အိမ္တြင္းေရး၊ ဇန္နဝါရီ
ထြန္းဝင္းၿငိမ္း၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၆၊ ၂၀၁၄
ဘဝဟာညြတ္ကြင္းတစ္ခုလား။
ကရြတ္ကင္း ေလွ်ာက္သူခ်င္းအတူတူ
လက္ေထာက္ခ်သူကလည္း
လူလုိအရင္ဟစ္ၿပီးေတာ့
မေတာ္မတရားျဖစ္ေနတဲ့ ေခတ္ ။
လက္ရုံးေတြကုိ ေနလွန္းၿပီး
ေဒါသနဲ႔ ကန္းမေနၾကနဲ႕ ။
ေလထုက ေနာက္က်ိေတာ့
ဘာမသိ ညာမသိ
စကားသံေတြ တအူအူ
ေဟာင္သံေတြလည္း ဆူလုိ႕။
လမ္းဆုံးလုိ႔မွ ရြာမေတြ႕သူ
ျပာပုံကုိ ဘာ ဘုံ ထင္ေနလဲ မသိ ။
တအိအိ ၿပိဳေနတဲ့ အေမွာင္မွာ
ေရညိွေရာင္ မ်က္လုံးနဲ႕
''အနႏၲသူရိယ''ကုိ မုန္းသတဲ့ ။
မိတ္ေဆြတုိ႔ . . .
မဟာေဂၚကီရဲ႕
ဒဏ္ရာရ ႏွလုံးသားဟာ
ရႈတ္ခ်သံၾကားမွ ဖြားျမင္ေၾကာင္း
ဆရာေဖၚေဝး ေရးခဲ့ဖူးတယ္။
ေတြးမိတာက
မက္ေခယာဗယ္လီအမွတ္တံဆိပ္နဲ႔
ခ်ိတ္ပိတ္ထားတဲ့ ဒီမုိကေရစီကုိ
ဘယ္လုိသူေတြ ဂုဏ္ယူခ်င္ပါသလဲ ။
လူတခ်ဳိ႕လက္ထဲက မုိးတိ္မ္ေတြ
ေျခဖေနာင့္ထက္ နိမ့္သူတုိ႔ရဲ႕
အိမ္ေတြအေပၚ ရြာခ်ဖုိ႕
ျငင္းေနက် မုိးေလဝသကုိ
ငါ . . . . . ေအာ့ႏွလုံး နာမိတယ္ ။ ။
ထြန္းဝင္းၿငိမ္း
(၃၁ .၁ .၂ဝ၁၄)
(Photo credit - http://annecarolinedrake.files.wordpress.com/2009/03/peace-dove.jpg?w=300&h=237 )