ေအာင္ေမာ္ဦး - ေမာင္လူနပ္ကေလးတို႕ၿမိဳ



ေအာင္ေမာ္ဦး - ေမာင္လူနပ္ကေလးတို႕ၿမိဳ
(မိုုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၂၈၊ ၂၀၁၇


(၁)

သူ သည္ၿမိဳ႕ေလးသို႔ ေျပာင္းလာသည္မွာ မၾကာေသး။ ၿမိဳ႕ေလးသည္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ္ျငား သူ႔ဇာတိႏွင့္ ႏိႈင္းစာလွ်င္ ငယ္သည္ဟု ေျပာ၍ရသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်က္အခ်ာက်သည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားႏွင့္ ထိစပ္သည့္ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းေပၚတြင္ရွိေနသျဖင့္ ငယ္ေသာ္လည္း မေသးဟု ေျပာလွ်င္ရသည္။

ၿမိဳ႕ေလး၏ ဖြဲ႔တည္မႈသည္ပင္ ၿမိဳ႕သားမ်ား၏ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈႏွယ္ ထူးျခားေထြျပားသည္။ ၿမိဳ႕ခံမ်ားခ်ည္း စုစည္း၍ သည္ၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္တည္လာျခင္းလား၊ သို႔တည္းမဟုတ္ နယ္စံုပယ္စံုမွ လူေပါင္းစံု လာေရာက္အေျခခ်ရာမွ သည္ၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္တည္လာျခင္းလားဟူသည္ကို ဒုတ္ဒုတ္ထိ ေျပာရန္ခက္သည္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားက သူတို႔ နားလည္သလို ေျပာေနသေရြ႕ တခုခုကို အတည္ယူရန္ ခက္ေကာင္းခက္ေနေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ထင္သည္။ ဤၿမိဳ႕ေလး၌ ဘာသာစကားလည္း စံု၍ ယဥ္ေက်းမႈလည္း စံုုေနရျခင္းျဖစ္မည္။

သူ သည္ၿမိဳ႔ေလးသို႔ ေျပာင္းလာၿပီးမၾကာမီပင္ ၿမိဳ႕ခံတခ်ိဳ႕ႏွင့္ မ်က္မွန္းတမ္းမိလာသည္။ ရံခါ မည္ကာမတၱ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလး၌ ဆံု၍၊ ရံခါ ကပိုက႐ို စာအုပ္ဆိုင္ကေလး၌ ဆံုသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ မဝယ္မျဖစ္ ေစ်းကေလး၌ မဆံုုမျဖစ္ ဆံုျဖစ္ၾကရသည္။

တေန႔သားမေတာ့ သူ႔အခန္းသို႔ ၿမိဳ႕ခံတခ်ဳိ႕ အလည္ေရာက္လာၾကသည္။ သူတို႔က သည္ၿမိဳ႕ေလးကို တည္ထားသည္မွာ မည္ေရြ႕မည္မွ်ၾကာၿပီဟု မည္သူမွ် တပ္အပ္မေျပာႏိုင္ေသာ္ျငား ၿမိဳ႕သက္ရလာသည့္ ၿမိဳ႕ေလး တၿမိဳ႕အေနႏွင့္ဆိုုလွ်င္ ယခုအခ်ိန္အထိ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕၏ ဥပဓိမရွိေသးေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕၏ အဂၤါရပ္မ်ားႏွင့္ ညီၫြတ္ ေစရန္ သက္ဆိုင္ရာ အသင္းအပင္းမ်ား၊ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္ရန္လိုေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားအေနျဖင့္ အသင္းအဖြဲ႔မ်ား ေပၚေပါက္လာေစေရးအတြက္ တဦးႏွင့္တဦး ညီရင္းအကုုိမ်ားသဖြယ္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကရန္လိုေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အားတတ္သေရာ ရွင္းျပၾကသည္။

သူသာဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္မသိသည့္ တစိမ္းတရံစာတဦးအား ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ႏွယ္ သူတို႔လို ေျပာဆို ဆက္ဆံျဖစ္မည္မဟုတ္မွာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ႏွင့္ သူ႔အမည္ကို စာရင္းတို႔ထားလိုက္ၾကၿပီး အသင္းဖြဲ႔စည္းေရးအတြက္ သူ႔ထံသို႔ ဖိတ္စာပို႔လိုက္မည့္အေၾကာင္း၊ သူတို႔ ျပန္ဦးမည့္အေၾကာင္းေျပာ၍ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ အံ့ၾသစိတ္၊ ဝမ္းသာ စိတ္တို႔ႏွင့္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနမိသျဖင့္ ေက်းဇူးတင္စကားပင္ ေျပာဖို႔ေမ့သြားရသည္။

တပတ္ခန္႔အၾကာ၌ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ မည္သည့္ အစည္းအေဝးမွ် မတက္ခဲ့ဘူးသည့္ သူ႔ထံသို႔ ဖိတ္စာ ေလးတေစာင္ ေရာက္လာသည္။ စင္စစ္ သူသည္ မည္သည့္အသင္းအဖြဲ႔တြင္မွလည္း ပါဝင္ခဲ့ဖူးသူ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ညေန(၅)နာရီတိတိဟူေသာ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္၊ မပ်က္မကြက္ ႂကြေရာက္ပါရန္ဟူသည့္ တိုက္တြန္း တဝက္ ေတာင္းဆိုတဝက္ေႏွာထားသည့္ အမိန္႔တပိုင္းပါဖိတ္စာႏွင့္ သူ႔ထံ တကူးတက လာေရာက္ေဆြးေႏြးၾကသူ မ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားအား ေထာက္ထားရမည္ဟူသည့္ ေလာကဝတ္တို႔ေၾကာင့္ သူ႔အေနႏွင့္ မျငင္းသာေတာ့။



(၂)

အစည္းအေဝးခန္း၌ ၿပီးခဲ့သည့္အပတ္က သူ႔အခန္းသို႔ လာေရာက္ခဲ့ၾကသူမ်ားအား ေတြ႔ရသည္။ သူ႔အမည္ ကိုေခၚ၍ ျပာျပာသလဲႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ သူတို႔၏ အမည္မ်ားကို မမွတ္မိျခင္းအတြက္ သူတိုု႔အဖိုု႔ ကိစၥရွိပံုမရေသာ္ လည္း သူ႔ဘက္ကၾကည့္လွ်င္မူ မ်က္ႏွာပူစရာ ေကာင္းလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူတို႔ သတ္မွတ္ေပးေသာေနရာ၌ အျပစ္မကင္းသူ တေယာက္ႏွယ္ မဝံ့မရဲထိုင္ရင္း သူတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အငူသား ၾကည့္ေနမိသည္။

သူတို႔သည္ ဖိုင္တြဲကိုယ္စီ၊ စာရြက္စာတမ္းကိုယ္စီႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကေသာ္ျငား တဖြဲဖြဲဝင္လာၾကသူမ်ားအား ျပာျပာသလဲႏႈတ္ဆက္ျခင္း၊ ေနရာခ်ထားျခင္းမ်ားကို ဇယ္ဆက္သလို လုပ္ေနကိုင္ေနၾကသည္မွာ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ႏွင့္ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ရွိလွသည္။

သို႔ႏွင့္ ညေန (၅) နာရီခြဲသြားသည္။ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ား အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကဆဲျဖစ္သလို၊ သိႏွင့္ၿပီးသူ အခ်င္းခ်င္း ၏ ေထြရာေလးပါး ေျပာသံဆိုသံမ်ားႏွင့္ ခန္းမေလးစည္ကားေနသည္။ 'လူမစံုေသးဘူးလား'၊ 'ငါးနာရီေတာင္ ခြဲၿပီး သြားၿပီ' ဟူသည့္ အသံမ်ား ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ထြက္လာသည့္အခါတြင္မွ အစည္းအေဝးစရန္ သတိရၾကေတာ့သည္။

သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားထဲမွ ပါးရည္နပ္ရည္ရွိပံုရသူက ယခုလို ေနာက္က်မွ အစည္းအေဝးစတင္ႏိုင္သည့္အတြက္ ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္း၊ လူမစံုေသးေသာ္လည္း (ေနာက္ပိုင္း သူ႔အေတြ႔အႀကံဳမ်ားအရ ဘယ္ေတာ့မွ စံုသည္ဟူ၍မရွိ) ယခုလိုအခ်ိန္ေပး၍ တက္ေရာက္ၾကသည့္အတြက္ အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း၊ အစည္းအေဝးမစမီ တဦးႏွင့္ တဦး အျပန္အလွန္ မိတ္ဆက္ၾကရန္လိုေၾကာင္း ေျပာ၍ သူ႔ကိုယ္သူ စတင္မိတ္ဆက္ပါေတာ့သည္။

သည္တႀကိမ္တြင္ေတာ့ မ်က္ႏွာပူရသည့္အျဖစ္မ်ိဳး ထပ္မျဖစ္ေစရန္ တဦးခ်င္း၏အမည္မ်ားအား ေသေသ ခ်ာခ်ာ မွတ္ထားလိုက္မည္ဟု ေတြးထားသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္းမိတ္ဆက္ၾကသည့္အခါ မ်က္ႏွာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္မိလိုက္သျဖင့္ လူမ်ားႏွင့္ အမည္မ်ားအား တြဲ၍မမွတ္မိေတာ့။

ပါးရည္နပ္ရည္ရွိလွသည့္ သူ႔မိတ္ေဆြကပင္ သူ႔အခန္းသို႔လာေရာက္ခဲ့စဥ္က ေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကို ဥပမာ၊ ဥပေမယ်မ်ားျဖင့္ အာဝဇၨန္းရႊင္စြာ ေျပာေနသည္။ ေနာင္တြင္ လက္႐ံုုးသဖြယ္ အားကိုုးရမည့္သူ ျဖစ္လာမည့္သူ တဦးက ေဘးမွေန၍ ထိုသူ ေျပာသမွ်ကို လိုက္လံေရးမွတ္ေနသည္။ ရပ္မိရပ္ဖဟု ထင္ရသူတဦးက သည္ၿမိဳ႕ေလးတြင္ သာေရးနာေရးကိစၥမ်ားသည္ အဓိကက်ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ပထမဆံုုး စတင္ဖြဲ႔စည္းမည့္အသင္အဖြဲ႕သည္ သာေရး နာေရးအသင္းမ်ဳိး ျဖစ္သင့္ေၾကာင္း အဆိုုျပဳပါသည္ဟုု ထ၍ ေဆြးေႏြးသည္။ ထိုုအခါ သူ႔မိတ္ေဆြ (သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ေပးစဥ္က ‘က်ေနာ္ ေမာင္လူနပ္ကေလးပါ’ ဟု ေျပာသည္ထင္သည္) ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက အားလံုး၏ သေဘာထားကို ေတာင္းခံသည္။

ေစာေစာက သူတခါငါတလွည့္ ေျပာဟယ္ဆိုဟယ္ႏွင့္ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနေသာ ခန္းမေလးသည္ အပ္က်သံ ပင္ ၾကားရမေလာက္ ျဗဳန္းစားခ်ည္း တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ မ်က္လႊာခ်သူကခ်၊ စားပြဲကို လက္ႏွင့္ျခစ္သူကျခစ္၊ ေတာင္ေတာင္အီအီ ၾကည့္သူကၾကည့္ႏွင့္ တခန္းလံုုး၏အေျခအေနမွာ အမိန္႔မရေသးသည့္ တပ္ဖြဲ႔တဖြဲ႔ႏွယ္ ခ်ီတက္ရခက္ေနပံုုရသည္။

ေစာေစာက အားတက္သေရာ ေျပာဆိုခဲ့ၾကသူမ်ားကို သူ ေတာ္ေတာ္အားနာသြားသည္။ မ်က္လႊာခ်ထား ရာမွ ဘာရယ္မဟုုတ္ မဝံ့မရဲႏွင့္ ေ၀့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာရယ္ဟုုတ္ပံုုမရ သူ႔လိုုပဲ ဟိုုေ၀့သည္ေ၀့ၾကည့္ေနၾကသည့္ မ်က္လံုုးမ်ားႏွင့္ သြားဆံုသည္။ ႀကံရာမရ ေယာင္နနႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိသည္။

အေျခအေနကို ထိန္းေက်ာင္းတတ္ပံုရသည့္ ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက “ဒီမိတ္ေဆြကေတာ့ အသင္းဖြဲ႔စည္းဖို႔ သေဘာတူေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ၿပီး ေထာက္ခံေနပါတယ္”ဟု သူ႔ထံ လက္ညိႇဳးထိုး၍ အားလံုးၾကားေအာင္ ေျပာလိုက္ သည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ စူးစမ္းသည့္မ်က္လံုးမ်ား ဆလိုက္မီးေမာင္းထိုးသလို သူ႔ထံက်ေရာက္လာသည္။ အူတူတူ ေယာင္နနႏွင့္ ေနာက္တႀကိမ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိျပန္သည္။ “သေဘာတူပါတယ္”ဟူသည့္အသံမ်ား ခန္းလံုးျပည့္ သြားသည္။ ခ်က္ဆိုနားခြက္က မီးေတာက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနပံုရသည့္ မွတ္တမ္းလိုက္သူက “သာေရးနာေရးအသင္းႀကီး ဖြဲ႔စည္းရန္ တညီတၫြတ္တည္း သေဘာတူၾကေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္”ဟု သူေရးထားသည့္စာရြက္ကို စာလံုုးေပါင္းမမွားေအာင္ ဂ႐ုုစိုုက္၍ သူကိုယ္တိုင္ ျပန္ဖတ္ျပသည္။

ထိုမွ် ေရလာလွ်င္ ေျမာင္းေပးရန္ ဝန္မေလးတတ္သည့္ ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက “အသင္းတခု ဖြဲ႔မည္ ဆိုလွ်င္ ယင္းအသင္းအား လမ္းၫႊန္သြန္သင္မည့္ နာယကအဖြဲ႔တခု ဦးစြာဖြဲ႔စည္းရန္လိုေၾကာင္း၊ ထို႔အတူ ယင္း အသင္းအား ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳမည့္ ေကာ္မတီတခုလည္း ဖြဲ႔စည္းရန္လိုေၾကာင္း၊ နာယက အဖြဲ႔တြင္ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖမ်ား၊ ဂုဏ္သေရရွိပုဂၢိဳလ္မ်ား ပါဝင္ရန္လိုေၾကာင္း၊ ေကာ္မတီတြင္ သြက္သြက္လက္လက္ရွိသူမ်ား၊ အရည္အခ်င္းရွိသူမ်ား၊ တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္လိုသူမ်ား ပါဝင္ၾကရန္လိုေၾကာင္း” အားတက္သေရာ ေျပာေတာ့သည္။

ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက “က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ နာယကအဖြဲ႔မွာ ေဟာဒီက ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ (၃)ဦးနဲ႔ ေဟာဟို က ဂုဏ္သေရရွိပုဂၢိဳလ္ႀကီး(၂)ဦး၊ ေပါင္း (၅)ဦးကို အဆိုျပဳလိုပါတယ္”ဟု ေျပာ၍ ကန္႔ကြက္မည့္သူ ရွိပါသလားဟု သံုးႀကိမ္သံုးခါေမးသည္။ မည္သူမွ် တုတ္တုတ္မလႈပ္ၾကသျဖင့္ မွတ္တမ္းလိုက္သူက နာယကအဖြဲ႔ႀကီး ေအာင္ျမင္စြာ ဖြဲ႔စည္းလိုက္ေၾကာင္း ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးႏွင့္ ေၾကညာသည္။

