ရပ္မရတဲ့ရဟတ္
စံညိမ္းဦး
(မိုးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၉၊ ၂၀၁၉
ငါ့မွာ
ပုစြန္ဆီေရာင္ မိုးသား မိုင္းေတြေအာက္
ေသြးထဲက လဲမိႈပြင့္မ်ားကိုလည္း ဖမ္းမမိ။
လူဆိုတာ
အရိုးေတြနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့ေမွ်ာ္စင္။
ေသလို႔မဆံုး
ေရထဲက 'လ' ကို ကြန္ပစ္ရင္း
ဖြဲေတြ
သဲေတြ။
အင္ဂ်င္ က်ေနၿပီ
ဝါယာေတြ ေဆြးေနၿပီ
ေနာက္ၾကည့္မွန္လည္း တစဆီပဲ။
ငွက္ေလးေတြ
ငါ့ကိုယ္ထဲျဖတ္ၿပီး ပ်ံသြားတဲ့အခါ
ငါ့နာမည္ကို ငါမေခၚတတ္ေတာ့ဘူး အခ်စ္ရယ္။
ဒဏ္ရာရေခြးဟာ
အလြမ္းပူပူသိပ္ ျပာပံုမွာ ဝပ္ေနတယ္။
တေန႔
အရိုးစုလို ၿပိဳက်ၾကရမွာေတြ။
ငါတို႔ဟာ
အားသြင္းႀကိဳး ေခါင္းေတြကို
မၾကာမၾကာ ျပန္စစ္ၾကရတယ္။
စံညိမ္းဦး
၁၉၁၁၉
Comments