ။ ငါလည္း အား နာလိုက္တာ။ အေမက သေဘာ႐ုိးနဲ႔ေျပာတာပါ။ မမႀကီးကေတာ့ ဘယ္လုိထင္သြားတယ္မသိဘူး”

ဒီအေၾကာင္းကို ေသာ္ေသာ္သိသည္။  မမႀကီးမွာ တတြတ္တြတ္နွင့္ ေျပာလို႔မဆံုး ျဖစ္ေနခဲ့သည္ပဲ။

“ေျပာပါ့။ ငါတုိ႔ ေမာင္ေက်ာ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ရွာတယ္ဆုိၿပီး ငုိေနလုိ႔ ခဲအုိက ထေငါက္ေသးတယ္။ ငါထမင္းခ်က္တာေတာ့ မ်က္ႏွာမငယ္ရ၊ နင့္ေမာင္ ေမာင္ေက်ာ္ထမင္းခ်က္တာမွ မ်က္ႏွာ ငယ္ရသလား ဆုိၿပီး၊ ေသာ္တုိ႔မွာ ရယ္ရခက္ ငိုရခက္”

မႏွင္း က ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပံဳးသည္။ အိပ္ေရးပ်က္ထားသည္ထင္ပါရဲ႕။ မနွင္း၏ မ်က္ကြင္းေတြ ညိဳေနသည္။

“ကိုေက်ာ္လည္း ခါတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ ဘာမွမေျပာ၊ မ်က္ႏွာလဲ မပ်က္ပဲ လုပ္ပါရဲ႕။ သူ႔အမရွိေနတုန္း လုပ္ရေတာ့ မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘူး။ မင္းစာရင္းေတြက မၿပီးေသးဘူးလား လုိ႔ ခဏခဏေမးတယ္။ တတ္ႏုိင္ဘူးကြယ္။ ေနာက္ေတာ့ မမႀကီးလည္း သူ႔ဘာသာမီးဖုိေခ်ာင္ဝင္ၿပီးခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးသြားတယ္။ အားနာလုိက္တာဆုိ”

“အားနာမေနပါနဲ႔ မႏွင္းရယ္။ ဒီလုိပဲေပါ့”

ေသာ္ေသာ္ေျပာစရာ စကားမရွိ။ ေသာ္ေသာ္ကိုယ္တုိင္လည္း ေသာ္ေသာ့္အကို ခ်က္ျပဳတ္ ေနတာ၊ ပန္းကန္ေတြေဆးေနတာကို ျမင္ရလ်င္ စိတ္မခ်မ္းသာ။ ေခတ္လူငယ္မို႔ ေယာက္်ားအလုပ္ မိန္းမအလုပ္ ခြဲဲျခားတာမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္ေလး ေလ်ာ့ပါးခဲ့ျပီျဖစ္ ေသာ္လည္း တသက္လံုး စြဲလာသည့္ အစြဲေၾကာင့္ အကိုေက်ာ္ကို မႏွင္းက လုပ္ကုိင္ေပးေနတာကိုသာ  အသားက်သည္။ မႏွင္းမလုပ္နုိင္လွ်င္ ေသာ္ေသာ္ကသာ ဝင္လုပ္ေပးလုိက္ခ်င္သည္။  အကိုေက်ာ္ကို စီးပြားေရးလုပ္ငနး္ေတြ စီမံေနတာပဲ ျမင္ ခ်င္သည္။ ဒါေၾကာင့္ အကိုေက်ာ္ စီးပြားပ်က္ၿပီး အလုပ္မရွိ ဝင္ေငြမရွိ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ေသာ္ေသာ္ ဒီအိမ္ကို အလာက်ဲသြားသည္။ အကိုေက်ာ္ ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မခ်မ္းသာေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ခဏေနေတာ့ အကိုေက်ာ္နွင့္မနွင္းတုိ႔ ၏ သားနွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္လာသည္။

“ဟာ၊ ေလးေလးေသာ္ေရာက္ေနတာလား။ မုန္႔ပါလား” ဟု အလုအယက္ေမးၾကသည္။

မႏွင္းက ...

“ဟဲ့၊ အဝတ္ေတြလဲၾကဦး၊ လြယ္အိပ္ေတြတခါတည္းသိမ္းေလ။ အဲဒီမွာ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းရွိတယ္။ ထည့္စားၾက၊ ၿပီးမွ ဒီမွာ ႀကီးႀကီးပို႔လုိက္တဲ့မုန္႔ေတြ စားရမယ္။” ဟု ေျပာသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ သူတုိ႔အေမကုိ လွည့္ၾကည့္ၿပီး “ေမေမခ်က္ တာလား” ဟုေမးေလသည္။ မႏွင္းက ေခါင္းညိမ့္ျပသည္။
သြက္လက္ေသာ အငယ္ေကာင္က ...
“ခုမွပဲ ဟင္းေကာင္းေကာင္းစားရေတာ့မယ္။  ၾကက္ေကာင္လံုးေၾကာ္ စားစရာမလုိဘူးေဟ့” ဟု ေအာ္ကာ အခန္းထဲေျပးဝင္ သြားေလသည္။

“ညည္းတူေတြကိုေတာ့ ထမင္းအုိးတည္တတ္ေအာင္၊ ဟင္းေလးနည္းနည္းပါးပါးခ်က္တတ္ေအာင္ ခုကတည္းက သင္ေပး ထားတယ္။ သူတုိ႔လည္း လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငပ်င္းေတြေလ။ ငါမအားရင္ ၾကက္ဥပဲ ေၾကာ္စားၾကတာ။ အိမ္မွာေနတဲ့ သူတုိင္း အိမ္အလုပ္အတြက္ တာဝန္ရွိတယ္၊ လုပ္ရမယ္လို႔ သင္ထားတယ္။ ငါလည္း သားေတြခ်ည့္ေမြးထားေတာ့ ေခၽြးမ ေတြကုိ ငါ့လုိပင္ပန္းတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ သူတုိ႔ေခတ္က် ဘယ္လုိလာမယ္မသိဘူး။ ဒါေတာင္ ပန္းကန္ေဆး၊ တံျမက္ စည္းလွည္းခုိင္းလုိ႔ရေပမဲ့ အဝတ္မီးပူတုိက္ဖုိ႔ေတာ့ ခုိင္းမရဘူးေအ”

အဝတ္ေလ်ာ္စက္မွ အခ်က္ေပးသံျမည္လာသည္။ မႏွင္းက ထုိင္ရာမွထဖို႔ျပင္သည္။ ေသာ္ေသာ္က ဦးေအာင္ထၿပီး မႏွင္း ကေလးေတြကို ထမင္းခူးေပးမလုိ႔မဟုတ္လား။ အဝတ္ေတြ ေသာ္လွမ္းလိုက္မယ္ဟုေျပာလုိက္ကာ အဝတ္ေလ်ာ္စက္ အဖံုး ကို ဖြင့္လုိက္ေလသည္။

လြင္ (ေဘာ္တြင္း)