“ခုလို နာယကအဖြဲ႔ႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာဖြဲ႔စည္းၿပီးတဲ့ေနာက္ နာယကလူႀကီးမ်ားရဲ႕ ဦးေဆာင္လမ္းၫႊန္မႈနဲ႔ အသင္းေကာ္မတီကို ဖြဲ႔စည္းခြင့္ျပဳရန္ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား”ဟု အတိုင္ႏွင့္ အစခ်ီလိုက္သည္။ စကားပင္မဆံုး ေသး၊ အဟမ္း .. အဟမ္း… ဆိုသည့္ ေခ်ာင္းဟန္႔သံႀကီး ထြက္လာသည္။

တိုင္ၿပီးလွ်င္ ေဖာက္ရသည့္ သေဘာသဘာဝအတိုင္း အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ နာယကႀကီးက ကိုေမာင္လူနပ္ ကေလး၊ မွတ္တမ္းလိုက္သူႏွင့္ အျခား (၇) ဦးကို အဆိုတင္ေတာ့သည္။ ထံုးစံအတိုင္းပင္ အသင္း၏ အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီကို ေအာင္ျမင္စြာဖြဲ႔စည္းလိုုက္ေၾကာင္း ေၾကညာအပ္ပါသည္ခင္ဗ်ားဟူသည့္ ဝမ္းေခါင္းသံႀကီး ထြက္လာျပန္ သည္။ သည့္ေနာက္မေတာ့ အစည္းအေဝးၿပီးဆံုးေၾကာင္း ေၾကညာလိုုက္သျဖင့္ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ထျပန္ကုုန္ၾကသည္။

သူလည္း ျပန္မည္အျပဳတြင္ “ေအးဗ်ာ က်ေနာ္က နာယကႀကီးနဲ႔ ႀကိဳညိႇထားေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ေခါင္းညိတ္ လိုက္လို႔ ဒီအသင္းေလး ျဖစ္လာတာဗ်၊ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ၊ အလုပ္ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးလုပ္ၾကရဦးမယ္ဗ်ိဳ႔” ဟု ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက သူ႔ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္းေျပာသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေခါင္းညိတ္ျပမိျပန္သည္။



(၃)

ၿမိဳ႕ေလး၏ မနက္ခင္းသည္ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာမ်ားေၾကာင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနသည္။ အသစ္စက္စက္ ျဖစ္စဥ္တို႔၏ ထံုးစံအတိုင္း အသင္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာထင္ျမင္ခ်က္မ်ားသည္ လူအမ်ား၏ႏႈတ္ဖ်ား၌ ခ်ဲ႕ခ်ဲ႕ကားကား ေနရာယူထားၾကသည္။ လဖက္ရည္ဆိုင္တြင္လည္း ေျပာၾကသည္။ စာအုပ္ဆိုင္တြင္လည္း ေျပာၾက သည္။ ေစ်းတြင္လည္း ေျပာၾကသည္။

မည္သူကစ၍ တီထြင္လိုက္မွန္းမသိေသာ္လည္း ဤအေခၚအေဝၚသစ္မ်ားေၾကာင့္ပင္ ၿမိဳ႔ေလး၏ ဂုဏ္သိကၡာ မွာ ႀကီးႀကီးျမတ္ျမတ္ ျဖစ္လာသည္။ အတည္အခန္႔ရွိႏွင့္ၿပီးေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား တင့္တင့္တယ္တယ္ အသံုးအႏႈန္း မ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္လိုက္၍ ထင္၏။ ဟြန္ဒါယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အတိၿပီးေသာ ၿမိဳ႔ေလးသည္ ၾကည္ညိဳစိတ္မ်ားျဖင့္ ဖိတ္ဖိတ္ လက္ေနေတာ့သည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္ ေဖာက္သည္တိုင္း၏အႀကိဳက္ကို ေနာေက်ေနသည့္ စားပြဲထိုးေလးက “အဘ လာတယ္ေဟ့၊ အဘအတြက္ ေပါ့က်ဝမ္း၊ ပဲနံဝမ္း”ဟု လွမ္းေအာ္လိုက္ၿပီး၊ ခံုုတြင္ခ်ထားသည့္ သတင္းစာကိုကိုင္၍ ဖတ္ေနက် အဘအားေပးရန္ အဝ၌ ေစာင့္ႀကိဳမည္ ျပင္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးမ်ား၌ အဘသည္ “မွန္းစမ္း ဘာေတြမ်ား ထူးသတံုးဟ”ဟုဆိုၿပီး အိတ္ေထာင္ထဲမွ ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္ကေလးကိုထုတ္ကာ ထိုင္ေနက်စားပြဲ၌ ထိုင္၍ နံနက္ခင္း သတင္းစာေလးကို စိမ္ေျပနေျပ ဖတ္မည္။ ထံုုးစံအတိုုင္း ေရေႏြးတအိုုးၿပီးတအိုုး ထပ္ျဖည့္ခိုုင္းမည္။

ထိုအခ်ိန္၌ (ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္လုပ္မည္ဆိုလွ်င္ ဤအတိုင္းျဖစ္ရန္ ေတာ္ေတာ္ေလး ဇာတ္တိုက္ယူရမည့္ အျဖစ္အပ်က္တခု ႐ုတ္ခ်ည္းျဖစ္သြားသည္) သူ၏စားပြဲႏွင့္ ဓားလြယ္ခုတ္သာသာတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ကိုေမာင္လူနပ္ ကေလးသည္ ေငါက္ခနဲထ၍ “ဟာ နာယကႀကီး ႂကြပါခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ္တို႔စားပြဲမွာ ထိုင္ပါခင္ဗ်ား”ဟု ခရီးဦးႀကိဳျပဳလိုက္ သျဖင့္ စားပြဲထိုုးကေလးႏွင့္ အဘတိုု႔ၾကားမွ သမား႐ိုးက် နံနက္ခင္းကေလးတခု ၿပိဳကြဲသြားရေတာ့သည္။

စားပြဲထိုးေလးအပါအဝင္ အဘဟု အမ်ားကေခၚၾကသည့္ အဘခမ်ာ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားပံုုရသည္။ ဘုမသိဘမသိႏွင့္ အိုးတို႔အမ္းတမ္းျဖစ္တတ္သူတို႔၏ အငိုက္မိပံုအတိုင္း အဘသည္ ေခါင္းကုတ္သလိုလို၊ ခါးကုတ္ သလိုလို မလံုမလဲႏွင့္ မယံုရဲရဲျဖစ္ကာ ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ တခုခုကို သေဘာေပါက္သြား သလိုလို၊ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံသြားသလိုလို မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးျဖင့္ မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးလိုက္ၿပီး (သူ႔ ေျခေထာက္ထဲသာ ေရာက္ေအာင္ေပးလို႔ကေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ဂိုးရမည္ဟူသည့္ တိုုက္စစ္မွဴးတဦး၏ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးျဖင့္ ႀကံဳးကန္ထည့္ လိုက္ပံုမွာ) “ဥကၠဌႀကီးေရာ ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလားဗ်”ဟု တေလးတစား ျပန္ေမးလိုက္ပံုက ၾကားရသူတိုုင္း ကိုုယ့္နားပင္ ကိုုယ္မယံုုႏိုုင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရသည္။

(အန္ထြက္လာသည့္ ေဘာလံုးတိုင္း မဝင္မွာမပူရသည့္ အကူတိုက္စစ္မွဴးတေယာက္၏ ေသခ်ာမႈမ်ိဳးျဖင့္ ေသေသသပ္သပ္ ပိတ္သြင္းလိုက္ပံုေလးကလည္း) “ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ တြဲဘက္အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးတို႔ ေရာက္ေနတာသိပ္မၾကာေသးပါဘူး”ဟု ေျပာကာ အဘႏွင့္ ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးတို႔ စားပြဲခံု၌ ေနရာယူၾကသည္။

ရွိလွ (၃)မိနစ္သာသာခန္႔သာၾကာမည့္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ေလးေၾကာင့္ တဆိုင္လံုး ငုတ္တုပ္ေမ့သြားသည္မွာ နံျပားဖိုမွ တူးနံ႔ႀကီးသာ စူးခနဲထြက္မလာဘူးဆိုလွ်င္ ေတာ္႐ံုႏွင့္ သတိလည္ၾကဦးမည္ မထင္။



(၄)

ၿမိဳ႕ခံမ်ားသည္ 'နာယကႀကီး'၊ 'ဥကၠ႒ႀကီး'၊ 'အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး'၊ အမႈေဆာင္ႀကီး' ဟူသည့္ အေခၚ အေဝၚမ်ားအား ထြက္ကာစ သီခ်င္းသစ္မ်ားလို မရတရ လိုက္ဆိုၾကသည္။ ဆိုရင္းဆိုရင္း ႏႈတ္ဖ်ားစြဲလာၾကသျဖင့္ ဆိုၿပီးရင္း ဆိုၾကသည္။ နာယကႀကီးႏွင့္ ေကာ္မတီဝင္မ်ားသည္လည္း သြားအတူ လာအတူ၊ တပူးတြဲတြဲႏွင့္ ဟိုမွာသည္မွာ မၾကာမၾကာေတြ႔ရေလ့ရွိတတ္သည္။

သူတို႔ႏွင့္ ေတြ႔ရဆံုရသည္မွာ အေၾကာင္းမဟုတ္လွ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ရသည္မွာ ခြတီးခြက်ႏိုင္ သည္ဟု ေျပာသံၾကားရသည္။ နာယကႀကီးႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ နာယကႀကီးဟု ေခၚေဝၚႏႈတ္ဆက္လိုက္႐ံုပင္။ ဥကၠ႒ႀကီးႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ ဥကၠ႒ႀကီးဟု ေခၚေဝၚႏႈတ္ဆက္လိုက္႐ံုပင္။ သို႔ေသာ္ တဖြဲ႔လံုးႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးသည့္အခါ မည္သို႔ ေခၚေဝၚ ႏႈတ္ဆက္ရမည္မသိ။ နာယကႀကီးတဦးတည္းကိုသာ ကြက္ၿပီးႏႈတ္ဆက္မည္ဆိုလွ်င္လည္း အျခားသူမ်ားကို မေလးမစားျပဳရာေရာက္မည္။ တဦးခ်င္းကို ႏႈတ္ဆက္ေနရမည္ဆိုလွ်င္လည္း အခ်ိန္အေတာ္ယူရမည္။ ထိုျပႆနာကို ေရွာင္လႊဲ၍လည္းမရ၊ ေန႔စဥ္ႏွင့္လည္းအမွ် ရင္ဆိုင္ေနရသူမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ပင္ ျဖစ္သည္။

ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ရွိသူမ်ားထဲတြင္ ကားစပါယ္ယာႏွင့္ စားပြဲထိုးမ်ားအား ဂုဏ္ထူးေဆာင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ႐ံုႏွင့္ မလံုေလာက္ေတာ့ဟု ထင္သည္။ တီထြင္ဉာဏ္ႏွင့္ ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေကာင္းျခင္းအတြက္ ဘြဲ႔တခုခု (ေလာေလာဆယ္မရွိေသးလွ်င္လည္း ခပ္သြက္သြက္တီထြင္၍) အပ္ႏွင္းသင့္သည္ဟု ထင္မိသည္။

“ဟာ ဆရာတို႔အဖြဲ႔ လာတယ္ေဟ့။ ေနရာေပး၊ ခံုရွင္း၊ သတင္းစာယူ၊ တူးတီး၊ သရီးေကာ္ ထူးရွယ္ဆြဲမယ္ဗ်ဳိ႕” ဟု လွမ္းေအာ္လိုက္သည့္ စားပြဲထိုးေလး၏ ပ်ာပ်ာသလဲ ခရီးဦးႀကိဳျပဳလိုက္သံက ထြန္းကားေတာ့မည့္ ယဥ္ေက်းမႈသစ္ ၏ ေႂကြးေၾကာ္သံတခုသဖြယ္ ျမည္ဟီးသြားေတာ့သည္။

ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ား၌ တဦးခ်င္းႏွင့္ အဖြဲ႔လိုက္ဆက္ဆံေရးကို ေအာင္ျမင္စြာထူေထာင္လိုက္ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္တက္လာေနသည့္ ၿမိဳ႔ေလး၏ယဥ္ေက်းမႈကို ၿမိဳ႔သားမ်ားကိုယ္တိုင္ပင္ တအံ့တၾသျဖစ္ေနရသည္။ အျခားသူမ်ားထက္ လာဘ္ျမင္တတ္သည့္ လဖက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္၏“ဆရာ” ေခၚသံက အက်ယ္ဆံုးျဖစ္မည္ထင္သည္။

အဖြဲ႔လိုက္ႏွင့္ဆံုလွ်င္ “ဆရာတို႔”ဟုေခၚ၍ တဦးခ်င္းႏွင့္ဆံုလွ်င္ “ဆရာ”ဟု ေခၚလိုက္႐ံုပင္။ ေကာင္းသည္ ထက္ ေကာင္းသည္မွာ လူခ်င္းမသိလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ သိေသာ္လည္း နာမည္ေမ့ေနလွ်င္ျဖစ္ေစ (သို႔တည္းမဟုတ္) ရာထူး အဆင့္အတန္းကို မသိလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ သိေသာ္လည္း ေမ့ေနလွ်င္ျဖစ္ေစ “ဆရာ”ဟု တခြန္းတည္းေခၚလိုက္႐ံုႏွင့္ ကိစၥျပတ္သြားသည္။ ေခၚစ၌ မရဲတရဲျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေခၚေနက်သြားေသာအခါ ႏႈတ္က်ိဳးသြားၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ ထြန္းကားသည္ထက္ ထြန္းကားလာလွ်င္ အရွိန္လြန္တတ္သလား မေျပာတတ္။ ဆိုက္ကားနင္းသူကို ဆိုက္ကားဆရာ၊ ကားေမာင္းသူကို ကားဆရာ၊ ျမင္းလွည္းေမာင္းသူကို ျမင္းလွည္းဆရာ၊ ဆံပင္ညႇပ္သူကို ဆံသဆရာ စသျဖင့္ ဆရာခ်င္း မိုးမႊန္ကုန္ေတာ့သည္။

ငိုုအားထက္ ရယ္အားသန္ရသည္မွာ ဆရာတည္းဟူသည့္ မူလတန္ဖိုုးမွ ေသြဖီ၍ လက္ေပြ႔ သတင္းစာ ေရာင္းသူကိုပင္ “ဗ်ဳိ႕ သတင္းစာဆရာ၊ ဒီမွာ တေစာင္ေလာက္”ဟု ေခၚ၍ ဝယ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လမ္းမီးတိုင္မ်ား ေအာက္မွ ပုရစ္ေကာက္သူမ်ားသည္ပင္လွ်င္ ဝယ္သူႏွင့္ စကားေျပာရာ၌ တဗူးမွ တဆယ္ထဲပါဆရာဟု ေျပာေရာင္း ေရာင္းၾကသည္။



(၅)

“ဒီအစည္းအေဝးက အရင့္အရင္ အစည္းအေဝးေတြထက္ အေရးႀကီးတယ္ဗ်၊ ဆက္ဆက္လာခဲ့ဗ်ာ၊ ေရာ့ ဒီမွာ ဖိတ္စာ”ဟု ေျပာေပး ေပးသြားေသာ အေစာင္ (၅ဝ)ေျမာက္ဖိတ္စာေလးကို သူ ထရံ၌ ထိုးထားလိုက္သည္။

ပံုမွန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္ တနာရီခန္႔ ေနာက္က်ေလ့ရွိတတ္၍ သတ္မွတ္ဦးေရထက္ သံုးပံု တပံုခန္႔ ေလ်ာ့ေလ့ရွိတတ္သည့္ အစည္းအေဝးမ်ား၌ ေယဘုယ် ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားသာလွ်င္ အတည္ျပဳႏိုင္သည္က မ်ားသည္။ ခ်ခဲ့ၿပီးသမွ် ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားသည္လည္း မည္သည့္အခါမွ် အေကာင္အထည္မေပၚ။ “အမ်ားနဲ႔ လုပ္ရတာ ဆိုေတာ့ ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ”ဟူ၍ စာရြက္ေပၚ၌ခ်ည္းၿပီးေနသည့္ စီမံကိန္းမ်ားအား ကာေျပာ ေျပာတတ္ၾကသည္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ ေျပာမည့္အေၾကာင္းအရာကို ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မထားၾက။ ျပင္ဆင္သည္ဆိုလွ်င္လည္း အိပ္ရာဝင္ခါနီး အေညာင္းတထိုင္စာမွ်သာ။ လက္တန္းေျပာၾကသည္က မ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ႏွင့္ လိပ္ပတ္မလည္။ လိုရင္းမေရာက္။ မူလ ေျပာေသာ အေၾကာင္းအရာက ေပ်ာက္ကာ ဆင့္ပြားဥပမာ မ်ားေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္၍ မဆံုးႏွင့္ ကိုုယ့္စကားကိုုယ္ နိဂံုးခ်ဳပ္ရ ခက္ေနတတ္သည္။

တခ်ဳိ႕က စကားႀကံဳလိုက္တတ္သည္။ (ကိုယ္ဘာေျပာမည္ကို ႀကိဳတင္သတ္မွတ္မထားဘဲ အျခားသူ ေျပာသည့္စကားအဆံုးကို ေကာက္၍ ထိုေနရာမွ စေျပာတတ္သည္) တခ်ဳိ႕က ထူးမျခားနား အေၾကာင္းအရာကိုပင္ ထူးျခားေလသေယာင္ ေျပာတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က ေျပာၿပီးသည့္ အေၾကာင္းအရာကိုပင္ တႀကိမ္တခါမွ် မေျပာရေသး သည့္ႏွယ္ အတည္ေပါက္ႏွင့္ ေျပာတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က ေရလည္းျမင့္ေစ ၾကာလည္းတင့္ေစဟူသည့္ သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ ကိုယ့္ထက္ျမင့္သူကို ပင့္၍ ေျပာတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕က အျခားသူကို အျပစ္ဖို႔၍၊ တခ်ဳိ႕က ကိုုယ့္ကုုိယ္ကိုုယ္ အျပစ္ဖိုု႔ ၾကသည္။ ဘံုုတူသည့္အခ်က္မွာ ေျပာသူတိုုင္း လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖာ္ မသူေတာ္ဟူသည့္ နီတိကို ဖိနပ္ႏွင့္အတူ အခန္း၀၌ ခၽြတ္ခဲ့ၾကပံုရသည္။ တခ်ဳိ႕က ဝန္ခံ၍ အျမတ္ထုတ္ၾကသည္။ (မွားသည္ဟုကို ေျပာ၍မရသည့္ မဆိုစေလာက္ကိစၥေလးတခုကို တကဲ့ အျပစ္အနာႀကီးတခုႏွယ္ ခ်ဲ႕ကားဝန္ခံ၍ က်န္သည့္ (၉၉)ရာခိုင္ႏႈန္းကို သူ႔႐ိုုးဂုုဏ္ဟုုအထင္ခံရရန္ ေျပာတတ္သည္။) မ်ားေသာအားျဖင့္ တဦးတည္းက ဒိုင္ခံေျပာ၍ ေျပာသမွ်သည္လည္း အတည္ျဖစ္သည့္ အစည္းအေဝးမ်ားသည္ မက်င္းပေသးမီႏွင့္ က်င္းပၿပီးအေျခအေနမွာ အေျဖသိၿပီးသည့္ ပြဲေဟာင္းႀကီး ျပန္ၾကည့္ရသည့္ႏွယ္ပင္ ရွိေတာ့သည္။



(၆)

စာအုပ္ကိုယ္စီႏွင့္ စာထိုင္ဖတ္ေနၾကသူမ်ားကိုေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ အခန္းမ်ား မွားဝင္ခဲ့မိေလသလားဟု ထင္လိုက္မိသည္။ အားနာပါးနာႏွင့္ ျပန္ထြက္မည္ျပဳစဥ္ မ်က္မွန္းတမ္းမိေနသူတဦးက “ေဟ့လူ လာေလဗ်ာ”ဟု လွမ္းေခၚသည္။ လွမ္းၾကည့္လိုုက္ေတာ့ အစည္းအေ၀းက်င္းပရာ ဘဲဥပံုုစားပြဲႀကီးေပၚ၌ တခ်ဳိ႕က စာေရးေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က တေၾကာင္းဆြဲပန္းခ်ီ၊ ႐ုပ္ျပပန္းခ်ီ၊ ကာတြန္း ႐ုပ္ပံု၊ ကယ္ရီေကးခ်ား စသည္ျဖင့္ စိတ္ဦးတည့္ရာ ေရးျခစ္ေန ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က ဂဏန္းေပါင္းစက္တလံုးႏွင့္ ေငြစာရင္းတြက္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က သိုသိုသိပ္သိပ္ႏွင့္ တိုးတိုး ႀကိတ္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕က မိုုဘိုုင္းဖုန္းမ်ားႏွင့္ ဂိမ္းကစားေနသည္။ (ထိုဖုန္းမ်ားေၾကာင့္ပင္ အစည္းအေဝးမ်ား၌ ေျပာသူေရာ နားေထာင္သူပါ အာ႐ံုေနာက္ရသည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္)။

ေစာေစာက လွမ္းေခၚသူက “ဒီလိုေပါ့ဗ်ာ။ လူစံုေအာင္ခ်ည္းေစာင့္ေနရေတာ့ မျပတ္ေသးတဲ့ ႐ံုးအလုပ္ေတြ ရွိရင္ ဒီကိုယူလာၿပီး လုပ္ရင္လည္းလုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အပ်င္းေျပ တခုခုဖတ္ရင္လည္းဖတ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားလက္ထဲက ဘာစာအုပ္တုန္းဗ်”ဟု ေမးသည္။ “မဂၢဇင္းစာအုပ္ပါ၊ ျပန္အပ္ဖို႔ယူလာတာ”ဟုေျပာေတာ့ “ဒါဆို လဲဖတ္ရေအာင္ဗ်ာ” ဟုဆို၍ သူ႔လက္ထဲမွစာအုပ္ကို ထိုးေပးသည္။

ခန္းမ၏ အျပင္အဆင္မွာ ျပည့္စံုခ်င္လြန္းသည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ အစီရင္ခံစာတေစာင္၏ မ်က္ႏွာဖံုးတခုႏွင့္ တူေနသည္။ ႏွစ္အလိုုက္ လႈပ္ရွားမႈဓာတ္ပံုမ်ားကို ေနရာမလပ္ခ်ိတ္ဆြဲထား၍၊ ႏွစ္အလိုုက္ေၾကညာခ်က္မ်ားကို သင္ပုန္းေလးငါးခုႏွင့္အျပည့္ ကပ္ထားၾကသည္။ ႏွစ္ပတ္လည္ စံုညီအစည္းအေဝးဟူသည့္ စာတမ္းကို နက္ျပာေရာင္ ေနာက္ခံပိတ္စေပၚတြင္ စာလံုးျဖဴျဖင့္ ေဖာက္ထားသည္။ ေရွ႕၌ နာယကမ်ားႏွင့္ သဘာပတိမ်ား ေနရာယူရန္အတြက္ ထိုင္ခံုမ်ားခ်ထားသည္။ စားပြဲခံုရွည္ႀကီး၏အလယ္၌ ပန္းဖလားတခု တင္ထားသည္။ စားပြဲခံုေပၚ၌ အလံတိုေလးမ်ား၊ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးမ်ား၊ လက္သုတ္စကၠဴလိပ္မ်ား၊ ႏွစ္ထပ္ဘီစကြတ္မုန္႔မ်ား၊ ေဆးလိပ္ခြက္မ်ား၊ ဖိုင္တြဲမ်ား ခ်ထားသည္။

စင္ျမင့္တဝိုက္၌ လက္ပတ္ကိုယ္စီပတ္ထားသူမ်ား ဟိုမွသည္သို႔ လူးလားေခါက္တံု႔ သြားလာေနၾကသည္။ ရင္ဘတ္၌ ေရႊေရာင္ေတာက္ေတာက္ ရင္ထိုးတံဆိပ္ကားကားႀကီးမ်ား ထိုးထားသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္ အေရးပါသူမ်ားျဖစ္မည္မွန္း မေျပာဘဲႏွင့္ သိႏိုင္သည္။ ခန္းမ၏ယာဘက္ေထာင့္၌ ကိုယ္တပိုင္း႐ုပ္ထုႀကီးတခုကို ေတြ႔ရသည္။ သံုးေလးဦးက မီးမ်ားလင္းမလင္း၊ ပန္ကာမ်ား လည္မလည္၊ မိုက္က႐ိုုဖုုန္းမ်ား အသံထြက္မထြက္ စစ္ေဆးေနၾကသည္။ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ ကင္မရာမ်ားကို ၾကည့္ရသည္မွာ သားေကာင္ေတြ႔လွ်င္ မညႇာမတာ ခုန္အုပ္ၾကေတာ့မည့္ က်ားရဲမ်ားႏွယ္ စူးစူးရဲရဲ ႏိုင္လွသည္။

“ဥကၠ႒ႀကီးအား မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားေပးပါရန္ ေလးစားစြာ ပန္ၾကားအပ္ပါသည္ခင္ဗ်ား”ဟု ေျပာလိုက္သည့္ အခမ္းအနားမွဴး၏ စကားအဆံုး၌ (လက္ခုုပ္သံမ်ားၾကားမွ) ကိုေမာင္လူနပ္ကေလး စင္ေပၚတက္လာသည္။

“ကဲ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႔မွာဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းသလဲ။ မဖြဲ႔ထားေသးတဲ့ အသင္းအဖြဲ႔ရယ္လို႔ မရွိသေလာက္ဘဲ။ ပညာေရးနယ္ပယ္မွာပဲၾကည့္ၾကည့္၊ က်န္းမာေရးနယ္ပယ္မွာပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ဘယ္နယ္ပယ္မွာပဲ ၾကည့္ၾကည့္ သူ႔အသင္းအဖြဲ႔နဲ႔သူ ေနရာလပ္မက်န္ ဖြဲ႔စည္းၿပီးသားခ်ည္းပဲ။ ကိုုေမာင္လူနပ္ကေလးက ရာႏွင့္ခ်ီ၍ ဖြဲ႕ထားစည္းထားသည့္ အသင္းအဖြဲ႕ႀကီးငယ္မ်ား၏ အမည္နာမမ်ားအား ဂုုဏ္ယူ၀ံ့ႂကြားစြာ ဖတ္ျပေနသည္။

ဒီလို အသင္းအဖြဲ႔ေလးေတြနဲ႔ခ်ည္း မလံုေလာက္လို႔ အဲဒီ အသင္းအဖြဲ႔ေလးေတြကို စုစည္းဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အသင္းအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး (တပ္ေတြစုုထားရင္ တပ္ေပါင္းစုုႀကီးေပါ့ဗ်ာ) ကလည္း အခိုင္အမာရွိျပန္ပါေရာလား။ အဲဒီ အသင္း အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးကို ဦးေဆာင္မယ့္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ အသင္းအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး (တပ္ေပါင္းစုုႀကီးကိုု ဦးစီးတဲ့ မဟာဗ်ဴဟာ ေကာ္မတီႀကီးေပါ့ဗ်ာ) ကလည္း ရွိျပန္ပါေရာလား။ အဲဒီ ဂုဏ္ထူးေဆာင္အသင္းအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးကို လမ္းၫႊန္မယ့္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ နာယကခ်ဳပ္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး (မဟာဗ်ဴဟာေကာ္မတီႀကီးကိုု ဦးစီးမယ့္ မဟာ့မဟာ ဗ်ဴဟာေရးရာႏွင့္ ဂုုဏ္ထူးေဆာင္ နာယကမ်ားေရးရာ နာယကခ်ဳပ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ႀကီးေပါ့ဗ်ာ) ကလည္း ရွိျပန္ပါေရာလား။

ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက မိုးတၿဖိဳက္ႏွစ္ၿဖိဳက္က်ရာမွ မိႈပြင့္ႀကီးမ်ားႏွယ္ ကားကားစြင့္စြင့္ႏွင့္ အသင္းအဖြဲ႔မ်ား ေပၚေပါက္လာပံုကို ရွင္းျပေနသည္။ ထို႔ေနာက္ (ခန္းမ၏ ယာဘက္ေထာင့္ကို လက္ညိႇဳးထိုးလ်က္) “ေဟာဟိုမွာဆိုရင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္နာယကအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ အသက္ထက္ဆံုး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီျဖစ္တဲ့ ရာသက္ပန္နာယကခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ ကိုယ္တပိုင္း႐ုပ္ထုကိုလည္း ထုလုပ္ထားၿပီးပါေရာလား” (လက္ခုပ္သံမ်ား ေဝါခနဲ ထြက္ေပၚလာသည္)

“အဲဒီလို အဘက္ဘက္က အားေကာင္းေနေပမယ္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ ၿပီးျပည့္စံုတယ္ရယ္လို႔ မယူဆေသးပါ ဘူး။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ျဖတ္သန္းမႈေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို အေျခခံၿပီးေတာ့မွ ေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဟာ ၿမိဳ႔ေလးရဲ႕အက်ိဳးအတြက္ အသင္းအဖြဲ႔ေတြကို ဖြဲ႔ခဲ့ၾကတယ္။ ဖြဲ႔ၿပီးတဲ့အခါ သူ႔ဆီ ကိုယ္သြားေလ့လာ၊ ကိုယ့္ဆီ သူ လာေလ့လာ၊ သူ႔ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒ ကိုယ့္ေပး၊ ကိုယ့္ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒ သူ႔ေပး၊ ကိုယ့္ေၾကညာခ်က္ သူ႔ေပး၊ သူ႔ေၾကညာခ်က္ ကိုယ့္ေပး၊ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ပူးေပါင္းေလ့လာ၊ သူနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ပူးေပါင္းဖြဲ႔စည္း၊ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ပူးေပါင္းေၾကညာ စသည္ျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာဟာျဖင့္ အလြန္႔အလြန္ကို အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို ႀကီးက်ယ္ ခမ္းနားတဲ့ သမိုင္းမွတ္တိုင္မ်ား စိုက္ထူႏိုင္ခဲ့ျခင္းရယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုရင္လည္း ရႏိုင္ေကာင္းရဲ႕လို႔ ထင္မိပါတယ္”

ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးက စကားေျပာရင္း ပရိတ္သတ္ကို မ်က္လံုးေဝ့၍ အကဲခတ္သလို ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လည္ေခ်ာင္းရွင္းသလို ေခ်ာင္းတခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဟန္႔၍ ေရတက်ဳိက္ေသာက္လိုုက္သည္။

“ဒါေပမယ့္ အေျခခံအက်ဆံုးနဲ႔ အေရးအႀကီးဆံုးအဆင့္ကိုေတာ့ မရည္ရြယ္ဘဲ ခ်န္လွပ္ခဲ့မိၾကတယ္လို႔ ျပန္ လည္ သံုးသပ္မိပါတယ္။ ဒါဟာ ဘယ္လို အသင္းအဖြဲ႔မ်ိဳးေတြကို ဖြဲ႔ၾကမလဲ၊ ဖြဲ႔တဲ့အခါ ဘယ္လိုဖြဲ႔ၾကမလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း က်ေနာ္တို႔မွာ အေတြ႔အႀကံဳမႂကြယ္ဝေသးလို႔၊ အသိသုတနည္းပါးေနေသးလို႔လည္း ျဖစ္ ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ခုလို ျပန္လည္သံုးသပ္ႏိုင္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေနာင္မွာ ဒီလိုမျဖစ္ရေအာင္ ျပင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။

ဒီေနရာမွာ မႁခြင္းမခ်န္ဝန္ခံဖို႔နဲ႔ မျဖစ္မေနေတာင္းပန္ဖို႔ လိုအပ္တာကေတာ့ (႐ုပ္ထုႀကီးကို လက္ညိႇဳးထပ္ထိုး) နာယကလံုးဆိုင္ရာ နာယကခ်ဳပ္ႀကီးကိုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဤေနရာ ဤစင္ျမင့္ေပၚကေန အားလံုးရဲ႕ကိုယ္စား နာယကလံုးဆိုင္ရာ နာယကခ်ဳပ္ႀကီးအေနနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြကို ခြင့္လႊတ္ဖို႔ အႏူးအၫြတ္ေတာင္းပန္ အပ္ပါတယ္” (လက္ခုပ္သံမ်ားမစဲေသးသျဖင့္ ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးအဖို႕ ေရေသာက္ခ်ိန္ ထပ္ရသြားသည္။)

“ဒါေၾကာင့္ နာယကလံုးဆိုင္ရာ နာယကခ်ဳပ္ႀကီး(ကုုိယ္တပိုုင္း႐ုုပ္ထုု)ရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာပဲ ဖြဲ႕စည္းရန္ က်န္ရွိ ေနေသးတဲ့ အသင္းအဖြဲ႕တခုုအား ဖြဲ႕စည္းမည့္အေၾကာင္း အသိေပးေၾကညာအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ဒီအသင္းကိုုသာ ဖြဲ႕စည္းၿပီးပါက ေနာက္ေနာင္ မည္သည့္အသင္းမွ် ထပ္မံဖြဲ႕စည္းရန္ မလိုုအပ္ေတာ့ေအာင္ ၿပီးျပည့္စံုုသြားၿပီ ျဖစ္ပါ ေၾကာင္းကိုုလည္း ၀မ္းသာစရာသတင္းေကာင္းအျဖစ္ ထပ္ေလာင္းေၾကညာအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား”

သူ႔တြင္ရွိသည့္ အျပစ္တခုုခုုအား ၀န္ခံေတာ့မည့္ႏွယ္ ႐ုုတ္ခ်ည္းေျပာင္းသြားသည့္မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ကိုုေမာင္လူနပ္ကေလးသည္ ခန္းမတခုုလံုုးကိုု ေ၀့၀ဲၾကည့္လိုုက္သည္။ ထိုု႔ေနာက္ ေကာ္မတီ၀င္မ်ားဘက္သိုု႔ တရားခံ ေသေဖာ္ညိွသလိုု တခ်က္လွမ္းၾကည့္၍ ေျပာလက္စ စကားကိုု ဆက္ေျပာသည္။

“အမွန္တကယ္က မည္သည့္အသင္းမွ် မဖြဲ႕စည္းခင္ ဒီအသင္းကိုု ဦးစြာပထမ ဖြဲ႕စည္းရမွာျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ သိုု႔ေသာ္ျငားလည္း က်ေနာ္တိုု႔ရဲ႕ ထံုုးစံအတိုုင္းလိုု႔ ဆိုုရမွာေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္က်ခ်ည္း ေနခဲ့ရတဲ့ ဘိတ္ဆံုုး လူမ်ားလိုုေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ အမ်ားျမင္သာေအာင္ ဥပမာေပးရရင္ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးၿပီးခါမွ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ ျပန္ဖြဲ႕သလိုုမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာမိုု႔ က်ေနာ္တိုု႔အျဖစ္က သူမ်ားၿပံဳးမယ္ဆိုုရင္လည္း အၿပံဳးခံၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးအက်ဳိးအတြက္ ဒီအသင္းေလးကိုု ခုုပဲ ဖြဲ႕စည္းရပါလိမ့္မယ္ခင္ဗ်ား”

ပန္တိုုင္ေရာက္ခါနီးသူတဦးႏွယ္ ကိုုေမာင္လူနပ္ကေလး၏ မ်က္လံုုးမ်ား တလက္လက္ေတာက္ပလာသည္။ လည္ေခ်ာင္းတခ်က္ရွင္း၍ ပိုုမိုုေသခ်ာေစလိုုသည့္သေဘာျဖင့္ လက္မွစာရြက္ကိုု ငံုု႔ဖတ္လိုုက္သည္။

“ဒီကေန႔ဖြဲ႕စည္းမယ့္အသင္းကေလးရဲ႕အမည္ကိုု 'အသင္းအဖြဲ႔မ်ားဖြဲ႕စည္းေရးဆိုင္ရာ အသင္းအဖြဲ႔' လိုု႔ အမည္ေပးထားပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ဒါေၾကာင့္ ယခုုအခ်ိန္မွစ၍ 'အသင္းအဖြဲ႔မ်ားဖြဲ႕စည္းေရးဆိုင္ရာ အသင္းအဖြဲ႔' တခုကို စတင္ဖြဲ႔စည္းလိုက္ေၾကာင္း အသိေပးေၾကညာအပ္ပါတယ္” (ေဝါခနဲလက္ခုပ္သံမ်ား ေသာေသာညံသြားသည္)



(၇)

မည္သူ႔ အက်ိဳးရယ္ဟူ၍ေတာ့ အပ္က်မတ္က် ေျပာရခက္မည္ျဖစ္ေသာ္ျငား မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေညာင္ေရ အေလာင္းခံလိုက္ရသည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည္ကား အမွန္ပင္။

“လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား၊ ဒီေန႔အစည္းအေဝးမွာ တဦးခ်င္းအလွည့္က် ေျပာၿပီးဆိုၿပီးၾကၿပီျဖစ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ လည္း ျပည့္စံုၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအသင္းကိုမဖြဲ႔စည္းခင္ အေရးပါတဲ့ပုဂၢိဳလ္တဦးနဲ႔ လူႀကီးမင္းမ်ားကို မိတ္ဆက္ေပးလိုပါတယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို က်ေနာ္တို႔ေနာက္မွ ေရာက္လာေပမယ့္လည္း ပထမဆံုး ဖြဲ႔စည္း ခဲ့တဲ့ သာေရးနာေရးအသင္းေလးကေနစၿပီး ခုခ်ိန္ထိ စိုက္လိုက္မတ္တတ္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူတဦးလည္း ျဖစ္ပါ တယ္။

ထိုု႔အတူ အသင္း၀င္တဦးျဖစ္ပါလ်က္ ကေန႔အထိ ရာထူးရာခံတခုုမွ လက္၀ယ္ပိုုင္ပိုုင္ မရရွိဘူးေသးတဲ့ တဦးတည္းေသာ ၿမိဳ႕ခံပုုဂၢဳိလ္တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုု သူနဲ႕သင့္ေတာ္ရာတာဝန္တခုခု သတ္သတ္မွတ္မွတ္ေပးအပ္ဖို႔ရာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕ တာဝန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အက်ိဳးကို ခင္ဗ်ားတို႔၊ က်ေနာ္တို႔လို သယ္ႏိုုင္ပိုးႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား”ဟုေျပာ၍ သူ႔ကို လက္ညိႇဳးထိုးျပကာ အားလံုးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။

လက္ခုပ္တီးျခင္း၏ အဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းစြာခြဲျခားမသိေသာ္လည္း ခုလို အသက္ပါသည့္ ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ိဳး အေရာက္၌ ဘာလုပ္ရမည္ကို ေကာင္းစြာသိထားၾကသည့္ ၿမိဳ႔သားမ်ားက တာဝန္ေက်ပြန္စြာပင္ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အလုပ္ ကို အခ်ိန္ကိုက္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။

ထို႔ေနာက္ စကားေျပာရန္ဖိတ္ေခၚသည့္ အခမ္းအနားမွဴး၏ ပန္ၾကားသံထြက္ေပၚလာသည္။ သူသည္ အလန္႔တၾကားႏွင့္ ကိုေမာင္လူနပ္ကေလးကို အားကိုးတႀကီး လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ ကိုုေမာင္လူနပ္ကေလးက (ပယ္နယ္တီဧရိယာထဲ ျဖတ္တင္ေပးလိုက္သည့္ ေဒးဗစ္ဘက္ဟမ္း၏ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးျဖင့္) သူ႔ကို ၿပံဳး၍ၾကည့္ေနသည္။

သူ ထမွျဖစ္ေတာ့မည္။ အစည္းအေဝးတက္သက္ရင့္ေသာ္လည္း စကားေျပာအေတြ႔အႀကံဳ လံုးလံုးမရွိသျဖင့္ ရင္ေတြတဒုန္းဒုန္း ခုန္လာသည္။ လက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ား ေအးစက္ေစးထန္းလာသည္။ လည္ေခ်ာင္းမ်ား ေျခာက္ကပ္ လာသည္။ လူႏွင့္ ကုလားထိုင္ပင္ ထိေနသလိုလို၊ လြတ္ေနသလိုလို ခံစားေနရသည္။ မ်က္လႊာခ်၍ လက္ဖဝါးခ်င္း ျဖစ္ညႇစ္ပြတ္ေခ်ေနရာမွ ဆတ္ကနဲေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။

အလို သူ႔ကို စိတ္ဝင္တစားေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည့္ မ်က္လံုးမ်ား။ ေခၽြးေစးမ်ားပင္ ထြက္လာသည္။ ႀကံရာမရသည့္အဆံုး ေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ ဗလာစာရြက္မ်ားကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။ ေလတခ်က္မွ် မတိုက္ ပါဘဲႏွင့္ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနသည့္စာရြက္မ်ားအား ကတုန္ကယင္လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖ်စ္ညႇစ္ခ်ဳပ္ကိုင္ၾကည့္သည္။ မရ။ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈရရန္ ဗလာခ်ည္းသက္သက္စာရြက္မ်ားအား မွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ သူ႔ဟန္က ေဆြးေႏြးမည့္ အေၾကာင္းအရာကို အေလးအနက္ ဆင္ျခင္ေနသည္လားဟု ထင္ေကာင္းထင္စရာပင္။

သူ႔ကိုယ္သူ အားတင္းလိုက္သည္။ မေျပာမျဖစ္ ေျပာရမည္ျဖစ္သျဖင့္ သူမ်ားႏွင့္မတူေအာင္ ေျပာမည္ဟုု ဆံုုးျဖတ္၍ ေရွ႕မွစားပြဲခံုကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းတင္းရင္းရင္း ဆုပ္ကိုင္ရင္း ထရပ္လိုက္သည္။ ထိုအခါတြင္မွ တရစပ္တုန္ေနသည့္ ဒူးမ်ား ၫႊတ္ေခြက်သြားေတာ့မည္လားဟု စိုးရိမ္လာမိသည္။ ဒူးကို အာ႐ံုစိုက္၍ ထိန္းမည္ ႀကံကာရွိေသး၊ ရင္ထဲက တလွပ္လွပ္တုန္၍ ေခါင္းထဲမလည္း မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္လာသည္။ အာေခါင္မ်ားလည္း ေျခာက္သည္ထက္ ေျခာက္ကပ္လာသည္။

မရည္ရြယ္ဘဲႏွင့္ ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔မိသြားသည္။ သို႔ေသာ္ အသံကားမထြက္။ ဤတြင္မွ ထြက္ေပါက္ရသြား သည့္ သားေကာင္တေကာင္လို ရဲရဲတင္းတင္း ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔လိုက္သည္။ (စစ္ေျမျပင္၌ ပထမဆံုးေသာ က်ည္ဆံ တေတာင့္ ပစ္လိုက္ၿပီးကာမွ ရဲစိတ္ဝင္သြားသည့္ စစ္သားတေယာက္ႏွယ္ ခန္းမထဲ၌ သူ ေနသားတက်ျဖစ္သြားသည္) ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဟူသည့္စိတ္ကို ႏွလံုးသြင္း၍ ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာခ်လိုက္သည္။

“က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ခုနက သူေျပာသြားတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ”ဟု ေရွ႕ခံုမွလူကို လက္ညိႇဳးထိုးျပၿပီး ေမာပမ္းႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

အားလံုးက သူ႔ကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသျဖင့္ ဘာမ်ားေျပာခဲ့မိပါလိမ့္ဟု အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဗလံုးဗေထြးႏွင့္ ေျပာလိုက္မိသည္မ်ားကို ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့။ မတတ္ႏိုင္။ ၿပီးမွပဲ အစည္းအေဝးမွတ္တမ္းကို ဖတ္ၾကည့္ရေတာ့မည္။

သိသိသာသာႏွင့္ အေတာ္ၾကာၾကာတိတ္ဆိတ္သြားသည့္ ခန္းမထဲ၌ လက္ခုပ္သံမ်ား ေသာေသာညံ ထြက္ေပၚလာသည္။ (တဦးေျပာၿပီးတိုင္း အျခားသူမ်ားက လက္ခုပ္တီးကိုတီးရသည့္ ယဥ္ေက်းမႈကိုသာ တီထြင္ မထားခဲ့လွ်င္ သည္လိုအေျခအေနမ်ိဳး၌ မည္သို႔ ေရွ႕ဆက္ရမည္ကို သိႏိုင္ရန္ ခဲယဥ္းလိမ့္မည္ထင္သည္)

ဘာေၾကာင့္ရယ္ဟူ၍ေတာ့ တပ္အပ္မေျပာႏိုင္။ သို႕ေသာ္ျငား သူသည္လည္း လက္ခုပ္တီးေနမိသည္။



ေအာင္ေမာ္ဦး

ေမ၊ ၂၃၊ ၂၀၀၄။